Dom Hajime

[Yamanaka Hajime]

Dom w którym wychowała się młoda Yamanaka Hajime nie wyróżniał się niczym specjalnym na tle przybytków pozostałych członków klanu. Była to całkiem prosta, drewniana budowla wymierzona właściwie idealnie na trzyosobową rodzinę, lecz nieco za duży dla samotnej dziewczyny.
W środku znajdują się łącznie trzy pokoje sypialne, z których dwa są aktualnie całkowicie zapomniane i nieodwiedzane przez jedyną lokatorkę. Ostatni, jej własny pokój jest urządzony w stylu bardzo minimalistycznym; futon rozłożony pod samym oknem, niewielka szafeczka w drugim końcu pokoju oraz mały kocyk rozłożony w jeszcze innym kącie. Ten ostatni kącik jest miejscem rozmyślań, medytacji oraz zgłębiania wiedzy. Ten skrawek materiału jest dla Hajime niczym wyjście na długi spacer - pozwala odpocząć, zrelaksować się ale również trenować siebie.

[Yorukaze]

"Zapraszam na salony."
Misja D - Yamanaka Hajime
1|15 Stukot drewnianych sandałów spowodował, że okoliczne ptaki zerwały się ku niebu. Któż był twórcą tej kakofonii rytmicznych dźwięków? Był nim leśny goniec - Saito. Rudowłosy, wątłej budowy mężczyzna, obładowany widocznie ciężkim plecakiem,
w którym znajdowały się wszelkiej maści listy, polecenia czy wskazówki do misji dla ninja z Saimin. Pośpiech, w jego pracy,
był zwykle wskazany, ale dziś swoją szybkością zadziwiał sam siebie. Nie miał jednak wyboru, wczoraj spędził upojną noc z piękną, poznaną kilka tygodni temu kobietą. Wiele rzeczy działo się tamtego czasu, wiele alkoholu zostało wypitego. Stąd to opóźnienie w codziennej pracy. Kiedy tylko Saito pomyślał o swoich miłosnych przygodach, potknął się o kamień na drodze do domu Hajime. Niemalże wywinąłby okropnego orła, ale w ostatniej chwili złapał równowagę. Lekko rozbawiony pokręcił głową,
a następnie zapukał do drzwi Yamanaki. Otworzył swoją torbę i obejrzał pieczęć. Już po jej kolorze domyślił się o co chodzi.
Na kobietę czekała misja najniższej rangi - D. Z nutką cynizmu w myślach, Saito doszedł do wniosku, że takie zlecenia są czymś najłatwiejszym dla shinobich, a on wykonuje to całe życie, niejako osiągając swój życiowy pułap. Wzruszył ramionami i podsumował - przynajmniej wczoraj zaliczyłem.

[Yamanaka Hajime]

Ostatnim razem kiedy Hajime słyszała pukanie do drzwi, otrzymała wieść o śmierci swojego ojca, dlatego tym razem odgłos ten wprawił ją w stan zdenerwowania i lekkiego strachu. Szybko odwróciła głowę w stronę drzwi, jak gdyby chciała przejrzeć przez nie kto czeka po drugiej stronie i czego chce - nie było to jednak możliwe.
Dziewczyna westchnęła i ruszyła w stronę wejścia, przywdziewając w międzyczasie na twarz swoją codzienną maskę, która dawała wszystkim mylne wrażenie, że wszystko u niej w porządku, że jakoś się trzyma. Właśnie ten sam fałszywy, ale jakże przekonujący uśmiech miał ujrzeć rudowłosy goniec z listem.
Dzień dobry. Cóż to za wiadomość o tak wczesnej porze? - powiedziała z uśmiechem
Obyś potknął się o ten cholerny kamień, który specjalnie ustawiłam na drodze do domu... - pomyślała.
Nie czekając na odpowiedź, wyciągnęła rękę w stronę wiadomości, na której ujrzała pieczęć koloru odpowiadającego misji najniższej rangi w hierarchii shinobi.
Hmm, tego się nie spodziewałam. Ale coś robić trzeba, prawda? - odparła spoglądając gońcowi prosto w oczy, uśmiechając się przy tym jak zwykle przeuroczo i słodko do granic możliwości.
Czyżbyś miał być moim partnerem do tej misji? Będzie nam dane się lepiej poznać, spędzić razem nieco czasu? Masz śliczne włosy, podoba mi się ich nietypowy kolor. - dodała, zapominając przez chwilę o tym, co było naprawdę ważne - list. Cały czas na jej twarzy umieszczona była ta sama maska uroczej, słodkiej, niewinnej i jakże pięknej dziewczyny.

