Dzielnica rzemieślnicza

[Kiba]

Kiba nie miał zamiaru załatwiać tego krwawo, ale jednak złodziejaszkowi trzeba było dać nauczkę. Miasto miało dużo pobocznych uliczek więc nasz bohater postanowił tam załatwić sprawę kradzieży. Chłopak wyrwał z ręki przeciwnika pieniądze i bez słowa złapał go za kaptur. Szarpnął złodziejem tak mocno, że prawie się przewrócił. Kiba ciągnął go do najbliższej bocznej uliczki, aby uniknąć spojrzeń przechodniów (a tym bardziej strażników). Uliczka ta była wąskim przejściem pomiędzy dwoma ruchliwymi drogami. Kiedy zaciągnął przeciwnika do bezpiecznego miejsca odezwał się. Chciałeś mnie oszukać a takich jak ja się nie oszukuje. Mówiąc to Kiba kopnął przeciwnika w brzuch. Teraz musisz ponieść karę. Chłopak uderzył przeciwnika pięścią w twarz. Jeśli jeszcze raz zobaczę twoją mordę w tym mieście to zginiesz. Nasz bohater odepchnął przeciwnika na ścianę, wziął psa na głowę i poszedł w stronę drugiego wyjścia z uliczki.

[Masaru]

Pierwsze zadanie Kiby 15/15
Kiba należał do ludzi którzy niezbyt lubili być okradanymi, nawet po odzyskaniu pieniędzy postanowił wymierzyć jakąś karę złodziejaszkowi. Zaciągnął go za róg przywalił i zapewnił że jak go jeszcze raz zobaczy w tym mieście to zrobi mu coś bardzo nie miłego. Ryzykował co prawda że strażnicy zwrócą na to uwagę jednak nic takiego się nie stało. Do tego bity też nie kwapił się do wołania po pomoc, bo przeczuwał że mógłby zostać zabity gdyby chociażby próbował. Chłopak zabrał psa i ruszył w sobie wiadomym kierunku, prawdopodobnie do domu. Musiała go teraz rozpierać duma że wykonał pierwsze zadanie w swoim życiu. Teraz mógł czuć się dumnym przedstawicielem klanu Inuzuka i czynić kroki do zwiększenia jego potęgi i swojej.

Wynagrodzenie standardowe

z/t dla kiby

[Ayame]

Targ w centrum Shigashi no Kibu niesamowicie zawiódł Ayame. Może to była kwestia pory roku, bo zima słabo sprzyjała handlowaniu różnym towarem i wystawiano tylko te najpotrzebniejsze rzeczy, w każdym wypadku kunoichi nie znalazła nic takiego, co zwróciłoby jej szczególną uwagę i mogłoby spodobać się ojcu w ramach urodzinowego prezentu. Westchnęła z rezygnacją. Mimo wszystko pokręciła się jeszcze po centrum i popytała, gdzie ewentualnie mogłaby kupić coś naprawdę specjalnego. Jedna z kobiet skierowała ją od razu do dzielnicy rzemieślników, gdzie różnych mistrzów miało swoje sklepy z naprawdę wspaniałym i różnorodnym towarem, poczynając od kowala, przez szewca, garncarza i rzeźbiarza, a kończąc na jubilerze i innych tego typu zdolnych ludziach. Cóż, warto było zajrzeć do takich miejsc, chociaż kowala z góry już przekreśliła. Ojciec nie potrzebował żadnej broni, tarczy, ani zbroi, zresztą nawet nie byłoby jej na to stać. Szewc też odpadał, ale resztę mogła jak najbardziej obejrzeć, bo co jej zostało, poddać się?
Jubiler miał naprawdę bogatą kolekcję różnorodnej biżuterii, z kolorowymi kamieniami szlachetnymi, jakich Ayame jeszcze nie widziała. Ceny jednak zwalały z nóg i nawet skromna bransoletka z talizmanem ochronnym, którą upatrzyła, była tak droga, że kunoichi sobie odpuściła. Takie błyskotki nie były obecnie na jej kieszeń, chyba że jakoś sobie dorobi kilkoma zleceniami. Postanowiła jednak pójść dalej i sprawdzić, czy inni rzemieślnicy będą mieli coś ciekawego i do tego w przystępnej cenie, a dopiero potem podejmie decyzję.
Garncarz posiadał naprawdę bogatą kolekcję różnorodnych naczyń i wazonów, które potem misternie rzeźbił w piękne wzorki. Była to naprawdę piękna robota, ale wazon, albo talerz z wizerunkiem smoka nie był tym, czego potrzebowała. To nie było na tyle wyjątkowe, żeby nadawało się na szczególny prezent. Poszła więc dalej.
Kiedy weszła do pracowni rzeźbiarza, już wiedziała, że trafiła we właściwe miejsce. Jego działa były tak realistyczne, że aż zapierało dech w piersi. Rzeźby zwierząt w różnych pozach były niesamowicie dokładne, nawet z takimi najdrobniejszymi detalami, jak zarys sierści. Ayame z zachwytem przyglądała się rzeźbom różnych wielkości, dopóki jej wzrok nie padł na figurkę pięknej kobiety z rozwianymi przez wiatr włosami i rękawami kimona, uwiecznioną w tanecznej pozie. Rysy twarzy figurki przywołały od razu na myśl portret, który wisiał w salonie. Jej matki, której nigdy nie poznała. Tak, to będzie idealny prezent, ponieważ ojciec kochał matkę nad życie i nigdy już nie spojrzał na inną kobietę. Ta figurka na pewno mu się spodoba.
Aż podskoczyła, gdy okazało się, że mistrz stoi obok niej i przygląda się z uśmiechem. Była tak zafascynowana figurką, że zapomniała o rzeczywistości. Starszy mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej i przyznał, że Ayame ma dobry gust, po czym podał cenę figurki. Kunoichi z ulgą przyjęła fakt, że stać ją na ten zakup, więc poprosiła o zapakowanie i już po chwili wyszła z pracowni rzeźbiarza, wyraźnie uradowana. Nie zdążyła jednak zarejestrować faktu, że właśnie ktoś tędy przechodził i zwyczajnie wpadła na mężczyznę w dziwnej masce, o mało się nie przewracając i nie upuszczając cennej figurki, starannie zawiniętej w papier. Naprawdę mało brakowało.
- Przepraszam. - Odezwała się z roztargnieniem. - To moja wina.

