Dom rodzinny Asaki

[Hikari]

Wypowiedział prawdopodobnie wszystko co miał o swojej uczennicy, ale musiał przyznać Shikarui'owi trochę racji. Jej przeszłość rządzi teraźniejszością, tylko w coraz mniejszym stopniu. Nie wiedział tak na prawdę co chciała zrobić tak nagle chwaląc się swoją siłą. Posiadała spore umiejętności, ale brakowało jej bardzo doświadczenia bojowego. Podczas wojny miała okazję go trochę zaznać, ale wciąż była Doko, a to dużo świadczyło w tym temacie. Przecież w niej uczestniczyła, spokojnie można było osiągnąć sławę aby awansowali na Akoraito.
Początkowo nie zrozumiał dlaczego zostało wspomniane o sharinganie w Daishi, ale po chwili połączył to z Toshiro. Co tutaj robiła krew Uchiha? Cóż, nie zapyta się, bo jak powiedział jego rodzina zmarła. Byłoby to bardzo nie miłe. Chwilę się zaczął zastanawiać jak akurat Hotaru bardzo ekspresywnie odpowiadała. Słyszał, że te tereny zajmują Koseki, tylko nie znał zupełnie ich kekkei genkai. Tak na prawdę o dziwo jedynego, którego mężczyźni siedzący z nim nie posiadają. Chociaż zaraz zaraz... Czy nie było wspomniane wcześniej coś o krysztale? Czyżby tworzyli właśnie ten materiał? Musi to mieć na uwadze na przyszłość, przez całe te wesele prawie mu uniknęła tak istotna informacja. W zamian wypadało odpowiedzieć Shikarui'owi w zakresie jego zdolności, tym bardziej jak wyciągnął Terumiego z odmętów jego umysłu.
- Jedyne co tak po prawdzie moje kekkei genkai mi daje to możliwość plucia na wszystko, a przy stole nie wypada tym bardziej w gościach. Wybacz, że odpuszczę demonstrację.
Hikari z uśmieszkiem pozwolił sobie zachować trochę tajemniczości w tym wszystkim, podawać odpowiedź za pierwszym razem na tacy byłoby dziecinnie łatwe. Wiele osób słysząc o tym mogłoby nie uwierzyć, że są shinobi zdolni wydalać z siebie taki niebezpieczny ciekły produkt działalności wulkanicznej. Tylko prosto z ust, chciałby tym manipulować jak niektórzy piaskiem. Wtedy wszystko byłoby chyba zbyt piękne i proste, prawda? Może zagadka? Gdy góra się wścieka, czerwona ciecz wycieka. Bezsensu, równie dobrze może powiedzieć to bezpośrednio. Dobra dość z czekaniem na ten punkt kulminacyjny, ileż można?
- Niestety nie jest to nic pięknego, aby się chwalić, tylko lawa. Taka sama jak w wulkanach.
Tylko, albo aż. Daje mu ona wiele możliwości, może korzystać z magmy, gumy, jakaś biała odmiana twardniejąca z wodą. Nazwie to wapniem, jakoś pasuje mu ta nazwa. Nie chciał zdradzać od razu wszystkich sztuczek z rękawa, a parę ich posiadał. Nie miał nic przeciwko w trakcie sparingu pozwolić posmakować części jego pełni możliwości. Oczywiście dbał o to aby kogoś nie skrzywdzić za bardzo w tym przypadku. Stąd bywają czasem dziwne zasady podczas sparingów.
Słowa pana młodego o panienkach zostały wyłapane przez Hotaru jak można się domyślić, dla kogoś postronnego słyszącego to zdanie mogło brzmieć bardzo kontrowersyjnie. Tych już dzisiaj mają wystarczająco, na szczęście Asaka siedziała prawdopodobnie zbyt daleko, aby ich podsłuchiwać. Hikari musiał odmówić, miał swoje powody, których nie mógł w żaden sposób nikomu zdradzić dlaczego nie chciał się wiązać. Jego misja jaką sobie nałożył na barki jest zbyt niebezpieczna, każdy się obawiał zadzierać z liderem Yogan, a tutaj myślał o jego likwidacji.
- Muszę podziękować, nie szukam kobiety. Ostatecznie raczej muszę przed nimi uciekać.
Ponownie lekko zaśmiał się Terumi, ale to była akurat prawda. Nie za bardzo chciał się dzielić takimi wspomnieniami, nawet jako narrator przy wszystkich. Żaden inny mężczyzna nie nazwałby tego co u niego zaszło gwałtem, tylko jakimiś niespodziankami. Kiedy Hotaru opuściła ich szeregi przy stole zostali trio facetów. Takich dwóch jak nas trzech nie ma ani jednego, tak więc towarzystwo nie powinno się przesadnie nudzić. Oczywiście nie wątpił, że prędzej czy później się rozejdą od stolika.

[Chise]

W chwili gdy wysiadali z powozu, Chise zupełnie niechcący przypomniała sobie podobną sytuację. Tylko, że wtedy wychodziła przed hotelem Marmur, wraz ze swoją matką i była zima. Tutaj zaś było lato i dziewczyna była w towarzystwie Jashinisty. Nie szła też jak na skazanie na spotkanie z ekscentryczną i stetryczałą ciotką, a była podekscytowana tym weselem. Cieszyła się w sumie na na spotkanie z Shikaruim, ale także czuła, że pobyt w radosnym otoczeniu, pełnym miłości i z dala od swoich trosk znakomicie jej zrobi.
Po zameldowaniu się w hotelu (Chise nie miała pojęcia jak Toshiko zdołała im to załatwić na czas i to jeszcze przez taką odległość, ale nie zamierzała pytać) musieli tylko doprowadzić się do porządku. Po obmyciu z kurzu podróży i odświeżeniu się, Uchiha musiała zastanowić się nad strojem. Myślała nad tym czy nie iść ubrana zwyczajnie, jak zazwyczaj, ale uznała, że nie będzie to zbyt grzeczne. Z drugiej strony nie chciała zakładać kilkunastu kimon i przez resztę wieczoru ruszać się jak lalka. Postanowiła pójść na kompromis. Ograniczenie kimon do minimalnej ilości, ale na wierzch założyła zaproponowane przez matkę, razem z obi. O jego zawiązanie musiała poprosić Shigę, któremu dała szczegółowe instrukcje co i jak robić.. Włosów nie miała jak spiąć, więc tylko założyła srebrną opaskę na nie, by nie wpadały jej do oczu i zrezygnowała z dalszych ozdób. Nie był to najwygodniejszy strój który założyła, ale nie był też zły, miała wystarczająco swobody ruchu. Po zabraniu prezentów byli gotowi do wyjścia, by znaleźć dom tej.. Asaki.
Zadanie jakie przed sobą postawili było jednak zaskakująco proste. Wystarczyło zapytać kogoś, ten wskazał drogę, a następnie kierować się w stronę świateł i odgłosów zabawy. Choć po drodze mijali mnóstwo podobnych sobie domów, to żaden nie tętnił dziś życiem tak jak ten. Chise miała wrażenie, że trafiliby tu nawet bez wskazówek.
Przystanęła przed domem na ulicy, przez moment po prostu słuchając gwaru rozmów ze środka. Nie miała możliwości w takim zamieszaniu usłyszeć znajomego głosu, ale i tak chciała spróbować, może bardziej wczuć się w to miejsce? Nie brzmiało jak wesele w Sogen, ale i było jasne, że zwyczaje tu są odmienne, nie była więc przesadnie zdziwiona. Poprawiła nerwowo włosy i ułożenie opaski na niej, szybkim ruchem otrzepała delikatnie popielate kimono, przesunęła dłońmi po czarno-białych haftach i sprawdziła czy wszystko było w porządku. Było. A mimo to i tak jeszcze nie ruszyła do środka.
- To kawał czasu, od mojego ostatniego spotkania z Shikaruim - powiedziała do Shigi po cichu. Sama nie wiedziała na co liczyła mówiąc mu to, może na trochę wsparcia? I tak je miała, trzymając swoją dłoń na jego przedramieniu. Ale też chciała mu o czymś wspomnień.
- Tylko ani słowa dziś o Jashinie, składaniu ofiar i innych nieprzyjemnych rzeczach, dobrze? I bez popisywania się katonem przy stole. Postarajmy się, by był to po prostu miły wieczór - dodała jeszcze do niego. Tak.. Prewencyjnie, bo z Jashinistą nic nie wiadomo, czy nie zacznie od pokazania czegoś fajnego ognistego, jak u niej w domu.. A wiele osób ma uraz do katonu, nie wiedzieć czemu, hehe. Podrapała się po czerwonej plamie na dłoni, bardziej z nerwów niż dlatego, że swędziała. Nabrała głębokiego oddechu i przeszli przez bramę na teren wesela. Na szczęście nie zrobili tego z hukiem, żeby połowa gości się na nich zaczęła patrzeć. Zaczepiła jakąś najbliższą osobę od wyjścia, wyciągając w jej stronę dłoń. Patrzyła się przed siebie, choć głowę skierowała w stronę nieznajomego. Starała się wyczuć, czy to kobieta czy mężczyzna, choć nikt nie powinien się w sumie obrazić gdy myli się osoba niewidoma, prawda? Nachyliła się delikatnie, by nie musieć przekrzykiwać rozmów.
- Przepraszam bardzo.. Czy mógłby Pan mi wskazać gdzie się znajduje Pan Młody? Byłabym bardzo zobowiązana - uśmiechnęła się na koniec i ukłoniła, ale nadal strzygła uszami, mając nadzieje, że znajomy głos Sanady sam się odnajdzie.