[Yorukaze]

"Zapraszam na salony."
Misja D - Yamanaka Hajime
3|15 Saito schował z powrotem zwój do torby, a następnie zbliżył się do drzwi adresata. Spojrzał w górę, słońce dopiero wschodziło na nieboskłon. Mężczyzna westchnął z ulgą i przeczesał dłonią rude kosmyki, który zlepione potem zwijały się na czole. Zdążył. Nie musiał się już tak bardzo spieszyć z kolejnymi zleceniami. Z resztą, czasem miał wrażenie, że nawet gdyby zaczął się notorycznie spóźniać otrzymały tylko kilka upomnień. Wyraz twarzy gońca wskazywał, że poważnie rozważa takie działanie. Owo rozmyślanie zostało przerwane, ponieważ Saito właśnie stanął twarzą w twarz z drzwiami domu adresata. Zapukał, wyraźnie i stanowczo, wprawionym gestem. Nie zdążył nawet zmienić pozycji, gdy niemalże anielska piękność stanęła w wejściu. Mężczyzna prędko odegnał kosmate myśli i skupił się na narzuconych przez administrację obowiązkach. Proszę, przesyłka dla Pani Yamanaka Hajime. - zaczął wręczając kobiecie zwój. Każdy robi to co do niego należy. - skomentował wypowiedź blondynki, a następnie wzruszył ramionami i szczerze się uśmiechnął. Proszę mi wierzyć, z chęcią dotrzymałbym Pani towarzystwa, ale czas ucieka... - tu poklepał torbę, ... a kolejne listy czekają na adresatów. Życzę miłego dnia, do widzenia! - odkrzyknął na pożegnanie i wyruszył ku kolejnemu celowi.

Treść listu:
Do Yamanaka Hajime.
Jest pani proszona o pomoc w bankiecie, który odbędzie się dziś wczesnym wieczorem. Grzecznie upraszamy, aby stawiła się pani na miejscu około południa aby wziąć udział w przygotowaniach do tego zdarzenia.

Z pozdrowieniami - Seiku Keitaro, przedstawiciel rady rodu.

[Yamanaka Hajime]

Posłaniec starał się zachowywać profesjonalnie, co lekko rozbawiło dziewczynę. Z delikatnym uśmiechem kiwnęła głową na pożegnanie rumianemu chłoptasiowi po czym zamknęła drzwi czując mimo wszystko lekki niedosyt. Miała nadzieję, że zabawią się przez chwilkę w kotka i myszkę. Niestety obowiązki okazały się być tym razem ważniejsze.
Oparta o drzwi Hajime rozwinęła całą treść listu przed oczyma. Po przebrnięciu przez te kilka linijek po prostu odłożyła papier na szafkę i ruszyła przygotować się do zadania.
Ciekawe czy dadzą mi tam odpowiednie ubranie? Na wszelki wypadek powinnam mieć coś swojego, najlepiej bardziej neutralnego, niż wyzywającego, ale lekko podkreślającego to czego chce każdy świniak niezależnie od statusu i bogactwa.
Zagłębiona w rozmyślaniach, Hajime wzrokiem przelatywała kolejne półki szukając odpowiedniego zestawu ubrań, które zabierze ze sobą w plecaku. Ostateczny wybór padł na proste, skromne kimono w kolorach bieli i delikatnego różu. To właściwie wystarczyło i pozwalało w razie potrzeby przemycić na bankiet kilka zabawek. Kto wie co może się tam stać, a ona jako kunoichi powinna reagować w razie potrzeby.
Zadowolona z dokonanego wyboru, Yamanaka złożyła starannie kimono i włożyła do osobnej przegrody w plecaku. Poza nim zabrała ze sobą cały ekwipunek (torba biodrowa, zawartość plecaka). Ubrana póki co w swoją kamizelkę oraz czołową opaskę shinobi była gotowa do drogi.