[Kurusu]

Shigashi no Kibu... Ojczyzna takich osobistości jak On. W takich miejscach szuka się najemników, duża populacja zdecydowała o tym. I było mu to na rękę, znalezienie pracodawcy nie mogło być trudną rzeczą w takim miejscu. Choć jedno musiał przyznać, czuł się przytłoczony po tym, jak ledwo co przybył z Wioski Kirisu, która takiej populacji nie miała... Różnica w tej liczbie jest zbyt duża, by nawet o niej myśleć. Mimo wszystko musiał się zaaklimatyzować, dlatego ruszył na targ zwany tutaj jako "Dzielnicą Rzemieślniczą". To właśnie w taki miejscu powinna być chmara ludzi i tu przyzwyczai się do dużej populacji tego miasta.
I się przeliczył... Ludzi było dużo, za dużo jak na jego. A sam targ... Mnogość możliwości aż przytłaczała umysł wyrzutka, jednak miało to swoje plusy. Obserwując wszystko co tu jest może wymyśli w głowie koncept swojej pierwszej marionetki? Jedno jest pewne, nie będzie to pierwsza lepsza zabawka. Wszystkie urządzenia tego typu muszą być dokładne i śmiercionośne na wiele sposobów. Kurusu zainteresował się szczególnie kowalem, co prawda było stać na niektóre rzeczy ale oszczędzał. A czemu kowalem? Musiał przyjrzeć się uzbrojeniu, by pomyśleć w co wyposażyć swoją lalkę. Miał pewne idee w swojej głowie, które koncentrowały się wokół postawienia na jakość. Im rzadziej będzie naprawiał swoją broń tym lepiej i jest to powszechnie wiadome. Co prawda niektórzy kuglarze stawiają na ilość, ale jest to banda głupców, która nie ma w sobie za grosz racjonalnego myślenia.
Gdy obejrzał to co go interesowało, był pewny jednego. Miał idealny koncept w głowie, musi tylko zarobić na części do swej marionetki i będzie wszystko gotowe. A to takie odległe nie było, bo z tego co widział niewiele już mu brakuje. A to sugerowało, że już niedługo... Kilka zleceń i jego maszyneria będzie jego! Jednak coś go wyrwało z jego zamyśleń... A raczej ktoś. Przechadzając się obok jakieś pracowni wpadł na kobietę, lub ona nie niego, trudno stwierdzić. Tak czy inaczej stracił równowagę i przez jakąś sekundę walczył z grawitacją, by nie runąć na ziemie.
- Nic się nie stało... - mruknął z bólem w głowie, maska mu się wbiła prosto w nos i nie było to przyjemne uczucie. Choć dalej jest w jednym kawałku i nic nie ciekło, to dobrze świadczyło o jego stanie. Zerknął na osobę z którą się zderzył... I cóż, była to urodziwa persona, trzeba było to przyznać. A oczy... Były niecodziennie. Nigdy takich nie widział, ciekawy kolor. - Wybacz, że wpadłem na Ciebie. Zamyśliłem się. - dodał usprawiedliwiając się od razu, jednak od razu zdał sobie sprawę z jednej rzeczy. Może ona nakieruje go do jakiegoś baru lub przynajmniej tablicy z ogłoszeniami?
- Mam pytanie. Jestem tu pierwszy raz, wie może Szanowna Pani, gdzie znajduje się jakaś najbliższa karczma? - zapytał siląc się na wykorzystanie zwrotów grzecznościowych.

