Dom Yumiko

[Yumiko]

Dzień minął bardzo szybko. Czarnowłosa pędziła do domu, mając nadzieję, że zdąży zobaczyć Tamiko. Ostatnimi czasy nie widywała się ze swoją opiekunką, przez co jej humor nieco uległ pogorszeniu. Zawsze miała z kim porozmawiać, ale ostatnie dni były inne. Brak powrotu do domu, czy też codzienne misje powodowały, że dom stał niemalże pusty. Tym razem było tak samo. Czarnowłosa była sama, więc skorzystała z okazji, by przebrać się w ciepłe rzeczy i zjeść kolację. Tutaj nie miała wątpliwości, jej opiekunka dalej o niej pamiętała. Jedzenie, choć zimne czekało na nią w kuchni. Po posiłku Yumiko planowała potrenować. Zwoje, które Tamiko zbierała dla niej w szafce czekały na chwilę, w której czarnowłosa znowu podejmie wyzwania, nauczenia się jednej z technik.

  Ukryty tekst

Yumiko usiadła na ławce z uśmiechem na ustach. Była zadowolona, dziury w tarczach były dowodem na to, że trening był owocny. Nawet bolące ręce nie przeszkadzały dziewczynie. Satysfakcja była duża i to się liczyło. Herbata w jej dłoniach dodawała ukojenia a fakt, że siedziała na dworze nie przeszkadzał. Było idealnie....

[Tenshi]

Yumiko
Misja wojenna rangi D - Wojna Światów
1 / 14 Yumiko trenowała. Po treningu przyszedł czas na odpoczynek, herbatę i delektowanie się satysfakcją z poznania nowej techniki. Byłoby bardzo niefortunnie, jeśli ktoś, by w tym przeszkodził, prawda? A może dziewczyna chciałaby jednak z kimś porozmawiać?
Nie było istotne czego chciała lub czego nie chciała. Po prostu się stało. W pewnym momencie zobaczyła człowieka, który wpatrywał się w dziury w jej tarczach. Mężczyzna miał na sobie lekką zbroję, skórzany hełm i włócznię na plecach. Wyglądał jak typowy wojownik, który nie potrafił używać chakry. Mimo wszystko z pewnością swoją bronią drzewcową walczyć potrafił. Miał około 35 lat, jego ręce miały zarysy mięśni.
- Oho, trenujemy sobie? - zapytał, nie oczekując odpowiedzi. Przecież widział. Nie był ślepy.

[Yumiko]

Herbatka była przepyszna, a to oznaczało jedno, chęć kolejnego treningu! To była myśl, która rozkwitała w głowie czarnowłosej. Przecież i tak nie miała żadnych planów, ale... to za chwilkę. Nie można zostawiać ciepłego napoju na później. Na wszystko jest odpowiedni czas i miejsce, dlatego ta chwila mogłaby trwać nieco dłużej. Jednakże w tym momencie została przerwana, przez człowieka, który przyglądał się tarczom. Wcale nie robił tego dyskretnie. Wręcz przeciwnie. Stał i się patrzył, przez co Yumiko zrobiła to samo. Przyglądała się mężczyźnie. Nie wyglądał na osobę, która powinna tutaj być. Były to spokojne tereny, a człowiek przed nią powinien być raczej na froncie, No chyba, że wracał do domu...
-Dzień dobry, właśnie skończyłam, a co Pana tutaj sprowadza? -zapytała, jej ciekawość nie miała końca, więc brnęła dalej. - Może ma Pan ochotę usiąść? -wskazała ręką na ławkę. Ewidentnie była też naiwna zapraszając obcą osobę na podwórze, ale jakoś nie pomyślała o tym. Teraz wolała poznać intencje człowieka znajdującego się tutaj. -Zaproponowałabym herbatę, ale nie wiem czy ma Pan tyle czasu. Widać, że jest Pan w drodze. Nikt przecież nie łaziłby po ternach mieszkalnych z włócznią na plecach. To mogłoby wystraszyć te wszystkie babunie, mieszkające nieopodal. A więc jaki był cel tej wizyty?

