Dom rodziny Ryusaki

[Tsuya]

Dom rodziny Ryusakich z każdej strony otoczony jest drzewami. Żeby dojść do centrum osady, potrzebna jest pięciominutowa wędrówka leśną ścieżką. Kilka lat temu, kiedy Tsuya dopiero się wprowadzała, zdarzyło jej się kilka razy zgubić. Najczęściej odnajdywał ją wtedy brat. Wszystko pokryte jest białym puchem, typowym dla mroźnego Yinzin. Z daleka mieszkanie może nie wydawać się zbyt duże, ale w środku jest naprawdę dużo miejsca. Zamieszkuje go pięć osób - Tsuya, jej brat Takuji, ojciec Osamu, jego kochanka Izumi i ich córka Akemi. Całą rodzinę bardzo ciężko zastać w jednym miejscu, bo każdy z nich ma własne obowiązki. Dlatego najczęściej światła są zapalone.
Przejdźmy jednak do wyglądu samego budynku. Posiada jedno piętro, na którym znajduje się pięć podstawowych pomieszczeń - kuchnia, łazienka, sypialnia, salon i pokój rodzeństwa. Zbudowany jest ze sporych, drewnianych belek, którym nie straszna żadna pogoda. Dach jest koloru brązowego, choć najczęściej można zobaczyć go w białej wersji. Posiada kilka małych okien i jedno duże, z którego jest świetny widok na otaczający las. Wnętrze pomalowane jest na jasne, ciepłe barwy. Samo wyposażenie nie jest zbyt bogate, ale i skromnym nie można tego nazwać. Na ścianach rozwieszone są piękne obrazy - na jednym z nich są zmarli dziadkowie. W salonie znajduje się ogromna biblioteczka, w której można znaleźć mnóstwo, ciekawych książek. Nie ma tam zbyt wiele miejsca, dlatego Tsuya wolny czas woli spędzać na świeżym powietrzu. Niewątpliwie jednak, budynek ma w sobie jakiś urok.

[Yasuo]

Tsuya
Misja rangi D
1/15 Jak zwykle po nocy przychodził dzień. A co grzeczne dziewczynki robią w nocy? Zazwyczaj śpią. No chyba, że Tsuya nie była grzeczną dziewczynką. Kto ją tam wie? W każdym bądź razie noc minęła i nastał ranek. Gdzieś tam w oddali zapiał kogut, budząc wszystkie okoliczne domy. Nie obudził jednak młodej nastolatki. O ile spała oczywiście. Jednak było coś co mogło ją obudzić. Coś czego ludzie zazwyczaj nie lubią, ale co zrobić?
Tą rzeczą było natarczywe pukanie do drzwi. Komuś ewidentnie zależało na tym, by za wszelką cenę obudzić cały dom. Walił w drzwi niczym potężny wojak wielkim młotem bojowym w czaszki wrogów na wojnie. Tsuya mogła poczuć siłę tych uderzeń na własnej skórze. Dokładnie w okolicach uszu. Normalna kobieta już dawno dostałaby migreny. O ile oczywiście wcześniej nie zabiłaby tego intruza patelnią. Ach... te stereotypy.
Co więc Tsuya zamierza? Czy dobędzie ojcowskiego (lub swojego, hehe) miecza i pójdzie pogadać sobie na ostro z tym osobnikiem? Czy może po prostu mu otworzy? A może uda, że jej nie ma w domu, poczeka aż ktoś inny mu otworzy lub o głowę go skróci? Ewentualnie może zrobić tak jak wszyscy inni, czyli schować głowę pod poduszkę i spróbować zasnąć. Była bowiem... dopiero siódma rano.

Przepraszam, że tak późno piszę posta . Zapomniałem śmiertelnie.

[Tsuya]