[Hitsukejin Shiga]

Insanity

it's just a narrow bridge
the shores are reason and urge

I'm climbing up after you
the sunlight's confusing the mind
a blind child that's crawling on

I'll find you

Z każdym przejechanym kilometrem, po tym jak już jakimś cudem uporali się z całym pierdololo, mnich coraz bardziej gnił od środeczka jak jabłko zostawione na słońcu, ale w wilgotnym otoczeniu. Nuda, zżerała go niesamowita nuda, ale to chyba typowe "masz o co prosiłes, pastuchu". Kiedy matka Chise się przymknęła z wykładami jak opiekować się córeczką, musieli załatwić mnóstwo spraw. Woźnica też na początku gadał, handlarze gadali, ludzie gadali, patrol straży na granicy prowincji gadał. Miał ich szczerze mówiąc dosyć do tego stopnia, że zastanawiał się czy przypadkiem morderstwo masowe nie jest rozwiązaniem na.... dziewięćdziesiąt dziewięć procent problemów z jakimi boryka się społeczeństwo. Ale, tak jak załatwiając wszystko marudził, gdy nadeszła cisza - zaczął żałowac marudzenia. Minuty, godziny, dni. Zmieniał się tylko widok z powozu, gatunki drzew i drobne zabudowania. Totalna nuda. Ostatnie miesiące Shiga spędził od wojny z antykreatorem przez walki z dzikimi i sektą jakiegoś oszalałego proroka i spotkaniach z liderką. To było życie, a teraz jak musiał spuścić z tonu to go wyginało i przewracało na lewą stronę. Nawet Chise widziała, że gdy ktokolwiek zbliżał się na drodze do ich wozu to mnich się cały nakręcał, gotów, że to może są bandyci! Oby to byli bandyci! To nigdy nie byli bandyci. Nuda, posucha, żenada, smutek, ból, cierpienie, boże ile jeszcze. Jedyne co było miłe, to to, że Chise pozwolila mu wsunąć dłoń pod yukatę i głaskać jej nagą skórę.
Kiedy dziewczyna znudzona podróżą kazała przyśpieszyć, Shiga wziął ją na kolana, by większość uderzen i obijania się o twardą konstrukcję wozu zminimalizować własnym ciałem. Ale nadeszła też inna odmiana, gdy już przyśpieszyli. Najpierw gdzieś utknęli, co skończyło się tak, że mnich powolutku zdjął z Siebie przysypiającą Chise i wyskoczył z wozu jak oparzony, gotów do składania pieczęci. Na jego nieszczęście to nie była zasadzka bandytów chcących ich zamordować, a jedynie durna koleina. Pomógl woźnicy wypchnąć wóz, gdy konie ciągnęły - nie dopuścił Chise do pracy, mimo że z jej pomocą poszłoby szybciej. Ubłocił się przy tym, ale miał strój na przebranie więc... Potem pierdykło koło i całe przyśpieszanie okazało się bez sensu bo i tak było bez celu, w rezultacie byli spóźnieni. Woźnica nie pozwolił jechac nocą, mimo, że Shiga go męczył i groził. Chise nalegała. Nic z tego, nocą zostawała tylko piechotka, na którą się nie zdecydowali więc karczma była ich następnym przystankiem.

Shiga po raz kolejny wpadł w podziw, lekki, gdy dowiedział się, że w karczmie w której się zatrzymali była dla nich rezerwacja. Do tej karczmy skierował ich woźnica, którego opłaciła Toshiko. Co oznaczało, że od początku planowała, matka Chise, dać im pokój w karczmie i możliwość przygotowania się by wyglądać bajecznie. Przerażająca myśl jak daleko sięgały macki Toshiko, jednak postanowił nie głowić się nad tym więcej. Wniesienie rzeczy do zajazdu, obmycie, odświeżenie, te sprawy...

Gdy Chise zastanawiała się co założyć, Shiga rozpakował karton wyciągając białe kimono na którego powierzchni były wyszyte czerwoną i pomarańczową nicią wzory przypominające archaiczne nieco przedstawienie ognia i płomyków, a na plecach grubą nicią wyhaftowany był znak Hi, oznaczający ogień. Idealne dla mnicha który podczas Kami no Hikage, gdzie podobno Chise otrzymała pomoc od tego Shikaruiego, ogłosił istnienie Hi no Ishi czyli swojej mnisiej woli ognia.
-Gotowy. - Zaśmiał się, rzucając się na łóżko jak typowy facet mając wszystko gdzieś. Chise poprosiła o pomoc z wiązaniem, a pouczony - PO RAZ KOLEJNY UCIAPY UCZĄ GO SAVOIR VIVRU I SZLACHCIAŃSKICH ZACHOWAŃ AJ WAJ - jak to robić - pomógł się jej ubrać.
-Wolałbym cię rozebrać z tych ciuchów niż w nie ubierać, ale nie można mieć wszystkiego. - Szepnął jej prosto do uszka, gdy skończył wykonywać jej polecenia.

Dalej to Chise dzięki swojemu doskonałemu słuchowi mówiła gdzie sie kierować, a spytany osobnik ich dobrze pokierował. Shiga widząc, że zbliża się do zabawy, złożył pieczęć smoka.
Dookoła jego ciała pojawiła się warstwa czakry, ogrzewająca powietrze dookoła mnicha w bardzo sympatyczny sposób, a dookoła jego całego ciała zaczeły unosić się urocze ogniki-płomyczki z którymi kontakt był jak spadająca na skórę kropelka gorącej wody. Ostatni element jego ubioru. Chise się stroiła, on... on używał czakry do bycia fabulous. Taki mamy klimat. Kiedy Chise się zatrzymała, stanął obok.
-A ja chyba nie znam gościa. Pamiętam jakiegoś łucznika co ci pomógł w KnH, ale tyle. To on, ta? - Mruknął mnich, będąc wyczillowanym jak bakłażan z rusztu. Dostał zakaz katonów, ale to co miał dookoła Siebie to wygląd i efekt piękna, nie katon, a skąd. Chise miała prym i wiodła całą fabułą do przodu, mnich po prostu był dla niej wsparciem i oparciem, ładnie się uśmiechając i ładnie wyglądając.
Chise do kogoś podeszła, prosząc o skierowanie do pana młodego. Mnich ukłonił się lekko i uśmiechnął się dosłownie od ucha do ucha swoimi stalowymi, ostrymi jak brzytwy kłami. No ciężko powiedzieć, żeby cokolwiek co z Shigą związane było normalne, dlatego rozumiał dlaczego Chise poprosiła go o względny spokój.

No i zakaz Jashina.

[Shikarui]

UWAGA: sesja "bezkolejkowa" ♥

Taka reakcja ze strony Hotaru była do przewidzenia, ale nie koniecznie przewidywał ją Shikarui. Jakoś... nie zakładał, że jest to sekret, tajemnica, którą z nikim się nie podzielił. Czemu miałby się nie dzielić z nimi, a z nim już tak? Chyba że zakładał, że on nie będzie wiedział, czym są te tajemnicze, mamiące oczy. Tak jak przed momentem czarnowłosy swoje zakładał. Z tym, że on znał Hikariego przez ten jeden, krótki wieczór, który płynął w swoim magicznie wolnym rytmie. Leniwym i kolorowym, ciepłym i chłodnym jednocześnie. Tak samo jak nie znał Hikariego, tak samo nie zasmakował w takich nocach. Hotaru ich zasmakowała i znała też Toshiro od wielu, wielu lat. Sekrety i sekreciki. Shikarui wpatrywał się z lekkim zdziwieniem w Hotaru, zdziwieniem spowodowanym tym jej wybuchem.
- Ucieknie ci kiedyś kobieta, której zapragniesz. - Z takim podejściem, w którym nie wierzył, że ktoś mógłby mu oddać rękę swojej córki, stracił już tę kobietę. Na rzecz dość obojętnego faceta. Byłby na pewno lepszym bratem, ojcem, przyjacielem. Tymczasem to on został z niczym. Tak to już było, że Los nigdy nie był sprawiedliwy. Możesz sobie prosić i modlić się bo bogów, ale oni jak zawsze - milczeli. Och, no tak. Oprócz jednego bóstwa, którego przedstawiciel miał się tutaj pojawić. Jako najmniej spodziewany gość ze wszystkich. Wilk wywołany z lasu. Słowa Sanady nie miały być przyganą, pouczeniem, raczej dobrą radą, taką po przyjacielsku, skoro już siedzieli przy jednym stole i pili razem sake. Shikarui bardziej obżerał się słodyczami, bardzo zadowolony z faktu ich bytowania na stole, a które to słodycze w pewnym momencie interesowały go chyba bardziej niż cała reszta świata.
- Tylko? Przemawia przez ciebie wielka skromność. - Nie wyobrażał sobie tego, chociaż przez krótki moment próbował. Lawa. Samo to pojęcie było dla niego abstrakcją, choć niby wiedział, co to oznacza. Gorąca substancja, która topiła wszystko na swojej drodze, zamknięta głęboko w wysokich górach. Takich, przy których modlono się o to, by nigdy się nie obudziły, a jednak ludzie potrafili tam osiadać tylko dlatego, że gleba była o wiele bardziej żyzna. - Byłbym zaszczycony móc zobaczyć tą umiejętność. - Bez nacisku, bo oczywiście - każdy ninja chciał mieć własne sekrety. I nie koniecznie wliczała się w to prezentacja tych sekretów przed nieznajomymi. - Jedynie kobiety? - Oparł się łokciem o blat, długie włosy przelały się przez jego ramię, kiedy skierował wzrok na Hikariego. - Niejeden mężczyzna mógłby dać się porwać twojej urodzie. - Nie dało się ukryć, że Hikari wyglądał jak dziewczynka. Delikatna i ulotna jak płatek brzoskwini. Jego wszystko w zasadzie mówiło, że bardziej się nadawał do posadzenia przed sztalugą i oferowanie mu w dłonie pędzla niż do tego, by dzierżyć miecz. Ale dłonie miał zahartowane. Od zimnej stali i od składania pieczęci. Dlatego Shikaruiego nie dziwiło to w żadnym stopniu.
Tymczasem aktorzy, do których dosiadła się Asaka, królowali w zabawach. Jeden z nich właśnie wdrapał się na stół, Tora, z lutnią w łapskach, rzecz jasna inni skrzętnie zrobili mu miejsce, żeby czasem niczego nie postrącał. Chizuru klasnęła w dłonie i zaśmiała się perliście, delikatnie łapiąc za rąbki kimona, żeby wejść razem z mężczyzną na blat, skoro już się zaoferował i wyciągnął w jej kierunku dłoń. Struny poszły w ruch, wygrywając skoczną melodię, a młoda kobieta o urodzie aniołka, z długimi, jasnymi blond włosami, zaczęła tańczyć, z wyczuciem i ostrożnie, żeby nie bujało całym stołem.
- Zjeby... - Mruknęła Miko, mocno zbudowana kobieta siedząca po prawicy Asaki, która właśnie zajmowała się mięsem, które nałożyła sobie na talent.
- Taniec, taniec i swoboda! Gdzie nie ma tańca, nie będzie między ludźmi zgoda! - Ogłosił ubrany w kolorowy strój mężczyzna z zawiniętym wąsikiem, który podniósł się wręcz ze swojego miejsca i rozłożył ramiona, niczym poeta wiedziony opatrznością swej muzy. Kilka osób powstawało od stołów, nie potrzebowali zachęty, zaczynając wirować po trawniku.
- Masz, bo jeszcze wpadną na pomysł, żeby ciebie też w to wciągnąć. - Miko nałożyła kawałek ryby białowłosej do miski, uśmiechając się pod nosem. Nawet puściła do panny młodej oczko. - Ładniej ci było w ciuchach podróżnych. Ta ilość kimon to przesada.
Shikarui już miał wstawać od swojego stołu, podejść do Asaki, porozmawiać z nią, z jej znajomymi, których nie miał okazji poznać, bo w sumie wypadało, żeby ich poznał. Wyglądało na to, że kobieta się świetnie z nimi bawiła i wtedy, gdy go nie było i teraz było całkiem nieźle. Miał - to było słowo klucz. Bo jego rozleniwiona sylwetka spięła się, a flegmatyczny wyraz twarzy zmienił na uważny i czujny. Napięcie. Jak u każdego tygrysa, który zwietrzył zapach obcego drapieżnika na jego terenie. Powoli obrócił głowę w kierunku, gdzie stąd nie było widać w sumie niczego specjalnego - ot, budynek, bawiący się goście... Sanada podniósł się z miejsca, choć lepszym określeniem było powiedzenie: zerwał się. Nie wybitnie gwałtownie, ale na tyle szybko, żeby nie można było tego uznać za zwyczajne wstanie od stołu. Kalkulacja. Czemu Chise przyszła akurat z []nim[/i]? Świat był doprawdy bardzo mały.
Shikarui rozluźnił się i wyszedł parę kroków do przodu, zapominając chwilowo o całej reszcie świata i wygłuszając się na jego wołanie.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Tajemnice"

