Dom Hajime

[Yamanaka Hajime]

Całą drogę do domu starszej kobiety, Hajime starała się zrozumieć samą siebie. Jak doszło do tego, że ona, raczej zamknięta w sobie i niechętna do interakcji z obcymi, zdecydowała się tak ochoczo pomóc obcej smarkuli? Może nie potrafiła odmówić komuś, kto był po prostu niewinny, czysty na duszy i nieskalany złem tego świata? Może po prostu zdecydowała się pomóc przez tak zwaną solidarność jajników? Sama nie wiedziała jaki był powód ale "na szczęście" dalsze rozmyślania nad tym zostały zakończone bo oto przed oczyma Yamanaki znalazła się teraz zakrwawiona, martwa staruszka. Hajime puściła dłoń Seiri i podeszła do kobiety, uklękła i przystawiła palce do krtani mając nadzieję, że wyczuje chociaż delikatny puls.
Po krótkiej chwili Hajime wstała i odwróciła się do małej dziewczynki, a następnie przyciągnęła ją do siebie i przytuliła głaszcząc po główce.
Seiri, byłaś bardzo dzielna. Teraz musisz zrobić jeszcze jedną rzecz. - tutaj dziewczyna uklękła przed swoją małą pomocnicą i chwyciła ją za barki.
Musisz znaleźć innych shinobi, rozpoznasz ich z łatwością. Powiedz im, że jest tutaj martwa kobieta i dodaj, że już ruszyłam w pościg za zabójcą w stronę lasu. Dasz radę to zrobić? Pamiętaj, że musimy ocalić Geko-chana.

Już po kilku chwilach Hajime biegła ile sił w nogach po śladach jakie była w stanie wytropić. W garści trzymała jeden z wiklinowych koszyczków z domu staruszki. Uznała, że może Geko-chan chętnie wejdzie do niego jeśli rozpozna w nim swój dom.
Miała nadzieję, że zabójca nie uciekł daleko i uda się jej szybko na niego natknąć. W drodze dziewczyna wyciągnęła z plecaka dwa shurikeny i przymocowała do nich stalowe żyłki (po 15m), aby być gotowym do szybkiej kontry w razie niebezpieczeństwa.
Zabić staruszkę i to w taki sposób... zero honoru! Ode mnie będzie zero litości! - pomyślała zaciskając zęby ze złości i przyspieszając do granic swoich możliwości.
Biegnąc, dziewczyna starała się rozglądać, aby nie wpaść w jakąś pułapkę, albo nie przeoczyć czegokolwiek co mogłoby naprowadzić ją na ślad zabójcy-porywacza. Poza tym, Hajime nie była dobra w walce bezpośredniej dlatego musiała odszukać swój cel i zaatakować z zaskoczenia, czyniąc jak największe szkody zanim dojdzie do bliskiej konfrontacji.

Plecak:
* zestaw medyczny
* strzykawka

* stalowa żyłka 2x 15m (2x 5 porcji po 3 m każda)
* shuriken x10
* kunai x2

Objętość: 40 / 100

SIŁA 1
WYTRZYMAŁOŚĆ 40
SZYBKOŚĆ 41
PERCEPCJA 41
PSYCHIKA 41
KONSEKWENCJA 1

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA HAJIME RANGI C
"A song of night and flower"
9/30
Dziewczynka drętwieje, kiedy klękasz przed nią i chwytasz ją za ramiona. Jej usteczka wygięły się w podkówkę, a oczy są mokre od łez. Drży na całym ciele, zbyt przerażona, przejęta i zszokowana zarazem, by w to wszystko uwierzyć, by zrozumieć to, co zaszło, jej dzieciństwo to nie słowa, słowa, słowa czy dramatyczne monologi w ramionach kochających osób. Słucha twoich słów, Hajime, początku, i zaczyna rozumieć: gdyby nie wy, nie wasze działania, być może ta sprawa nigdy nie doczekałaby się wyjaśnień. Ciężar odpowiedzialności powraca - jak słodkie uściśnienie matki Benzaiten, przypominającej wśród smutnego błękitu wieczornych lilii i chłodu nocy, że przecież masz do wykonania zadanie. Misję.
Ociera drżącą piąstką łzy. Kiwa głową z odzyskaną nagle determinacją, uśmiechając się szeroko. Już wróciła do siebie. Jest jej lepiej. Ulżyła sobie, wyzwoliła emocje - a dlaczego ty tego nie zrobiłaś?, zdaje się pytać martwe niebo, podobne do opuszczonego miasta - i teraz biegnie w stronę osady tak szybko, jak pozwolą jej krótkie nóżki, machając ci na pożegnanie.
Zostałaś sama. W środku pustego, porzuconego eteru, pełnego uwiędłych kwiatów, zapomnienia i woni ciszy.

