Lokal Muraia

[Hikari]

~ Misja rangi C
3/30
Murai ~
Murai sam nie wiedział co sądzić o tym, a jako osobnik no cóż... Nie był kimś złym, aby zabić dzieciaka bez skrupułów ot tak, a cała sytuacja... Mentalnie można powiedzieć go przerosła. Ironia sytuacji, że ktoś z drewnianym mieczem na niego się rzuca, do tego młody i powolny. Przecież to oczywiste było, że ten przeciwnik nie będzie stanowić żadnego problemu, a jego reakcja miała nastraszyć młodego dzieciaka i zgodnie z planem udało się. Precyzyjne i mocne kopnięcie spowodowało, że miecz poleciał daleko od waszej dwójki, a następnie zadał potwornym głosem pytanie. O dziwo mały się nie przestraszył, a wręcz ucieszył, a następnie przykleił do twojej nogi przytulając ją. Nie ma co zdecydowanie był dziwny. Szybko też zaczął używać języka by wyjaśnić sprawę:
- Zdał Pan! Jest Pan wystarczająco silny, aby wykonać zadanie, które mam dla Pana! W zamian za jego wykonanie jest duża nagroda, pamiątka rodzinna, która może być wiele warta!
To był... Test? Przecież każdy człowiek na świecie poradziłby sobie z czymś takim. Prima Aprilis? Dzisiaj zdecydowanie nie jest ten dzień w którym takie dowcipy są adorowane przez wszystkich na świecie. Co jeszcze wymyśli ten dzieciak? Czym nas zaskoczy? Jakie ma zadanie? No cóż chyba o tym opowie, ale trzeba mu przyznać nietypowe poznanie siły osobnika, którą chce się wynająć. Ogólnie dzieci są dziwne, mają chore pomysły, a właśnie... Gdzie są rodzice? Co z nimi się dzieje? Pamiątka rodzinna? Oni mu ją dali, a może zabrał? Nie ważne, korzyść dla Murai'a jest znacząca o ile nie okaże się to jakiś szmelc, a na tym mu zależy prawda? Nie pozwolił Tobie nic powiedzieć, a już zaraz dopowiedział parę słów. Chaotycznych, ale jednak... Szaleniec...
- Mogę ją pokazać, mam ją przy sobie. Pan pewnie wiele przeżył walk prawda? No właśnie, a tak swoją drogą to jestem Han! Miło mi Pana poznać i liczę na owocną współpracę!

[Murai]

Zachowanie dziecka było dla niego małą zagadką. Wiedział o tym, że dzieci zachowują się całkowicie inaczej od dorosłych. Że mają bardzo wybujałą wyobraźnię, są nieokrzesane i właściwie są w stanie zrobić wszystko. Małe dzieci nie potrafią samodzielnie odróżnić dobra od zła, dopiero rodzice wpajają im swoje interpretacje tego podziału. Dzieci są niczym małe notesy, puste w środku. Rodzice piszą w nich to, co chcą, ale nie tylko oni mają do niego dostęp. Środowisko również zmienia dziecko i inaczej wyrośnie takie wychowywane w luksusach, a inaczej żyjące w skrajnej nędzy. Muraia jednak mało interesowało, z jakiej warstwy społecznej pochodzi ten dzieciak. Wolał dowiedzieć się, o co mu chodziło. Chłopiec nie tylko się go nie przestraszył, ale zadowolony przytulił się do jego nogi. Ostatnimi czasy dość duża liczba osób była z nim bardzo blisko. Kira, ta kobieta której wierność musiał sprawdzić, a teraz mały szczyl chwilę wcześniej grożący mu śmiercią wykonaną drewnianym mieczem. Kiedy był jeszcze w zamknięciu nic nie wskazywało na to, że społeczeństwo w miastach jest takie szalone i nieprzewidywalne. Co będzie następne, armia głodnych tygrysów szarżująca na jego dom w poszukiwaniu mięsa? Za pomocą nagłych i gwałtownych ruchów nogi postanowił strząsnąć natręta, jak gdyby robal przyczepił się do jego nogawki. Naruszanie jego cielesności było dość nieprzyjemne. Dzieciak mówił coś o zadaniu i wynagrodzeniu, ale czy mógł brzdąca brać na poważnie? Jego doświadczenia z małymi dziećmi zaczynały się i kończyły tylko na Kirze, która i tak była bardzo dojrzała jak na swój wiek. Ją mógł brać na poważnie. Ale go? Dodatkowo wspomniał coś o jakiejś rodzinnej pamiątce. Kamień z dna rzeki wygładzony przez prąd wody? Kawałek patyka? Muszelka? Nie miał pojęcia, wszystkie te warianty miały identyczne szanse na stanie się "rodzinną pamiątką". Nie mógł kontynuować tego bezsensu, dlatego też postanowił swoimi słowami zakończyć tę dziecinadę.
- Dzieci nie mogą mnie wynająć, przykro mi. Wróć z rodzicami, wtedy może się zastanowię. - powiedział do dziecka, mając intencję go odgonić swoją deklaracją. Wzmianki o "przeżyciu wielu walk" nawet nie skomentował, chociaż przynajmniej znał imię tego małego. Jakby było mu potrzebne, za chwilę i tak się go pozbędzie. Zakładając, że jest to jedynie dzienna zabawa. Istniała też niewielka szansa na to, że dzieciak jest absolutnie pewny swoich słów i poważny. Byłoby to dziwne, jednak możliwe. Tylko czemu to on szuka kogoś silnego? Porwani rodzice, zabici rodzice, pijani bądź w jakikolwiek inny sposób niezdolni do samodzielnego poruszania się. Możliwości było stanowczo za dużo, by wyciągać daleko idące wnioski po takiej lichej wymianie zdań.

