Sklep wielobranżowy

[Misae]

Bardzo podobał jej się podjęty przez Terumi'ego. Cieszyła się, że podzielił się z nią tą historią. Kto wie, może to ona kiedyś odkryje sekret płynący z latającego głazu. No ale nie dane było jej za bardzo kontynuować. Obecny szef sobie poszedł, i mogli jeszcze chwilę porozmawiać. Przysłuchiwała się z uwagą. Sama nie zwróciła do tej pory na to, aż takiej uwagi, ale nie była pewna czy Yami troszkę nie przesadza. Aż tak daleko idące wnioski i plany... plany, które i Misae chciały wplątać. Musiała się chociaż troszkę odezwać, jednak poczekała na słowa Hikari'ego. Szczęśliwie on okazał się być nieco rozważniejszy w działaniach i nie zamierzał podejmować, żadnych szalonych działań. Zdecydowanie takie podejście dużo bardziej pasowało Kunoichi.
-Zapytajmy na początek skoro nie jesteście pewni. Nie wiem czy od razu zaczynałabym od tak dużych kroków... - starała się odpowiedzieć w miarę zachowawczo i politycznie. Nie do końca w sumie wiedziała jak ma się zachować - ... nie wiem czy z góry traktowanie go jak potencjalnego zbira to też dobre wyjście. Moze na razie miejmy oczy szeroko otwarte - miała dobre serce i nie chciała od razu widzieć w każdym dookoła siebie potencjalnego zagrożenia. Przecież z tym podejściem musiałaby być bardziej ostrożna co do towarzystwa z nimi. Przecież dopiero co się poznali, nie musieliby sobie ufać. Dlaczego więc miała uważać, że rudowąsy jest zły. Możliwe, że wiedzieli coś, czego ona do tej pory nie dostrzegła.
Aluzje o użyciu swoich zdolności wyłapała, ale nie odniosła się do nich. Wchodzenie komus do głowy to nie była zabawa, więc traktowanie tego jako wyjście z każdej sytuacji było dość nieodpowiednie. Generalnie jej wszystkie techniki były mało moralne i dobrze zdawała sobie z tego sprawę, więc jeżeli nie potrzebowała to wolała z nich nie korzystać. No ale na razie pora była ruszać.

[Kyoushi]

Misja grupowa rangi C
- Kroplą deszczu Yami namaluję cię -
17/60 (5/15)

---

Yami był najmniej ufną osobą w gronie nieufnych towarzyszy. Cóż, domyślał się, że towar może być nielegalny, ale cóż w tym złego? Samemu dołączając do jakiejś strony staje się wrogiem tej drugiej, w tym wypadku byłby na bakier w prawem w Yinzin. Co to kogo obchodzi? Na pewno nie rudowąsa. Czarnowłosy knuł coś niedobrego, dzieląc się ze swoimi przemyśleniami z towarzyszami. Hikari wytłumaczył swoje obawy, a także przedstawił plan, jaki go interesował. Rudowłosy zdawał się przecież udowadniać im, że także otworzy skrzynie z zawartością specjalnie dla nich, mimo tego, że była już zabita gwoździami. Cóż, mogło to umknąć niektórym, gdy ci gotów byli do podróży. Była jeszcze i ona, dama, która ufała ludziom o wiele bardziej aniżeli pozostała dwójka kompanów, a szczególnie tego w gorącej wodzie kąpanego z wachlarzem. Podzieleni jednak zdaniem ruszyli za sklep wielobranżowy, gdzie mieli się spotkać z ich najemcą.
Dotarłszy na miejsce, to co mogli spostrzec to na pewno słońce, które zaczynało się chować za horyzontem. Nie miało być już tak kolorowo, ponieważ trasa w nocy może okazać się niebezpieczna. Może warto byłoby przyspieszyć i ruszyć szybciej. Na umówione spotkanie gość czekał przed taką szopą, która była schowana tuż za sklepem. Na wasz widok rozpromieniał, by niemal natychmiast chwycić za spore drzwi i odchylić jedno skrzydło, a następnie drugie. Waszym oczom ukazał się wóz, normalny, niczym niepodpadający z koniem.
- Dotrzymaliście słowa, więc uważam, że mogę na was liczyć, a nasza umowa będzie trwała dokładnie od teraz. Ruszamy więc? - zapytał spoglądając na was, w końcu mieliście mieć pytania, a on miał zająć swoje miejsce, jednocześnie jeśli je macie to musicie rozwiązać sprawę tu i teraz, bo w dalszej kolejności już chyba musielibyście go zostawić na pastwę losu samego sobie. Gość gotowy był przy wozie czekając na reakcję. Czy też chcecie otwarcie towarów, czy może zaufacie i podążycie chroniąc rudowąsa.

