Shinobi War PBF Naruto

• W dniu, w którym dziesiątki klanów miały stawić się w wiosce kupieckiej, ta była naprawdę nieźle przygotowana. Posiadała nie tylko większe domostwa dla znaczniejszych nazwisk, ale też mniejsze rudery, w których mogli się pomieścić nie tak zamożni klanowicze. Oczywiście Toru, jako Kaguya, mógł sobie pozwolić na coś o wiele wystawniejszego, ale uważał, że nie potrzebuje takich luksusów. To oczywiście był pierwszy powód. Drugim był natomiast fakt, że blondyn dość często się gubił, więc nie było mowy o tym, żeby posiadał swoje mieszkanie wśród gąszczu innych budynków i zabudowań, do których nigdy by nie trafił. Właśnie dlatego władze Ryuzaku no Sato wyszli naprzeciw z propozycją lekko odosobnionego domku o dość nietypowej formie. Kiedy Toru dotarł na miejsce, okazało się, że jest to budynek umiejscowiony na drzewie. Lekko podupadły, od dawna niezamieszkany, a jednak nadal nadający się do remontu. Chłopak nie zastanawiał się długo, bowiem dom znajdował się na jednym z wyższych drzew w okolicy i juz z daleka mógł widzieć jego czubek wystrzeliwujący prosto do nieba. W ten sposób nie zgubi się nigdy. Tak przynajmniej myślał, chociaż rzeczywistość często weryfikowała jego założenia i to w sposób dość brutalny. Dość jednak o tym! Sam budynek zbudowany jest bowiem w całości z drewna, a jedynymi elementami obcego pochodzenia jest wyposażenie wnętrz i szyby w oknach. W środku domek podzielony jest natomiast na trzy, dwa niezależne pokoje, otwartą kuchnię i pomieszczenie mające służyć za łaźnię. Wbrew pozorom cała budowla nie posiada jednak piętra, a raczej nie posiada go tak do końca. Przy oknach znajduje się bowiem podłoga, jednak nie rozciąga się ona na całej długości mieszkania, a tworzy małe, trójkątne pomieszczenia, do których nie prowadzą jednak schody. Pomiędzy nimi znajduje się za to hamak podwieszony do sufitu, czyli miejsce, gdzie Toru sam sypia. ________________________ Dzisiaj miał za to przywędrować tutaj w towarzystwie i to nie byle kogo. Już bowiem od wyjścia z karczmy przylepiła się do niego kelnerka, którą miał na oku od dłuższego czasu. Kto by pomyślał, że wystarczyło nakopać paru wątpliwym samcom po rzyci, żeby do domu wracać z taką ślicznotką? A urodę miała naprawdę dość nietypową! Nie była to normalna dziewczyna o bladej cerze i okrągłych rysach twarzy. Jego partnerka na dzisiejszą noc miała bowiem o wiele ciemniejszą karnację i czarne jak smoła włosy. To jednak nie robiłoby na nim takiego wrażenia gdyby nie jej piękne, błękitne i niezwykle wielkie oczy. No dobra... Nie tylko oczy miała wielkie, ale to akurat sprawa drugorzędna, bowiem Kaguya nie należał do tego typu facetów, który szedł przez życie z zamiarem znalezienia największych i najbardziej miękkich piersi świata. On oceniał piękno kobiety na podstawie jej całokształtu, a nie tylko jednego atrybutu. Twarz, sylwetka, sposób chodzenia, pośladki, piersi, nogi, usta i oczy. To wszystkie wytyczne, które były dla niego ważne. Oczywiście nie ma tutaj charakteru, bo czemu miałby się nim przejmować, jeśli ma mieć do czynienia z kobietą na jedną noc? Może być nawet największą suką, ale jeśli będzie dobra w łóżku przez kilka godzin, to jakoś to zniesie. Usta przecież można jej zatkać i to na naprawdę wiele sposobów, więc wybrzydzanie w takim wypadku byłoby bardzo nierozsądne. Przechodząc jednak do meritum, blondyn musiał pozbyć się jednego balastu, zanim zacznie się delektować przyjemnym wieczorem. Na oko ważył około czterdzieści kilogramów, miał kościany miecz i białe włosy. Całkiem nietypowe, ale Toru byłby hipokrytą, gdyby czepiał się takich detali. Całe szczęście, że Yuu przed odpadnięciem przy pijackiej rozgrywce podał mu adres swojego zamieszkania. Właśnie dzięki temu Kaguya mógł się go pozbyć, podrzucić pod drzwi, a następnie zając się swoją niespodzianką. Pech niestety chciał, że Toru za nic nie potrafił trafić pod wskazany adres. Kiedy wydawało się, że już jest na dobrej drodze, skręcał nie w tę stronę co potrzeba i kończył na drugim końcu miasta. Cała sytuacja powtarzała się kilkanaście razy i dopiero gdy dziewczyna zaczęła marudzić, że pójdzie do domu, Kaguya zdecydował, że nie ma innego wyjścia, jak zabranie Yuu do swojego mieszkania, co też zrobił.
  - Schowam niepotrzebny tobołek i już po Ciebie wracam. - rzekł do Hitsu, bowiem tak właśnie miała na imię i przy pomocy chakry wdrapał się do swojego domu, w jednym z pokojów kładąc Yuu. Zwyczajnie zostawił go na łóżku i nie przejmował się nawet kwestią jego okrycia przed zimnem. W końcu przez jedną noc nie zmarznie, a jeśli tak, to nauczy się na drugi raz, żeby nie pić. Kac i przeziębienie będą doskonałymi lekcjami dla młodzieńca. No, ale kto by się nim teraz przejmował? Toru miał ważniejsze sprawy czekające na niego na dole i właśnie szedł im dzielnie na spotkanie, aby następnie chwycić je w swoje ramiona i spokojnie wnosić na górę. Te były tak zadowolone z obrotu sytuacji, że zarzuciły rece na jego szyję i jeszcze przed samym progiem wpiły się gwałtownie w jego usta. Nic więc dziwnego, że same ubrania zaczęły się walać po podłodze już od wejścia, a ostatnie ich części wylądowały na podłodze po krótkiej szamotaninie na małym pięterku pokoju. Dla dobra Yuu lepiej byłoby gdyby alkohol trzymał go całkiem mocno, bowiem Hitsu wcale nie zamierzała być tej nocy cicho, a Toru nawet nie myślał o tym, żeby ją w jakikolwiek uspokajać. Kochał moment, w którym kobiece jęki i westchnięcia znajdowały drogę do jego uszu, a on mógł modulować ich intensywność. Przecież nie zamierzał oddawać władzy swojej ofierze, skąd. To ON tutaj rządził i każda kobieta szybko zaczynała to rozumieć, a im prędzej się tak działo, tym prędzej czerpały z całego aktu większą przyjemność.
  
