Shinobi War PBF Naruto

Lasy, rozciągające się w północno-wschodniej części prowincji, są miejscem pełnym tajemnic i naturalnego piękna. Choć prowincja jest znana z raczej skromnego zalesienia, te lasy stanowią wyjątek, oferując schronienie dla różnorodnej fauny i flory.

Wśród drzew i krzewów, które porastają te tereny, można spotkać laski olchowe oraz łęgowe, które są typowe dla podmokłych obszarów. Rozległe wrzosowiska, przechodzące miejscami w torfowiska, dodają krajobrazowi niepowtarzalnego uroku. Wśród tej roślinności kryją się różnorodne gatunki grzybów, które zdają się być odporne na kaprysy natury.

Fauna lasów Atarashi jest równie zróżnicowana. Ptaki, zarówno wodne, jak i leśne, przemykają między gałęziami, korzystając z obfitości roślinności i łagodnego klimatu. Małe ssaki, takie jak zające czy lisy, przemierzają te tereny, dodając życia i dynamiki do spokojnego krajobrazu.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Spotkanie na trakcie"
1/7
Naga & Zerin

Naga

Twoje życie wybrańca gwałtownie się zakończyło. Od tamtej felernej nocy, kiedy waszą spokojną, ukrytą w ostępach ostoję napadnięto, a tobie zgotowano brutalne zderzenie z rzeczywistością i światem zewnętrznym, który okazał się większy, bardziej nieczuły i wymagający niż kiedykolwiek sobie to wyobrażałeś. Do tego głosy w twojej głowie - sam nie byłeś pewny, czy prawdziwe, czy urojone - tym bardziej utrudniały ci momentami osąd, co jest rzeczywiste, a co jest tylko ułudą. I teraz, po niemal tygodniu tułaczki na południe, za jedną z grup uchodźców, której podkradałeś nocami odrobinę zapasów... teraz głosy kazały ci zmienić kierunek i pójść w inną stronę, przez leśne ostępy. Nie jadłeś drugi dzień już, czułeś, że twój żołądek już nawet nie burczy, ale tylko skręca się z głodu. Możliwe, że zacząłeś przeklinać swoją głupotę i naiwność, które kazały ci posłuchać syczenia w twoich myślach... ale koło południa usłyszałeś krakanie kruków - taki samych, jakie znałeś ze swoich stron - kołujących nad czymś niedaleko.

Przedarłeś się tam, a zerknąwszy zza krzaków ujrzałeś... ujrzałeś coś, co wyglądało obrzydliwe podobnie do scen z pogromu twojej osady. Kilkanaścioro martwych ludzi na jednym z bocznych, leśnych traktów. Dwa wozy, spalone, kilka drzew po obu stronach również przypalonych lub powalonych, do tego kunaie rozrzucone po polu bitwy, wystające z gardeł i pleców martwych. Dwa ciała - nawet z tej odległości byłeś w stanie to stwierdzić - były dziwaczne, a przynajmniej byłyby, gdybyś nie podsłuchiwał tamtych ludzi, za którymi na początku podążałeś. Jedno jakby w połowie rozszczepione, wyglądające jakby jedna osoba próbowała wydostać się z drugiej... obie jednak miały poderżnięte gardło. Druga natomiast wydawała się wpół wężem, wpół człowiekiem, który zamarł podczas przemiany z jednego w drugiego. Ten z kolei było koszmarnie poparzony, łuska i skóra w wielu miejscach całkiem zczerniały. Cokolwiek więcej byś chciał ocenić, wymagałoby raczej podejścia bliżej. W okolicy nie wydawało się być jednak na razie nikogo, poza tobą i ścierwojadami...

Zerin

Zabezpieczywszy dodatkowe wsparcie od jednego z mniej przekonanych do sprawy plemion, ruszyliście wraz z Eijim w drogę powrotną, do stolicy. Droga wiodła was z początku głównym traktem, tym samym, którym kiedyś, jeździły wozy z dostawami do twierdz na Murze... który teraz przestał już cokolwiek chronić i stawał się stoponiowo jedynie wspomnieniem dawnej bariery. Pierwszą noc spędziliście w przydrożnym ryokanie, który teraz jednocześnie nosił oznaczenia nowego systemu pocztowego, jaki z polecenia lidera klanu Soma zaczął być wprowadzany na nowych terenach, aby usprawnić komunikację. Kiedy zjedliście śniadanie, do Eijiego podszedł pracownik ryokanu, przekazując mu niewielki zwój z wiadomością, którą ten przeczytał szybko i zmarszczył brwi.

