Dom Shapu

[Shapu]

Dom stojący nieco z boku osady klanu Ayatsuri, w którym Shapu mieszka wraz ze swoim wujem. Jednak początkowo dom należał do ojca chłopca, który zniknął w tajemniczych okolicznościach. Jako że był to twórca doskonałych lalek, to w domu znajduje się doskonale wyposażona pracownia, przeznaczona dokładnie do celu budowy zabójczych marionetek. Ponadto w całym domu znajduje się wiele mechanizmów, mających za zadanie ułatwiać życie, które wykorzystują do działania umiejętności klanowe. Całość została zbudowana z jasnego kamienia, a dach jest drewniany. W środku znajduje się wspomniany wcześniej warsztat, który zajmuje około jednej czwartej powierzchni. Poza tym mamy tu jeszcze trzy niewielkie pokoje. Jeden z nich należy do Shapu, a w drugim mieszka jego wuj. Trzeci z pokoi zazwyczaj stoi pusty, chyba że jacyś goście postanowią zostać na noc. W dużym salonie najwięcej miejsca zajmuje drewniany stół do gry w karty, który stanowi świętość dla wuja młodzieńca. Dodatkowo znajduje się tu kuchnia, łazienka, oraz wkopana w ziemię spiżarnia, w której trzymane są rzeczy, które wymagają chłodu.

Młody Ayatsuri z niemałym trudem dotaszczył się do domu z ciężkimi pakunkami. Nie należał do osób obdarzonych dużą siłą, a ciężary jakie przyszło mu dźwigać nie należały do najmniejszych. Dlatego też, kiedy tylko dotarł na miejsce, zsunął delikatnie z siebie pakunki, po czym padł jak długi na środku korytarza, sapiąc przy tym głośno. Leżał tak przez dłuższą chwilę, próbując odzyskać siły.
Po około pięciu minutach wziął jeden głęboki wdech, po czym zebrał się z ziemi. Wuja nie było w domu, dlatego panowała tam błoga, niezakłócona niczym cisza. Młodzieniec zataszczył wszystkie materiały do warsztatu i rozpakował je, po czym ułożył na środku wielkiego stołu. Stwierdził jednak, że nie zacznie pracy, dopóki nie posili się nieco. Dlatego też zszedł do spiżarni, przyniósł kilka produktów i przyrządził gulasz. Oczywiście zrobił go nieco więcej, tak aby i jego wuj mógł nieco zjeść gdy wróci. Posiłek zjadł już jednak w warsztacie, oglądając przy tym dokładnie każdą z zakupionych części. Popijał też ciepłą herbatę, która doskonale gasiła pragnienie, co w miejscu takim jak to było niezbędne. Kiedy skończył posiłek, zaniósł naczynia do kuchni. Nie chciał już jednak tracić więcej czasu, dlatego też nie umył po sobie naczyń. Stwierdził, że będzie mógł zrobić to później.

Nadszedł więc czas, aby rozpocząć składanie nowej lalki. Za początek trzeba było wyciąć drewniany korpus z zakupionego drewna. Co prawda bardziej optymalnym rozwiązaniem byłoby wycięcie torsu z jednego kawałka, jednakże jego rozmiary byłyby monstrualne, a to wiązałoby się ze zwiększeniem kosztów. Takie drzewa nie rosną nigdzie w okolicy, więc trzeba by sprowadzać je z daleka. Pozostało więc wyciąć mniejsze części i połączenie ich ze sobą klejem, lub inną metodą. Przy odpowiednim stanowisku warsztatowym Shapu wykonał pracę i po kilku godzinach mógł podziwiać już gotowy korpus. Najtrudniejsza robota była już więc wykonana. Jedynym elementem, który mógł sprawić jeszcze jakiekolwiek problemy, był mechanizm wypuszczający głowę. Jego wykonanie wymagało wielkiego skupienia. Nie mógł działać ani zbyt opornie, ani zbyt luźno. Okazało się, że samo zbudowanie i wyregulowanie tej części pochłonęło lekko ponad półtorej godziny. Jednak teraz cała pozostała praca była prosta. Wycięcie samej głowy i zamontowanie kłów, zajęło tylko pół godziny. Podobnie było z nogami. Jedynym elementem, przy którym stracił jeszcze trochę czasu, były ostrza, ponieważ ich mocowania musiały być solidne, aby zwyczajnie nie rozpadły się przy zadawaniu ciosów. Całość zajęła kilkanaście godzin, jednak efekt był bardzo zadowalający.

Przez resztę dnia Shapu trenował umiejętności lalkarskie na swojej nowej zabawce. Kiedy skończył, był tak przemęczony, że nie miał siły nawet niczego zjeść. Był w stanie jedynie zagrzać wodę, wziąć kąpiel i położyć się na łóżku. Nawet nie był świadomy tego, w którym momencie zasnął, jednak zdecydowanie nie zajęło to wiele czasu.