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=O1C8UAXJiuo[/youtube] Samotne posiedzenie na tarasie i oddanie się natłokowi własnych myśli musiało w końcu zostać przez kogoś przerwane. Co prawda nie siedziała tam sama jakoś strasznie długo to po parunastu minutach zdołała ją odnaleźć Hotaru na które kroki nie zareagowała. Wyczuła, że idzie aczkolwiek nie znała jeszcze jej chakry na tyle by odróżniać ją od wielu innych zgromadzonych w tym domu, zwłaszcza w taki dzień jak ten. - Hej... - Odpowiedziała dosyć cicho. - Nie... Po prostu nie rozumiem jak dla niego to może być tak lekkie i proste - Westchnęła wciąż ze smętną miną. W końcu to nie było nic takiego z czego można sobie zwyczajnie żartować czy opowiadać przy stole. Brzmiała na dosyć rozczarowaną słowami jakie tam usłyszała. - Zastanawiałaś się dlaczego... Czasem się słyszy, że blizny dodają im uroku. Mówią o tym jakie bitwy stoczyli i sobie poradzili... - Spojrzała się wtedy na Hotaru poprawiając nieznacznie to jak siedziała, przesunęła się delikatnie i kontynuowała. - Po prostu... To nie cesarstwo w którym ludzie się tym szczycą, że zostały im namacalne wspomnienia po " czymś ". Tutaj... Sama wiesz, że mamy pewne obowiązki i jest po prostu trudniej. - Oczywiście chodziło tutaj o te nieszczęsne śluby do których blondynka miał dwojakie zdanie, z jednej strony gardziła tym, że powinna za kogoś wyjść bo tak nakazali starsi niżeli z faktycznego uczucia.

- Zawsze bałam się stanąć w takiej sytuacji jak ty, zastanawiałam się kim on będzie, czy będzie dobry, zły. Czy go polubię czy też nie... A teraz... Wciąż nie jestem pewna co bym zrobiła. Zawsze... Wolałam myśleć, że będę mieć w tej kwestii szczęście i spotkam kogoś i jakoś... - Nie płakała, głos się jej nie łamał ale brzmiała dosyć sfrustrowaną a zarazem częściowo przytłoczoną tym wszystkim. - Nie chciałam nikogo zawieść, teraz raczej już nie dostanę takiej szansy, powinnam się cieszyć ale... Z jakiegoś powodu nie potrafię, poza tym... Raczej też już nikt na mnie nie spojrzy - Skrzywiła się dosyć wyraźnie. Potrzebowała się wygadać i to bardzo, nie ważne tak naprawdę komu. Komuś kto nie był to wszystko zamieszany. Przetarła rękawiczkami lekko oczy, była już ciut zmęczona całą sytuacją związaną ze ślubem. Wszystko tylko szło nie tak jak powinno.

W pewnej chwili Inoshi poczuła coś dziwnego dochodzącego od zbliżającej się osoby. Nie było to coś przesadnie silnego ale równie niespotykanego. Było to coś co znała i przypominało nieznacznie to co odczuwała od Shikaruia jednak, nie było tym samym. Była to kobieta która właśnie się do niej oraz Hotaru zbliżyła. Dopiero po chwili blondynka skupiła się na rozpoznaniu tego kto i co do niej mówi, po prawdzie była zbyt zajęta sobą i własnymi myślami by zarejestrować jej nadejście. Wtedy też zobaczyła zarówno ją jak i jej białowłosego wybranka. Ona, z ranami na dłoniach, i części twarzy, ciemnymi włosami oraz co dziwne, z zamkniętymi oczami. Początkowo starała się nie zwracać na to wszystko uwagi, nie było to jednak najprostsze bowiem same te rany wprawiały ją w swoisty niepokój, znała to aż za dobrze. - Niemożliwe... Jeszcze ktoś? Czyżby? - Przełknęła ślinę by za chwilę się podnieść i zwrócić do dziewczyny. Dla Chise nie miało raczej znaczenia jak wyglądały jej rozmówczyni, dla Shigi pewnie też jednak w kwestii sprostowania Inoshi miała na sobie czarną od góry furisode z naprawdę szerokimi rękawami sięgającymi kostek. Szata wypełniona motywem kwiatowym przechodziła niżej w kolor różowy. Miała we włosach wpięty jeden kwiat wiśni który dopełniał kreacji spiętych z tyłu włosów w kok. Kilkadziesiąt jednak swobodnie sobie z przodu sterczało, jakby zostawionych specjalnie. Kolejnym elementem były białe rękawiczki które ładnie chowały się w rękawach i jakby się przyjrzeć sięgały za nadgarstek.

- Um... No... Właściwie... Chyba tak - Spojrzała się w kierunku Hotaru, to ona była członkinią rodziny i najbliżej funkcji pani domu w okolicy więc to na nią musiała spaść decyzja czy zaprosić nowych gości do środka czy jednak tego nie robić. Jeśli Hotaru zgodziła się i zdecydowała zaprosić nowych do środka to Inoshi podążyła za nimi, w końcu był to jakiś pretekst by wrócić do stolika. Lepszy taki niż żaden, na miejscu jednak zasiadła by na swoim miejscu bez żadnego większego słowa a jej mina wciąż nie byłaby zbyt wesoła, a raczej, tym razem wydawała się bardziej zaniepokojona. Przy stole na pewno zasiadał Toshiro, Hikari oraz poszukiwany Sanada który już chyba wcześniej wypatrzył swoich gości i szukał kryjówki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Dzisiejszego wieczora działo się bardzo wiele dziwnych rzeczy. Kolejną było podejrzenie iż Hikariego mogli interesować również mężczyźni, prawdę mówiąc gdzieś słyszał o tym, ale nigdy nie spotkał się z taką sugestią. Pech chciał, że akurat połykał sake, mało co się zakrztusił. Idealny sposób na morderstwo sobie pan młody znalazł, nie ma co. Na szczęście wszystko zdążył połknąć więc nic nie wylądowało na stole ani ubraniach, zamieniło się to w parę kaszlnięć. Po tej reakcji nie musiał chyba wiele odpowiadać, ale wolał postawić sprawę jasno.
- Mężczyznami kompletnie nie byłem zainteresowany, ani nie będę.
Rzucił spokojnie aż w pewnym momencie zdarzyło się coś, co pobudziło wszystkie zmysły Terumiego na nogi. Shikarui zerwał się od stołu zupełnie niczego nie mówiąc, co wydawało się, że jest bardzo złym omamem. Natychmiastowo spojrzał w kierunku, gdzie nie działo się nic szczególnego. On jednak z swoimi oczami potrafił o wiele więcej na ten moment, żarząc się na czerwono dawały dużą moc, a jak dużą? Kto wie. Czyżby coś się stało Inoshi? W takim wypadku raczej by powiedział, zbliża się jakieś niebezpieczeństwo? Zdecydowanie by nie chciał psuć nastroju zarówno gości jak i panny młodej w takiej okoliczności. Tylko co się mogło zmienić w te parę sekund?
- Pozwolisz na chwilę.
Zwrócił się do zostającego samotnie Toshiro i udał się za właścicielem Tsuts... Tsujits.. Nie, to nie tak... No nie przypomni sobie na ten moment, ale wiadomo o kogo chodzi. Był w pełni spokojny, a jego tempo początkowo nie wyrażało żadnego dla postronnych. Przyśpieszył jak się lekko oddalił doganiając uciekającego mężczyznę. Nigdzie nie zauważał uczennicy, to czyli u niej powinno być wszystko dobrze.
- Coś się stało?
Nie chciał się zbytnio narzucać, ale oferowanie pomocnej dłoni nie było niczym złym.
- Wiem, że jestem obcym dlatego nie musisz mi wiele tłumaczyć. Chciałbym tylko abyś wiedział, że możesz na mnie liczyć w razie potrzeby. Potrafiłbym nawet przemieszczając się pod ziemią niezauważalnie kogoś zostawić z tylko wystającą głową. Raczej nie chcemy tutaj niepotrzebnego zamieszania.
Powiedział, a następnie wedle woli gospodarza mógł wrócić do stolika, albo wysłuchać wszelakich trapiących go problemów. Mógł też postarać się im zaradzić, chociaż mógł zupełnie nie trafić z swoim podejrzeniem. Ostatecznie nie znał się na sprawach miłosnych, a to mógła być tej natury sprawa.