[Ayame]

Widząc, że ten, na którego wpadła, z trudem łapie równowagę, chwyciła go jedną ręką za ubranie i przytrzymała, żeby się tylko nie przewalił. Było jej wstyd, że tak niespodziewanie wyskoczyła ze sklepu, nie patrząc przed siebie. Na szczęście mężczyzna zdołał utrzymać się na nogach i chyba nic mu się pod tą maską nie stało, więc kunoichi odetchnęła nieco z ulgą.
- Nie Ty wpadłeś na mnie, tylko ja na Ciebie. - Odpowiedziała z rozbawieniem. - No ale najważniejsze, że nikomu nic się nie stało. Jeszcze raz przepraszam za gapiostwo.
Poprawiła oparty o ramię pakunek i przyjrzała się uważniej masce. Była trochę upiorna, no ale może miała za zadanie coś ukrywać? Na przykład oszpeconą bliznami twarz? Różnie to było z ninja, którzy w końcu dorabiali się różnego rodzaju blizn i znamion. No bo facet zdecydowanie wyglądał na shinobi, sądząc po jego ubiorze, no i zwykli ludzie nie nosili takich masek.
- Tylko nie pani, proszę. - Zaśmiała się. - Jestem Ayame i tak, wiem. Akurat wybieram się do jednej z nich, bo trochę za zimno na tym śniegu i mrozie, więc mogę przy okazji Cię zaprowadzić.
Wyraźnie widziała przez szpary w masce, jak nieznajomy zatrzymuje na dłużej wzrok na jej białych oczach. Cóż. Wiele osób, widząc takie oczy, myśli sobie, że ma do czynienia ze ślepym. Nic bardziej mylnego, a przynajmniej w jej przypadku, zaś gapiostwo każdemu może się zdarzyć.
- Jestem w Shigashi po kilkunastoletniej przerwie, ale widzę, że od tamtej pory niewiele się zmieniło. - Stwierdziła, rozglądając się. - Najwięcej gospód jest w centrum, więc musimy wyjść na główną ulicę.
Tak więc ruszyła w odpowiednim kierunku i obejrzała się, czy zamaskowany podąża za nią. Była ciekawa, kim był i czy maska przypadkiem nie była po to, żeby ukrywać nie tyle twarz, co jego tożsamość. Oby tylko nie wplątała się w jakieś bagno. Zazwyczaj umiała wyczuć człowieka właśnie z twarzy, a tej tutaj nie widziała. Pozostało jej mieć nadzieję, że nie trafiła na jakiegoś podejrzanego typa, który zrobi jej krzywdę przy pierwszej, lepszej okazji.

//W swoim poście możesz dać ''zt'' dla siebie i dla mnie, a ja jutro napiszę w którejś knajpie. Tylko tak wieczorem, bo wcześniej jestem w pracy//

[Kurusu]

Po krótkiej wymianie słów mężczyzna sięgnął ręką za maskę, by sprawdzić czy na pewno wszystko dobrze jest z jego nosem. Bolało jak diabli, niekiedy takie maski mają swoje wady... Na to jednak już nic nie poradzi. Nie pozbędzie się stałego dodatku do swego ubioru, ot tak. Jego wzrok znowu powędrował na kobietę przed nim, wyglądało na to, że trafił na kogoś z dystansem do siebie. To dobrze, nie czerpał żadnej przyjemności z rozmowy z "bucami", jak to się mówi. Chciał coś powiedzieć, ale nie zdobył okazji, w zamian jednak poznał jej imię. Ayame. Imię różniące się od tych, które można było napotkać na gorących piaskach pustyni...
- Jestem Kurusu. - odpowiedział kłaniając się nieznacznie, podał swoje prawdziwe imie tylko ze względu na to, że nie miał pomysłu co powiedzieć w zamian. Zresztą, co się może stać? Podczas całej swej wędrówki tak właściwie nie poczuł jednego, że jest chłodno. Co prawda był ubrany ciepło a płaszcz dodatkowo chronił go przed wiatrem i śniegiem, ale dopiero teraz poczuł nieznaczne zimno.
Gdy Ayame ruszyła, zamaskowany człowiek ruszył za nią. Czuł się trochę jak dziecko, bo musiał być prowadzony ale nie mógł poradzić na to, że jest tu pierwszy raz. I może nie ostatni. Wszystko tu różniło się od tego co spotkał, jednak możliwość zobaczenia innej architektury zawsze była przydatna, szczególnie w inspirowaniu się. A do tego jeszcze jedna rzecz była ciekawa, ślepa osoba wie jak się poruszać po tej osadzie od jego... Było to nieco upokarzające, ale niektórzy mają intrygujące umiejętności.
- Tu się wszystko różni od tego co znam... Klimat, architektura, nawet ilość ludzi na ulicach... Zgubiłbym się w tym wszystkim po minucie albo dwóch. - rzucił chcąc podtrzymać rozmowę, w sumie uważał, że tego typu tematy zawsze służą do tego celu. Ewentualnie także komentowanie pogody. - Swoją drogą, jeśli mogę spytać bo zdaje sobie sprawę, że takie pytanie trochę nie wypada, ale skąd jesteś? - dodał zadając bardziej ryzykowne pytanie, przy okazji szukając wzrokiem jakieś karczmy, czy czegoś.

z/t ---> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=5 ... 6fe#p50486
//Zeedytuje "z/t", jak już będzie określone do której knajpy się kierujemy.