[Hikari]

~ Misja rangi C
5/30
Murai ~
Mężczyzna z szczepu Kakuzu bez wysłuchania prośby, ani nawet czegokolwiek nadał już swoją opinię, że nie podejmie się zadania, a wcześniej po prostu można powiedzieć strzepał szczyla z nogi. No coś takiego, ale młody się nie poddawał, w jego oczach było widać ogień i twarde postanowienie mówiące - Ja się tutaj nie poddam! - aż nawet do śmierci. Można też było wyczuć nutę gniewu w tym, chociaż czy Murai się tym przejmował? Raczej nie, chciał po prostu pozbyć się go jak najszybciej, ale wyglądało na to, że to nie będzie takie łatwe. Nie widać było po nim smutku, nawet gdy wypowiadał swoje słowa, które po chwili musiały zszokować dorosłego Murai'a.
- Ich zwłoki są zbyt ciężkie, nie podniosę i nie przeciągnę ich tutaj, więc jak chce Pan ich zobaczyć to musi Pan pójść ze mną!
Kłamał? Cóż nie wiadome, ale coś w tym dzieciaku od początku nie grało. Może przeżył swoje i miał zamiar coś zrobić z tym wszystkim. Po chwili wyciągnął z kieszeni łańcuch, który był z srebra najprawdopodobniej, a na jego zakończeniu był klejnot. Jakiej jakości? Jaki dokładnie? Murai przecież nie znał się na takich szczegółach, ale nie był głupi aby nie wiedzieć, że takie coś trochę kosztuje. Z drugiej ręki czy od takiego szemranego osobnika jak on zapewne ktoś kupiłby za mniej w jakimś sklepie z takimi rzeczami, bo pomyślałby, że zdobył to zdejmując z trupa po pierwszym spotkaniu, ale dalej dałoby pewnie radę spieniężyć to jakoś przyzwoicie.
- To jest ta pamiątka rodzinna. Teraz Pan mnie posłucha i mojej prośby? Bo chcę Panu zlecić morderstwo, a może nawet kilka w zamian za ten naszyjnik.Był on podobno wyjątkowy, przechodził z pokolenia na pokolenie, a teraz... Dla mnie to nie istotne, po prostu chcę aby pewni ludzie zginęli na moich oczach. Jestem w stanie zapłacić jeszcze i swoim ciałem jeżeli to dla Pana nie wystarcza, ale myślę, że podałem rozsądną wymianę.
Zdecydowanie oraz brak jakichkolwiek emocji towarzyszył chłopakowi przy wypowiedzi, a co postąpi sam zainteresowany? Czy przyjmie ostatecznie ofertę, gdyż wystarczająco go to przekona i dostanie korzyści? A może nie będzie zainteresowany tym aż tak bardzo? Czy zechce zobaczyć zwłoki jego rodziców?