Zostałaś sama.

Ale czy to źle? Przeciwnie; twoja mała emisariuszka pobiegła wypełnić swoją część misji, wykonać polecenie, które jej zleciłaś, a ty możesz teraz swobodnie operować wśród zdeptanych fiołków, które przecież nie istnieją - jak bogowie, którzy mieli chronić starszą właścicielkę Geko-chana; jej imię zaginęło w martwocie wszechczasu, nikt już pewnie go nie ustali, chyba że zajrzysz do notatek w siedzibie władz albo przyjrzysz się bliżej jej mieszkaniu. Tak czy inaczej, z jednej strony to nieistotne, a z drugiej nie można zostawić jej duszy bez pogrzebu, uczciwego pożegnania, które się należy każdemu z nas.
Ślady prowadzą cię w las, coraz głębiej, głębiej, głębiej, gdzieś w błękitno-czarne ciemności, w zapach odchodzącej elegancji, w samotność i w niepewność - bo jednak zostawiłaś to dziecko samo, coś mu się mogło stać. Seri jest zbyt ufna, zbyt niewinna, zbyt czysta, by przetrwać w tym wszystkim, a widok zwłok musiał wywołać traumę. Na pewno ból.

W końcu umieranie zawsze boli.

_________________________________________________________________________________________________________
Zapraszam tutaj: las.
Na wstępie dziękuję ślicznie za statystyki i ekwipunek! <3 Uwaga techniczna: dziewczynka to Seri, nie Seiri. To będzie istotne w dalszym ciągu misji! Nie musisz wstawiać dalej stat, bo już je zapisałam, acz będzie mi bardzo miło.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Lato -

---

---

" Czy marzyciel żyje tylko w jednym świecie? "
Pierwszą rzeczą jaką Inoshi zdecydowała się zrobić nim ostatecznie podążyła za tą przerażającą jędzą było opłukanie się, a następnie do szatni. Przez to wszystko zapomniała, że jej ciuchy są w nie najlepszym stanie, a co najważniejsze, nie pierwszej świeżości poprzez zajście w porcie. Przez chwilę zastanawiała się co zrobić, w końcu cała wizyta w onsenie pójdzie na marne jeśli będzie ubierać to co już jest brudne. Mimo chwilowego zajęcia się swoimi sprawami nie zapomniała o krótkowłosej kobiecie która już na nią czekała. Była wyraźnie zawiedziona tym, że nie wpadła najpierw do domu po drugi zestaw ciuchów, no ale mleko się rozlało.

Yamanaka wiedziała, że im dłużej zwleka tym bardziej naraża się na agresję, przeczuwała, że i tak już narastającą ze strony uzbrojonego babsztyla. Gdy nie widziała już innego wyjścia zdecydowała się na yukatę, w końcu nic gorszego chyba dzisiaj nie założy. Po zawiązaniu jej jak trzeba i przygotowaniu swoich normalnych ciuchów do zabrania była gotowa spotkać się z uzbrojoną kunoichi w holu, tak też zrobiła, udała się tam niezwłocznie.

Blondynka wsłuchała się, nieco pod przymusem w słowa kobiety zerkając na podane przez nią zdjęcie, przez chwilę się w nią wpatrywała, jakby szukając tego na co Hajime przedstawiona na portrecie szukała. W pewien sposób była ona przedstawieniem tego kim Inoshi chciała by być. To jednak tylko bardziej mrzonka niż cokolwiek innego, w końcu nawet jej nie zna, a powinna, w końcu noszą te same nazwisko i obie są członkiniami rodu, jedna z nich jest jednak dumna, a druga była pełna wątpliwości co do siebie, oraz właściwie wszystkiego.
- A kim ty jesteś? - zapytała dosyć cicho kobiety która wzbudzała w niej niepewność.