  Ranek jednak nieubłaganie się zbliżał, a wraz z nim nadchodził moment rozłąki. Nikt nigdy nie mylił się bowiem bardziej, niż kobieta, która myślała, że Toru zaprosi ją na śniadanie. Nigdy nie brał takiej możliwości pod uwagę i tak samo było w wypadku Hitsu, która pospiesznie opuściła jego mieszkanie. Na szczęście tym razem obyło się bez żadnych scen, a sam Kaguya nie musiał wyłapywać na twarz ciosów z otwartej dłoni, więc poranek można zaliczyć do udanych. Toru nadal nie widział jednak nigdzie Yuu, więc po złapaniu jakiegoś kawału mięsa postanowił, że uda się na mały trening. Już od dawna chciał opanować jedną technikę, która chodziła mu po głowie, a dzisiejszy dzień wydawał się ku temu idealny. Słońce nadal chowało się za chmurami, a las o tej porze był całkiem cichy. Mężczyzna zaciągnął więc na tyłek spodnie i zeskoczył na dół, żeby zacząć swoje przygotowania. Przekształcenie chakry w kości było dla niego całkiem proste, ale czym innym było zrobienie z niej określonego żywiołu. Jakby tego było mało, ten na dodatek musiał przyjąć określoną formę i objąć rękę Kaguyi! To było już niemałe wyzwanie dla blondyna, z którym siłował się dość sporo czasu. Koniec końców opanował jednak jutsu, które pozwoli innym doświadczyć elektryzującego uścisku mężczyzny, Od tej pory będzie mógł razić nieznajomych nie tylko swoją charyzmą i prezencją, ale również samym dotykiem, co uważał za niezwykle przydatne. Kto wie? Może wypróbuje to na Yuu, żeby pobudzić jego obumarłe szare komórki do większej pracy? Medykiem nie był, więc mogło to nie zadziałać, ale zawsze dobrze jest spróbować. Niech tylko malec nawinie mu się pod rękę! Będzie świetnie.
  