[Hisui]

Misja D
1/15

Gorący, suchy, wietrzny. Trwał właśnie w najlepsze typowy dzień na Samotnych Wydmach. Na niebie ani jednej chmurki która dawałaby choć odrobinę cienia. Wiatr sugerował, że niedługo może nadejść paskowa zawierucha. Wszystko co żywe i mające choć szczękową inteligencje schowało się przed świecącym właśnie w najlepsze słońcem lub poszukiwało ochłody i cienia.
Wszystko? Cóż, nie do końca. Gdyby młodemu lalkarzowi zechciało się wyjrzeć przez okno swojego domu, dostrzegłby na horyzoncie drobną figurkę, która swoją bielą odcinała się od krajobrazu. Postać powoli się zbliżała, nabierała ludzkich kształtów, choć nadal nie odsłaniała swojej twarzy. Można było dostrzec, że niesie przy boku dość ciężką zapewne torbę, bowiem przystawał i co chwila zmieniał rękę w której ją niesie. Zaraz potem można było dostrzec, że ubrany był od stóp do głów w białe szaty, które odsłaniały jedynie oczy, a na głowie ma zwinięty materiał, jak turban. Sylwetkę miał pochyloną, ale czy od ciężaru czy od starości, to już było nie do określenia. W ręku trzymał wypolerowany do połysku kij z jasnego drewna, ozdobiony na obu końcach metalowymi ornamentami.
Gdyby jednak nawet marionetkarz nie wyjrzał przez okno i tak go nic nie ominęło. bo do jego drzwi rozległo się pukanie, może jednak lepszym określeniem łomot. Nieznajomy z całych sił uderzał w wejście, a miał parę z łapach z tego co było słychać. Po otworzeniu drzwi można było zobaczyć, że jaskrawo niebieskie oczy podróżnika są otoczone siateczką głębokich zmarszczek, odcinających się od opalonej skóry, a jego dłonie również są pomarszczone i ogorzałe od słońca, jak u typowego tubylca.
- Młodzieńce, rusz się i weź tą torbę - zwrócił się bezpośrednio do Doko, ignorując wszelkie formy grzecznościowe, w tym nawet zwykłe dzień dobry. Głos miał twardy i szorstki, a zaraz po tych słowach odwrócił się i zaczął iść, nawet nie oglądając się czy Shapu za nim podąża i zostawiając pod jego nogami torbę. Wystawały z niej różne dziwne elementy, metalowe, drewniane, niektóre nawet wyglądały na kościane, wszelkiego rodzaju. Mógł rozpoznać większość z nich - były to akcesoria potrzebne do budowy lalek, typowe dla klanu Ayatsuri.

[Shapu]

Shapu spał sobie w najlepsze, kiedy nagle po całym domu rozległ się przeraźliwy hałas. Był na tyle głośny, że zdołał obudzić młodzieńca, który właśnie śnił o tym, że został najlepszym graczem w karty w całej prowincji. Cóż to był za wspaniały sen, każdy chciał się z nim zmierzyć, a pokonywanie kolejnych przeciwników sprawiało mu ogromną radość. Jednakże w chwili przebudzenia pamiętał już tylko urywki snu, który z każdą kolejną chwilą stawał się coraz bardziej rozmyty, by po chwili zniknąć niemalże w całości.
A pukanie trwało nadal, co oznaczało, że wuja ciągle nie było w domu. Gdzie też może się podziewać tyle czasu? Być może chłopak spał na tyle długo, że tamten zdołał wrócić, po czym udać się gdzieś jeszcze raz? Jednak pozostawione jedzenie było nietknięte. Dziwna sprawa. Tak czy inaczej trzeba było otworzyć drzwi, gdyż pukanie z każdą kolejną chwilą zdawało się być coraz mocniejsze i bardziej natarczywe. Któż może być aż tak zdeterminowany, aby walić w drzwi z takim impetem?
Odpowiedź na to pytanie byłą nieco zaskakująca, gdyż wiadomo było tylko, że jest to ktoś, starszy ktoś, ponieważ było po nim widać skutki upływającego czasu. Dodatkowo ów ktoś był raczej osobą średnio dobrze wychowaną, ponieważ nie dość że nie raczył się nawet przedstawić, to od razu, bez żadnego wyjaśnienia wysunął żądanie pomocy. Rzucenie swojej torby bezpośrednio pod nogi Shapu też nie było zbyt miłe. Co prawda jeśli to starsza osoba, to prawdopodobnie powinno się udzielić jej pomocy, jednak warto chyba wiedzieć na czym taka pomoc ma polegać?
- Szanowny Panie, skąd ten pośpiech? O co tak właściwie chodzi?
W chwili obecnej były to dwa jedynie pytania, jakie przychodziły kuglarzowi do głowy. Po ich wypowiedzeniu, spojrzał jeszcze na rzeczoną torbę i wtedy zorientował się, że starzec również jest lalkarzem