- Zerin... wybacz, ale wygląda na to, że będziemy musieli skorygować dalsze plany. Do stolicy wrócisz sama, możesz się zgłosić też po przydział kolejnego zadania. Ja muszę ruszyć jak najszybciej na południe, na front. Czerwonoocy zaczęli umacniać swoje pozycje i dostałem... dość konkretne zlecenie do realizacji w tamtym rejonie. -

Eiji

Nāga. Król-Bóg. Proroctwo odrodzenia, wspaniały, święty, majestatyczny. Niekiedy nawet mówiono, że straszny i surowy, lecz szybko te słowa zapadły w niepamięć – zestawione z jego aparycją i prezencją brzmiały wręcz bluźnierczo. Jeszcze niedawno był wszystkim.
Dziś?
Nawet nie zatartym wspomnieniem. Nie miał pojęcia kim był. Czym był. Jednego dnia wszystko zostało obrócone do góry nogami, rozdarte i rozniesione w pył.
Jesteś odkupieniem.
Nāga zignorował głos. Burczało mu w brzuchu, porządnego posiłku nie widział od wielu dni, a jakiegokolwiek – już od dwóch! I to wszystko ponieważ dał się chwili słabości, ułudzie, że szepty, które słyszał tylko on w rzeczywistości były czymś więcej i ich słowa są częścią większego planu.
A w rzeczywistości – głodował. Szedł przez las, wymęczony i osłabiony. Nie znając tych okolic, nie mając pojęcia gdzie ma iść. Zawczasu stworzył pięć chakrowych węży i kazał im patrolować okolicę w poszukiwaniu… no właśnie. Czego?
Głos milczał. Tupnął nogą do samego siebie, wzburzony. Nie rozumiał tego wszystkiego. Najpierw miał być Bogiem, czymś ważnym, istotnym dla całej wioski! Gdy to wszystko się skończyło przyszły one, szepty sączące mu do ucha najróżniejsze słowa, polecenia. Nie słuchał się wszystkich, ale zdążyły one udowodnić swoją mądrość, czasem pomagały mu w odnajdywaniu jedzenia, schronienia. Zaś teraz wysłały go w głąb lasu, porzucając bezpieczną trasę wraz z innymi ludźmi i pozostawił go samego, na pożarcie wilków!
Usłyszał ciche syczenie. Spojrzawszy w dół, dostrzegł swojego lekko szmaragdowego węża, który owinął mu się wokół kostki i syczał.
- Okeej… to chyba coś znalazłeś co? Prowadź. – Powiedział do niego, trochę dla podbudowania własnych morali i dał się pokierować.
To, co zobaczył…
…rozlało się w nim jak trucizna – sparaliżowało go. Czas się zatrzymał. Jego ciało odmówiło ruchu, zamarło. Głowa pulsowała, jakby coś próbowało się z niej wydostać. Słowa, myśli, obrazy. Wszystko naraz.
Znowu tam był. Nie w lesie. Nie teraz.
Bagna. Święty dziedziniec. Krzyki. Dym i metal. Smród palonego mięsa i kadzidła. Krzywe sylwetki najemników rozrywające wszystko, co znał, szarpanina szat i błoto zmieszane z krwią. Usta kapłanki, która jeszcze godzinę wcześniej śpiewała, teraz szeroko otwarte w bezgłośnym krzyku, z gardłem przeciętym jak papier.
Jego brzuch zadrżał, ale nie z głodu - z obrzydzenia. Coś w nim się poruszyło. Skurcz. Nagły, bolesny. Jakby całe wnętrzności zwinęły się w ciasny węzeł. Coś ciężkiego osiadło mu w przełyku - jakby próbował przełknąć kamień. Zrobiło mu się niedobrze. Oparł się o drzewo, nie ufając własnym nogom. Z oczu poleciały mu łzy - nie ze smutku. Z przeciążenia. Ciało reagowało samo. Dłonie drżały, a paznokcie boleśnie wbijały się w jego skórę, jakby w ten sposób chciał się upewnić, że nadal istnieje.
Złudzenie - szept w głowie, tym razem bez słów, tylko obecność. Zrobił pół kroku w tył. Chciał odejść. Uciec. Ale nogi nie słuchały. Nie teraz.
Ile minęło czasu? Nie miał pojęcia. Chciał jak najszybciej stąd odejść. Tęsknił za jedwabiami i grubą kołdrą, pod którą mógłby się schować…
Dopiero nagły ból go oprzytomniał. Otworzywszy oczy, które uporczywie zaciskał, ujrzał tego samego węża, teraz w akompaniamencie czterech innych. Uspokoił oddech. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. Nie był w lesie, nie zobaczy już twarzy jednego z nich. Przeciągłej, z blizną przecinającą łuk brwiowy nad prawym okiem. Z białą brodą i złotymi zębami. Nie ujrzy go tutaj. Nie dziś.
Był gdzie indziej. W lesie, to była inna masakra. Słowa może i mało pokrzepiające w pojęciu uniwersalnym, dla niego były jak odkupienie. Zmartwychwstanie dla jego sił fizycznych i mentalnych.
Podniósł się. Postawił krok. Jeden, drugi. Serce się uspokoiło, rytm bicia nieco się wyrównał. Mógł znów normalnie myśleć.
Głos milczał.
Brzuch znowu zaburczał, przypominając mu o rzeczywistości. Musiał coś zjeść. Widząc te wszystkie ciała ledwo powstrzymywał się przez zwymiotowaniem żółci, bo na pewno nie jedzenia – tego nie dostarczał organizmowi już dawno. Podszedł do pierwszego trupa i zaczął go przeszukiwać. Potem drugiego, trzeciego. Zatrzymał się na dłużej przy trupie przypominającym węża. Przekrzywił głowę i zmarszczył czoło. Ktoś taki jak on? Nie był jedynym boskim nasieniem? Nie, ten musiał być fałszywym prorokiem. Bogowie nie umierają. Mimochodem przyjrzał mu się bliżej w ocenie jego skóry, łusek i wężowych elementów. Nie był przyzwyczajony do trupów, aczkolwiek do ludzi też nie. Dla własnej głowy traktował te wszystkie ciała jak rekwizyty w przedstawieniu, tylko bardzo wiarygodne. Prawie, że prawdziwe… z kompetentnie wykonaną sztuczną krwią, juchą i rozłożeniem w nienaturalnych pozach ciał… Nie, to tylko przedstawienie, oni nie byli prawdziwi…
Rozglądał się po polu bitwy, a raczej masakry, w poszukiwaniu jakiegokolwiek prowiantu. Nawet najmniejszego. To ono stało się dla niego priorytetem i potrzebował go jak najszybciej. Czuł, że chwilowa błogość i spokój była tymczasowa. Atak paniki mógł przyjść w każdej chwili, chciał stąd uciec jak najszybciej.