[Asaka]

Hotaru usadowiła się na miejscu obok Inoshi, gdy ta się odsunęła – na szerokim schodku, który po bokach przystrojony był kwitnącymi kwiatami, teraz pachnącymi intensywnie, jak to w nocy.
- Mężczyźni tacy już są. Bezpośredni, często niedelikatni i myślą dopiero jak już coś powiedzą – a wtedy zwykle jest już nieco za późno, czyż nie? Bo mleko zostanie już rozlane, jedno słowo za dużo tu, dwa słowa za dużo tam, całe nieodpowiednie zdanie siam, gdzie nie powinno być to mówione na głos. Sensei czy nie. Dla Hotaru wyglądało to tak, jakby mężczyzna, mentor Inoshi, chciał się popisać i jednocześnie utrzeć tej młodszej nosa. I po co? Warto było? Chyba nie. - Może niektóre blizny dodają uroku i pozwalają, by dana osoba miała swój indywidualny charakter, ale moim zdaniem nie ma się czym szczycić – blizny oznaczały, że nie było się wystarczająco szybkim, sprawnym i – że się oberwało. Oznaczały też, że było się na tyle wytrzymałym, że jednak nie straciło się ręki, nogi czy życia. Ale czy były powodem do domu? Raczej nie dla kobiety. - Wiem. Rozumiem. Nie przejmuj się, wypił trochę i chlapną ozorem. Oni tak mają. Wiem co mówię, mój brat jest taki sam – to ta rywalizacja, testosteron, zdominowanie nieco słabszej psychicznie osoby. W domu mieli o to wojny i nic dziwnego, patrząc na to jaki charakterek miała białowłosa, ale to nie była historia o tym. - Jedyne co mogę ci poradzić to nie pokazywać, że cię to w jakiś sposób obeszło. Wtedy łatwiej odpuszczają. A i tobie będzie lżej – dodała jeszcze pogodnie, mając nadzieję, że nieco podniesie tymi słowami na duchu Inoshi. Spotkanie z notką mogło wiązać się tylko i wyłącznie z jednym, więc Hotaru nie pytała. Nie było po co. Zresztą byłoby to niegrzeczne. Ale teraz domyślała się chociaż dlaczego Inoshi ma na sobie ciągle rękawiczki, których nie ściągnęła przy stole.
- To nic takiego. To tylko ślub a nie koniec świata. Mnóstwo osób tutaj takie prowadzi życie, u was jest podobnie, prawda? – mogła nie być zadowolona z tego, że ułożono jej życie za nią, ale prawdę mówiąc już się z tym pogodziła i nie było tupania nóżką. - To jest też w pewnym sensie pewność, że na starość nie zostaniesz sama. Asaka i Shikarui są na tym polu wyjątkiem... - dziewczyna złapała za kosmyk ciemnobrązowych włosów i zaczęła się nimi bawić, gapiąc się w swoje stopy. - Dlaczego miałabyś nie dostać? Jesteś kunoichi, jeżeli mieliby ci kogoś wybrać, to innego shinobi, a nie jakiegoś kupca, dla którego będzie ważne, byś była gładziutka i piękniutka. Shinobi w większości nie zwracają na to uwagi. Ty byś zwróciła? – przecież to był ich chleb powszedni. Blizny nimi były. Mogły nie być chlubą, ale były codziennością, do której większość ninja siłą rzeczy musiała być przyzwyczajona. - Iryoninja nie są w stanie ci pomóc? – zapytała jeszcze z ciekawości. Nie znała się na tym nic a nic, więc…
Chwilę później zobaczyła dwójkę osób zbliżającą się w ich stronę, mężczyznę i kobietę. Ona ciemnowłosa, on biało – Hotaru od razu uderzyło to zadziwiające podobieństwo i odwrócenie płci w stosunku do Asaki i Shikaruia. Krótko rzuciła wzrokiem na to, jak są ubrani, czyli raczej wyjściowo niż na co dzień i to dawało jakąś wskazówkę, że muszą to być jacyś spóźnieni goście. Czy ci, których zaprosił Shikarui nie byli z dalekich stron? Hotaru, wysoka i brązowooka, z zielonymi oczyma, obrana w zielone kimono w stylu kwiatowym wstała, gdy dziewczyna się do nich zwróciła. Nie tak jak powinna, ale to też dawało wskazówkę, że coś musi być nie tak. Że być może nie widzi – to i to jak się zachowywała przy tym. Zielonooka również się skłoniła w odpowiedzi do mnicha, choć gdy zobaczyła jego zęby, to aż jej krew zmroziło…
- Oczywiście. Proszę za mną – machnęła też dłonią na Inoshi, dając jej znać, żeby poszła razem z nią, żeby nie siedziała tutaj sama – bo Hotaru była ciekawa skąd jest dwójka nieznajomych.
Przeprowadziła ich przez krótki korytarz w domu by wyjść zaraz na ogród po drugiej stronie, gdzie poprowadziła ich dróżką na tyły domu, gdzie rozgrywała się cała zabawa.
- Z daleka przybywacie? – zapytała jeszcze po drodze, nie chcąc, by było w jakiś sposób niezręcznie. Poprowadziła ich prosto do stolika, przy którym kotłowali się samce: delikatny Hikari, rodzynek Toshiro i pan-na-włościach Shikarui. Znaczy pan-na-włościach wstał i zrobił kilka kroków w ich stronę. Pewnie ich zauważył i wstał, by ich powitać. - Pójdę po Asakę – dodała jeszcze i prysnęła, choć gdyby mogła, to stałaby tam i podsłuchiwała, ciekawość była bardzo silna. Ale nie silniejsza niż przyzwoitość.
W tym czasie panna młoda umierała ze śmiechu z prób wejścia Tory na stół, który zdążył zrzucić z niego trzy puste butelki po sake – bo resztę uratowali pozostali biesiadujący. Zaraz za nim na górę wlazła Chizuru i wtedy dopiero się zaczęło. Śpiewy, muzyka i śmiechy – które słychać było w całym ogrodzie, a gdy Otoyata wstał, a za nim kilka osób, które zerwało się do tańca, to dopiero zrobił się młyn. Kawałek ryby nałożony przez Miko na talerzyk okazał się zbawieniem, bo faktycznie za chwilę już ktoś chciał zaczepić Asakę, ale ona wyłgała się właśnie pełną miską i głodem. Nie ujadła dużo, gdy pojawiła się Hotaru wołająca ją do stolika, bo zjawili się jeszcze jacyś spóźnieni goście.
Białowłosa przeprosiła więc swoich obecnych towarzyszy i zostawiła talerz na stole, po czym ruszyła za swoją młodszą siostrą – zupełnie do niej niepodobna. Bo swoje długe, srebrzystobiałe włosy upięte miała na głowie i ozdobione liczną biżuterią, twarz miała bledszą, lekko umalowaną czerwonymi akcentami, jako, że czerwień miała przynosić szczęście, oczy złociste – no i kolory jej obecnego kimona przykuwały uwagę, choć już kilka warstw z siebie zrzuciła.

[Hitsukejin Shiga]

Insanity

it's just a narrow bridge
the shores are reason and urge

I'm climbing up after you
the sunlight's confusing the mind
a blind child that's crawling on

I'll find you

I motywem przewodnim aktualnego wątku, nici przędzarki losu która powiązała wszystkich i utrzymała teraz w jednym miejscu spośród całego tego uroczego świata są utracone relacje i krew. Krew, która okaże się kluczowa, a będzie tak naprawdę nieobecna, aż do ostatniego akapitu. Osobą która odpowiedziała na personalną zaczepkę Chise, na prośbę o pokierowanie do Shikaruiego, była śliczna blondyneczka, młodziutka, delikatna i niewinna, na pierwszy oczywiście rzut oka. Wystrojona jak zawieszka-amulet na zabobonnym kapłanie. Tutaj rękawy, tutaj kwiaty, no nic tylko wziąć ten cukierek i schrupać w całości, bo nawet nie ma co odwijać. Szkoda psuć efekt. Gdy dziewcze odezwało się do Chise, Shiga się ukłonił.
-Hitsukejin Shiga oraz Uchiha Chise. Chise otrzymała zaproszenie od Pana Młodego, a ja jestem zawadiacką osobą towarzyszącą. Wnioskując po pięknym ubiorze i ślicznej buzi zapewne jesteś rodziną panny młodej? Miło poznać. - Nie, nie było sensu sądzić, że Inoshi jest panną młodą. Po pierwsze za młoda, po drugie nie ma całego tego wypierdu... No i raczej Panna młoda by się nie izolowała jak ten korniszonek tylko raczej będzie w centrum uwagi wszystkich i wszystkiego.
Wtem pojawiła się kolejna osoba, zaalarmowana przez blondynkę. Zabawne, ale ich pojawienie się chyba postawiło wszystkich na nogi.

Mnich po raz pierwszy upadł pod krzyżem by nie wybuchnąć śmiechem z groteskowości całej tej sytuacji. Pojawiła się kobieta, która spytała czy daleko przybywają. Mnich nie odzywał się, pozwalając raczej Chise jako tej bardziej kulturalnie wychowanej osobie błyszczeć elokwencją i szacunkami. Mnich był zbyt bezpośredni, żeby nie powiedzieć chamski. Zostali doprowadzeni do stolika.

I nagle Shigę coś uderzyło. Kojarzył tego osobnika. Poczuł od razu smak lawendy w ustach. Spotkał go już wcześniej. Przypomniało mu się kiedy, Hanamura. Kiedy mnich brylował po zwycięskiej walce napatoczył mu się szary osobnik, szara kulka gliny blagająca o ukształtowanie. Pamiętał co ich łączyło. Wszystko wróciło do niego w jednej chwili, jak uderzenie pioruna, jak grom z bezchmurnego nieba!

