Rezydencja Eizo

[Shikarui]

Nie widzę gwiazd, słyszę kosmos.

15/15 Jak miała inaczej reagować? Głupie pytanie, przecież mogło dziać się wszystko, zaczynając od wspomnianych i wytkniętych już przekrętów, a kończąc na kompletnym milczeniu i duszeniu w sobie słów. Ale mówiła. Mówiła i wydawała się przy tym całkowicie szczera. Nosiła na sobie wiele śladów trudnego życia, które na pewno nie miało tylko zewnętrznego odbicia, musiało zmienić ją wewnętrznie, czego nawet twoje zdolne, bystre oczy nie były w stanie wychwycić. Nie musiały. Wasza historia miała dzisiaj swój początek i dzisiaj miała się zakończyć, bo przecież nic nie mogło łączyć podrzędną włóczęgę i młodego, ambitnego Uchiha, prawda?
- Nie..! Nie ma Pan za co przepraszać. Nie mam czego wybaczać. - Bo nie miała. Nie zrobiłeś nic złego, wręcz przeciwnie - zrobiłeś przecież same dobre rzeczy. - To... nie jest mój dom, a ja tu tak... się pojawiłam, o, po prostu. - Rozłożyła lekko ręce, pokazując, że no jest tutaj - i to nie wiadomo czemu właściwie. Przygnały ją motyle? Zagubiła się w ich skrzydłach, dała im oczarować i... gdyby tylko miała śliczną sukienkę, umyła się, uczesała,przybrała na wadze, kto wie - może przypominałaby jednego z tych motyli? Tych białych, nieskażonych barwą ludzkiego cierpienia i przelanej na wojnach krwi. -
Pewnie był Pan zdziwiony, że ktoś obcy siedzi Panu w ogrodzie. I popsułam jakieś plany... - Oprócz wdzięczności miała w sobie również skruchę, bo zdawała sobie sprawę, że to wszystko, czym ją obdarzyłeś, to były nie tylko pieniądze w postaci pożywienia, medyka i opatrunku, ale przede wszystkim czas, którego poświęcać wcale nie musiałeś. Nic z tego nie musiało się wydarzyć.
- Aki! - Uśmiechnęła się promiennie, unosząc na ciebie spojrzenie. - Nazywam się Aki! - Czy to dziwne, że nie miała nazwiska? Może miała, a nie chciała się chwalić, a może nikt ją takowym nie pobłogosławił. - Mieszkam całkiem niedaleko, więc może... może kiedyś jeszcze się spotkamy. - Widać było, że sama w to nie wierzy, kiedy w końcu została odprowadzona przed bramy posiadłości i mimo tej radości w jej oczach był jakiś smutek i żal. Żal związany z tym, że to był pierwszy i zarazem ostatni raz, kiedy mieliście się okazję spotkać.
Wieczorem nie widziałeś już żadnych motyli w swoim pokoju. Uciekły? Odleciały? Czy po prostu skryły się gdzieś przed twoimi oczyma? Sny były lekkie i płytkie - o białych skrzydłach i ulotnych ludziach, o których cenne życie należało się troszczyć i nie odwracać plecami od potrzebujących, bo przecież karma wracała do każdego. I nigdy nie wiadomo, kiedy stado motyli zepchnie cię na ciepłe ścieżki życia i kiedy to Ty będziesz tej pomocy potrzebował. Ulotne, ulotne sny... Sny, które udowadniały, że warto było śnić i co najważniejsze - warto było marzyć, skoro na każdym kroku mogło człowieka spotkać coś zaskakująco dobrego. Takie malutkie światło w całym tym ciemnym tunelu, przez który tak długo się przedzierałeś.
Rankiem trzy martwe motyle leżały na twoim parapecie, a obok nich sakiewka z ryo i kawałek urwanej nierówno kartki z niechlujnym napisem "Dobroć popłaca"
Więc powiedz, Przyjacielu, czy teraz widziałeś już gwiazdy i słyszałeś kosmos?

The end ♥