[Yami]

Hikari również był przekonania, że kupiec nie należał do uczciwych w pierwszym etapie rozważań przyjęcia misji jednak podejście, które jednak sobą przedstawiał miało masę dziur, których osoba niezaznajomiona w kupieckim fachu mogła bardzo łatwo przeoczyć. Brak tej wiedzy wskazywała również Misae, która uznała ostatecznie, że wystarczy się zapytać jegomościa czy ładunek jest legalny. Genialny w swej prostocie pomysł, który jednak upada w chwili gdy rzeczywiście mężczyzna uprawia nieuczciwy fach... chociaż czy którykolwiek z kupców, który bierze dla siebie jak najwięcej i wykorzystuje niewiedzę swojego kontrahenta w celu maksymalizacji zysków może uprawiać "uczciwy fach"? Czy więc jednak pora pokazać moją perspektywę na niepokojące zachowanie naszego pracodawcy? Westchnąłem. Rozpoczęliśmy marsz a ja spokojnym tonem zacząłem swój wywód.
- Zacznijmy może od samego początku. Pierwsza rzecz, która stawia mężczyznę w złym świetle jest fakt, że pomimo wyraźnej groźby od strony kowala szukał pomocy w Ryokanie, a nie w siedzibie straży, organie, który takimi incydentami powinien się zajmować. Może to świadczyć albo o głupocie albo właśnie o ciemniejszej stronie prowadzonych interesów. Dlatego już tutaj mężczyzna jest dla mnie na niepewnej pozycji. - padł pierwszy argument świadczący o dziwnym zachowaniu kupca - Kolejnym punktem, który jest na niekorzyść całego przedsięwzięcia jest czas tej "operacji". Gdyby rzeczywiście się obawiał o atak powinien przewieść transport w samo południe gdzie jest mnóstwo ludzi a ewentualny atak będzie bardzo szybko spacyfikowany przez straż wezwaną przez krzyk mieszkańców. Od razu zaznaczę, że towarem są trzy skrzynie żelaza, nawet ninja nie podźwignąłby tego więc kwestia "mogą przecież złapać i uciec nim przybędzie straż odpada". - Padł drugi argument przeciw kupcowi - Teraz kwestia papierów, te niekoniecznie mogą być wymagane. Jeśli jest kupcem niezrzeszonym to może takich papierów nie mieć jako, że jest to osobisty zakup. Niby taki dokument jest zabezpieczeniem towaru ale nie jest wymogiem. Biorąc pod uwagę, że ma również własny statek nie potrzebuje papierów przewozu. Ostatnia rzecz w tej kwestii to możliwość podrobienia dokumentów. Czy bylibyście w stanie odróżnić oryginał od podróbki? Ja wątpię aby mi się udało określić autentyczność dokumentów z Yinzin. - Ponownie głośniej westchnąłem. - No i pytając złodzieja czy kradnie nie oczekujesz odpowiedzi "tak, przepraszam".
Na tym zakończyłem dość długi wywód dotyczący podejrzeń teraz jednak czekała kolejna część poświęcona sposobom na pozyskanie informacji.
- Bezpośrednie pytanie może nam nic nie dać. Wciągnięcie w to straży może "trochę" trwać - zaakcentowałem "trochę" aby wskazać, że raczej nie chodzi o krótki okres czasu - Tak więc uznałem, że wcześniejsza propozycja da nam stuprocentową pewność... w krótkim czasie? - tutaj spojrzałem na Misae. Nie wiedziałem jak długo trwa ten proces.
Nie, że jednym z powodów jest uzyskanie informacji o sposobie działania umiejętności klanu Yamanaka ale to już materiał na inną rozmowę.
- Podałem swoją propozycję. Jest nas trójka. Jeśli pomimo tego co powiedziałem planujecie załatwić to w inny sposób nie będę nagle wyrażał swoich niechęci. Trzeba trzymać się jednej idei. Podążanie kilkoma może przynieść gorsze efekty.
Ponownie westchnąłem.

W końcu dotarliśmy na miejsce, gdzie czekał na nas już wóz oraz mężczyzna. Kiedy padło pytanie o podróż spojrzałem się w kierunku Hikariego i Misae tym samym dając im jednocześnie do zrozumienia, że w tej sprawie to oni powinni podjąć decyzję, było ich dwóch ja zaś jeden.
- Skoro wszystko ustalone i gotowe. - rzuciłem w ich stronę.

[Hikari]

Kupiec wydawał się męskiemu gronu podejrzany od samego początku, natomiast Misae wciąż wydawała się nieprzekonana. Kupowała jego ściemę niemalże bez zadawania jakichkolwiek pytań, co było niebezpieczne. Z takim podejściem prędzej czy później wpakuje się w kłopoty, a świadomość tego w umyśle Hikariego była dość... Irytująca. Miał swoje problemy, którymi musi się zająć prędzej czy też później. Obecnie samo przebywanie dłuższe na Yinzin było ryzykiem, wciąż pewni ludzie mogli go poszukiwać. Mimo to nie potrafił teraz tym bardziej odejść zostawiając kupca z naiwną kunoichi, bo ich trochę poznał podczas całego tego turnieju. Dowiadując się później o ich kłopotach, czy też śmierci prawdopodobnie nigdy by tego sobie nie wybaczył. Życie jest dość kłopotliwe, niczym podjęcie dalszego działania, bowiem ciężko odmówić Yamiemu w większości racji w jego monologu.
- Sam nie wiem czy to jedyne wyjście, a może tak bardzo chcesz poznać tą tajemnice odrzucając pozostałe opcje. Nie zdziwiłbym się patrząc ile zadałeś pytań o czytaniu innym w głowie.
W tym wszystkim widział pewną manipulację, wcale nie gorszą od rudowąsego. Dodatkowo wciąż wierzył w swój plan, który był bardziej działaniem na żywioł tylko nie wszyscy muszą jeszcze o tym wiedzieć..
- Wciąż papiery powinny wystarczyć, nie obchodzi mnie dlaczego nie posiadałby papierów. Skoro ich nie stworzył to jego problem udowodnić legalność towaru przykładowo na straży, a gdyby zaczął wymachiwać jakimś świstkiem zawsze możemy tam sprawdzić jego autentyczność. Mógłby się bać nadrabiać drogi, ale znam pewne sposoby aby się zgodził mając czyste sumienie. Jeżeli uważasz, że powinniśmy udać się od razu do stróżów prawa zaufam w tej kwestii tobie, ale wolałbym uniknąć grzebania komuś w głowie. Nawet jeżeli szansa jest niska to wciąż może być niewinny.
Nie poznał jeszcze kupca mogącego chociażby podążyć za nim wzrokiem, samym pokazaniem takiej sztuczki powinien przekonać do siebie uczciwego nabywcę żelaza w bezpieczeństwo towaru.