...Jego noga zablokowana za nogą mnicha. W jego dłoni broń, tnąca gardziel białowłosego. Po sekundzie kły zanurzone w szyi. Słodka, słodka krew spływająca na język, dłonie błądzące na oślep.
Mnich poczuł krew po raz kolejny, w dwójnasób. Po pierwsze poczuł smak krwi, lawendowy posmak krwi szarej myszy, szczurka którego próbował posiąść i uformować, a który mu zbyt wcześnie uciekł... a potem krew, której nagromadzenie w okolicy krocza zbiło mnicha z pantałyku. Stanął inaczej, lekko się napinając z nogą nieco wysuniętą do przodu by spod dość ukrywającego ubioru na pewno nie było nic widać.
-Jak miło cię znowu widzieć, mój słodki... przyjacielu. - Zaczął radośnie mnich, po czym ukłonił się bardzo delikatnie do Pana młodego. Wiedział, że zapewne powiąże jedno z drugim i będzie pamiętał i znał jego imie. - Jeśli zapomniałeś, Shiga. Teraz, odkąd jestem członkiem rodu Uchiha jako ichni wojownik i sługa także pod nazwiskiem Hitsukejin. Pięknie tu. - Dodał. Niech Chise mówi więcej.

I przysięgam wam, Shiga myślał o najgorszych okropieństwach byle nie zdradzić, że ma smaka na Pana młodego. To była cudowna chwila... Nigdy nie miał w dloniach tak czystego płótna. Płótna, które potem pojawiło się także w Kami no Hikage i ich drogi się rozeszły. Ale jednego był pewny - Shikarui pamiętał Shige także z ataku Hana na radę. Pamiętał moment, gdy mnich wraz z Chise, na złość wszystkim liderom, na złość całemu światu, jako jedni z nielicznych postanowili zostać i walczyć z o wiele potężniejszym wrogiem... A potem, bez szwanku i bez rany prócz szkarłatnego i już nie białego kimona mnicha, a nadal przy całkowitym braku ran, gdy ruszyli do walki z Kabuto.

Ale ten świat jest cholernie mały, Jashinie.

[Chise]

Chise uśmiechnęła się blado na odpowiedź dziewczyny.. A raczej dwóch dziewczyn, z których jedna okazała się bardziej decyzyjna. Jedna z nich była chyba dość nieśmiała, Shiga chyba starał się ją nieco ośmielić, przedstawiając ich dość radośnie. Dziewczyna ukłoniła się grzecznie w ślad za nim, po czym poprawiła szybko obi, które nieco się przesunęło. Starała się zachowywać normalnie, chociaż miała wrażenie, że ich przybycie i tak wprowadziło lekkie zamieszanie. Po chwili odezwała się druga, bardziej zdecydowana, której też Uchiha się ukłoniła.
- Będziemy bardzo wdzięczni. Pierwszy raz przebywany w Daishi. Wasza architektura jest zupełnie inna niż w moich stronach, ciężko mi się odnaleźć - mówiła swobodnie, idąc pół kroku za ich przewodniczką - Właściwie, to jedyne co jest tu dla mnie znajome to Pan Młody - zaśmiała się delikatnie, gadaniem zapełniając ciszę. Na szczęście dziewczyna także podtrzymywała rozmowę, nie zapominając o podstawach wychowania i nie pozwalają zapaść niezręcznej ciszy. Tym razem Shiga nie rwał się do odpowiedzi, więc ona musiała się tym zająć.
- Z daleka - potwierdziła - Jedziemy z Sogen, a droga przez pewne.. Nieprzewidziane okoliczności i moja niedyspozycja spowodowały, że zajęła nam dłużej niż planowaliśmy. Cud, że zdążyliśmy chociaż na te uroczystości - przewróciła oczami. Teraz już nie było nad czym płakać, jak to mówią, mleko się rozlało, szklanka się rozbiła, a.. Koniec końców, i tak tu są, prawda? Jak się spodziewała, powinno to ucieszyć Sanadę, skoro ją zaprosił. Nie spodziewała się dalszej części.
Dziewczyna podprowadziła ich kawałek i zostawiła, idąc po Pannę Młodą, zatem przed nimi musiał stać sam Shikarui. Odetchnęła głęboko, starając się przypomnieć jego zapach, ale to było tak dawno.. Miała już się jakoś odezwać, może jakoś dowcipnie nawiązać do swojej ślepoty.. Ale została uprzedzona. I sama od razu zwróciła się ze zdziwieniem w stronę Shigi, odruchowo otwierając szerzej oczy.
- Nooo taaaak. Nie wiedziałam, że się znacie - powiedziała przeciągle, tracąc na chwilę rezon, po czym potrząsnęła lekko głową i założyła nerwowo włosy za uszy, wracając na właściwy tor, zwracając się w stronę pana młodego z uśmiechem. Ukłoniła się mu najpierw, dość nisko. Był tu w końcu najważniejszą personą.. No, prawie najważniejszą, drugą najważniejszą. Wyprostowała się i podała Shidze dwie niewielkie paczuszki, które niosła przez drogę, ukłoniła się też ludziom dookoła, jednak poprawne przedstawienie im zostawiając na moment gdy już powita się z najważniejszymi personami.
- Shikarui. Cieszę się, że spotykam Cię w dobrym zdrowiu i tak radosnym dniu - wyciągnęła w jego stronę dłonie, chcąc uścisnąć jego - Gratuluje Ci! Nie sądziłam nawet, że tak prędko znajdziesz sobie wybrankę i się ożenisz, ale los była przewrotny, prawda? A mówiłeś, że to ja jestem zakochana w świecie i ludziach, tymczasem.. Sam zobacz, gdzie jesteś - zaśmiała się lekko. I chociaż starała się nie okazywać przejęcia, to ręce miała zimne. Odstąpiła o krok, dając mu przestrzeń i wracając w pobliże ciepłego kokoniku Shigi.
Była ciekawa wybranki Shikaruia, nawet jeśli nie miała możliwości jej zobaczyć. Na szczęście nie musieli za długo czekać, bo szybko się zjawiła. Nie mogła być daleko. Uchiha ukłoniła się jej tak samo głęboko jak jej wybrankowi, po czym uśmiechnęła do niej, wyciągając dłonie.
- Miło mi w końcu poznać wybrankę Shikaruiego! Jestem Chise Uchiha, a to mój bliski przyjaciel Shiga. Przepraszamy, że jesteśmy tak późno. Droga była ciężka, a ja w.. No, nie w mojej szczytowej formie. Cieszę się jednak, że udało mi się dotrzeć i złożyć gratulacje - uścisnęła jej dłonie serdecznie. Cofnęła się i szturchnęła Shigę, by podał jej paczuszki, które wyciągnęła na otwartych dłoniach w stronę nowożeńców.
- Drobny podarek dla was, mam nadzieje, że się przyda, choć nie wiedziałam w co celować. Shikarui nie był skłonny do zwierzeń i wysyłania listów z wieściami, więc o Twoim istnieniu Asako dowiedziałam się z zaproszenia na ślub - rzuciła żartobliwie. Starała się nie zauważać dziwacznej atmosfery dookoła.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Tajemnice"

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=O1C8UAXJiuo[/youtube] Może i właśnie tego potrzebowała? Drugiej opinii swojej rówieśniczki na wszystkie te tematy? Nie znała Hotaru ponad to co widziała do tej pory ale właśnie, chyba tylko ona mogła ją dzisiejszego wieczora zrozumieć. Co było w tym aż tak trudnego, że inni na tym straszliwie legli? Co prawda jej słowa odnośnie Hikariego zdawały się być szczere to ciemnowłosa nie wiedziała o tym, że Terumi jest zawodowym alkoholikiem który, prawdopodobnie nawet i po wypiciu tylu czarek sake wciąż był trzeźwy. Albo dopiero wstawiony. Czy to by oznaczało, że gdy to mówił był szczerze złośliwy? - Hikari lubi sake... Aż za bardzo. Nie wiem jak twoi krewniacy ale on potrafi przepić większość i dalej trzymać się na nogach. Nie wiem czy to kwestia alkoholu, ale pewnie masz racje... - Wzruszyła bezradnie ramionami. - Nie miałam zbyt wielu okazji by zobaczyć jak się zachowują jak wypiją za dużo... - To był fakt. Zwykle unikała takich imprez i sama nie zwykła pić, teraz i tak wypiła całkiem sporo jak na siebie i na pewno też nie była w pełni władzy jak to mówią. - Chciałabym, żeby to było takie proste ale czasem po prostu nie ważne co zrobię jest źle. Chciałam chociaż próbować być śmielsza i zobacz, skupili się na mnie. - Pokręciła głową bezradnie. Dalej musiała się odnieść do pytania zadanego jej przez dziewczynę, mianowicie o to jak jest " u nich " czyli w Soso. - Tak, u nas jest właściwie tak samo. - Szybkie pytanie, szybka odpowiedź, akurat zasady wymuszonych ślubów były takie same w całych górach i nie było w tej kwestii żadnych wątpliwości. - Może i tak, ale wiesz przecież, że tutaj zawsze chodziło o pozycje. Nie ważne kim on będzie, czy shinobim czy kupcem czy nikim jeśli miałoby to podnieść pozycję rodziny. Świat jest dziwny i czasem płata figle. - Podniesienie statusu to nie tylko podział linii krwi, statusem jest wszystko, pieniądze, władza posiadłości, udziały w interesach. Odruchowo zechciała odgarnąć swoją grzywkę z która wcale nie byłą aż tak bardzo obecna, kilka kosmyków sobie swobodnie zwisało które odgarnęła. - Nie wiem... Wiem, że nie chciałabym cała skrywać się w bandażach ani chować przed dziećmi na ulicy. No i... Im więcej masz blizn... Specyficznych blizn tym bardziej musisz się postarać podczas charakteryzacji. Bycie shinobi to nie tylko walka, czasem... To granie czyjejś roli. Pewnie, są techniki które załatwią sprawę ale zarazem ułatwią też wykrycie. - Czy można się z tym nie zgodzić? Zależy od osoby, pewnikiem były natomiast dwie rzeczy, utrzymywanie formy innego człowieka przez dłuższy czas było nazbyt kłopotliwe. Chwilowo tak, długofalowo już nie było takich możliwości a dodatkowo powłoka z chakry rzucała się w oczy sensora lub innego cwaniaka znacznie bardziej niż zwyczajna, czyjaś chakra, nawet jeśli silniejsza od innych, Inoshi o tym wiedziała bo w końcu była sensorem. Dodatkowa warstwa chakry była niczym odbijanie światła lustrem w części przypadków. - Może i by pomogli gdyby zajęli się tym od razu, nie miałam tyle szczęścia i dopiero... Nie pamiętam ile to było czasu, ale dopiero wtedy mogli się mną zająć, wcześniej walczyła o mnie pewna znachorka. Więcej zrobić nie mogła. Chyba teraz już się nic nie da zrobić i tak już zostanie... - Westchnęła dosyć ciężko bo trudno było się jej z tym pogodzić ale widziała w tym i plusy, które były bardziej niczym głupkowaty żart pośród tej niekończącej się tragedii.
- Sama jestem Iryoninką wiesz? Nie mogłam sobie wtedy pomóc... Ten ogień... Boże... - Pokręciła szybko głową na boki otwierając szeroko i zamykając ponownie oczy, chciała przegonić wizję płomieni które w tej chwili wskoczyły jej przed oczy. - Jest w tym wszystkim jeden plus, wiesz Hotaru? - Uśmiechnęła się delikatnie w kierunku koleżanki i nachyliła się w jej stronę szepcząc do jej ucha. - Odkąd noszę bandaż to oszczędzam na górnej garderobie - Oczywiście, że zaczęła się z tego śmiać bo co innego pozostało.