Podróż przebiegała spokojnie. Droga nie była daleka, a tereny znane. Im bliżej osady, a dalej od terenów poległego muru tym bezpieczniej mogli się czuć. Towarzystwo Eijiego zaczynało jej odpowiadać. Przyzwyczajała się do jego nieśmiesznych żartów; była wdzięczna, że kupował jej jedzenie. W myślach jednak już widziała dom, osadę, rodzinę. Czasami wspominała rozmowę z Juro zastanawiając się co mogła zrobić lepiej. Czy powinna była powiedzieć mu mniej? A może więcej?

Zamrugała kilka razy po chwili dopiero ogarniając, że Eiji mówił i to do niej.
- Eeee ok? - Zapytała unosząc brwi. Nie dziwiło jej, że nie chciał zabrać jej ze sobą. Chociaż miała ochotę się wykazać. Chciała się przydać i pomóc, to jednak brakowało jej obejścia. Nie miała doświadczenia, żeby walczyć z dojrzalszym shinboi ramię w ramię. - Wiem, że bym ci tylko zawadzała - dodała to co pewnie sam myślał, a czego nie powiedział.

Ruszyła w stronę osady swobodny krokiem przemierzając las. Chociaż pół drogi rozważała czy jednak nie powinna zawrócić i podążać za Eijim na południe. Szła swobodnie, chociaż w miarę uważnie. Tereny chociaż obecnie zajęte przez klany zza muru wciąż pozostawały niebezpieczne.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Spotkanie na trakcie"
2/7
Naga & Zerin

Naga

Przez moment byłeś znowu tam, w swoim sanktuarium. Przez moment ponownie musiałeś przeżyć horror, jakiego wtedy doświadczyłeś... ale na szczęście, udało ci się wrócić. Dookoła dalej były ciała i obraz masakry, ale innej. Tutaj nie musiałeś chować się, uciekać, patrzeć jak wszyscy, których znałeś giną i których - wbrew wmawianej ci potęgi i mocy - nie mogłeś uratować. Zagrożenie, które doprowadziło do tej rzezi musiało już oddalić się jakiś czas temu i to tutaj chyba próbowały doprowadzić cię twoje węże.

Zacząłeś chodzić po pobojowisku, przeszukując zwłoki. Większość nie miała nic cennego przy sobie - parę metalowych krążków, niektórzy jakieś papiery... zebrałeś jeszcze kilka kunaiów i shurikenów, takich jakie mieli też ci, którzy zniszczyli sanktuarium. Wyglądało na to, że była to powszechna broń. Poza tym - to na czym ci zależało - jakieś jabłko, grzyby, chyba jadalne - przypominały to, co czasami otrzymywałeś w formie potrawki lub szaszłyków. Rzuciłeś się na te skromne zapasy, a po zaspokojeniu pierwszego głodu podszedłeś do tego trupa, który tak bardzo wydawał się przypominać ciebie. Co ciekawe, jego szczątki - chociaż przypalone i pokaleczone - zachowały się na tyle dobrze, że mogłeś obejrzeć jego twarz.

Twarz, która była... nie identyczna, ale bardzo podobna do twojej własnej. Oczywiście, mniej szlachetna, bardziej... twarda. Ale podobna. Przeszukałeś jego kieszenie i... znalazłeś coś ciekawego. Nieco większy krążek metalu, głównie złoty, ale pokryty jeszcze jakimś zielonkawym barwnikiem i z wyrytymi znakami, które byłeś w stanie odczytać:

Shimada Musashi

Klan: Orochi

Ranga: Dōkō
Imię. Klan. Ranga.

Oraz martwe ciało, któremu ten krążek już z pewnością nie był potrzebny.

Zerin

- Niestety... tak. Postaram się znaleźć cię później, jak już uporam się z sytuacją na południu. - Eiji poklepał cię delikatnie po ramieniu, uśmiechając się nieco przepraszająco, po czym ruszył w swoją stronę, a ty - w swoją.

Parę dni wędrówki upłyneło ci spokojnie. Droga wiodła niedaleko jednego ze strumieni, więc zawsze mogłaś przystanąć i po chwili złowić rybę na obiad, znaleźć gniazdo jakiegoś ptactwa i podkraść jajka, albo upolować samo ptactwo... tak czy inaczej, o zapasy nie musiałaś się martwić. Zresztą, od czasu do czasu trafiałaś także na przydrożny ryokan, albo na grupki innych podróżujących, w tym raz na wóz handalarza z niewielką obstawą shinobi. Wczorajszego dnia zatrzymałaś się też w ryokanie, gdzie właściciel ostrzegł cię, żeby zabrać ze sobą nieco więcej zapasów - najwyraźniej trakt prowadził przez dość gęsty las, gdzie przez dobre 2-3 dni nie będzie żadnego ludzkiego osiedla.

Nazajutrz ruszyłaś dalej, zagłębiając się w leśne ostępy. Wydawało się, że ruch zelżał. Po dniu wędrówki zorientowałaś się wręcz, że nie widziałaś nikogo niemal od dwudziestu czterech godzin... gdy po odpoczynku rusyzłaś znowu w dalszą drogę, ujrzałaś, że w którymś momencie ścieżka rozwidla się. Główny trakt prowadził prosto, natomiast w lewo odbijała nieco mniejsza ścieżka. I właśnie w tamtym kierunku dostrzegłaś stado kruków, które zerwało się do lotu i krążyło nad jednym punktem...

Coś... coś musiało się tam wydarzyć. Pytanie tylko, czy chciałaś to sprawdzić?

Eiji

Wszystko tak szybko jak się zaczęło, tak się skończyło. Wizja przeszłości przetarta została rzeczywistością – stertą obcych mu ciał, kronik mordu i bitwy. Czy słusznej? Jednostronnej, a może wyrównanej, pełnej honoru i szacunku do strony przeciwnej, jak uczyła go Mai, kapłanka pełniąca rolę jego niańki.
Wszelkie wartościowe przedmioty zabierał ze sobą, przede wszystkim jedzenie. Jabłka, grzyby, wszelki suszony prowiant – to wszystko było dla niego najważniejsze. Nie jadł od tylu dni, że byle zgniły owoc wydal mu się najprawdziwszą ambrozją.
W końcu i jego oczy spoczęły na trupie podejrzanie podobnym do niego samego. W każdym razie w pewnej charakterystyce – już sam fakt mocnej więzi z wężami było odosobnione. Naga nie spodziewał się, aby często miał spotkać kogoś takiego na swojej drodze. Wcześniej był przekonany, że to był właśnie dowód na jego boski pierwiastek, idealny przykład dlaczego to on jest ponad innych. Teraz nie mógł już tego powtórzyć, miał wyrzucić całą tą wiedzę wraz z poczuciem swojej boskości.
Przeszukawszy wpierw jedną kieszonkę trupa, następnie drugą, znalazł insygnię, na której zobaczył honoraria nieboszczyka. Oplótł go jeszcze raz spojrzeniem, krzywiąc się. Shimada Musashi…
Przejmij jego imię… stań się nim. Będziesz bezpieczny.
Naga niemal podskoczył, słysząc nagle głos w swojej głowie. Skrzywił się, nie wiedząc czy jego nagła aktywność go tak wzburzyła i zniesmaczyła czy sam pomysł jaki mu zaproponował. Przejąć jego tożsamość? Obrzydliwe. Aczkolwiek… najbardziej bezpieczne. No nic, miał jeszcze chwilę, żeby się nad tym zastanowić, nie spodziewał się nikogo spotkać.
Z kawałku metalu dowiedział się czegoś jeszcze. Nie miał pewności, mógł się jedynie domyślać, że Orochi to większe skupisko podobnych Nadze ludzi. Z kolei ranga? Nie miał pojęcia. To było największe zagrożenie – sygnować się stanowiskiem zdecydowanie wyższym niżeli mógł zważając na swoje jakiekolwiek umiejętności. Nie był do końca jednak przekonany czy pojawienie się znikąd nie wprawi go w większe kłopoty.

W dalszą wędrówkę ruszyła już samodzielnie. Nie przeszkadzał jej brak towarzystwa, chociaż zazwyczaj lepiej czuła się w grupie. Od tamtej nocy, gdy wraz z innymi dzieciakami została zaatakowana przez grupę Uchiha nie czuła się najpewniej. Czasami wciąż słyszała krzyki umierających; widziała trupy leżące na ścieżce.

Czas jednak płynął dalej. Świat się nie zatrzymał, chociaż w pewien sposób tego oczekiwała. Nim się obejrzała ludzie w osadzie przestali o tym wspominać. Ot kolejny atak, nic nowego, nic innego niż zawsze. Ludzie umierali każdego dnia.

Podziękowała karczmarzowi przygotowując trochę więcej zapasów, po czym ponownie ruszyła w drogę. Dłużyło jej się, więc gdy dotarła do rozdroża i zauważyła odlatujące w popłochu ptaki od razu się zainteresowała. Była zbyt ciekawska, żeby sobie odpuścić. Ruszyła w stronę węższej ścieżki wmawiając sobie, że odnalezienie drogi powrotnej nie będzie później stanowiło dla niej problemu. W końcu była już bliżej niż dalej. Szła ostrożnie nasłuchując potencjalnego zagrożenia. Zbyt wścibska, żeby zwrócić. Orochi-sama mówiła często, że jej ciekawość okaże się jej zgubą i pewnie miała rację. Teraz jednak nie zastanawiała się nad wywodami sensei za bardzo.

Szukała jakiś poszlak. Uciekających zwierząt, ćwierkających ptaków, ludzi. Czegokolwiek co mogłoby jej powiedzieć co tak naprawdę działo się w lesie.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Spotkanie na trakcie"
3/7
Naga & Zerin

Naga

Głosy ponownie się odezwały, kiedy wpatrywałeś się w swoje znalezisko. Była to dla ciebie szansa na nowy, czysty start... choć problemem było, że nie wiedziałeś jak zinterpretować dokładnie informacje, które miałeś przed sobą. Imię było oczywiste. Klan... można było się domyślić, że oznacza osoby podobne, do ciebie - choć z pewnością bolesne było, że nie okazałeś się tak wyjątkowy, jak całe życie ci wpajano. A może byłeś? Może to nie te zdolności czyniły cię wyjątkowym, ale coś odmiennego, może właśnie te wewnętrzne głosy, które tym razem prowadziły cię celowo, do potencjalnego schronienia pod płaszczem obcego imienia? W końcu czym by się to różniło od zmiany skóry na nową, jak czyniły to tak bliskie ci węże?

Rozważałeś to wszystko, przyglądając się jeszcze krążkowi. To, co było ciekawe, to wyraźna... świeżość wykonania. Przedmiot nie był jeszcze w żaden sposób wytarty, pokryty drobnymi rysami, czy też w jeszcze inny sposób nadgryziony przez czas. Ostatni z napisów był najbardziej nieodgadniony - ranga. W twojej świątyni i ostoi nie było takich podziałów. byłeś tylko Ty - i wszyscy poniżej. A kim był Shimada Musashi? Kimś ważnym, czy wprost przeciwnie?

Nie zdążyłeś się jednak nad tym głębiej zastanowić, gdyż usłyszałeś głośne krakanie z góry i dostrzegłeś drobną zmianę w ruchu ptaków, a kiedy spojrzałeś na ścieżkę - dostrzegłeś postać, która zbliżała się od drugiej strony w miejsce masakry. Filigranowa, przynajmniej z tej odległości sylwetka, o burzy rudych włosów na głowie. Kobieta, a raczej... dziewczyna? W ciemnym, przylegającym stroju i wysokich butach, przepasana wstęgą w pasie, do tego z jakimiś... ozdobami, chyba bransoletami na nadgarstkach. Chyba... chyba zdążyła cię również dostrzec.

Zerin

Samotna wędrówka była z jednej strony przyjemna, z drugiej stresująca. Poruszaliście się w końcu po nadal obcym wam terenie, nawet jeśli doniesienia szpiegów Gazo oraz późniejsza praca zwiadowców z różnych plemion pomogła wam zidentyfikować drogi, osiedla ludzkie, wzgórza, lasy i inne istotne informacje dotyczące tych ziem. Nadal nie były to rodzime wam lasy, ale przynajmniej... przynajmniej nie czaiła się w nich groza sił, których nie dało się zabić - jedynie przegnać na jakiś czas, przebłagać, lub najzwyczajniej w świecie przed nimi uciec.

Zapewne ktokolwiek z twojej rodziny by cię teraz widział, kiedy ciekawość wzięła w tobie górę, powiedziałby ci dobitnie, że nie przeżyjesz z takim podejściem najbliższej zimy. Tyle, że ostrożność - jakkolwiek była przydatna w życiu za Murem - tak to nie ona zagwarantowała wam miejsce tutaj, na Kontynencie. To nie ostrożność, ale właśnie brawura, determinacja i ciekawość pozwoliły wam zebrać się i gdy tylko pojawiła się taka możliwość - sforsować Mur i wlać się niepowstrzymaną falą na ziemie czerwonookich diabłów. Dlatego zepchnęłaś na bok wspomnienie i naganę rodziny, a skupiłaś na poszlakach, które mogłyby ci coś powiedzieć na temat tego, co spowodowało dziwne krążenie ptaków.

I po chwili... po chwili widziałaś już jasno, co je sprowokowało.

Trupy.

Wyszłaś zza zakrętu, a twoim oczom ukazał się krajobraz po niewielkim, ale bardzo krwawym starciu. Kilkanaścioro martwych ludzi. Dwa wozy, spalone. Kilka drzew po obu stronach - również przypalonych lub powalonych, do tego kunaie rozrzucone po polu bitwy, wystające z gardeł i pleców niektórych ciał. Wystarczył ci jeden rzut oka by mieć pewność, że musiał to być jeden z transportów uchodźców, zmierzających zza Muru do Atarashi, szukających swojego miejsca na ziemi. Musieli zostać przez kogoś zaatakowani, to oczywiste, i zdziesiątkowani. Ktokolwiek to uczynił, znał się na rzeczy i albo nie poniósł strat własnych, albo je zabrał ze sobą. Większość wozów została chyba rozgrabiona... ale nie to było najistotniejsze.

Bardziej ciekawy był młody chłopak, który stał pośrodku tego pobojowiska, wyglądając na zagubionego. Bardzo szczupły, o długich, obecnie skołtunionych dość włosach i brudnej twarzy, wyglądał na dość zabiedzonego. Mimo to... widziałaś, że pod warstwą brudu kryje się bardzo szlachetna, piękna twarz. Nie wyglądał jak ktoś, kto właśnie dokonał mordu, zresztą - ciała musiały leżeć tutaj już jakiś czas, na pewno nie była to świeża sprawa. Bardziej jak ktoś, kto cudem przeżył tę masakrę, albo ktoś, kto napatoczył się tutaj zupełnym przypadkiem.

Eiji

Naga spojrzał jeszcze raz na odznakę. Obrócił ją pomiędzy palcami, szukając jakichkolwiek kolejnych informacji. Ewidentnie była dopiero co wytłoczona, nie doświadczyła trudów najrozmaitszych podróży, misji czy po prostu - czasu. Aczkolwiek to samo w sobie nie świadczyło o niczym. Nieboszczyk mógł zwyczajnie zgubić poprzednią i złożył wniosek o nową. Skoro mieli tego typu "dokumenty" świadczące o ich tożsamości, to znaczy, że na pewno istniała jakaś biurokracja. Naga spotkał się tylko z jedną - swoją własną. Raz na księżyc miał świadczyć usługi dla wioski, wybierając góra dwie prośby spośród wielu i je czcić, tym samym przekazując boskie powodzenie. Nienawidził tego. Jak miał wybrać pomiędzy uzdrowieniem staruszki a pomyślnym urodzeniem trzeciego potomka rodziny? Jak określić które życie miało większą ważność?
Nie wiedział co sądzić. Czy przybrać nową tożsamość, tym samym pakując się w potencjalne problemy? Należało postawić sobie pytanie - czy byłoby problemem, gdyby przyznał się do swojej przeszłości, a przynajmniej jej części?
Tak!
Albo do tego, że jego rodzina została wymordowana, zaś on uciekając przed napastnikami stracił cały swój dobytek?
Tak!
Zignorował głos, zagryzając z irytacji dolną wargę. Nie mógł jasno myśleć. Miał za mało informacji, w jego wyobrażeniu systemu, jakim potencjalnie można by się posługiwać, to takie nagłe przybycie kogoś nieznanego przez nikogo w plemieniu... mógł zostać oskarżony o szpiegostwo. Lecz jak wytłumaczyć jego więzy krwi? Skoro nie był jedynym o boskim usposobieniu, to znaczyło, że mogliby być też źli. Westchnął. Chyba póki co należałoby kierować się fałszywą tożsamością, dopóki nie ustali z czym ma do czynienia.
Nagle, kątem oka dostrzegł ruch. Ktoś przeżył masakrę? Podniósł głowę gwałtownie, dostrzegając w oddali kobietę. Rude włosy. Okrzesana na tyle, że nie podejrzewał ją o branie udziału w tutejszym wydarzeniu. Zbyt... czysta. W szykownym stroju, pasującym do jej sylwetki, z biżuterią, dość bogatą i ciekawą, acz nie był w stanie tego z pełną dozą określić bo był za daleko...
Zagrożenie!
Głos odbił mu się w głowie niczym huk po wystrzale prochu. Nie wyglądała groźnie, ale czy każdy morderca tak wyglądał? Spiął się cały i gdy miał już biec dalej, znieruchomiał.
Nie był w stanie zrobić kroku. Po prostu stał i patrzył.
Spoglądał ku potencjalnej śmierci. Bo jeśli ona była dawną takowej, to on nie zrobił nic, aby temu zapobiec.

Wychodząc zza rogu od razu utkwiła spojrzenie w leżących na ziemi trupach. Zamarła na chwilę zatrzymując się w pół kroku. Przed oczami stanęła jej tamta noc, kiedy zaatakowani uciekali przez las. Tyle samo krwi. Tak wiele straconych dusz. Zrobiło jej się niedobrze. Śniadanie, które zapłacił Eiji, podeszło pod samo gardło. Nim się zorientowała krzyk zamarł jej na ustach, które zakryła dłońmi. Nie tak reagowali wyszkoleni shinobi, ale Zerin była jeszcze młoda; niedoświadczona. Wciąż nękały ją koszmary odkąd właśnie w podobnych okolicznościach przewróciła się o leżące zwłoki. Wtedy uciekała, teraz przyszła tutaj dobrowolnie. Powoli zaczynała żałować. Zrobiła krok w tył, kiedy dostrzegła jakąś postać. Zblokowała z chłopakiem spojrzenie nie kryjąc szoku wymalowanego na pobladłych policzkach.

1, 2, 3 płytkie oddechy później zapanowała nad drżeniem kolan i zaczęła lepiej przyglądać się zakrwawionej postaci. Nie poznała go od razu. Minęło kilka dłuższych sekund. Przełknęła powoli ślinę marszcząc brwi w niezrozumieniu. Młoda ładna twarz. Niewielka sylwetka.

- Nāga? - Szepnęła nie poznając swojego własnego, zachrypniętego głosu.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Spotkanie na trakcie"
4/7
Naga & Zerin

Staliście naprzeciwko siebie, pośród śladów niewielkiego, ale krawawego starcia, niepewni siebie nawzajem. Naga, wyrwany z przemyśleń na temat tego, co zrobić z odznaką dziwnie podobnego do niego samego shinobi, przypominającego go nie tylko zdolnościami, ale i wyglądem. Zerin, próbując opanować nieco swoje nerwy, mocno nadszarpnięte widokiem zwłok w takiej ilości, tak wielu członków plemion leżących na leśnej ścieżce bez życia. A mimo to, zdołałaś skupić się, przyjrzeć lepiej chłopakowi, co więcej - zawołać do niego jego prawdziwym imieniem.

Naga.

Skąd znała to miano? Czy istniała możliwość, że pochodziła z tych samych okolic, może wręcz była jedną z tych, które kierowały swoje prośby do twojej świątyni i to jej modlitwę przyjąłeś lub właśnie odrzuciłeś? Może się to wyjaśni w najbliższych chwilach, chociaż z pewnością będzie wymagać rozmowy... i to od niej pewnie będzie najwięcej zależeć. Na pewno jednak byłą równie wstrząśnięta widokiem, jak i ty sam.

Poza tym, przed wami obojgiem stały jeszcze dwa pytania - pierwsze, to kto odpowiadał za masakrę, a po drugie....

Czy był dalej w okolicy?

Eiji

Cała otaczająca go rzeczywistość skupiła się w jednym punkcie - dziewczyny, jedynego żyjącego organizmu w jego otoczeniu. Bicie serca wypełniło jego ciało, stało się tak głośne jak gdyby nie było schowane w jego klatce piersiowej a wręcz wywoływało swoim tupotaniem trzęsienie ziemi. Jego percepcja nie przyjmowała do wiadomości, że to się dzieje tylko w jego głowie, że tylko on to słyszał i czuł. Miał ochotę uciec, schować się i jakkolwiek ukryć konfrontacji... lecz się nie dało. Nie dał rady poruszyć choćby palcem, mógł tylko patrzeć na dziwnie znaną mu sylwetkę w oddali. Wężowe ślepia Nagi starały się wypatrzeć z kim miał do czynienia. Adrenalina buzowała w jego żyłach, krzyczała, że nie jest bezpieczny i powinien jakkolwiek zareagować. Czy głos do niego mówił? Nie, akurat w tej chwili po ogłoszeniu zagrożenia stał się dziwnie milczący.
Ile minęło? Zapewne tylko kilka sekund, lecz dla młodzieńca to była jak godzina przerażonego wpatrywania się w siebie nawzajem, aż w końcu zorientował się z kim ma do czynienia. Olśnienie przyszło nagle, bez zapowiedzi. Płomieniste włosy dziewczyny wybijały się na tle tych, z którymi zwykł się poznać, teraz mógł je ulokować w przestrzeni swojego umysłu, przecież już je widział. Zdążył o tym kompletnie zapomnieć, wciąż balansując na granicy postrzegania rzeczywistości jako faktu a abstrakcji, która jest jedynie wytworem jego wyobraźni - tak naprawdę to wszystko było snem, on natomiast miał się zaraz wybudzić w swoim bogato wyścielonym w najrozmaitsze jedwabie łóżku w towarzystwie kapłanek gotowych spełnić niemal każdą jego zachciankę.
To się jednak nie działo. Każdy oddech, bicie serca uświadamiało go, że jest tu i teraz. Dość wymowne - to nie stado porozrzucanych zwłok wprawiło go w ten metafizyczny, oniryczny wręcz nastrój, a ujrzenie kobiety.
Co powinien teraz zrobić? W końcu wróciło mu panowanie nad ciałem. Ruszył palcem, potem ręką. Następnie stopą. Zrobił krok. Drugi. Nim się spostrzegł, szedł już w jej kierunku, wciąż nieco ospały, choć wcale nie był zmęczony.
- Zerin. - Powiedział już w odległości kilku metrów od dziewczyny, nie wiedząc czy stwierdza fakt, że tak się w rzeczy samej nazywa czy też to było pytanie - czy naprawdę ją widział? Czy może to wszystko wytwór jego umysłu? W takim razie, dlaczego ona? Powiedzenie, że ją znał to byłoby wielkie wyolbrzymienie stanu faktycznego. Przecięli się już po masakrze jego wioski, śledził kolejne grupy udające się w głąb kontynentu i przy okazji, jednego dnia spotkał właśnie ją. Na następny dzień ruszyli swoimi ścieżkami, Naga zaś nie spodziewał się, że ujrzy ją właśnie teraz. Tak samo nie przypuszczałby, że go to ucieszy. A jednak.

Nie ruszała się przez dłuższą chwilę. Stała nieruchomo tak samo jak chłopak nieopodal. Dopiero po chwil zaczęły do niej docierać jakieś szczegóły. Jego pobladła twarz, zaskoczone spojrzenie, zwłoki rozsypane nieopodal. Ponownie zrobiło jej się niedobrze, nie zamierzała jednak podchodzić bliżej.

- Co - zająknęła się nie chcący. - Co się stało?

