- Nazwa
- Suna Kanri: Reberu Ei
- Przedostatni poziom Suna Kanri. Piasek staje się idealnym narzędziem do obrony, a także ataku. Można przybierać nim praktycznie dowolne kształty. Prędkość zwiększa się ponownie, dzięki czemu piach staje się coraz bardziej morderczym narzędziem, a wytrzymałość naszych tworów stoi na naprawdę dużym poziomie. Możliwe staje się także opanowanie najbardziej brutalnych technik piasku. Wszystko to, zebrane razem do kupy, powoduje, że Sabaku jest maszyną do zabijania.
- Teichi
- Kogane
- Zasięg Kontroli
- Objętość Max.
- Dodatkowe
- Przy braku skupienia objętość wynosi 1/3 pierwotnej wartości
- Koszt
- D: 36% | C: 28% | B: 20% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (na turę)
Nie chciał tak tego widzieć.
Czy oni kurwa nie rozumieli, że nie chciał tego widzieć?!
Seinaru się odwrócił, a Shijima opuścił spojrzenie - nie spoglądał ani na swojego przyjaciela, ani na dopiero co poznanego samuraja, dla którego pogwałceniem wszelkich zasad było zostawienie towarzysza na polu bitwy - oh, ale przecież honor nie był najważniejszy. Pomyśl o tym pozytywnie, wiem, że potrafisz - gdyby Seinaru wtedy interweniował, gdyby naprawdę mógł, być może nigdy nie spotkalibyście się, życie wciąż pozostałoby tak samo mdłe, oddalone od zasięgu palców, które powinny trzymać pędzel, nie miecz - tak jak dłonie Seinaru powinny trzymać kij pasterski, nie ten metalowy, którym z łatwością można zmiażdżyć ludzkie kości. Zabić. Urodzili się chyba w złym czasie, w niewłaściwych rodzinach - coś poszło nie tak w boskim planie i oto byli tu i teraz, zostawieni na łaskę tego, co już przeżyli i oceny samych siebie. Jak więc niby Shijima miałby go ocenić jako tego złego, skoro w tym wszystkim, całej pustce niepoukładanych, wałęsających się po odmętach umysłu myśli, tak bardzo mocno wierzył w coś, co przeczyło słowom Seinaru.
Na pewno dał z siebie wszystko.
- Co się z nim stało? Został pochowany? - Nie unosił spojrzenia. Stał tutaj spokojny, nawet jego głos nie brzmiał, jakby się przejął. Jak piękna, porcelanowa oprawka, która nie ma prawo się zmieniać, nie ważne, coby się działo - ślicznie pomalowana farbkami, ubrana w ładne ciuszki, te całkiem nowe, te szyte na zamówienie, w których po kieszeniach pochowano setki tajemni - a jeszcze więcej ich było we wnętrzu. Wszyscy mieli swoje tajemnice i demony mieszkające w kątach czterech ścian - tych czterech ścian noszonych na plecach, których nie dało się porzucić i zmienić - rosły i malały zgodnie z tym, co dane nam było przeżyć.
Brunet odetchnął i uniósł spojrzenie na Keia. Na te zielone, zieleniejące wiosną oczy - och, teraz były tak przerażająco smutne... Tak... intensywne. Ciągle do niego nie docierało do końca to, co zostało tutaj powiedziane. No co... jak to? Pechowa, bardzo pechowa Czwóreczka - cóż poradzić... przecież ci, którzy chcieli podjąć się zawodu bohatera, nigdy nie mogli liczyć na długie zatrudnienie. A Seinaru..? Ten człowiek, który tutaj przed tobą stał, który właśnie zadeklarował, że zginie za ciebie..? Och, bardzo mocne słowa... Słowa winnego człowieka, który chciał odkupić swoje winy. To odkupienie ciągnęło się za nim od waszego pierwszego spotkania i teraz chyba właśnie tego od ciebie oczekiwał, tego chciał - czegoś, co sprawi, że poczuje się lepiej. Tylko dlaczego miałbyś sprawiać, że on poczuje się teraz lepiej..? Czemu automatycznie myślałeś, co powiedzieć, żeby przestał spoglądać na ciebie tak intensywnie, żeby znów mógł myślami odlatywać do tych zielonych, zieleniejących wiosną łąk..? To taka ludzka myśl - takie głębokie pragnienie, by światło, które sprawiało, że było nam tak przyjemnie ciepło, nie dogasało. Tylko że Shijima nie był tak wspaniałomyślnym i dobrym człowiekiem. Ja też chcę się poczuć lepiej...
Więc kim właściwie teraz Seinaru Kei był?
- I to ma mnie pocieszyć..? - Och, to zabrzmiało tak okrutnie... - Śmierć nie jest taka straszna w obliczu tego, że można zostać na tym świecie samemu jak palec. - Bałeś się wielu rzeczy, naprawdę wielu... i nawet nie wiedziałeś, czy Seinaru zdawał sobie z tego sprawę. Była teraz jedna rzecz, która, o paradoksie, paraliżowała cię o wiele bardziej niż wieść o śmierci brata, która kręciła się gdzieś obok, ale ciągle nie trafiała w sedno. Myśl o tym, że mógłbyś zwątpić w tego człowieka, który przed tobą stał. Jak małe dziecko, które nie chciało pozwolić za żadną cenę, żeby zbudowany zamek z klocków rozpadł się na jego oczach. - Pamiętasz, jak mówiłeś, że nie czujesz, żeby tamten dom na Teiz należał do ciebie..? - Wyciągnąłeś z kabury zeszyt, a z niego kartkę, spoglądając na nią przez chwilę z mętnym uśmiechem. Tym całkiem ładnym. Tym samotnym. - Chyba zwariowałeś sądząc, że potrzebuję teraz zapewnienia, że jesteś tą samą osobą, którą poznałem. - Opowiem ci o moich grzechach, więc możesz już zacząć ostrzyć swój nóż. Wysunąłeś kartkę w stronę Keia.
Rysunek zrobiony ołówkiem przedstawiał Seinaru kucającego przed jego domem, z kijem, dwoma młodymi owieczkami - jedyne, co różniło ten dom od oryginału to brak trawska porastającego teren. Dom był odnowiony, a na drzwiach wisiała tabliczka z napisem Własność Seinaru Kei. Głupota, której nigdy nie zamierzał nawet pokazywać - dla niego coś bardzo ważnego, coś bardzo istotnego - i dlatego tak bardzo delikatnego i wstydliwego. Wcisnął rysunek w klatkę piersiową Keia, jakże delikatnie sugerując, żeby go zabrał. Porwał, potargał - zrobił, co chciał.
- Stało się. Płakanie nad tym nie zmieni teraźniejszości. - Zabrzmiało to tak sucho, tak... chłodno. Cóż... Shijima był również śmiertelnie poważny. - Myślisz, że nie widziałem cały czas, jakie nosisz piętno? To chyba i tak wystarczająco pokuta. - Ach, no i masz babo placek. Robisz to, robisz to! Ale tak bardzo chciałeś..!
Nie potrafił poradzić sobie z emocjami, więc wolał udawać, że nie istnieją.
