Dom z Polaną Unmei Kyoki

[Unmei]

"Przyjemnie, gdy dom, choć to przecież tylko nietrwałe doczesne schronienie, urządzony jest harmonijnie i tak, jakbyśmy chcieli. Gościnna, zacna, obdarzona dobrym smakiem osoba, mamy wrażenie, że nawet księżyc rozświetla jej przytulne domostwo szczególnym blaskiem. Choć wcale nie wymyślna, ani zbudowana wedle obowiązującej mody, siedziba taka tchnie spokojem, czujemy, że jest wiekowa. Ujmuje nas bezpretensjonalnością, urokiem starych drzew w ogrodzie, pielęgnowanych dyskretnie roślin i krzewów, werandą i kunsztownie plecioną konstrukcją drewnianego parkanu, rozrzuconymi niedbale tu i tam sprzętami, które pamiętają dawne czasy…"


Dwa piętra wnętrze posiada,
na jednym z nich sypialnia skrywana.
Parter salonem jest tytułowany,
gdzie podawane są potrawy.

Ponieważ gości mało przyjmuję,
to na widok każdego się raduję.
Nawet gdy tego nie okazuję,
to w środku cała się buzuję.


Co o tym myślisz, młoda? - powiedział głos wewnątrz.
Pochylając głowę lekko na bok, tak by jeden z kosmyków włosów zsunął się z ramion i wisiał swawolnie. Puknęła się dwukrotnie zamkniętą dłonią, przypominającą pięść prosto w skroń. Uderzenia nie były mocne, sam gest miał przekonać "Głos", by nie przeszkadzał. Damare! Powiedziała lekkim, lecz bardzo stanowczym głosem. Okazując w ten sposób przewagę nad myślami.

Uśmiech na jej twarzy był ledwo widoczny, jednak prawdziwie szczery. Dom jak żaden inny, był już jej własnością. Mały, jednakże otoczenie w około otwarte.
Był jej...

[Unmei]

Po dwóch dniach w nowym miejscu, młoda shinobi urządziła swój domek. Stał się jeszcze bardziej przytulny i pełen kobiecej miłości. Sama właścicielka jest bardzo dumna z tego co osiągnęła po długiej podróży ku nowemu życiu. Własny, wspaniały, malutki domek, wraz z przeogromną polaną na poboczach lasu. Tam gdzie ludzie już nie zaglądają, spokój i cisza. Tego właśnie potrzebowała owa dziewczyna. Nowej egzystencji, by mogła się rozwijać.

Dzień zaczął się wspaniale, śpiew ptaków o poranku obudził dziewczynę. Jej oczy uchyliły się, lekko zaspana, ale pełna entuzjazmu wstała, by powitać wzbierające promienie słońca, odbijające się w porannej rosie. Odziana wyłącznie w białą koszule nocną oraz spodnią bieliznę, postanowiła przespacerować się po swoich nowych włościach. Gdy tylko wyłoniła się, zza drewnianego parkanu, znajdującego się na werandzie. Powitał ją ciepły zachodni wiaterek, muskając jej delikatną jasną skórę, wywołał lekkie rumieńce na policzkach, natomiast rozpuszczone włosy lekko uniosły się ku górze.

[Inu]

Misja rangi D
1/15 Była to perfekcyjna miejscówa oddalona o lata świetlne od cywilizacji, niechcianych gapiów jak i wszelkich Jechowych, którzy nawiedzali domy niewinnych ludzi zatruwając im wolny czas. No i w dodatku mogłaś latać niemalże w samej bieliźnie będąc pewnym, że nikt nie skala twojego ciała swoim lubieżnym wzrokiem. Dzień zapowiadał się bajeczny, słońce górowało na niebie obdarowując świat swoimi promieniami, błękitne niebo rozweselało ludzi, jedynie nieliczne białe chmury dyskretnie przemieszczały się w swoim kierunku. Nie czekałaś zbyt długo z powitaniem tego pięknego poranka, zdecydowanie nie byłaś typem sowy, już od rana tryskałaś energią i byłaś gotowa na wszystko, co tylko miało przynieść ci życie. Było ono dziś wyjątkowo kapryśne gdyż do twoich uszów doszedł jakiś dziwny dźwięk który poinformował cię o tym, że w tym momencie na tym terenie nie byłaś jedyną osobą. Zdołałaś dosłyszeć jedynie słaby krzyk, a jego posiadaczem była jakaś starsza osoba i najprawdopodobniej szukała pomocy. Z pewnością nie planowałaś takiego rozwoju wydarzeń, co teraz zrobisz?

