Mieszkanie Mizumi

[Mizumi]

Niewielkie mieszkanie znajdujące się w dzielnicy mieszkalnej. Znajduje się ono na drugim piętrze większego budynku i składa się z zaledwie kilku pokoi. Na wejściu znajduje się niewielki korytarzyk, z drewnianą szafką na buty, oraz wieszakami na kurtki i inne, podobne rzeczy. Idąc dalej, za korytarzem znajduje się niewielki salon z kanapą, stolikiem, kilkoma krzesłami oraz aneksem kuchennym. Z pomieszczenia odchodzi dwoje drzwi, patrząc w prawo od strony korytarza, widzimy drzwi prowadzące do toalety połączonej z łazienką, znajduje się tam prysznic, sedes, oraz umywalka. Na lewo zaś jest sypialnia, w której znajduje się nie pasujące do tego miejsca duże, przywodzące na myśl małżeńskie łóżko i kontrastujące z nim niewielkie drewniane biurko, wraz z krzesełkiem.

[Mizumi]

Przyjaźń, miała to do siebie, że potrafiła zrodzić się z niczego. Czasem była podstępnie wykorzystywana jedynie dla zysku, lecz i w tym wypadku dziecięca szczerość potrafiła zmienić wiele, sprawić że szczerość intencji była niemalże pewna. Pieniądze w tym wypadku nie grały większej roli, miała je, a dziewczynka się cieszyła, mała cena za pokazanie światła złotowłosej dziewczynce. Erisu przez większość czasu bawiła się bransoletką, a tłumy w okół, no cóż ciężko powiedzieć, że rzedły, wręcz przeciwnie z każdą chwilą coraz to więcej ludzi przybywało na targowisko, by dokonać mniejszych, czy większych zakupów. Mizu, wraz z przyjaciółką na szczęście wracały już do mieszkania. Na całe szczęście do tej pory dziewczynka nie zgubiła się i nic nie wskazywało na to, żeby miało się to w jakikolwiek sposób zmienić. Tak więc szły.
Kilka słów i przemilczana odpowiedź Mizumi, bo co właściwie miała powiedzieć, "ale ja nie jestem obca"? Z resztą nawet, gdyby chciała, nie miała szans żeby zdążyć... no umownie nie miała. Dziewczynka pacnęła ją dość delikatnie i zaczęła biec. -Złapie.- tylko tyle zdążyła powiedzieć, nie bez uśmiechu. Złotowłosa rzuciła się do ucieczki, a Kaguya po chwili zwłoki zaczęła biec zaraz za nią. Co prawda była shinobi i zapewne bez problemu mogłaby złapać dziewczynkę, ale nie chciała. W końcu to tylko zabawa, a Mizu nie zależało nad przedwczesnym jej zakończeniu. Biegła tak by cały czas widzieć dziewczynkę, starała się do niej zbliżyć, ale nie za szybko. Po prostu z każdą chwilą coraz bardziej zmniejszała odległość. Biegły tak, może długo, a może nie, właściwie nie wiedziała, czas mijał przyjemnie na sabotowanych przez samą siebie próbach złapania istotki. W ten sposób dostały się do dzielnicy mieszkalnej i to tam Mizu postanowiła dać z siebie wszystko, by złapać dziewczynkę. Gdyby nie miała sił po prostu stała by z nią, lecz jeśli je miała... -Twoja kolej. - krzyknęłaby delikatnie pacając dziewczynkę i biegnąc dalej co prawda wolniej, niż zwykle, ale jednak biegnąć...