  
  Nauka raiton D: Raiton: Dendō Hando - 3h. Skończona o 04:09

Seks był bardzo przyjemny, wręcz nieziemski. Tak, Kobieta uległa, jednakże czy aby na pewno wszystko poszło tak jak chciałeś? Czy przypadkiem nie będziesz musiał zaprosić ją na śniadanie... Wkrótce? Czekaj na dalsze instrukcje. Może kiedyś ktoś Cię odwiedzi. Wszystko jest możliwe. Wszystko...

Po wypiciu trzech pełniutkich sakizuki malec zatoczył się i padł na podłogę karczmy „Pod uwędzonym dzikiem”. Wciąż był półprzytomny, ale nie dość trzeźwy by samotnie dotrzeć do swojego domu. Na szczęście był pod opieką osoby dorosłej. Na szczęście? Przecież to właśnie Toru doprowadził go do takiego stanu i bardziej obchodziły go jego potrzeby fizjologiczne niż bezpieczeństwo malucha. Mężczyzna miał w sobie jednak coś z człowieka, nie zostawił brzdąca na podłodze, znaczy na chwilę zostawił, ale wrócił z kelnereczką i zabrał go ze sobą. Chłopiec dał mu się nieść niczym worek kartofli, który raz po raz powtarzał tylko swoje „de gozaru”. Wiedział tylko tyle, że całkiem długo się włóczyli, słyszał fragmenty rozmów między Toru, a kelnerką. Toru był zestresowny? Panienka z karczmy musiała mu pomóc w ulżeniu sobie? Nad tym malec nie mógł się zastanawiać, bo półprzytomni nie zastanawiają się nad tak skomplikowanymi kwestiami. W zasadzie myślą tylko o tym, by zaraz nie zwymiotować. W końcu maluch został położony na wyrku i był pewny, że znajduje się już w swoim domu.
-Dobranoc-sensei…-Rzucił swym słodkim, lekko zachrypniętym głosem, zamknął oczy i niemal natychmiast zasnął. Obudził się jakieś dwie godziny później. W nieznanym miejscu, z niesłychaną suszą w ustach i jeszcze te jęki dobiegające zza ściany. Pierwszą rzeczą, którą zrobił Hözuki było oczywiście opróżnienie bukłaka. Wlał w siebie całą jego zawartość nawet nie próbując się podnosić. Pustą tykwę rzucił na bok i zaczął zastanawiać się nad tym gdzie jest. Miał swój miecz, kaburę i cały sprzęt, więc od razu założył, że jest w bezpiecznym miejscu. Podczas krótkiej retrospekcji poprzedniego wieczora wywnioskował, że musi znajdować się w domu Toru. Dlaczego nie zabrał go do siebie zamiast odprowadzić? Chłopiec był pewien, że podał mistrzowi swój adres zamieszkania. Dziwne… No, ale nad tym też nie rozwodził się zbyt długo, bo pozostała jeszcze sprawa tajemniczych jęków. No, może nie takich tajemniczych, bo chłopiec słyszał już kiedyś podobne, a i po chwili udało mu się rozpoznać głos kelnerki z karczmy. Mógłby się skroplić i zapuścić żurawia do sąsiedniego pokoju celem wznowienia badań nad relacjami damsko-męskimi, ale był za młody by odczuwać taką potrzebę i zbyt zmęczony piciem, by chciało mu się wstawać. Ponownie zasnął i obudził się dopiero rano. Kapcia w buzi nie było, żadnego bólu głowy i miał nawet wszystkie wspomnienia z wieczora, pamiętał nawet jak był niesiony do domu. Całkiem sprawnie zgramolił się z łóżka i wziął z podłogi prezent od kochanej siostrzyczki i zabrał się za zwiedzanie hacjendy. Nie było w niej nic ciekawego, więc otworzył okno, wyrzucił przez nie kościany miecz i skoczył za nim jakby chciał złapać go w locie. No i oczywiście mu się nie udało, ale przynajmniej nie zrobił sobie żadnej krzywdy, w końcu był Hözuki. Tak jak jego nowy znajomy postanowił udać się na trening.
Spotkali się przy wodospadzie, gdy obaj nauczyli się nowych technik. Maluch w rozwianym haori stał na jego szczycie dostojnie opierając się nurtowi, który chciał ściągnąć go na dół.