[Unmei]

Misja rangi D
2/15 Z lekkim zaskoczeniem, dziewczyna wpatrywała się w stronę z której przychodził owy dźwięk. Wschłuchując się w dochodzące głosy, przestała zwracać uwagę na swój ubogi ubiór. Stała w miejscu jak zamurowana, by dokładnie ustalić, co się dokładnie dzieje w około niej. W końcu otoczenie przyrody miało należeć wyłącznie do niej.
Gdy już ustaliła dokładną stronę z której dochodził słaby krzyk wołający o pomoc, zdecydowała wskoczyć w swoje luźne dresowe sponie i natychmiast wyruszyć ku dźwiękowi.
Shinobi nie miała zbyt dużo na sobie, tyle co zdążyła zarzucić w pośpiechu. Nie zwracając uwagi na "skowyt" pomocy, szła pełna skupienia w danym kierunku. Jej mozolny marsz miał jednak w sobie pewny rodzaj rozwagi. Pośpiech tworzy kłopoty.

[Inu]

Misja rangi D
3/15 Postanowiłaś sprawdzić źródło dźwięków przy okazji ubrać się, choć nie spodziewałaś się nikogo w takim miejscu - zupełnym odludziu, niezbadane tereny na które nikt nie miał na tyle odwagi by tu się zaszyć. Wskoczyłaś w jakieś spodnie dresowe i czym prędzej pomknęła by zbadać sytuacje. Wybiegłaś ze swojego domku minęłaś polanę i zanurkowałaś w gęsty las, który emanował mrokiem i tajemnicą nawet w tak słoneczny i ciepły dzień. Głos stawał się coraz bardziej wyraźny lecz nie mogłaś go dokładnie namierzyć. Mimo to zdołałaś rozpoznać określone słowa. "Pomocy! To bestia! Ratunku...." Najwyraźniej ktoś był w niezłych tarapatach jednakże czy było to dziwne, zważywszy na to, że był to teren poza granicami, niewielu śmiałków zaszywało się tutaj, jeszcze mniej przeżywało taką przygodę. Wracając jednak do teraźniejszości - oddaliłaś się od domu jakieś 100 metrów. Chrypliwy głos stał się wyraźny, po rozejrzeniu się mogłaś dostrzec jakiś ruch w pobliskich krzakach. Był to mozolny i nieokrzesany ruch, lecz co kryło się za zaroślami? Z pewnością jakiś schorowany człowiek sądząc po głosie.

[Unmei]

Misja rangi D
4/15 Świadoma niebezpieczeństw czyhających w pobliskich lasach, młoda shinobi zwolniła nieopodal przedziwnych krzaków. Pełna skupienia, gotowa do obrony, ruszyła powolnym, lecz stanowczym krokiem. Dystans od szeleszczących liści zmienił się w mgnieniu oka, był on na wyciągnięcie ręki. W myślach kłębiło się jej wiele dziwnych myśli. Las był dla niej nie znany, pełen tajemnic i stworów o których nikomu się nawet nie śniło w najgłębszych snach. Stąd ta nieufność płynąca z myśli młodej Unmei. Peniasz!? hahaaha Przepełniony adrenaliną umysł, wydał z siebie drwiący śmiech. Od bijający się na stanie emocjonalnym głos, przekonał dziewczyne by sprawdziła co czyha głębiej...