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KAGUYI MIZUMI RANGI C
"New life"
17/30





Po długiej gonitwie Erisu jest zdyszana i spocona, w końcu jest bardzo gorąco; jednak wygląda na taką szczęśliwą i radosną, niczego nie żałuje. Bo i czego miałaby? Ma nową, fajną ciocię, zostały z ciocią przyjaciółkami (to jest takie fajne słowo, przyjaciółki!), dała jej prezent - prawda, że nie za swoje pieniądze, ale kiedyś, jak będzie duża i będzie wielką shinobi, da cioci Mizu coś jeszcze lepszego, coś jeszcze ciekawszego! Uśmiecha się szeroko, słysząc twoją propozycję. Wszystko jest lepsze niż czekanie w tym upale, wśród kurzu i pyłu wzniecanego przez konie podróżnych oraz lekki wiatr, na jakąś namiastkę akceptacji. Ty dałaś jej coś więcej niż samą tylko akceptację, bo poparłaś to czynami - i właśnie to, Mizumi, w życiu jest piękne, bo małe dzieci mogą dzięki dobrym starszym uwierzyć w lepsze jutro.
Śmieje się głośno. Jej śmiech przypomina dzwoneczek, jest taki srebrny, miękki, delikatny.
-Teraz ja gonię, ciociu!
Faktycznie cię goni, ściga cię z uporem małego pieska Inuzuka, biegnie za tobą tak długo, aż nie trafia pod orzeźwiający prysznic. Zapach kwiatów jest wyjątkowo silny, upaja, z ogrodu sąsiadki dochodzi śpiew - pewnie ona sama uspokaja znowu swoje rozpłakane maleństwo jakąś kołysanką, huśtając niemowlaka w silnych, naznaczonych bliznami ramionach matki-shinobi.
Matki wojowniczki, która nie zawaha się zginąć, broniąc życia swojego jedynego maleństwa. Lecz hej, czy czasami nie usłyszałaś teraz jakiejś rozmowy z ogrodu? Słowa są wyraźne, dobiegają jasno przez ściany, choć są nieco zniekształcone.
-...a pamiętasz tą kobietę z córeczką? Tą, co mieszkała w lesie?
-Mhm. Ciekawe, co z nią się stało. - odpowiada z namysłem kobiecy głos. -Daj mi butelkę, Atsushi.
Mężczyzna nazwany imieniem Atsushi zapewne coś podaje, bo słychać kroki i głośniejszy płacz niemowlaka.
-No już, już, malutki...cichutko, cichutko, Keiji-chan, już dobrze - łagodna sąsiadka uspokaja przez chwilę syna czułymi słowami. Wreszcie wraca do przerwanej rozmowy:
-Myślisz, że to ciało, które znaleźli potem przy świątyni, było jej?
Przez chwilę panuje milczenie. Wreszcie mąż sąsiadki odpowiada nieco ciszej niż przedtem, ale ze smutkiem:
-Nie wiem.
Wszystko rozbija się o niewiedzę.
Z łazienki dochodzi szum wody i popiskiwanie małej Erisu, która chyba odkręciła za zimną wodę, nie potrafiąc dobrze dobrać temperatury. Na parapecie znowu przysiada ptak. Słońce odbija się ostro w skalpelach, które sama z taką uwagą polerowałaś.

[Mizumi]

Bieganie, zdecydowanie powinna robić to częściej. Dziewczynka była spocona i zdyszana, nic dziwnego, wysiłek przy takiej temperaturze nie mógłby skończyć się inaczej... niż wspólnym śmiechem. Mizumi właściwie nie była zmęczona, jej oddech był równy, wolny. Serce chociaż przed chwilą zmuszone do forsowania się pompując krew szybciej, niż zwykle, również nie na długo utrzymywało taki stan. Ot wpływ treningów shinobi na zabawę w berka. Normalna sprawa, chociaż nie spodziewała się, że to w taki sposób będzie wykorzystywać swoje umiejętności. W gruncie rzeczy robiła, może nie do końca to co powinna, ale z jakiegoś dziwnego, nienazwanego powodu lubiła sprawiać, że na ludzkich twarzach pojawiał się uśmiech, a że dzieci ją rozczulały... to tym lepiej. Dwie przyjaciółki, razem spędzające czas, czy to nie było piękne? W końcu jednak musiały ulec zmęczeniu, przecież nie można biegać wiecznie, z tego też powodu udały się do mieszkania, zmyć z siebie pot i pył, który wzbił się przy drodze. Mieszkanko może nie było duże, ale własne, nawet jeśli jej dom był wśród pustyń, w każdej chwili mogła wrócić do Ryuzaku. Właściwie było to dobre zabezpieczenie na przyszłość, gdyby nic nie szło po jej myśli może uciec i zaszyć się tutaj.
Erisu jako pierwsza poszła pod prysznic, w tym czasie Mizumi zajęła się robieniem jedzenia i herbaty. No, ale nie wszystko było tak piękne jak powinno. "Kątem ucha" wyłapała rozmowę sąsiadów, dość szybko połączyła fakty. Była niemalże pewna, że rozmowa tyczy się matki jej przyjaciółki... znaleziono jej ciało. Skoro wiedzieli o tym, może znali odpowiedź na inne pytanie, które siedziało gdzieś tam w jej głowie, a którego wolała nie zadawać dziewczynce... Ojciec, o którym nie wspomniała, może nawet go nie znała, to mogło boleć, ale sąsiedzi? Ich raczej nie zaboli.
-Eri, będę za minutkę! - powiadomiła dziewczynkę, właściwie to przekrzyczała szum wody i udała się do sąsiadów. Stanęła przed nimi z uśmiechem pełnym zażenowania... -Przepraszam, przypadkiem usłyszałam rozmowę... czy chodzi może o matkę Erisu? - zapytała prosto z mostu, licząc że może dowie się czegoś... "wartościowego"

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KAGUYI MIZUMI RANGI C
"New life"
17/30





Kobieta - wysoka, krągła mimo wszystko po niedawno przebytej ciąży, uśmiechnięta brunetka z blizną na ustach - wygląda nad podziw ładnie. Jest silna, ale i subtelna, piękna i niebezpieczna zarazem, ona, którą stworzył los shinobi, a wynagrodziło bycie matką. Bogowie musieli się uśmiechnąć, kiedy obdarzali ją tym małym, czekoladowookim, rozkrzyczanym darem, który obecnie wierzga energicznie w niebieskim kocyku i udziela sąsiadom lekcji, jak należy wrzeszczeć, żeby zagłuszyć złych i niedobrych Kaguya. Siedzący obok niej szczupły blondyn, jej mąż, patrzy na ciebie przeciągle, ale nic na razie nie mówi. Nie musi. W końcu jesteś tylko panienką Mizumi, mieszkającą po sąsiedzku, dobrą, zwykłą dziewczyną, która wiedzie normalne i spokojne życie, jak każdy człowiek w tej dzielnicy. Wyciszone, spokojne miasto nie widziało nigdy wojen, krwi, nie zaznało ani wiedzy, ani smutku. I może to lepiej, bo czasami takie leniwe, spokojne dni to największe błogosławieństwo dla wszystkich żyjących w Ryuzaku no Taki, którzy pożądają ciszy i spokoju. Idylliczniej jest chyba tylko w zapomnianym teraz przez bogów Kami no Hikage, tam, gdzie nastała cisza. Rzeczywistość przestała wołać krwi, niepewny pokój rozlewa się po świecie pełnym wojen, rywalizacji i intryg niczym oliwa po wzburzonym morzu - ale czy nie jest to tylko oszukiwanie samych siebie? Bystrzejsze jednostki - takie jak mąż blondynki - nie mogą przecież zamykać oczu na potencjalne zagrożenia. I takim zagrożeniem jest przecież ta młoda dziewczyna z kościaną bronią, wyklęta Kaguya, potomkini Wielkiej Matki, Kreatorki Otsutsuki. Ta, która stworzyła święty świat, zdaje się być teraz częścią legend opowiadanych dzieciom do snu przez sędziwe niańki, ale jej żyjący potomkowie...Kto wie, na co się odważą? Do czego doprowadzi ich własna duma, pycha, posiadanie niezwykłej mocy, którą dały im narodziny dla nieba?
Nieba...
Błękit rozpościerający się nad wioską. Smutnawa nieco pewność, że wszystko się ułoży, ale za jakąś cenę...
-Nie wiem, jak miały na imię - mówi ze spokojem kobieta. - Ale wiem, że mieszkały w lesie we dwie, nigdy nie było z nimi ojca dziecka. Podobno matka była trochę szajbnięta, co nie, Atsushi?
Atsushi, mąż swojej żony, spokojnie potwierdza kiwnięciem głowy.
-Tak czy inaczej, matkę znaleźli martwą za świątynią, a dziewczynka ruszyła w świat, bo nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc. Czcigodni mnisi pochowali kobietę, jak należy, i dbają o jej grób, ale chyba nikt się nie interesował tym jakoś bardziej, więc możliwe, że mała ma na imię Erisu - mówi z ekscytacją w głosie kobieta. -Ciekawe, co się tam stało.
Atsushi przerywa jej ostro:
-To nie nasza sprawa! Poza tym powinnaś już nakarmić Keijiego i go położyć.

[Mizumi]

Para z dzieckiem spędzała czas we własnych włościach. Mizumi wyrobionym odruchem zwróciła na nich uwagę, właściwie to lubiła oceniać innych, ale raczej nie robiła tego na głos. Po prostu taki cichy ukryty głosik komentatora w głowie, czasem rzeczowego, a czasem po prostu wrednego, zależnie od nastroju i nastawienia. Wysoka brunetka z blizną na ustach, pozostałością po którejś z misji, może dawną, a może nie... Kobieta była Kunoichi, jednak nie poświęcała się temu w pełni, ważniejsza dla niej była opieka nad niedawno urodzonym czekoladookim. Owy chłopiec, robił to co zawsze, płakał. Właściwie na początku było to dosyć irytujące, donośny płacz dziecka budził ją w losowych porach, nie ważne czy był środek nocy, poranek czy leniwe popołudnie, nie dało się przewidzieć, kiedy znów zacznie hałasować. Przeszkadzało jej to, ale starała się zrozumieć całą sytuację, w końcu dzieci muszą płakać, taka jest naturalna kolej rzeczy, nigdy tego nie komentowała... Chociaż czasem, gdy płacz nie pozwalał jej zasnąć przez całą noc miała szczerą i nieodpartą ochotę... Zrozumienie, tak niewielka rzecz, a pozwoliła jej uniknąć konfliktu, którego i tak nie miałaby szans wygrać bo w końcu "to tylko dziecko".
Rozmowa, niby zwykła, niezobowiązująca, jednak podszyta pobudkami zgoła odmiennymi od tych, które mogli zakładać jej sąsiedzi. W końcu pewniejszym, a na pewno logiczniejszym było, że Mizumi kojarzy dziewczynkę niźli młoda złotowłosa właśnie bierze prysznic w jej przytulnym mieszkanku. -A może kupię sobie misia?- myśl kompletnie oderwana od rzeczywistości nagle zaiskrzyła w ciemnościach otaczających mózgowie. Tak... Miś, przytulanka, mięciutkie i tulaśne, to idealna rzecz, będzie musiała sobie jakiegoś sprawić. Może w kształcie pandy? Albo koali? No ewentualnie pluszowy piesek, też byłby fajny. Skupiła się na ich słowach, sąsiedzi nie znali imion, jednak fakt że dziewczynka mieszkała sama z matką, że zniknęła, a teraz znalazło się jakieś ciało... Zwariowana kobieta... No, ale skoro jej grób miałby znajdować się pod opieką mnichów wypadałoby zaprowadzić do nich Erisu...
Reakcja Atsushiego, ucięte w ostry sposób pytanie, a może domyślanie się kobiety wydało się Mizumi dziwne,
w końcu nie przypominała sobie, by sąsiad kiedykolwiek zachowywał się w taki sposób. Nie dała tego po sobie poznać,
jednak wiedziała, że nie może odpuścić... -Może pani mąż ma rację?- zapytała się w taki sposób,
by kobieta pomyślała, że rzeczywiście tak może być... że w oczach Kaguyi wygląda na naprawdę zmęczoną z resztą dziecko też. -Chciałam tylko zapytać czy mógłby pan pokazać mi tę świątynie, to... dość ważne, nie chcę się narzucać... ale... ale...- przybrała minę zbitego psa, tak jakby od zobaczenia świątyni miało zależeć jej życie.-Czy byłby pan tak miły? Tylko te parę minut w jedną stronę... proszę.- mówiła błagalnym tonem...

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA KAGUYI MIZUMI RANGI C
"New life"
19/30





Star gave birth
to a rain
tore alder's dress


Mężczyzna bez słowa kiwa głową, zadowolony z tej propozycji. Chyba bardzo chce wyrwać się z domu pełnego krzyku coraz głośniej krzyczącego dziecka, z barwnie bezsensownego ojcostwa, w które przecież sam na własne życzenie się wpakował. Sprawiłaś mu tym sporą ulgę, bo posyła żonie długie spojrzenie, w którym nie ma chyba...niczego. Nie ma w nim jakichś większych uczuć. Jest jak dzień, blady i chłodny, w którym nie grozi ani burza z deszczem i piorunami, ani jakiś szczególniejszy upał. Jest po prostu strasznie przeciętny - i tak chyba jest w tych niespokojnych latach najbezpieczniej.
-Możemy tam pójść-godzi się chłodno, ale spokojnie. Z jednej strony uwolni się od trudnego i męczącego rodzicielstwa, które zżera wszystkie jego siły i zwoje nerwowe, ale z drugiej strony nie ma pewności, czy żona sobie poradzi. Przy tym zostaje kwestia wytrzymałości dziewczynki. Czy mała będzie mieć dość sił, by ruszyć w dość daleką mimo wszystko drogę? Ale jeśli rzeczywiście jest córką owej zabitej kobiety, to może i lepiej, że z nimi pójdzie. Nie komentuje tego w żaden sposób, po prostu czeka, aż ty i Erisu się oporządzicie i zabierzecie wszystko, czego potrzebujecie, o ile macie oczywiście zamiar coś zabrać.
Bagażem Erisu jest jej szczęście, nowa sukienka i bransoletka; nic więcej nie ma, nie ma nawet zabawek - kiedy była mała, matka dawała jej coś do zabawy, ale potem...Ach, potem gwiazdy zrodziły deszcz.
Kiedy obie jesteście już gotowe i Atsushi jest pewny, że jego żona jest bezpieczna, a mały Keiji choć na chwilę przestał przeszywająco krzyczeć, oznajmiając światu swoje drobne jestem, wyruszacie w podróż. Przez bramy przechodzicie bez większych problemów - strażnicy mają ważniejsze rzeczy na głowie niż zatrzymywanie jakiegoś obcego, któremu towarzyszą dwie dziewczyny, jedna starsza, druga młodsza. Może córki albo siostry, kuzynki, podopieczne...
-Dokąd idziemy?-pyta mała Erisu, trzymając się twojej dłoni. Jej jasne włosy skąpane są w czerwieni...nie jest to jednak krew, a zachód słońca i jego łuna. -Dokąd idziemy, ciociu Mizu?
No właśnie, quo vadis, Mizumi? Kim jesteś? Dokąd zmierzasz? Jaki jest twój cel?
Chłód wieczoru rozpowszechnia się coraz bardziej.

__________________________________________________________________________________________________________
Zapraszam tu: tutututu!

[Mizumi]

Była zmęczona, lecz mimo to uśmiechała się. Ten dzień, mający być zwykłym spacerem okazał się wyczerpujący, no cóż, zdarza się, zwłaszcza, gdy w ramach pożegnania z osadą rzucisz się na zadania odnalezione przy tablicy informacyjnej. Odwiesiła kurtkę, a koszulka poleciała do łazienki. Nie miała ochoty jej składać. Jej plan był prosty, zjeść coś, wziąć szybki prysznic i się położyć, a rano zastanowi się co dalej. Co prawda miała wracać do swojej rodzinnej osady, lecz miała ochotę zostać w Ryuuzaku jeszcze przez jakiś czas. Przynajmniej dopóki wzmożony ruch spowodowany koronacją cesarza wysp nie ustanie. Weszła do kuchni, zrobienie kanapek nigdy nie było niczym trudnym czy wymagającym, jednak brak czystego noża sprawiał już problem. Była głodna, a mycie naczyń zdecydowała się zostawić dopiero na "po kolacji".

Trening: Hokkotsu no Yaiba
Ranga: D
Zamierzała wykorzystać jedną z podstawowych technik, co prawda nie tworzyła ona noża kuchennego, a krótki miecz, ale kto powiedział, że nie nada się on do krojenia chleba? Zgięła prawą rękę, lewą położyła na przedramieniu. Wzięła głębszy wdech. Spokojnie zaczęła przesyłać chakrę do kości przedramienia, sprawiając, że to nabierało kształtu ostrza. Po kilku sekundach z ręki wysunęła się rękojeść ostrza. Chwyciła ją pewnie, chociaż nie zbyt mocno, wysuwała powoli miecz. Z jednej strony ostrze było zwykłe nadające się do cięć, z drugiej karbowane, z małymi ząbkami nadającymi się do rwania mięsa i rozrywania wszelakich kolczug. Schodziło się one do szpica, sprawiając że po za cięciami miecz nadawał się do pchnięć. Z drugiego przedramienia wyjęła drugie identyczne ostrze, tak na zapas.

Kościane ostrze idealnie nadało się do krojenia chleba. Mizumi zjadła kolację, poszła pod prysznic i położyła się do snu, w końcu zasłużyła na odpoczynek.

[Mizumi]

Poranne słońce wpadało do pokoju przez nieosłonięte niczym okno. Promienie padały wprost na plan młodej Kunoichi pochodzącej z kościanego rodu. Światło przebijało się przez jej powieki sprawiając, że gdy tylko otworzyła oczy i odwróciła głowę, przed sobą widziała jasne plamy, jakby za długo wpatrywała się w promienie słoneczne. Chwilę jeszcze spędziła zakopana w pościel, lecz nie miała zamiaru leżeć tak przez cały dzień. Podniosła się, na wpół siedząc, a na wpół leżąc. Głośne, długie ziewnięcie rozeszło się po mieszkaniu, gdy Mizumi przeciągała swój niemalże niezniszczalny kręgosłup. Wstała z łóżka i spojrzała przez okno. Białe, puchate chmurki leniwie płynęły po niebie, czasem przysłaniając wszędobylskie nadmorskie słońce. Mimo godzin porannych ulice były gwarne, pełne życia. Wszechobecni kupcy zachwalali swoje towary, a ludzie niekoniecznie tutejsi, kupowali towary, jakby w kupieckiej osadzie mieli dostać je taniej. W piżamce udała się do kuchni, gdzie zajęła się myciem naczyń, by po kilku minutach przy użyciu kościanych ostrzy zrobić sobie kanapki. Własnoręcznie zrobione "utensylia kuchenne" były o wiele ostrzejsze, niż te znajdujące się na wyposażeniu mieszkania. Wróciła do pokoju, by na chwilę zasiąść przy biurku.

Trening: Hokkotsu no Yoroi
Ranga: A

Wciąż nie była pewna czy posiadane przez nią zdolności, wykażą sens wysłania jej na szkolenie w kupieckiej osadzie. Pamiętała jeszcze kilka technik, które zdołała ujrzeć nim wyruszyła w podróż. Miała zamiar opanować kolejną z nich, w końcu nie ma lepszego dowodu umiejętności shinobi, niż posiadane przez niego techniki? Pewnie, ilość wykonanych misji, ale w wykonywanie ich w mieszkaniu nie było raczej możliwe. Oddychała spokojnie, mieszając chakrę. Nie spieszyła się, nie musiała, w końcu nie zagrażało jej żadne niebezpieczeństwo, po za ewentualnymi skutkami ubocznymi źle wykonanej techniki. Zaczęła powoli kumulować chakrę, przelewać ją do swych kości, musiały nabrać jej odpowiedniej ilość, w końcu nie chciała by kości, nad którymi nie będzie w stanie zapanować przebiły jej skórę, czy co gorsza uszkodziły mięśnie. Chakra napełniła kości, nadając im plastyczności, umożliwiając wykorzystanie w niemalże dowolny sposób. Zaczęła manipulować swoim kośćcem sprawiając, że ten "wychodził" na zewnątrz, a dokładniej gnieżdżąc się pod skórą. Kości rozrastały się, tworząc "płaską" powierzchnie. Znajdujące się pomiędzy skórą a mięśniami kośćmi, rozpływały się niczym woda, równomiernie pokrywając jej ciało, łącząc się ze sobą tworząc pancerz niemalże niemożliwy do przebicia. Na skórze Mizumi nie było żadnych wybrzuszeń, czy innych śladów bytności zbroi, niewidoczna, piekielnie twarda, prawie idealna defensywa. Ciekawiło ją jednak coś innego, mianowicie skóra znajdująca się w tej chwili na kościach. Udała się do kuchni, gdzie sięgnęła po nóż. Miała czucie w dłoniach, jednak nie była pewna czy odczuwany ból będzie zmniejszony... czy w ogóle zaistnieje. Krótkie cięcie, niewielka rana zrobiona po zewnętrznej stronie przedramienia wystarczyły by poznała odpowiedź na swoje pytanie. Czuła ból, na szczęście nie postanowiła zrobić nic głupiego, jedynie niewielkie rozcięcie wykonane piekielnie ostrą bronią. W salonie miała nieco miejsca, wykorzystała je, by wykonać kilka podstawowych ćwiczeń, na celu miała sprawdzenie tego jak zbroja wpływa na ruch, nie ograniczała jej ruchów nawet w najmniejszym stopniu. Dodatkowo była lekka, nie wpływała na szybkość czy siłę. Wróciła do pokoju i znów zasiadła za biurkiem, na jej ustach malował się dumny uśmiech, znak, że cieszy się z nowo poznanej techniki.-Przydatna rzecz.- powiedziała pod nosem. Postanowiła dezaktywować technikę w końcu w mieszkaniu nic jej nie zagrażało i nawet jeśli nie odczuwała "noszenia"
owego pancerza, to czuła się nieco nieswojo z faktem, że w wolnym czasie siedzi uzbrojona po zęby we własnym mieszkaniu,
jakby co najmniej miała jakąś paranoje. Wzięła wdech, kości niczym płyn, rzeka której bieg odwrócono, zaczęły rozłączać się, całość "ulanego" kośćca na powrót wnikała do jej ciała. Powoli i z pietyzmem, nie miała zamiaru się spieszyć, jeśli nie musiała. Po kilkunastu sekundach po zbroi nie było ani śladu. Drobna rana zabarwiła się na czerwono, krew nie wyciekała, cięcie było zbyt płytkie, jednak dało jej wiedzę. Zbroja chroniła przed śmiercią, ale zerwana, czy uszkodzona w inny sposób skóra po wszystkim wracała na swoje miejsce, a to już nie było za wesołe, w końcu gdyby ktoś ją z niej obdarł... regeneracja zajęłaby długie tygodnie.

Wróciła na łóżko, położyła się jeszcze na chwilę... no wyszło kilka godzin, ale obudziła się zmęczona. Gdy tylko wstała założyła swój strój na misję. W końcu nie oszukiwała się, podróż swoje kosztowała, postanowiła zrobić to co dzień wcześniej, odwiedzić jedno z miejsc, a potem poszukać jakiegoś zadania, które pomoże zebrać jej odpowiednie fundusze.

[z/t]