[Misae]

Słuchała dokładnie oboje i miała... dość mieszane uczucia. Z jednej strony ich rozumiała, z drugiej zupełnie nie. Przytuliła mocniej do siebie swojego małego uszatego przyjaciela. Nie podobało jej się to wszystko, ale nie mogła tak po prostu słuchać i udawać, że jej nie ma szczególnie, że oboje oczekiwali jakiejś reakcji z jej strony. Wzięła głęboki wdech. Nie sądzila, że jedno małe zadanie będzie wymagało tyle kombinowania. Zwróciła swoje kolorowe oczy na Yami'ego.
-Yumichika-san, jednak dalej wnioskowałabym o sprawdzenie dokumentów. Rozumiem ostrożność i zdecydowanie cieszę się, że jest ze mną ktoś kto rozsądnie analizuje sytuację, dzięki czemu widzi coś czego sama zapewne bym nie dostrzegła czy wzięła pod uwagę... jednakże... - przerwała zastanawiając się jak dobrze dobrać słowa - ...jednakże nie podoba mi się to podejście. Nie będę od tak sprawdzać czyjegoś umysłu. Nie jest to zabawa. Nie zamierzam też traktować dopiero co poznanej osoby jak najgorszego kryminalisty bo tak powinno się traktować osoby, które już od pierwszej chwili chce się pozbawić czegoś tak intymnego jak prywatności własnych myśli. Was też dopiero poznałam. Równie dobrze mogłabym sprawdzić czy któreś z was nie chce oszukać albo mnie albo kupca i okraść go z jego towarów. Rozumiem, że moje lekkoduszne podejście jest nieodpowiedzialne, ale moje sumienie i serce każe mi mieć choć trochę nadziei, że nie każda spotkana osoba chce mi wepchnąć nóż w plecy. - odparła. Wytrawny słuchacz w jej zazwyczaj łagodnym i wesołym głosie mógł dostrzec inne nuty - zawód a nawet troszkę stanowczości i ostrości. Szczególnie spotęgowały to słowa Hikari'ego. Czyżby Yami po prostu chciał zobaczyć jak Misae wchodzi komuś do głowy? Aż tak wielka była jego ciekawość, że chciał aby wtargnęła do głowy rudowąsego? Nie miała pojęcia jak to traktować. Choć z tego wszystkiego wolała aby jednak kierowała nim obawa o intencje kupca, bo jeżeli jedynie chciał aby zabawiła się z umysłem mężczyzny to chłopak straciłby naprawdę wiele w jej oczach. A sprawiał wrażenie kogoś spokojnego, racjonalnego i kulturalnego. Nawet nie pił alkoholu na ich ostatnim spotkaniu.
Czuła się zawiedzona tym wszystkim. Na pewno nie chciała sprowadzać im na głowę kolejnych kłopotów. Na pewno też nie zamierzała stać się zabawką w rękach Yamiego.
-Yumichika-san, Terumi-san, jeżeli nie będziecie chcieli kontynuować ochrony kupca zajmę się tym sama, nie chcę abyście czuli się zobowiązani, wszak to ja szukałam pracy. - odparła. Mimo, że starała się to zamaskować uśmiechem zawód i smutek był widoczny w jej oczach. To miał być taki miły dzień. No, ale co poradzić, wbrew pozorom, nie z każdym trzeba było się zgadzać. Był to urok świata i trzeba było się z nim liczyć. Yamanaka też musiała zacząć patrzeć na świat jak dorosła, a nie dziecko wyrwane ze świata marzeń. Jeżeli kontynuowanie zadania miałoby jedynie powodować między nimi napięcia i kłótnie lepiej by było by zdecydowali się o rozdzieleniu grupy. Ona chciała zarobić, to ona była zobowiązana do wykonania zadania, jeżeli zamierzali się wycofać nie zamierzała ich zmuszać.
Zależnie od ich decyzji na miejsce spotkania pójdzie sama, lub z pozostałą dwójką - znaczy sama jako sama nie była bo kuleczka na cienkich nóżkach dzielnie za nią podążała. Nim się zabierze za swoje zadanie jedyne co jeszcze chciała to po prostu poprosić zleceniodawce o pokazanie dokumentów jego przewożonych towarów. Co zrobi dalej? Zależy co zrobią pozostali - i rudzielec i bruneci.