[Murai]

Szybko, łatwo i przyjemnie
Misja dla Motoko
3/15+ Motoko widząc odpowiednie ogłoszenie pognała w stronę Dzielnicy Rzemieślniczej, tam z kolei mając na celu zakład krawiecki. Mimo tego że dziewczyna nie posiadała żadnego doświadczenia w tej dziedzinie, to wybrała właśnie tą robotę. Może cięcie ludzi i materiału opierało się w zasadzie na tym samym? Pewna ręka, ostre narzędzie, ostrożność i spokój w wykonywanych ruchach? Jeśli jednak myśli że jej miecz jakkolwiek się przyda, to raczej srodze się zawiedzie. Miecz i nożyk to zupełnie inne narzędzia, mimo że o tej samej funkcji. Dotarcie do samej dzielnicy nie było specjalnie trudne, to była chyba druga najczęściej odwiedzana przez ludzi część osady, poza rynkiem. Nie była też daleko, wystarczyło może z dziesięć minut marszem by dostać się w pożądany obszar wioski. Połowę tego czasu z kolei zajęło znalezienie odpowiedniego sklepu. Praktycznie każdy budynek był w jakiś sposób zajęty, przez zakłady różnego rodzaju czy cechy poszczególnych zawodów. Na upartego można było znaleźć wszystko co tylko się chciało. Młoda samurai odszukała w końcu zakład o którym była mowa w ogłoszeniu. Osadzony w niewielkim parterowym budynku, z drewnianym szyldem z namalowanym licem jakiejś urodziwej kobiety, a pod nią znajdowała się nazwa zakładu. Za ogromnymi szybami wystawionych zostało kilka kompletów odzienia, na drewnianych stelażach. Jak gdyby nosili je prawdziwi ludzie. Widać było że są skomplikowane i różnorodne, co zapewne miało pokazać że pracujący tutaj znają się na swojej robocie. Wejście do środka oznajmione było niewielkim dzwoneczkiem. Wnętrze było bardzo szykowne i wypełnione przeróżnymi rzeczami. Gdzie tutaj patrzeć? Na różne odzienia na stojakach? Na ściany pokryte czerwonym aksamitem? Na dywan pod stopami dziewczyny? A może na ladę za którą stała jakaś kobieta, odziana niczym szlachcianka z książek?
- Witam w "Zakładzie Krawieckim Pani Ryujin". W czym mogę służyć? - kobieta zapytała grzecznie czarnowłosą dziewczynę. Ona sama miała już swoje lata, siwe włosy i liczne zmarszczki były tego niezbitym dowodem. Uśmiechała się sympatycznie, czekając na reakcje. Po dłuższym przyglądnięciu się można było zauważyć, że jej twarz przypomina nieco tą na szyldzie.

[Motoko]

Naturalnie, kilkumiesięczna przerwa od prostej czynności jaką jest zwyczajne zszywanie, czy też samo nawlekanie nici na igłę, mogło być powodem jej początkowego zaćmienia, ale przecież nie na tym ta praca miała polegać, czyż nie?
Po wejściu do budynku zaczęła się rozglądać z zainteresowaniem, obserwując odzienie, które stało przed ogromnymi szybami. Mo nigdy nie była fanką odzienia, bo też nie były to jej priorytetowe wartości, w które była zapatrzona, jak było to w przypadku Tachi. Kiedy pobieżnie przebiegła wzrokiem po sklepie, praktycznie od razu zatrzymała się na sylwetce bogato ubranej kobiety, która już zaczęła coś do niej mówić.
- Dzień dobry, widziałam na tablicy ogłoszenie odnośnie pracy i przyszłam się spytać, czy to dalej aktualne? - zainteresowała się z nadzieją wymalowaną w oczach, co lepsze, nawet nie musiała zbytnio udawać, że w istocie jest zainteresowana tą ofertą, bo z tyłu głowy wciąż kłębiły jej się wspaniałe obrazy potraw, które tylko zamówi po wypłacie, niemalże ślinka jej ciekła na samą myśl! Robocizna wydawała jej się być prostą w zrozumieniu jego istoty, jak na brak szczególnych umiejętności w tymże rzemiośle, dlatego bez żadnych krępacji chciała się zgłosić. Zresztą kto, patrząc na taką przesympatyczną staruszkę by nie zaproponował swojej pomocy?