[Murai]

Jego zdanie o całej tej sytuacji było dość oczywiste. Przedstawiciel Szczepu Kakuzu podszedł do tego ostrożnie i sceptycznie. Jakby nie patrzeć było to małe dziecko, nie wiadomo co siedziało mu w głowie. Wolał zajmować się rzeczami pewnymi i oczywistymi, prostymi w założeniu, ale dającymi spore możliwości w kwestii wypełniania powierzonego zadania. W tym przypadku było całkowicie inaczej. Mały gnojek mógł zarówno mówić prawdę, albo kłamać, ale biorąc pod uwagę jego zachowanie i młody wiek, druga opcja wydawała się znacznie bardziej prawdopodobna i to właśnie ją uznał za pewnik. Murai wspomniał o rodzicach nieprzypadkowo i tym samym miał nadzieję na to, że chłopak da sobie spokój. O dziwo nie dał, odpowiedział mu całkiem poważnie. Czy dziecko byłoby zdolne do fałszowania tak ważnego faktu? Murai natychmiast zrozumiał, o to może dziecku chodzić, nie dał jednak poznać po sobie niczego. Analizował sytuację z typowym dla siebie spokojem i opanowaniem. Mimo całkiem przekonujących słów chłopaka, nie mógł mieć pewności odnośnie ich prawdziwości. Jednak chłopak zaskoczył go drugi raz, wyjmując z kieszeni coś, co mogło faktycznie prezentować sobą jakąś wartość. Klejnot na łańcuchu zdecydowanie nie był kawałkiem kamienia. Murai nie znał się na wartościowych kryształach i nie potrafił ocenić jego wartości, jednak z pewnością był warty cokolwiek. Chłopiec zaskoczył go trzeci raz, zlecając mu zabicie kilku osób. Czy on był poważne? Zdecydowanie tak, ale w głowie Muraia nadal panował mętlik. Sytuacja była tak odmienna od wszystkiego, co do tej pory widział, że nie był w stanie zachowywać się w zwyczajowy sposób. Chłopak nie okazywał żadnych emocji podczas mówienia o zabójstwie. Wyglądało to bardzo znajomo. Ciężko wywołać u dziecka taki stan, gdy jest śmiertelnie poważne i nie czuje niczego. Z tego, co było Muraiowi wiadomym, psychika dzieci jest bardzo delikatna i łatwo ją narazić na uszkodzenia. Sumując wszystkie czynniki i aspekty owej sytuacji, Murai musiał przyznać sam przed sobą - dziecko mówi prawdę, jednak potrzebował całkowitej pewności. Zabójstwo w zorganizowanej społeczności jest bardo ryzykowne, nie mógł wystawiać się na zbyt duże ryzyko.
- Pierw chcę zobaczyć twoich rodziców. Dopiero potem zadecyduję, czy przyjąć twoją propozycję. - powiedział do chłopca. Może i wszystko wskazywało na to, że chłopiec mówił prawdę, potrzebował jednak to zobaczyć. Stawka jest zbyt wysoka, ryzyko późniejszych komplikacji związanych z okresem po wykonaniu zlecenia było też bardzo duże.

[Hikari]