[Kyoushi]

Misja grupowa rangi C
- Kroplą deszczu Yami namaluję cię -
21/60 (6/15)

---

Yami był upartą bestią. Uważał się za najmądrzejszego w tej kwestii, więc innych zdanie mogło się dla niego nie liczyć. Cóż, przebiegły mądrala z tego pojemnika. Nie podobało ci się, że mógł być oszustem. Zdecydowanie mu nie ufałeś, a może to tylko przez jego kolor włosów? Hikari nie podzielał zdania Yamiego, ogólnie był spory miszmasz i niezbyt dobrze się dogadywaliście w tej kwestii. Najciekawsze było jednak podejście białowłosej, która mimo wszystko chciała mu pomóc i odwalić tę fuszkę. Była zdeterminowana jak nikt z nich. Piękne podejście, pięknej kunoichi odstającej od tych dwóch nieogarniętych.
Rudowąs na miejscu czekał i patrzył. W końcu gotowa była na pewno kobieta z heterochromią i chciała poświęcić się w podróży i ochraniać kupca. Yami miał nadzieję, że ktoś inny zamiast niego podejmie decyzje, to nie był prawdziwy mężczyzna, ale miał jeszcze czas by dorosnąć i stać się nim. Hikari jak widać mimo, że dorosły i już pełen doświadczeń to nawet nie podjął żadnej decyzji. Nic nie zrobił tak naprawdę oprócz rozmowy z Yamim.
Rudowąs spoglądał dalej i spokojnym głosem powiedział do samej Misae: - Więc ruszamy sami? Co z twoimi towarzyszami? Jeśli sami to zapraszam obok na siedzenie, to miejsce jest dwuosobowe. Im szybciej ruszymy tym dłużej podróżować będziemy za dnia... - widać było, że chłopu się spieszy, nie chciał tego zostawiać na noc. Mogło być niebezpiecznie.

Jeśli podejmujecie się podróży to zapraszam kolejne posty tutaj

[Yami]

Nikt się z nikim nie zgadzał w kwestii podjęcia wspólnej decyzji. Ja miałem swój sposób na rozwiązanie problemu. Sposób, który zapewniał 100% pewności działania. Następnie były propozycje Hikariego, który wspomniał o mojej chęci poznania czegoś więcej na temat Misae, to od razu krzywo się na mniej spojrzała. Nie będę zaprzeczał, że nie jestem ciekawy oraz, że wspomniane podejście pozwoli mi tę wiedzę uzyskać zapewniając obopólne korzyści. Dziewczyna jednak bardzo mocno się wzbraniała. Głośno westchnąłem. Okazanie dokumentów najpewniej nic nie da, byliśmy również w otoczeniu kupca więc dalsze rozmowy na nic się nie przydadzą. Czy istniał jeszcze inny sposób zapewniający możliwie najlepsze efekty. Owszem... istniał.
Kiedy padło pytanie o podróż tylko i wyłącznie dziewczyny spojrzałem się w kierunku rudzielca.
-Widzisz, zazwyczaj byliśmy w tych kwestia wzywani przez służby miejskie. Fakt, że poprosiłeś o pomoc nas, obcych ludzi, a nie służby Yinzin zasiały w nas ziarno niepewności co do uczciwości samego transportu. Tym samym mamy wątpliwość co do Twojej prawdomówności. Nie będziesz mieć nic przeciwko jeśli użyję na Tobie techniki, która sprawi, że odpowiesz na każde pytanie uczciwie? Nie musisz się martwić, nie wywołuje bólu.
Ostatnią opcją był blef, który nawiązywał do realnych umiejętności białowłosej. Postąpiłem krok do przodu. Jeśli kupiec będzie się wzbraniać znaczy, że ma coś za uszami, jeśli nie poziom mego zaufania nieznacznie wzrośnie. Czy takie rozwiązanie problemu usatysfakcjonuje wszystkich? Mam nadzieję!

[Hikari]

Współpraca obecnie była na kompletnie zerowym poziomie, ale czego się spodziewać gdy niedawno się poznali. Nie dziwił się również ostrej reakcji, sam był przeciwny czytaniu komuś w myślach nie mając żadnych dowodów. Musieli zachować ostrożność, ale od razu sięgać po krok ostateczny? To nie w jego stylu. Z słów wynikało jakby zostały na niego rzucone grzechy również Yamiego, aż Hikari zaczął się lekko drapać z tyłu głowy przez pewien moment. Zastanawiał się czy powinien uspokoić jakoś sytuację, ale do miejsca docelowego było zbyt blisko na dodatkowe rozmowy. Trzeba było zacząć działać, bo obrażona dama w towarzystwie nie zamierzała na nich zaczekać. Czemu to wszystko musi być takie kłopotliwe.
Przed wejściem oraz w wnętrzu Terumi rozejrzał się szybko wypatrując możliwych pułapek. Przezorny zawsze ubezpieczony, tym bardziej ktoś spodziewający się ataku. Czasu miał niewiele, bo nasz młodzieniec uderzył prosto z mostu co postanowił z lekkim uśmiechem wykorzystać. Tylko zanim to zrobił w ucho wpadło zdanie odnośnie techniki zmuszającej do mówienia prawdy. Mógłby uznać to za blef, ale sam widział jak wykorzystuje takie jego znajomy. Mając takiego asa w rękawie wciąż nalegał na czytanie w myślach? Ktoś jest tutaj niegrzeczny, ale najpierw zajmijmy się zadaniem i kupieniem zaufania. Młodzieniec nie pomyślał, że sklep może być przykrywką dla przemytników pakując się prosto w tarapaty.
- Przewożenie towarów bez pewnych zezwoleń jest niebezpieczne, chcielibyśmy się tylko upewnić o odpowiednim wynagrodzeniu. Mogę zapewnić, że opłacenie nas będzie warte wydania w takim przypadku dodatkowego grosza.
Wtedy nagle przyśpieszył z pełną prędkością prawdopodobnie znikając wszystkim tutaj z oczu, aby stanąć z tyłu wozu zaglądając do środka. Przypominało to pokaz samurajów na arenie, jeżeli nasz rudy kolega miał szansę to obejrzeć. Udawał w ten sposób zainteresowanie swoim zleceniem.
- Prawdę mówiąc nocą mogłoby być nawet łatwiej. Na ulicy zostaną tylko strażnicy lub ewentualne zasadzki, a mając umiejętności sensoryczne na wozie moglibyśmy uniknąć wszystkiego.
Przerzucił wzrok na kupca z lekkim uśmiechem, skoro gra się rozpoczęła to pora wykorzystać pewne atuty. Oczywiście gdyby wypatrzył jakiekolwiek notki, czy cokolwiek innego śmiertelnego musiałby zrezygnować z swojego planu. Był gotowy na ataki z zaskoczenia, rudego wykonując wszelakie konieczne uniki.