[Murai]

Szybko, łatwo i przyjemnie
Misja dla Motoko
5/15+ Kobieta stojąca za ladą zwróciła uwagę dziewczynie. Bardzo miły gest, aczkolwiek jest to bardziej cel marketingowy.
Jeśli potraktujesz dobrze klienta, to on potraktuje dobrze ciebie. I zostawi większą ilość pieniędzy. Mogło też to wynikać z tego, że kobieta była po prostu miła. Też opcja. Dziewczyna wyjawiając powód swojej wizyty w zakładzie wywołała szeroki uśmiech na twarzy staruszki, pełen ulgi.
- Ach, oczywiście że aktualne. Jestem Ryujin Sakura, właścicielka zakładu. Już myślałem że żadna się nie stawi, rano wystawiłam ogłoszenie i do teraz nikt nie przyszedł. Ale dzieki tobie nie mam na co narzekać. Za mną kochana. Powiedz, masz jakieś doświadczenie? - kobieta odwróciła się i przeszła do drzwi, sprytnie ukrytych pośród kilku stojaków na ubrania. Poruszała się bardzo żwawo, co mogło być zaskakujące patrząc na nią. Obydwie przeszły do pomieszczenia o rozmiarach przynajmniej tak dużego jak pomieszczenie dla klientów. Znajdowały się tutaj ogromne wałki materiałów, skrzynki zapewne zawierające przyrządy do szycia, a także stosy czegoś co okazało się sztywną skórą wyciętą w określone kształty. Oprócz tego znajdowały się dwa duże stoły wraz z krzesłami, najpewniej dla pracownik. Jednak w pomieszczeniu jednak brakowało przepychu jaki towarzyszył tamtemu.
- Więc tutaj będziesz pracowała. Przez pół dnia, tak zakładam. Moja pracownica będzie przez jakiś czas zajęta prywatnymi sprawami, ale na szczęście nie masz dużo do roboty. Możesz zacząć od wycięcia z pięćdziesięciu pasków zielonego aksamitu z tamtej rolki. A potem pięćdziesięciu niebieskiego, z tej obok. A potem tyle samo żółtego. O takich jak ten na stole. I właśnie... czy to nie jest przypadkiem miecz? - kobieta wpatrywała się w czerwoną saye, której ciężko było nie zauważyć biorąc pod uwagę kolory w jakich nosiła się dziewczyna.

[Motoko]

Szczerze powiedziawszy, to nie spodziewała się takiego szczęścia spowodowanego tą pracą. Z pewnością gdyby Mo przeżyła trochę więcej, potrafiłaby rozpoznać udawany entuzjazm, pod którym kryje się wiele niecnego sprytu starszej pani, która pewnie już nie jedną pracownicę ocyganiła z pieniędzy. Jednakże idylliczny świat młodej samurajki był wręcz przecudowny i uśmiech staruszki wydawał się jej najszczerszym, na jaki mogła zasłużyć, choć wewnętrznie wciąż miała to w nosie, czekając tylko na robotę, którą miała w planach odbębnić i odebrać wynagrodzenie.
- Pomagałam przy domowym szyciu, na ogłoszeniu nie było mowy o wygórowanych kwalifikacjach. - powiedziała z nutą zdenerwowania w głosie, nawet nie mając czasu na przedstawienie się. Ruszyła za energiczną kobietą, która chyba nie mogła zadziwić jej bardziej, w końcu w takim wieku, tak się ruszać? Marzenie! Po wejściu do 'pracowni', jej wzrok praktycznie od razu zaczął wędrówkę po czterech kątach i z zadowoleniem stwierdziła, że nie ma tam nic, co mogłoby ją szczególnie rozpraszać, w przeciwieństwie do wcześniejszego pomieszczenia.
- Ym... tak, jest, mam nadzieję, że to nie kłopot, to rodzinna pamiątka, którą obiecałam mieć przy sobie dzień i noc. - powiedziała z miną zbitego psa, praktycznie przepraszając za to, że jeszcze oddycha. Nie miała ochoty na takie teatrzyki, ale coś wewnątrz jej dziewczęcego, naiwnego umysłu mówiło, że przed tą kobieciną warto być posłuszną i potulną. - Mam wyciąć z konkretnych kolorów paski, dobrze zrozumiałam? - spytała się, starając jakoś zagadać starowinkę wpatrującą się w jej saye.

[Murai]