[Yorukaze]

"Zapraszam na salony."
Misja D - Yamanaka Hajime
5|15 Nieśmiały goniec ulotnił się, przekładając swoje obowiązki nad nikłe szanse romansu z piękną Hajime, pozostawiając kobietę z figlarnym uśmieszkiem na twarzy. Ta zamknęła drzwi i pobieżnie przeczytała treść listu. Trzeba było przyznać, że niczym prawdziwa dama od razu pomyślała o najbardziej wskazanym ubiorze na taką okazję. Następnie spakowała potrzebne rzeczy, nie szczędząc przy tym czasu na przeróżne rozważania. Dodatkowo pod uwagę wzięła możliwości losowe i przygotowała się na te niezbadane wyroku losu, zabierając ze sobą kilka przydatnych elementów wyposażenia ninja. Ubrana w kamizelkę, była już gotowa do drogi, gdy nagle usłyszała ponownie pukanie do drzwi. Któż to mógł być, czyżby goniec ponownie cofnął się, zmieniwszy uprzednie powzięte zdanie? Nie, to nie to. Gdy Hajime zbliży się do drzwi, usłyszy damski, przyjemny dla ucha głos.
- Halo, Hajime jesteś? - kiedy pytanie przebrzmiało w powietrzu pukanie ponowiło się. Najwyraźniej Yamanaka cieszyła się dziś zainteresowaniem ze strony bogów losu, którzy postanowili przeplatać ścieżki bohaterki z innymi ludźmi. Gdy blondynka otworzy drzwi ujrzy przed sobą na oko osiemnastoletnią kobietę. Posiada ona piękne, kręcone, gęste rude, sięgające łopatek włosy, okraszone zmysłowym spojrzeniem zielonych oczu. Jest ona średniego wzrostu, ma wyraźnie zarysowane kształty płci pięknej, a ubrana jest podobnie do kunoichi, w zieloną kamizelkę, podkoszulkę i czarny dres.

[Yamanaka Hajime]

Drugie tego dnia pukanie do drzwi rozległo się wtedy, kiedy Hajime dopiero co włożyła drugi bucik i tym samym była całkowicie gotowa do wyjścia. Westchnęła jednak słysząc znajomy głos zza drzwi i nawet niespecjalnie się spiesząc podniosła cztery litery by chwycić za drzwi i otworzyć je przed... gościem.
Jestem, jestem... nie musisz się tak dobijać. - powiedziała Hajime od razu robiąc krok w przód, aby wyjść z mieszkania i nie tracić czasu.
Co Cię sprowadza? Też dostałaś przydział? - spytała po chwili, wskazując wzrokiem na strój niemal identyczny do tego, który sama miała na swoim ciele.
Idąc w towarzystwie rudowłosej "laleczki" - bo tak Hajime zwykła nazywać swoją "koleżankę" - dziewczyna czuła zawsze delikatną zazdrość. Właściwie nie wiedziała czemu, niczego jej nie brakowało i nie mogła narzekać na samą siebie ale mimo tego "laleczka" z pewnością przyciągała uwagę mężczyzn. Była odpowiednikiem rudych mężczyzn dla Yamanaki, dlatego mogłaby być traktowana jako rywalka.
Od tych typowo zawistnych myśli względem koleżanki, Hajime oderwała się kiedy odeszła od drzwi mieszkania (aby koleżanka ruszyła za nią, by rozmawiały w drodze) i podeszła do głównej ulicy.
Właściwie to gdzie jest ten bankiet? - pomyślała rozglądając się na boki. Miała nadzieję, że nie będzie musiała specjalnie fatygować do tego całego...
Seiku... TFU! - pomyślała dalej nie znając drogi na bankiet.