~ Misja rangi C
7/30
Murai ~
Ogólnie w życiu można spodziewać się wszystkiego, ale zapewne żaden filozof by nie spotkał się z takim przypadkiem jak tutaj. Dzieciak atakujący z drewnianym mieczem krzycząc o zabójstwie, a potem chcący wygarnąć tego kogoś do morderstwa. Swoją drogą możemy przypomnieć sobie ile on miał lat? Dziewięć? Może dziesięć? Na takiego zdecydowanie wyglądał. Na twoją prośbę się uśmiechnął i złapał Ciebie za rękę, a następnie pociągnął w wybranym przez siebie kierunku. Ten uśmiech był przeraźliwy, szczególnie jeżeli dotyczył on zaprowadzenia do martwych rodziców. Wtedy też wypowiedział dziwne słowa:
- Więc pora ich odwiedzić! Wybaczy Pan, że nie zaserwują Panu herbaty, ale oni się nie ruszają. Ogólnie to nawet nie leżą w domu tylko obok drogi. Prosiłem, aby pomógł mi ktoś ich zakopać, bo spotkałem jedną osobę, ale ona uciekła, więc tak ich zostawiłem. Nie chciałem straszyć ludzi, rozumie Pan? Po prostu uciekła, a nie pomogła, przecież zjedzą ich wilki... Szczególnie, że leżą w lesie i do nich jest kawałek od wioski. Właściwie to może już w części ich zjadły jakieś drapieżniki, leżeli tam przez całą noc. Nie wydaje się Panu to ekscytujące? Co się dzieje z porzuconymi tak zwłokami? Toć to swego rodzaju eksperyment!
To co mówił, było przerażające. Kim on był, że mógł coś takiego mówić bez problemu z uśmiechem. Normalny człowiek by uciekł gdyby dostał taką prośbę, ale nie Murai. On był zaciekawiony można powiedzieć na swój sposób. Może nie całą sprawą, a bardziej czy jest ona prawdziwa czy też nie, mimo wszystko... Kto mógłby to wymyślić? Dojście tam wymagało wyjścia z Ryuzaku, a następnie pójście głęboko w las. Co jakiś czas mówił odległość jaka ich dzieli, a raczej ile mają do przejścia minut do upragnionego celu oczywiście na jego tempo, które nie było najszybsze, ale po jakichś dwudziestu minutach udało się. Powoli słońce zaczęło zachodzić, więc niedługo zacznie zapewne się wieczór. Co tam zostało zastane na miejscu wskazanym przez dzieciaka? Dwa ciała, mężczyzny i kobiety z poderżniętymi gardłami i ograbione z wszystkiego. O dziwo żadne zwierze ich nie ruszyło, a same ciała nie zaczęły jeszcze śmierdzieć nie były aż stare. Swoją drogą imponujące, że dziecko było w stanie zapamiętać taką drogę prawda? No właśnie. Opisywać ciał nie ma co się trudzić, ale widać było, że dziecko było w pewnym stopniu podobne do matki, poza nosem. Nos był bardziej ojca. Leżały oczywiście w kałuży krwi, która wytoczyła się z ich szyi. Ciała dalej miały zaciśnięte razem ręce, a może ktoś je zacisnął za nich po ich śmierci? Na przykład ten mały chłopczyk? Oczywiście jeszcze nie było to ewidentne aż tak. Dziecko podeszło do nich, uklękło i powiedziało:
- Cześć wam. Dawno was nie widziałem, przyprowadziłem do was tego Pana. Przywitajcie się ładnie. Niegrzecznie jest tak milczeć wiecie? Macie znowu gościa. Ten Pan was pomści wiecie!
Odwrócił się do Ciebie i dodał:
- Teraz mi Pan ufa? Po misji kupi mi Pan nowe spodnie, nie chcę wystraszyć ludzi w mieście, a w takich nie wejdę. Za to też Panu zapłacę ekstra, to co pisze się Pan na to?
Przekręcił głowę w lewo z swoim uśmiechem. Przerażające.

Odpisujesz tutaj:
Z/T -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 6&start=30

[Kira]