Szybko, łatwo i przyjemnie
Misja dla Motoko
7/15+ - No to bardzo dobrze, przynajmniej mam pewność że nic nie popsujesz. Nie wymagałam dużo, ale doświadczenie zawsze mile widziane. Bardziej ufa się komuś kto wie co robi, niż temu który dopiero się uczy, prawda? - kobieta gładko odpowiedziała na pytanie, nie robiąc nawet dłuższej chwili przerwy na wymyślenie odpowiedzi. Cóż, miała trochę racji. Przekładając to na bardziej praktyczny przykład. Najmując kogoś na szybko do opieką nad dzieckiem bardziej ufa się tym którzy mają jakieś doświadczenia, niż osobie która robi to pierwszy raz. Mimo że doświadczenie nie jest przeważającym czynnikiem, to jednak ma znaczenie. Tutaj było tak samo. Mimo że wycinanie pasków to zadanie stosunkowo proste, to jednak ktoś z doświadczeniem zrobi to szybciej i nie zmarnuje materiału. Zwrócenie uwagi na pochwę miecza było dość niespodziewane, ale taki widok zdecydowanie nie należał do częstych. Najwidoczniej kobieta z mieczem była widokiem na tyle wyjątkowym, że wartym było zauważenie tego. Możliwym też że kobieta nie była po prostu pewna czym ten czerwony obiekt jest. Bez względu na motywacje Motoko udzieliła odpowiedzi. Czy była prawdziwa czy nie, nie miało to znaczenia. Ważniejszym była reakcja staruszki na jej słowa.
- Ach, rozumiem. Nie żebym miała z tym jakiś problem. W tych czasach każdy powinien umieć obronić się samodzielnie, nie ważne czy Shinobi czy zwykły człek. Ze mną już gorzej w tym temacie, ale ty młoda jesteś, całe życie przed tobą... I tak, dokładnie to. Paski. Są mi potrzebne do nowej kreacji, na specjalne zamówienie jakiejś bogatej dziewki z tej osady. Sama nie dałabym rady, ręka w tym wieku jest już niepewna. Ciężko by mi było wyciąć równiutko. Daj znać jak skończysz, dobrze? - powiedziała kobieta, raz jeszcze się uśmiechając. Sama usiadła przy drugim stole i rozłożyła na nim duży pergamin z naszkicowaną wcześniej wspomnianą kreacją. Wydawała się na tyle skomplikowana, że dla Motoko wyglądało jak bezsensowne bazgroły, z których rozpoznała jedynie nogi, ręce i głowę osoby noszącej. Cała reszta była totalnym bałaganem. Ale mimo tego kobieta zdawała się rozeznawać w tym projekcie. Chwyciła w dłoń pióro i zaczęła poprawiać co niektóre rzeczy, dokańczać malowidło. Nie można było odmówić racji w tym to robi kobieta. Lepiej dobrze wiedzieć co chce się stworzyć.

[Motoko]

Na jej słowa jedynie przytaknęła głową, bo przecież jej umiejętności nie były górnolotne, ale wiele słów z tego co powiedziała starowinka miało rację bytu. Przecież nikt by jej nie powierzył miecza, gdyby nie potrafiła się nim posługiwać! Nie dość, że skutkowałoby to jakimiś przykrymi, krwawymi sytuacjami, to jeszcze tyle rabanu w odratowywaniu palców! Bardzo możliwe, że jest to lekka przesada, bo przecież można dzierżyć taką broń schowaną w sayi, ale wiadomo o co chodzi.
Reakcja kobiety była co najmniej zaskakująca, bo Motoko spodziewała się z jej strony jawnego sprzeciwu do posiadania takich przedmiotów przy klientach, widać czasy zobowiązują do wyrozumiałości. Tym łatwiej było jej przywołać uśmiech na twarz, skoro staruszka nie miała problemu z bronią przy jej pasie. Jedynym problemem było nagłe poczucie winy, które zalało dziewczynę, bo przecież kobiecina była w podeszłym wieku i być może potrzebowała pomocy poza sklepem, a ona nawet się nie zaoferowała!
- Przepraszam, że spytam, ale, czy ma Pani kogoś, kto pilnuje, żeby ani Pani, ani zakład zbytnio nie ucierpiały? - spytała się grzecznie, nawet nie myśląc o tym, że mogłaby cokolwiek tej dobrodusznej kobiecinie zrobić, no spójrzcie na nią tylko!
- Dobrze, nie ma problemu, już się biorę za wycinanie pasków. - odpowiedziała, praktycznie zapominając o tym, że zadała wcześniej pytanie. Przysiadła się do stoliczka, przy którym były konkretne wałki z materiałami i zaczęła pracę. Z początku starała się zrobić wszystko starannie, dlatego powoli z dużą precyzją wycinała paseczki, do momentu, aż złapała rytm i powolutku zaczęła przyspieszać tempo, cały czas uważając na dokładność wycinków.

[Murai]