[Hisui]

Misja D
3/15


Dopiero co wyrwany ze snu chłopak otworzył drzwi nieznajomemu i już na wstępie został przez gościa potraktowany bardzo nieuprzejmie, jak pospolity tragarz lub sługa. Oczywistym było w tej sytuacji zadawanie pytań. Naturalna reakcja każdej osoby postawionej w niepewnej lub dziwnej sytuacji, a taka niewątpliwie tutaj nastąpiła. Jednak staruszek nie wydawał się być z tego zadowolony. Zatrzymał się i odwrócił do młodzieńca energicznie, aż biała szata zafurkotała wściekle na wietrze. Następnie wskazał na niego długim, kościstum palcem z haczykowato zakończonym paznokciem. Wyglądał przez to nieco jak szpon drapieżnego ptaka. Oczy wpatrywały się surowo w niego, mierząc go od stóp do głów, jakby oceniał czy opłaca się udzielać mu wyjaśnień czy nie. Odpowiedź była chyba w końcu pozytywna, bo odezwał się po chwili ciszy.

- Shapu Ayatsuri - wypowiedział jego imię, wciąż celując w niego palcem - Znałem twojego ojca od kiedy dorósł na tyle że mógł dosięgnąć stołu w pracowni. Pomagał mi gdy był w twoim wieku. Tworzył dobre lalki. Teraz ty mi będziesz pomagał - opuścił rękę. Całość wygłosił głosem nieuznającym żadnego sprzeciwu ze strony młodego lalkarza, jakby się nawet nie spodziewał żadnych pytań ani wątpliwości. Możliwe, że mówił prawdę, a na pewno był w takim wieku że coś tamiego mogło mieć miejsce... Jednak czy powinno było ufać dziwnemu nieznajomemu, który żądał pomocy jedynie z tego powodu że znał ojca shinobiego? Wyjaśnienie zdawało się dostarczać tyle samo pytań co odpowiedzi.

- Zobaczymy czy przyjął talent ojca - mruknął ciszej, do siebie, ale Doko i tak go usłyszał. Być może powinien czuć się zadowolony że interesują się nim członkowie swojego klanu i nawet pokładają w nim jakieś nadzieje? A może będzie czuł złość, że porównują go z rodzicielem który, bądź co bądź, zyskał niemal tyle samo dobrej sławy jako twórca lalek co złej jako spiskowiec? Starzec najwyraźniej uważał, że takie wytłumaczenie będzie dla niego najzupełniej wystarczające.

[Shapu]

Ojciec... Chłopak ma bardzo niewiele wspomnień, które mógłby z nim powiązać. Miał w końcu jedynie pięć lat, kiedy ten zniknął, lub co bardziej prawdopodobne został usunięty. Shapu jakoś nigdy nie czuł potrzeby, aby poznać prawdę. Był wszakże zdrajcą, który chciał obalić lidera własnego klanu. Dodatkowo, nawet jeśli chłopak wyrażałby taką chęć, to raczej i tak nigdy nie dowiedziałby się co tak naprawdę się stało. O takich rzeczach nie mówi się na głos. Może to i lepiej. Klan wiele zrobił dla Shapu, a i czuł się on po części winny za błędy swego ojca, dlatego za wszelką cenę chciał udowodnić swoją przydatność. Dlatego jeśli miał pomóc starcowi, to właśnie z tego powodu, lub dlatego, że zawsze starał się być uczynny, a nie przez wzgląd na ojca. Dużo słyszał o jego talencie do tworzenia marionetek, ale nie zastanawiał się nad tym, czy odziedziczył tę umiejętność. W ogóle nie poświęcał mu zbyt wielu miejsca w swoich przemyśleniach. Dużo częściej myślał o matce, jednak nie była to odpowiednia chwila na przywoływanie myśli o niej.
Wracając jednak do pomocy, najwidoczniej starzec chciał, aby młody kuglarz pomógł mu przy tworzeniu lalek. Być może przez wzgląd na wiek nie był już w stanie robić tego sam. Sądząc po pukaniu, siły mu raczej nie brakowało. Jednak tworzenie marionetek wymaga precyzji, a ta w pewnym wieku staje się coraz mniejsza. Shapu poczuł coś na wzór dumy, przeplatanej jednak goryczą. Mógł udowodnić swoją przydatność dla klanu, jednak został wybrany tylko przez wzgląd na ojca. Być może jest to szansa, aby pokazać swoją wartość i odciąć się grubą kreską od haniebnej historii rodzinnej. Tak czy inaczej, młodzieniec zareagował pozytywnie.
- Oczywiście proszę Pana. Chętnie pomogę, choć póki co moje umiejętności nie należą raczej no najwybitniejszych. Jednak być może będzie to okazja, aby się podszkolić. Przed tym jednak chciałbym spytaćo pana Imię. Dobrze jest wiedzieć z kim się pracuje.
W oczekiwaniu na ewentualną odpowiedź młodzieniec uniósł rzuconą wcześniej torbę, aby dać znać, że jest gotów do drogi.