Kira otworzyła oczy i ziewnęła, przeciągając się w pościeli. Sądząc po tym, jak jasno jest w jej pokoju, to ranek już dawno wstał, dlatego też dziewczynka podniosła się z łóżka, które od razu zaczęła za sobą ścielić. Dziwne. Murai zawsze ją budził, nie pozwalając dłużej leniuchować, ale dzisiaj najwyraźniej była jakiś wyjątkowy dzień. Kira wyciągnęła z szafy białą sukienkę na długi rękaw i ubrała się, oczywiście uprzednio pozbywając różowej wstążki pod szyją, do pasa zaś przypięła swoją nową torbę na uzbrojenie. Ubrana i uczesana, poszła do łazienki, aby obmyć twarz i całkowicie się ogarnąć, a potem pozostało już tylko zejść na dół i poszukać jej opiekuna. Spodziewała się, że będzie siedzieć w salonie i czytać jakąś książkę, albo siedzieć na dworze i trenować, ale szybko zdała sobie sprawę, że nie ma go w domu, ani nawet w jego pobliżu. Zmarszczyła brwi i ruszyła do jadalni. Oprócz pudełka z tymi szatańskimi czekoladkami, nie było żadnej wiadomości dla niej. Czyżby musiał w pośpiechu gdzieś wyjść? Cóż, całkiem możliwe, bo nawet nie zrobił jej śniadania. Tak więc dziewczynka ruszyła do spiżarni, aby zobaczyć, co jest dostępne i w końcu zdecydowała się na kanapki, oczywiście z ciepłą herbatą do kompletu. Najedzona posprzątała po sobie w kuchni i rozejrzała się po domu. Odkąd Murai ją przygarnął, nigdy nie zostawiał jej samej w domu. Może to rzeczywiście jakaś pilna sprawa. Cóż. Może za ten czas przejdzie się po okolicy? Będzie wiedzieć, kiedy Murai wróci do domu, więc nic się nie stanie, jak zrobi sobie mały spacerek. Wzięła klucz z drzwi i wyszła z domu, zamykając go dobrze za sobą i chowając klucz do swojej torby. Jeśli Murai nie ma zapasowego, to najwyżej klamkę pocałuje. Nie! Wróć! Wsunie nici pod próg i otworzy sobie od wewnątrz. Fajne te jego nici i bardzo funkcjonalne. W każdym razie postara się być w pobliżu, żeby wrócić, gdy się zjawi. Może pomoże jej w treningu nad rozwijaniem swoich umiejętności, co byłoby niezwykle przydatne.
Póki co dziewczynka chodziła po okolicy, ale trzymała się w odpowiedniej odległości od domu. Warto było poznać teren w bliskim sąsiedztwie, a może nawet uda jej się naleźć jakieś zajęcie? Wszystkie pieniądze wydała ostatnio na zakupy ekwipunku i trochę grosza by się przydało.

[Inoue]

Misja rangi D
1/15

---

Pogoda się zepsuła. Ciemne chmury zapanowały na niebie, lekki aczkolwiek chłodny wiatr poruszał pobliską roślinnością. Nie padało na razie i raczej w ciągu najbliższej godziny nie powinno. Zaczęłaś zwiedzać pobliską okolicę nie oddalając się zanadto od domu. Ludzi nie było wiele jednak pojedyncze jednostki spacerowały sobie bądź kierowały się w jakimś konkretnym celu. Tobie jednak bardziej zależało na poznaniu terenu a nie sąsiadów. Los jednak chciał inaczej....
Dostrzegłaś babcię. Typową, standardową, z lekkim garbem i jakąś kiecką w białe kwiatki na niebieskim tle. Co dziwniejsze, stąpała dokładnie w twoim kierunku i gapiła się wprost na ciebie. Kiedy zbliżyła się na jakieś kilka metrów rzekła do ciebie: - Drogie dziecko. Jesteś młode i zdrowe. Potrzebuję pomocy kogoś takiego. Zgodzisz się? - Rzekła starczym głosikiem, przystanęła i czekała na odpowiedź.

[Kira]

Kira rozglądała się uważnie na wszystkie strony, zapamiętując teren i spoglądając na ludzi, których miała okazję dostrzec. Wyglądali na zwykłych mieszkańców kupieckiego miasta, więc po pewnym czasie nieco się rozluźniła i pozwoliła sobie nawet poprzyglądać się niektórym ciekawym personom. Tak się składało, że nie tylko ona obserwowała, ale także była obserwowana. Tego jednak chwilowo nie dostrzegała, patrząc na drogę, którą tu przyszła, aby sprawdzić, czy widać stąd dom Muraia. Było widać, więc spokojnie mogła jeszcze przejść kawałek. Kiedy się odwróciła, już miała ruszyć przed siebie, kiedy dostrzegła typową starowinkę, zmierzającą w jej kierunku i wyraźnie się jej przypatrującą. Nie, na pewno nie znała tej kobiety, ale ona najwyraźniej wiedziała, z kim ma do czynienia, bo już po chwili podeszła bliżej i odezwała się do dziewczynki. Hm? Potrzebuje pomocy? To znaczy, że może uda jej się zarobić trochę grosza! Kira uśmiechnęła się więc szeroko i szybko skłoniła się uprzejmie babince. Będzie teraz udawać miłą i uczynną, aby tylko dobrze wykonać zadanie i dostać za to pieniądze.
- Oczywiście. Chętnie pomogę. - Odpowiedziała z entuzjazmem. - Na czym będzie polegać moje zadanie, proszę Babci?
Była ciekawa, do czego starowince było potrzebne dziecko shinobi. Może będzie musiała coś dźwigać? Albo podlać jej ogródek? Zrobić zakupy? Popilnować kota? Cóż, pewnie już za chwilę się dowie. Miała tylko nadzieję, że to coś, czemu podoła. Co prawda plecy już jej się zagoiły, ale nadal była tylko chudą i kruchą dziewczynką, która nie była zbyt mocna fizycznie.