[Tenshi]

Yumiko
Misja wojenna rangi D - Wojna Światów
3 / 14 Herbata była przepyszna i zachęcała do dalszego działania. Tylko czy było na tyle czasu, by ją spokojnie pić? Na wszystko był odpowiedni czas i odpowiednie miejsce. Yumiko doskonale o tym wiedziała. Zaproponowała mężczyźnie, by ten sobie usiadł i napił się herbaty. Jednocześnie podkreśliła, że zdaje sobie sprawy z tego, że owy mężczyzna mógłby nie mieć czasu.
Mężczyzna tylko się uśmiechnął. Widać nie był aż tak zabiegany jak Yumiko się wydawało. Usiadł i skinął głową, by "gospodyni" nalała mu herbaty. Nie zamierzał też trzymać Yumiko w niepewności i od razu odpowiedział:
- Jak Panienka wie, trwa wojna. - Oczywiście, że - prawdopodobnie - wiedziała. Kto nie wiedział? Trzeba by być totalnym ignorantem, żeby przeoczyć fakt, że dzicy podbili Sogen i wyparli Uchiha. Zwłaszcza, że Yumiko była członkiem tego klanu. - Dużo rannych i potrzeba leków. Szukamy ludzi, którzy by dostarczyli potrzebne specyfiki ze szpitala do obozu.
Czyżby oznaczało to kolejne zadanie? Może ważniejsze niż te, które miała do tej pory? Przecież tutaj chodziło i zdrowie i życie żołnierzy, którzy "walczyli za sprawę". Za jej sprawę. A dodatkowo być może była to dobra okazja do dodatkowego zarobku. W końcu tak znamienite instytucje jak szpitale i armia powinny posiadać odpowiednie fundusze do opłacenia ludzi, którzy wykonywali dla nich sprawy wszelakie. Mogła to też być okazja, by spotkać pewną specyficzną osobę.
- Z tego co widzę jesteś kunoichi. Więc chyba nie odmówisz? - Mężczyzna upił łyk herbaty i rzeczywiście mu zasmakowała. Od razu pochłonął cały kubek. Następnie wstał, ukłonił się i nie czekając na odpowiedź, odszedł.

---

z/t: viewtopic.php?f=263&t=11601 jeśli się podejmujesz zlecenia

[Yumiko]

Powrót do domu był błogosławieństwem. Zawsze ta chwila sprawiała jej wiele radości, nawet teraz... Torba z zakupami wylądowała na podłodze, a czarnowłosa ruszyła do łazienki, w końcu musiała się odświeżyć i wziąć się do dalszej pracy. To była chwila dla niej i miała nadzieję, że nikt jej nie przeszkodzi. Nawet Tamiko, która wpadała w nieodpowiednim momencie. Wtedy na pewno zaczną się pytania, a teraz odpowiedzi mogłyby się jej nie spodobać. Czasami myślała, że kobieta specjalnie nie mówiła za dużo o czasie w którym to straciła pamięć. Jakby nie chciała by wspomnienia wróciły, ale cóż wiedziała, że powinna być wdzięczna.

  Ukryty tekst

[Yumiko]

  Ukryty tekst

Czarnowłosa po treningu wróciła do domu... Marzyła jedynie o tym, by położyć się w łóżku ze swoją ulubioną książką i odpłynąć w świat fantazji. Czasami życie w książkach było ciekawsze. Bohaterowie kochali tak mocno, nie było dramatów ani też łez. Romanse powodowały, że Yumiko myślała nad miłością. Nie taką rodzinną, lecz platoniczną. Kobiety do Mężczyzny. Czy w tych czasach istniało jeszcze uczucie silniejsze od wojen i bólu? Pytania nasuwały się gdy czytała kolejne strony, a oczy same zaczynały opadać. Zmęczenie w końcu dopadło i ją. Odpłynęła z lekturą przyciśniętą do piersi. Czy dalej będzie śniła o losach bohaterów? A może w krainie snów sama stanie się jedną z bohaterek z jej książki?

[Uchiha Hiromi]

~ 1/... ~

~ Yumiko ~

~ Misja Wojenna rangi C ~

~ Te Zwoje Nie Są Twoje ~
~ rok 395 ~

Odpoczynek i spokój nie był Yumiko dany, przynajmniej nie taki dłuższy. Pukanie do drzwi rozległo się w momencie, kiedy odpływała do snu. Pukanie było na tyle natarczywe - jeżeli drzwi nie zostały w rozsądnym czasie otwarte - że nie sposób było je zignorować. Yumiko miała w umyśle dwoje bohaterów z czytanej powieści w swojej głowie, być może kobieta zaczynała przypominać ją, a przystojny mężczyzna, który ją obejmował miał zamiar przejść do rzeczy. Niestety. Dokończenie tego snu nie było jej dane.