[Hisui]

Misja D
5/15

Mężczyzna pokiwał głową, najwyraźniej tym razem zadowolony z postawy młodzieńca.
- Każdy gdzieś zaczyna - odezwał się znów po cichu, patrząc gdzieś ponad głową lalkarza. Przez moment wydawał się być zamyślony, wręcz rozmarzony, jakby wspominał coś co mogło się wydarzyć dawno temu lub jakby rozważał miłą dla niego myśl. A może po prostu rozmyślał nad projektem nowej lalki? Kto go tam wiedział. Nie trwało to zbyt długo, zaraz wróciła jego szorskość.
- Kwestią jest, jak szybko się uczysz - spojrzenie znów skanowało Doko, jakby oceniał go jak swoją nową marionetkę pod kątem użyteczności i wartości bojowej - w najgorszym wypadku będziesz mi podawał - skwitował niezbyt miło. Odwrócił się już i miał zaraz iść kiedy przypomniał sobie o pytaniu swojego młodego pomocnika.
- Muzakari - przedstawił się, po czym ruszył do przodu. Bez żadnych grzeczności i uprzejmości, nie upominał się o nie ani ich nie używał. Dziwny staruszek.
Torba była zaskakująco ciężka. Aż dziwne się wydawało, że osoba w takim wieku była w stanie ją dźwigać, skoro nawet Shapu miał z nią pewnien problem. Tym bardziej że staruszek poruszał się szybko i nie czekał aż młodzik się z nim zrówna. Na szczęście droga nie była długa. Ayatsuri nie zdążył się porządnie zmachać, a starszy człowiek już majstrował przy wejściu do niewielkiego, parterowego domu, całkowicie typowego dla tych okolic. Przez chwilę się mocował z zamkiem, ale w końcu drzwi stanęły otworem, wpuszając do środka promienie słońca. Po tym jak wejście zamknęło się za Doko, w środku zapadł półmrok. Wszystkie okna były pozasłaniane, a powietrze było lekko zatęchłe, świadczyło o tym że pomieszczenie nieczęsto jest wietrzone. Jednak staruszek zdawał się tu doskonale radzić. Szybko zapalił lampę na stole, a potem kilka świec, oświetlając pokój miękkim światłem.
Dla Shapu to nie był nietypowy widok. Narzędzia, części lalek, materiały. Panował lekki bałagan, ale kontrolowany. Na ścianach wisiały rysunki lalek, prawdopodobnie projekty nowych dzieł lub wykonanych. Mężczyzna ręką przesunął rzeczy ze stolu na bok i wskazał lalkarzowi by położył tu torbę, sam zaś ściągnął z głowy okrycie głowy i twarzy, w zamian za to nakładając fartuch. Podobny rzucił uczniowi. Jego twarz była całkiem normalna, może poza drobną blizną na policzku, włosy zaś miał krótkie, sterczące i siwe.
- Zacznij od wypakowania tego - rzucił, po czym zajął się przeglądaniem jakiś papierów.
W torbie były głównie części marionetek. Część wyglądała jakby były odczepione od gotowych tworów, były mechanizmy, wyrzutnie, ostrza.. Mnóstwo rzeczy, pozornie nic nie było od jednego kompletu. Shapu mógł je po prostu na stół wywalić lub próbować je jakoś poukładać, posegregować.. Ale równie dobrze mógł przewrócić torbę do góry i wszystko wysypać. W końcu niczego staruch nie sprecyzował.