[Inoue]

Misja rangi D
3/15

---

Starowinka miała dziwny ruch głowy. To była chyba jakaś starcza choroba przez co miała tiki łbem. Nie przeszkadzało jej to jednak w niczym. Przystanęła tuż obok, poczułaś charakterystyczny starczy zapach. Na szczęście nie należał do intensywnych. - Oh, jesteś takim uroczym dzieckiem! Jest pewna sprawa. Mam w domu chomika. I kota. Te dwie pary się nienawidzą. Niestety mój wnuczek zaraz musi wyjść do pracy. A mi brakuje składników do obiadu. Muszę więc iść do sklepu a nie ma kto zostać ze zwierzakami żeby ich przypilnować. Nic więcej nie musisz zrobić -Rzekła staruszka po czym wskazała chudym palcem swoją chałupę. Była blisko domu Muraia więc nie byłabyś zbyt daleko, oddalona raptem o kilka domów. Misja wydawała się banalna. W końcu co mogą zdziałać jakieś pchlarze? - To jak. Zgadzasz się? Spytała niecierpliwie.

[Kira]

Babinka wyglądała całkowicie zwyczajnie i na pewno nie było to Henge no Jutsu, które miałoby ją zmylić i zaprowadzić w pułapkę. Nie dałoby rady jej tak oszukać, bo od razu wykryłaby podstęp. A gdyby Ci, którym uciekła, postanowili ją odnaleźć, to doskonale o tym wszystkim wiedzieli, więc na pewno nie będą się chować za takimi słabymi sztuczkami. Starowinka więc była całkowicie bezpieczna, poza tym jej tikiem i specyficznym zapaszkiem. Chyba, że zacznie ją w domu karmić swoją kuchnią, albo pokazywać z rozczuleniem zdjęcia wnuków. Wróć! W tamtych czasach nie było zdjęć, więc była względnie bezpieczna. Zadanie, które przedstawiła jej stara kobiecina, okazało się całkiem przyjemne. Dopilnować kota i chomika, żeby ten pierwszy nie zżarł tego drugiego, dopóki babcia nie wróci z zakupów. Cóż. Może postraszy trochę kocisko i to się do niej nie zbliży, kiedy będzie pilnować gryzonia. Okaże się. W razie czego użyje jakiegoś jutsu, żeby skutecznie go zniechęcić jeśli taka będzie potrzeba. Szkoda tylko, że nie mogła zrobić na chomiku Henge no Jutsu, żeby się zmienił w coś, gdy tylko kot zaatakuje.
- Tak, zgadzam się. - Odpowiedziała Kira, uśmiechając się. - Mogę popilnować Babci zwierzaków na czas wyjścia po zakupy. Szczerze mówiąc, to jeszcze nigdy nie widziałam chomika.
Sprawa była o tyle komfortowa, że będzie przebywać dostatecznie blisko domu Muraia, żeby wiedzieć, kiedy wróci, dzięki temu jej opiekun nie będzie się o nią martwił i nie zacznie jej szukać. Ciekawe czy by szukał. W sumie zdążyli do siebie przywyknąć, ale Murai nadal był chłodny i rzadko wykazywał ludzkie odruchy. Będzie trzeba to troszkę zmienić.