Przed drzwiami stał wyszczerzony młodzieniec. Może kilka lat starszy od Yumiko. Miał nieco rozczochrane, ciemnobrązowe włosy, ciemne oczy i chłopięcy, zawadiacki urok, chociaż być może były to pozostałości jej marzeń prawie sennych. Młodzieniec uniósł dłoń w przyjaznym geście, żeby ją powitać.

- Uchiha Yumiko-san, prawda? - zapytał. - Hej. Ciężko było cię złapać, ale w końcu się udało. Niestety, ja ze złymi wiadomościami. A, Uchiha Shizaki, shinobi klanu - przedstawił się. - O misję chodzi. Jutro z rana. Wiem, powinienem być wcześniej, ale trzeba być gotowym zawsze, nie? Więc tego, no, idziesz do Rantori z dostawą, jutro o świcie. Jedzenie, medykamenty, broń. Chłopaki strasznie ciężko tam mają. Część z miejscowych też ich podgryza, a jeszcze nie mają szansy produkowania tam okolicznych dóbr, bo się przepychają z Dzikimi o okoliczne farmy i takie tam. Tym bardziej, że krowy się rozbiegły. Dzikie powypuszczały krowy z ich pastwisk, pewnie w nagrodę, żeśmy powypuszczali wszystkie konie ze stajni w Kotei, kiedy uciekaliśmy. Więc no, trzeba dostarczyć. Bać się nie musisz, spoko, będę tam ja, bo i tak mnie tam potrzebują. A jestem sentokim. No i idzie z nami Kogo, lewa ręka jaśnie panującego nam Shirei-kana, Uchihy Masahiro, niech wiatry Susanoo niosą duszę jego prawej ręki do zaświatów.

Młodzieniec radośnie gadał całkiem dużo. Uśmiechał się przy tym i wydawało się, że chciał przekazać jak najwięcej informacji Yumiko, nawet jeżeli bardziej ją zagubił, niż faktycznie przekazał informacje. I dopiero po odesłaniu "prawej ręki Masahiro" do zaświatów dał jej szansę na powiedzenie czegoś, odezwanie się. Dopytanie. Szczęśliwie nie poszedł sobie od razu.

Z/T

Uchiha Shizaki

[Yumiko]

Chwila wytchnienia została brutalnie przerwana przez natarczywe pukanie do drzwi. Kto normalny, nie daje ludziom czasu na jakąkolwiek reakcję? Rozczochrana z ledwo otwartymi oczami Yumiko poszła by przywitać gościa. Kimkolwiek był nie zamierzała oszczędzić mu reprymendy za to, że człowiek powinien pukać i czekać aż ktoś otworzy. Jeszcze trochę a drzwi wyleciałyby z zawiasów.- Dzień dobry... -powiedziała zaspana patrząc się na chłopaka, musiała chwilę pomyśleć, gdy sens jego słów zaczął do niej docierać.- Tak to ja. I się zaczęło. Informacje, jedna po drugiej docierały do niej niczym pociski. Raz, dwa trzy. Imię chłopaka, misja, dostawa, dzicy, o co tutaj właściwie chodziło? Przecież jeszcze dzisiaj rano dostarczała leki ze szpitala i nic takiego nie miało miejsca. Co właściwie się tutaj działo?

-Dobrze, będę gotowa o świcie-powiedziała, nie zadając żadnych pytań, gdy Shizaki poszedł, zamknęła drzwi i żałowała tego posunięcia, bo w momencie, gdy jej mózg w prawidłowy sposób zaczął przetwarzać informacje, dotarło do niej jak niewiele wie. Uchiha Masahiro, jeszcze nigdy nie spotkała tego człowieka, nawet nie wiedziała jak on wyglądał! Co ona właściwie zrobi, gdy ten oto człowiek stanie przed nią, a ona nie będzie umiała rozpoznać twarzy!? Panika zaczęła wzbierać w niej z każdą chwilą. To była niecodzienna sytuacja, ale teraz nie miała czasu o tym myśleć. Musiała skupić się na tym, co właściwie musiała zrobić. Zwój, sprzęt, wszystko było porozrzucane po salonie. Praca, była najlepszym przyjacielem przy stresie, więc zaczęła wszystko skrupulatnie pakować. Wieczór przyszedł bardzo szybko, a świt jeszcze szybciej, już spokojniejsza wyszła z domu. Zostawiła jedynie krótką wiadomość, gdyby Tamiko wróciła do domu...


zt.