Pierwsze słowa skierowane w jej stronę przez Shigę były zaskoczeniem, właściwie nigdy nie pomylono jej z kimś tak ważnym jak członkini rodziny panny młodej. Dla niej było to dosyć nowe doświadczenie i delikatny rumieniec malujący się na jej twarzy ustąpił dopiero po chwili po której Hotaru zabrała się za robotę. Blondynka za bardzo nie chciała męczyć nowych gości i zbyt ich odpytywać z drogi jaką przebyli, jak mogła to usiadła na swoim miejscu gdzie też nałożyła sobie ciut potrawy, dolała herbaty i tak zaczęła się przygotowywać do konsumpcji. Nie mniej, trudno było nie zwrócić uwagi na uczucie jakim nowo przybyły darzył pana młodego, aż chichot cisnął się na usta. Nim do tego doszło zdecydowała się zrobić coś jeszcze. Złożyła pieczęć barana i wzięła głęboki oddech. Większość ludzi była pijana więc nie mogło to się nawet rzucać w oczy. Podczas tego nabierała tylko kilkadziesiąt głębszych oddechów, jakby próbując się uspokoić. Sytuacja nie trwała długo bo zaledwie moment.

  Ukryty tekst

Gdy skończyła nabierać oddechy nosem, złapała za pałeczki i zaczęła konsumować nałożoną przed chwilą potrawę, a dalej? Dalej popijała herbatę i raczej była cicho. Chyba, że Hotaru czy ktoś inny zdecydował się ją dalej zaczepić. Spoglądała jednak co jakiś czas w kierunku Chise dosyć zamyślona bo nie potrafiła jej rozgryźć.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Shikarui]

Widział, że Hikari się podniósł, był w stanie nawet usłyszeć jego słowa. Jego zmysły wyostrzyły się do granic możliwości, a przyjemny stan upojenia alkoholem, w którym robiłeś się przyjemne leniwy i wiedziałeś, że na tą leniwość możesz sobie pozwolić, rozprysnął się, uleciał z wiatrem - zniknął. Słyszał nie słysząc. Widział nie widząc. Wpatrywał się prosto w twarz Chise - bladą i... i zmęczoną. Podróżą? Nie, wcale nie podróżą. Ale o wiele intensywniej wpatrywał się w twarz białowłosego mnicha, jakby stał tuż przed nim, chociaż dzielił ich kawał budynku, ogród, inni goście. Od rozmów, jakie się tam odbywały, wymiany uprzejmości, rozpoczętych przez Hotaru i Inoshi, oddzielały ich murem śpiewy i tańce, rozmowy i muzyka. Postawiono wielki budynek, zbudowano osłonę z ludzi i podzielono ich wieloma kilometrami - o zgrozo, od Cesarstwa aż tutaj..? Przez szalone, tonące w ogniu Kami no Hikage.
- Pojawiła niebezpieczna persona. Shiga, białowłosy mnich. Może go kojarzysz. W Ryuzaku no Taki wystawili za nim list gończy. - Albo z Kami no Hikage? A może raczej z areny? To nie miało znaczenia. Wszystko to, co czyniło go sławnym i nadawało mu dobrego, ciepłego blasku, próbującym zakryć wypaczone płótno. Sanada tego nie oceniał. Sam był zepsuty, choć zupełnie inaczej niż ten niespodziewany gość. - Nie ma potrzeby. Jest gościem weselnym. - Nie musiał odwracać głowy, żeby widzieć Hikariego. Owszem, nie znali się dobrze, zresztą wszystko mogło zaważyć na tym, że wcale się nie polubią. Mogło też zaważyć na tym, że będą jak brat z bratem. - Trzymaj rękę na pulsie. - Nie musiał obracać głowy i nie zrobił tego. Zamiast tego wyszedł naprzód, czekając tylko moment na to, aż Asaka do niego dołączy. Wyciągnął w jej kierunku dłoń - nie w ten sposób, który koniecznie zapraszał do złapania jej, raczej w taki, w którym zapraszano osobę, by do ciebie dołączyła. Czekał na nią. Tylko było już o przynajmniej chwilę za późno, by szepnąć coś i do Asaki. Chise miała przecież tak dobry słuch... zapewne nawet czulszy niż jego. Mimo to spojrzał na białowłosą, gdy czerwień jego oczu cofała się, pozostawiając tylko chłodną lawendę.
- Chise. Shiga. Cieszę się, że przybyliście. - Jego głos brzmiał gładko i spokojnie - jak zwykle - cicho. Nie było potrzeby, żeby ton podnosić, kiedy stali i tak blisko siebie. Pokłonił się głęboko tak jak wymagała tego tradycja. - Nie ośmieliłbym się zapomnieć o tak wielkim wojowniku. - Który tak zajadle i dzielnie walczył na turnieju i potem Hanamurze. - Twoja sława cię wyprzedza. - Och, czy czasem nie mówił już czegoś podobnego? Może nie. Niewiele kiedyś mówił. - Poznajcie proszę Asakę, moją żonę. Asaka, to moja przyjaciółka, Chise oraz Shiga. Nie spodziewałem się, że się znacie. - Krótko, zwięźle i na temat. Choć mógł się domyślić. To wcale nie było taką tajemnicą. Uśmiechnął się lekko, widząc radość Chise i jej wyciągnięte ramiona i nawet dał się przytulić - na krótki, ulotny moment, w którym ten uścisk pozostawał w sferze koleżeńskiej. Nie przepadał za takimi zbliżeniami mimo wszystko. Nigdy nie był zbyt wylewny, ekhem. Niedomówienie roku. - Ty byłaś zakochana w ludziach. Ja zakochałem się tylko w niej. - Spojrzał na Asakę z ciepłym uśmiechem. Jednak tak wiele się nie zmienia, co? Chise wydawała się teraz o wiele bardziej szczęśliwa, niż była wtedy - zagubiona Tancereczka. Najwyraźniej cygańskie szlaki porwały ją w podróż pomiędzy bratkami i zaprowadziły tam, gdzie było jej miejsce. To, że wszystkie bratki spłonęły, było nieważne. Przecież i tak nie mogła ich dostrzec.
I przysięgam, Shikarui myślał o przeróżnych rzeczach, byle tylko ten spokój zachować. Byle nie zrobić jednego, fałszywego ruchu. Byle trzymać rezon. Gdzie tu zaczynał się fałszywy ruch, a gdzie kończył? W podróży myśli docierał do różnych dróg, a wszystkie były gładkimi kalkulacjami. Nie tymi panicznymi, a tymi najbardziej logicznymi. To było przecież jasne, że nie musiał stąd uciekać i nie zamierzał, nawet jeśli nie był typem lwa obrońcy i w sumie to najchętniej by się wycofał dla własnego komfortu.

[Asaka]