[Inoue]

Misja rangi D
5/15 Szłaś dalej czując rosnącą adrenalinę z nutką strachu, który przydepnął ci lekko gardziel tworząc nieprzyjemne uczucie guli, chciałaś poznać źródło tych dziwnych krzyków mimo iż byłaś świadoma niebezpieczeństwa czyhającego w tej niezbadanej krainie, która teraz sprawiała wrażenie spokojnej i wyciszonej. Podeszłaś blisko na około 3 metry, twoim oczom ukazał się....człowiek. A dokładniej mężczyzna w podeszłym wieku jednak wyglądał na zaradnego prócz jednego małego szczegółu...z jego ramienia sączyła się krew, było zakończone kikutem który wskazywał na to iż owa osoba straciła rękę dopiero co. Słabnął, nie widział za dobrze, wyraźnie brakowało mu życiodajnej energii i prosił teraz kogokolwiek o pomoc - w przeżyciu bądź skróceniu jego żywota przez zwabione monstrum. Spojrzał na ciebie zamglonym wzrokiem, niedowidział przez ból. - Pomocy...solidnie wynagrodzę, ale niech ktoś mi pomoże - Zajęczał ochrypłym głosem, w którym tliło się przerażenie przemieszane z rezygnacją. Co zrobisz w takiej sytuacji?

[Unmei]

Misja rangi D
6/15 Zasługuje na śmierć! Zabij! Zabij go! Wykrzykiwał bardzo wyraźnie głos z jej głowy. Przerażona shinobi przez dłuższą chwilę nie wiedziała co ma zrobić. Głowę przepełniało jej setki niewyraźnych myśli, w jaki sposób ma postąpić. Drżącymi rękoma zerwała rękaw ze swojej jedwabnej, nocnej koszuli.Zręcznie tworząc z niego opaskę uciskową, którą zawiązała na owym krwawiącym kikucie. Z powodu adrenaliny związanej z sytuacją, przestała przejmować się otoczeniem. Jej ręce przestały drżeć, a głos stał się stanowczy. Gdy tylko skończyła, w miarę swoich możliwości tamować rwący potok krwi wypływający z urwanej kończyny, spojrzała na siebie. Była całą nią wysmarowana, jak by wskoczyła do basenu pełnego czerwonej, gęstej farby.
Starcze! Co się stało!? Mów do mnie, nie umieraj! Zaczęła podniesionym głosem mówić do wpół przytomnego seniora. Zabiorę Cię do domu! Słyszysz? Tylko nie trać przytomności! Mozolnie zaczęła szykować się do podniesienia mężczyzny. Wiedziała że będzie to ciężkie zadanie, szybką oceną sytuacji wywnioskowała iż mężczyzna waży ze dwa albo i trzy razy więcej od niej.

[Inoue]

Misja rangi D
7/15 Adrenalina czasami była zdradliwa lecz po coś sensownego została stworzona. Twoje ciało przestało reagować na otoczenie, stałaś się spokojna, nawet fontanna krwi nie spowodowała u ciebie jakiegoś ataku histerii czy paniki. Godne podziwu, lecz w tym lesie nie zamieszkałby nikt o słabych nerwach, taki szybko skończyłby w czasie pierwszego dnia. Poświęciłaś swoją koszulę nocną i zerwałaś rękaw by stworzyć z niego opaskę uciskową. Zawiązałaś ją na kikucie, krew niemal natychmiast przestała wyciekać. Zaczęłaś mówić do starca, słyszał cię jakby był pod wodą, marszczył brwi by skupić się na twoich słowach. -Nie pytaj dziecino! Trzeba uciekać! Jak najszybciej! - Podniósł się na drżących nogach korzystając z resztek sił, które zostały naładowane za pomocą wiary i nadziei na wydostanie się z sytuacji. Podparłaś faceta, nie było to takie trudne gdyż ten chciał iść na własnych kończynach choć zachowywał się jak po pięciu kieliszkach. Nagle usłyszałaś potężny ryk, dochodził on około kilometr od was. Nie miałaś pojęcia co to było, lecz na pewno nie było to zbyt sympatyczne...