[Shapu]

Tak więc było to już postanowione. Shapu będzie miał okazję przysłużyć się dla klanu, poprzez pomoc temu nieco dziwnemu staruszkowi. O dziwo nigdy wcześniej nie spotkał go przemierzając osadę, więc było to nieco dziwne, jednak trudno. Los postanowił dać mu szansę wykazania się, więc trzeba z niej skorzystać. Pokrzepiony tą myślą młodzieniec starał się nie przewrócić pod ciężarem niesionej torby. Doszło tu bowiem do niefortunnego połączenia dwóch czynników. Pierwszym z nich był spory ciężar samej torby, a drugim fakt że Shapu nie należał do osób obdarzonych dużą siłą. W wyniku powyższego szedł dość powoli, przechylając się od czasu do czasu w prawą stronę. Dzięki niebiosom droga do celu nie była długa. W przeciwnym wypadku mogłoby w pewnym momencie dojść do sytuacji, w której nie udałoby się utrzymać równowagi i Ayatsuri runąłby jak długi. To zdecydowanie nie poprawiłoby mniemania staruszka Muzakariego na jego temat. Pokazać się ze złej strony już pierwszego dnia. Na szczęście nic takiego nie miało miejsca i po chwili obaj dotarli do niczym niewyróżniającego się domku. Po chwili zabawy z zamkiem weszli do środka i młodzieńcowi ukazał się warsztat. Cóż można o nim powiedzieć? Dla Shapu warsztat to warsztat. Stanowi jedynie miejsce pracy i raczej nie ma sensu przywiązywać do niego większej uwagi. CO do bałaganu, to jeżeli tylko nie przeszkadza on w konstrukcji, to nie ma w nim nic złego. Choć chłopak preferował raczej porządek, to stan tego miejsca nie stanowił jednak większego problemu.
Po otrzymaniu polecenia, zaczął wyciągać poszczególne części z torby. Nie chciał się ociągać, jednak starał się w miarę dokładnie obejrzeć każdą z nich. Postanowił podzielić je na kilka kategorii i układać względem tego podziału na stole. Po kilku chwilach był już gotów i czekał na dalsze zadania.

[Hisui]

Misja D
7/15

Shapu podszedł do zadania z przykładnością i dokładnością. Wyjmował elementy, oglądał je, segregował i układał wedle sobie znanego wzorca, nie ociągając się jednak. Starał się więc znaleźć złoty środek między szybkością a efektywnością wykonywania polecenia, starając się nie zawieść w żadnej kategorii. Skończył szybciej niż starzec, który jeszcze przez chwilę przerzucał papiery, mrucząc pod nosem coś niezrozumiałego. W końcu jednak znalazł co chciał, podszedł na stół i rozłożył przed Shapu rysunek. Lalka na nim przedstawiona miała zaznaczone 2.5 metra wysokości, ponad metr szerokości i była tak naszpikowana mechanizmami, że wydawało się niemożliwe by to wszystko upchnąć w jednej marionetce. Należała na pewno do kategorii ciężkich, a może nawet superciężkich, bo miała także pancerz, co z pozostałymi elementami solidnie ją dociążało. Wyglądała imponująco, ale równocześnie nieco pokracznie.
W czasie gdy młodzieniec mógł zapoznać się z projektem staruch wyciągnął gdzieś spod stołu kolejne pudło, zamknięte. Sięgnął po leżący na stole mechanizm, otworzył go wyciągając ukryte ostrze i rozciął je, po czym wyjął zawartość, którym był olbrzymi kloc drewna i sięgnął po narzędzia rzeźbiarsko-stolarsko-lalkarskie.
- Z tyłu projektu są wypisane wszystkie mechanizmy i potrzebne części. Pozbieraj je tutaj, ułóż jak na liście, a potem pomożesz mi z tym - powiedział do młodzieńca i sam zaczął, pomagając sobie ołówkiem i nacinając delikatnie drewno, planować jak nadać bezkształtnej bryle pożądany kształt.

[Shapu]

Kiedy Shapu kończył układanie poszczególnych elementów na stole, rozglądał się po całej pracowni, starając się dostrzec jakieś gotowe lalki, co pozwoliłoby w jakimkolwiek stopniu określić poziom jego nowego mentora. Niestety, poza częściami i elementami były tam jedynie rysunki. Część z nich prezentowała się rzeczywiście dość okazale, jednak pozostawały to tylko rysunki. Nie musiały nawet zostać nigdy ukończone. Kilka chwil później okazało się, że być może młody Ayatsuri będzie mógł na własne oczy zobaczyć nauczyciela przy pracy, a co za tym idzie, zostanie zaprezentowane nowe dzieło.
Kiedy chłopak spojrzał na kartkę, poczuł że chyba go zamurowało. Dwa i pół metra wysokości i do tego metr szerokości. To nie lalka, to jakieś monstrum. Niedorzecznym wydawało się że ktoś mógłby w ogóle próbować sterować tym molochem. Chyba, że osoba ta posiadałaby nadzwyczajne umiejętności kontroli kukiełek, jednak nawet wtedy wydawało się to mało realne. Być może Shapu niewiele wie jeszcze o umiejętnościach swego klanu. Pozostawała jeszcze ilość mechanizmów, jaka miała zostać upchnięta do środka. Jej ciężar będzie wręcz niebywały.
W międzyczasie do uszu młodzieńca dobiegło kolejne polecenie. Kiedy usłyszał co ma zrobić, odwrócił kartkę i westchnął dość głośno. Westchnięcie to miało przedstawiać z jednej strony podziw, a z drugiej przerażenie. Jednak praca to praca. Uczeń krzątał się po całym warsztacie wyszukując kolejne potrzebne części. Kilka z nich musiało znajdować się tu od dawna i nikt z nich nie korzystał, ponieważ były pokryte grubą warstwą kurzu. W takim wypadku trzeba było je wyczyścić i sprawdzić, czy wewnętrzne mechanizmy działają jak należy. Kiedy zadanie zbliżało się ku końcowi Shapu postanowił w końcu zadać pytanie, które już od dłuższego czasu siedziało mu w głowie.
Jakoś nie potrafię wyobrazić sobie, że jakikolwiek lalkarz byłby w stanie korzystać z tej lalki bez większych problemów. Kim jest Shinobi, który będzie z niej korzystał?