[Yorukaze]

"Zapraszam na salony."
Misja D - Yamanaka Hajime
7|15 Niespodzianki chodzą parami, jak to mówi stare przysłowie. Hajime napotkała dziś dwie nowe osoby, cóż za zainteresowanie wszechświata wokół jej osóbki. Czasem po prostu tak bywa, że w tej konkretnej dobie byt danej istotki jest w samym centrum wydarzeń. Ubierając się, z lekkim lenistwem, Yamanaka ponownie otworzyła drzwi, tym razem od razu przechodząc przez próg na zewnątrz. W odpowiedzi na delikatnie marudny ton głosu bohaterki zielonooka piękność uśmiechnęła się szczerze, a w rytm drgania jej ciała podskakiwały rude loki, z bezwładną spontanicznością układając się na ramionach kobiety.
- Jestem Ayame. Polecono mi zaprowadzić Ciebie na bankiet, gdzie obie mamy pomagać w przygotowaniach. Za mną! - śpiewnie zakończyła i energicznym krokiem ruszyła naprzód, ku północnej części osady rodu. Tymczasem Hajime, podążając śladem rówieśniczki, z charakterystyczna dla kobiet zazdrością snuła myśli wokół nowej znajomej. Niby uśmiechy, pozdrowienia, a jednak w niepisanym świecie kwitnęła zawiść. Blondynka pięknością dorównywała Zielonookiej. Zatem co było przyczyną? Czyżby chodziło tu o kolor włosów Ayame? Wie to tylko Hajime, której rozbiegane myśli zagwarantowały szybkie przeminięcie spaceru. Obie kobiety dotarły do rezydencji, gdzie miał odbyć się bankiet.

---

http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 704#p68704

[Samidare]

Misja rangi C I took a little journey to the unknown,
and I come back changed I can feel it in my bones.

1/30 Witaj, Przyjaciółko!
Jeszcze się za dobrze nie znamy, jeszcze dzieli nas niezrozumienie, jeszcze budzi zastanowienie, czy wszystko z tobą w porządku, budząc się każdego ranka i spoglądając zawsze w te same cztery ściany, które miały być ostoją dla zmęczonych. Jeszcze mogłabyś nazwać mnie Nieznajomą i nie straciłabyś nawet chwili na westchnienie, gdybym zniknęła z twojego życia. Jeszcze przez chwilę. Chwile zamieniały się w długie dnie, a dni w tygodnie - analogicznie możesz pociągnąć temat dalej, na tym ponoć polegać miała rozmowa i wzajemne docieranie się, by jeden zaczynał - drugi dokańczał. Idealna współpraca mogła mieć miejsce tylko wtedy, kiedy obowiązki były równo podzielone, dlatego pozwolisz - Ja zacznę.
Ty dokończ.
Przecież to tylko i wyłącznie Twoja opowieść, która czeka na rozwinięcie.
Dzień jak co dzień, ale od czegoś trzeba zacząć. Więc zaczynasz. Już to powiedziałam - te same ściany, nigdy to samo życie. I nigdy ta sama pobudka z myślą, że rutyna pożre cię żywcem - co najwyżej pożrą wściekłe psy przy jednym nieuważnym kroku i... ups! Tak nie powinno zaczynać się jednak żadnej historii. Wróć. Dzień jak co dzień, ale od czegoś trzeba zacząć. Na przykład od tego, że, tak jak, no cóż, codziennie, tak i dzisiaj wiatr hulał po dworze i kładł w poziom długie kłosy traw piękniące się późno-wiosenną barwą i telepały listkami, które drżały pod naporem silnego żywiołu. Szelest. Szelest i charakterystyczny jęk drewnianego domostwa, który był ci na tyle dobrze znany, że nie przerażał. Nie było czego się bać. Mowa drewna, nie dla wszystkich zrozumiała, miała swój własny urok - szept starych ścian i podłóg, które miały wiele historii do opowiedzenia, które widziały więcej, niż ludzkie oko chciałoby dojrzeć, ale które nie życzyły źle. Chowały w swoim bezpiecznym koncie, dawały zabezpieczenie przed chłodem i deszczem. Miały sprawić, żeby człowiek poczuł się bezpiecznie. Nikt nie wiedział lepiej tego, czy rzeczywiście bezpiecznie było, od ciebie samej.
Wszystko było jak najnormalniej w świecie.
Może prócz tego parasola, który mignął ci przez okno na ścieżce przed domem - czerwony, niewielki parasol, który obrócił się w powietrzu, przetoczył przez udeptaną dróżkę i pognał dalej, unoszony częściowo przez wiatr, niekiedy nie dotykający nawet zagiętym końcem, gdzie powinny trzymać go dłonie. I zaraz za tym parasolem w polu widzenia pojawiła się dziewczynka - biegła z wyciągniętymi dłońmi, tuptała dzielnie na swoich krótkich nóżkach, wpatrzona w parasol zdziwiona, z przejęciem, jakby ten jeden obiekt miał świadczyć o kwestiach życia i śmierci. Żadnych mniej błahych sprawach, ni mniej ni więcej. W całej sprawie nie byłoby nic interesującego, nie pojawiłaby się zapewne żadna reakcja poza krótkim, ciepłym uśmiechem. Być może. Przecież się nie znamy. Tak więc - pewnie nie byłoby nic interesującego, gdyby nie to, że parasol poturlał się w kierunku twojego bezpiecznego domku i uniesiony wpadł na rozchylone okno, przysłaniając cały świat, który dane ci było oglądać ze swojej perspektywy. Ten, wiesz, niezmienny. Teraz zmienił się dość mocno.
- Aaaa..! Przepraszaaam..!

