Północno - wschodnie wybrzeże

[Anzou]

Chłopak bez dwóch zdań wiele zawdzięczał kobiecie, która go uleczyła. Co więcej, nie tylko on, praktycznie każdy, kto został ranny jest winny medyczce z klanu Pawia sowite podziękowania. Chłopak jeszcze raz podziękował i wraz z Haruką udał się "na miasto". O ile w ogóle tak można było to nazwać. Sama Haruka ma niedługo mieć jakiś rodzaj inicjacji, co spowodowało żywiołową dyskusję pomiędzy Shirą, a Fugatą, której finał niestety pozostał dla Władcy Piorunów niewiadomy. Trzeba to było otwarcie powiedzieć, klan Pawia wyróżniał się na tle dzikich, był inny, nie tylko pod kątem swoich umiejętności i tego meteorytu, ale tutaj za tym szło coś zdecydowanie więcej, pełna kultura i rytuały. Chłopak nie widział wielu różnic pomiędzy Pawiami, a Kaminari, jeżeli mowa o tych aspektach 'ludzkich'. Na mieście też wiele ludzi pracowało i dawało z siebie wszystko, wiele osobników zapewne chciało tego co Anzou - normalności, spokoju i jakiejkolwiek stabilizacji. Przez chwilę chyba tak było, mimo to, nadal pewne chmury wisiały gdzieś w powietrzu i zbliżały się praktycznie z każdą sekundą do osady. Mowa tutaj oczywiście o Chino oraz przedstawicielach Pawia, którzy byli wspierani przez solidne armie. Przedstawienie dopiero może przejść do kolejnego aktu, oby jednak był to bardziej pokojowy spektakl. Na ogół jednak ludzie to był gatunek, który potrafił się dostosować do warunków w błyskawicznym tempie, o czym mogły świadczeć zachowania zwyczajnych ludzi, którzy próbwali wrócić do tego, co robili przed wielką bitwą. Nastolatek wyleczył rany, jednak nadal miał pewną skazę na psychice, którą powodował brak odpowiedniego ubioru. Chłopak w poprzedniej siedzibie, w której przebywali powinien mieć jakieś ubrania. Nastolatek wraz z Haruką na początku udali się w kierunku krateru.
- To imponujące, jak ludzie się szybko pozbierali. Jeszcze niedawno... walczyliśmy o przetrwanie, a dzisiaj... powraca tutaj jakaś normalność... oby na dłużej.
Skomentował Anzou w kierunku Haruki głosem pełnym nadziei. Krater, który powstał po eksplozji robił ogromne wrażenie. Klan Pawia dysponował potężną technologią, której nie pojmował. Ciekawe w jaki sposób wytwarzają tak ogromną bombe...Jak wielkie zniszczenia mogłaby ona zadać zwykłym ludziom? Przecież to niewyobrażalne. Anzou stał wyprostowany, przełknął ślinę i spojrzał na Harukę poważnym wzrokiem.
- Chcieliście zrzucić na nas te bomby? Na to miasto?
Nie czekając na odpowiedź zauważył jednocześnie w oddali swoich towarzyszy, którzy ich zawołali. Nastolatek skinął głową do Haruki i udał się w ich kierunku. Moshi zachowywał się w swoim stylu, a Sanda przedstawiła jak się sprawy mają. Anzou wszystko zanotował w swojej głowie, przynajmniej próbował.
- Czołem ekipa. Faktycznie, może trochę zimno, ale chyba wolę nie pić. Zwłaszcza, że raczej nadal musimy być w pewnego rodzaju gotowości.
I wtedy, do Anzou dotarło, że nie musi już dłużej szukać Kagady. Była tam. Trenowała. Nie kazała trenować innym. Sama wzieła się za pracę, bez wydawania rozkazów pozostałym, że jak dojdą do zdrowia, to mają trenować do posrania. Chłopak chce z nią porozmawiać, ustalić jaki jest dalszy plan działania. Fakt, ona zazwyczaj wydawała dyspozycje i jej grupa może obecnie czuć się zagubiona. Nastolatek spojrzał na Sandę, Moshiego, a potem Harukę.
- To co, idzie ktoś ze mną? Trzeba się dowiedzieć, jakie są dalsze kroki. Nie możemy przecież tylko i wyłącznie czekać, aż zjawią się tutaj te armie. Czy pękacie na robocie?
Zapytał nastolatek z delikatnym uśmiechem na twarzy i ruszył w kierunku Kagady. Nie miał zamiaru czekać, tracić cennego czasu, musiał jak najszybciej dowiedzieć się co dalej i ogarnąć swoje ubrania. Kaminari szedł spokojnym krokiem, nie biegł jak idiota, zwyczajnie przemieszczał się w swoim tempie, razem z grupą lub sam. Niebieskooki po dotarciu do Kagady zachowa dystans, nie chce ryzykować jakiegoś przypadkowego lub też celowego oberwania. Nigdy przecież nie wiadomo, to Kagada.
- Dobrze Ciebie widzieć, Kagada... Jak się czujesz?
Nastolatek nie zamierzał pytać wprost. Chciał wybadać nastrój, jakoś się dostroić i dowiedzieć, jak aktualnie czuje się kobieta, która dawała z siebie wszystko, stanęła ponownie oko w oko z ogoniastą bestią, aby chronić Anzou i pozostałych. Nie pękała na robocie. Była prawdziwą Kaminari, z wybuchowym charakterem, no może ostatnio nie - wierząc zeznaniom Sandy i Moshiego. Chłopak oczekiwał na odpowiedź i dalszy rozwój wypadków.

[Kujaku Haruka]

Haruka z uwagą przysłuchiwała się wymianie zdań między Shirą i Fugatą. Rzucone przez liderkę słowa "najwyżej ją zasłonisz" trochę ją... zaniepokoiły. W sumie nie wiedziała dokładnie, co oznacza ceremonia. Czy ma być na niej naga? Albo półnaga, żeby trzeba było ją zakrywać? Co prawda... nie wstydziła się swojego ciała - wręcz była z niego dość dumna - ale nie miała go zwyczaju pokazywać go obcym. Czuła jednak też ze słów Shiry, że liderka po cichu chyba oczekuje, by jednak zaprosić przedstawicieli Kaminari i spróbować postawić pierwszy kamień pod potencjalny... sojusz? Czy to w ogóle było możliwe? Na razie się nie zabijali, a większość - w zasadzie wszyscy - shinobi i kunoichi Gromowładnych byli... przyjaźnie nastawieni.

Pewne było, że każdy z tych, którzy brali udział w bitwie i słyszeli groźbę Bijuu miał świadomość, że pokój jest koniecznością, o ile nie chcą doprowadzić do katastrofy po obu stronach. Miała też nadzieję, że Yai zdoła przynajmniej część ich dowództwa i wyjaśnić, że nawet gdyby Sanbi się nie pojawił - to konflikt z Kujaku w celu odzyskania ziem... nie miał sensu. Miała świadomość, że to z ich strony... szantaż... ale z drugiej - to nie oni zbudowali Mur, lecz Uchiha oraz reszta klanów z Kontynentu, chroniąc się samolubnie przez Yokai. Utrata zaledwie części terenów była drobną zapłatą za setki lat walki o przetrwanie, które ich ludzie musieli znosić.

Myśli płynęły w jej głowie różnymi ścieżkami, lecz dość prędko - bardziej w formie odczuć, a nie w pełni sformułowanych zdań. Konkluzja była jednak dla Haruki jedna - w interesie jej klanu było obecnie, aby zakończyć konflikt z Kaminari, najlepiej tworząc podstawę dla długotrwałej współpracy. Jeśli mieli to osiągnąć - będą musieli poznać ich tak samo, jak oni ich... a uczestnictwo w jej ceremonii powinno dać temu dobry początek.

- Fugata-senpai, Shira-san... Jeśli to ode mnie zależy, to chciałabym, żeby wszyscy shinobi klanu Kaminari, którzy z nami walczyli byli świadkami tej ceremonii. Nie wstydzę się naszych tradycji, ani samej siebie i ufam mojej mentorce. - odparła, po czym skłoniła im się jeszcze przed wyjściem. - Do zobaczenia później. -

Idąc wraz z Anzou przez zrujnowane miasto, cieszyła się jego prostymi odgłosami i widokiem zranionej, lecz odzyskującej siły społeczności. Na razie, na szczęście - ich twarze były jeszcze dość anonimowe, aby nie przyciągać uwagi - nawet, jeżeli ich czyny były znane każdemu z mieszkańców. Na komentarz o swojej mentorce, skinęła głową.

- To prawda, jest doskonałą wojowniczką. To, że w ogóle zdołałeś ją zranić... No, przyznam, że jestem pod wrażeniem. Te mordercze treningi, o których wszyscy mówiliście, zdecydowanie wiele wam dały podczas bitwy. A co do latania... tak, dla mnie jest to jedna z największych radości, jakie daje nam Nesaku-kami. Każdy z naszego klanu, kto raz skosztował lotu raczej nie umie się z nim rozstać. - uśmiechnęła się, wspominając z przyjemnością nawet te sekundy lotu, kiedy była przerażona i pewna swojej - i Anzou, albo której Siostry - śmierci. Dużo nadal przed nią - zwłaszcza odtworzenie tej formy skrzydeł, która uniosła ich wraz z bombami nad głowę Sanbiego - lecz była dobrej myśli.

Potem spacer ich zaprowadził do krateru. Tutaj przystanęła na moment, podziwiając... nie, nie do końca podziwiając. Raczej po prostu obserwując w szoku siłę, jaką rozpętali. Widziała ruiny pod wodą i wiedziała, że niszczycielska siła tych prototypów była... zatrważająca. Co będzie, kiedy Jirou-sama i jego ludzie dopracują tę formułę? Zadrżała lekko, po czym dotarły do niej słowa - a raczej pytanie - Anzou.

- Nie... nie miałyśmy wlatywać do wioski. Naszym celem było tylko zatrzymanie was i pokazanie, że dalej... dalej nie przejdziecie. Nawet kiedy sama wykonałam nalot, żeby unieszkodliwić waszych łuczników, to starałam się trzymać murów i ich pozycji. - zaprzeczyła otwarcie, kręcąc głową. - Te bomby były tylko ostatecznością. Zabezpieczeniem na wypadek... cóż. - spojrzała wymownie na Kagadę, która właśnie samotnie trenowała przenosząc jakiejś kolosalnej wielkości kamienia z miejsca na miejsce.

Kiedy dotarli do Sandy i Moshiego, zastanowiła się moment, po czym wzruszyła ramionami i przyjęła łyk trunku. Była ciekawa jego smaku, jak i tego, czy picie to jakaś istotna dla Gromowładnych tradycja. Komentarz Sandy o tym, że Kagada tylko się rozgrzewała przed pojedynkiem z Shirą lekko ją zirytował, ale... nie można było odmówić seinin Kaminari naprawdę ogromnej potęgi.

- Rozgrzewała tylko? To dobrze, że nie przypłaciła tego poważniejszymi ranami. - skomentowała, ale by osłabić uwagę, zaraz dodała. - Ale...jest naprawdę potężna. Nie sądziłabym, że od tak poświęci parę palców tylko po to, żeby móc dostać się w bliski kontakt. Chyba też dlatego wam przewodzi, prawda? Z kim się sparowała o tytuł seinina? A, i tak poza tym... w trakcie bitwy dobry pomysł mieliście z tym podszyciem się pod nią i zaskoczeniem nas. Chyba żadna z nas nie spodziewała się, że zdołacie nas dosięgnąć pięścią w trakcie lotu. Harpuny, sieci, strzały - jasne, ale "zwykła" pięść... to była nowość. - uśmiechnęła się, na znak, że nie ma w tym momencie złych zamiarów. Wydawało jej się, że bezpośredniość Kaminari doceni takie podejście.

Na sugestię rozmowy z Kagadą, zastanowiła się moment, po czym delikatnie potrząsnęła głową.

- Na początek to chyba powinien być wasz moment. Dołączę za chwilę, chętnie... chętnie poznam osobę, która dała radę stanąć przeciwko nie tylko Shirze, ale i Sanbiemu. - zapewniła, po czym ukłoniła się i odłączyła, ruszając w stronę tajemniczej postaci, która jej się przyglądała. Kolejna Siostra? Czy ktoś inny? Wydawało jej się, że celowo stanęła tak, by Haruka zwróciła na nią uwagę - niech i tak będzie.