Zaraz po wejściu do onsena małej Seri, młoda Yamanaka nie wiedziała czego oczekiwać, z jednej strony się cieszyła, w końcu przestała być centrum zainteresowania wrednej jędzy, miała chwilę spokoju od chłodnego spojrzenia. Zdecydowała się stanąć pod ścianą wsłuchując się w rozmowę małej Seri z jej ciocią. Zdarzyło się jej parokrotnie westchnąć gdyż cała ta sytuacja wyraźnie była kłopotliwa. - Kim jest ten dzieciak - zadawała sobie pytanie wpatrując się w kobietę, oraz dziecko. - Dlaczego ta jędza jest taka jędzowata i dla niej? Ugh, lepiej dla niej niż dla mnie. - Zdawała sobie sprawę, że te myśli to typowo chłodne spojrzenie na sprawę, ale czy powinna się tym przejmować? W końcu nikt nie przejmuje się nią. Ostatecznie trochę wstydziła się, że w tej chwili siedziała cicho i nie powiedziała nic, powinna była coś powiedzieć tej jędzy, a jednak trzymała język za zębami.

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=2Brshh_iaJI[/youtube]

---

Inoshi wsłuchiwała się w opowieść małej Seri, gdy tak słuchała odpłynęła na chwilę, zaczęła się zastanawiać czy właśnie jej zadanie nie zostało przekwalifikowane w poszukiwanie żółwia, w sumie to by jej bardziej odpowiadało, przecież nie ryzykowała by życiem w takim wypadku. Gdy spojrzenie ciotki małej starło się ze spojrzeniem młodej Yamanaki ta wzdrygnęła się, wiedziała, że najbardziej kłopotliwa sprawa spada właśnie na nią. Dzieciak to dzieciak, ale nie chciała się nią zajmować, wolała już poszukiwać na własną rękę...

Gdy mała chwyciła ją za rękę, ta bez słowa, z lekkim oporem jednak, dała się pociągnąć w stronę wyjścia, na dworze robiło się już ciemno, więc obie razem wbiegły na wyblakłe od mroku ulice. Inoshi również zdawała się nie słyszeć obelgi rzuconej w stronę małej przez ciotkę.

- Matte, Matte! - Powiedziała blondynka ciągnąc rękę małej w drugą stronę, robiąc swoistą przeciwwagę do jej siły. Gdy już się zatrzymały to ta westchnęła pochylając się lekko, oczywiście nie do małej, a oparła się rękami o kolana mówiąc - Kim ty w ogóle jesteś i kim jest ta jędzowata jędza, no i dlaczego nas tak traktuje? - Odparła z udawaną dozą pewności siebie zadzierając przy tym nosa do góry. - I tak muszę iść do mojego domu nim w ogóle zdecyduje się coś zrobić - skrzyżowała ręce na piersiach wypowiadając to zdanie.

- Etto, nie mam swojego ekwipunku, nie żeby było go jakoś dużo... - Powiedziała ciut zarozumiałym tonem, gładząc się lekko palcem po ustach, po chwili spuściła swobodnie ręce z pewnym zawodem w swoim głosie kończąc zdanie. Wpatrywała się przez chwilę w małą Seri licząc, że rozjaśni trochę całą tą nad wyraz nie jasną, a jakże upierdliwą sytuację.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMANAKI INOSHIEGO RANGI C
"Once in a lifetime"
7/15

Dziewczynka kuli się w sobie. Wygląda na jeszcze drobniejszą, mniejszą niż była, stara się jakby zniknąć - bo tak jest prościej. Nie płacze, nic nie mówi, ale jest smutna, tak smutna...Patrzy na ciebie przez dłuższą chwilę, skupiając się na swoich słowach, które mają tu duże znaczenie.
Matte, matte, sekai...! Zaczekaj, świecie, zatrzymaj się, nie pędź tak! Zwolnione obroty mózgu nie mogą wytrzymać, wszystko potrzebuje schłodzenia, opieki, troski. Seri przełyka ślinę, patrzy uważnie w ślad za oddalającą się, pełną ukrywanej złości na siebie, na dzieciaki i na cały zasrany świat nieznajomą, którą darzy dumnym tytułem cioci. Widać jednak, że nie są w dobrych stosunkach, co zresztą dostrzegłaś przed chwilą. Ale w czym leży problem? Dlaczego nieznajoma tak gardzi maleńką Seri, obdarza ją prawdziwym ładunkiem nienawiści i wrogości? Czemu w nią nie wierzy? Czemu jej oczy były tak oschłe?
Cóż, cokolwiek się tu dzieje, jej rolą jest udzielić ci wyjaśnień. I to właśnie robi w tej chwili.