  Ukryty tekst

[Misae]

Niezbyt się dogadywali, ale czasem nawet lepiej jak ludzie dłużej się docierają, mogą z tego wyjść ciekawe kompilacje charakterów i spojrzeń na świat. Albo zwyczajnie zaraz się tam wszyscy pozabijają i nie będzie już w ogóle żadnego problemu - po prostu kupiec będzie musiał odszukać nowych ochroniarzy, ale w takim miejscu raczej nie będzie to należało do bardzo trudnych zadań.
Kiedy już stali przed rudowąsym dziewczyna się lekko uśmiechnęła i skinęła głową w geście przywitania. Miała nadzieję, że swoim pozytywnym podejściem i przyjazną aparycją uda jej się chociaż troszkę załagodzić wrażenie jakie mogli sprawiać panowie. I bardzo ucieszyła się, że to zrobiła bo kolejne słowa Yami'ego sprawiły, że prawie szczęka nie opadła jej na podłogę i jedynie dobra samokontrola i spokój duszy pozwolił jej tego uniknąć. Yumichika naprawdę potrafił to zrobić? To po co do jasnej bogini Amaterasu ona miała czytać w myślach tego biednego kupca. Nie miała na razie powodów by nie wierzyć w takie umiejętności, skoro sama wiedziała co może zrobić dobrze wyszkolony ninja i jakie informacje uzyskać. Na szczęście był tam też Hikari, który postanowił przejąć inicjatywę, za co uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Miała nadzieję, że dzięki niemu kupiec nie uzna ich za jakiś podejrzanych i niebezpiecznych bo do tego zaraz mogłoby dojść. Pokaz prędkości był wręcz niesłychany. Nie wiedziała czy to był szczyt jego umiejętności jednak nie miała wątpliwości, że był on niesamowity. Jak walczący na arenie samuraje. Była pod szczerym wrażeniem i można to było wyczytać z jej twarzy. Zaraz potem jednak odzyskała spokój i zwróciła oczy na rudego.
-Nocą faktycznie mogłoby być wygodniej, ale jeżeli bardzo pan nalega to możemy wyruszyć teraz. Postaram się alarmować jeżeli zbliży się do nas ktoś podejrzany. Może ja zajmę miejsce na wozie, obok pana, Namate-san, a panowie będą szli obok lub siedzieć z tyłu - starała się zaproponować jakieś faktyczne działanie i plan, który jej zdaniem był całkiem ciekawy. Jako sensor mogła na spokojnie robić za radar i pilnować aby nikt nieproszony się do nich nie zbliżył, jednak ostateczna decyzja zależała od ich zleceniodawcy - czy pokaże dokumenty i towary oraz czy zgodzi się z jej pomysłem.

[Kyoushi]

Misja grupowa rangi C
- Kroplą deszczu Yami namaluję cię -
25/60 (7/15)

---

Byliście równie dogadani co pies z kotem. Pierwszym, który zaczął gadać był Yami. Ten to oczywiście miał najwięcej do gadania i posiadał najwięcej podejrzeń co do własności, którą posiadał rudowąs, który chciał po prostu dotrzeć na miejsce, z którego spokojnie odpłynąłby na kontynent z tej wyspy. Niestety, nie mogli jeszcze ruszyć, skoro ci wciąż mieli jakieś 'ale', które nie wiadomo dlaczego zapomnieli rozwiązać jeszcze będąc w Ryokanie. Na pytania Yamiego po chwili odezwał się rudowłosy zwieszając głowę. Nie był wkurwiony, ale wyglądał na bardzo rozczarowanego.
- Czyli to może ja popełniłem błąd chcąc was zatrudnić skoro nie ufacie komuś kto ma wam zapłacić? - sam zaczynał mieć wątpliwości czy dobrze wybrał. - A co mi po służbach i ochronie, która ma że tak powiem w dupie interesy obcych? Co ich to interesuje czy mnie okradną czy nie? - czy kiedykolwiek straż miejscowa miała pełnić rolę najemników, którzy ochraniają karawany obcych? Raczej nie. - Nie pozwolę na sobie zastosować żadnych technik. - zaprzeczył, oddalając słowa Yamiego, przechodząc do Hikariego:
- Oczywiście, że mam pozwolenie. Przecież mówiłem, że towar został tu kupiony. - z kieszeni płaszcza wyjął skrawek pergaminu, podbitego pieczęcią władz miasta, w której upoważniali go do przewożeniu do i z prowincji. Tak jak zrobił Hikari, tak zobaczył te obiecane skrzynki, których nie mógł otworzyć. Rudowąs wspominał, że są zabite gwoździami i oferował ich otwarcie, co kompletnie olaliście. Nie widział cię, tracąc z oczu, więc nawet nie pomyślał co robisz. Słyszał co powiedziałeś gdzieś z tyłu by się rozejrzeć. -Eeee? - nie wiedział co się właśnie wydarzyło, przenosząc rozmowę na białowłosą, jedyną, która zaufała: - Bardzo się cieszę, że przynajmniej ty mi ufasz. Nie byłabyś zainteresowana pracować sama? Oni nie kwapią się pomóc, a tylko tracimy tu czas... - powiedział, już zirytowany całą sytuacją, ściskając mocniej lejce. Widać bardzo mu się spieszyło.