- E, za bardzo się przejmujesz. Asaką ne zawracaj sobie głowy. Łatwo się denerwuje, ale równie szybko jej przechodzi – Hotaru wzruszyła ramionami, chcąc dodać Inoshi otuchy tymi słowami. Niezbyt mijającymi się z prawdą szczerze mówiąc. - Musiała źle odebrać twoje niedopowiedzenia, to wszystko. Naprawdę się nie przejmuj. Facetami też nie – prosto z mostu, nie było sensu owijać w bawełnę. Nie było też sensu się przejmować. Wygląd to nie było w tym świecie wszystko, bo tak jak mówiła Inoshi, to nie on podnosił status rodziny, a małżeństwo z odpowiednią partią. Blizny po oparzeniach, skryte swoją drogą pod drogim kimonem, nie miały tutaj za wiele do rzeczy. - To prawda. Jednak wątpię, żeby chcieli cię uziemić w domu z jakimś kupcem, naprawdę. U nas właściwie się to nie zdarza. Mój narzeczony też jest shinobim – dodała jeszcze, odpowiadając na dużo wcześniejsze pytanie o tym, czy zna swojego „wybranka”. Coś tam o nim wiedziała jak widać. - Noo… i w rodzinie byliśmy pewni, że prędzej nasz lider wyda Asakę za mąż, w funkcji politycznej niż ona sobie kogoś znajdzie. Nikt nie brał pod uwagę opcji z byle kupcem, krawcem czy kimś tam, nawet jeśli no… - no zostało więc niezbyt zgrabnym zakończeniem tematu, w którym Hotaru ugryzła się w język, po tym, jak zorientowała się, że przez ten alkohol rozwiązał jej się język. Trochę za bardzo. - Więc no… Nie masz powodów do obaw, naprawdę. Jestem pewna, że prędzej czy później ułoży ci się życie w odpowiedni sposób.
Hotaru zamilkła na chwilę, słuchając reszty wypowiedzi blondynki.
- A nie ma szans, by te blizny z czasem same wyblakły? Chociaż trochę? Nie poddawaj się tak prędko – brązowowłosa zamyśliła się wyraźnie. - Jesteś iryoninką? O rany, niesamowita sprawa! Nie, naprawdę, podziwiam! Domyślam się jednak, ze wtedy nie byłaś w stanie nic zrobić, nawet sobie pomóc… - przecież każdy ninja wiedział jak działają notki wybuchowe. Nie było o czym mówić. - Pff, hahaha! No, to ci się udało! – dziewczyna roześmiała się dźwięcznie na ostatni żarcik Yamanaki. Cóż, pozytywy trzeba było wyszukiwać w każdej sytuacji…
W trakcie, gdy Hotaru prowadziła Chise i Shigę w odpowiednie miejsce, zielonooka przedstawiła siebie z nazwiska i imienia, jako Koseki Hotaru, siostrę panny młodej; przedstawiła też swoją towarzyszkę, Inoshi, która wolała milczeć i nie wdawać się chwilowo w dyskusję. Chwilę porozmawiała o trudach podróży z Sogen do Daishi, a gdy przyprowadziła do grupki Asakę, sama klapnęła na miejsce przy stole obok nieśmiałej Yamanaki, teraz już kontent z tego, że bez skrępowania może nadstawić uszka i się przysłuchiwać.
Białowłosa dostrzegła gest Sanady i postanowiła na chwilę odsunąć swojego focha – wrócą do tego później. Dołączyła więc do męża, który przywoływał ją do siebie. I ona na niego spojrzała. Czysto i mocno, a nawet, gdyby się przyjrzeć, widać było w tym spojrzeniu, gdzieś na dnie, zwykłą łagodność, którą dla niego rezerwowała. Pomimo tego, że zdążyła się już na niego dzisiaj zdenerwować. Stanęła jednak tuż obok, blisko, i od razu jej uwaga skupiła się na nieznajomych. Chise i Shiga. Chise rzecz jasna kojarzyła z zaproszenia, które wysłała – wiedziała więc kim jest, przynajmniej w podstawach, natomiast Shigę zaraz nakreśliła jako jej osobę towarzyszącą. I niewiele się pomyliła. Z tą różnicą, że Shikarui zdawał się (hah, nawet więcej niż zdawał, bo był to sam fakt) go znać. Skąd? Nie miała bladego pojęcia, pierwszy raz na oczy widziała mnicha i pierwszy raz usłyszała o nim… w tejże chwili. Asaka pokłoniła się gościom równie głęboko, teraz już nie krępowana przez ilość kimon, które miała na ceremonii, i jeszcze przez ten okropny czepiec, którego pozbyła się jak najprędzej.
Ujęła wyciągnięte do niej ręce Chise, doskonale wiedząc dlaczego to robiła. Shikarui wspominał, że jest niewidoma i prawdę mówiąc było to widać z jej zachowania. Uśmiechnęła się do niej i był to raczej odruch niż konieczność, w końcu Uchiha nie mogła tego zobaczyć, ale było to silniejsze od niej. A na pewno mogła ten uśmiech usłyszeć w jej głosie.
- Mi również miło. To nic, Shikarui ma tendencję do nie mówienia za wiele o innych – zaśmiała się trochę, odpowiadając na żart dziewczyny. - Cieszę się, że udało się wam dotrzeć chociaż na tę mniej oficjalną część zaślubin. Proszę, siadajcie z nami. Na pewno musicie być głodni, więc proszę, nie krępujcie się – Asaka wskazała im stół tuż obok, jeszcze przed chwilą zajmowany jedynie przez trzech samców alfa pozostawionych samych sobie. O tej porze nikt nie zawracał już sobie głowy statusem społecznym i sadzaniem gości wedle niego, bo i tak ludzie przemieszali się między sobą. Zaś gdyby Chise i Shiga dotarli wcześniej… to i tak posadzono by ich do tego stołu. Szybko przedstawiła też siedzących obok Toshiro oraz Hikariego.
Białowłosa podziękowała za podarunki dla niej i Shikaruiego, które przywieźli ze sobą goście z Sogen. Odebrała je i uściskała Chisę raz jeszcze, natomiast Shidze pokłoniła się ponownie, i zaraz zgarnęła jedną ze służek, by odniosła prezenty w odpowiednie miejsce. Przy okazji oddała jej też jedno z kimon, które właśnie z siebie zsunęła. Zaraz też złapała dłoń męża i ścisnęła ją lekko, chcąc mu tym gestem przekazać, jak wiele znaczyło dla niej to, co powiedział przed chwilą. Że zakochał się tylko w niej. Nigdy jej tego nie mówił. Tak jak ona, pomimo tego ślubu, też nigdy nie złożyła żadnej tego typu deklaracji na głos. Sama zgoda na ślub rozumiała się sama przez się – ktoś by powiedział. Tak, ale nie w Karmazynowych Szczytach. I choć Shiki i Asaka nie zostali zeswatani, to nie byli zbyt wylewni w mówieniu o swoich uczuciach.
Całkowicie ujął ją tym za serce, tak, że aż zmiękła. I zapomniała o wcześniejszym foszku.

[Hitsukejin Shiga]

Insanity

it's just a narrow bridge
the shores are reason and urge

I'm climbing up after you
the sunlight's confusing the mind
a blind child that's crawling on

I'll find you

Widząc purpurę na policzkach blondyneczki odhaczył ją w swojej głowie. Otóż nie wiem czy wiecie, Shiga ma w głowie taki mały notatniczek na którym zapisuje dziwne rzeczy które chce zrobić. I właśnie wpisał tam hasło "poznać blondyneczkę bliżej". Nie, nie dlatego, że była jakkolwiek wyjątkowa. Po prostu zaczerwieniła się przez coś tak pozornie błahego i już tym kupiła część uwagi Jashinisty, którego będzie korciło teraz ciągle sprawdzić czy wszystko jest w stanie tak łatwo zalewać jej poliki purpurą. Niewątpliwie będzie to... conajmniej zabawne. Tak, conajmniej zabawne. Zapisane i odhaczone do zrobienia.
-Rzeczywiście, tu się z tobą zgodzę, Chise. Budownictwo w Sogen jest strasznie... hermetyczne i symetryczne. Każdy większy dom to jak mały pałac. Dobrze odzwierciedla wasze sogenijskie charaktery. - Dopowiedział, nieco ciszej, bardziej kierując swoje słowa do prowadzącej ich Hotaru niż do Chise, choć ta z racji na swój doskonaly słuch nie będzie miała oczywiście żadnego, nawet najmniejszego, problemu by ich usłyszeć.
A przy samym Panu młodym i znajomych Chise pod pachę z Shikaruim postawili go w nieco niezręcznej sytuacji. Miał tutaj swoje - duże problemy tudzież problem - , a oni go jeszcze brali we dwójkę w ogień krzyżowy. Istny trójkącik niewygodnych pytań nad którymi możnaby się porozwlekać. A mnich chyba z wielu rzeczy których nienawidził odpowiadania w sposób zdawkowy na skomplikowane kwestie - nienawidził najmocniej i najszczerzej. Ale nie ma też czasu by im tłumaczyć to i tamto, jak poznał jedno, jak poznał drugie... za dużo gadania. Uśmiechnął się szeroko, obnażając stalowe kły. Nie mógł na to nic poradzić, po prostu były i muszą zostać takie kiełki. Przecież nie zostanie własnym dentystą, to byłoby chore. Nawet jak na Shigusiowe standardy.
-Ja w sumie też nie wiedziałem, że się znamy, Chise. Spotkałem tego przystojnego mężczyznę w Hanamurze, gdy tłum dostawał kociokwiku nad moją osobą po wygranej nad Aya...ko? - Zająknął się nie będąc w stanie ni cholery przypomnieć sobie jak dziewczyna miała na imię. Jedyne co zapamiętał z całej tej walki która była jedną galopującą stratą czasu to to, że umiała zmienić się w kałużę. Kałużę która zatrważająco szybko się gotowała wystawiona na działanie ognistego tornada. No kto by pomyślał! - A czasem czyny są ważniejsze niż słowa. - Uśmiech skierowany prosto do Shikaruiego. Gdyby nie to, że tyle osób go obserwuje i ma na oku, jako że są aktualnie w centrum uwagi, to puściłby Sanadzie buziaczka wysyłając go ekspresem powietrznym prosto na płatki lawendy. A raczej na jego soczyste usta, ale co kto tam woli, prawda.
-A co do twoich słów, słodki Panie Młody, to proszę byś nie przesadzał z komplementami. Po pierwsze to onieśmielające, otrzymywać takie pochwały od wielkiego łucznika którego strzały poskramiały sługi samego antykreatora, po drugie są tutaj piękne kobiety i ktoś by mógł pomyśleć, że chcesz mnie zeswatać w dniu własnego święta... A po trzecie to wojownik to coraz mniej trafne określenie. Ostatnimi czasy coraz poważniej param się technikami medycznymi, że się tak pochwalę. - To, że uratował życie Chise w Ka En Ha było w domysle, ale to się zaczną opowieści dopiero po alkoholu.
Wtedy pojawiła się na podorędziu druga protagonistka dzisiejszej historii, piękna Asaka. Mnich zagwizdałby na jej widok, ale wyszedłby w ten sposób na ostatniego chama i męską szowinistyczną świnię więc się powstrzymał. Ukłonił się jej dość głęboko, ale nie było konieczności się przedstawiać, gdyż zrobił to Shikarui. Z tego co rozumiał to nie powinien się odnosić do kogoś, dopóki nie zostaną sobie przedstawieni, dlatego najpierw odniósł się do słów Shikaruiego na swój temat, potem do Asaki... A potem jeszcze zostało wyjaśńić mu relację z Chise. Tak. W ten sposób wszystko będzie chociaż chwilowo jasne. I chyba, jak na razie, bez żadnej wpadki i faux pas. A to już dużo.
-Co do Chise, owszem, znamy się. Antykreator zacementował tego dnia w Ka En Ha nie tylko naszą przyjaźń, drogi Shikarui i piękna Asako. Naprawdę nie jestem w stanie dobrać odpowiednich słów by wyrazić jak pięknie razem wyglądacie. Pozostaje mi tylko zgodzić się z Chise i życzyć wam wszystkiego najlepszego co tylko wszystkie siły wyższe mogą dla was szykować. - Czy mnich był religijny? W sumie czerpał nieśmiertelność od BOGA... więc dość sporą hipokryzją by było założyć, ze nie istnieje nic nad nami, prawda?

