Lokum Unmei

[Unmei]

Rodzice Unmei nie są zamożni, ale jako że jest ona jedynaczką, udało się im wynająć maleńką kawalerkę w dwupiętrowym budynku z piaskowca. Mieści się w niej wygodne łóżko, mała szafa na ubrania i biurko, przy którym może odpoczywać rysując. Kunoichi nie przepada za zamkniętymi przestrzeniami, dlatego istotną rolę spełnia tu wielkie okno z dużym parapetem, na którym można siedzieć. Za zgodą właścicielki dziewczyna dobudowała sobie mały balkonik na kwiaty, które kocha. W pokoju mieszczą się też drzwi do klautrofobicznie małej łazienki z umywalką, prysznicem i toaletą. Kuchni nie posiada, jednak właścicielką jest miła staruszka, która pozwala jej korzystać ze swojej kuchni w ramach wynajmu.

[Keitaro]

1/15 Każdy lubi spokojne poranki. Początki dni, w których nic nie zwiastuje nadchodzących chmur czy grzmotów. Ot, jakiś zaspany domownik, kot i powolne ruchy po wyrwaniu się z objęć Morfeusza. Schematyczne czynności, mycie zębów, innych części ciała, ubiór, przygotowanie śniadania tłem dla burczącego brzucha. Standard. Ku rozczarowaniu lub radości Unmei ten świt będzie nieco inny niż zwykle. Niedaleko mieszkania kunoichi znajdował się dość skromny kramik z biżuterią. Wszelkiej maści kolczyki, bransoletki, wisiory zdobiły ten przenośny sklepik skierowany ku fanom mody czy zakochanym parom. Tam właśnie znany już Unmei handlarz - Makishi, prowadził swój niewielki biznes. W mieszkaniu bohaterki dało sie słyszeć całkiem interesującą wymianę zdań.

Zaraz, zaraz proszę zapłacić jeśli pan chce to wziąć! - spokojny acz stanowczy głos wskazywał na Makishiego. Jednak kolejny ton był Unmei nieznany, brzmiał zdecydowanie staro, zużycie strun głosowych wyraźnie wyczuwalne.

Co to to nie! Nie będę płacił dwa razy za tą samą usługę, chyba pan upadł na głowę! - to usłyszała kunoichi, która dopiero rozpoczynała swój fach jako świeży dōkō. Cóż zatem postanowi przedstawicielka wybuchowego szczepu?

[Unmei]

2/15

Przed Unmei rozpościerały się piękne widoki. Widziała lasy, lazurowe jeziora. Piękny był dla niej ten widok, tak odmienny od rzeczywistości, od tych pustych, piaszczystych pustyń, od czasu do czasu przetykanych w pełni zagospodarowaną oazą. Zerknęła w dół i zobaczyła glinę, a dokładniej glinianego ptaka dużych rozmiarów, na którym leciała. Zamknęła oczy i pozwoliła, by delikatne podmuchy wiatru muskały jej policzki. Nagle tuż obok jej ramienia przmknęły trzy kunaie. Przestraszona wyrwała się z osłupienia i obejrzała za siebie, ale nikogo nie zauważyła. Chwilę później następne dwa od dołu wbiły się w gliniany twór. W tym samym momencie ptak zniknął, a dziewczyna zaczęła spadać.
Kunoichi obudziła się głeboko zaczerpując oddech. - To tylko sen - stwierdziła fakt i dźwignęła się z łóżka. Ruszyła do łazienki wykonać poranną toaletę, ubrała się i usiadła do śniadania. Dopiero, co napoczęła swoją skromną kanapkę z serem, gdy usłyszała krzyki w okolicach kramika z biżuterią, nieopodal jej domu. Najpierw usłyszała głos sprzedawcy, który kazał komuś zapłacić - ot nic specjalnego, ale chwilę później doszedł ją głos wykłócającego się klienta. Jako, że kupiec Makishi jest jej znajomym i nie raz obniżył dla niej cenę biżuterii, którą kupowała w prezencie dla mamy, postanowiła zejść i zobaczyć co się dzieje. Szybko ubrała buty, kanapkę zostawiła na talerzu, wyszła i zamknęła drzwi za sobą. Zbiegła po schodach i szybko udała się do kramiku, by czegoś nie przeoczyć.

[Keitaro]

3|15

Sny były dla wielu wspaniałą ucieczką od rzeczywistości. Serum na zmęczony całym dniem organizm. W krainach marzeń nocnych człowiek mógł być kim chciał, mógł spotkać utraconych przyjaciół, pokonać najgroźniejszych wrógów. Jednak jest to tylko iluzja i kończy się dzień w dzień z nastaniem świtu. W przypadku Unmei, krzyki na ulicy były powodem nieco krótszego snu. Kłótnia między handlarzem i zapewne niedoszłym "konsumentem" nabierała pikanterii. Głosy były coraz bardziej mentalnie brutalne i głośniejsze. Kiedy kunoichi wyszła na podwórze zobaczyła następującą scenę. Znany jej handlarz, około pięćdziesięcioletni łysy mężczyzna, z pięknymi, czarnymi, bardzo krzaczastymi brwiami i brodą o podobnej strukturze, wymachiwał swoimi serdelkowatymi palcami w gwałtownej gestykulacji. Jego butelkowozielone oczy były wpatrzone w stojącego przed nim staruszka.

Płać, bo zaraz złożę tą sprawę do radnego osady! Pożałujesz tego ty chciwa gnido. Ty pomiocie materializmu.. ty, tyy.. - ognista przemowa została przerwana przez brak dechu w piersiach Makishiego. Groźnym wzrokiem patrzył w stronę wyglądającego na siedemdziesiąt lat jegomościa. Miał on długie, sięgające pasa szare włosy, oraz pokaźną kozią bródkę. Wielki nos usiany był kurzajkami, a na twarzy miał mnóstwo czarnych znamion. Był dość wątpliwej postury, a żeby ustać na nogach musiał podpierać się hebanową, pomalowaną na czarno laską. Jednak myliłby się ten, kto by pomylił go z miłym staruszkiem.

O nie ty parszywy gnoju. Wyzyskiwaczu ty! Nie wciśniesz mi kitu. Myślisz, że co, że jestem stary to nie pamiętam co się stało? Dałe ci te pie******* 500 Ryo za ten bezwartościowy wisiorek! - tutaj zamachnął się prawdziwym cudeńkiem sztuki jubilerskiej. Pięknym naszyjnikiem z osadzonym na końcu opalem. Iście wspaniała ozdoba dla każdej kobiety. Widać było, że staruszek jest niezwykle pewien swojego zdania. Jak ten spór rozwiąże Unmei?