Jeśli podejmujecie się podróży to zapraszam kolejne posty tutaj

[Yami]

Stwierdzam, że w tym momencie zgranie "drużyny" można było porównać do przemyślanej akcji wypracowanej przez grupę pijanych wieśniaków, którzy przy pomocy elokwencji i dyplomacji opierając się na kwestii "nam się należy!" chcą zyskać status klasy wyższej. Ujmując to prościej większej kaszany nie widziałem. Każdy zrzucił podjęcie decyzji na każdego. Skoro tak uznałem, że użyję blefu do wychwycenia możliwych nieścisłości w zachowaniu kupca bądź zwyczajnie bym zaufał, gdyby nie miał żadnych przeciwwskazań zwyczajnie bym uwierzył. Wszystko poszłoby w miarę dobrze ale w momencie gdy ostatecznie podjąłem inicjatywę wszyscy stwierdzili, że zrobią to samo. Hikari poprosił o dokumenty, gdzie wskazałem, że te mogą być podrobione oraz próbuje zaimponować kupcowi a Misae była już myślami na wozie i wykrywaniu potencjalnego zagrożenia. Wraz z nią czy to może z obawy o dziewczynę Hikari również zdawał się być już myślami w drodze, a ja?
Po słowach Kupca jeszcze bardziej zacząłem mieć wątpliwości. Pomijając już głupią kwestię w której ufa się osobie która ci płaci. Gdybym się tym kierował mój dom najpewniej stanąłby w płomieniach za sprawą dokumentów, których ostatecznie nie oddałem pracodawcy a co szczęśliwie zakończyło się powstrzymaniem planów pogrożenia rodziny Yumichika. Potem na pytanie czemu szukał pomocy u obcych ludzi (najemników) a nie służb miejskich odparł, że ci mają w dupie interesy obcych jednak wciąż zabezpiecza się dokumentem który dla takiego ładunku nie jest potrzebny.
- Terumi, pozwolisz na chwilę?
Sięgnąłem po notatnik i wyrwałem z niego jedną czystą kartkę. Miała mi pomóc w jednej istotnej rzeczy. Jeśli tylko Hikari stawi się przede mną wręczam mu kartkę. Wypowiadając kolejne kwestie ściszyłem głos aby tylko on mnie słyszał.
- Wciąż mi się to nie podoba. Nikła reakcja na to co zrobiłeś oraz sprzeczność z kwestiami zabezpieczeń ze służbami miasta. Pójdę to sprawdzić u źródła dlatego muszę prosić abyś przelał chakrę do tej kartki, po zapieczętowaniu będzie wskazywać kierunek w którym się znajdujecie.
Jeśli tylko się zgodzi składam kilka pieczęci i odbieram swoją karteczkę.
- Powodzenia.
I tym o to sposobem odwróciłem się i opuściłem zaułek. Gdy tylko jednak stracili mnie z oczu przyspieszyłem do biegu aby możliwie jak najszybciej dostać się do siedziby władz aby upewnić się co do legalności ładunku. Wcześniej mogłoby to być problematyczne jednak teraz kiedy powiedział, że ma odpowiednie dokumenty coś takiego jak sprawdzenie realności ich wystawienia nie powinno sprawiać problemów.

z/t

  Ukryty tekst

[Hikari]

Argumenty rudowłosego nie były przekonujące, szczególnie podejrzana była chęć wzięcia samej dziewczyny. Hikari wciąż udawał zainteresowanie zadaniem, nawet przedstawił plan nocą na podstawie ich umiejętności, a nie chciał podejmować zlecenia? Może zaczęli grzebać nie tam gdzie powinni, więc chce się pozbyć kłopotów zostawiając naiwną Misae. Ta była gotowa wskoczyć za gotówką na wóz... Mógłby zaproponować zapłacić dwa razy więcej, aby nie wplątała się w niebezpieczeństwo. Tym jednym razem, przy czym zapewne kolejne niebezpieczeństwo ją dopadnie. Co za utrapienie, odchodząc obecnie prawie oznaczałoby porzucenie cząstki siebie. Wzdychając był gotowy wychodzić przez pośpiech naszego podejrzanego rozmawiając ewentualnie po drodze kiedy zatrzymał go na chwilę nasz młodzieniec.
- O co chodzi?
Spoglądał na jak ten wyrywa kartkę z notatnika, którą chwilę później mu przekazuje mówiąc o przekazaniu chakry w celu znania jego pozycji. Tak, wystawić się znajomemu klepsydry. Młodzieniec zdecydowanie żądał wiele. Wcale nie trzeba było czekać na pierwsze słowa, bo negatywną reakcję dało się wyczytać z lekko przymkniętych oczu analizujących tego kupca z Shigashi. Mógł go dodatkowo sprzedać mafii, nie miał gwarancji aby ten poszedł sprawdzić dokumenty. Wyjrzał na zewnątrz upewniając się do kierunku obranego przez wóz zanim odpowiedział.
- Prawdę mówiąc nie podoba mi się ten plan, wiele osób mogłoby wykorzystać tą kartkę. Potrzebowałbym wpierw dostać przedmiot po który wrócisz, dodatkowo wymagam jej zwrotu abym mógł ją zniszczyć osobiście. Tylko ostrzegam, że nie toleruję oszustów.
Po zgodzeniu się na jego warunki odebrał coś wartościowego, aby przelać później swoją chakrę na kawałek papieru. Gdy tylko go przekazał przyśpieszył, aby dogonić transport. Ostatnie powodzenia zabrzmiało jakby miał zostać wystryknięty na dudka, bo nie potrzebował niczego takiego wykonując zlecenia. Wystarczą jego umiejętności. Pojawił się zrównując tempem obok białowłosej lekko drapiąc po głowie z tyłu.
- Przepraszam za spóźnienie, już jestem. Yami chciał mi coś powiedzieć zanim się rozejdziemy.