Jej pytanie wypadło tak słabo, jak by nie potrafiła się zmusić do głośniejszego tonu. Jak by zabrakło jej tchu. Gdy ruszył w jej stronę musiała z całych sił zaprzeć się nogami, żeby jednak nie zrobić kilku bezpiecznych kroków w tył. Może padła ofiarą genjutsu? Może właśnie miała umrzeć. Świat jednak wydawał się za rzeczywisty. Muchy ciągnące do krwi zbyt obleśne. Naprawdę stali na pobojowisku. Wkrótce miało tutaj zacząć śmierdzieć. Z pewnym opóźnieniem zaczęła łączyć kropki w całość. Dlaczego Naga tutaj stał?
- Nic ci nie jest? - Zapytała w końcu ruszając w jego kierunku. Przebiegłą po ni wzrokiem sprawdzając czy miał wszystkie kończyny na swoim miejscu. Był ranny? Krwawił? Czekała na wyjaśnienia patrząc na niego w napięciu. Musieli się stąd wynosić. Powinni to komuś zgłosić. Naprawdę była gotowa zwymiotować, jeśli zostaną tutaj chwilę dłużej.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Spotkanie na trakcie"
5/7
Naga & Zerin

Sekundy, a może całe minuty zajęło wam dojście do siebie i rozpoznanie się wzajemnie. Jakie były szanse na takie spotkanie? Uczeni z klanu Kujaku podobno wyliczyli, że jest tylko jedna szansa na milion, by zaistniało coś tak całkowicie absurdalnego. Jednak onmyōji z klanu Mateki obliczyli, że szanse jedna na milion sprawdzają się w dziewięciu przypadkach na dziesięć. Być może mieli rację - i dzięki temu staliście teraz naprzeciwko siebie, powoli rozpoznając siebie nawzajem. Może dlatego głosy doprowadziły tutaj Nagę, może nie tylko perspektywa zyskania nowej tożsamości, ale i potencjalnego sojusznika - kogoś, kto go kojarzył i nie żywił wobec niego negatywnych uczuć? Przeciwnie wręcz, w końcu pierwsze słowa Zerin wyrażały właśnie troskę, zaniepokojonie o dobrostan Nagi - coś, czego nie doświadczył od dnia pogromu swojej osady.

A teraz odnalazł ponownie pośród rozrzuconych ciał osadników zza Muru. Ciekawe tylko, czy głosy prowadziły Zerin podobnie, jak jego samego? Czy to one szepnęły jej, aby ruszyła boczną drogą, zmieniając kurs w stronę Atarashi? Jeśli tak, to nie po to, by opatrzyła Nagę - po bliższych oględzinach widać było, że jedyne co go trapi, to niedożywienie. Żadnych ran, nic co by wskazywało na to, że brał udział w masakrze, jaka się tutaj odbyła. Nawet być może pospiesznie wykonane Kai nie rozwiało tego obrazu - oboje wydawaliście się sobie tak realni, jak brzęczenie much i krakanie kruków krążych nad waszymi głowami.

Oraz szum skrzydeł i podobnie urażone bądź zaaferowane głosy innego stada, które właśnie poderwało się do lotu jakiś kilometr - dwa od was. Nie na szlaku, biegnącym z południa na północ, lecz w dziczy, bardziej na wschód.

Eiji

Jej pytanie odbiło się w jego uszach tak gwałtownie, tak surowo. Choć odbiór niego w ten sposób podyktowany nie był jego specyfiką co stanem psychicznym Nāgi. Nie wierzył w otaczającą go rzeczywistość.
Dopóki ktoś się do niego nie odezwał.
Czy nic mu się nie stało? W gruncie rzeczy, nic. A jednocześnie wszystko.
Za tym pytanie kryło się kolejne, którego nie zbył już oszołomionym milczeniem. Jego świadomość wróciła na swoje miejsce, oddech się uspokoił. Panika ustała.
Zabij ją.
Zachłysnął się powietrzem, zupełnie zaskoczony głosem w swojej głowie. Przestań, Nāga. To nie pierwszy, nie ostatni raz kiedy sączy ci do ucha truciznę. Zignoruj go.
- Jest... dobrze. - Powiedział coś jednocześnie normalnego, jak i szalonego. Za jego plecami leżały stosy trupów, powykręcanych w nienaturalny sposób. Osób, które oddały swoje ostatnie tchnienia na tej właśnie ziemi.
- Ich... tutaj tak znalazłem. Przypadkiem. A ty co tu robisz? - Zapytał, specjalnie nie patrząc za siebie. Teraz, gdy powoli wracał do zmysłów, bał się, że zobaczywszy te ciała na nowo, zwymiotuje i co gorsza, znowu wpadnie w panikę.
Uciekaj!
Głos krzyknął w jego głowie, zaś on rozejrzał się gwałtownie. O co chodziło? Zobaczył stado kruków czymś roztrzęsionych na tyle, by wzbić się w powietrze. Alarmując go.
Niniejszym złapał Zerin za rękę i pociągnął za sobą i odbiegł od polany, w głąb lasu.
- Ukryjmy się, tu może być dalej niebezpiecznie! - Wziął ją ze sobą i schował się w większym krzaku, znajdując skulone miejsce dla siebie i rudowłosej. Stąd był pomniejszy widok na polanę... ale przede wszystkim czuł się tu bezpiecznie. Chciał przeczekać. Co? Nie miał pojęcia.

Shinobi War PBF Naruto

Lasy Atarashi

Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi

Re: Lasy Atarashi