Asaka podniosła poziom trudności i przedatawiła jeszcze Toshiro i Hikariego. Obojgu się ukłonił i przedstawił, obdarzając stalowym uśmiechem.
Na tą chwilę mamy Inoshi, Hotaru, ją czyli Asakę, Toshiro, Hikariego... Weź tutaj to wszystko spamiętaj, żeby potem, gdy zacznie się lać alkohol w większych ilościach po bebechach mnicha, nie musieć zwracać się do kogoś "E, Ty!".
Prezenty które dała Chise zostały wręczone i przejęte przez służbę.
Dziwne. Na ich miejscu mnich rozszarpałby paczki by zobaczyć co ciekawego w nich się znajduje. Czy w tych ludziach wygasła dziecięca radość? Albo chociaż dziecięca ciekawość.
-Jeszcze tylko muszę wiedzieć jak się do usługujących zwracać... Bo ogólnie chciałbym znaleźć butelkę alkoholu i wznieść toast za waszę zdrowie, za waszę szczęście i za trwałość waszego związku. Czekajcie, to trzy toasty... - Zaśmiał się donośnym głosem, nabierając animuszu po raz kolejny. Miał go przed drzwiami, na chwile przygasło, gdy musiał wszystkich poznać i ogarnąć, a oni patrzyli się na niego jak na zwierzątko wypuszczone z Zoo na przepustce, ale teraz wracało.

A radosne ogniki do których tak lgnęła Chise - i w sumie intrygowało to do tej pory większość ludzi - znów się uspokoiły i spokojnie tańczyły dookoła ciała białowłosego, zdradzając powracający do jego duszy i umysłu spokój lepiej, niż jego luzackie zachowanie.

[Hikari]

Przemyślenia Hikariego okazały się prawdziwe, pojawił się jakiś groźny osobnik. Białowłosy mnich, który jest poszukiwany listem gończym. To sprawiło, że jego ciało natychmiastowo było w pełnej gotowości bojowej, ale nie wykonywał żadnego ruchu. Pozostawił to w geście gospodarza, bo nie znał całej sytuacji. W środku odzywała się nienawiść do zła, które niosą osoby wpisane w księgę bingo. Prawdę mówiąc to uwielbiał takie polowania, polegające na czyszczeniu tego świata z odpadów społeczeństwa. Niech tylko dostanie zlecenie, ale wydaje się to niemożliwe. Nikt nie chce zrujnować wesela, nawet nasz Yogańczyk.
- Już dawno mnie nie było w Ryuzaku więc nie miałem okazji.
Przyznał się szczerze, dla niego ta persona jest w pełni obca, która na ten moment zgodnie z życzeniem Shikarui'a będzie traktowana w pełni jak gość.
- Będę przygotowany na wszystko, w takim wypadku wracam do stolika.
Powiedział, ale jak wypije jeszcze tak z pół butelki do butelki sake to może nie być aż takie najłatwiejsze. Wrócił do Toshiro, bo nie jest gwiazdą dzisiejszego wieczoru. Należy znać swoje miejsce w różnych uroczystościach i nie wyskakiwać ponad szereg. Czekał aż przywitanie osób przybyłych się skończy, gotowy zerwać się z miejsca w każdej dosłownie sekundzie. Zauważył przy nich również Inoshi, co znaczyło, że lekko się jej polepszyło. Pewnie nie będzie się chciała jakiś czas odzywać, ale prędzej czy później zapewne będzie musiała. Nie przejmował się zbytnio tym nieporozumieniem, tym bardziej, że obecnie większy kłopot zajmuje jego myśli. Kłopot, który wydawał się nie chcieć ich dzisiejszego wieczora sprawiać. Tymczasowy rozejm.
Po odejściu służącej cała grupa ruszyła w kierunku ich stolika. Wyglądało na to, że wszyscy wracali do biesiadowania. Aby przywitać spóźnialskich wstał, a potem ukłonił się spoglądając w stalowy uśmiech Shigi. Zdecydowanie musiał być jakimś chorym pojebem, że coś takiego sobie sprezentował. Wyrwał sobie uzębienie, a może stracił w trakcie pojedynku? Do tego ten wzrost, sam Terumi przerastał większość społeczeństwa, a tutaj był niższy o prawie głowę. To wszystko wydawało mu się jeszcze bardziej podejrzane. Mógł to być wpływ posiadania informacji o wystawionym liście gończym ostatecznie i nienawiść, która się kotłowała w środku, ale była w pełni tłumiona.
- Terumi Hikari, miło mi was poznać.
Rzucił już wyprostowując się, pełnym spokoju głosem. Po takich formalnościach zaznajamiających nieznajomych ponownie zajął swoje miejsce. Jego uczennica wydawała się wciąż gniewać, bo siedziała zupełnie cicho. Zresztą tak samo jak jej nauczyciel obecnie nie wiedząc nawet co dokładnie powinien powiedzieć. Na szczęście Hitsu coś tam rozpoczął jakiś temat. Dodatkowo taki dobry, odnośnie spożywania procentów.
- Jak chcesz nas zmusić do trzech toastów pod rząd przydałoby się abyś nadrobił parę kolejek wpierw, bo szybko w ten sposób pozostaniesz sam.
Zażartował pół-prawdą Hikari. Skoro on sam już powoli odczuwał to w głowie mógł się domyślać tylko jak jest z resztą, chyba, że spotkał tutaj jakichś wielkich legendarnych wojowników takich jak on sam. Na sekundę się wyprostował i porządnie oparł o podparcie krzesła.

  Ukryty tekst

[Chise]

słowa między Shigą i Shikaruim były.. Dziwne. Oboje byli niby dla siebie aż za bardzo grzeczni i nadskakiwali sobie tak, że.. Że aż to brzmiało jak zakamuflowana wrogość. Podskórnie było czuć, że coś nie jest tak jak powinno być. Jednak słowa Shigi zwróciły jej uwagę na coś innego.
- To ty strzelałeś do tych żołnierzy, z którymi walczyłam w Kami no Hikage? - była realnie zaskoczona, bo o ile mogła to jakoś mgliście podejrzewać, to dopiero teraz mogła się upewnić. Same wspomnienia z tego czasu miały gorzki smak i sama pewnie nigdy by nie wróciła teraz myślami do tego okresu. Nie miało nic z tym wspólnego z tym wydarzeniem. Od razu humor gdzieś osłabł, odchrząknęła lekko i podrapała się po poparzonym policzku.
- Nie miałam okazji ci podziękować za to. Dziękuje - ukłoniła się nisko, starając się nie rozmyślać o tym co również widział wtedy. Czy wie co się stało, o pieczęci.. Nie dało się jednak ukryć, że nie był dla niej komfortowy temat.
Słowa panny młodej brzmiały zaskakująco podobne do tego, co pamiętała z jego zachowania w Hanamurze, nie mogła więc się nie zgodzić.
- Tak wspaniale to słyszeć, że się kochacie. To wcale nie jest tak oczywiste w Sogen.. I tutaj chyba też, prawda? Tym bardziej się cieszę waszym szczęściem - uściskałaby ich jeszcze raz, ale pewnie i tak mieli dość tego przylepiania się i dotyku. Mogłaby się rozpłynąć od tej słodyczy i miłości między tą dwójką. Rozkoszne. Nie mogła przestać się uśmiechać od tego wszystkiego, a gdyby mogła, to by zapiszczała albo wydała z siebie przeciągłe oooooh. A przynajmniej tak było jeszcze chwilę temu.
- Znaliśmy się już przed turniejem w Hanamurze - wyjaśniła krótko - Można wiec powiedzieć, że znam Shigę dłużej niż Shikaruiego. Dziwnie się te losy plotą - wzruszyła lekko ramionami, składajac razem dłonie i nerwowo kręcąc kciukami. Każde wspomnienie o tym przeklętym mieście wprowadzało ją w coraz większą nerwowość i drażliwość, choć gospodarze byli ujmująco mili.
- Mam nadzieję, że teraz odezwie się od czasu do czasu.. Może nie będę musiała czekać do chwili, aż urodzi się wam pierwszy potomek - puściła dziewczynie oczko, starając się wrócić do tego radosnego nastroju, chociaż pozornie. No bo w sumie co mogło być kolejnym tak ważnym i radosnym wydarzeniem? Taka była naturalna kolej rzeczy, że po małżeństwie przychodzi pora na dzieci.. Ciekawa czy już o tym myśleli. Możliwie, że nie, w końcu Asaka była jeszcze taka młoda.. Może w jej wieku, a ona nie wyobrażała sobie by teraz przywiązywać się do domu i dzieci i tak ograniczać swoją wolność. Jej rozmyślania przerwał uścisk Asaki, kiedy ta podziękowała jej za prezenty i dopiero wtedy zbliżyła się do stołu, gdzie poznała też innych przyjaciół państwa młodych. Ukłoniła się im grzecznie, starając zapamiętać imiona, ale nawet nie miała możliwości przypisać ich do odpowiednich osób, nie kiedy było ich aż tyle. Jednak nie zamierzała się tym chwalić i kiwała każdemu głową.
- Miło mi wszystkich poznać - usiadła przy stole, składając dłonie na kolanach. Shiga już wołał o alkohol, Chise w tym czasie znów odgarniała krótkie włosy za uszy - nie mogła się do nich przyzwyczaić. Mogła sobie wyobrazić, że dziewczęta tu siedzące - Asaka, Hotaru, Inoshi - zapewne miały je długie i upięte ozdobnymi kanzashi, a ona mogła tylko założyć opaskę. Ba, nawet Shikarui i Hikari mieli długie włosy, ale o tym nie pomyślała. Nie wspominając o bliznach. Czym były jej szorstkie, pozabliźniane dłonie przy delikatnych pani młodej? Nie wspominając o twarzy..
- Jak się spijesz, to będziesz musiał też sam wracać do Sogen, Shiga - dołączyła się do uwagi Hikariego, grożąc Jashiniście żartobliwie palcem. Zwróciła się w stronę gdzie, jak sądziła, siedział wspomniany wcześniej Terumi - mniej więcej.
- Proszę mi wybaczyć wścibskie pytanie, ale twój akcent nie wydaje się tutejszy, a bardziej zbliżony do mojego. Przyznam jednak, że nie słyszałam o Terumi, ani jako rodzie ani jako osobach. Czy parasz się zawodem shinobiego, Hikari-san? - zapytała grzecznie, chcąc podtrzymać rozmowę, zaraz jednak dodała - W sumie to pytanie mogłabym skierować do wszystkich przy stole, nawet do Pani Młodej, za wyjątkiem Shikaruiego i Shigi. Chciałabym coś więcej o was wiedzieć.