z/t -> brama

[Minoru]

Zamienił się w słuch. Słowa staruszka, były proste, a jego wyjaśnienia krótkie. A jednak Minoru miał poczucie, że minęły tygodnie, gdy starzec zaczął swą przemowę. Cała jego historia opierała się wokół tego samego, uczuć. To uczucia kazały mu nie poruszać tego tematu, to uczucia kazały mu nie zgłaszać niczego straży, by chronić dziewczynkę. Czy on też zachowałby się tak samo gdyby ktoś groził jego rodzinie? Nie, on by powiedział o wszystkim ojcu i bratu i spuścił złodupcom łomot. Tylko, że on i jego rodzina byli shinobi. No, Ojciec i on byli shinobi, a Sokiro był emerytowanym shinobi. Nie zamierzał jednak pastwić się nad dziadkiem, czy roztrząsać jego dedukcji, nie był od tego, a rozterek było mu aż nadto. Przystał nawet na jego cenę, więc tym bardziej nie powinien osądzać pracodawcy, wszak bez ludzi takich jak ten, byłby bezrobotny.
– Rozumiem - odpowiedział, w końcu, poważnym tonem głosu. Troje przeciwników mogło stanowić problem, albo i nie, zależnie od tego co też sobą reprezentowali. Ot i ci ciekawostka. Jego wzrok wędrował to z dziadka na dziewczynę i na odwrót.
– Nie będzie ciał, nie będzie późniejszych kłopotów… o ile zrobicie to co wam każę - wstał ze swego miejsca i otrzepał dłonie z niewidzialnego kurzu. Rozejrzał się dookoła szukając szpuli z liną, jeśli uda mu się ich pojmać, lina się przyda.
– Gdy się zjawią… zapłacisz im - rzekł jak gdyby było to normalne i oczywiste – Ja będę czekał na tyłach. Gdy się wyniosą podążę za nimi i dorwę ich gdzieś w mieście. Powalę, zwiążę i odstawie na posterunek. Oczywiście będziesz musiał im wszystko wyjaśnić, ale przynajmniej kupisz sobie spokój - Skierował się do półki, na której znalazł zwoje liny i uchwycił jedną z nich, rozwijając kawałek. Przyjrzał się wykonaniu splotu, próbując ocenić, jego wykonanie.
– Wynagrodzenie odbiorę z zapłaconego haraczu, resztę zwrócę w twoje ręce… linę wezmę jako premię - uśmiechnął się, odliczając 6 metrów liny, które następnie pociął na 6 kawałków, każdy o długości jednego metra. Następnie zabrał się za wprowadzanie swego planu w życie. Schował ucięte kawałki liny do zwoju, a następnie udał się na zaplecze, gdzie korzystając ze swojego szóstego zmysłu zamierzał wyczekiwać nadejścia kłopotów. Dzięki swemu zmysłowi zamierzał skupić się na sygnaturze chakry dwójki, która przybyła, a następnie śledzić ich i w ten sposób, namierzyć trzeciego by następnie udać się za nimi. Dla pewności, gdy opuszczą sklep złoży pieczęć by skupić się na skanowaniu okolicy i zwiększając w ten sposób zasięg jaki mógł sprawdzać na raz.

  Ukryty tekst

[Yasuo]