-Ohayou!-Krzyknął z góry Yü, ale Toru najwidoczniej nie zamierzał się witać. Blondyn był wyraźnie zły na malca, podniesiony ton i dziwny grymas na twarzy aż nadto o tym świadczyły. Mimo to chłopiec zachowywał spokój, wciąż stał niewzruszony czekając, aż jego kolega do kielicha wejdzie na górę. To oczywiste, że wodospadu nie było jeszcze kilka godzin temu, oczywiste też było, że to Yüsuke musiał być jego Twórcą, więc białowłosy podrapał się po głowie patrząc na Kaguye jak na kretyna. –Płynie sobie.-powiedział zdecydowanym tonem-Zrobiłem go, bo zawsze chciałem się tego nauczyć de gozaru.-Wyjaśnienie chłopca z pewnością nie zadowoliło rozgniewanego wielkoluda, który zażądał usunięcia irytującego go tworu. Chciał, żeby Kałuża usunął wodospad, ale jak niby malec miał to zrobić? Posiadał naturę suiton, a nie doton. Szkoda, że jedenastolatek wcześniej o tym nie pomyślał, bo teraz mógł tylko bezradnie wyciągnąć ręce na boki. I tego nie zdążył zrobić, bo został uderzony przez senseia prawdziwego życia, a to spowodowało oczywiście, że berbeć popłynął. Nie, nie stracił przytomności. Dosłownie rozpłynął się i formie przezroczystej cieczy popłynął na dół wraz z prądem. O nie!-pomyślał sobie spadając wraz z innymi kroplami wody-Pozna moją tajemnicę, a przecież nawet on mówił mi, że nie wolno ich zdradzać.- Szybko wymyślił plan zmyłkę, który mógł poskutkować lub nie. Zmaterializował się wysuwając się na powierzchnie miniaturowego jeziorka utworzonego u podnóża wodospadu. –Mizu Kawarimi, podstawy podstaw w suitonie.-wytłumaczył się kłamstwem-Nie mogę nic zrobić z tym wodospadem, gomenasai de gozaru!-Przeprosiwszy nisko się ukłonił, bo naprawdę nie mógł nic zrobić. Pozostało mu tylko czekać na reakcję blondyna.