[Yamanaka Hajime]

Hajime nigdy nie należała do tej grupy osób, które każdą wolną chwilę starały się spędzać w towarzystwie innych, poszukując rozrywki czy w celu zwykłego zabicia czasu. Młoda Yamanaka zbytnio ceniła sobie spokój jaki panował w cichym, pustym od jakiegoś czasu domu, który był tylko i wyłącznie pod jej opieką. Często leżała na swoim łóżku wpatrzona w sufit, rozmyślając o przeszłości, a towarzyszyły jej lekko przeraźliwe odgłosy jakie wydawał jej drewniany, niepierwszej już młodości dom. Ze swojego łóżka dziewczyna dobrze widziała to co działo się na zewnątrz i tym razem ujrzała coś innego niż tylko przemykające liście i ptaki - to co ujrzała nawet ją przez chwilę wystraszyło bo oto czerwony, rozłożony parasol niemal wbił się w jej okno zupełnie niespodziewanie, na co Hajime podskoczyła na łóżku i usiadła na nim w pełni gotowa do... sama nie wiedziała czego kiedy już zrozumiała, że to tylko parasol.
Wystraszyłaś mnie - powiedziała Yamanaka wstając z łóżka by pomóc młodej dziewczynie wyciągnąć parasol z okna.
Lepiej szybko wracaj do domu, bo jeszcze Ciebie porwie ten wiatr. - dodała dziewczyna, chociaż sama nie wiedziała skąd u niej ten nagły przypływ troski względem zupełnie obcej osoby. Może wspomnienia przyjemnych, radosnych chwil w towarzystwie zmarłych rodziców nieco ją zmiękczyły? A może po prostu taka już była?
Patrząc na małą dziewczynkę, Hajime nieco się zamyśliła, poczuła coś dziwnego w głowie i w sercu, które delikatnie przyspieszyło bicie. Przecież taka mała istotka potrzebuje opieki, ktoś musi jej pilnować, strzec przed złem tego świata, nauczyć życia, jak się obronić, jak przetrwać.
Lepiej szybko wracaj do rodziców. To nienajlepszy czas na bieganie po wiosce. - powiedziała wreszcie Yamanaka, kiedy parasol był już w rękach dziewuszki. Trzeba było szybko pozbyć się stąd tego szkraba, zanim serce młodej trucicielki całkowicie zmięknie i jeszcze zacznie pracować jako niańka.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA HAJIME RANGI C
"A song of night and flower"
3/30
Pewnie wielokrotnie słyszałaś piosenki śpiewane przez bardów w karczmach, co? Każda z nich była inna. Jedne opiewały nieszczęśliwą, rozdartą miłość ginącą gdzieś w otchłaniach żalu i nigdy nie wylanych łez, inne miały swoje happy endy, jeszcze inne - proste, groźne - opowiadały historie wojaków ruszających w bezsensowną, może nawet daremną bitwę. Ty nigdy jeszcze nie musiałaś walczyć. Nie było cię w żadnej z potyczek toczonych przez twój klan, nie wznosiłaś miecza jak samurajowie broniący Muru, by strzec cywilizacji przed upadkiem - taak, Twoim jedynym zajęciem było, jak dotąd, wypełnianie misji rangi D - chyba że miałaś za sobą jakąś tam szybką, niedokończoną C? A, cholera to wie.
Zdeptany kwiat więdnie szybko, pozbawiony czułości. Tak samo z sercem; jeśli raz nie zostanie pokochane, umrze, pozbawione życia. To dość proste równanie, Hajime - początku, starcie nowej ery Yamanaka; dość przejmowania umysłów! Dość enigmatycznych cieni! Czas na trucizny! Subtelność! Kobiecość!
Dziewczynka uśmiecha się szeroko, cieszy się, że obca, nieznajoma pani na nią nie krzyczy, bo. Po chwili poważnieje. Czy może ci zaufać? Sama nie wie. Wyglądasz na obojętną, niezainteresowaną tym światem, takim fajnym, kolorowym, pełnym żelek i z kochającą mamusią, aaale...A może ta pani nie ma już mamusi? Cóż, nie ma to znaczenia dla jej sekretu, który nosi w małym, pięcioletnim, szybko bijącym serduszku pełnym otwartości. Marszczy śmiesznie brewki i nosek w grymasie wielkiego zamyślenia, rozpatrując kategorie za i przeciw. Za wydaje się przeważać.

