Wioska Rolników

[Uchiha Izanagi]

Izanagi instynktownie zasyczał z bólu, kiedy wybuch go zranił. Wściekły, iż popełnił moment temu krytyczny błąd i dał się w ogóle zranić warchołowi próbującemu świńskiego podrywu na jego ukochanej siostrze, gorączkowo myślał co dalej. Jednocześnie był wdzięczny, że udało mu się chociaż częściowo zasłonić, gdyż wolał zranione palce od rozsadzonej głowy. Nie ma co, roznegliżowany bęcwał przed nim był niebezpieczny, jeśli go dopuścić do siebie. Teraz wydawało się jednak, że jest w miarę bezpieczny... Haretsu miał zdrowo poharatane nogi, w przeciwieństwie od niego, zatem trzeba było mu nie wejść w zasięg bezpośredni.

Jeżeli przyuważy składane przez Harrana pieczęcie przyjmuje, iż pewnie będzie chciał go teraz zaatakować jakąś dystansową techniką, bo w swoim stanie raczej go nie dogoni. Izanagi zaczyna okrążać biegiem przeciwnika aby utrudnić mu wycelowanie, jednocześnie przygotowując pieczęcie do techniki podmiany. W końcu teraz musiał tylko nie dać się dorwać - przeciwnik powinien po prostu zaraz zemdleć.

Chakra - 18%

Nazwa

Kawarimi no Jutsu

Pieczęci

Tygrys › Świnia › Wół › Pies › Wąż

Zasięg Max.

30 metrów

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Dodatkowe

W pobliżu musi się znajdować przedmiot możliwy do podmienienia

Opis Kolejna pomocna technika, która niejednokrotnie może uratować życie. Otóż jest to technika podmiany która pozwala w momencie ataku podmienić nasze ciało z zawczasu przygotowaną podmianą z beczką, kłodą bądź innym przedmiotem który znajduje się luźno na powierzchni oraz rozmiarami jak i wagą nie przekracza 1 naszego ciała. Kolejnym ograniczeniem techniki jest świadomość nadchodzącego ciosu. Użytkownik może podmienić się tylko w momencie gdy widzi nadchodzący atak. Wtedy tuż przed zadaniem ciosu następuje podmiana i nasze ciało zajmuje przedmiot wcześniej przez nas wybrany do podmiany.

[Hitsukejin Shiga]

Krótki post przedpodsumowujący. Taki prolog. Bo następny pewnie będzie ostatnim. Wasz sędzia machnął łapą, uznając, że to się pokaz inwalidztwa i znęcanie zrobiło i zniknął w karczmie, prawdopodobnie zmierzając na pogadankę ze swym bratem, właścicielem karczmy, któremu wasza rozróba zabrała klientów - i zamiast pić i pić następnego, to piją i patrzą na pojedynek..

Izanagi z pozdzieraną skórą z rąk, krwawiącą, piekącą i bolącą postanowił przeczekać swojego wroga, nie ryzykować, że następny cios zedrze mu mięso z kości. A cóż, to było w kręgu możliwości. Harran postanowił przejść do ofensywy.
(Harranie, nie napisałeś jak kierunkujesz atak na Izanagiego. Czy kolec ma być z boku, z przodu, z tyłu... Napisałeś na odlew, że używasz i koniec, dlatego uznaje, że kolcami próbowałeś dogonić Izanagiego.).

Izanagi więc krąży dookoła Harrana, ten składa techniki przed którą Izanagi jest w stanie uciec - percepcja i koncentracja wykrwawiającego się Harrana już nie powalają, składając pieczecie do techniki podmiany - i gdy jeden z kolcy zaatakowałby boleśnie... Puff i Izanagi zamienia się z najbliższym głazem, znów oddalając się nieco od Harrana.

Podsumowanie: Izanagi ból staje się nieznośny. Ruszanie rękami sprawia ból i dyskomfort.
Harran - oczy zachodzą mgłą, głowa robi się lekka... Zaraz zasłabniesz. Wiesz jak cholernie dużo krwi płynie tętnicami i żyłami w nogach? Kurde można to było zawiązać jakkolwiek, nawet prując nogawki...


Czakrę podajcie zaktualizowaną w hide.
http://sketchtoy.com/68708899
Niebieska plama - studnia i woda w studni.
Brązowe plamki - pniaki do siedzenia. Koło to arena.
Żółta plama Harran, pomarańczowa plama Izanagi, Ten kanciasty kloc to karczma. Zielone plamki obok czerwonej to widownia z karczmy.
Zielone plamy to drzewa, szare to kłody, kamienie... ogólnie rzeczy do podmiany.

Kolejka dalej - Harran -> Izanagi -> Ja.

