Siedziba Władzy

[Nana]

Uśmiechnęła się szczerze, co pewnie odebrało jej dobrych sporo lat. Rzadki widok, a jednak szczerość Masahiro była dobijająca. Był to jeden z tych momentów, kiedy nie przypominał Shirei-kana. Raczej dobrego znajomego. Podziwiała go za to, że potrafił być jednym i drugim. W jego wykonaniu ani troska ani uśmiech nie był wymuszony. On nie musiał udawać. Był po prostu sobą.
- Jaki on jest? - zagadnęła go widząc zakłopotanie. Tak łatwo było go wyprowadzić z równowagi. Całkiem urocze. - Sugiyama Orochi.

Wysłuchała go w milczeniu na temat progresu walk i tego, co ją ominęło. Od czasu do czasu zadawała jakieś konkretne pytania odnośnie strat lub strategii. Z ciekawości, ale także żeby lepiej zobrazować ich postęp i straty. Wszystko było ważne. Chociaż dla wielu mogła wydawać się kimś obcym w klanie, tak odkąd do niego dołączyła naprawdę się angażowała. Nie oficjalnie. Nie była ani rozmowna ani wylewna. A jednak brała czynny udział w misjach, planowaniu i użyczała wszystkich swoich umiejętności.

Westchnęła krzywiąc się lekko.
- Nie tak jak bym chciała. Wciąż wykracza poza moje możliwości. - przyznała niechętnie przechadzając się po pomieszczeniu. Rzuciła okiem na stertę papierów, które wciąż czekały na Masahiro. Zblokowała z nim spojrzenie unosząc jedną brew ku górze. Serio? - mógł wyczytać z jej lekko rozbawionych tęczówek. - Oczywiście, że chcę. Porozmawiamy po drodze. Gotowy? - Zapytała podchodząc do drzwi. Nigdy nie stroniła od treningów zwłaszcza u boku kogoś, kto mógł ją wiele nauczyć. Odkąd sięgała pamięcią wzmocnienie własnych umiejętności było jej priorytetem. Konfrontacja z Hiro miała być ostatecznym wyzwaniem. Jeśli uda jej się go pokonać mogła odejść razem z nim.

- Odrywanie cię od obowiązków zawsze sprawia mi przyjemność.

[Papyrus]

Post Fabularny Nana Lato 395

Z/T

[Azuma]

Poprzedni wątek: Sklep z wyposażeniem

Azuma przygotowania rozpoczął wcześniej i zeszło mu na tym pozostała część dnia. Dzięki jednak temu, w siedzibie władzy mógł się stawić zgodnie z poleceniem, z samego rana. Wkraczając do budynku, malował się na jego twarzy spokój. Na myśl o zbliżającym się zadaniu, nie odczuwał zdenerwowania. Wiedział, że wykorzystał mu dany czas należycie. Żałował jedynie, że nie mógł o wszystkim poinformować Hiromi. Zadanie wymagało dyskrecji i nic nie mógł na to zaradzić.

– Szukam Sugiyamy Orochiego… drugie i na końcu korytarza…Oczywiście, dzięki.

Azuma nie był osobą anonimową, dlatego uzyskanie potrzebnych informacji od urzędnika, zajęło mu tylko chwilę. Poza tym, chłopak był pewny że sam Orochi-san, został o całej sprawie powiadomiony i go oczekuje. Mając to wszystko w świadomości, ruszył na drugie piętro, kierując się zsgodnie ze wskazówkami, prosto korytarzem, docierając do ostatnich drzwi. Te, były już uchylone.

Azuma taktownie przystanął i zapukał, odczekując dwie-trzy sekundy zanim wkroczył do środka.

[Uchiha Hiromi]

~ 1/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Mężczyzna czekał na Azumę w pomieszczeniu, które służyło jednocześnie za biuro i składzik. Pewnie osoba z jego doświadczeniem i właściwie nawet stanowiskiem w Siedzibie Władzy powinna mieć bardziej reprezentacyjne miejsce pracy, a nie zapchany papierami, zwojami, książkami oraz przyborami biurowymi (sztabki tuszu, pędzle, węgle do pisania). Jednak Orochi wydawał się nie przejmować tym, że siedział w składziku.

Była to przecież tymczasowa praca, prawda?

Tak więc Sugiyama Orochi, rozczochrany mężczyzna, z lekko zsuniętym kimonem z jednego ramienia i jednym okiem czerwonym, drugim zielonym, siedział przy swoim biurku i poprawiał jakieś pismo. We włosach miał wianek z letnich kłosów - tyle udało mu się uzyskać z dnia. Na widok Azumy podniósł wzrok i się szczerze uśmiechnął. Czy to przez Azumę czy przez to, że mógł się na chwilę oderwać od swojej pracy - tego Azuma nie mógł być pewien.

- Rychło w czas. Hej, Azuma-kun. Jak się masz? - zapytał wstając ze swojego miejsca, zagadując młodzieńca przed nim. Młody Kogo nawet nie musiał wyjaśniać, po co tutaj przyszedł, bo wydawało się, że Orochi był dobrze poinformowany.

Pewnie też uznał, że nie było czasu na dłuższe pogaduszki, bo już po chwili prowadził Azumę przez Siedzibę Władzy.

- Upewniłem się, że nikt ci nie będzie przeszkadzał. Archiwum jest dzisiaj zamknięte dla wszystkich, poza tobą. Nie to, że zwykle wiele osób ma tam dostęp, ale dzisiaj szczególnie. Ja będę do twojej dyspozycji, jeżeli czegokolwiek będziesz potrzebował, wystarczy, że dasz znać strażnikom przed wejściem, ja się zjawię.

Archiwum znajdowało się na piętrze, w pokoju, który nie miał okien i nie było do niego dostępu z zewnątrz, jedynie z korytarzy Siedziby Władzy. Było to jedno z ważniejszych pomieszczeń - strzeżone przez strażników cały czas.

- …trzymane tam dokumenty są ważne dla Uchiha oraz Sogen - wyjaśnił Orochi, kiedy doszli do drzwi, a Orochi wyciągnął zza pazuchy klucz do pomieszczenia. - Czy tam Północnego Ryuzaku, jeżeli mamy być formalistami. Mój stary, Masahiro, Takeda-sama mają tu dostęp, oczywiście, ale też kilkoro archiwistów oraz ja. Jeżeli będziesz potrzebował kogokolwiek z nich, też daj znać. Ogólnie tu jest wszystko, co jest potrzebne na bieżąco lub do sprawdzenia. Dokumenty starsze lub takie niepotrzebne na "teraz" są pieczętowane oraz przenoszone do jeszcze innego archiwum. Gdybyś nie znalazł tego, czego szukasz. Co jeszcze…? - Orochi się zastanowił, kiedy wpuszczał Azumę do środka, po tym jak odkluczył zamek w drzwiach. - Nie jedz tu, nie pij, najlepiej nie oddychaj, bo jak gdzieś mój stary znajdzie plamkę, będzie burczał tydzień. Doradzam też po sobie posprzątać, inaczej archiwistki się zorientują czego szukałeś.

Otwarcie drzwi spowodowało, że nozdrza Azumy uderzył zapach papieru, pergaminu, starych zwojów oraz kurzu. Wszedł do ciemnego pomieszczenia z wieloma półkami, na których leżały przede wszystkim zwoje - mniejsze lub średnie, zapewne z zapieczętowanymi dokumentami. Trochę dokumentów leżało po prostu na półkach. Mapy były zwinięte i włożone do kosza w kącie. Przy jednej ze ścian było biurko z krzesłem oraz lampką, którą Orochi zapalił drobnym katonem, żeby pozwolić Azumie widzieć, nad czym pracuje. Stał też tam niewielki kuferek z drobnymi, ciasno zwiniętymi zwojami.

- Na tych listach znajdziesz informacje, co gdzie leży. Możesz też poczytać o systemie archiwizowania, które stary wymyślił. Syn może mu się nie udał, ale system dokumentacyjny to wyjątkowo udane dziecko. Jeżeli będziesz potrzebował robić notatki, w biurku znajdziesz tusz, pędzel i czysty papier. Będzie trzeba więcej, dajesz znać przez strażnika. Będziesz chciał wyjść, też daj znać przez strażnika. Wiem, że masz wyższą rangę, ale łeb mi stary urwie, jak nie ogarnę, czy wszystko jest dobrze. Pytania?

Sugiyama Orochi

[Azuma]

Gabinet do którego wlazł, nie wyglądał zbyt okazałe. Mogło to dziwić, biorąc pod uwagę kto tu urzedował. Wydawać by się mogło, że zaufany człowiek lidera, syn samego Lorda Sugiyamy, mógłby liczyć na lepsze względy i warunki, ale pomimo tego…

Azuma nie wydawał się tym wcale zaskoczony. Mężczyzna doskonale zdawał sobie sprawę z tego w jakich warunkach mieszkają i pracują inni ludzie. Własne miejsce w którym można było zamknąć się choć na trochę, sam na sam z myślami, był w poczuciu Uchihy już dużym komfortem.

– Całkiem nieźle. Zapytaj mnie za dwie godziny, jak już w tym archiwum trochę posiedzę… Dobrze Cię znów widzieć i to zdrowego, Oroshi-san - odpowiedział, również ciepło witając się z mężczyzną. Na tej kurtuazji się jednak skończyło i oboje przeszli do właściwego tematu rozmowy. Orochi poprowadził Azumę korytarzem na inne piętro, a potem minęli drzwi, chronione przez strażników. Kiwnięciem głowy Azuma zasygnalizował, że rozumie skąd te zabezpieczenia.

– Dzięki. Jak rozumiem wiesz czym się będę zajmował. Im mniej postronnych osób, tym lepiej.

Azuma szybko rejestrował kolejne informacje. Mógł skorzystać z pomocy tutejszych archiwistów, ale gdy usłyszał, że w kuferku znajdują się listy z tym gdzie co można znaleźć, Kogō się uśmiechnął.

– To powinno ułatwić. Archiwum robi wrażenie. Jeszcze raz dzięki za wprowadzenie i wyjaśnienia. Trochę się rozejrzeć, w razie potrzeby będę wolał.

Kanapek ze sobą żadnych nie przyniósł, więc piknik w archiwum spalił na panewce. Zamiast tego – gdy tylko Orochi-san go opuścił, Azuma podszedł do kuferka, zapoznając się z jego zawartością. Przejrzał kilka zwojów, pergaminów, aby zapoznać się z sposobem archiwizowania danych, po czym zaczął szukać informacji na temat raportów wojennych. Szczególnie interesowało go wszystko co można było podpiąć pod zaszyfrowane wiadomości z frontu, informacje przekazywane na temat obiektów, miast i sił przeciwnika.

W torbie Azumy, wciąż był klucz do deszyfrowania. Mężczyzna podświadomie czuł, że ze zrozumieniem meldunków, wcześniej czy później sobie poradzi. Kluczem było znalezienie przede wszystkim właściwych dokumentów. A potem ich źródła.

[Uchiha Hiromi]

~ 2/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Zaczęło się. Azuma rozpoczął od przejrzenia kuferka z instrukcjami. Były zaskakująco jasne, a dodatkowo było tam wyjaśnienie co i jak czytać. Może było to trochę niebezpieczne, zostawiać "klucz" do wszystkiego ze "wszystkim", ale Azuma mógł mieć przeczucie, że obecnie było to zostawione tam, żeby on miał ułatwione zadanie. Orochi mu zostawił wszystko, żeby poradził sobie. Lord Sugiyama za to stworzył naprawdę dobry system archiwizacji.

Szukanie danych zajęło mu trochę czasu - głównie dlatego, że dość szeroko patrzył na wszystko związane z wysiłkiem wojennym i wiadomościami. Po jakimś czasie jednak zebrał wszystko z jednej w półek, rozłożył się na miejscu i zaczął odpieczętowywać dokumenty. Niedługo później miał przed sobą wszystko, co było związane z wojną na granicy Południowego Sogen. Raporty z bitew. Spis wykorzystanych zasobów, spis najemników i spis ludzi, którzy zginęli w każdej z bitew, spis ludzi zaginionych, spis ludzi pojmanych. Wynagrodzenia dla najemników, żołnierzy, shinobich.

Dużo informacji.

Samo Rantori było wielkim spisem dokumentacji. Dość szybko dotarł do informacji, które już słyszał - niebezpieczna misja, Masahiro był przeciwko niej. Powody? Głównie bał się o to, że ludzie zginą, a Uchiha nic nie osiągnie. Do oblężenia mieli wybrać się tylko chętni. Takeru mocno naciskał na próbę odbicia miasta - przedstawiając to pod kątem morale Uchiha i obiecujących raportów co do ilości Dzikich na terenie i strzeżących miasta. Miały znaczenie też niedaleko występujące złoża dobrej gliny.

Tak, to te raporty. Chyba minęła godzina, kiedy o nich dotarł i zaczął je przeglądać i czytać. Było ich kilkanaście, spisane na podstawie informacji, które były dostarczone na przestrzeni trzech miesięcy. Od tych najmniej dokładnych, najwcześniejszych, do takich dokładniejszych, opisujących siły, jakich spodziewano się w całym mieście. W żadnym miejscu nie było wspomnianych potencjalnych sił shinobich. Co budziło wątpliwości we wcześniejszych raportach, ale całość potwierdzała, że miasto nie było aż tak chronione.

Raporty były spójne.

Do każdego raportu były dodane dokumenty, na których podstawie były napisane te raporty. Spisane świadectwa ludzi z okolicy, spisane to, co widzieli wywiadowcy, jak wyglądały okoliczne walki. Nie było notatek na temat sił wroga, które przybyły żeby pomóc. Wrogowie nie spodziewali się tak brawurowego ataku.

Na razie wszystko się spinało. Dalej - ta trudniejsza część, z rozszyfrowywaniem.

W jednym ze zwojów były zapieczętowane wiadomości - wszystkie, które zostały zebrane z pola oraz te, które doleciały do Sarufutsu ptakami Gazo bądź normalnymi krukami. W końcu był mu potrzebny klucz do odszyfrowywania.

Zabawa była skomplikowana. Klucz, który dostał miał dziesięć rzędów i dziesięć kolumn z wypisanymi znakami. Każda z wiadomości, którą czytał brzmiała jak poezja, ale tylko dlatego, że była zaszyfrowana za pomocą odpowiedniego klucza. Każda z osób, które przesyłała i przepisywała wiadomości, miała własny sposób szyfrowania wiadomości, który też zmieniał się w zależności od dnia. Dlatego znając klucz - przesunięcie znaków każdej z osób oraz datę, kiedy wiadomość została przesłana - można było odszyfrować, jaka wiadomość była wysyłana.

Najłatwiej było z wiadomościami Gazo - głównie dlatego, że nie przechodziły przez nikogo innego. Jedna osoba wysyłająca wiadomości. Jedna na miejscu odszyfrowująca. Dość szybko Azuma się zorientował, że wiadomości przesyłała jedna osoba, co miało sens. Gazo nie było aż tak wielu, a byli potrzebni wszędzie. Jakby chciał pewnie by mógł wyszukać, kim była ta osoba. Wiadomości były zwięzłe, dokładne. Były zgodne z raportami. Liczba oddziałów, liczba cywili. Wszystko się zgadzało z raportami. Wiadomości od tej osoby jednak urwały się tydzień przed wyruszeniem do Rantori, a ze słownictwa, jakiego używała ta osoba mogło wynikać, że albo miała pomoc sensora albo sama była sensorem.

Wiadomości dostarczane przez kruki były wysyłane przez cały czas, od kilku różnych osób. Te również nie wykazywały żadnych rozbieżności między raportami. Znalezienie tych osób pewnie też nie byłoby trudne.

No i wiadomości przyniesione przez kurierów. One przechodziły przez największą ilość rąk i były przepisywane po drodze. Te jednak - chociaż dokładne i nie mówiące o niczym podejrzanym - dostawały się najwolniej do Sarufutsu. Wszystkie jednak były zgodne.

[Azuma]

„Za wszelką cenę”
Wyprawa rangi C - [2/14] Koło południa.
Słoneczny dzień.
Siedziba władzy
Sposób w jaki zamaskowany mężczyzna się za Wami pojawił, mógł zaskoczyć, wystraszyć, ale także zastanowić, czy aż taka była przepaść między Wami jeżeli chodzi o umiejętności. Być może stało za tym coś innego. Zamaskowany przytaknął, gdy zgodziliście się niezwłocznie ruszyć. Sakki nie odpowiedział też od razu, gdy Hiromi postanowiła zażartować. Maska pozostawia Was w niepewności, czy ten drobny żart wywołał u zamaskowanego, jakąkolwiek wesołość.

– Podobno chodzi o Wasze ostatnie doświadczenia. Nasz klan potrzebuje do nich sięgnąć. Nie znam jednak szczegółów – usłyszeliście w odpowiedzi, co w końcu mogło w nikłym stopniu rzucić więcej światła na to czego rozmowa będzie dotyczyć.

Sakki doprowadził Was sprawnie do siedziby władzy. Bardziej uważny podróżnik zauważyłby, że droga wiodła w taki sposób, aby umknąc spojrzeniom jak największej liczbie postronnych. Czy coś się za tym kryło? Takie pytanie mogło się pojawić w głowie w momencie gdy wkroczyliście do budynku. Przez nikogo nie niepokojeni, dotarliscie szybko pod gabinet znajdujący się na przedostatnim piętrze. Straż przyboczna najwyraźniej uprzedzona o waszym przybyciu, a może widząc członka Sakki, nie robili kłopotu, po prostu ustępując na boki. Wkroczyliście do środka.

Lord Sugiyama Kuroyami siedział za potężnym, solidnym biurkiem. Mimo jego ogromnych rozmiarów i masywnej postury, uwagę przykuwał panujący w gabinecie wręcz pedantyczny porządek. Na powierzchni biurka, tuż obok zwiniętego pergaminu, znajdowały się jedynie pióro, kałamarz oraz gliniana pieczęć klanu. Obok stała elegancka, porcelanowa zastawa, a wokół roznosił się słodki zapach zielonej herbaty. Wzrok towarzyszy padł na dłonie Sugiyamy, który właśnie finalizował treść pisma. Uniósł pieczęć i przyłożył ją do zwoju, starannie odciskając na nim znak Uchiha. Po chwili zwinął pergamin i zabezpieczył go kolejną, tym razem woskową, pieczęcią, do której przyłożył pierścień z herbem klanu.

Lord Sugiyama uniósł wzrok, a jego spojrzenie wyrażało zadowolenie.
– Przyszliście, doskonale. Dobrze się spisałeś. Zaczekaj na zewnątrz. Będę miał dla ciebie jeszcze jedno zadanie – rzucił krótko, odkładając zwój na bok.

Sakki skłonił się i bez słowa opuścił pomieszczenie. Kuroyami wskazał ręką na puste miejsca przed biurkiem, zapraszając do zajęcia pozycji na siedząco. Następnie sięgnął do bogato zdobionego imbryka i napełnił gorącym naparem dwie filiżanki, po czym gestem zachęcił do poczęstunku.

– Zapewne zastanawiacie się, dlaczego was tutaj wezwałem. Nie zamierzam trzymać was w niepewności. Zapoznałem się z raportem medyczki Akane Shirafune. Nasza sekcja badawcza wciąż nie opracowała skutecznej surowicy na truciznę Hebi. Nadałem tej sprawie priorytet, ponieważ każda potyczka z użyciem tej trucizny angażuje nasze siły medyczne, a nie mamy tak wielu wyspecjalizowanych ninja w Iryōjutsu, by ignorować ten problem. Nasi specjaliści są zdania, że eksperymenty na żywym egzemplarzu znacząco przyspieszyłyby cały proces badawczy.

Kuroyami wstał od biurka, podszedł do szafy i wyciągnął starannie zwiniętą mapę. Rozłożył ją na blacie, ukazując pogranicze Północnego Ryuzaku z Antai. Na mapie zaznaczono kilka miejsc, które znajdowały się za linią frontu, głęboko na terytorium wroga.

– Nasze meldunki donoszą, że w tych rejonach dochodziło do kontaktu z przedstawicielami klanu Hebi. Niestety, ostatnie wydarzenia sprawiły, że nie możemy do końca ufać tym informacjom. Mówiąc wprost, musimy je potwierdzić.

Lord Sugiyama przeniósł spojrzenie na Tsuyoshiego, który do tej pory mógł zastanawiać się, co ma z tym wspólnego.

– Czytałem również raport od Yatty Uchiha. Wypowiadał się bardzo pochlebnie o waszej współpracy. Co godne odnotowania, miałeś już do czynienia z pojmowaniem i transportem jeńców. Chciałbym, abyś wspólnie z Hiromi – ty odpowiadając za aspekt taktyczny, miejsce, odległość i warunki, a Hiromi za stronę medyczną, bezpieczeństwo transportujących i sposób dostarczenia więźnia – zaplanował przyszłą ekspedycję w celu pochwycenia przedstawiciela Hebi.

Sakki
Sugiyama Kuroyami