[Hisui]

Misja D
9/15

Obaj lalkarze zajęli się swoją pracą i na chwilę zapadła cisza. Nie była ona jednak niezręczna, a raczej przyjazna, wypełniona odgłosem szorowania i piłowała staruszka oraz szukania, czyszczenia i układania Shapu. Niektóre z mechanizmów wymagały czyszczenia, w pracowni znalazł też narzędzia służące do tego celu więc nie miał z tym żadnego problemu. W drewnianym klocu można było się dopatrzeć kształtu tułowia lalki, kiedy Uczeń zadał swoje pytanie. Ręce mistrza na chwilę zwolniły kiedy zastanawiał się nad odpowiedzią, bardziej gładząc drewno.
- Trafi do silnej i utalentowanej kunoichi, która na pewno zrobi z niej dobry użytek - powiedział w końcu - Nie często obecnie tworzę kolejne lalki. Lata nie te i potrzebuje pomocy w kilku rzeczach.. Jednak jej bym nie mógł odmówić - głos miał rozmarzony, można było się domyśleć, że nie jest to dla niego kolejne zamówienie jakich wiele ani osoba zamawiająca nie jest po prostu tylko klientem. Uśmiechnął się do młodzieńca, po raz pierwszy odkąd go zobaczył. Po chwili jednak odchrząknął i spoważniał ponownie.
- Jednakże częściowo masz rację, przeciętny lalkarz nie byłby w stanie odsługiwać się i dobrze wykorzystać tak dużej lalki. Przed swój ciężar jest mało mobilna, nie będzie mogła się unosić, mnogość mechanizmów.. W wykwalifikowanych rękach może jednak stać się znakomitym orężem, bardzo absorbującym i groźnym. Chodź tutaj, musisz mi pomóc - pokiwał ręką, po czym wręczył lalkarzowi narzędzia. Na kartce narysował symbole, takie same były zaznaczone na lalce. W trakcie tej czynności mógł zauważyć coś, co wcześniej mu umknęło - przy tych delikatnych ruchach dłoń mężczyzny zauważalnie drgała.
- W miejscach tych symboli wkręcisz te śruby, dokładnie do połowy, a w przy tych trzeba będzie przebić na wylot. Następnie zamontujemy stawy, tutaj śrubowe, a tu oporne.. Na górze pójdzie obrotowy.. Jak sądzisz, chłopcze? - zapytał, nie podnosząc jednak nawet wzroku. Pytanie mogło być retoryczne, ale równie dobrze mistrz naprawdę chciał usłyszeć opinię Doko na temat stawów. Z rysunku wynikało, że lalka będzie mieć osiem kończyn, po dwie dolne i górne, przy tych pierwszych staruch chciał wykorzystać śrubowe, zaś przy drugich oporne, na miejscu głowy zaś obrotowe.
- Ja zajmę się miejscami na magazynki - przeszedł na drugą stronę stołu, zabierając część narzędzi.

[Shapu]