Szybko, łatwo i przyjemnie
Misja dla Motoko
9/15+ Dziewczyna przyznała rację kobiecie, nawet jeśli nie powiedziała tego jej wprost to jej sposób myślenia wpasował się w sposób myślenia Motoko. Jednak z jej ust padło pytanie którego można było w zasadzie się spodziewać. W miejscu przepełnionym cennymi przedmiotami jak rolki materiałów i wystawne stroje, jakakolwiek ochrona byłaby więcej niż wskazana.
- Oczywiście. Mój wnuk, Taichi. Wyszedł chwilę temu kupić brakujące materiały. Niedługo powinien wrócić. No i oprócz tego w tej dzielnicy jest więcej straży niż w innych. A właśnie, jak masz na imię, dziecko? - kobieta pewna była bezpieczeństwa swojego zakładu, chociaż pojawienie się jakiś bandytów zawsze było możliwe, nawet w najlepiej strzeżonym miejscu. Po prostu zawsze znajdzie się ktoś na tyle głupi, silny albo lekkomyślny. Zawsze byli strażnicy, którzy przynajmniej posiadają jakieś konkretne wyszkolenie. Z kolei imienia pracownicy nie znała. Nie było to co prawda konieczne i nie wpływało na samą pracę, ale chociaż podstawowa kultura powinna być zachowana. Po poznaniu imienia tymczasowej pracownicy, Motoko została pogoniona do swojej pracy, wykonywanej z zapałem i dzikim wręcz entuzjazmem. Stało przed nią trudne zadanie wycięcia dużej ilości kolorowych pasków materiału, co pewnie było łatwe, ale też mocno czasochłonne. Cienki, ostry jak brzytwa nożyk przejeżdżał po materiale raz za razem, odcinając kolejne części od większych porcji materiału. Początkowo powoli i ostrożnie, a kiedy dziewczę przywykło, ruchy zrobiły się znacznie szybsze i pewniejsze. Miecz to to nie był, ale tym ostrzem też posługiwała się z wprawą. Paski leciały na kupkę. Pierwsza porcja pięćdziesięciu kawałków była gotowa, trzeba było zrobić kolejną. Ta poszła szybciej z uwagi na brak czasu potrzebnego do oswojenia się z nową czynnością. Kolejna porcja pasów została wykonana. Ostatnia tak samo. Wszystko zostało zakończone mniej więcej w godzinę. Co jakiś czas kobieta patrzyła na postępy prac u nowo najętej dziewczyny, niby przypadkowo przechodząc obok. Właścicielka też miała swoją robotę. Kończąc szkice wzięła część szykowanego stroju, którym była dziwna struktura stworzona z kilku pasków elastycznego materiału. Następnie zaczynała to mierzyć za pomocą sznurków z zawiązanymi w odpowiednich miejscach węzłami. Następnie wzięła jeden z kilku stelaży dla ciuchów na wystawie i starała się ją powiesić. Wykonywała stosunkowo różne prace, co jakiś czas zerkając na postęp u Motoko. Ta była na tyle zaangażowana w cięcie pasków, że szczegóły dotyczące pracy kobiety nie były szczególnie ważne. W końcu paski zostały wycięte.,
- Już? No to dobrze, szybko się uwinęłaś. Teraz potrzebuję, by te paski zwinąć by wyglądały jak kwiatki. Wiem że brzmi jak brzmi, ale takie życzenie było klientki. Pokażę ci jak to zrobić i będziemy je produkować. Więc bierzesz dwa paski różnego koloru, igłę, nici i nożyk. I robisz tak... - na oczach czarnowłosej niepozorne paski materiału zmieniły się w prawdziwe róże. Coś nacięła, coś zszyła, kilka razy zwinęła i już. Jej dłonie były zwinne jakby całe życie spędziła na robieniu kwiatków. Po tym pokazała to raz jeszcze, tym razem w wolniejszym tempie. By lepiej pokazać szczegóły.
- A jak skończymy to, to zszyjemy wszystkie pozostałe paski w jeden długi. Potem tylko połączyć wszystko i gotowe. Powiedz, jakie masz wymiary? - pytanie zadane zostało znienacka i praktycznie bez uprzedzenia. Było więc nieco zaskakujące, biorąc pod uwagę że ułamek sekundy temu mowa była o połączeniu pasków i kwiatków. Kobieta w oczekiwaniu na odpowiedź przejechała wzrokiem po sylwetce dziewczęcia, zatrzymując się dłużej na jej talii.

[Motoko]

Można powiedzieć, że kamień spadł z serca dziewczyny, która naprawdę przejęła się faktem, że taka poczciwa i sympatyczna kobiecinka mogłaby być tak łatwym celem dla okolicznych rzezimieszków. Niestety zamiast poczucia odprężenia, młoda samurajka jeszcze bardziej się spięła na myśl, że zaraz może się pojawić jakiś młody mężczyzna. Jej ostatnie wrażenia obcowania z takimi typami kończyły się dosyć krwawo, dlatego niemalże mówiła sobie w głowie jakieś modły, żeby tylko krewniak kobiecinki nie przyszedł.
- Ach, przepraszam, Motoko. - przedstawiła się po chwili ciszy, zahukana własnymi myślami kłębiącymi się gdzieś w zakamarkach jej głowy. Naturalnie po tym, jak tylko się uporała z paskami, nawet nie wpadła na to, że zaraz starsza pani, wymyśli jakąś jeszcze robotę, która swoją drogą po wysłuchaniu wydawała się troszkę dziwaczna. Gdy tamta pokazywała jej, w jaki sposób ma zawinąć paski, tak by te utworzyły kwiaty, Motoko z uwagą obserwowała, żeby zaraz powtórzyć po niej z jednym z pasków. Nawet nie zorientowała się, kiedy właścicielka zadała jej pytanie, dlatego z konsternacją i dezorientacją wypisaną na twarzy, zerknęła na kobietę i wydukała - J... ja nie wiem proszę Pani.
Czując i widząc na sobie wzrok starowinki, niemalże chciała zapaść się pod ziemię, ale przecież nie mogła pozwolić na to, żeby jakieś starsze panie doprowadzały ją do takiego stanu! Wzięła się w garść i skupiła na kwiatku, który wyszedł jej mniej idealnie niż tamten, który zaprezentowała właścicielka zakładu, choć z drugiej strony nie był też do wyrzucenia.
- Czy chodzi o coś tego typu proszę Pani? - spytała się, chcąc jakoś zmusić kobietę do skupienia na czymś innym niż jej mało wypukłej sylwetce.

