Siedziba Władzy

[Azuma]

Poprzedni wątek: Obóz Yuki Mikoto

Sakki wysłany w pośpiechu z misją do Obozu Mikoto Yuki, w końcu zjawił się w siedzibie rodu, z raportem gotowym dla Masahiro-dono. Ubrany był tak, jak opuścił gabinet lidera. Na twarzy znajdowała się maska która chroniła jego tożsamość. Zbroja, którą miał na sobie, skryta była pod czarnym płaszczem. Wyhaftowany na plecach herb klanu, nie pozostawiał wątpliwości wśród urzędników jak i strażników, komu ninja służy. Gdy pojawił się przed drzwiami, strażnicy rozstąpili się, gotowi go wpuścić. Nie było wątpliwości, że zostali wcześniej powiadomieni o tym jak się mają zachować, gdy pojawi się członek Sakki.

– Przepraszam za zwłokę Masahiro-dono, ale ta podróż… kosztuje więcej sił niż sądziliśmy.

Sakki ściągnął maskę. Wciąż w płaszczu spod którego widniała zbroja, wyraźnie emanowała gotowość do działania. Choć znajdował się tu, w gabinecie, wśród swoich. Wspomniana podróż, miała dwa znaczenia, to które wydawało się słyszeć i rozumieć postronnym, oraz to ukryte o którym wspomniał sam lider klanu w trakcie ich ostatniego spotkania.

– Dowiedziałem się jednak wystarczająco, abyśmy wiedzieli czy i z jakim zagrożeniem w obozie Yuki Mikoto, możemy mieć do czynienia.

Zawarty w twierdzeniu Azumy tryb przypuszczający, nie mógł umknąć Uchiha Masahiro. Rozwinięcie tego co miał na myśli Azuma, zależało tylko i wyłącznie od woli przywódcy i tego jak chciał poprowadzić tą rozmowę.

[Papyrus]

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

Na stoliku Masahiro teraz stał imbryczek i filiżanki po herbacie - dość jasnym było, że przed chwila przyjmował ważnego gościa. Gościa jednak się już pozbył, więc jak tylko Azuma wszedł do środka, Shirei-kan, wciąż ubrany w swoją zbroję, z ekwipunkiem czekającym tylko na to, żeby go złapać, mógł wejść do środka bez żadnego problemu oraz żadnej zwłoki. Sam Masahiro stał przy oknie i wydawało się, że z niepokojem patrzył na wschód, bojąc się, że w okolicach jeziora, nad którym leżało Hachimantai zobaczy bijuu.

Na widok Azumy się jednak uśmiechnął i odetchnął z ulgą. Na razie znaczyło to, że bezpośrednie zagrożenie minęło.

- Twoja podróż trwała tyle, ile musiała trwać, żeby przynieść mi jak najdokładniejsze informacje - powiedział Masahiro, sprzątając ze swojego stolika, odkładając na bok imbryczek i resztę naczyń, a sam zasiadając w seiza na poduszce, aby posłuchać raportu Azumy. - Zacznijmy od raportu, oczywiście. Z czym Yuki Mikoto-dono miała tam do czynienia, co zobaczył Minoru-san.

Uchiha Masahiro

[Azuma]

Sakki w końcu pojawił się w siedzibie i swoją obecnością mógł z ramion Uchiha Masahiro, zdjąć przynajmniej jeden ciężar. Mężczyzna wciąż odziany w swój rynsztunek, rozluźnił się, a ponadto z wyrozumiałością przyjął późne zjawienie się „prawej ręki”, co pozwoliło aby do właściwej części rozmowy, obie strony przystąpiły zadowolone. Gdy Masahiro-dono wyraził życzenie, by do tego doszło, jego Kogō nie zwlekał z spełnieniem tej woli.

– Zgodnie z przewidywaniami, sharingan pozwolił mi bez problemu wtargnąć do podświadomości Yorokobiego Ariiego. I to pomimo tego, że nie jest sakryfikantem.

Była to bez wątpienia pierwsza, kluczową informacja dla Uchiha Masahiro. Już wiedział. że w sąsiedztwie jego nowej „stolicy”, w obozie „sojuszniczej” armii, nie znajduje się Jinchurikki.

– Trochę pogrzebałem w jego przeszłości i teraz rozumiem dlaczego Rakurai Minoru wyraził w raporcie swoje zaniepokojenie. Otóż Yorokobi wykazuje znaczną niestabilność emocjonalną. W przeszłości doznał poważnych traum co spowodowało, że jego jaźń została rozszczepiona… W jego podświadomości egzystują byty, które pomagają mu się uporać z wyjątkowo stresującymi sytuacjami. Jak zrozumiałem, nasz shinobi Minoru-san, był uczestnikiem jednej z takich trudności.

Azuma nie spieszył się z tłumaczeniem, bo chciał to uczynić bez pominięcia kluczowych informacji. To wymagało umiejętnego formułowania myśli, szczególnie że dotyczyło niecodziennej sytuacji, bowiem opierania się na jaźni, czyli czegoś co każdy ma na swój sposób unikalne. Na szczęście Uchiha Masahiro, dzielił podobne umiejętności, więc naturalnie zrozumienie tych niuansów, powinno być prostsze.

– Oczywiście, to co robiłem będąc w podświadomości Yorokobiego, nie spotkało się z jego entuzjazmem. Doprowadziło to do krótkiej konfrontacji. Poznałem „Rzeźnika”, tą część osobowości, która wydaje się przejmować nad Yorokobim kontrolę gdy ten traci kontrolę nad sytuacją pola walki. Podjąłem to ryzyko, gdy byłem bliski przekonania, że będąc w jego umyśle, nie grozi mi niebezpieczeństwo. Wydaje mi się też, że wbrew przewidywaniom, ta eskalacja doprowadziła wręcz do wypalenia wrogości i przyspieszenia ujarzmienia tej niekontrolowanej agresji przez gospodarza. Odniosłem wrażenie, że Yorokobi Arii to zrobił bo nie chciał byśmy byli jego wrogami.

Azuma się zatrzymał, pozwalając właściwie rozbrzmieć temu wnioskowi. Przez chwilę mężczyźni lustrowali się spojrzeniami, oceniając wzajemną postawę. Osiemnastoletni Kogō jeszcze nie rozszyfrował, co przywódca jego klanu, uwazał o tym postępowaniu.

– Yorokobim Arii poprosił mnie w podświadomości o zaufanie, a ja biorąc wszystko co zobaczyłem i czego w przeszłości doznał, a także wiedząc co może jeszcze zaoferować, postanowiłem obdzielić go naszym zaufaniem. Ostrzegałem go jednak, że jeżeli je utraci, już go nie odzyska. Wydawał się to zrozumieć. Werdykt ten, został również przekazany Yuki Mikoto. Odniosłem silne przekonanie, że poczuła ulgę. Nie mam wątpliwości po tej podstawie, że Yuki Mikoto i jej obóz, bardzo liczy się z opinią Surufutsu.

W ten sposób Azuma streścił całe zajście nocne z obozu Yuki Mikoto, ale nie poprzestał na tym, bo miał jeszcze jeden wniosek. Choć nie dotyczył bezpośrednio samej sprawy, to już wprost z niej wynikał.

– Na koniec, biorąc to wszystko pod uwagę, czuje się w obowiązku zarekomendować Rakurai-san do Sakki. Wykazał się dużą przytomnością, zgłaszając ten problem wyżej, a ponadto był w tym wszystkim dyskretny. Wykazuje cechy pożądane u członków Sakki.

[Papyrus]

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

Na wieści, że Yorokobi Arii nie jest sakryfikantem, Masahiro odetchnął z ulgą, ale nie trwało to długo, bo po chwili znów wyglądał na zatroskanego. Nie powiedział jeszcze tego, co go trapiło Azumie, ponieważ czekał na całość raportu. Niemniej jego sylwetka nie była już wyprostowana jak struna shimasenu.

Odezwał się dopiero, kiedy Azuma skończył wszystko. Po chwili. Najpierw złożył ręce przed sobą i pomyślał, po czym zacisnął zęby, próbując powstrzymać ziewnięcie. Lider się nieco zarumienił i otarł oczy, które chwilowo zaszły mu łzami.

- Przepraszam, Azuma-kun, to był naprawdę długi dzień. A może nawet rok - westchnął głęboko, wstał i otworzył szerzej okno, aby chłód wieczora był w stanie go trochę rozbudzić. Dodatkowo rozejrzał się, czy ktoś się nie kręci pod jego oknem. Tak, na wszelki wypadek. - Cieszę się, że nie miałeś do czynienia z sakryfikantem i nie było tak wielkiego niebezpieczeństwa, jakiego mogłem się spodziewać. Naprawdę, niepotrzebne by nam było przebudzenie się bestii przy Hachimantai. Nie dość, że rodzina Haridy byłaby zagrożona, ludzie z wioski, ale też wszyscy z obozu Mikoto-dono. No i to rzut kunaiem od Sarufutsu.

Mężczyzna na chwilę zamilkł, po czym się uśmiechnął smutno.

- Nie da się jednak ukryć, że przydatny sakryfikant by się nam przydał, szczególnie, że Ludzie zza Muru mają do dyspozycji swojego.

Masahiro nie kontynuował tego, jednocześnie rzucając złotym okiem na Azumę, wiedząc, że młodzieniec zrozumie, co lider miał na myśli.

- Strasznie skomplikowane jest to, co mówisz. O jaźniach, bytach i… - potarł swoje czoło. - Nie myślałem, że będą to nasze problemy, może powinniśmy podpytać Yamanaka, który u nas zamieszkali. Chociaż nie wiem, czy byliby specjalistami w tej kwestii. W każdym razie - Masahiro lekko się uśmiechnął. - Dobra robota. Twoja gotowość do działania, nawet w najtrudniejszej i najdelikatniejszej sytuacji, rozwiązanie sprawy bez eskalacji i, mam też nadzieję, bez pretensji ze strony Mikoto-dono… na razie zakładam, że bez pretensji, jeżeli cokolwiek przyjdzie, wtedy będziemy o tym rozmawiać. Upewniłeś się, że jest to nasz sprzymierzeniec. Naprawdę, cieszę się, że jesteś.

Dalej już była rekomendacja Minoru do Sakki, co Masahiro przyjął z pewnym zastanowieniem.

- To… nie byłby zły pomysł, biorąc pod uwagę to, co mówisz. Porozmawiam z nim, kiedy wróci. Jeżeli zechce, zarekomenduję go do Sakki i poproszę ciebie, żebyś też go zarekomendował. Mistrzowie z Sakki wezmą się za jego szkolenie wtedy. A teraz siadaj i opowiedz mi o Rantori. Wszystko, co wiesz, co zauważyłeś. Już Tsuyoshi-kun i Hiro-chan mi zdali raport, dostałem też raport od Takeru. Ale potrzebuję też twojego spojrzenia na sprawę i informacji, czym jeszcze będę się musiał w związku z tym martwić.

Uchiha Masahiro

[Azuma]

Mimika Masahiro ulegała zmianie, dostosowując się do narracji, jaka akurat wynikała z opowiadania. Wyraźnie widać było na twarzy przywódcy różne emocje, które jednak nie znajdowały ujścia w słowach, dopóty Sakki nie skończył mówić. Dopiero wtedy, gdy Masahiro poznał wszystkie szczegóły, mógł szerzej wyrazić swój osąd. I w pierwszej kolejności, Lider klanu wyraził zarówno ulgę, jak i wdzięczność co do tego, że jego „Prawa ręka” nie musiała się mierzyć z prawdziwym Jinchurikkim.

Uwadze Azumy, nie umknęły jednak kolejne, związane z tym słowa.

– Wciąż nie ma wieści od Kyoushiego-sama? To trwa już długo… Zważywszy na obecną sytuację i jego niezaprzeczalną siłę, czy to nie czas, aby wysłać za nim ludzi? Musimy wiedzieć czy nic mu nie grozi… Być może powinniśmy się też upomnieć o jego wsparcie.

Sakki starał się być delikatny w wysnutych racjach, choć po wypowiedzeniu na głos tego wszystkiego, nie uważał, że tak wyszło. Kyoushi-sama w niektórych kręgach był wciąż traktowany jako bohater, dlatego nie łatwo było o tym mówić, ale coraz więcej ludzi głośno się zastanawiało, gdzie jest ich sakryfikant, szczególnie w tak trudnych chwilach dla klanu i jego egzystencji. Wśród tej rzeszy, był i sam Azuma.

– Jeżeli pojawi się taka rekomendacja, oczywiście zajmę się tym - przytaknął, gdy Masahiro uznał wniosek o włączenie Rakuraia Minoru do struktur Sakki, za zasadny. Oczywiście najpierw konieczna była sama rozmowa z Minoru, ale Uchiha ufał, że z szacunku do Lidera klanu któremu służył, Rakurai-san nie odmówi.

Gdy i tą kwestię mieli omówioną, w końcu przeszli do tematu, z powodu którego Azuma przybył do kwatery Masahiro dnia poprzedniego. Do Rantori. I problemów jakie z tym miastem się pojawiły. Uchiha, drugi Kogō tamtego oddziału, nie zamierzał zatajać niczego, ani pudrować okoliczności w jakich się znaleźli.

– Był taki moment, w którym myślałem, że Rantori to nie jest nasza zdobycz… Tylko zmyślnie zastawiona pułapka.

Przez chwilę milczał, wracając myślami do tamtych wydarzeń.

– Nasi szpiedzy donosili, że siły w Rantori będą słabe i nieliczne… To nie była prawda. Oddziały wroga byłe liczne, choć gorzej uzbrojone, to jednak mogli również liczyć na wsparcie swoich shinobich. Ich również miało nie być, a mimo tego… Zanim uporałem się ze swoim przeciwnikiem, ten zdążył mi wysadzić połowę oddziału. Gdy się wydawało, że przejęliśmy w końcu inicjatywę, dostrzegłem flarę ostrzegawczą za naszymi plecami, z sekcji medycznej na tyłach. Musiałem tam wrócić, a tam okazało się że eskapada wroga urządzała tam czystki. Gdy uporaliśmy się z tym zagrożeniem i wróciliśmy do północnej części miasta… mojego oddziału już nie było.

Azuma zamilkł na chwilę, pozwalając by na nowo rozbudzony gniew, zelżał, a ostatecznie zniknął. Gdy spokój powrocił nie tylko na zewnątrz, ale i zapanował w środku, wrócił do swojego wywodu.

– Wiem, że Tsuyoshi-kun i Takeru-san mierzyli się z podobnymi trudnościami. Wiemy jednak oboje, że poradzili sobie znacznie z tymi trudnościami lepiej. Poza niesiemy wsparcia na tyłach, nie mam nic na swoje obronę poza jednym… Uważam, że nasza kampania była sabotowana. Albo masz wywiad został zinfiltrowany, albo wśród naszych szpiegów mamy zdrajców. Nie wierzę w takie rozbieżności w danych wywiadowczych, na takim etapie przygotowań.

Powiedział to. Oskarżył własnych pobratymców o zdradę. Teraz milczał oceniając czy i w jaki sposób wyrzucone oskarżone wpłynęły na Masahiro. Azuma wysuwając takie oskarżenia, niewątpliwie dostarczał mężczyźnie kolejnych powodów do zmartwień, czy jednak…

…Masahiro-dono lub Takeru-san, nie mieli podobnych wniosków, gdy spojrzeli na tą całą sprawę kompleksowo?

[Papyrus]

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

- Shiroyasha-kun zawsze był wolnym duchem i robił to, co robić chciał. Sugiyama-san próbował w jakiś sposób nad tym zapanować, nakładając mu pieczęć przywołującą. Dzięki temu udało się go przywołać do walki z Dziewięcioogoniastym. Przyznaje, że wolałbym, żeby tutaj był, ale z szacunku do Katsumi-dono… - mówił Masahiro, ale po chwili po prostu westchnął i zdecydował się być szczery, nie tylko oficjalny. - Azuma-kun, Kyoushi to silny człowiek, doskonale panujący nad swoją bestią. Kyoushi ma bardzo silnych znajomych, w tym Ichirou, o który zapewne wiesz. I nie tylko jego. - Przez twarz Masahiro przemknął grymas bólu, który starał się zamaskować. Azuma miał, oczywiście pojęcie, że chodziło o jego niedoszłą żonę. - W każdym razie, to, czego się boję, to zrobienie sobie z niego, Shiroyashy, wroga. A nie są nam potrzebni wrogowie, tylko sprzymierzeńcy. I pieniądze.

Westchnął głęboko i lekko się zgarbił.

- Azuma-kun… jesteśmy w dupie - przyznał Masahiro absolutnie otwarcie. - Mówiłem nawet Hiromi-chan, ale nie tak dosadnie. Ale chcę, żebyś naprawdę zrozumiał. To jest zwycięstwo, którego nasi ludzie potrzebują, ale nasze skarbce nie wytrzymają. Mamy wsparcie Ryuzaku, ale nie na wojnę. Bo się nie bronimy, ale atakujemy. A nie to jest oczekiwane.

Uniósł dłoń i zamknął oczy, aby wykorzystać chwilę na uspokojenie się. Odetchnął kilka razy, chyba policzył do pięciu, aż w końcu znów otworzył oczy i z pewnego rodzaju zrezygnowaniem spojrzał na Azumę.

- Tym, oczywiście, zajmiemy się z Sugiyamą oraz resztą rady i Takeda-sama. Staraj się nie martwić tym. Kontynuuj.

Azuma odpowiedział o swoich podejrzeniach co do Rantori.

Masahiro przez długą chwilę wpatrywał się w Azumę, jakby próbował ocenić wagę właśnie wypowiedzianych słów. Gniew, zmęczenie i rezygnacja mieszały się na jego twarzy, choć lider klanu najwyraźniej robił wszystko, by zachować opanowanie. W końcu westchnął ciężko, odwracając na moment wzrok, i potarł dłonią skroń, czując jak pulsujący ból rozchodzi się coraz szerzej.

- Azuma-kun... - zaczął, powoli i starannie dobierając słowa, jakby bał się, że źle wypowiedziane zdanie może wszystko jeszcze pogorszyć. - To bardzo poważne oskarżenie. Nigdy nie chciałem uwierzyć, że nasi ludzie mogliby zdradzić… co pewnie jest nierozsądne, zważywszy na Gazo, którzy wiedzieli o ataku na Mur zanim się on odbył i dawne czasu Hisashiego-sama.

Wstał od stołu, przeszedł kilka kroków w stronę stojącej pod ścianą zdobionej laką szkatułki, którą otworzył ostrożnie. Ze środka wyjął zwój i odwrócił się do Azumy.

- To, co teraz powiem, nie może wyjść poza te ściany. - Jego spojrzenie było na twarzy młodszego Uchihy, pełne powagi. - Od teraz masz moje osobiste pozwolenie, by przejrzeć meldunki, które dotarły do nas przed atakiem na Rantori. Zabierzesz ten zwój, zawiera on specjalne szyfry używane dotąd wyłącznie przez mnie i Sugiyamę. Każdą wiadomość przepuścisz ponownie przez ten klucz. Porównaj oryginalne notatki zwiadowców z tym, co ostatecznie trafiło do sztabu. Każdą różnicę zaznacz czerwonym atramentem i zachowaj tylko dla moich oczu.

Podał mu zwój.

- Jeżeli faktycznie mamy zdrajcę, dowiem się kim jest. Ale pamiętaj, Azuma-kun - nie wolno nam pochopnie oskarżać. Potrzebujemy prawdy, a nie domysłów. To nie jest moment, kiedy możemy sobie pozwolić na panikę wśród naszych.

Wypuścił powietrze z płuc, jakby ten gest miał dodać mu choć odrobinę energii. Przez moment jego oczy utkwiły w ciemnym, wieczornym niebie za oknem. Przez chwilę panowała cisza. Masahiro czuł się, jakby właśnie zdjęto mu z ramion jeden ciężar, jednocześnie dokładając kolejny, jeszcze cięższy.

- Potrzebuję cię teraz bardziej niż kiedykolwiek, Azuma-kun - odezwał się po chwili. - Jutro o świcie zacznij to śledztwo. Wszystko jest w Siedzibie, do jutra rana będziesz mógł wszędzie wejść. Orochi zaprowadzi cię bez pytań, jeżeli czegoś będziesz potrzebował - proś go o cokolwiek. - Na chwilę zamilkł, po czym głęboko westchnął. - Czasem zastanawiam się - dodał cicho, bardziej do siebie niż do Azumy - jak to wszystko będzie wyglądało na kartach historii. Czy ktoś jeszcze będzie pamiętał, jak wiele kosztowało nas każde zwycięstwo, które dziś wydaje się tak mizerne?

Podniósł wzrok, zmęczony, lecz pełen determinacji, gotowy znów stawić czoła wszystkiemu, co nadchodziło.

- Dziękuję ci, Azuma-kun. Na pewno dasz radę. Czy chciałbyś porozmawiać o czymś jeszcze?

Uchiha Masahiro

[Azuma]

Uchiha pozwolił sobie na wątpliwości, związane z postawą Shiroyasha Kyoushiego. Choć mógł tylko marzyć o sile jaką dzierżył sakryfikant, Sakki wiedział że skorzystałby z wszystkich tych sił, aby poprawić sytuację klanu. Gdyby nie wystarczyła do tego walna bitwa, to czyniłby to osada po osadzie, zdobywając i niszcząc tam gdzie byłaby taka potrzeba.

Azuma nie miał jednak takiej siły i nigdy nie będzie miał, dlatego musiał przełknąć gorzką odpowiedź Masahiro-dono, który wskazał na to jakim człowiekiem był Shiroyasha, a także jakim cieszył się zaufaniem wśród możnych tego kontynentu. Zdobycie takiego wroga, prawdopodobnie przypieczętowało by los klanu, dlatego…

– Czyli pozostaje nam tylko żałować?

Westchnął ciężko, przybierając podobny do Masahiro wyraz twarzy. Ten grymas pogłębił się, gdy Lider wyjawił mu jakkm obciążeniem dla budżetu klanu, była ta cała ofensywa. Uchiha zacisnął mocno dłonie w pięści, bo właśnie wychodziło na to, że zamiast poprawić sytuację klanu, kampania okazała się być dla niego tylko większym obciążeniem.

– Staram się być wyrozumiały i wdzięczny za wsparcie możnych z Ryuzaku no Taki, ale nie będę żałował podjętych działań. Odzyskaliśmy to co do nas należało i zwróciliśmy wolność naszym ludziom. Czy tamci nie pojmują, że stanowimy jedyną zaporę przed dzikimi? Bez nas, obrona granic będzie spoczywała już tylko i wyłącznie na nich samych, nie wyręczą się nami. Ludzie z obozu Yuki Mikoto przecież nas nie zastąpią, oni mają własne problemy i plany.

Azuma nie wiedział czy Masahiro-dono, albo Sugiyama-sama, zgadzają się z jego punktem widzenia, ale tak jak postanowił przywódca, Azuma scedował ten problem na nich. Sam skupił się na tym do czego miał kwalifikacje. Problemem mogli okazać się wrogowie we własnych szeregach. Oskarżenie rzucone przez Azumę, zostało przez Masahiro potraktowane z najwyższą ostrożnością, ale i powagą. Choć lider wolał wierzyć w to, że nie ma zdrajców wśród własnych szeregów, to również nie mógł wykluczyć takiej możliwości. Ich kampania wojenna, zdawała się potwierdzać podejrzenia. Musieli się jednak upewnić, zamiast rzucać bezpodstawne oskarżenia. Tu rola spoczywała na Azumie.

– Rozumiem powagę, będę dyskretny - odpowiedział i ostrożnie ujął zwój, który bez rozwijania, szybko został schowany w torbie. – Jeżeli podejrzenia okażą się słuszne, odkryjemy prawdę. Śledztwo rozpocznę niezwłocznie.

W ten sposób omówili podejrzenia i ustalili plan działania. Śledztwo przy aprobacie Masahiro, spoczęło na Azumie. Była to też kolejna sprawa omówiona tego dnia, nie mniej ważna pomimo powagi w obozie Yuki Mikoto i zdania raportu że zdobycia Rantori. Pozostało jeszcze jedno do załatwienia.

– Tak… - zaczął, łapiąc się na tym, że wolałby teraz przeciągnąć sprawę, która powinna zostać załatwiona od razu. Tego dnia lider obdarzył go wyjątkowym zaufaniem, a on…

– Przejdę od razu do sedna. Ostatnie kilkanaście miesięcy… Podróż do Saimin i pobyt tam, przygotowania do ślubu, powrót i treningi, kampania w Rantori… Sprawiło, że Hiromi-san stała mi się znacznie bliższa. Nasza relacja się rozwinęła i w pewnym momencie…. przestała być tylko przyjacielska.

Azuma zamilkł. Pozwolił, aby sens wypowiedzianych słów dotarł do Masahiro. Dał mu też czas, żeby tą informację przetrawić.

– Nie jest to najlepszy moment, ale wcześniej… też trudno było o taki. Sporo się działo, zresztą tak jak i teraz. A przyszłość… Wiele wskazuje na to, że i przyszłość wcale nie będzie łaskawsza.

Czekał. Na reakcję, słowa, uśmiech, złość, a może brak reakcji? Nie wiedział jak Masahiro zareaguje. Nie ulegało wątpliwości, że pozycja Hiromi, jako siostry Shirei-kana była szczególna. I oboje sobie z tego sprawę zdawali.

[Papyrus]

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

Kiedy Azuma powiedział, że Uchiha stanowią jedyną zaporę przed dzikimi, Masahiro wyglądał, jakby zastanawiał się, czy coś powiedzieć Azumie, czy zostawić to dla siebie. Jeszcze raz zmierzył młodzieńca wzrokiem, aby ocenić go i zdecydować, czy był gotowy, aby to usłyszeć.

Zdecydował, że tak.

- Wiem, że to są nasze ziemie i zostały nam zabrane. Ale Ludzie zza Muru nie prą na południe. Nie próbują odebrać nam więcej ziem. To my atakujemy, aby zabrać to, co jest nasze. Jest szansa na to, że jeżeli zakończyłyby się ataki z naszej strony, oni zostawiliby nas w spokoju. A to jest potężna karta przetargowa w oczach innych. "Dajcie sobie spokój. Odpuścicie." Dlatego oni mogą tego tak nie widzieć. Musimy być ostrożni i spełniać nasze powinności względem tych, którzy pomogli nam. I jeżeli będziemy spełniać nasze powinności, będziemy mogli zawalczyć o to, co do nas zależy. Ale chcę, żebyś wiedział, że życie i dobrostan ludzi są dla mnie najważniejsze. Dopiero po tym mogę myśleć o walce.

Później Azuma w swego rodzaju sposób zaskoczył Masahiro, przyznając się do swojej relacji z jego siostrą. Masahiro istotnie potrzebował chwili, żeby przetrawić tę informację, a pewnie fakt, że Hiromi bredziła mu coś wcześniej o dzieciach w tym samym wieku, co jego dzieci nie pomagało. To, że jej powiedział, że nie przecież nie ma jeszcze kandydata też nie. Oczywiście, Azuma nie wiedział o tym, o czym rozmawiało rodzeństwo wcześniej, ale Masahiro przez chwilę wyglądał, jakby miał… no, zrobić coś.

Ostatecznie westchnął.

- Jestem winny Orochiemu sto ryo - przyznał z humorem i roześmiał się w ten jego sposób, kiedy chciał rozładować napięcie. - Ja… gratuluję i się cieszę. Dziękuję za okazanie szacunku i powiedzenie mi tego osobiście. Owszem, gdyby mi powiedziała Hiromi, nie byłbym zły, ale… jesteś Kogo klanu Uchiha. Nie spodziewałbym się po tobie niczego innego.

Wskazał Azumie, żeby usiadł, a sam sięgnął do szafki po buteleczkę sake i dwie czarki, do których nalał alkoholu. Dał znać Azumie, żeby się z nim napił, wyraźnie akceptując go.

Po wychyleniu czarki, Masahiro znów spoważniał. To nie był koniec.

- Pewnie zdajesz sobie sprawę, że to jest… poważne. Szczególnie teraz, szczególnie, kiedy ja, jako głowa mojej gałęzi klanu, jestem Shirei-kanem. Jesteś Kogo klanu. Jesteś moją prawą ręką. Jesteś Sakki. Ty i twoi rodzice macie obudzonego sharingana. Jest spora szansa, że starszyzna naciskałaby na to, abyś ożenił się z Hiromi. Czystość sharingana, bliskość Shirei-kana. Nie ma bezpieczniejszej opcji w tym momencie. Czy kiedykolwiek. Dlatego będzie to wisiało nad twoją głową. I żadnych skandali. Wystarczy nam naprawdę fiasko z Misae-san, dobrze?

Na chwilę zamilkł, po czym się uśmiechnął szeroko, nachylił się nad stołem i poklepał Azumę po ramieniu.

- Nasze drzwi zawsze są dla ciebie otwarte. Odwiedzaj nas jak najczęściej. Szczególnie teraz, kiedy mówisz, że przyszłość nie będzie łaskawa. No i oboje zasługujecie na radość.

Wydawało się trochę, jakby Azuma tym wyznaniem zdjął trochę ciężaru z ramion mężczyzny, a on sam cieszył się, że Azuma spędzi z jego rodziną trochę więcej czasu.

Uchiha Masahiro

[Azuma]

Słowa, które popłynęły w odpowiedzi od Masahiro, wprawiły Azumę w zdumienie. Był niemal gotowy od razu rzucić kontrargumentem, ale z uwagi na szacunek jakim darzył swojego przywódcę, wstrzymał się z tym do moment, aż Masahiro-dono nie skończył.

– Jeśli nas nie atakują, muszą mieć ku temu powód. Może szykują się do czegoś większego, albo biorąc pod uwagę to jaki wysiłek dotychczas ponieśli, brakuje im teraz sił do dalszej ofensywy. Bo chęć rokowań wykluczam, skoro wciąż nie dostaliśmy z ich strony poselstwa - zauważył dość trzeźwo i wyraźnie gniewnie, bo wszelkie pomysły które miały dążyć do utrwalenia statusu quo takiego jak mieli obecnie, niesamowicie go frustrował. Kłóciło się to potężnie z jego poczuciem dziejowej sprawiedliwości, jaka powinna teraz nastać, gdy zatrzymali wroga i nawet z powodzeniem kontratakowali.

– Ci nowobogaccy włodarze powinni o tym wiedzieć… I myślę, że wiedzą tylko próbują otumanić nas pięknymi słówkami o pokoju i ratowaniu tego co zostało, nie wiedząc co czuje większość z nas po tym gdy stracili bliskich.

Wciąż był wzburzony, zaciskał mocno żeby, nie chcąc przekroczyć granicy w którym jego głos uniósł by się jeszcze bardziej. Nie winien był tego stanu przecież Masahiro. I on robił to co mógł, aby przeżyć i utrzymać to co wciąż klan posiadał. Czy był jednak tak sfrustrowany jak Ci którzy rodziło się i mieszkali przez całe życie w Kotei?

– Oczywiście, zgoda. Rola Shirei-kana jest zupełnie odmienna od roli ostrza w cieniu, dlatego… Dlatego jeżeli widzisz szansę, pójść i zrobić coś co poprawi naszą kartę przetargową i pozwoli walczyć dalej… Jestem gotów się temu poświęcić. Proszę, Masahiro-dono.

Azumie bardzo zależało by ten miał tego świadomość. Miał szpiegować Gazo i poprowadzić śledztwo? Mógł to zrobić. Miał podjąć ryzyko i wniknąć w szeregi przeciwnika aby dowiedzieć się co ten tak naprawdę planuje? Był na to gotowy. I Masahiro chyba zrozumiał, że mógł wcześniej inaczej odbierać tego osiemnastoletniego Kogō. Czy wiedział co naprawdę czuje, myśli i czemu jest gotów się poświęcić?

Azuma powiedział wiele tego dnia i mogło się wydawać, że powiedziane zostało wszystko. Tak jednak nie było. Kogō zostawił na koniec, równie ważną co i tym razem, delikatną sprawę. Powiedział w końcu Masahiro o tym co łączy go z jego siostrą. I gdy to uczynił, poczuł w końcu ulgę. Nie musiał dłużej tego ukrywać. Ani przed Liderem, ani jej rodziną.

I przez chwilę oboje milczeli. Obserwowali się. Masahiro trawił nowe informacje, a Azuma czekał na reakcję. Gdy ta w końcu nastąpiła, Kogō zdecydowanie nie tego się spodziewał. Masahiro roześmiał się, wspominając coś o przegranym zakładzie. Azuma zmarszczył brwi, przez moment zastanawiając się czy powinien o to pytać. Ostatecznie odpowiedział uśmiechem i za wskazaniem, klepnął na krzesło. Masahiro po chwili wyciągnął też butelkę sake i dwie czarki. Napełnił naczynka.

– Jest to poważne i chciałbym to należycie celebrować, ale nie w takiej sytuacji. Nie dopóki trwa wojna, giną nasi przyjaciele i znajomi. Ciężko o radość, dziękowanie i świętowanie w takich okolicznosciach. Chyba, mnie rozumiesz?

Ten ślub nie przyniósłby klanowi większych, zewnetrznych koneksji z uwagi na wewnętrzny charakter sprawy, między dwoma członkami tego samego klanu. Gdy jednak Masahiro napomknął o wystrzeganiu się wszelkich skandali, szczególnie po całej sytuacji z poprzednią narzeczoną, Azuma z szacunkiem skinął, nie chcąc tutaj powiedzieć czegoś nieodpowiedniego. Oczywiście, nic takiego nie chodziło mu po głowie, a jego dotychczasową służba raczej to potwierdzała. Był oddanym i godnym zaufania mężczyzną.

– Dziękuję za zaproszenie i te słowa. Bardzo je doceniam. Zatem, wznieśmy toast. Za Hiromi. Bohaterkę naszej rozmowy

Wypowiedziawszy te słowa, Azuma ujął czarkę i lekko ją wzniósł do góry, czekając na podobny gest ze strony Masahiro, a gdy to nastąpiło, przypieczętowali sprawę.

[Papyrus]

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

Azuma w spojrzeniu Masahiro widział, że ten patrzył na niego takim typowym spojrzeniem kogoś starszego i bardziej doświadczonego. Spojrzenie to było takim, jakim obdarzali go rodzice, kiedy był jeszcze mały i naiwny. Mogło to być trochę nieprzyjemne dla samego Azumy, w końcu był doświadczonym wojownikiem, który swoje - i trochę więcej - przeszedł. Pewnie mógłby się kłócić z Masahiro, ale ten jednak nie podejmował tematu. Przyjął słowa Azumy, przyjął jego oburzenie i chęć walki. Nie negował niczego. Słowa, które wypowiedział były pełne empatii i zrozumienia.

Tylko to spojrzenie - "dorośniesz, zrozumiesz".

- Dziękuję. Twoje deklaracje są dla mnie ważne, chociaż niekonieczne. Niekonieczne, bo wiem, że tak myślisz i czujesz i jesteś gotowy na wszystko. Twoje oddanie klanowi oraz twoje zaufanie we mnie znaczą dla mnie bardzo wiele. Dlatego też ty zajmiesz tym, o czym dzisiaj mówiliśmy. Przede wszystkim najważniejsze jest to, żeby zabezpieczyć się przed potencjalnymi szpiegami. Co do spraw związanych z dalszą walką… Musimy zacząć zarabiać i być przydatni również w Ryuzaku. Tutaj… tego nie przeskoczymy.

Szczęśliwie, Masahiro już w dalszej części rozmowy był bardziej rozluźniony i zadowolony. Może nawet wdzięczny? Na pewno było mu lżej na sercu, kiedy wiedział, że jego siostra była w dobrych rękach, szczególnie, jeżeli te ręce właśnie wspomniały o tym, że myślą o tym wszystkim poważnie. Nie mógł jednak poruszyć sprawy tego, że ślub dla klanu byłby bardzo ważny i istotny, szczególnie, że byłby wewnętrzny. Azuma nie podjął tego tematu. Powiedział za to, że w czasie wojny on nie chce celebrować potencjalnego małżeństwa. Na to Masahiro miał odpowiedź.

- Nie zawsze mamy na to wpływ - przyznał szczerze. Sam był w sytuacji, w której nie miał za dużo wpływu na to, co się miało dziać z jego życiem prywatnym. On był jednak gotowy na to poświęcenie. A może po prostu zrezygnowany przyjął to, co świat mu oferował. - I jak bardzo cię rozumiem, tak być może będzie trzeba delikatnie do tego podejść. No, ale ja się aż tak na tym nie znam, porozmawiam z Sugiyama-sanem. On będzie miał na to szersze spojrzenie. Z mojej strony, po prostu uważajcie na siebie i bądźcie przykładni przed klanem. Nie dawajcie innym szansy do zbyt dużej ilości plotek. Ale też nie kryjcie się przesadnie, bo to dobry znak dla klanu, że młodzi widzą przed sobą przyszłość, nawet w trudnych warunkach. Tak… to jest dobre spojrzenie… - Masahiro mruknął to ostatnie do siebie, jakby ewentualnie zastanawiał się, jak tłumaczyć się przed klanem.

Wyraźnie jednak był rozpogodzony. Uniósł swoją czarkę, aby wypić z Azumą.

- Za Hiromi. I za ciebie, Azuma-kun, wkrótce mojego brata.

Po wypiciu toastu, niestety nie mieli dalszej szansy, alby wypić więcej, porozmawiać o czymś dodatkowym czy się rozluźnić. Masahiro był wyraźnie wykończony, a alkohol tylko go dodatkowo przytępił, Azuma za to miał ważne zadanie do wykonania od samego rana, przez co sam musiał odpocząć. Dlatego rozstali się - już w zupełnie innym nastroju niż na początku. Oraz z zupełnie inną relacją. Wcześniej - członkowie tego samego klanu, lider i jego prawa ręka, teraz - potencjalnie niemal jak bracia.

Dla lidera Uchiha znaczyło to bardzo dużo.

Uchiha Masahiro

[Azuma]

Szybko zrozumiał, że jego postawa i idące za tym twierdzenia, nie przekonały Masahiro do zmiany racji. Lider przy tym, nie powiedział niczego uwłaczajacego, czegoś co by mogło ubodłać Kogō. Ale choć Masahiro niczego nie powiedział to Azumie nie umknęło jego spojrzenie – pełne jakby politowania nad jego naiwnością. To co w tym momencie poczuł, nie było miłe. Dlatego zamknął usta, pozwalając by każdy skonczył na tym na czym zaczął. Konflikt między sojusznikami, nie był w tym momencie zupełnie potrzebny. Musieli współpracować.

– Jutro zgłoszę się do młodego Sugiyamy. Zapoznam się z przedstawioną korespondencją. Zacznę dociekać. Dyskretnie.

Potwierdził zamiary, które wynikały wprost z oczekiwań Lidera. I na tym zakończyli temat działań wojennych i konspiracyjnych. Dalej skupili się na Hiromi i uczuciu które łączyło ją z nim. Masahiro zdawał się rozumieć obawy podwladnego, choć też nie pozostawił wątpliwości, że sytuacja może się jeszcze skomplikować, i to czego oczekuje klan może być zupełnie czym innym.

Azuma odchrząknął, nie komentując tego, bo jeszcze nie wiedział jak sytuacja się rozwinie. Szczególnie co powie stary Sugiyama, który choć tak jak Azuma, był raczej ofensywnie nastawiony względem dalszych działań, to jednocześnie był tradycjonalistą.

– Oczywiście, chętnie potem zapoznam się z tym stanowiskiem.

Gdy i to omówili, wznieśli toast. Każde z nich, doskonale jednak zdawało sobie sprawę z czekających go kolejnego dnia obowiązkach, dlatego po przelaniu symbolicznej czarki, zakończyli ucztowanie, a wkrótce i całe spotkanie. Masahiro był już zmęczony, a Azuma musiał się jeszcze przygotować.

[z/t]

[Nana]

Czas mijał zbyt prędko. Zbyt intensywnie. Chociaż po powrocie do domu. Po rozmowie z Tsuyo i zakończonej sukcesem misji z panią Takedą miała kilka dni dla siebie, tak nie odpoczywała. Spędziła je na probach rozszyfrowania zwoju, który otrzymała. Nic jednak nie było łatwe.

Trenowała wiele, chociaż zaraz po zregenerowaniu sił rzuciła się w wir obowiązków dla klanu. Brała udział w patrolach, mniejszych misjach przede wszystkich skupionych na atakach na mniejsze oddziały dzikich. Została żołnierzem. Dostawała rozkazy i je wykonywała. Chociaż misje bywały niebezpieczne, tak jak wojna miała to w zwyczaju, wpadła w pewną monotonię. Nie miała czasu na życie prywatne. Nie miała też na nie ochoty.

Obiecała sobie pomścić Katsumi i Kamino, więc walka z dzikimi przychodziła jej łatwiej niż innym sojusznikom. Zwłaszcza tym młodszym, którzy nie walczyli na Murze. A jednak niedosyt pozostawał. Miała wrażenie, że nic się nie zmieniało. Chociaż Masahiro mówił o tym, że nawet najmniejsze zwycięstwa miały wartość - jakoś tego nie czuła. Z każdym kolejnym trupem nic się nie zmieniało. Dzicy nie zniknęli. Nikt nie przywrócił sióstr Uchiha do życia.

W drugiej połowie roku poprosiła Masahiro o przerwę. Zgodził się, chociaż niechętnie. Wiedziała, że robił to z dobroci, której posiadał więcej niż cała reszta klanu jednocześnie. W końcu pozwolił jej wyruszyć w stronę Szczytów, gdzie szukała poszlak na temat swojego biologicznego ojca, o którym opowiedziała jej Kamino. Na próżno. Mężczyzna nie chciał być znalezionym, więc wróciła z pustymi rękami.

Wciąż wyczekiwała informacji od Tsuyo. Ten jednak też milczał.
Czy to wszystko miało ze sobą jakiś związek?
Wezwanie do Shirei-kana nie było niczym nowym. Zapukała do drzwi, i kiedy sobie tego zażyczył weszła do środka.
- Masahiro-dono - przywitała się lustrując go wzrokiem. Jak zawsze zresztą.

[Papyrus]

Post Fabularny Nana Lato 395

Lider Uchiha na widok Nany uniósł głowę znad zwoju, który czytał i rzucił jej nieco wymuszony uśmiech. Nie dlatego, że nie cieszył się na jej widok, ale obowiązki dnia codziennego, wojny, jego ludzi i jeszcze obozu Wyrzutków Cesarskich najwyraźniej go męczyło. Dość szybko się jednak zreflektował i nawet wstał.

- Nana-san, dobrze cię widzieć. Jak tylko przyszła informacja, że wróciłaś do Sarufutsu, od razu po ciebie posłałem. Czujesz się już zadomowiona? Jak twoje poszukiwania? - zalał ją trochę pytaniami, odchodząc od swojego stanowiska pracy i podchodząc bliżej, kładąc przyjaźnie dłoń na jej ramieniu. Jego słowa były ciepłe, sympatyczne.

Skrócił dystans i czekał na jej odpowiedź, wyraźnie zainteresowany tym, co się u niej działo i uznając to za ważniejsze, niż jakakolwiek inna rozmowa miała ich czekać.

Uchiha Masahiro

[Nana]

Nie mogłaby go nazwać przyjacielem, a jednak to słowo okazywało się najbliższe prawdy. Nigdy nie była biegła w nawiązywaniu znajomości. Zawsze trzymała się z boku. Od dziecka nauczona, że przywiązanie równało się ze słabością. Samotność była jedynym rozwiązaniem. Jedynym sposobem na przetrwanie, który praktykowała przez większość swojego życia. A jednak gdzieś tam po drodze nauczyła się żyć z innymi. Zaczynając od Toshiro, Kutaro, chociażby po Katsumi-sensei.

Masahiro był kolejnym puzzlem jej układanki, który zatrzymał ją pewniej pod skrzydłami klanu. Był dobry. Silny i zdecydowanie miał talent do rozmowy z innymi. Przed jej wyprawą czasami trenowali razem. Czasami zamieniali tylko krótkie spojrzenia, albo rozmawiali o niektórych misjach. Nie wiedziała ile czasu poświęcał na treningi z innymi członkami Uchiha. Czy była wyjątkowa? Miała wrażenie, że samo przebywanie w jego towarzystwie dodawało jej spokoju. Trzymało na wodzy wszystkie te ogniste agresywne zapędy, z których kiedyś była znana. Teraz, chociaż uśpione pod głęboką pokrywą samej kropek lodu, jaką się stała. Kto wie, może kiedyś miały ponownie się wydostać? Może on wiedział. A może zachował się tak naturalnie.

- Nana wystaczy - upomniała go, jak by przeprowadzali te rozmowę tysiąc razy. Ruszyła mu na przeciw zatrzymując się w końcu. Kąciki jej ust uniosły się w lekkim uśmiechu, chociaż oczy pozostały obojętne. W końcu poszukiwania nie okazały się sukcesem. Streściła mu po krótce swoją wyprawę. Ciężar jego dłoni na ramieniu przyjemnie utwierdzał ją w przekonaniu, że była we właściwym miejscu. - Ewidentnie nie chciał być znaleziony - zakończyła krzywiąc się z frustracją, którą rzadko pokazywała. A jednak ta kiełkowała gdzieś głęboko pozostawiając po sobie niesmak.

- Działo się coś nowego?
Chociaż tak naprawdę pytała czy coś się stało.

[Papyrus]

Post Fabularny Nana Lato 395

- Może i wystarczy, ale chyba by mnie Stary trzepnął, jakbym nie utrzymywał odpowiedniego poziomu szacunku - roześmiał się Masahiro, nieco nerwowo, następnie przerwał, bo uświadomił sobie, po raz kolejny, że niekoniecznie tak powinien się wyrażać o swoim opiekunie. - Sugiyama-san, znaczy. Wiem, wiem, ale jest mi jak drugi ojciec, a z Orochim się praktycznie wychowałem, więc… - wytłumaczył się trochę.

Wysłuchał jej opowieści na temat poszukiwań swojego ojca z powagą. Była to jedna z ważnych spraw dla Uchiha - zbiegły członek klanu, szczególnie taki, który był związany z Hisato. A nawet miał być jego krewnym. Nie miała dobrych wieści.

- Chociaż chciałbym, żeby był znaleziony, jednak będziemy musieli to na jakiś czas zostawić. Potrzebujemy wszystkich rąk… jak to mówią na wybrzeżu - na pokładzie. W każdym razie, na razie musimy się skupić na Sarufutsu, sprawie Ludzi zza Muru i Ryuzaku. No ale mam trochę dobrych wieści. Udało nam się odbić Rantori, ale trochę to nasze siły rozciągnęło. W każdym razie, dobrze, że jesteś.

Nie kontynuował wyjaśnień, po prostu przekazał trochę wiadomości i wchodził w szczegóły, jeżeli dopytała. Był do niej jednak bardzo miły i otwarty, upewniając się, że czuła się komfortowo.

- A jak twoja technika? Udało ci się ją już opanować? Jeżeli chcesz, możemy trochę potrenować. I tak muszę się na chwilę wyrwać na świeże powietrze, jeszcze spędzę tutaj i stanę się duchem, a słońce zacznie mnie razić.

Uchiha Masahiro