-Proszę pani, czy ja mogę pani powierzyć sekret?

Cudzy sekret rzecz święta, Hajime, zwłaszcza, kiedy taka dorosła dziewczynka z parasolem rujnuje twoją ciszę, wpada ci w życie z hałasem, z przytupem - ciekawe, czy i w przyszłości jej losy nacechowane będą takim rozpędem? Parasol jest czerwony, płomiennie czerwony, rozjaśnia trochę nieco ponurawy mrok pokoju. Za oknem przeraźliwie wyje rozpaczliwy wiatr. Jest bardzo...przenikliwy. Słyszysz każdy jego podmuch. Każdy świst. Każdy szelest liścia oderwanego z jakiegoś drzewa. Ostatnio Soso jest spokojne, bardzo spokojne.
Jęki wiatru można interpretować różnie. Jedni widzą w nich pełne uniesienia krzyki kobiety w trakcie pamiętnej nocy, tej jedynej, kiedy tracisz wszystkie środki na jedną dobrą kurwę, inni łagodną, melancholijną pieśń o Deszczach Koutei, jeszcze inni dopatrują się w tym płaczu oszukanej Natury. Ale przez kogo? Kto miałby ją wystawić do wiatru?

O tym pieśni milczą.

[Yamanaka Hajime]

Wpatrywanie się w małą dziewuszkę było w jakiś sposób przyjemne dla serca i kojące dla zszarganych nerwów. Młoda Yamanaka wlepiła swoje błękitne oczy w ślepka małej dziewczynki i zamyśliła się, tak jakby przypomniała sobie coś interesującego. Rzeczywistość była jednak nieco inna - Hajime odpłynęła na kilka chwil myślami do czasów, kiedy to sama była tego samego wzrostu i wieku, a mama wołała ją na pyszny obiad. Żartom i śmiechom nie było końca, zwłaszcza kiedy do tego wszystkiego przyłączył się również ojciec. W głowie dziewczyny wyrył się teraz piękny ale zarazem tragiczny obraz całej jej rodziny, która niczym na zdjęciu, z uśmiechami na twarzach patrzyła prosto na zamyśloną Hajime. Dopiero kolejne słowa zagubionej dziewczynki wyrwały ją z zamyślenia, po którym pozostały już tylko wilgotne z lekka oczy.
T-tak, jasne. - odpowiedziała Hajime pociągając nosem i przecierając szybko oczy rękawem.
Była to odpowiedź rzucona może nieco zbyt szybko, ale po chwili Hajime zrozumiała, że właściwie jest idealną osobą do powierzania sekretów. Jest samotna, jej dom od dawna zna już tylko jej kroki, nie ma przyjaciół ani nawet znajomych, a co dopiero mówić o... kimś kto kochałby ją, tak po prostu.
Tak... jestem cholernie dobrą skarbnicą sekretów... - pomyślała Yamanaka, podminowując się tą myślą jeszcze bardziej.
Ostatecznie uśmiechnęła się do dziewczynki z parasolem w dość przyjemny sposób, jednak gdyby tylko jej mała rozmówczyni była nieco starsza, zapewne dostrzegłaby w tym uśmiechu ogromną pustkę i smutek, których nic już raczej nie zdoła zapełnić.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA HAJIME RANGI C
"A song of night and flower"
5/30
Dziewczynka poważnieje. Widzi, że pociągasz nosem i przecierasz oczy rękawem - jej bogate, pięcioletnie doświadczenie mówi, że stało się coś niedobrego, więc marszczy zabawnie brew. Skoro przyjemna pani o jasnych, ślicznych włoskach, jak u jej mamusi, powiedziała, że lubi sekrety, to może naprawdę powinna jej to powiedzieć? Gdyby to powiedziała mamie albo tacie, to by nie uwierzyli i na pewno by ją skrzyczeli. Dorośli są baaardzo dziwni, wszyscy bez wyjątku.

