Shinobi War PBF Naruto

Mały domek na skraju osady. Skromny, wykonany z piaskowca nie zwraca na siebie zbytniej uwagi. Widać było, że liczne burze piaskowe i sam w sobie wiatr nie był dla niego szczególnie łaskawy co w szczególności widać było obdartych ścianach. W środku miejsce jest na skromne trzy pokoiki. Wniosek co do zamożności osób w nim mieszkających był prosty - należał on do naprawdę biednych ludzi.

Misja D
Ayatsuri Juranu
5/...
Radość w oczach mężczyzny, nawet jeżeli były one zasłonięte przez okulary była bardzo widoczna. Zapewne już od dawna czekał na to,aż wreszcie ktoś zdecyduje się nad nim zlitować i kiedy wreszcie ktoś taki się pojawił radości nie było końca. Od razu gdy młodzieniec się przedstawił podskoczył do niego szczerząc się spod wąsa.
-Miło mi, jestem Masaru - zagadnął nieco zachrypniętym tonem. Cały dzień krzyczenia w eter nie działał najlepiej na ludzi w jego wieku szczególnie biorąc pod uwagę to bardzo suche pustynne powietrze i piach, którego na pewno nałykał się w niemałej ilości. Można to uznać za dietetyczny obiad o ile nie naleciał w zbyt dużej ilości do płuc. Na ofertę pomocy mężczyzna klasnął rękoma tak, że ludzi dookoła się aż za nim obejrzeli i z cichym pomrukiem pod nosem skwitowali jego nieodpowiednie zachowanie. Masaru jednak nic sobie z tego nie robił.
-Doskonale! Za taką młodzież walczyłem! - odparł zadowolony jego postawą. Skoro wszelkie przyjemności mieli już za sobą mężczyzna wskazał chłopakowi gestem ręki, że może za nim ruszać i skierował swoje kroki w okolice dzielnicy mieszkalnej. Droga nie była krótka ponieważ musieli wyjść, aż na skraj wszystkich domków, aż zatrzymali się przy jednym z najskromniejszych, oddalonych od wszystkich pozostałych. Wtedy to Masaru odkaszlnął i zabrał się za wyjaśnianie wszystkiego.
-A więc tak młodzieńcze. Problem jest w tym, że co wieczór chmara skorpionów próbuje wejść do mojej chatki przed zimą. Chce żebyś się ich pozbył ras na zawsze, ja już jestem stary i nie mam dość siły na to. - po czym dodał dla pewności - Wszystko jasne, czy masz jakieś pytania? - lepiej aby rozwiali ewentualne niepewności na początku.

Chłopak nie był za bardzo chętny na zlecenie, ale dwie rzeczy motywowały go wciąż do działania, a mianowicie były to pieniądze i widok martwych skorpionów. Nie zastanawiał się tylko, jak wiele ich będzie i jak je zwalczy, nie mając zbyt dużych środków do walki z nimi. Ale może coś wymyśli. Szli tak we dwóch do małej rudery handlarza i Juranu był lekko zaskoczony - wydawało mu się, że jeśli ktoś handluje na placu centralny, utrzymuje tam swój stragan i jeszcze jest w stanie zatrudnić ludzi do oczyszczenia swojego domostwa, nie będzie skąpił na swym codziennym miejscu odpoczynku i będzie się jakoś ono prezentowało. Może brak mu dużej rodziny, dla której mógłby zadbać o prezencję tego miejsca? No cóż. Te sprawy są drugorzędne. Raczej się nie odzywał, podziwiał tę chałupkę, jakby oceniając czy sam mógłby tu mieszkać. Może po pewnych poprawkach... Na pewno ustronność miejsca dałaby spokój od codziennego zgiełku, który dobijał białowłosego w osadzie. Gdy jednak został zapytany o pytania, miał jedną wątpliwość, którą chciał rozwiać od razu.
- Tak, mam pytanie. Dużo jest tych skorpionów? Może jakaś liczba? Tak na oko oczywiście... - oszacowanie wielkości stada mogłoby mu pomóc w przygotowaniu czegoś na nie. Pułapka, strategia wybijania czy tym podobne rzeczy...
Niemniej jednak po odpowiedzi musiał obejrzeć uważnie dom w poszukiwaniu dziur i otworów, przez które zwierzątka miałyby się dostać do środka. Zablokowanie ich to podstawa, chyba że wykorzystanie tych miejsc do czyhania na ofiary będzie po prostu lepszym pomysłem