-Jestem Yamanaka Seri. Moi rodzice wiecznie są zajęci i nie mają czasu, by się ze mną bawić, więc bawię się z Izumii. Ale wiesz, jaka ona jest niemiła? Nie pozwala mi dotknąć swojego żółwia! Ale potem się przytuliłyśmy na zgodę i było dobrze...Potem Izumii wróciła do domu, a ja poszłam się przejść i zobaczyłam wielkiego pana, jak bije starszą panią i jej zabiera Geko-Geko! Takiego kolorowego Geko-Geko! Przestraszyłam się i poleciałam od razu do pani Hajime, bo mieszkała najblizej, i powiedziałam jej, i poszłyśmy do Geko, i tam nikogo nie było, tylko ta nieżywa pani...

Jej wargi zaczynają drżeć. Oczy momentalnie wypełniają się łzami; ciemny błękit ogarnęło silne mimo wszystko wzruszenie. A jednak trzyma się, jest silna, potrafi się skupić na obecnej rzeczywistości zamiast lać łzy na próżny wiatr, bo może. To może dowodzić silnej natury, odwagi Yamanaka lub właściwie tak naprawdę niczego - w końcu mówimy o wciąż jeszcze małej dziewczynce.

-I potem pani Hajime mnie posłała, bym znalazła jakichś shinobi, znalazłam was i w sumie to tyle. Pani Hajime ruszyła, by dalej gonić tych złych ludzi, i pobiegła tam, gdzie był las! - kończy z dumą Seri. Przygryza wargę na pytanie o ową wiecznie wściekłą kobietę, której zachowanie budzi co najmniej wątpliwości. Idzie wzrokiem w tamtą stronę, szybko jednak się opanowuje. Chyba się jej boi. A może to tylko twoje złudzenie? Wszystko jest dozwolone i nic nie jest przecież prawdziwe.

-Ta pani...to moja ciocia, Shirokuro Akemi - odpowiada z westchnieniem. -Ciocia Akemi nie lubi ani mnie, ani taty, nikogo nie lubi i dla wszystkich jest wredna. To co, idziemy?

Kiedy po wizycie w domku i zabraniu całego ekwipunku zmierzacie w stronę domku owej staruszki - miejsca, które kazała wam odwiedzić pani Shirokuro, żadna z was już się nie odzywa. Na razie jednak nie macie żadnych nowych danych ani hipotez, o których możecie rozmawiać. Mała, entuzjastyczna pani detektyw wymyśliła mnóstwo różnych możliwości, a ty jeszcze chwilę temu odpierałaś jej ataki za pomocą sprytnej polemiki. Teraz jednak jest na to zbyt gorąco, męcząco i kłopotliwie.
Nie znajdujecie tam nic poza świeżo wykopanym grobem, w którym zapewne złożono ciało staruszki i obrabowanym mieszkaniem. Jest też świeży ślad kobiecych stóp...Ciekawe, czy nim podążycie?
Po drodze zauważasz jeszcze charakterystyczny strzęp żółtego materiału. Ciekawe, do kogo należął? Czy to przeoczona przez Hajime ważna poszlaka? Czy zostawił go tam ktoś, kto biegł już później? A może wcześniej? Strzęp wygląda dość nietypowo - jest z drogiego i pięknego materiału.

Pytajcie, a będzie wam odpowiedziane.