Ciekawe zjawisko... Po raz pierwszy odkąd zaczęli pracy można było zauważyć, że jego mistrz przejawia jakiekolwiek uczucia. W normalnej sytuacji byłoby to naturalne, jednak ten staruszek już od samego początku był nieco dziwny. Ta reakcja uspokoiła nieco Shapu i od tego momentu pracowało mu się o wiele lepiej. Dodatkowo okazało się, że ma rację co do trudności w sterowaniu kukłą. Przez chwilę nawet pomyślał, że być może nabiera doświadczenia. Po chwili jednak zdał sobie sprawę ze swojej naiwności. Przecież wysunięty przez niego wniosek był oczywisty i tak naprawdę mógł się tylko wygłupić wygłaszając go. Postanowił jednak nie zrażać się tym nietaktem i pracować dalej.
Kiedy staruszek poprosił ucznia o pomoc przy śrubach, ten drugi zauważył, że jego ręka drga. Być może to był powód dla którego zmuszony był prosić o pomoc. Szczególnie, że przy tej lalce czeka go sporo pracy, a jak można było zauważyć, chciał aby była ona wykonana jak najlepiej. Jeżeli to dla niego takie ważne, to tym bardziej trzeba się postarać. Shapu wykonywał się c zwoje zadanie z dokładnością. Starał się przy tym wbić dokładnie do połowy, tak jak polecił Muzakari. Zajęcie to nie należało mimo wszystko do najtrudniejszych, tak więc zostało dość szybko i sprawnie wykonane.. Kiedy młody Ayatsuri chciał spytać o dalsze instrukcje, zostało postawione przed nim pytanie. Niestety odpowiedź na nie mogła stanowić pewien problem. Chłopiec nie miał możliwości stosować wcześniej żadnego z tych zawiasów. Wiedział jedynie, że stawy śrubowe i oporne cechują się dużą wytrzymałością. Przy lalce o takim ciężarze, może okazać się to niezbędne. Nieco niepewnie przytaknął więc swojemu senseiowi.

[Hisui]

Misja D
11/15

Shinobi ponownie zagłębili się w pracy. Mistrz przy pomocy niewielkiej piły do drewna i narzędzi stolarskich tworzył na plecach lalki magazynki na broń, robiąc swoje zadanie sprawnie i szybko, kierując się zapewne swoim wieloletnim doświadczeniem. Shapu w tym czasie wbijał śruby, wykonując swoje zadanie z dokładnością, tak jak mu zalecono. Żadne z zadań nie należało do trudnych, także nie zajęło im to długo. Staruszek nie skomentował kiwnięcia głową, a wiec zapewne zgadzał się z jego opinią. Przed nimi były jeszcze kolejne kroki do wykonania. Starszy nachylił się nad kukłą, palcami sprawdził każdy przybitą śrubę.
- W porządku.. - burknął, patrząc z bliska na to co zrobił młodzieniec i oceniając czy wykonał ją porządnie - teraz zamontujemy stawy.. Mam nadzieje, że umiesz to robić? - zapytał, po czym przeszedł na drugi koniec pomieszczenia i wyciągnął stamtąd kolejne pudło, zawierające właśnie stawy. Nie były one uporządkowane, a niektóre wymagały też czyszczenia lub oliwienia by działały płynniej, te działania jednak, razem z montażem, zostawił młodszemu lalkarzowi. Zam zaś zaczął przygotowywać kończyny, składające ze sobą elementy. Po skręceniu uch razem zajął się ich uzbrojeniem, wkładając do nich ostrza i miotacz żywiołów.
- Powiedz mi, chłopcze - zaczął pozornie obojętnie, zerkając jednak na młodzieńca kątem oka - czy widziałeś kiedyś dzieła twojego ojca? Lub może jego projekty?

[Shapu]

Kiedy Shapu skończył wkręcanie śrub, jego mistrz oceniał jakość wykonanej pracy. Po jego reakcji można by stwierdzić, że nie doszło do żadnego uchybienia. Choć była to stosunkowo prosta czynność, to zawsze coś mogło pójść nie tak. Na szczęście nic takiego nie miało miejsca. Następnie przyszła kolej na montowanie stawów. Było to zadanie o nieco wyższym stopniu trudności, jednak każdy wprawny lalkarz powinien potrafić je wykonać. Szczęśliwie Shapu tuż przez pojawieniem się staruszka tworzył swoją własną kukiełkę. Posiadał więc nie tylko odpowiednie przygotowanie teoretyczne, ale także odrobinę ćwiczeń praktycznych. Na całe szczęście nie musiał się śpieszyć, ponieważ Muzakari też wykonywał swoją pracę, jakby nie bacząc na mijający czas. Taka już natura kuglarzy, pracują powoli i w skupieniu. Chyba dlatego właśnie młodzieniec lubił tworzyć kukły. Zero pośpiechu, nic na siłę. Można dłubać sobie do woli. Tak, to bardzo przyjemne zajęcie.
Tak więc zaczął od przygotowania stawów. Najpierw należało je porządnie wyczyścić i upewnić się, czy aby na pewno wszystkie są sprawne. Najgorsze co mogłoby nastąpić, to zorientować się, że coś nie działa kiedy lalka jest już złożona. Tak więc Shapu wyciągał po kolei pojedyncze stawy i przecierał je szmatką, a następnie sprawdzał ich mobilność. Kilka z nich trzeba było wcześniej naoliwić, ponieważ miały pewne opory. Kiedy chłopak pracował sobie w najlepsze, jego nauczyciel spytał o ojca i jego kukły.
Szczerze mówiąc nie miałem okazji ujrzeć ani jednego z jego dzieł. Ojciec bardzo pilnował swoich prac. Z tego co słyszałem, to miał na ich punkcie prawdziwą obsesję. Dodatkowo byłem wtedy bardzo młody i nie za bardzo interesowały mnie marionetki. Nie mam pojęcia co się z nimi stało po jego zniknięciu. Jeśli rzeczywiście uciekł z osady, to prawdopodobnie zabrał je ze sobą. Jeżeli jednak lider skazał o na śmierć, to najpewniej są one teraz w posiadaniu władz klanu.
Kiedy kończył odpowiadać, zamontował ostatni ze stawów. Położył je więc koło reszty gotowych części, układając je w takiej pozycji, aby były gotowe to szybkiego zamontowania pozostałych elementów.