Misja D
Ayatsuri Juranu
7/...
Praca miała to do siebie, że dla większości choć łączyła się z dużą niechęcią osoby, która miała ją wykonać,był jakiś powód dla którego i tak brew sobie musiała to zrobić - pieniądze, dane słowo czy zobowiązanie sprawiają, że chcąc nie chcąc i tak musimy to zrobić. W podobnej sytuacji był nasz bohater, dla którego główną motywacją były korzyści finansowe - dla kuglarzy było to o tyle ważniejsze, że niestety ale za kukiełki trzeba było dużo zapłacić i każdy o tym wiedział.
Masaru skrzyżował ramiona na piersi. Zakładał co prawda, że pytanie o to czy chłopak ma jakieś pytania będzie czystą formalnością, jednak okazało się być inaczej. No nic. Liczył się z tym, że będzie musiał wyjaśnić wszystkie niejasności, choć bardzo, ale to bardzo nie chciał tego robić.
-Dużo, się kanalie przyzwyczaiły, że to dobre miejsce! A niech by piorun trzasnął! - odparł z bardzo dobrze wyczuwalnym zdenerwowaniem - kto by chciał mieć takich wielokończynowych współlokatorów i żeby nie było wątpliwości to nie nogi były największym problemem ze wszystkich z jakimi spotykał się mężczyzna. Dziadek odetchnął i dodał - Jak sobie poradzisz zapukaj, zapłacę - odparł i nie czekając na nic więcej wszedł do swojej posiadłości. W tym samym czasie chłopak zabrał się za poszukiwanie szczelin w ścianach domu. Było ich sporo, niektóre malutkie, a przez inne szczur z całą swoją rodziną mógłby wejść jednocześnie... to będzie trochę roboty by wszystko zabezpieczyć.

No cóż. Stwierdzenie o tym, że skorpionów jest dużo wcale mu nie pomogło, więc musiał się zabrać do roboty. Uszczelnienie domku tak słabej jakości nie powinno być jego zadaniem tylko właściciela, ale no cóż. Jest tutaj wynajęty, żeby zabezpieczyć go przed skorpionami, więc swoje zadanie ma zamiar wykonać. Teraz Juranu oglądał, nachylał się i zbliżał wzrok do szczelin w ruderze. Ahhh, gdyby to się dało jakoś obejść. Dłonie już mu się poruszały, jakby wyobrażał sobie, że to jest tylko obraz do poprawienia, ale to nic nie pomagało. Musiał się wziąć za poważną robotę - łatać dziury wszystkim co jest - piasek, kamienie, jakieś kawałki desek. Szczególnie ważne były największe szpary, przez które mogły się przecisnąć nawet większe osobniki skorpionów. Ogółem sam piasek tutaj niewiele pomagał, gdyż te zwierzęta potrafią się przekopać, no ale cóż. Chodzi w dużej mierze o spowolnienie ich w razie wymijania. Malutkie dziury zostawiał na koniec, bo są najbezpieczniejsze. Skoro najeźdźcy regularnie tu grasują, to wiedzą, którędy mogą się dostać do środka, więc te trasy trzeba najpewniej zabezpieczyć. Każdy kamień, który wpadł w oko młodzieńcowi, a był w stanie go unieść, przenosił swoimi delikatnymi dłońmi do największych luk w ścianach domostwa. Gdzie było można, klękał i ubijał dłońmi piach, uważając oczywiście, czy nie trafił na jakiegoś pozostałego skorpiona drzemiącego w piachu. Nadzianie się na to ścierwo dłonią przed wykonaniem czegokolwiek to byłby wybitny pech. Jego działania przyspieszały i nabierały gracji, bowiem nie widział teraz tego jako fortyfikacji, a jako pewną formę naprawiania czyjegoś dzieła. Oby tylko udało się to wykonać przed nadejściem stada, żeby zastała je miła niespodzianka...

