Północno - wschodnie wybrzeże

[Anzou]

Chłopak bez dwóch zdań wiele zawdzięczał kobiecie, która go uleczyła. Co więcej, nie tylko on, praktycznie każdy, kto został ranny jest winny medyczce z klanu Pawia sowite podziękowania. Chłopak jeszcze raz podziękował i wraz z Haruką udał się "na miasto". O ile w ogóle tak można było to nazwać. Sama Haruka ma niedługo mieć jakiś rodzaj inicjacji, co spowodowało żywiołową dyskusję pomiędzy Shirą, a Fugatą, której finał niestety pozostał dla Władcy Piorunów niewiadomy. Trzeba to było otwarcie powiedzieć, klan Pawia wyróżniał się na tle dzikich, był inny, nie tylko pod kątem swoich umiejętności i tego meteorytu, ale tutaj za tym szło coś zdecydowanie więcej, pełna kultura i rytuały. Chłopak nie widział wielu różnic pomiędzy Pawiami, a Kaminari, jeżeli mowa o tych aspektach 'ludzkich'. Na mieście też wiele ludzi pracowało i dawało z siebie wszystko, wiele osobników zapewne chciało tego co Anzou - normalności, spokoju i jakiejkolwiek stabilizacji. Przez chwilę chyba tak było, mimo to, nadal pewne chmury wisiały gdzieś w powietrzu i zbliżały się praktycznie z każdą sekundą do osady. Mowa tutaj oczywiście o Chino oraz przedstawicielach Pawia, którzy byli wspierani przez solidne armie. Przedstawienie dopiero może przejść do kolejnego aktu, oby jednak był to bardziej pokojowy spektakl. Na ogół jednak ludzie to był gatunek, który potrafił się dostosować do warunków w błyskawicznym tempie, o czym mogły świadczeć zachowania zwyczajnych ludzi, którzy próbwali wrócić do tego, co robili przed wielką bitwą. Nastolatek wyleczył rany, jednak nadal miał pewną skazę na psychice, którą powodował brak odpowiedniego ubioru. Chłopak w poprzedniej siedzibie, w której przebywali powinien mieć jakieś ubrania. Nastolatek wraz z Haruką na początku udali się w kierunku krateru.
- To imponujące, jak ludzie się szybko pozbierali. Jeszcze niedawno... walczyliśmy o przetrwanie, a dzisiaj... powraca tutaj jakaś normalność... oby na dłużej.
Skomentował Anzou w kierunku Haruki głosem pełnym nadziei. Krater, który powstał po eksplozji robił ogromne wrażenie. Klan Pawia dysponował potężną technologią, której nie pojmował. Ciekawe w jaki sposób wytwarzają tak ogromną bombe...Jak wielkie zniszczenia mogłaby ona zadać zwykłym ludziom? Przecież to niewyobrażalne. Anzou stał wyprostowany, przełknął ślinę i spojrzał na Harukę poważnym wzrokiem.
- Chcieliście zrzucić na nas te bomby? Na to miasto?
Nie czekając na odpowiedź zauważył jednocześnie w oddali swoich towarzyszy, którzy ich zawołali. Nastolatek skinął głową do Haruki i udał się w ich kierunku. Moshi zachowywał się w swoim stylu, a Sanda przedstawiła jak się sprawy mają. Anzou wszystko zanotował w swojej głowie, przynajmniej próbował.
- Czołem ekipa. Faktycznie, może trochę zimno, ale chyba wolę nie pić. Zwłaszcza, że raczej nadal musimy być w pewnego rodzaju gotowości.
I wtedy, do Anzou dotarło, że nie musi już dłużej szukać Kagady. Była tam. Trenowała. Nie kazała trenować innym. Sama wzieła się za pracę, bez wydawania rozkazów pozostałym, że jak dojdą do zdrowia, to mają trenować do posrania. Chłopak chce z nią porozmawiać, ustalić jaki jest dalszy plan działania. Fakt, ona zazwyczaj wydawała dyspozycje i jej grupa może obecnie czuć się zagubiona. Nastolatek spojrzał na Sandę, Moshiego, a potem Harukę.
- To co, idzie ktoś ze mną? Trzeba się dowiedzieć, jakie są dalsze kroki. Nie możemy przecież tylko i wyłącznie czekać, aż zjawią się tutaj te armie. Czy pękacie na robocie?
Zapytał nastolatek z delikatnym uśmiechem na twarzy i ruszył w kierunku Kagady. Nie miał zamiaru czekać, tracić cennego czasu, musiał jak najszybciej dowiedzieć się co dalej i ogarnąć swoje ubrania. Kaminari szedł spokojnym krokiem, nie biegł jak idiota, zwyczajnie przemieszczał się w swoim tempie, razem z grupą lub sam. Niebieskooki po dotarciu do Kagady zachowa dystans, nie chce ryzykować jakiegoś przypadkowego lub też celowego oberwania. Nigdy przecież nie wiadomo, to Kagada.
- Dobrze Ciebie widzieć, Kagada... Jak się czujesz?
Nastolatek nie zamierzał pytać wprost. Chciał wybadać nastrój, jakoś się dostroić i dowiedzieć, jak aktualnie czuje się kobieta, która dawała z siebie wszystko, stanęła ponownie oko w oko z ogoniastą bestią, aby chronić Anzou i pozostałych. Nie pękała na robocie. Była prawdziwą Kaminari, z wybuchowym charakterem, no może ostatnio nie - wierząc zeznaniom Sandy i Moshiego. Chłopak oczekiwał na odpowiedź i dalszy rozwój wypadków.

[Kujaku Haruka]

Haruka z uwagą przysłuchiwała się wymianie zdań między Shirą i Fugatą. Rzucone przez liderkę słowa "najwyżej ją zasłonisz" trochę ją... zaniepokoiły. W sumie nie wiedziała dokładnie, co oznacza ceremonia. Czy ma być na niej naga? Albo półnaga, żeby trzeba było ją zakrywać? Co prawda... nie wstydziła się swojego ciała - wręcz była z niego dość dumna - ale nie miała go zwyczaju pokazywać go obcym. Czuła jednak też ze słów Shiry, że liderka po cichu chyba oczekuje, by jednak zaprosić przedstawicieli Kaminari i spróbować postawić pierwszy kamień pod potencjalny... sojusz? Czy to w ogóle było możliwe? Na razie się nie zabijali, a większość - w zasadzie wszyscy - shinobi i kunoichi Gromowładnych byli... przyjaźnie nastawieni.

Pewne było, że każdy z tych, którzy brali udział w bitwie i słyszeli groźbę Bijuu miał świadomość, że pokój jest koniecznością, o ile nie chcą doprowadzić do katastrofy po obu stronach. Miała też nadzieję, że Yai zdoła przynajmniej część ich dowództwa i wyjaśnić, że nawet gdyby Sanbi się nie pojawił - to konflikt z Kujaku w celu odzyskania ziem... nie miał sensu. Miała świadomość, że to z ich strony... szantaż... ale z drugiej - to nie oni zbudowali Mur, lecz Uchiha oraz reszta klanów z Kontynentu, chroniąc się samolubnie przez Yokai. Utrata zaledwie części terenów była drobną zapłatą za setki lat walki o przetrwanie, które ich ludzie musieli znosić.

Myśli płynęły w jej głowie różnymi ścieżkami, lecz dość prędko - bardziej w formie odczuć, a nie w pełni sformułowanych zdań. Konkluzja była jednak dla Haruki jedna - w interesie jej klanu było obecnie, aby zakończyć konflikt z Kaminari, najlepiej tworząc podstawę dla długotrwałej współpracy. Jeśli mieli to osiągnąć - będą musieli poznać ich tak samo, jak oni ich... a uczestnictwo w jej ceremonii powinno dać temu dobry początek.

- Fugata-senpai, Shira-san... Jeśli to ode mnie zależy, to chciałabym, żeby wszyscy shinobi klanu Kaminari, którzy z nami walczyli byli świadkami tej ceremonii. Nie wstydzę się naszych tradycji, ani samej siebie i ufam mojej mentorce. - odparła, po czym skłoniła im się jeszcze przed wyjściem. - Do zobaczenia później. -

Idąc wraz z Anzou przez zrujnowane miasto, cieszyła się jego prostymi odgłosami i widokiem zranionej, lecz odzyskującej siły społeczności. Na razie, na szczęście - ich twarze były jeszcze dość anonimowe, aby nie przyciągać uwagi - nawet, jeżeli ich czyny były znane każdemu z mieszkańców. Na komentarz o swojej mentorce, skinęła głową.

- To prawda, jest doskonałą wojowniczką. To, że w ogóle zdołałeś ją zranić... No, przyznam, że jestem pod wrażeniem. Te mordercze treningi, o których wszyscy mówiliście, zdecydowanie wiele wam dały podczas bitwy. A co do latania... tak, dla mnie jest to jedna z największych radości, jakie daje nam Nesaku-kami. Każdy z naszego klanu, kto raz skosztował lotu raczej nie umie się z nim rozstać. - uśmiechnęła się, wspominając z przyjemnością nawet te sekundy lotu, kiedy była przerażona i pewna swojej - i Anzou, albo której Siostry - śmierci. Dużo nadal przed nią - zwłaszcza odtworzenie tej formy skrzydeł, która uniosła ich wraz z bombami nad głowę Sanbiego - lecz była dobrej myśli.

Potem spacer ich zaprowadził do krateru. Tutaj przystanęła na moment, podziwiając... nie, nie do końca podziwiając. Raczej po prostu obserwując w szoku siłę, jaką rozpętali. Widziała ruiny pod wodą i wiedziała, że niszczycielska siła tych prototypów była... zatrważająca. Co będzie, kiedy Jirou-sama i jego ludzie dopracują tę formułę? Zadrżała lekko, po czym dotarły do niej słowa - a raczej pytanie - Anzou.

- Nie... nie miałyśmy wlatywać do wioski. Naszym celem było tylko zatrzymanie was i pokazanie, że dalej... dalej nie przejdziecie. Nawet kiedy sama wykonałam nalot, żeby unieszkodliwić waszych łuczników, to starałam się trzymać murów i ich pozycji. - zaprzeczyła otwarcie, kręcąc głową. - Te bomby były tylko ostatecznością. Zabezpieczeniem na wypadek... cóż. - spojrzała wymownie na Kagadę, która właśnie samotnie trenowała przenosząc jakiejś kolosalnej wielkości kamienia z miejsca na miejsce.

Kiedy dotarli do Sandy i Moshiego, zastanowiła się moment, po czym wzruszyła ramionami i przyjęła łyk trunku. Była ciekawa jego smaku, jak i tego, czy picie to jakaś istotna dla Gromowładnych tradycja. Komentarz Sandy o tym, że Kagada tylko się rozgrzewała przed pojedynkiem z Shirą lekko ją zirytował, ale... nie można było odmówić seinin Kaminari naprawdę ogromnej potęgi.

- Rozgrzewała tylko? To dobrze, że nie przypłaciła tego poważniejszymi ranami. - skomentowała, ale by osłabić uwagę, zaraz dodała. - Ale...jest naprawdę potężna. Nie sądziłabym, że od tak poświęci parę palców tylko po to, żeby móc dostać się w bliski kontakt. Chyba też dlatego wam przewodzi, prawda? Z kim się sparowała o tytuł seinina? A, i tak poza tym... w trakcie bitwy dobry pomysł mieliście z tym podszyciem się pod nią i zaskoczeniem nas. Chyba żadna z nas nie spodziewała się, że zdołacie nas dosięgnąć pięścią w trakcie lotu. Harpuny, sieci, strzały - jasne, ale "zwykła" pięść... to była nowość. - uśmiechnęła się, na znak, że nie ma w tym momencie złych zamiarów. Wydawało jej się, że bezpośredniość Kaminari doceni takie podejście.

Na sugestię rozmowy z Kagadą, zastanowiła się moment, po czym delikatnie potrząsnęła głową.

