Lokum Arinori'ego

[Arinori]

Małe tradycyjne mieszkanko. Jeden większy pokoik, w którym Arinori również sypia. Mały korytarzyk oddzielający kuchnię od ów pokoju. Na boku korytarza mała łazieneczka. Arinori otrzymał je od swojego wuja, więc z szacunku nic w nim nie zmieniał wiedząc, że kiedyś będzie musiał się stąd wynieść.

[Shigemi]

Siedząc oparty na krześle zacząłem zauważać, że jeśli chodzi o stan umysłu zacząłem wygrywać potyczkę z urzędnikiem, widząc jego reakcje i słysząc słowa wypowiedziane przez faceta postanowiłem wbić jedną ostrą niczym cierń wypowiedź:
-Skoro wiecie, że to nie on, warto byłoby to jej powiedzieć... zdanie uleciało w przestrzeń, nie interesowała mnie w sumie odpowiedź, ani riposta skupiłem się na tym co miało po chwili nastać, czyli kawałek wyrwanej wypowiedzi na temat Mikoto i jego zadania. Westchnąłem cicho zabierając od mojego rozmówcy fanty, a następnie podrapałem się po głowie jak to miałem w zwyczaju. Utrzymywanie stalowych nerwów kosztowało mnie całkiem sporo sił. Nabrałem powietrza i cicho powiedziałem niby to do niego, niby do siebie:
Wszystko nabiera sensu... - następnie spakowałem współrzędne, które i tak już znałem i postanowiłem ruszyć w drogę zasypaną śniegiem. Przełknąłem ślinę i wyszedłem na mróz. Wiatr uderzał mnie w twarz, ja jednak niestrudzenie przemierzałem kolejne centymetry. Gdy znalazłem się całkiem blisko, stanąłem przed drzwiami, odsapnąłem i postanowiłem zapukać do drzwi, wcześniej oczywiście rozglądając się w okół czy nie widać czegoś interesującego lub podejrzanego.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - Misja dla Shigemiego
13/15
"How to save a life?"



Wszystko nabiera sensu, powiedziałeś z namysłem. Upomniałeś mężczyznę, że wypadałoby poinformować Kimi, wciąż pogrążoną w marazmie i bólu o tym, że to jednak nie jej narzeczony. Nie popłynęła tu krew Mikoto, wciąż masz szansę ocalić dwa złamane, ludzkie życia, oderwane od siebie rozłąką. Tyle, że może być gorzej z rezultatami tego próbowania.
W każdym razie udało Ci się bez problemów dotrzeć na miejsce. Droga była ciszą, spokojem, szybkim biegiem przez topniejący już miejscami śnieg, w kierunku wyraźnie cieplejszego powietrza - aaah, the spring is coming!...
Nadchodzi wiosna. Pytanie, co ci ona przyniesie...Czy znów będą to martwe cztery ściany? Żal, tęsknota, wspomnienia dawnych duchów, marazm i brak większego celu - bo przecież każdy człowiek ma za czym biec, ma do czego dążyć, tylko ty jeden, jak wyklęty, zostałeś bez marzeń?
Czy może jednak dojdzie do jakiejś zmiany? Obojętnie: dobrej, złej, z konsekwencjami lub bez nich, pozbawionej skutków lub rzutującej na życie? Pragnąłbyś tego, ale nie ty jeden; wszyscy oczekujemy niecierpliwie zmian, pragnąc, by znów zrobiło się zielono na drzewach i w duszach. Wszyscy wzywamy śpiewu ptaków, ciepła, słońca i dnia, wychowując się w zimowej nocy.
Wszystko nabiera sensu.
Tylko czym tak naprawdę według ciebie jest wszystko?
Przed tobą wyrasta niewielkie, tradycyjne mieszkanko, z genkan, pomieszczeniami, tatami i wazami tokonoma we wnękach, pozostawionymi ot tak sobie, w jednym z pokojów jest nawet stary, zardzewiały zestaw do ceremonii chanoyu, parzenia herbaty. Wszystko wygląda tu tak, jakby właściciel w pewnym momencie opuścił na zawsze to miejsce, nie troszcząc się o jego byt - ludzie byli dla niego łaskawi, wszystko jest na swoim miejscu, ale czas nie oszczędził starych tapet, biało-czarnych paneli, cennych malowideł i wygodnych mebli.
Pożarł je, jak pożera się duszę w dniu sądu.
-Pomo...cy...
Co to za głos? Jakby zawodzenie pełne bólu.
-Po...mo...cy...Pom...
Głos jest ewidentnie męski, ochrypły, drżący. I bardzo, bardzo słaby.
Kiedy za nim idziesz (o ile to robisz), znajdujesz się w pustym pokoju. Nie ma tu nic, nawet mat - jedynie twarda podłoga bez mat, biało-czarne, zapuszczone ściany, na których wciąż widać roślinne motywy...no dobrze, nic?
Przecież na ziemi leży mężczyzna.
Ten sam, którego zdjęcie otrzymałeś od Kimi, blady, drżący, z krwią płynącą ze zranionego brzucha, bardzo osłabiony. Jego złote, jasne oczy są zamknięte, a głos, przed chwilą jeszcze przypominający wiatr, właśnie umilkł. Patrzy na Ciebie, a w jego oczach widać...błaganie.
Prośbę.
Modlitwę.
Do Ciebie?
-Zab...zabierz...mnie...do..Rai...geki. Zab...do...Kimi-charczy. Milknie na chwilę. Z ust wypływa kolejna już strużka krwi; dołączy do tej krwi, która zaschła na wykrzywionej bólem twarzy.-Zabierz...do sz...szpitala do Kimi...
Słabnie, widać to. Jego dłonie drżą przez chwilę, jak skrzydła schwytanego motyla, trzepoczą się w pułapce śmierci.
Aaah, stanowczo spotkała go królewska para, Przypadek i Śmierć.

____________________________________________________________________________________________________
Wiesz, co masz robić Po Twoim poście w szpitalu kończymy misję.