[Murai]

Szybko, łatwo i przyjemnie
Misja dla Motoko
11/15+ - Motoko. Ładnie. W takim razie miło mi cię poznać, Matoko-san. - kobieta usłyszawszy imię swojej tymczasowej pracownicy postanowiła przywitać się nieco bardziej oficjalnie. Z uśmiechem na twarzy i lekko kiwając głową. Podanie dłoni było raczej symbolem używanym przez mężczyzn, a kiwnięcie bardziej pasowało do jej wizerunku.
Wesołej acz nieco nobliwej starszej kobiety. Jednak na przywitania był czas i był czas na pracę. Tworzenia kwiatka z materiałowych pasków nie było umiejętnością cenioną w środowisku samuraiów i wojowników, jednak mimo tego dziewczyna nie traktowała tematu z pobłażaniem, tylko uważnie obserwowała. Na tyle skrupulatnie, że zadane przez kobietę pytanie było dość rozpraszające. Nie była więc w stanie udzielić odpowiedzi na zadane pytanie.
- Nie wiesz? To niedobrze, kobieta powinna wiedzieć takie rzeczy! Jak skończysz to sprawdzimy, spokojna twoja. - powiedziała z lekkim zaskoczeniem. Czyżby w tych czasach nieznajomość swoich rozmiarów była czymś niezwykłym? No i właściwie rozmiarów czego? Jakich? Ktoś niezaznajomiony z tematem mógłby poczuć się zdezorientowany. Jednak rozmowa rozmową, a praca pracą. Kwiatki nie zrobią się same, tak samo jak długi pasek złożonych ze wszystkich innych. Obydwie kobiety rozpoczęły produkcję. W rękach doświadczonej i starej właścicielki zakładu, wylatywały jeden po drugim. Ręce młodej czarnowłosej dziewczyny nie były tak wprawione, ale również dawała z siebie wszystko. Pokazując swój pierwszy kwiatek swojej pracodawczyni, ta klasnęła w dłonie, najwidoczniej z radości.
- Dokładnie tak, Motoko-san. Masz talent, może chcesz się zatrudnić u mnie na stałe? Każda para rąk jest mile widziana. - komplement przerodził się w nietypową ofertę pracy. W sumie może warto to przemyśleć? Po co narażać swoje życie i biegać machając mieczem, skoro można żyć sobie wygodnie szyjąc i robiąc kwiatki z materiału? Moralne rozterki nie były jednak wpisane w kontrakt, dlatego obydwie panie kontynuowały pracę. Stworzenie kwiatów, jako że zajmowały się tym dwie kobiety w tym jedna z wieloletnią wprawą, nie trwało długo. Podobnie jak połączenia pozostałych pasków. Godzina pracy, może troszkę więcej, spędzona przy jednym stanowisku, na krzesłach obok siebie. Obydwie skupione były na pracy, wobec czego nie rozmawiały ze sobą.
- Dobra, to mamy za sobą. Teraz muszę znać twoje wymiary. Poczekaj chwilkę... - po słowach tych kobieta sięgnęła do jednego z pojemników z akcesoriami i wyciągnęła cienki sznurek z zaznaczonymi czarnymi kreskami. Najprawdopodobniej atramentem - - Stój spokojnie i podnieś ręce do góry. Pomiar musi być dokładny, ale na oko powinno być podobnie. - kobieta zaczęła mierzyć Motoko w trzech miejscach - talii, biuście i biodrach. Zrobiła to tak szybko i profesjonalnie, że czarnowłosa miała dość mało czasu na zakłopotanie czy wstyd. Po wszystkim kobieta chwyciła leżący nieopodal kawałek kartki i zapisała na nim trzy cyfry, podsuwając to pod nos swojej pracownicy.
- Musze powiedzieć że trochę ci zazdroszczę figury. Ja w swojej młodości nawet się nie umywałam do ciebie. Naprawdę możesz być dumna. I dobrze się składa, bo masz bardzo podobne wymiary do klientki. Więc kiedy skończę kreację, to ty przymierzysz ją jako pierwsza. W tym akurat nie możesz mi pomóc, więc... Może posprzątasz po sobie, w reszcie zakładu, zrobisz krótką przerwę? Może zechcesz poznać się z wnukiem moim, powinien już wrócić... -
nagła propozycja kobiety była stosunkowo szokująca. Chociaż może nie propozycja, a oświadczenie. Jakby wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły, że Motoko dostąpi zaszczytu ubrania tej sukni czy co z tego wyjdzie. Z drugiej strony odmawianie swojej pracodawczyni? Tak wypada?