________________________________________________________________________________________________________
proszę dla Inoshi i Seri o ZT do lasu - link podany wyżej, w poście dla Hajime.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Lato -

---

---

Inoshi posłuchała tego co mała Seri miała do powiedzenia, nie słuchała jednak z jakimś wielkim przejęciem, obnosiła się jednak odrobinę z zarozumiałą dumą, a przynajmniej przyjmowała taką pozę. Zależało jej by chociaż raz pokazać, że jest po prostu ważniejsza. - Gdyby tak wiecznie peplający dzieciak chciał mnie dotykać i nie mogłabym uciec ugh... Przecież to się właśnie dzieje - Pomyślała zażenowana. - Zaraz, pana który bije panią? - Dlaczego ona nie może mówić jaśniej, to jak szukanie igły w stogu siana, nie dziwie się, że ta Hajime przepadła... - Szła z założonymi rękami za głową zastanawiając się nad sensem życia, miała chwilę na rozglądanie się po okolicy jednak nie mogła wypatrzeć nic co by ją zainteresowało. Wiedziała jednak, że sytuacja jest kłopotliwa i nie jasna, tym bardziej, że to jej przypadło teraz niańczenie Seri.

W pewnej chwili Ino zwróciła uwagę na mimikę dziewczynki, obserwowała ją podczas gdy szły, nie powiedziała jednak nic, swoje z kolei myślała - Jest silniejsza niż ja, albo lepiej udaje... Dlaczego wszyscy muszą być lepsi? - Gdy zbliżały się do domu starszej Yamanaki, Seri zaczęła wspominać o tym co wydarzyło się wcześniej, co zrobiła Hajime, oraz co sprawiło, że pojawiła się w onsenie. - Inoshi wysłuchała jej, jednak wydawała się coraz bardziej poirytowana sprawą, w końcu nie miała ochoty niańczyć kogoś, ani tym bardziej jeszcze chodzić w lesie po ciemku, to drugie raczej z osobistych pobudek niżeli ze strachu przed tym, że coś im się tam stanie.

Blondynka nie śpieszyła się jakoś strasznie w swoim domu, w końcu nie wiedziała jeszcze czy zamierza po prostu zamknąć drzwi i uznać, że sprawy nie było, czy może faktycznie coś tutaj zadziałać. Trochę martwiła się, że jej interwencja tylko wszystko pogorszy. Będąc w domu przebrała się w normalne ubrania, nie musiała targać ze sobą już tej Yukaty, następnie wzięła swoje wyposażenie i właściwie to była gotowa do wyjścia, w pierwszej chwili wychyliła się ze swojego okna wpatrując się przez moment w miniaturową Yamanakę stojącą przed drzwiami. Sama przez chwilę zastanawiała się dlaczego nie wpuściła jej do środka, może liczyła, że wyjdzie drugimi drzwiami i przeskoczy przez płot, a problem sam się rozwiąże? To mogło być to, jednak dalej coś nie pozwalało jej odpuścić. Po chwili leżenia na łóżku wyszła ze wszystkim co miała ze sobą wziąć. Sprzęt ten jednak nic a nic nie dodał jej bojowej aparycji.

Na miejscu, po dotarciu na sławne tej nocy miejsce zbrodni, Inoshi rozglądała się po domu, nawet cieszyła się z ciszy, nie miała ochoty słuchać jęczenia, oraz wyobrażać sobie ponownie, że jej zadaniem jest bycie niańką tej małej, nie chodziło jednak jedynie o to, była zazdrosna o to, że mała była w stanie się powstrzymać gdy chwila tego wymagała, shinobi winien wstrzymywać swe uczucia, młoda była tego blisko a Inoshi nie potrafiła tego zrobić w momentach które tego od niej wymagały, zazdrość i pewnego rodzaju szacunek do dzieciaka zżerały ją od środka, powstał nowy konflikt w odwiecznym boju jaki toczy się w jej sercu. Ponownie w starciu stanęły dwa spojrzenia, jedno to które jątrzy, pełne zazdrości, oraz drugie, pełne zrozumienia.

Podczas swojego rozeznania wpadły na nowe ślady, starsza z kunoichi nie miała pojęcia czy to są ślady zostawione przez Hajime, kogoś innego, czy może zbadane już poszlaki przez starszą koleżankę. - Wiesz o co chodzi z tą kupką ziemi? - spojrzała w stronę miniaturki wskazując palcem w stronę kopca w ogródku. Podczas dokładniejszego sprawdzenia terenu Inoshi odkrywa fragment żółtego materiału, zastanawia się czy jest to ślad zostawiony przez kogoś nim pojawiła się tutaj Hajime, czy może już po niej. Istnieje też opcja, że jest to po prostu fragment czyjegoś prania porwany przez wiatr który od rana potrafił dąć całkiem mocno. Drogi i piękny materiał nie pasował jednak do tej hipotezy - Dlaczego to takie kłopotliwe? - powiedziała macając dłońmi drogi materiał ze wzrokiem skierowanym ku lesie.

- Nie wiem czy pójście do tego lasu to dobry pomysł, mattaku... - Usiadła przy drzwiach wpatrując się przez chwilę w niebo, oraz jak z minuty na minutę robi się coraz ciemniej. - A ty jak sądzisz, Seri-chan? - odwróciła się na chwilę w kierunku małej z grobowo poważną miną. - Mam nadzieję, że również tak powie, w końcu kto by chciał łazić po lesie o tej porze, dodatkowo nie wiemy nic... - Rzuciła w myślach rozglądając się swobodnie po zdemolowanym mieszkaniu. Nie była jakoś szczególnie czujna, w końcu niebezpieczeństwo czaiło się gdzieś w lesie i nie ona stawia mu póki co czoła, a Hajime, która skoro bezproblemowo pobiegła do lasu zająć się sprawią musi posiadać odpowiednie umiejętności by sobie z potencjalnym niebezpieczeństwem poradzić.

---

Myśli - Mowa

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMANAKI INOSHIEGO RANGI C
"Once in a lifetime"
9/30

I am me.
Jestem sobą. Jestem tylko Inoshi, jestem Seri, jestem Hajime, jestem...No właśnie, kim jestem? Dlaczego wymawiam wśród namiętnego szumu wiatru setki imion kobiecych, pożerając to, czego pożreć nie powinnam? A może to tylko szept śniegu, który nigdy nie spadł? Żalu, którego nikt nigdy nie poczuł?
Tak mógłby brzmieć głos Wątpliwości, gdyby teraz przybrała formę ludzką i objawiła ci się w całej swojej piękności. Gdyby stanęła przed tobą, podsycając myśli w tej chwili niewłaściwe. Zadałaś pytanie, polegasz na małej, słodkiej blondyneczce i oczekujesz odpowiedzi - cóż, na pewno nie będzie inna od tej, której się spodziewałaś. Życie nigdy nie było proste i przyjemne w odbiorze jak treść sztuki będącej wybuchem; nie, ono po prostu wymagało nowej, barwnej oprawy.
Seri poważnieje. W jej oczkach znów zbierają się łzy, schyla głowę. Może uznasz ją za słabą, małą smarkulę, może będziesz próbowała ją jako tako zrozumieć, to w tej chwili i tak nie ma wielkiego znaczenia wobec potęgi Śmierci, która przychodzi znikąd i dotyka każdego, nawet ofiary zza Muru pochłonięte przez wir wojny obronnej. I nikt nie może przed nią uciec.
-Tam pewnie leży ta biedna stara pani. Ci źli ludzie ją zabili - mówi żałośnie. Milczy przez chwilę, zbierając różne możliwości, rozważając wszystkie za i przeciw. Inoshi-dono ma rację, nie powinny same chodzić po lesie, ale...Inoshi-san jest shinobi. Na pewno. Inaczej ciocia Akemi po nią by nie poszła. Marszczy brwi. Może to słaba logika, ale kto powiedział, że małe dziecko musi być logiczne?
-Jest późno, ale musimy tam iść, Inoshi-dono! - mówi z pewnością siebie, tak silną, że przez chwilę przyszło ci się zastanawiać wśród piorunów niechęci i narzekania na gadulstwo dziewczynki, kto tu jest silniejszy? -Hajime-san kazała mi przyprowadzić shinobi. Więc muszę cię przyprowadzić. Zobacz, tam są ślady. Chodźmy, zobaczymy, gdzie nimi pójdziemy!
Biegnie w kierunku lasu, zanim zdążysz zebrać myśli, zanim zdążysz w jakikolwiek sposób zareagować czy stawić opór. Jej determinacja jest bardzo duża, wybrzmiewa drobnymi krokami na miękkiej, leśnej podściółce, tup, tup, tup...
A co z tobą, Inoshi? Czy znów dasz ludziom powód, by myśleli, że jesteś bardzo niewiele warta?

____________________________________________________________________________________________________

Teraz serio zt tutaj: klik!