[Inoue]

Misja rangi D
5/15

---

Kiedy tylko się zgodziłaś, na babcinej twarzyczce wytworzył się szeroki uśmiech. Była zachwycona że się zgodziłaś, gdyby nie jej wiek to może by nawet podskoczyła i zrobiła fikołka. Pozostało jej jedynie urocze zaklaskanie w zmarszczone dłonie, niezdarnie przytrzymując swoją laskę łokciem. - Jesteś cudowna słoneczko. Chodź. Wejdźmy do domu. Może znajdą się jakieś łakocie - Oznajmiła staruszka i w mig ruszyła ślimaczym tempem do chatki. Mimo że była ona oddalona o jakieś 15 metrów, dojście do niego chwilę zajęło. Staruszka otworzyła drzwi które skrzypnęły. Pojawił się korytarz w którym był mężczyzna szykujący się do wyjścia. - O, udało ci się kogoś zwerbować. Będę niestety wieczorem - Oznajmił po czym po prostu wyszedł. Starowinka pożegnała wnuczka po czym zajęła się ponownie tobą. - Rozgość się proszę. Też wyjdę, szybciej uwinę się z zakupami. Jeśli masz pytania to pytaj - Oznajmiła. W korytarzu znalazł się kolejny gość - był to rudy i spasiony kot który łypał na was podejrzliwym wzrokiem. Chyba czeka aż staruszka wyjdzie.

[Kira]

Widząc radość i entuzjazm babci po tym, jak Kira zgodziła się jej pomóc, dziewczynka zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie wrobiła się w coś paskudnego. Kot równie dobrze może się okazać wrednym skurczybykiem, który zrobi wszystko co w jego mocy, żeby dorwać tego cholernego chomika i Kira będzie miała pełne ręce roboty. No ale zobaczymy. Może uda jej się ocalić gryzonia. Przecież nie da się przechytrzyć głupiemu kocisku. Pozostało jej już tylko podążyć za starowinką, która poprowadziła ją do swojej chatki. Ślimacze tępo wystawiało cierpliwość Kiry na próbę, ale ostatecznie powstrzymała się, żeby wziąć babcię za rękę i pociągnąć ją za sobą, żeby nieco przyspieszyła swoje ruchy. W końcu jednak znalazły się pod drzwiami, które staruszka otworzyła z nieprzyjemnym skrzypnięciem. Widząc jakiegoś mężczyznę, który właśnie szykował się do wyjścia zgadła, że to wnuk starszej pani, o którym wcześniej wspomniała.
- Dzień dobry. - Przywitała się uprzejmie i ukłoniła.
Usunęła mu się z drogi, gdy wyszedł z domu, po czym jej wzrok ponownie skierował się na babcię, która zwróciła się do niej w kwestii ewentualnych pytań. Kira kątem oka dostrzegła ruch w korytarzu i skierowała swoje czerwone oczy na spasionego kota, który właśnie przyszedł sprawdzić, czy bezpiecznie może zeżreć chomika, czy też jeszcze trochę będzie musiał poczekać. Dziewczynka skrzywiła się lekko. Nie miała zamiaru nawiązywać bliższej znajomości z kotem, poza tym lepiej jeśli nie będzie jej lubił, jeśli ma bronić gryzonia.
- Czy ma Pani packę na muchy? - Zapytała. - W razie czego, łatwiej mi będzie odganiać kota taką packą, niż tym co mam przy sobie.
Po tych słowach wyciągnęła jeden ze swoich kunaiów i pokazała starowince, uśmiechając się przy tym szeroko. Osobiście nie miałaby nic przeciwko wypatroszeniu kotka, ale staruszce nie bardzo może się spodobać ten pomysł, dlatego też schowała ostrze do torby. Jak nie będzie packi, to może jakaś gazeta, albo coś innego, czym może przywalić upierdliwemu kocurowi, nie robiąc mu przy tym krzywdy. No i przede wszystkim powinna się dowiedzieć, gdzie jest chomik, żeby siedzieć przy nim i go pilnować. Zapowiada się ciekawie.