[Hisui]

Misja D
13/15

Praca jaką wykonywali mogła potrwać nawet wiele godzin. Wedle projektu mieli do zrobienia bardzo dużo, ale t wszystko sprowadzało się do składnia wszystkich elementów i układania ich jak klocków, w jeden sprawnie działający mechanizm. Dla kogoś innego mogłaby to być praca bardzo nudna i nużąca, jednak Shapu lubił to robić i wydawał się cieszyć z tego.
Shapu wykonywał swoje zadania solidnie, nie pozostawiając miejsca na niedociągnięcia i pomyłki. Wszystkie rzeczy jakie przynosił i montował były czyszczone i sprawdzane, każde musiało działać perfekcyjnie. Każdy kolejny staw musiał wykonywać dokładnie swoje ruchy, lekko i bez problemów i był do tego stanu doprowadzony. Następnie montował je w odpowiednie miejsca, wcześniej przygotowane by do tego służyć. W niektórych miejscach drewno wymagało przypiłowania by kształtem wszystko się dopasowało i to także zajęło nieco czasu.
Mistrz zerkał na ucznia w czasie jego wypowiedzi, jego ręce ponownie zwolniły. Znak, że nad czymś się zastanawiał. Powoli pokiwał głową na koniec, również kończąc dokręcanie ostatnich elementów.
- Przykręć kończyny do lalki, ułożyłem je wedle kolejności zaznaczenia na projekcie. Potem możesz przykręcić zamknięcia od trzech magazynków w tułowiu. Ja zaraz wracam - powiedział i tak zrobił. Pośpiesznie opuścił pomieszczenie i zamknął za sobą drzwi. Promień światła jaki wpadł na chwilę do pomieszczenia mógł oślepić Doko i wskazywał na to, że jest już późne popołudnie.

[Shapu]

Shapu starał się dalej pracować. Jednak o ile do tej pory dość rzadko poświęcał miejsce w swoich myślach ojcu, to po rozmowie ze staruszkiem zaczął się głębiej nad całą tą sprawą zastanawiać. W końcu ostatecznie był to jego ojciec. Tylko nawet, jeżeli chciałby poznać prawdę, to raczej nic z tego. A może... Może jego mistrz wie coś na ten temat. W końcu biorąc pod uwagę jego wiek i umiejętności, musi być dość szanowanym członkiem rodu. Dodatkowo osobiście znał ojca chłopca. Być może on wie na ten temat coś więcej. Młody Ayatsuri zorientował się, że myśli o tym z taką ekscytacją, o jaką nigdy by się nie posądził. Trzeba było trochę ochłonąć. Przecież to i tak nic by nie zmieniło. Był zdrajcą. Koniec kropka. Cokolwiek się z nim stało, powinno na zawsze pozostać w przeszłości. A w chwili obecnej trzeba się skupić na wykonywanym zadaniu, ponieważ pomyłka nie wchodzi w grę. A jak powszechnie wiadomo, przy pracy wymagającej skupienia, nie należy rozmyślać o niebieskich migdałach, czy tam o zdrajcach. Kilka chwil potem Shapu był już znów spokojny i dłubał przy mechanizmach. W tym czasie Muzakari opuścił pomieszczenie, dając przy tym polecenie zamontowania kończyn i magazynków. Chłopak posłusznie wykonywał polecenie. Zastanawiał się teraz jedynie, czy wyjście nauczyciela miało coś wspólnego z jego odpowiedzią. Albo zwyczajnie wyszedł po inne elementy, których nie było tutaj. Wszystko okaże się, kiedy wróci. DO tego czasu dobrze byłoby uwinąć się już z robotą. Przytwierdzenie samych kończyn było prostą czynnością. Montaż magazynków należał do nieco bardziej skomplikowanych zadań, jednak dzięki dobremu przygotowaniu miejsca, jak i samych mechanizmów i to nie zajęło zbyt wiele czasu.