-Proszę pani? Wsysko w porządku? - pyta zmartwiona, gdzieniegdzie sepleniąc. Wreszcie podchodzi bliżej i łapie cię za rączkę, tak po prostu, żeby ci pokazać swoje wsparcie. Na zewnątrz zrobiło się już wprawdzie ciemno, słońce zdążyło zajść - aah, cóż za zdeformowana czasoprzestrzeń, godziny zlewają się w niej w jedno...! - ale to nie przeszkadza małej, by tak po prostu połączyć się z tobą w twoim nocnym smutku, delikatnym jak kwiat. Jeśli nic nie zrobi, to Geko-chan stanie się krzywda i to wielka! Niemal czuje na swoich barkach ciężar odpowiedzialności.

-Mam na imię Seri - przedstawia się wątłym, dziecięcym głosikiem, a ty masz wrażenie, że jest tak krucha, nietrwała, że zaraz coś ją pochłonie. Może ta przeszłość, cienie zmarłych Yamanaka pożerających cię od środka...? Na niebie wyrasta powoli księżyc.

-Proszę pani...bo ja widziałam, jak jakiś zły chłopak ukradł Geko-chana takiej bardzo starej pani. I on tą panią uderzył, zabrał jej Geko-chana i sobie poszedł! - wyrzuca z siebie wreszcie mała Seri. Widać, że sprawiło jej to ulgę. -Ta pani się potem nie ruszała, a ja tu przyszłam...Pomoże mi pani oddać Geko-Geko? Prooooszę!

No właśnie, Hajime, czy pomożesz?

[Yamanaka Hajime]

Kiedy mała dziewczynka chwyciła Hajime za dłoń, dziewczyna zrozumiała że zapędziła się nieco w swoim zamyśleniu i niepotrzebnie odsłoniła wrażliwą, uczuciową stronę. Teraz kiedy to sobie uświadomiła, była zła na samą siebie bo zupełnie nie chciała tego robić, nie chciała by jej oczy jeszcze kiedykolwiek były wilgotne, by jej dłonie trzęsły się lekko, a serce zaciskało samo siebie ze smutku. Kochała, straciła, teraz chciała jedynie zapomnieć i po prostu... właściwie nie wiedziała nawet czego chciała. Wpatrzona w dziewuszkę stojącą przed nią, zrozumiała, że właściwie nie wie czego chce od życia, co chce z nim zrobić, co pragnie osiągnąć, dokąd zmierza.
Tak, wszystko w porządku. Chyba coś wpadło mi do oka. - odpowiedziała Yamanaka po czym wysłuchała tego co miała do powiedzenia mała Seri.
Dłoń kunoichi zacisnęła się nieco mocniej na łapce dziewczynki, a brwi zmarszczyły ze złości.
Nie ma chwili do stracenia. Odzyskamy Geko-chana, odpłacimy temu bandziorowi i pomożemy starszej pani. Prowadź Seri! - Hajime szybko chwyciła stojące nieopodal buty i włożyła je na nogi. Zacisnęła również nieco mocniej swoją opaskę na czole i teraz była już gotowa, aby wypełnić swój ludzki obowiązek - pomóc tym, którzy naprawdę tego potrzebują. Gdyby chodziło o jakiegoś shinobi, bogacza albo innego człowieka, który mógłby sam sobie poradzić, odesłałaby Seri z kwitkiem ale sprawa Geko-chana oraz staruszki była bulwersująca i urażała Hajime osobiście. Przez chwilę nawet wyobraziła sobie przedstawioną przez Seri scenę przez co pod opaską zaczęła pulsować jej żyłka "złości".
Może najpierw pójdziemy do tej starszej pani? - zaproponowała dziewczyna, idąc z malutką za rękę.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA HAJIME RANGI C
"A song of night and flower"
7/30