Misja D
Ayatsuri Juranu
9/...
Juranu od razu wziął się dziarsko do roboty - co tu dużo mówić - im szybciej to zrobi tym szybciej dostanie to na co tak bardzo czekał - wynagrodzenie... niby zyskiwał też jakieś doświadczenie, ale nie oszukujmy się jaki był jego główny cel, który uświęcał mu to denerwujące zadanie jakim było uporanie się ze skorpionami.
Pracę podzielił sobie w jasny i prosty sposób zadanie tak aby nie utrudniać sobie sprawy w przypadku ewentualnego szybkiego nalotu ze strony skorpionów. Zabezpieczenie wejść do domku - było ich sporo, a rozstrzał co do ich wielości był porażający, więc by nie dać się zwariować najważniejszym było zabrać się za zatykanie tych największych. Trafnym spostrzeżeniem był fakt, że lepiej nie będzie korzystać z piasku, gdyż takowe przeszkody zostaną z łatwością sforsowane. Kamienie dużo lepiej się do tego nadawały, ale chłopak musiał się z nimi sporo nalatać by zatkać każdy otwór.
Duże i średnie zostały zlikwidowane z łatwością - niemal taką samą z jaką były lokalizowane. To małe nastręczały największych trudności - trudne je było dostrzec w piachu, a coraz późniejsza pora wcale by nie pomagała. A wiadomym jest co przeszkadzało najbardziej? A skorpiony, które zaczęły pojawiać się dookoła. Część po prostu przychodziła do tego azylu, a część po dziennym odpoczynku od upału wykopywała się z piasku. Chyba pora pokazać im, że to nie miejsce dla nich...

Teraz, skoro największe dziury już za nim, przyszedł czas na mniejsze problemy. Ale mniejsze problemy nie okazały się dziurami, a napływającą armią pajęczaków. Czy to był mniejszy problem? W zasadzie to tylko, gdyby patrzeć na pojedyncze sztuki, one były mniejsze od dużych dziur, więc teoretycznie - mniejsze. W gruncie rzeczy to była jednak największa przeszkoda, o ile cel sam w sobie może być przeszkodą. Teraz jednak trzeba coś zrobić konkretnego i zacząć je eliminować. Tylko jak? Ręczne zaatakowanie ich jest zbyt niebezpieczne, trzeba uderzyć w najsilniejszych przeciwników i odstraszyć tym samym resztę. Broni miał niewiele - 5 kunai i 5 shuriken. Za mało na wszystkie, ale na kluczowe cele wystarczy... Szczególnie, gdy będzie je cofał do ręki do ponownego użytku. W zasadzie w domu nauczyli go, żeby nie musieć sięgać ręką po takie przedmioty, gdyż równie dobrze można poderwać je nićmi chakry... Ale to na później. Na razie szybki obieg dookoła domu i oszacowanie liczby stworzeń, przynajmniej w liczbie dziesiątek, na oko oczywiście. Nie będzie przecież stał i liczył wskazując każdy po kolei paluszkiem. Musi być tu jakiś wrażliwy cel - myślał, sięgając do torby nad udem po pierwszego kunai'a...

Misja D
Ayatsuri Juranu
11/...
Zadanie nie było trudne... Moze inaczej. Zadanie nie należało po skomplikowanych co widać było po szybkości z jaką udało się zatkać większość otworów. Nie miało to w żadnym wypadku umniejszać sukcesów chłopaka, ale ten sam doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że najgorsze dopiero przed nim. Skorpiony. Ble... Tu bardziej przypominały lgnące się karaluchy albo ćmy które pędziły z obłędem we wszystkich parach oczu do źródła światła - tu analogicznie do domu biednych staruszków.
Juranu nie czekał na nic tylko postanowił oszacować ilość przeciwników. Nie było ich dużo, bo w sumie może koło 30-35 licząc cały obwód koła na którego terenie położony buk domek. Część z nich była już w odległości 10 reszta 20-25 metrów. Wszystko zależało czy to były te co szły po piasku czy wychodziły spod jego powierzchni. Uzbrojony w kunai Ayatsuri mógł zabrać się za to co było jego głównym celem tego dnia - usunięciem wszystkich szkodników, zobaczymy jak mu to pójdzie, pora dopracować plan i zacząć działać!

No więc się zaczęło. 30-35 skorpionów. Dużo czy nie? Pojęcie względne. Mało, jeśli odwoływać się do liczby owiec w pasterskim stadzie. A jeśli patrzeć na jadowitego pajęczaka, który może zabić... Hm, to chyba jednak bardzo dużo. Strach się postawić na miejscu zamieszkujących tu staruszków, powinni kogoś wynająć do rozwiązania problemu. A! Zaraz... Przecież po to jest tutaj młodzieniec. Ścisnął mocniej kunai i rzucił w najbliższego skorpiona, chcąc go przyszpilić i najprawdopodobniej zabić. Nie był najlepszy w używaniu broni miotanej, tyle co podstawowe szkolenie z jej użycia, nie specjalizował się w tym. Do tego dochodziła ciemność. Po pierwszym rzucił pozostałe cztery skorpiony kunai'e w kolejne cztery pajęczaki, każdy starając się choć trochę przymierzyć, bo asem nie był. Gdy jednak wszystkie ostrza zostały rzucone niczym kości, czas było na ponowne ich wykorzystanie. Nie był szalony, nie szedł po nie pieszo, tylko ściągał nićmi z chakry. Pięć palców, pięć nici, pięć ostrzy. A wtedy? Wtedy pewnie powinno być kolejne pięć skorpionów. Ale nie tym razem. Musiał znaleźć i zabić te, które były najbliżej, bo inaczej któryś może dostać się w końcu do domku, a to sprawi, że zadanie nie zostanie wykonane. Biegał schował więc trzy kunai'e z powrotem do torby na udzie, ukrytej pod płaszczem, a zaczął biegać i szukać co bliższych skorpionów. Rzut, obserwacja rezultatu, ściągnięcie nicią chakry i kolejny rzut. Nie myślał, że sztuka kuglarstwa najważniejsza będzie dla niego do rzucania ostrzami w pajęczaki, ale niestety tak się zdarzyło. A to dopiero jego druga misja. Rzucał kunai'ami na zmianę, dysponując na bieżąco dwoma - po to, żeby po ściągnięciu móc go złapać w pełną dłoń i wymierzyć przed rzutem, podczas gdy poprzedni był jeszcze wbity w swoją ofiarę z oczekiwaniem na rezultaty...

Misja D
Ayatsuri Juranu
13/...
Byci kuglarzem miało sporą zaletę - nawet jeżeli się nie trafiło w cel, lub nawet ostrze dosięgnęło celu, nie trzeba było iść i zbierać tych wszystkich noży własnoręcznie - oj to duży komfort. Co prawda kondycja od tego nie rosła i trudno by to było uznać jako trening fizyczny, ale refleksu i skupienia już znacznie bardziej. Juranu już o początku mógł zdać sobie sprawę, że to nie miało być wcale takie proste jak w pierwotnym założeniu - zapewne jego zdolność do rzucania miała tu swoje dwa Ryo do zagrania, ale to nie o to chodziło. Były chybienia, otarcia o chitynowe pancerzyki pajęczaków, które unosząc wysoko swoje szczypce demonstrowały ogromne wręcz niezadowolenie - przecież tylko chciały schować się przed zimnem, a tu jakiś dziwny ktoś próbował je zabić - i weź tu znajdź człowieka w skorpionie! Albo skorpiona w człowieka - tu wersja jest dowolna.
Chłopak po zabiciu kilku pierwszych nie zamierzał spocząć na laurach. Biegając dookoła posesji ćwiczył swoje zdolności celowania i trafiania. Wiedział, że musi być skupiony, albo skorpiony wykorzystają każdy moment jego nieuwagi i najzwyczajniej w świecie włamią się do domu, gdzie przemiły staruszek wraz ze swoją małżonką odpoczywali. Miał sporą odpowiedzialność na glowie i tak samo wykonywał kolejny i kolejny wyrok na biednych stawonogach. W końcu po dłuższej walce i chyba setny raz przywołanym za pomocą nici chakry nóż oczom chłopaka nie ukazał się już żaden z jadowitych przeciwników (widać strategia by zajmować się nimi nie w jednym miejscu ale biorąc po uwagę kategorię odległość była bardzo skuteczna), z małej chatki wyłoniła się podsiwiała i z przebłyskami łysinki głowa mężczyzny, który z dystansem wyglądał tak aby nie wpuścić przypadkiem nieproszonego wroga.
-Ile tu było tego gadziaństwa! Jesteś pewien, że wszystkie zabiłeś i mogę już spać z żoną spokojnie? Nie chciałbym by taki obudził mnie w nocy tymi swoimi łapiskami

Gdy po bieganiu i likwidowaniu szkodników Juranu biegał już na próżno w kółko, sprawdzając czy nic nie ma więcej, zatrzymał się i oparł ręce na lekko ugiętych kolanach. Odetchnął głęboko kilka razy dla odpoczynku, po czym obejrzał, czy wszystkie robale są martwe. W razie czego, trzeba było je dobić. Szkoda, bo nie powinno się robić takiej rzezi na żadnych zwierzętach, ale zagrażają człowiekowi. Chociaż czy człowiek ma prawo się stawiać ponad zwierzęta? Niemniej jednak, Ayatsuri od samego początku wiedział, że deklaruje się na polowanie, a co za tym idzie - zabicie czegoś, co nie zasługiwało na śmierć. Pytaniem było teraz tylko, czy nadchodzące stado było faktycznym problemem, czy nie było w okolicy jakiegoś gniazda. Niemniej jednak może chłopak powinien się na razie wstrzymać z likwidowaniem wszelkiego życia w okolicy? W końcu wyjrzał staruszek, żeby zobaczyć swojego pracownika dobijającego niepewnego stanu skorpiony.
- Z tych chyba wszystkie. Nie wiem, czy już nie będą nachodzić, ale po tym, co je dziś tu spotkało mogą czuć zagrożenie. Zagrożenie wśród zwierząt jest kluczowe... - nie był jakby pewny swojego wykonania zadania. Ale miał nadzieję, że to już koniec, bo ileż to trzeba było się męczyć z tym badziewiem. Gdyby tylko produkował już swoje bronie, ale jeszcze nie ma żadnego arsenału, z którego słynie jego rodzina. Wtedy by mógł swobodnie wykosić te skorpiony, a to rzucanie. - W razie czego jeśli spotkamy się jeszcze na targu, przyjdę poprawić co zacząłem i wyeliminować okoliczne gniazda.

Misja D
Ayatsuri Juranu
15/15
To fakt. Warto by było się dowiedzieć czy problem wynikał z nieprzyjemnego zrządzenia losu czy może jednak sprawa tyczyła się jakiegoś gniazda, które lepiej by było skutecznie zutylizować nim ponownie zaczną się problemy. No ale tą opcję chłopak zostawił sobie na wszelki wypadek na potem - teraz skoro udało mu się rozwiązać choć do pewnego stopnia problem staruszkowie choć przez pewien czas będą mogli najzwyczajniej w świecie pozwolić sobie na odpoczynek w ich dość zaawansowanym wieku była to wyjątkowo ważna sprawa jeśli chciało się zachować choć jeszcze na chwilę zdrowie.
-I takich rzetelnych młodych ludzi nam potrzeba! Dobra robota! Moja żona będzie szcześliwa, że w końcu może spać spokojnie - aż gwizdnął spod wąsa wychylając już całą swoją nieco wątłą osobę zza drzwi. Teraz kiedy nie miał się czego bać nie musiał się tak dziwnie zachowywać. Od razu patrząc na niego widać było, że ogromny ciężar spadł z jego barków i będzie mógł wreszcie odetchnąć pełną piersią. Po chwili milczenia, aż podskoczył przypominając sobie o pewnej gafie, której o mało co nie popełnił. Sięgnął po coś do tylnej kieszeni, a tajemniczy cuś okazał się być małą sakiewką, w której brzęczały monety.
-To twoja zapłata, spisałeś się! Jak będziesz potrzebował kiedyś jakiegoś zajęcia by dorobić szukaj mi na targu, dobry pracownik to skarb! - obiecał poważnym tonem. Widać było, że czasu nie są najlepsze, a posiadanie kogoś kto już raz się sprawdził było kluczowe w przetrwaniu. Staruszek uśmiechnął się jeszcze raz, pożegnał chłopaka, który z pieniędzmi i poczuciem spełnionego dobrego uczynku mógł wrócić do siebie do domu. Kto wie? Może za rogiem czekała na niego nowa wspaniała przygoda?

A więc wybicie tego, co szturmowało domek na razie wystarczyło. W sumie dla osoby, która sama niezbyt się zna na polowaniu, nawet coś takiego było godne zapłacenia, a Juranu z chęcią odebrał zapłatę za wykonane zadanie. Nie chciał się zastanawiać, że taka ilość martwych skorpionów może przyciągnąć tu inne osobniki, dużo groźniejsze od tego, co tu było. Padlinożercy i drapieżniki, skuszone łatwym mięsnym kąskiem w końcu odkryją czekającą na nie ucztę. Niemniej jednak czas było ruszyć w drogę. Nadchodził czas na chwilę odpoczynku od zadania. Może z dostatecznymi już finansami czas, żeby zrealizować któreś ze swoich zainteresowań? Nowy obraz, kukła, czy może zająć się przydatnym zastosowaniem roślinnych specyfików? Droga stała otworem... Białowłosy chłopak ruszył więc do osady...

[z/t]

Shinobi War PBF Naruto

Domek na skraju osady

Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady

Re: Domek na skraju osady