- Na początek to chyba powinien być wasz moment. Dołączę za chwilę, chętnie... chętnie poznam osobę, która dała radę stanąć przeciwko nie tylko Shirze, ale i Sanbiemu. - zapewniła, po czym ukłoniła się i odłączyła, ruszając w stronę tajemniczej postaci, która jej się przyglądała. Kolejna Siostra? Czy ktoś inny? Wydawało jej się, że celowo stanęła tak, by Haruka zwróciła na nią uwagę - niech i tak będzie.

[Nizan]

---

Ostateczne Starcie

---

---

Ścieżka Przeznaczenia - Anzou i Haruka

---

Stanęliście nad kraterem oglądając dzieło waszych dwóch nalotów. Owszem, robiło wrażenie. W pierwszej kolejności Anzou zadał pytanie Haruce, czy naprawdę zamierzali zrzucić podobne bomby na osadę. Dziewczyna z klanu Kujaku jednak szybko zanegowała, jakoby była to broń do ataku. Bardziej do ostateczności. Zarówno Moshi jak i Sanda nie wtrącali się za bardzo w ten wątek. Chyba po prostu nie mieli nic do dodania, jednak pytanie Anzou mogło według nich być bardzo trafne.

Gdy Sanda częstowała alkoholem, Anzou postanowił nie pić, zaś Haruka w drugą stronę - nie miała problemu by spróbować. Była ciekawa smaków i tutejszy alkohol był... dużo bardziej łagodny, niż ten, który piła wtedy w Kinoko na ognisku. Jakby był trochę rozcieńczony? Brakowało mu takiej iskry, ostrości. Ale napewno procenty miał w sobie.

Dalej Sanda poruszyła temat tego, że na palcach jednej ręki policzyłaby kiedy Kagada poważnie podeszła do pojedynku. Stwierdzenie o tym, że Kagada jedynie rozgrzewała się do Shiry nie spodobało się Haruce. Momentalnie skomentowała to po swojemu, starając się obniżyć wartość słów dziewczyny. O tyle, o ile pewnie większość członków Kaminari by się pewnie nie wtrąciła, tak Sanda była czujna. I chyba po Yaiu najbardziej logiczna.
- Hej, nie wyżywaj się na mnie. Mówię po prostu, jak podchodziła do tematu. - odparła.

Wtedy też Haruka pociągnęła temat wątku dalej, bo gdyby polegała tylko na pytaniach Anzou, to chuja by się dowiedziała o historii seinin Kaminari. Doszły też komentarze o samej walce podczas wojny. Sanda upiła łyk.
- Walczyła ze swoimi braćmi. Rodzonymi. Wiem, że za dzieciaka ją dojeżdżali i próbowali zmusić do tego, by żyła jak typowa kobieta. Wiesz, zajmowanie się domem, dzieci i tak dalej.
- No... wcześniej to bym może się śmiał, ale teraz jak latają nam jakieś... bijuu pociski nad głowami, to nie wiem czy życie poczciwej pani domu jest takim złym losem.
- Bo Ty nie musisz rodzić tych dzieci, to Ci łatwo mówić. Wiesz jaki to jest ból? Gorszy niż łamanie 10 kości.
Moshi odwrócił się do niej.
- A dostałaś kiedyś w jaja? To jest ból większy niż 10 porodów!

Sanda przewróciła oczami.
- Takie gadanie z Tobą. W każdym razie, bracia podeszli do niej w taki sposób, że połączyli siły. Walczyła dwóch na jednego. Ale ona wiedziała, że tak będzie. Tylko wtedy... kurwa, nie wiem jak Ci to powiedzieć. Bo ja już wtedy byłam pod nią w zespole, jak była Kogo. Ona miała... ona miała kurwa taki wzrok, jak Pani Shira. Wtedy, co chciała walczyć sam na sam. Dlatego chyba poczuła do niej więź czy coś takiego. Nie wiem, Pani Kagada jest pod tym kątem strasznie pojebana, nie umiem jej nadal czytać po tych wszystkich latach. - odwróciła głowę do Haruki. - A Wy? Macie strasznie mocną więź. Ta współpraca... to wszystko. Nawet jak jedna upadła, to zaraz pojawiała się druga. A jak Pani Shira była ranna, to wszystkie nad nią czuwały.
- Ja to się bałem przechodząc obok nieprzytomnej Kagady, że wstanie i mi z odruchu jakiegoś partyzanta wyjebie, więc nawet jak spała to z gardą chodziłem.
- No, to akurat wyszło Ci na zdrowie. Wracając, jak Kagada walczyła, to zrobiła ze swoich braci miazgę. Nigdy nie widziałam, by była... w takim szale. Chino musiała ją odciągać, bo by ich zabiła. W każdym razie - żyją, ale chyba nie utrzymują kontaktów.

Sanda ponownie się napiła i dała Haruce - jak chciała.
- No pomysł z podszyciem to był jej pomysł. Jak tylko usłyszała, że będzie przeciwny seinin na polu bitwy, to od początku zaangażowała się w tą sprawę. W sumie ten tekst o rozgrzewce to Pani Shira może potraktować jako komplement, bo to i tak dużo jak na Kagadę. Podeszła do niej jak do godnego przeciwnika. No i prawdą jest to, że nie była zainteresowana resztą... w sensie Wami. Interesowała ją tylko Shira. - westchnęła. - Pewnie dlatego oszczędziła Panią Hisamidę. Chyba dla niej ta wojna była od początku bez sensu i po prostu... potrzebowała się sprawdzić. Nie wiem Haruko, to pojebane. Poznasz ją lepiej to sama ocenisz. Chociaż chyba się nie zapowiada, by przez najbliższy czas się stąd ruszyła.
- Chyba przeżywa ten tekst o swoim przodku. Ten wiesz... co Sanbi powiedział.
- Myślisz? No w sumie... nikt w życiu... no, może nie w życiu, ale dawno jej nikt tak nie potraktował. Jak kupę gówna, który nie dorównuje komuś do pięt. Może rzeczywiście to nią ruszyło. W ogóle, to z Tobą Yai się spotkał u Was przy tym... robaku z kokardą, nie? Mówił, że bardzo chce z Tobą o czymś porozmawiać jak wróci. Tak mi się przypomniało.

No i wtedy Anzou zapytał, czy ktoś idzie z nim do Kagady. Zarówno Sanda i Moshi zaprzeczyli.
- Nie jestem łasy na wpierdol. Chcesz to idź.
- To prawda. Tu jest bezpieczniej.

Anzou jednak nie zamierzał się pieścić i ruszył w kierunku Kagady. Haruka zaś - w kompletnie drugą stronę. Do dziewczyny, która się jej przyglądała z daleka.

Anzou zeskoczył i zaczął iść do Kagady. Im był bliżej, tym bardziej na jego twarzy pojawiało się zaskoczenie, jak wielkimi głazami bawi się Kagada. Seinin wydawała się nie zwracać totalnie na niego uwagi. Dopiero gdy podszedł na tyle blisko, by coś powiedzieć, powitał ją i zapytał jak się czuje.

Kagada jednak nie odpowiedziała. Niosła dalej kamień. Na jej ciele widać było błoto z treningu, ale też i pot. Mięśnie były napuchnięte, a z czoła kapał pot. Kobieta doszła do końca i zrzuciła głaz. Otarła czoło i strząchnęła pot na ziemię. Dopiero wtedy odwróciła się do Anzou.
- Nie widać? Świetnie się czuję. - odparła. - Właśnie przejebaliśmy bitwę i setki ludzi przeżyły tylko dlatego, bo jakiś demon miał taki widzimiś. A Ty? Jak Ty się czujesz? Jesteś dumny z tego co pokazałeś na wojnie? - zebrała ślinę i splunęła na bok. - Jak jesteś z siebie zadowolony, to pozazdrościć podejścia. A jak nie, to pokazałam Wam już jak należy trenować. Tobie i reszcie przygłupów. - odparła i ruszyła po kolejny głaz. - Zejdźcie mi z oczu.

W tym samym momencie, Haruka dotarła do dziewczyny. Była ubrana w kombinezon Sióstr Nocy, ale na to miała zarzuconą zdecydowanie za dużą kamizelkę. Oprócz tego, że maskę miała przypiętą do pasa, to na jej krótkich, czerwonobrązowych włosach było nakrycie głowy. Kobieta żuła coś w ustach i trzymała ręce kieszeni.

Niyomi Kujaku. Trzecie pióro Sióstr Nocy, a teraz powinna być czwartym. Wiedziałaś o tym, że jej rodzina była bardzo wpływowa. Jedna z największych odnóg klanu Kujaku, coś na styl klanowej arystokracji. Wcześniej za murem, prowadzili bardzo duże pola uprawne i dzięki temu dorobili się statusu pewnego rodzaju magnaterii, teraz nie wiedziałaś jak sobie radzą. Niyomi miała mnóstwo rodzeństwa. Nie znałaś szczegółów, ale chodziły plotki, że rodzina Niyomi "kupiła" jej miejsce w Siostrach Nocy, po to, żeby zwiększyć prestiż tym, że ich członek rodziny pochodzi właśnie z tego oddziału.

Dziewczyna była mniej więcej w Twoim wieku. Gdy zobaczyła, że podeszłaś, uniosła leniwie rękę w geście powitania.
- Joł. - odparła, chociaż nie do końca wiedziałaś, co to może znaczyć. - Hisamida mi kazała, żebym miała na Ciebie oko. Jak chcesz, to se wróć tam do kumpli czy coś. - skinęła głową na Twój... strój. - Nie zimno Ci? Jak coś to mogę Ci kupić jakiś mandżurek.

Kobieta używała bardzo dziwnego slangu. Nie znałaś tych słów za bardzo. Nie byłaś pewna, czy to slang, czy jeszcze nie jakieś zdrabnianie słów. To co jeszcze Ci się rzuciło w oczy, to że miała bardzo wysportowaną sylwetkę. Mimo szczupłości, widać było bardzo dobrze zarys mięśni.

Shira Kujaku - klik
Fugata Kujaku - Klik
Hisamida Kujaku - klik
Yadasu Kujaku - klik
Muwara Kujaku - klik
Nagome Kujaku - klik
Waba Kujaku - klik
Niyomi Kujaku - klik

Hihai
Sanbi

Kagada Kaminari - klik
Yai Kaminari - klik
Sanda Kaminari - klik
Moshi Kaminari - klik
Zaku Kaminari - klik

[Anzou]

Władca Piorunów nie znał tak dobrze Kagady jak Sanda czy Moshi. Dołączył do ekipy zdecydowanie później, musiał się wkupić, zasłużyć na ich zaufanie i udowodnić, że można na niego liczyć, co faktycznie udało się udowodnić w trakcie wykonywanych zadań. Nastolatek z klanu Kaminari podziwiał Kagadę, za to, jaka była, za to, że tak mocno parła do przodu i nie zważała na okoliczności. Bez wątpienia jest to wzór do naśladowania. Kobieta, która go inspiruje. Słowa Haruki o tym, że nie zamierzały zrzucać bomby na osadę Anzou przyjął z wielką ulgą. Nie wyobrażał sobie jak ogromne zniszczenia mogłoby to przynieść, jak bardzo zwykli, przeciętni ludzie mogliby ucierpieć.
- Całe szczęście. Szkoda osady, życia tych ludzi.
Skomentował nastolatek Haruce. Krater, który powstał był potężny, więc taki zrzut na miasto równałby się z pochłonięciem dziesiątek, jak nie setek istnień. Sanda i Moshi prowadzili dialog typowo w swoim stylu. Sama historia walki z ogoniastą bestią oraz to, co ona powiedziała finalnie do Kagady mogło istotnie wpłynąć na jej ambicje, poczucie własnej wartości. Nie były to przyjemne słowa, zwłaszcza biorąc pod uwagę całą historię Kagady, która musiała udowadniać innym, walczyć ze swoimi braćmi...
- Nie ma co tutaj walczyć, kto ma gorzej. Kagada wybrała swoją drogę, ludzie mają wolną wolę i mogą realizować to co chcą. Przynajmniej tak powinno być. Ja się cieszę, że Kagada poszła drogą wojowniczki, liderki, dzięki temu mogłem poznać ją, was, a to wiele dla mnie znaczy. Na pewno, kop w jajka jest nieprzyjemny, ale ból trwa zdecydowanie krócej, niż ciąża czy poród, tak mi się przynajmniej wydaje, Moshi.
Anzou puścił oczko do Moshiego, bo pod tym kątem kobiety mimo wszystko miały chyba gorzej. Władca Piorunów nie tracił czasu i ruszył, reszta ekipy nie była skora do ryzykowania.
- Raz już prawie umarłem, najwyżej... poproście którąś z Sióstr, żeby poskładała mnie do całości.
Anzou ponownie z delikatnym uśmiechem wypowiadał te słowa. Zrozumiał, że oni nie chcieli iść, Haruka również miała jakieś swoje plany. Kaminari zupełnie to uszanował i ruszył w kierunku Kagady. To było ryzykowne, ale Anzou szedł pewnie, wyprostowany i dumny, tak jak przystało. Nie spodziewał się miłego powitania, nie spodziewał się tego, że Kagada zaskoczy go jakimiś oklaskami. W sumie, to nie wiedział za cholerę czego się spodziewać. Anzou uważnie wysłuchał tego, co ma do powiedzenia, w głosie Kagady i w jej słowach dało się wyczuć jakiś żal, wkurwienie, ale kobieta przeżywała to totalnie w inny sposób. Niebieskooki był poważny, jego twarz nie zdradzała ani grama uśmiechu, ponieważ słowa Kagady również go denerwowały, w pewien sposób trafiały.
- Ja? Zadowolony? Z czego, kurwa z czego mam być zadowolony? Z tego, że nie potrafiłem wykończyć jednej z Sióstr? Że nie byłem w stanie ograniczyć śmierci tylu istnień? Czy może z tego, że ledwo uszedłem z życiem? Na pewno, nie jestem z siebie dumny. Jeszcze wiele pracy przede mną, ogrom pracy, zanim jakkolwiek zbliżę się poziomem do Ciebie, Kagado. Jestem dumny z tego, że mogłem patrzeć jak walczysz, inspirujesz nie tylko mnie, ale wszystkich, nas wszystkich przygłupów.
Anzou mówił pewnie, przekonująco, tak czuł, wiele zawdzięczał kobiecie, chciał dążyć do jej poziomu, aby móc chronić najbliższych. Nastolatek dalej obserwował Kagadę, która tyrała głazami, które były POTĘŻNE. Ona jest z innej planety, jak ta ogoniasta bestia.
- I bardzo dobrze, że bestia miała takie widzimisię. Szkoda żyć. Mimo wszystko to dziwne zachowanie, mogła postawić kropkę nad i, ale odpuściła.
Anzou nie omieszkał poruszyć kwestii bestii, natomiast tutaj zakończył jej temat. Nie chciał brnąć dalej, ponieważ sama Kagada otrzymała od niego stosowną reprymendę, przez którą zapewne zachowuje się teraz tak, a nie inaczej.
- Pozwól, że potrenuję z Tobą. Wiem jak. Do utraty tchu. Chcę być taki jak Ty, tak silny jak Ty, być kimś, komu mogą zaufać, kimś, kto jest w stanie walczyć jak równy z równym z pierdoloną ogoniastą bestią czy Seininami wroga. Chcę nauczyć się tych samych technik co Ty. Z czasem, kiedy będę gotowy, zwłaszcza tej powłoki elektrycznej.
Anzou na tym zakończył swój wywód i od razu złożył pieczęci, wytworzył piękne elektryczne wiązki, którymi zaczął się bawić, wytwarzał je wszędzie i niszczył co się da, ponawiał to, bawił się tym i tworzył różnego rodzaju kombinacje, które może potem szybko i sprawnie wykorzystywać w walce.