[Harran]

Chłoptaś uniknął ciosu dzięki, Kawarimi no jutsu. To tylko potwierdza moje przypuszczenia. Poza genjutsu oraz podstawowymi technikami mój przeciwnik niczego nie potrafi. Ba, nawet techniki iluzji ma średnio dopracowane, ponieważ bez problemu mogłem zorientować się, że mnie w nie złapał oraz przełamać je za pomocą kai. W dodatku rzucał nimi tak często, że łatwo się zorientować, iż potrafi dzięki nim tylko unieruchomić przeciwnika. Nie ma jednak żadnych narzędzi, albo pomysłu jak walkę zakończyć. No chyba, że chciałby się poddać, ale niestety nie wygląda, aby miał taki zamiar.
Szybko dobywam z kabury dwa shurikeny i rzucam nimi w stronę Izanagiego, po czym składam pieczęcie do techniki.

Technika to ponownie Doton: Doryūsō, jednak tym razem tworzę 8 kolców, tak aby jak najszczelniej otoczyły Izanagiego. Wszelkie pociski lecące w moją stronę odbijam Bakuton: Bakuhatsu, a jeśli zobaczę coś dziwnego, to używam kai.

Czakra: 74%-12%=62%

Nazwa

Doton: Doryūsō

Pieczęci

Ptak

Zasięg Max.

10 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 2 kolce)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Ofensywna technika Dotonu niskiej rangi. Polega ona na wytworzeniu włóczni/kolców z ziemi, które wbijają się w ciało przeciwnika. Choć techniki można stosować ofensywnie, można też czasem się nią bronić. Dużym plusem tego Jutsu jest to, że kolce mogą wyrastać ze ścian, ziemi, skał. W zasadzie ze wszystkiego, wystarczy, żeby miało to kontakt z ziemią. Wystarczy jednak uderzenie o sile 40 bądź Jutsu D i z naszych kolców zostanie tylko proch...

Nazwa

Bakuton: Bakuhatsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

20cm

Koszt

E: 12% | D: 10% | C: 6% | B: 3% | A: 2% | S: 2% | S+: 2%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika polega na utworzeniu niedużej eksplozji w swojej dłoni. Odpowiednio ukierunkowana siła wybuchu pozwala na przykładowe odbicie rzuconej w nas broni na przeciwnika. Technikę można również wykorzystać do choćby przecięcia czegoś co nie cechuje się większą wytrzymałością (tkaniny, zwoje), a także do podpalania łatwopalnych obiektów. Trafienie nią przeciwnika nie zadaje wielkich obrażeń, chyba że bezpośrednio przyłoży się dłoń do ciała celu.

Nazwa

Kai

Pieczęci

Baran

Zasięg

Dowolny

Koszt

Brak

Dodatkowe

Na czas użycia dodaje 65 konsekwencji

Opis Kai to jedna z podstawowych technik shinobi, często niedoceniania - i niesłusznie. Jutsu to polega na chwilowym odcięciu dopływu chakry do mózgu, dzięki czemu jakiekolwiek impulsy - również te narzucone zewnętrznie - przestają działać. Efektem tego jest uwolnienie użytkownika z dużej ilości prostszych technik genjutsu. Niestety, te silniejsze dalej będą na nas oddziaływać i trzeba je dezaktywować innym sposobem.

[Uchiha Izanagi]

Cóż, udało mu się uciec. Nie najgorzej, ewidentnie przeciwnik jest już na wykończeniu. Swoją drogą, czemu on jeszcze walczy? Zaraz się, cholera, wykrwawi... i będzie, ekhm, przypau.
- Poddaj się, nim zginiesz, cholera! - krzyczy krótko do tamtego, licząc na to, iż nygus go posłucha i zrozumie, że ta walka naprawdę może się dla niego źle skończyć. Palce Uchihy co prawda bolały jak cholera - zdecydowanie bardziej, niż kiedy ojciec przebił mu dłoń kunaiem - ale ostatecznie nie zagrażały jego życiu. A tamtemu nie wiadomo, czy uda się tutaj pomóc. Mimo wszystko chciał go nauczyć kultury i szacunku, a nie zabijać od razu.

Poza krzykiem, uskakuje na prawo przed shurikenami, w biegu przygotowując się do kolejnego Kawarimi no Jutsu - teraz uważając także na ziemię dookoła, którą tamten użytkownik Dotonu także może go zaatakować tworząc z niej kolce.

Jeśli uda mu się technika, to podmienia się na jeden z kamieni za plecami Harrana, by móc cisnąć w jego ramię dwoma shurikenami, licząc iż tym razem nie zdąży ich odbić. No i mając nadzieję, że jeszcze uda mu się zmusić obolałe ręce do posłuszeństwa.

Chakra - 13%

Nazwa

Kawarimi no Jutsu

Pieczęci

Tygrys › Świnia › