Strona 1 z 3
Dom Inoyū
: 26 maja 2018, o 21:52
autor: Inoyū
✧✧✧
zazwyczaj bezkrwawą ofiarę, dzięki której złe duchy ominą ich rezydencję szerokim łukiem... Kto wie? Być może wyłącznie dzięki temu zachowany jest spokojny, wręcz senny klimat towarzyszący posiadłości.[/center]
Re: Dom Inoyū
: 26 maja 2018, o 23:28
autor: Inoyū
Ojca jak zwykle nie było w domu, matka wylewała siódme poty podczas oprzątania rodzinnego chramu, a biedna, opuszczona Inoyū zalegała bezczynnie gdzieś w kącie, z niespotykanym skupieniem obserwując trajektorię lotu losowej muchy. Prawdę powiedziawszy zupełnie nie miała planu na spędzenie popołudnia, więc, uprzednio upijając jeszcze łyczek świeżo zaparzonej herbaty, postanowiła przeanalizować swoje dzisiejsze powinności.
Czy powinna w tym momencie pomagać swojej matce? Oczywiście. Mając już pierwszy etap ustalania możliwie jak najbardziej produktywnej formy spędzania czasu, wzięła kolejny łyk gorącego naparu, po czym zdecydowała się pomyśleć trochę nad kolejną równie istotną rzeczą – chęci wykonania tych powinności.
Czy miała ochotę zwlec się z wysiedzianego miejsca? Ani trochę. Udzieliwszy samej sobie odpowiedzi na zadane przez siebie pytania, odprowadziła natrętnego owada wzrokiem aż do najbliższej pionowej powierzchni, gdzie już wkrótce miał zakończyć swój i tak krótki żywot zmasakrowany brutalnie przez dzierżone w ręce albinoski obuwie. W ten sposób pozbawiła się jedynej rozrywki, w zamian dostarczając kolejną krwawą plamę na bieli ściany. Yamanaka wydobyła ze swoich siebie przeciągłe, wyjątkowo zmęczone życiem westchnięcie, podnosząc swoje obolałe ciało z podłogi i już, już miała zacząć wykonywać coś mniej bezużytecznego niż wleczenie się bez celu po własnym domu, gdy zobaczyła niewielkiego gryzonia pasożytującego przy jakże pysznej strawie, którą Inoyū miała zamiar za moment skonsumować. Dziewczyna nie należała do tych osób, którym na widok myszy podnosi się adrenalina i czują niepohamowaną potrzebę wskoczenia na obiekt znajdujący się chociaż trochę wyżej niż podłoga, co nie zmienia faktu, że nie miała pomysłu, co właściwie powinna z tym zwierzem zrobić; z jakiegoś nieznanego sobie powodu postanowiła podejść do niego na palcach, po czym wbiła dość półprzytomny wzrok w znikający posiłek. Nie chciała ot tak jej ubijać. Wystarczy, że już tą nieszczęsną muchę ma na sumieniu.
Ukryty tekst
Jak dość łatwo przewidzieć - mysz wreszcie zwiała, obijając się jeszcze kilkakrotnie w amoku o ściany domostwa i ostatecznie wydreptując gdzieś na zewnątrz. Przepełniona dumą Inoyū przywdziała na nienaturalnie bladą twarz butny uśmieszek. Żałosne stworzenie z tej myszy. Niegodne istnienia. z/t → Gdzieś w mieście (biblioteka) Ukryty tekst
Re: Dom Inoyū
: 25 cze 2018, o 23:35
autor: Inoyū
Droga, której przejście zajmuje jej zazwyczaj niecałe pół godziny, tym razem z powodu pewnych, nieoczekiwanych okoliczności zaczęła ciągnąć się w nieskończoność. Dziewczęta, dzielnie przemierzając gęste lasy Saimin, odezwały się do siebie najwyżej dwa, zapewne dość traumatyczne dla obu stron, razy; żadna z nich nie odważyła się wyjść poza poziom konwersacji ograniczający się do – nieco znużonego, a jeszcze bardziej zniecierpliwionego – „ile jeszcze?”. Są, oczywiście, także pewne plusy tego braku jakiejkolwiek inicjatywy - w końcu nie rozmawiając ze sobą, nie będą w stanie się pokłócić! Chociaż przez moment. Cholera. Gdy obie były młodsze, zwykle te nic nie znaczące, prozaiczne pogawędki o pogodzie między dwójką praktycznie obcych sobie osób wydawały się odrobinę łatwiejsze. Z drugiej strony jednak czego właściwie miałaby oczekiwać od kogoś, kto właśnie przeszedł na własnych nogach dość niebagatelną odległość między prowincjami? Poza tym nie może przecież wiecznie wymagać, że to ktoś inny będzie ją wiecznie zabawiał, prawda? W przeświadczeniu, że właściwie, to robi jej łaskę, że w ogóle zgodziła się ją tutaj przyprowadzić i niedługo po tym, gdy cały ten cyrk się skończy, nie omieszka wymusić na niej obietnicy spełnienia bliżej nieokreślonej przysługi w niedalekiej przyszłości, wreszcie zatrzymały się tuż przed domem wyraźnie naburmuszonej albinoski. W pełni świadoma tego, że jest noc, a w nocy zwykle jest ciemno, niewiele myśląc zacisnęła palce na jej łachach, usiłując skutecznie i szybko przeprowadzić ją przez kręte ścieżki pokaźnego ogrodu. Nie miała zamiaru potem jej szukać czy coś. - Hej! Zdejmij buty. - Niczego nie dotykaj. Najlepiej usiądź i się nie ruszaj. święte talizmany i całą resztę bibelotów, to niestety, ale drogiej koleżance raczej nie byłoby dane spędzić dzisiaj nocy pod ciepłą, użyczoną jej przez Yamanakę, pierzynką. – Jasne? przypadkiem znikać, kiedy któreś z jej rodzicieli postanowiło sprowadzić tutaj swojego znajomego na dłużej niż jeden dzień. Jedyne, co jej w tej chwili pozostało, to spróbować naśladować, w jaki sposób zazwyczaj zachowuje się jej matka.- H-Herbatki? dobrami niewielki barek swojego ojca. Czy powinna zaproponować? Czy tak się robi? Tak czy siak, na szczęście uznała, że nie ma mowy. Koleżanka Nara raczej nie byłaby dogodnym kompanem do takich szczeniackich ekscesów.
Re: Dom Inoyū
: 26 cze 2018, o 01:19
autor: Shikatsu
Posłusznie dreptała za Inoyu, trochę się mimo wszystko wlecząc i ufnie pozwalając miejscowej prowadzić się do celu - szczerze mówiąc nawet nie odczuwała dyskomfortu tej dziwnej atmosfery, która się między nimi wytworzyła; była na to po prostu już zbyt zmęczona. Z tego względu może zachowywała się odrobinę - żeby nie powiedzieć, że wręcz chamsko - niegrzecznie; próby dialogu z przewodniczką ograniczyła do niecierpliwego nagabywania ją co paręnaście metrów o to, ile jeszcze będą zmuszone dalej tak łazić. Nie było w tym z jej strony jednak żadnej złej woli - Shikatsu mimo wszystko nie jest najlepiej uposażoną osobą, jeśli chodzi o wszelkie talenta interpersonalne, nie zwróciła więc zupełnie uwagi na to, że Inoyu mogła się czuć w tej sytuacji odrobinę strasznie. Aktualnie, zamiast martwieniem się tym, czy rozmowa toczy się przyjemnie i naturalnie, była skupiona na tym, że zrobiło jej się cholernie zimno, prawdopodobnie z wycieńczenia kilkudniową tułaczką. Postawiła więc kołnierz kurtki nerwowym gestem, praktycznie wciskając w nią swoją pokrytą gęsią skórką szyję, by nieprzytomnie dalej sunąć za albinoską przed siebie, już nawet nie zwracając uwagi na nic dookoła. Trochę tu pewnie posiedzi, zdąży zaliczyć bardziej turystyczne aspekty tego wypadu. Sunęła więc tak przez spowitą mrokiem leśną ścieżkę, która po jakimś czasie zmieniła się dróżkę pomiędzy dość luźno rozrzuconymi domostwami; te stopniowo zaczęły stawiane być coraz gęściej. Nie zwróciła nawet uwagi na tą zmianę krajobrazu – senne spojrzenie zawiesiła na grubym warkoczu towarzyszki, który bujał się na bok rytmicznie z każdym energicznym krokiem albinoski. Czuła się właściwie jak zwierzę prowadzone do zagrody – tylko ta plama jasnego koloru kudłów Inoyu wskazywała jej kierunek dalszej drogi. No, może nie tylko to – Yamanaka najwyraźniej uznała, że Shikatsu jest kaleką i nie jest w stanie pokonać krótkiego odcinka drogi przez ogród. Ożywiła się jednak wreszcie dzięki tej niepotrzebnej pomocy, by zaoponować głośnym parsknięciem, przez moment zapierając się nogami w ziemię, by wreszcie jednak grzecznie dać się pociągnąć bliżej. Gdy stanęły przed drzwiami domostwa i Inoyu zajęła się torowaniem drogi do środka, Shikatsu, w końcu jako tako przytomna, przetarła dłonią zmęczone ślepia i omiotła wreszcie wzrokiem elewację; było już ciemno jak cholera, ale nadal była w stanie zauważyć, że przynajmniej z zewnątrz dom Yamanaków prezentuje się dość imponująco. Coś jej mówiło, że kiedyś tu już była, wydawał się bowiem dość znajomy. Równocześnie nie była w stanie rozpoznać nic i rozpoznawała wszystko – wizualnie nie kojarzyła go wcale, ale mimo to spokojnie znalazłaby drogę do łazienki czy do wewnętrznego ogrodu, gdzie zdarzało im się bawić za szczeniaka. Odczekała moment po tym, gdy Inoyu zniknęła w środku, by ostatni raz omieść wzrokiem przestrzeń za swoimi plecami i wreszcie wślizgnąć się do środka. Zamknęła ciężkie drzwi ostrożnie, starając się przy tym nie robić za dużo hałasu. - Do cholery, nie wychowywałam się w buszu, Inoyu..! - posłała albinosce zirytowane spojrzenie, w świetle świec w końcu mogąc dojrzeć jej twarz, wraz z momentem otrzymania tego rozkazu będąc już w trakcie ściągania drugiego buciora. Nie mówiła głośno, raczej szeptała – godzina była już dość późna i nie była właściwie pewna, czy są tu właściwie same. I tak była już nieproszonym gościem, nie chciała mimo wszystko robić wokół siebie jeszcze większej szopki. Dostatecznie to wszystko było już krępujące. - …Gdzie są twoi rodzice? Śpią? Posłusznie jednak wykonywała wszystkie polecenia Yamanaki, grzecznie opadając ciężko zadkiem tam gdzie stała i wyciągając przed siebie swoje obolałe nogi, dopiero teraz właściwie czując, jak cholernie ją bolą. Skinęła więc głową, dając jej sygnał, że rzeczywiście nie zamierza niczego obmacywać, równocześnie zerkając na nią spode łba dość mało sympatycznie – za każdym razem, gdy Inoyu traktowała ją jak kompletnego dzikusa, nabierała ochoty, by rzeczywiście takim się stać i roznieść tą jej śliczną chałupkę w proch. Szkoda tylko, że jej rodzice są tacy przyzwoici. Jakim cudem tacy porządni ludzie wychowali taką zołzę? Może ktoś im ją podrzucił, dziwna taka, siwa i złośliwa. Zarechotała pod nosem, gdy miała wątpliwą przyjemność oglądać teatrzyk, który albinoska zaczęła odstawiać, najwyraźniej wczuwając się w rolę gospodyni. Promienny wyraz twarzy kapłanki szczególnie kontrastował z rozkazami, które padły z tych ust dosłownie przed chwilą – Shikatsu nie mogła ukryć rozbawienia tym widokiem, szczególnie, że widziała nerwowo rozbiegane spojrzenie albinoski, które na moment zatrzymało się na wystawce różnorodnych alkoholi z kolekcji jej tatusia. - Rozluźnij się, przecież cię nie zjem. Jeśli chcesz sobie chlupnąć, to się nie krępuj. – wyszczerzyła zęby w krzywym uśmiechu, zapierając się dłońmi o podłogę za sobą i spoglądając na nią z dołu, mierząc ją właściwie od góry do dołu dość bezwstydnie. Chciała właściwie wywrzeć na koleżaneczce wrażenie fajnej i dojrzałej; takiej, co jakiejś gorzały się nie boi i ogólnie jest taka bardzo dorosła. Co z tego, że flaszkę to ona najwyżej mogła kiedyś sobie powąchać, a do tego czuła się tak samo - jeśli nawet nie bardziej - niekomfortowo, co koleżanka - Wszystko mi jedno, muszę się czegoś napić.
Re: Dom Inoyū
: 29 cze 2018, o 19:58
autor: Inoyū
Dalej zawzięcie oraz z godnym pozazdroszczenia zaangażowaniem starając się utrzymać tę – ostatecznie dość mało zachęcającą i bynajmniej nie sprawiającą, że szanowny gość mógłby poczuć się chociaż odrobinę lepiej na obcym gruncie – gardę perfekcyjnej pani domu , rozszerzyła ten fałszywie uprzejmy uśmiech jeszcze bardziej, czując, jak dosłownie drętwieje jej cała twarz; Inoyū w całym swoim życiu raczej nie miała szansy przywyknąć do wykonywania aż tak ekspresyjnej mimiki, więc teraz musiała zbierać tego pokłosie, które objawiało się właśnie tym, że sprawiała wrażenie jakoby jej napięta do granic możliwości facjata miała już za moment pęknąć na pół. Wykonała kilka niezbyt przyjemnych dla oczu grymasów w ramach próby rozluźnienia mięśni twarzy, po czym, wyraźnie skrępowana tym dzikim rechotem wydobywającym się z ust szczerze rozbawionej Shikatsu, na początku niezręcznie skrzyżowała łapska na piersi, by niemal natychmiast tego zaprzestać i złapać w dłonie dwie, raczej niewielkich rozmiarów, czarki. Czy dumnej Yamanace z rozwijającym się przerostem ego nie uwłaczało usługiwanie nieznośnej Narze? Czy nie nadszarpywałoby to przypadkiem jej godności? Ależ oczywiście, że tak! Niekoniecznie jednak miała wybór – w dzisiejszych, jakże burzliwych czasach w miarę przyjacielskie stosunki są na wagę złota - a tak przynajmniej do znudzenia powtarzał jej ojciec. Co prawda średnio zdawała sobie z tego sprawę sama albinoska, która raczej stroniła od jakichkolwiek bliższych interakcji międzyludzkich, ale doskonale wiedzieli o tym jej rodziciele bezprecedensowo przymuszający nadal dość niepokorną nastolatkę do tych wszystkich upierdliwych, ale i niezbędnych do utrzymania jako takiej neutralności, konwenansów. Musiała wiedzieć, gdzie kończą się zaczepne uszczypliwości względem dość roszczeniowej przybyszki, a gdzie zaczynają najzwyklejsze nieuprzejmości, które potem brunetka mogłaby powtórzyć swojej rodzince, narażając ojca Inoyū na poważne oziębienie kolejnych znajomości; tych bowiem jej raczej dość skromny odłam posiadał niewiele, stawiając raczej na spokojne, ale - co za tym idzie - wyalienowane życie. - Jesteś pewna, że chcesz, bym przypomniała ci skąd jesteś? - Nie ma ich tu. Dziękuję za pozwolenie, rozważę to. niewielkiego łyczka któregoś z pieczołowicie nagromadzonych przez jej tatusia trunków. Być może jeszcze przyda jej się jakieś znieczulenie, by dała radę wysiedzieć we względnym spokoju ducha z tą niewychowaną dziewuchą. - Dobrze. Możesz mi w końcu powiedzieć, czemu przywlokłaś się tutaj aż z Midori? Dlaczego bez ojca? I, przede wszystkim, czego niby możesz chcieć od mojego? Wytłumacz się. Chyba nie była aż tak naiwna, by w ogóle przyszło jej do głowy, że nie będzie musiała się ze wszystkiego spowiadać?
Re: Dom Inoyū
: 30 cze 2018, o 18:40
autor: Shikatsu
Ledwo była w stanie utrzymać oczy otwarte – dzielnie jednak nie dawała tego po sobie poznać. Dyplomatycznie uznała, że skoro Inoyu już tak wychodzi z siebie, by próbować się bawić w gospodarza, to chociaż spróbuje docenić to i heroicznie wysiedzieć całą tę szopkę do końca, aż obie się poddadzą i pójdą wreszcie spać. Szczerze mówiąc, to była jej wdzięczna - nawet jeżeli ten teatrzyk wychodził cokolwiek sztucznie i idiotycznie, to – cóż - nie można odmówić jej tego, że przynajmniej próbowała. Shikatsu właściwie nie potrzebowała jakiejś szczególnej obsługi – micha, spanie i święty spokój, tyle zazwyczaj wystarczało młodej Narze do pełni szczęścia. Nie potrzebowała dużo. Spoglądała więc na krzątającą się Yamanakę dość serdecznie, obdarzając ją ciepłym uśmiechem – gospodyni, choć marudna, mimo wszystko przyjęła ją bez zbędnych pytań. No, przynajmniej do czasu. Mina jej zrzedła natychmiast, gdy Inoyu najwyraźniej przypomniało się, że ma paskudną osobowość i musiała o tym znowu przypomnieć, informując swojego gościa dobitnie o jego cokolwiek niskim pochodzeniu. Cóż, najwyraźniej było przez moment zbyt sympatycznie – Shikatsu wywróciła ślepiami ostentacyjnie, okazując jej swoje niezadowolenie, by podciągnąć się w końcu do mniej rozwalonej pozycji i podeprzeć łokieć o dzielący je stolik, pozwalając swojej szczęce spocząć na własnej dłoni. - Proszę bardzo, przypomnij mi. Pieprzona paniusia. Ostrożnie ujęła więc w dłoń podsuniętą jej czarkę herbaty, najpierw spoglądając na dziewczynę pytająco, by wreszcie nachylić się nad naparem i wciągnąć jego zapach w nozdrza ostrożnie. Herbata – całkiem niezła i chyba dość droga, chociaż nigdy nie uważała siebie za jakiegoś konesera. Skinęła jej głową w niemrawym geście podziękowania, by pociągnąć spory łyk aromatycznego napoju, niezbyt przejmując się tym, że nadal był gorący; dawno nie była aż tak spragniona. Właściwie to czuła się teraz trochę jak człowiek z buszu – niezbyt czysta, w najgorszych ubraniach, opuchnięta od przebytej drogi. A przed nią czyściutka Inoyu o licu ślicznym jak obrazek, w swoich jasnych ubrankach, jakaś taka świetlista nawet w tak ciemnym pomieszczeniu. Dawno nie czuła się tak brudna. Odwróciła wzrok, czując narastające skrępowanie, by wolną dłonią przetrzeć dłonią swoje potargane, niezbyt świeże kudły, starając się jako tako je ulizać. - Czyli dzisiaj jesteśmy same? Nie mogę się doczekać .Możemy zrobić sobie babski wieczorek, pogadać o chłopakach, pomodlić się, czy co tam jeszcze lubisz robić. Na ostatnie pytanie, które padło z ust gospodyni, zamarła na chwilę nad swoim okryciem, które dotychczas nerwowo przygładzała dłońmi, usiłując w ten sposób stworzyć sobie jakiekolwiek zajęcie. Na moment zaschło jej w gardle – szczerze mówiąc, to bardzo chciała uciec stąd i uniknąć tego pieprzonego momentu. Inaczej to sobie wyobrażała; nie chciało jej się tłumaczyć, bo miała poczucie, że bynajmniej nie miała nawet z czego. No ale cóż, jak zwykle wyszło nie tak, jak chciała. - Ugh. No dobra. Ojciec chciał, bym przekazała to wujkowi. Nie wiem nic więcej, do cholery, nie czytam ich papierów, zejdź ze mnie. Uwierz mi, że z własnej woli w życiu bym się nie tłukła taki kawał . Zamilkła na moment, jakby się nad czymś zastanawiając, by wreszcie zmarszczyć brwi, zaciskając wargi w ciasną linię. Boże, co za wstyd - …Pewnie chodzi o kasę.
Re: Dom Inoyū
: 1 lip 2018, o 21:54
autor: Inoyū
Nachyliła się nieznacznie w stronę ledwo tlącej się świeczki postawionej na samym środku stoliczka. - „Pieprzona paniusia”? Och. Ojej. W takim razie śmiem podejrzewać, że jednak wiesz i nie muszę cię uświadamiać. Hej, nie wstydź się swojego pochodzenia. To nie twoja wina. Prawda? Nikt nie jest idealny. Każdy ma jakieś wady. Inoyū, na przykład, ma ich trochę zbyt dużo. Tak dużo, że czasem nie jest nawet świadoma tego, że je w ogóle posiada – tak jest właśnie z hipokryzją, która sączy się obficie z niemal co drugiego słowa wypowiedzianego z jej paskudnie wykrzywionych ust w grymasie pełnym najszczerszej szydery i pretensji do całego bożego świata. Nikt nie jest idealny. - Tydzień. Skoro musisz zostać, to zostań. Niewiele mogę z tym zrobić, więc rób bo chcesz. Po prostu mi nie przeszkadzaj. nieznajomym uczuciem , pocierała w mimowolnym, nerwowym odruchu palcami o wnętrze własnej dłoni, by podnieść się do pełnego pionu, niemal natychmiast kierując swoje kroki w stronę sąsiedniego pokoju. - Zaraz przyjdę, przyszykuję ci gościnny. Wyglądasz, jakbyś miała zaraz tutaj zasnąć, a nie mam zamiaru cię potem na siłę zeskrobywać. I jeszcze raz – nie ruszaj się. Będę wiedziała, gdy to zrobisz, więc odradzam. Ogarnięcie pokoju dla swojego gościa nie zajęło jej długo – komfort Shikatsu w osobistej hierarchii Yamanaki plasował się na dość odległym miejscu i bynajmniej nie był jej aktualnym priorytetem, toteż samozwańcza kapłanka poprawiła niedbale posłanie, po czym rzuciła na nie jeszcze kilka dodatkowych szmat, gdyby dziewczynie przypadkiem zrobiło się zbyt zimno, co było całkiem realnym zmartwieniem z racji tego, że była zima, a zimą – jak powszechnie wiadomo - jest zimno. - …K-Kasa? Czyli jednak miałam rację? O starych znajomych pamięta się przede wszystkim wtedy, gdy brakuje pieniędzy, czyż nie? leciutką satysfakcję, tym bardziej, że Shika do tej pory była wręcz drażniąco pewna siebie. Zbyt rozluźniona. Zbyt butna. Widząc, jak Nara robi się wyraźnie tym bardziej upokorzona, im dłużej opisuje zawartość tego tajemniczego zwoju, wyciągnęła rękę przed siebie. Aż dłonie ją świerzbiły, by to przeczytać. - Daj mi to, przekażę prosto w jego ręce. Tak będzie szybciej.
Re: Dom Inoyū
: 2 lip 2018, o 14:28
autor: Shikatsu
Gdy Inoyu zaczęła się krzątać tu i ówdzie, zabierając się za szykowanie niepożądanemu gościowi jakiegoś posłania, skinęła jej tylko głową w niemrawym geście podziękowania, nadal zbyt wyprowadzona z równowagi rewelacją o dłuższej nieobecności rodziców gospodyni, którą właśnie miała wątpliwą przyjemność usłyszeć. Pozostawiona samej sobie podniosła wreszcie z donośnym strzyknięciem zadek z wysiedzianego miejsca, dość chwiejnie podnosząc się do pionu, by rozprostować zesztywniałe kości. Z zaciekawieniem rozejrzała się po oświetlonym słabym światłem świecy pomieszczeniu i dźgnęła dłonią jakąś figurkę stojącą w centrum czegoś, co chyba było jakimś domowym ołtarzem. Bezmyślnie przesunęła po niej palcem, usiłując rozpoznać, co ona w ogóle przedstawia – nie odnajdywała się zbytnio w tych wszystkich religijnych klimatach, rodzice wychowywali ją raczej w duchu agnostycyzmu, dlatego też nie potrafiła rozpoznać tutaj żadnego z symboli. Szczerze mówiąc, to samej Inoyu też nie mogła za cholerę rozszyfrować – uważała się za kogoś raczej spostrzegawczego i całkiem inteligentnego - a przynajmniej taki pogląd o sobie wpoiło jej towarzystwo członków swojej przemądrzałej rodzinki. Była więc cholernie zirytowana faktem, że osoba Yamanaki nie mówiła jej praktycznie nic; najpierw znalazła ją w jakiejś obskurnej budzie i musiała z nią walczyć o każdego najdrobniejszego drobniaka, a teraz wprowadziła ją do odpicowanej rezydencji i napoiła skołowaną Shikatsu herbatą, która na pewno nie była trzeciej jakości. Bogaci hipisi? Żyją ponad stan? Głowa ją od tego wszystkiego rozbolała – stwierdziła więc rozsądnie, że w takim razie po prostu będzie miała to gdzieś. Nie jej problem, nie będzie się męczyć. Dosłownie w tym samym momencie w drzwiach prowadzących do jakiegoś sąsiadującego pomieszczenia pojawiła się Inoyu, która dosłownie moment wcześnie grzecznie poinformowała swojego niesfornego gościa o tym, że ma niczego nie tykać. Shikatsu, właśnie wykonująca czynności zupełnie inne niż te, które otrzymała w instrukcji, zamarła tam gdzie stała z idiotycznym wyrazem twarzy. Pod czujnym okiem dziewczyny grzecznie odłożyła na miejsce te relikwia, starając się wyglądać przy tym jak najbardziej nonszalancko, ale miała wrażenie, że oblewa ją zimny pot – boże, oby nie spalili jej za to na stosie. - Masz jakieś trzecie oko czy coś?! Przecież nic nie robię..! …A ten nieszczęsny święty spokój, jak to zwykle bywa, nie mógł być jej dany. Inoyu, najwyraźniej niestrudzona, dalej ciągnęła tak niewygodny dla Nary temat, jakim był powód jej niezapowiedzianej wizyty. Westchnęła ciężko, gdy temat ich rozmowy z gadki szmatki przeszedł na poważniejsze tony – sama nie do końca odnajdywała się w tej sytuacji. No kasa. …Jakbym miała wybór, to wolałabym być w domu, okej? Jeśli ojciec przysłał mnie tutaj, to najwyraźniej ufa wujkowi. Nie mieszaj mnie w to. Chryste, cholerny tydzień, to nie miało tak wyglądać... Na propozycję Inoyu, by w jej lepkie łapki złożyć sekretną korespondencję ich rodziców, obruszyła się natychmiast, by klepnąć ją własną dłonią w jej wyciągniętą rękę, równocześnie ponownie wsuwając ojcowski zwój za pazuchę. Niezbyt widziało jej się zwierzanie z tego, jak koszmarnie malowała się aktualnie ich sytuacja finansowa. - Ta, żebyś to wywaliła do śmieci? Niedoczekanie. Do rąk własnych to do rąk własnych. – zawiesiła butne spojrzenie na jej czerwonych ślepiach, marszcząc brwi. No już leci cokolwiek jej dawać. .
Re: Dom Inoyū
: 10 lip 2018, o 22:51
autor: Inoyū
Widok zmęczonej, wręcz pokładającej się bezczelnie po okolicznych meblach Shikatsu wywoływał u niezbyt empatycznej przedstawicielki klanu Yamanaka tylko i wyłącznie najszczersze rozdrażnienie. Nie była w stanie jej współczuć. Tak naprawdę, to aktualnie zrobiłaby wszystko, by po prostu pozbyć się jej topornego, zniszczonego niedospaniem cielska z własnego pola widzenia. Nieważne, czy miałaby to uzyskać przez wyciągnięcie jej za szmaty za drzwi, czy naciągnięcie na jej twarz kołdry i zamknięcie w drugim pokoju aż do jutra. Nie mogła jednak jednoznacznie stwierdzić, że źródłem tych wszystkich jakże negatywnych uczuć jest coś tak prozaicznego jak brak sympatii do jej osoby. Nie wiedziała, czy jej nie lubi. Ale to też nie jest tak, że ją lubi. Z drugiej strony – czy można lubić osobę, którą widziało się zaledwie kilka razy, gdy jeszcze było ci dość wszystko jedno, z kim posadzili cię w tym momencie rodzice? Niejasność ich relacji sprawiała, że, cholera jasna, nie wiedziała, jak właściwie powinna się przy niej zachowywać. Niczego na tym smutnym padole rozpaczy Inoyu nienawidziła tak bardzo jak braku kontroli. Tym bardziej, że, póki co, zupełnie nic nie szło zgodnie z ułożonym przez nią planem, a Shikatsu nie zachowywała się tak, jak albinoska chciałaby, by się zachowywała. Wbiła paznokcie we wnętrze własnych dłoni, starając się tłumić narastającą frustrację. Doskonale wiedziała, że jakiekolwiek wybuchy złości w żaden sposób nie wchodzą teraz w grę, chociaż była aż zbyt świadoma, że to tylko opóźnianie czegoś, co zapewne i tak niedługo nadejdzie. Chyba, że da sobie z tym wszystkim spokój i pójdzie spać. Tak byłoby najlepiej. - O nie, czyli aż tak mi nie ufasz? Póki co, to ty ciągle dajesz mi powody, by zacząć cię podejrzewać. Miałaś się nie ruszać, PRAWDA? Ledwo cię znam. Ty potrzebujesz kasy. - Czego tam szukałaś? Chcesz nas okraść? Czy aby na pewno przekazanie tego durnego liściku jest twoim głównym celem? Zacisnęła palce na drażniącym skórę materiale, by rozluźnić delikatnie wiązanie i odciągnąć je od swojej szyi, pozwalając mu miękko opaść na jej niezbyt szerokich ramionach. Cały dzień była zmuszona do wyglądania na idealnie wyprasowaną, więc każde, nawet niezbyt inwazyjne otarcie tkaniny sprawiało, że brała ją jeszcze większa kurwica. - Nie ryzykowałabym znajomości swojego ojca. Masz moje słowo, do jasnej cholery, że mu to przekażę. Poza tym jesteś pewna, że chcesz tu gnić ponad tydzień? Weź pod uwagę, że nie zostawię cię tutaj sam-… …BEZE MNIE. W sensie, że pod moją nieobecność. Przychodzę tutaj tylko na noc. gniew przedwiecznych . Pewnie poczuliby się pominięci, a tego nie chcemy. Podświadomie czuła coraz większy dyskomfort wraz z momentem, gdy Shikatsu zaczynała się jakoś dziwnie ekscytować i podburzać; jej zdecydowanie zbyt zuchwałe spojrzenie, które wymierzyła prosto w ślepia Inoyu zmusiło Yamanakę do niezręcznej ucieczki wzrokiem gdzieś w bok. Kontakt wzrokowy zawsze nagle stawał się jej słabym punktem, gdy rozmówca nabierał pewności siebie; nie oczekiwała tak żywej reakcji od półprzytomnej brunetki, która miała nie podejmować żadnej walki i posłusznie dać się stąd wyprowadzić. Irytujący brak kontroli. Równie irytująca Shikatsu. - M-Musisz być głodna. Tylko nie wybrzydzaj, bo cię stąd wyrzucę już teraz.
Re: Dom Inoyū
: 11 lip 2018, o 16:22
autor: Shikatsu
Szczerze mówiąc, insynuując Narze niecne zamiary, Inoyu zrobiła jej pewną przysługę. Głupia! Nawet nie przeszło jej przez myśl, że mogła subtelnie podfikać im jakieś srebra rodowe, a potem opylić je gdzieś na jakimś ryneczku. Shikatsu była wręcz zirytowana faktem, że sama o tym nie pomyślała wcześniej – w końcu to mógłby być całkiem niezły biznes, nawet jeśli mogłoby to odrobinę popsuć przyjacielskie relacje między rodzinami obu kunoichi. Przez moment przeprowadziła w myślach mały rachunek zysków i strat, które mogłaby jej przynieść taka operacja – doszła jednak do wniosku, że próba obrobienia domostwa jakiegoś zaufanego kolegi swoich rodziców mogłaby być trochę niegrzeczna. W dodatku jej gospodyni, jak mogła się tylko domyślać, wiedząc czym para się jej ojciec, prawdopodobnie była wyszkolona bojowo w jakimś tam stopniu, bóg jeden raczy więc wiedzieć, kto z takiego starcia (zakładając, że zostałaby na tym złapana), wyszedłby zwycięstwo. No, oczywiście, fajnie byłoby mieć gdzie spać i jeść za frajer, a próba kradzieży mogłaby nie dość, że się nie udać, to jeszcze nie wiadomo, ile mogłaby z tych rupieci wyciągnąć. Dzięki tej genialnej i szybkiej analizie doszła więc do wniosku, że może jednak odpuści sobie jakieś występki. Na razie. Jak Inoyu dalej będzie ją tak wkurzać, to najwyżej zmieni zdanie. Wysłuchała więc z miną niewiniątka tych zarzutów, które Inoyu właśnie skierowała w jej stronę, oburzona zarówno tym, że ta może podejrzewać ją o takie plany, jak i tym, że sama na to nie wpadła. Dziewczyną najwyraźniej targało wiele emocji – trudno było jej się właściwie dziwić, ale Shikatsu głównie zazdrościła jej energii, której ona sama by potrzebowała, by się czymkolwiek tak przejąć. - Słuchaj, Inoyu, litości. Nawet nie sądzę, by ktoś chciał kupić te wasze rupiecie. Nie szukam problemów, uwierz mi. Nawet nie miałabym gdzie tego schować, litości. Przeszukaj mnie, jak chcesz. Choć na ostatnie zdanie wyszczerzyła zęby wyzywająco, to raczej starała się mówić spokojnie i brzmieć jak najbardziej racjonalnie – zdecydowanie ułatwiało jej to zmęczenie, przez której jej głos był jeszcze bardziej monotonny niż kiedykolwiek. Dobrze, że Inoyu nie miała (jeszcze hehe) wglądu do jej głowy – wtedy ta próba łagodzenia napięcia raczej by się nie powiodła. Cierpliwie więc pozwoliła Inoyu wyrzucić z siebie ten potok słów, obserwując ją dość mętnie – właściwie, to jej słowa trochę do niej nie docierały. Z wycieńczenia czuła się trochę, jakby oglądała ją przez szybę, która tłumi częściowo dźwięki. Inoyu była w sumie całkiem niebrzydka, tym bardziej, gdy była wściekła – kontrastowało to z jej rozmytą urodą albinoski; szczerze mówiąc, to spodziewała się po niej bardziej eterycznej maniery bycia. Ikra dziewczyny była miłym zaskoczeniem. Dopiero na wzmiankę o tym, co właściwie powinny teraz zrobić, na nowo skupiła uwagę na tym, co mówi, a nie na tym, w jaki sposób mówi. Poruszyła się niespokojnie, trochę skrępowana – liczyła na to, że Inoyu nie zauważyła tego, że przez ostatni dłuższy moment wgapiała się w nią bezmyślnie. - Nie będę ci przeszkadzać, umiem się zająć sobą. Nawet nie zauważysz, że tu jestem Gdy Inoyu, nagle zmieniając ton na mniej wojowniczy, podsunęła jej niby od niechcenia ten drobny poczęstunek, miała szczerze mówiąc wrażenie, że łzy napłynęły jej do oczu. Szczerze mówiąc podczas drogi nie mogła pozwolić sobie na jakieś luksusowe wyżywienie – handlarze przy najczęściej uczęszczanych traktach brali sobie za cel zedrzeć jak najwięcej z głodnych wędrowców, którzy, przemierzając duże dystanse, zapłacą każdą sumę, by chociaż się posilić. Praktycznie rzuciła się więc na to biedne podeschnięte mochi, zapychając się nim w milczeniu z takim pośpiechem, jakby bała się, że Yamanaka zaraz jej je zabierze. Przysłoniła usta dłonią, usiłując przełknąć trochę zbyt duże kawałki, które przed chwilą w siebie wcisnęła, by przenieść ostrożne spojrzenie na czerwone ślepia albinoski. - …Dziękuję. Z nieba mi spadłaś.
Re: Dom Inoyū
: 11 lip 2018, o 20:33
autor: Inoyū
Przysługę? Czy Shikatsu serio mogłaby uznać to za przysługę? W takim razie dość psia ta przysługa. Całe szczęście, że po chwili umysłowych przepychanek i pogłębionej analizy zastałej sytuacji godnej przeciętnego członka klanu Nara, jakże wzorowa dedukcja doprowadziła Shikatsu, pomimo dość wyboistej i pełnej niespodziewanych zakrętów drogi, którą musiał pokonać jej tok myślowy, ostatecznie do całkiem właściwych wniosków, a mianowicie – okradnięcie rodzinnego domu Yamanaków z tego rządku średniej urody, ale i obrzydliwie drogich figurek, świeczek i innych pierdów sprawiłoby, że relacje między ich rodzinami nie byłyby najlepsze. Brawo, Shika. Prawdziwy z ciebie strateg. - Ha. Zdziwiłabyś się, ile te "rupiecie" mogą być warte. Pewnie na oczy nigdy nie widziałaś takiej sumy. Żałosne. Zajmijcie się w końcu pracą. Wykonała dość spory wdech, chcąc jeszcze coś dopowiedzieć, jednak zatrzymała się w połowie niemal bezgłośnego dźwięku, który wydobył się z jej ust; przez jakiś czas Shikatsu wydawała się podejrzanie nieobecna. Zmarszczyła lekko brwi, w odwecie również lokując wzrok na jej pozbawionych jakiejkolwiek refleksji oczach. Rozważała przez moment pomachanie jej przed twarzą własną dłonią, by jakkolwiek ją wybudzić z tej dziwnej hibernacji, ale powstrzymały ją te dziwne drgawki, które momentalnie zaczęły przechodzić przez całe ciało dziewczyny. Uznała, że nie będzie tego komentować. Może jest na coś chora? A to niby mało chorób jest na świecie? Nie będzie jej oceniać. - Być może. doskonale . – Chyba kiepsko cię karmią w domu. Wiesz, jednak trochę mi ciebie żal. Przebywając całe dnie praktycznie w jednej lokacji bez jakichś bardziej intensywnych znajomości nie odczuwała w dotkliwy sposób upływu czasu. Nie zauważała na twarzach swoich rodziców pojawiających się zmarszczek. Nie dostrzegła tego, że jej własna facjata powoli pozbywa się już tego dziecięcego tłuszczu, który zazwyczaj gromadzi się w ich policzkach, czyniąc je dzięki temu słodkimi, grubymi bobasami. W takim razie być może właśnie dlatego, że nie widziała jej całe wieki, zwróciła uwagę na to, jak bardzo wyostrzyły się rysy twarzy jej koleżaneczki? Zebrała wprawnym ruchem długie kudły w ciasny kok, pozostawiając nieliczne kosmyki tuż przy samej twarzy. - Nie myśl jednak, że pozwolę ci na zagraniczne wczasiki za friko. Postanowiłam, że okażę ci swoją dobroduszność i już jutro z samiutkiego rana zaprowadzę cię do centrum, weźmiesz tam jakieś niezbyt wymagające zlecenie i będziesz się w ten sposób spłacać. Prawda, że genialne? Nie musisz mi dziękować. Lubię po prostu – ot tak, hobbystycznie - od czasu do czasu udzielać się społecznie i aktywizować margines społeczny. Dzięki mnie wyjdziecie na prostą.
Re: Dom Inoyū
: 12 lip 2018, o 16:14
autor: Shikatsu
- Tak, głupia, dalej mi podsuwaj pomysły. Jak dalej będziesz o tym tyle gadać, to serio zacznę wynosić za pazuchą te wasze skarby. - Nawet na to nie liczę, nie chcę ci zawracać głowy - No niezmiernie ci jestem wdzięczna. Ale bardzo mi miło, że chcesz mnie tu oprowadzać. Macie tu coś jeszcze oprócz tej waszej rudery w lesie w tym Soso? Wszystko tu się tak rozpada? Chciała być zaczepna, ale połowę ostatniego jej jakże wyzywającego pytania zaburzyło przeciągłe ziewnięcie, którego nie udało jej się w żaden sposób zamaskować. Temat wyczerpany, ustalone, dzisiaj spanie, a jutro się zobaczy. Dalsze przepychanki z albinoską były już tylko stratą cennej energii, a tej nie pozostało jej za dużo – osunęła się więc do tyłu, podpierając o zgiętych łokciach w pozycji półleżącej, by przetrzeć ślepia, czując, że coraz trudniej jest jej nadążać za potokiem słów Inoyu. - …Śpię tam?
Re: Dom Inoyū
: 12 lip 2018, o 20:37
autor: Inoyū
- W takim razie spróbuj. Zobaczymy, jak daleko je wyniesiesz. - Jutro będziesz miała szansę sprawdzić stan tutejszej architektury, nie martw się o to. Na wszystko przyjdzie czas. - Ta. Dobranoc. Jak coś, to jestem obok. - Nie rób niczego dziwnego. Bo umrzesz. błyskotliwie , że koleżanka Shikatsu zaczyna dogorywać i praktycznie nie ma już z nią żadnego kontaktu, schowała się do swojego pokoju, zasuwając za sobą szczelnie drzwi. - A, i położyłam ci tam piżamkę. Przebierz się w nią, śmierdzisz. Wgramoliła się dość niezgrabnie pod ciepłą pierzynkę, niemal natychmiast pozwalając odpocząć swoim zmęczonym ślepiom. Brak ognia bynajmniej nie sprawił, że w pomieszczeniu nastała całkowita ciemność; księżyc świecił jasno, oświetlając chorobliwie bladą twarz Yamanaki chłodnym blaskiem. Zamknęła oczy jeszcze ciaśniej, naiwnie licząc na to, że dzięki temu sen nadejdzie wcześniej. W końcu nadszedł.
Re: Dom Inoyū
: 12 lip 2018, o 22:02
autor: Shikatsu
Inoyu chyba zrozumiała tą subtelną sugestię, że czas zakończyć tę romantyczną posiadówkę przy blasku świec - Shikatsu obserwowała spod zmrużonych powiek, które nagle wydawały się jej być cholernie ciężkie, jak zaczyna stopniowo ogarniać ich najbliższe otoczenie przed nocnym spoczynkiem. Dopiła ostatni łyk swojego zimnego już naparu, właściwie nawet sama nie zauważając momentu, gdy po pomieszczeniu zaczęła pałętać się mała gromadka futrzanych lokatorów domostwa. Bezmyślnie przesunęła dłonią po grzbiecie jednego z kocurów, który, uprzednio obwąchując niezbyt świeżą Shikatsu z typowo kocim zdystansowanym zainteresowaniem, bezpardonowo przeszedł po wyciągniętych przed siebie nogach Nary, kierując się w sobie tylko znanym kierunku. Shikatsu uśmiechnęła się pod nosem niemrawo, odprowadzając go wzrokiem. Lubiła koty, a szczególnie to, że większość czasu są mało mobilnie – nie miała cierpliwości do wszelakich futrzaków, które wymagały zbyt dużo uwagi. Gdy Inoyu zniknęła w końcu w innym pomieszczeniu, a światło świecy, które docierało tu zza szpary w przesuwanych drzwiach, wreszcie zgasło, podniosła się w końcu niezgrabnie, zgarniając pod pachę walającą się po podłodze kurtkę. Na zarzut o nieprzyjemnej woni, którą rzekomo miała roztaczać, na początku się obruszyła – potem jednak podniosła kawałek materiału swoich ubrań bliżej swojej twarzy i powąchała ukradkiem. Cóż, śmierdzieć to może za duże słowo, ale nie była najświeższa, to fakt. Jutro będzie musiała to jakoś przeprać. Zamiast się dalej kłócić, co mogłoby dalej oddalać ten piękny moment walnięcia głowy o miękką poduszkę, zebrała więc manatki i, gasząc wszystkie pozostałe świece oprócz jednej, ruszyła w stronę swojej tymczasowej sypialni. - Inoyu? …Dzięki wielkie. Śpij dobrze.
Shikatsu nie była do końca pewna gdzie się znajduje – nad nią obcy sufit, wokół niej obca pościel, na niej obca piżama, a tuż przed jej twarzą jakiś rozwrzeszczany, tłusty kot, który najwyraźniej był powodem tej jej wczesnej pobudki. Na początku starała się go ignorować – nienawidziła wstawać wcześnie, tym bardziej, gdy właściwie nie miała po co. Zakryła więc głowę kołdrą, usiłując tak stłumić te donośne miauczenie. Zwierzak jednak pozostawał niewzruszony na te rozpaczliwe próby przeczekania przez dziewczynę kociej rozpaczy – zaczął się tym bardziej drzeć wniebogłosy, ostrymi pazurami szorując w wykonane z delikatnego materiału drzwi. - …Już, cicho bądź, cholera, wyłaź, już, cicho… Związała swoje niezbyt czyste włosy w niedbałą kitkę, tak jak miał w nawyku jej ojciec, by w końcu nieśmiało wymaszerować z pokoju, przenosząc się tam, gdzie wczoraj miała przyjemność prowadzić jakże sympatyczną rozmowę z Inoyu. Ta chyba nadal spała – nie wyglądała na taką, co zrywa się skoro świt. Korzystając z tego, że podejrzała wczoraj u dziewczyny, gdzie trzymają to, co potrzebne do przyrządzenia herbaty, zaczęła gotować tyle wody, ile potrzeba dla dwóch osób, wolną dłonią gładząc po grzbiecie burego kota, który najwyraźniej pozałatwiał już swoje kocie sprawy. Zapowiadał się długi, słoneczny dzień.
Re: Dom Inoyū
: 12 lip 2018, o 23:46
autor: Inoyū
Inoyu raczej nie należała do tego – całkiem prawdopodobnie bardziej zadowolonego ze swojego życia niż marudna Yamanaka – grona osób, które z radością witają nowy dzień. Nieśmiało przebijające się przez przysłonięte półprzezroczystym materiałem okno pierwsze promienie porannego słońca zwykle padały – czyżby na złość? – prosto na okraszone osobliwie białymi rzęsami powieki albinosa. Podobno niektórzy potrafią czerpać z tego przyjemność. Podobno niektórych to orzeźwia i inspiruje do tego, by jak najlepiej wykorzystać nowy dzień. Podobno takich osób jest całkiem sporo.
W takim razie czemu znowu nie padło na nią? Sen Inoyu był czujny. Nie potrzebowała zbyt wielu bodźców, by wszystkie zmysły - łącznie z tym szóstym - momentalnie się wyostrzyły, a umysł pozbył się sennego zamroczenia. Sensoryzm, owszem, posiadał sporo niezwykle istotnych zalet, ale nie brakowało mu również kilku wyjątkowo upierdliwych wad, o czym już za chwilę miała się dość dotkliwie przekonać. …Tymczasem jednak odwróciła się nieśpiesznie na lewy boczek, wystawiając zmaltretowane wielogodzinnym ślęczeniem w zgarbionej pozycji plecy w stronę coraz mocniej grzejących promieni, pozwalając im pozostawiać na skórze rozkoszne ciepło. Wyciągnęła dość ślamazarnie rękę w stronę czarnego kota, który jął wyciągać się z gracją tuż obok nadal zmożonej - całkiem ciężkim jak na siebie – snem Yamanaki, tak samo jak ona bezwstydnie korzystając z leniwych godzin wczesnoporannych. Prawdziwa sielanka. Idylla. Błogostan. Coś jednak bardzo szybko przestało grać. Dziewczyna drgnęła niespokojnie, zaciskając nerwowo rękę na ciemnym futrze kociska, które błyskawicznie zaoponowało donośnym miauknięciem i wyślizgnięciem się zwinnie spod ciężkich rąk nadal nieprzytomnego ciała. Nie zdążyła nawet otworzyć ślepi, gdy intuicja nakazała jej jak najprędzej doprowadzić się do stanu względnej używalności. Zmącony snem umysł Inoyu nie zdążył przypomnieć jej, że przecież wczoraj – z własnej woli! – przyprowadziła gościa do swoich domowych pieleszy. Nie można odmówić Inoyu odrobiny paranoi. Nie była pewna, czy wyczuwanie ognisk chakry jest dla niej błogosławieństwem czy przekleństwem; zawsze miała nieodparte wrażenie, że ktoś ją bezczelnie obserwuje. Nie była nawet w stanie wskazać kto. I skąd. I po co. Ale, cóż, trudno nie mieć takiego wrażenia, gdy pieczołowicie i konsekwentnie ów przeświadczenie zostaje wpojone do tej dziecięcej, naiwnej łepetyny przez własnych rodzicieli. Powinna oduczyć się nadużywania własnych umiejętności. Zbyt łatwo ją… Przestraszyć . Wygrzebała się niezdarnie z pościeli, przy okazji zataczając się kilkakrotnie i próbując jakkolwiek ratować przed upadkiem poprzez podpieranie się na oślep o przypadkowe meble, które mijała w drodze do swojego głównego celu.może być z nią nie tak. Nie trwało to zbyt długo - buchające ego dziewczyny szybko niwelowało jakiekolwiek wątpliwości co do niezaprzeczalnej doskonałości jej osoby. - Ugh. Nie strasz mnie tak. Zaiste, zapowiadał się długi, bardzo długi , ale i słoneczny dzień.