Poprzedni dzień był dla niej ciężki. Przez cały czas zajmowała się siostrą. Brat zostawił ją w kulminacyjnym momencie, a ojciec i jego żona mieli jakieś sprawy do pozałatwiania, o których nie wspominali młodej Tsuyi, a jakże. Była wykończona. Nie wyobrażała sobie zostać matką i mieć takie sytuację na co dzień. Gdyby Akemi była chociaż grzeczna, a nie ciągle wykrzykiwała, że czegoś potrzebuje. Wtedy mogłaby to jeszcze znieść. A nie ciągła zabawa, wołanie o jedzenie i inne sprawy. Siedemnastolatka nie pierwszy raz była postawiona w takiej sytuacji, ale z każdym razem przeżywała to coraz bardziej. Z wiekiem dziecko miało coraz to większe wymagania co do wspólnego spędzania czasu. Dziewczyna miała ręce pełne roboty, toteż, gdy domownicy wrócili, poszła spać wcześniej niż zwykle. Wyspać się, przeżyć dzień z dala od domu... Takie myśli miała wieczorem, zasypiając pod ciepłą kołdrą.
Łatwo więc zrozumieć jej rozdrażnienie, kiedy Tsuya została wybudzona ze słodkiego snu. Siódma rano! Co ktoś mógłby o tak wczesnej godzinie, kiedy ludzie w spokoju odpoczywają? Początkowo, zignorowała to, ale kiedy pukanie nie ustępowało, wstała z lekkim niepokojem. Przypomniała sobie bowiem historię z dzieciństwa, kiedy jej dziadkowie otworzyli drzwi nieznajomym i zostali zamordowani, a wraz z nimi ich stary dom. Czy jeden ze sprawców tego tragicznego zdarzenia przyszedł się zemścić na rodzinie Ryusaki? Niepokojące myśli od razu przywróciły ją do stanu używalności. Musiała ich wszystkich obronić! Wszyscy spokojnie spali, kiedy za drzwiami mogło czaić się prawdziwe niebezpieczeństwo... A że młoda absolwentka szkoły Kame czuła się pewnie ze swoimi umiejętnościami walki, chwyciła za miecz - zawsze trzymany przy łóżku - po czym wstała sprawdzić, kto do nich zawitał. Musiała wyglądać komicznie - z bojowym spojrzeniem, bronią i niewinną, błękitną piżamą.
- Kto tam? - stanęła przed wejściem, nie chwytając jednak klamki. Powiedziała to wystarczająco głośno, aby rozmówca po drugiej stronie ją usłyszał. Kiedy upewniła się, że nie grozi jej zagrożenie, uchyliła drzwi i czekała na dalsze słowa niespodziewanego (nie)znajomego.

[Yasuo]

Tsuya
Misja rangi D
3/15 Tsuya była bardzo ostrożna. Ktoś mógłby nawet zaryzykować stwierdzenie, że ogarniała ją lekka paranoja. Śmierć dziadków, bo otworzyli komuś drzwi na pewno była czymś traumatycznym, ale przecież na świecie żyli też dobrzy ludzie, którzy nie pukali do drzwi tylko po to, by kogoś zamordować. No, ale z drugiej strony, ostrożności nigdy za wiele, zwłaszcza, że póki co nikomu nie stała się krzywda, nieprawdaż? Inaczej by to wyglądało, gdyby dziewczyna ze strachu - niczym dzikie, zaszczute zwierzę - postanowiła zaatakować przybysza. Wtedy jej lekka paranoja byłaby brzemienna w skutkach. Dziewczyna jednak działała rozważnie.
Jak się okazało, los tym razem był dla dziewczyny naprawdę łaskawy. Osoba stojąca za drzwiami nie miała niecnych zamiarów, chociaż jak dziewczyna wysłucha słów tej osoby, to może pomyśleć zgoła inaczej, ale kto wie?
- Czy szuka ktoś tutaj pracy? - zapytał głos. Można więc powiedzieć, że jego intencje nie były złe, a wręcz przeciwnie. Wiele osób oddałaby bardzo dużo, by sobie dorobić. Kierował się więc naprawdę szlachetnymi pobudkami, a przynajmniej neutralnymi.
Jeśli dziewczyna postanowiła mu zaufać i otworzyła drzwi, mogła ujrzeć naprawdę przystojnego chłopaka. Brunet o zielonych oczach mógł zrobić na młodej samurajce naprawdę pozytywne wrażenie. Jego ubranie było dostosowane do obecnej pory roku. Biała bluzka, a na to lekka bluza. Nie taka, by się od razu zgrzać, ale także nie taka, żeby od razu zamarznąć. Była wiosna. W powietrzu było już czuć ciepło nadchodzącego lata, ale także mróz przemijającej zimy. Ubranie bruneta było więc ubraniem "na cebulkę". Tsuya mogła od razu odczytać z jego twarzy dwie rzeczy. Zmęczenie, tak jakby długo biegał, a także naprawdę silną desperację.
- Em... więc... szukasz... pracy... może? - Jąkał się, a to co uprzednio dziewczyna mogła zobaczyć ustąpiło miejsca czemuś innemu. Na chwilę raptem na twarzy przybysza pojawił się rumieniec. To pewnie przez to, że Tsuya była w piżamie, a ten sobie za dużo wyobrażał. Po chwili jednak jego twarz powróciła do normalności, a jego głos nie był skażony już uciążliwym jąkaniem - Miałem znaleźć pracownika dla mojego szefa. Mam czas do dzisiaj, do 7:30, lecz do tej pory mi to nie wyszło. Dlatego desperacko biegam po domach i budzę mieszkańców tego uroczego kraju i w nadziei, że w końcu ktoś zdecyduje się mi pomóc...
Można więc powiedzieć, że podbramkowa sytuacja. Chłopak nie miał wyboru. Musiał biegać i dostał zadyszki. Był zdesperowany i zestresowany. Pewnie jego szef zagroził, że jeśli nikogo nie przyprowadzi, to go wyleje czy coś... A pracy stracić nie chciał. Może jednak powód był inny? Kto wie?