Malec faktycznie był beztroski, było to ostatnie co zostało z jego dzieciństwa, którego nijak nie dało się nazwać szczęśliwym. No bo gdzie szukać tego szczęścia? U rodziców, których mu odebrano? U opiekuna, który to właśnie ich odebrał? U przybranego brata, który zazwyczaj go ignorował? U siostry, która pojawiała się i znikała? Nie… Słodka buźka chłopca była tylko maską, za którą chowała się istota tonąca w goryczy. Istota ta chwytała każdy skrawek szczęścia, za wszelką cenę chciała opuścić wielką czarę łez, ale tych ciągle przybywało. Zapomniane smutki powracały i ciągnęły go na dno, by w końcu pogrążyć go w rozpaczy. Czy mógł doświadczyć jeszcze więcej zła w swym krótkim życiu? Oczywiście, że mógł, bo zawsze, po prostu zawsze może być jeszcze gorzej. Na tę chwilę Turkusowooki trzymał się jednak swojego skrawka normalności, którego doszukał się u nie do końca normalnego nauczyciela. Hözuki popłynie? Yüsuke mimowolnie uśmiechnął się, gdy usłyszał ten tekst z ust blondyna. Toru był silny, dobrze zbudowany, musiał być pewien swego, ale nie miał pojęcia, że chłopiec trafiony jego pięścią odpłynie w bardziej dosłownym znaczeniu. Ledwo pacnął siwą główkę malca, a ten zlał się z wodami wytworzonego wcześniej wodospadu, by już po chwili pojawić się na dole. Okłamał swój nowy wzór do naśladowania i przeprosił, ale nie przyniosło to zamierzonego efektu. Blondyn wyglądał na wściekłego, zwłaszcza wydzierał się na smarkacza, którego zaraz miał znowu dorwać. Nie mógł jednak wiedzieć, że ataki fizyczne nie dadzą żadnego efektu na chłopcu, którego ciało mogło zmieniać stan skupienia i robiło to nawet nie pytając go o zdanie. Twardy kułak mocno pieprznął jedenastolatka, który nawet nie próbował uniknąć ataku. Plaf! Zabrzmiało, gdy wielka pięść olbrzyma uderzyła o wodę. Kekkei genkai aktywowało się błyskawicznie, automatycznie, jak zawsze, a o guzie nie mogło być nawet mowy. Brzdąc chcąc nie chcąc musiał zrozumieć, że dalsze okłamywanie wielkoluda jest bezcelowe, bo ten nie zamierzał poddać się dopóki nie wyrządzi mu mniejszej lub większej krzywdy. Rozlewająca się woda niemal natychmiast zaczęła formować się na nowo, w ten sposób złoty bachor chciał pokazać, że nie jest to kawarimi.
-To bez sensu Toru. Nie da się mnie skrzywdzić atakiem fizycznym, tak działa mój limit krwi de gozaru. Dałbym Ci się uderzyć, ale nie kontroluje tego de gozaru.-Tak właśnie zdradził sekret swojego klanu Kaguyi, ale czy Kaguye to obchodziło? Przecież za wszelką cenę chciał ukarać gówniarza, któremu nikt nigdy nie pokazał bólu innego niż ból samotności i koloru jego własnej krwi.

Wyglądało na to, że nic nie zagrażało nietykalności malca, ale było to tylko złudne, pierwsze wrażenie. Już po chwili, gdy po dłoni blondyna zaczęły przeskakiwać migoczące iskry, chłopak domyślił się co się święci. Raiton, największy i właściwie jedyny wróg umiejętności rodu Hözuki. Chłopiec wiedział już, że tym razem się nie wywinie, zacisnął zęby i czekał na piorunującą karę. Brzdąc rażony prądem zmienił się w coś, co bardziej przypominało wielokolorowy kisiel z szeroko otwartą paszczą, niż standardową wodę. Chciał krzyczeć, ale skropił się na tyle, że nie był w stanie. Ból, przeszywał jego małe, wodniste ciało, a uczucie było nie do opisania, bo był to pierwszy raz, gdy Yüsuke poczuł konsekwencję swojego czynu na własnej skórze. „Zasłużyłeś sobie, znieś karę jak mężczyzna.”-Mówił głos w jego głowie, a drugi darł się w niebogłosy z bólu. Ostatecznie jedenastolatek chciał posłuchać tego pierwszego, chociaż nie bardzo było to widać, bo długo po ustaniu wstrząsów malec utrzymywał formę mało apetycznej brei. Płakał, płakał w formie, w której Toru nie mógł tego usłyszeć, więc maluch mógł przynajmniej zgrywać twardziela. Po minucie, może półtorej, znowu zaczął formować się z niej kształt chłopaka, na twarzy, którego nie było już śladu po płaczu. Dzieciak wstał na nogi, wyjął z wody kościany miecz, który do niej wpadł i ponownie ukłonił się przed Toru.

-Jeszcze raz przepraszam.-powiedział tonem skarconego dziecka, które zrozumiało swój błąd-Jeśli tylko wymyślę jak pozbyć się tego wodospadu, to z pewnością wrócę i go usunę sensei.-tu postarał się o miły uśmiech, ale ciężko jest się uśmiechać po czymś takim-Teraz powiedz mi… Którędy do centrum miasta de gozaru?-Pytanie dobre, bo przecież nie mógł zostać u Toru na zawsze. Nasuwa się jednak inne… Czy pozbawiony orientacji w terenie Kaguya będzie w stanie pomóc berbeciowi? Jeśli nie to ten sam znajdzie drogę do domu, nie ulega też wątpliwości, że wróci kiedyś do swego „nauczyciela” po kolejną lekcję życia.

[z/t]