[Inoue]

Misja rangi D
7/15

---

Zagadnęłaś o zwyczajną packę na muchy. Pokazałaś swoje zabawki na dowód ich niepraktyczności podczas pilnowania chomika. Babunia zawahała się, podrapała się w głowę w zamyślę. - Masz rację dziecino. Gdzie ja ją położyłam...- Mruknęła i zaczęła krzątać się po jednym z pokojów. W końcu przyniosła drewnianą łapkę na muchy, na końcu był zaczepiony kawałek materiału. Wręczyła ci narzędzie do rąk z radosnym uśmiechem. - Proszę. Choć dla niego nie trzeba aż tak rygorystycznych metod. Wystarczy na ogół na niego spojrzeć - Oznajmiła po czym ubrała jakiś babciny sweterek i wyszła machając uprzednio dłonią. Zostałaś sama z pchlarzem który taksował cię zielonymi ślepiami. Pozostało tylko czekać aż właścicielka zjawi się z powrotem. W tym czasie można było po prostu poleniuchować i oczywiście mieć oko na tego kota który czaił się na gryzonia....gdziekolwiek on był. Choć mogłaś usłyszeć tłuczenie się o klatkę w najbliższym pokoju.

[Kira]

Kiedy Kira zapytała o packę na muchy, staruszka nawet przyznała jej w tej kwestii rację i zaczęła szukać morderczej broni, zaś dziewczynka w tym momencie rzuciła kotu upiorny uśmieszek. Niech no się tylko zbliży do chomika, to zdzieli go w dupsko packą. To będzie nawet zabawne, więc już nie mogła się doczekać. Jakoś nie zapałała sympatią do spasionego kota, a to z kolei sprawiało, że nie będzie miała oporów aby mu w razie czego przyłożyć, jeśli tylko zbliży się do gryzonia.
Babcia po chwili wróciła z drewnianą packą, którą wręczyła Białowłosej, przy okazji stwierdzając, że taka metoda nie powinna być konieczna. Kira kiwnęła głową i przyjrzała się swojej nowej broni na niesforne kocisko. Była mimo wszystko innego zdania na ten temat.
- Kot mnie nie zna, więc samo moje spojrzenie może nie wystarczyć. - Odpowiedziała Kira. - No ale zobaczymy. W każdym razie będę pilnować chomika.
Tak więc starowinka mogła już się ubrać i wyjść po zakupy. Pomachała jeszcze dziewczynce, na co ta odmachała. Kira była pełna podziwu dla tej starej kobiety. Ściągnęła z drogi nieznajome dziecko, do tego shinobi i tak po prostu zostawiła same we własnym domu. Niesłychany dowód zaufania, bo raczej nie przeszło jej przez myśl, że Kira mogłaby obrobić jej chatę podczas nieobecności. Cóż, pozostało tylko się cieszyć, że tak dobrze traktują tutaj ninja.
- No i co się patrzysz? - Zwróciła się do kociska, które wlepiało w nią ślepia. - Trzymaj się z dala od chomika, bo inaczej wywieszę Cię za ogon przez okno.
Pogroziła mu paluszkiem, po czym ruszyła za źródłem dźwięku, który dosłyszała w sąsiednim pokoju. Wyglądało na to, że chomikowi sprzykrzyła się cisza i postanowił potłuc się trochę po klatce. Przynajmniej Kira mogła po tym zlokalizować miejsce, w którym znajdował się gryzoń. Podeszła bliżej i przyjrzała się uważnie chomikowi, nadal trzymając drewnianą packę na muchy.

[Inoue]

Misja rangi D
9/15

---

Poszłaś za źródłem hałasu, kot cały czas śledził cie wzrokiem nie ruszając się z miejsca. Zobaczyłaś prowizoryczną klatkę z drugów, pod spodem drewniany spód. Małe zwierzątko kręciło się na metalowym kołowrotku co jakiś czas rozsypując trociny. Jak na chomika to był spory. Wielkością można było go porównać do dłoni Kiry. Miał na dodatek lekką nadwagę. Był biały w brązowe łatki, miał duże czarne ślepka i małe różowe łapki. Biegał zażarcie na kołowrotku jakby ćwiczył do jakiegoś wielkiego maratonu. Kot tymczasem wskoczył na wysoką szafę i niecierpliwie kręcił ogonem łypiąc na chomika. Wyraźnie liczył na to, że będziesz z nim jakoś współpracować. Wychylił łeb nadstawiając uszów i przeskoczył na niższy segment i zamiauczał żałośnie. Chyba łatwo stąd nie pójdzie.