Wychodzicie szybko z domku w cichą, ciemną, pogrążoną w śnie noc. Soso i Saimin wydają się uśpione, martwe, nawet wiatr, który tak strasznie wył, ucichł; jak kobieta, której zabrakło sił na łzy i bezradny krzyk, na opór. Co mogła zrobić? Jak mogła się sprzeciwić możniejszym, silniejszym od siebie wyrokom losu? Przeznaczenie jest wszechpotężne, rządzi ludzkimi istnieniami, jak samo chce, przesuwa delikatnie kolejne pionki na planszę do shougi lub je strąca - to jak strategia, każdy Nara by ci to powiedział, Hajime; ostatecznie życie to jedynie jeden z milionów wariantów, które spadają z białych, delikatnych palców widmowej bogini, matki - stworzycielki Kaguyi. Jeśli to, co głoszą kapłani, jeśli opowieści o wieczności, tej cichej, magicznej wieczności pełnej szczęścia, gdzie już się nie cierpi, są prawdą - to wielka Kaguya Otsutsuki patrzy z otchłani błękitnych, teraz granatowych niebios, pozbawionych ozdoby gwiazd, na ziemskie sprawy z tym pobłażliwym uśmiechem matki. Ten sam, jaki musiałaś widywać na twarzy swojej matki, kiedy przynosiłaś jej szybko liście z konkretnych roślin, żeby tylko zrobić dobrą miksturę i uratować kolejny krzyk przed zapomnieniem, kolejne wijące się w męczarniach ciało...

Bardzo ładnie, Hajime, mówiła matka. Ciekawe, czy dziewczynka też słyszała takie słowa w domu? Pewnie nie, skoro mimo wszystko wolała zaufać bardziej obcej, nieznajomej kobiecie niż swoim życiodawcom - prościej jest przecież zdać się na doświadczenie i intuicję, pójść do kogoś, kto - jak podpowiada serduszko - jest dobry i pomoże z tą sprawą, niż ryzykować, że rodzice się rozgniewają i zrobią awanturę o wszystko, a biedny Geko-chan będzie musiał cierpieć, tak jak tamta starsza, drobna pani w kremowym kimonie, która wtedy tak cicho, szybko upadła na ziemię pod ciosem tamtego złego człowieka...

Domek kobiety jest mały i biały, stoi na obrzeżach Saimin. Jest bardzo skromnie i tradycyjnie umeblowany, nie ma tu niczego kosztownego poza chałupniczym czymś w rodzaju terrarium - dwoma połączonymi ze sobą koszykami wymoszczonymi starymi szmatami i resztką pościeli, która niegdyś musiała być biała. Tu kiedyś musiał sypiać Geko-chan.
Kobieta leży na ziemi. Jest martwa.
Jej długie, siwe włosy rozsypały się na ziemi, kremowe kimono jest zabarwione krwią. Ma sporo ran, tak jakby ktoś w ataku szału ją dźgał nożem, ponadto można się domyślać, że została uderzona czymś ciężkim w głowę. Wszystkie drzwi w domu są pootwierane, nie ma zbyt wielu śladów, ale te, które zostały, są pomieszane i wiodą do lasu.

Kimono kobiety jest tak delikatne, tak jasne...

Mała Seri zaczyna płakać. Szła za tobą, cicha, uważna, trzymająca się kurczowo rączki dorosłej, dużej pani, która z determinacją postanowiła odzyskać Geko-chana. Jak dobrze, że poszła prosto do tej pani! Ale teraz, kiedy widzi ciało, krew, księżyc i kremową, splamioną tkaninę, tę pustkę otaczającą staruszkę, zaczyna łkać.
Być może to jedyny dar, jaki może złożyć na ołtarzu bogini jej czyste serce: ostatnie pożegnanie ofiary.