[Tsuya]

Oczywiście, że była ostrożna. Od czasów śmierci dziadków, każde pukanie do drzwi wzbudzało w niej mniejszy lub większy lęk. Reszta rodziny radziła sobie z tym lepiej, ale to ona była związana najbardziej emocjonalnie z osobami, które straciła w tragicznym dniu. To ona wylała najwięcej łez na ich pogrzebie. I to ona złożyła obietnicę samej sobie, że wszystkich ochroni przed powtórką z rozrywki. Minęło już kilka lat od tamtego wydarzenia, zdążyła otworzyć komuś z milion razy, ale w dalszym ciągu zachowywała czujność. Czy był to jakiś problem? Nie, a taka błaha czynność kiedyś mogła ich uratować.
Po usłyszeniu słów rozmówcy, nie do końca wiedziała, jak się zachować. Z jednej strony podejrzanym była sama jego obecność. Dom Ryusakich znajdował się w miejscu oddalonych od innych domostw. Przez to zawsze omijały ich oferty tego typu. Zawsze znalazł się ktoś lepszy, żyjący w samym centrum. Tamci to dopiero musieli mieć trudno, pewnie cały czas byli nawiedzani przez takich ludzi. Mężczyzna nie wydawał się mieć złych zamiarów, więc ostatecznie wzięła głęboki wdech i powolnym ruchem uchyliła drzwi.
Zobaczyła nieźle wyglądającego bruneta o zielonych oczach i stroju przystosowanym do chłodu na zewnątrz. Wyjście w taką temperaturę nie było dla niej rozsądnym wyborem i zaczęła się delikatnie, prawie niezauważalnie trząść. Starała się tego po sobie nie poznawać, ale w myślach tylko czekała, aż wróci do domowego zacisza. Przybrała na usta lekki uśmiech i zwróciła się do jej ewentualnego zleceniodawcy.
- Praca? Sama nie wiem... Ale możemy porozmawiać o jakichś szczegółach. Moja rodzina jest liczna, może ktoś się znajdzie. Zapraszam. - zrobiło jej się trochę żal biegającego człowieczka. Postanowiła, że chociaż spróbuje go wysłuchać, a może nawet jakoś pomóc. Miała nadzieję, że będzie w stanie. Posiadała zdecydowanie za dobre serce. Ale czy to była wada?

[Yasuo]

Tsuya
Misja rangi D
5/15 Drzwi zostały otworzone. Lekki chłodek ogarnął ciało dziewczyny i spowodował niezauważalne dla chłopaka drgawki. Czy spodobał się Tsuyi, tak jak ona jemu? Trzeba było to bowiem otwarcie przyznać. Była naprawdę urodziwą dziewczyną. Jeśli się jej nie spodobał, to tylko inni potencjalni kandydaci tylko mogą się cieszyć, że jeszcze będą mieli - a może nie? to w sumie zależy od samej dziewczyny - u niej szansę. No, ale to tylko rozważania naprawdę zboczonego człowieka i warto by było powrócić do głównego tematu.
Chłopak został zaproszony do środka. Jednak tylko przecząco pokręcił głową, odmawiając tym samym wejścia. Uśmiechnął się przy tym nieznacznie i od razu powiedział o co chodzi:
- Mój szef musi wyjechać w interesach, a ja mam być jego asystentem. Jest jednak pewien problem. Jego córka nie ma z kim zostać, matka bowiem umarła już jakiś czas temu. Jeśli nie znajdę nikogo do opieki nad małą, to mój pracodawca nie będzie mógł wyjechać. Dlatego zależy nam na tym, by szybko kogoś znaleźć. Na jeden dzień raptem.
Sprawa została postawiona jasno. Szukali opiekunki do dzieci. No i sama Tsuya miała już w takim zadaniu doświadczenie. Jednak dziewczyna chyba nie lubiła zajmować się dziećmi. Zwłaszcza po tym co wyprawiała jej siostra. Czy zatem przyjmie to zlecenie? Jeśli nie przyjmie, to pewnie pracodawca chłopaka nie będzie zadowolony. Przecież przez to, że pozostanie w domu może stracić bardzo dużo pieniędzy. Pewnie o to chodziło, bo jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze...
- Nie będę wchodził do środka, bo nie chcę przeszkadzać. Musi się Panienka zapewne ubrać, bo przy obcym chłopaku nie wypada chodzić w piżamie. Jeśli byś się zdecydowała albo ktoś z Twojej rodziny, to tutaj masz adres.
Podał dziewczynie małą karteczkę z zapisanym adresem, a następnie dodał bardzo enigmatyczne słowa:
- Moim zdaniem byłabyś idealna. Mała na pewno Cię polubi. Ale jak coś, to weź także swój miecz.
Co to mogło znaczyć? Dlaczego Tsuya miałaby wziąć swój miecz? Czyżby na dziewczynkę czyhało jakieś niebezpieczeństwo? O tym jednak miała się przekonać dopiero, gdy zaakceptuje zlecenie. Chłopak ukłonił się nisko i opuścił dom młodej Pani Samuraj.

z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=69616#p69616 <- następnego posta napisz w tym temacie.
I sorka, że tak późno, ale akurat jak kończyłem tego posta to net mi padł.