Minoru
Misja rangi C
15/30+
Lato, 388 roku Czyli plan już był. Poczekać na wrogów, przekazać im pieniądze i ruszyć za nimi, by w końcu ich dopaść. Był to o tyle dobry plan, że o tej porze (późny wieczór, jeśli się nie mylę) na ulicach nie było wielu ludzi, więc można było walczyć bez przeszkód, odciągając jednocześnie bandytów od sklepu. Bez problemu znalazła się też lina.
- Na pewno dasz sobie radę? - zapytał zatroskany staruszek. Oczywiście, że nie powinno się oceniać siły wojownika po jego wieku albo wyglądzie. Nie powinno się z góry zakładać, że wojownik nie da rady walczyć z liczniejszym przeciwnikiem. Jednak dla zwykłego człowieka... było to bardzo abstrakcyjne. Gdyby kowala zapytać jak się kuje miecze, to z pewnością od razu by odpowiedział. Gdyby prostego człowieka zapytać o ten skomplikowany proces... powiedziałby pewnie, że "to magia", albo "wymaga wielkich umiejętności". Ludzie dzielili się na tych, którzy wiedzieli i na tych, którzy nie wiedzieli. Minoru wiedział, a dziadek i Chiyuumi prawdopodobnie nie wiedzieli.
- Da sobie radę - powiedziała dziewczyna, która uwierzyła w naszego bohatera. Oby to była prawda, bo kolejnego trupa nam tutaj nie trzeba. Wszyscy z zainteresowaniem wysłuchali planu Minoru. Był naprawdę dobry. Generalnie jedyne co stracą to 6 metrów liny. Dodatkowo odzyskają dużo więcej pieniędzy. Dziadek po prostu chciał, żeby tamci po prostu przestali go nachodzić... nie liczył na odzyskanie straconych ryo. A tu proszę. Pojawiła się okazja.
- Dobry plan - powiedział właściciel sklepu. Działajmy.
Ale znalazł linę, pociął ją wedle własnego uznania, kawałki schował we zwoju - samo pieczętowanie sprawiło wrażenie. No i udał się na zaplecze. Czekał tam może z jakieś 10 minut, aż w końcu tamci w końcu się pojawili. Nie wyglądali na typowych samurajów. Jeden miał na plecach włócznię. Co prawda samurajowie też używali włóczni, ale nie była to broń aż tak popularna jak katana. A drugi... ten miał na plecach jakiś dziwny miecz. Dziadek i Chiyuumi nie widzieli nikogo innego kto by taką broń miał. Był to "wielki kunai".
- I co? Masz kasę - zapytał ten z kunaiem i od razu dostrzegł Chiyuumi. Wiedział, że starzec ma wnuczkę, przed którą próbuje ukryć fakt, że "płaci za ochronę". Teraz jednak dziewczyna tutaj była. Czyli wiedziała o całej sprawie. - Powiedziałeś jej, co? Hahaha. Nieźle.
- A cóż to? - zapytał drugi, także wskazując na dziewczynę. - Mała kurwa?
- Chiyuumi... - odparła, wykonując lekki ukłon. Obrażali ją, okradali jej dziadka... grozili mu, a mimo wszystko zachowywała się z szacunkiem. Starzec przyniósł szybko mieszek z pieniędzmi i im wręczył.
- Macie. - Tamci szybko przeliczyli.
- Zgadza się. Idziemy. Do zobaczenia. - Opuścili sklep (o ile Minoru im na to pozwolił).
A Minoru? No cóż...

  Ukryty tekst

NPC:

Imię

?

Wygląd Jaki jest, każdy widzi

Przedmioty POSIADANE PRZEDMIOTY

Widoczne:

• Włócznia (na plecach)

Niewidoczne:

  Ukryty tekst

Stan STAN POSTACI

Widoczny:

• Pełne zdrowie

Niewidoczny:

  Ukryty tekst

Strona

Bandyta

Typ

  Ukryty tekst

Umiejętności

  Ukryty tekst

Imię

?

Wygląd Jaki jest, każdy widzi

Przedmioty POSIADANE PRZEDMIOTY

Widoczne:

• Wielki Kunai (na plecach)

Niewidoczne:

  Ukryty tekst

Stan STAN POSTACI

Widoczny:

• Pełne zdrowie

Niewidoczny:

  Ukryty tekst

Strona

Bandyta

Typ

  Ukryty tekst

Umiejętności

  Ukryty tekst

Kopiuj

[b][color=#00BFFF]- Mowa Chiyuumi[/color][/b]

Kopiuj

[b][color=#FF4000]- Mowa dziadka[/color][/b]

[Minoru]

A więc przystali na jego plan bez najmniejszego szemrania. Zgodzili się na każdy etap, ba wyglądali wręcz na zachwyconych tym, że pojawił się ktoś, kto wydawał się profesjonalny. Tylko czy Minoru czuł się profesjonalistą? Nie, choć nie miało to większego znaczenia. Teraz był skupiony na swoim zadaniu i tylko na nim.
Nie czekał długo, właściwie miał niesamowite szczęście, bo gdyby rozmowa przedłużyłaby się, cały jego plan szlag by trafił. W pierwszej chwili nie zwrócił uwagi na to, że ktoś przyszedł, ot ledwo wlazł na tyły sklepu, a już chwilę później ktoś wchodził do środka. Jednak słowa jakie padły w kierunku sklepikarza, nie pozostawiały złudzeń, oto przybyli oprychowie. Nie wyróżniali się oni z tłumu. Ba, można by ich bez większych przeszkód pomylić z normalnymi ludźmi. Czy znaczyło to więc, że byli zwykłymi rzezimieszkami? Ich uzbrojenie nie wskazywało na to, a zwłaszcza tego drugiego, było to uzbrojenie typowe pod shinobi. Nie miało to jednak znaczenia. Skupił się na zapamiętaniu ich sylwetek chakry, miało to być kluczowe gdyby postanowili się rozdzielić. Choć przeczuwał, że jego umiejętności były niewystarczające by mógł odnaleźć źródło ich chakry gdyby stracił któregoś z nich. Odczekał więc do momentu gdy oboje opuszczą sklepik, wtedy wyjdzie też ze swej kryjówki i żegnając się skinieniem głowy ze sklepikarzem, odczeka aż dwójka oddali się dalej. Jeszcze tego by brakowało by któryś z nich zauważył go już teraz. Gdy będzie już czysto, wyjdzie na zewnątrz i wejdzie po ścianie na jeden z dachów, stamtąd będzie podążał za ich sygnaturami. To co zamierzał jednak zrobić dodatkowo prawdopodobnie nadwyręży go odrobinę, ponieważ od czasu do czasu zamierzał sprawdzać otoczenie w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby śledzić jego. Wszak miało ich być trzech. Minoru zamierzał śledzić całą dwójkę/trójkę aż do ich kryjówki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst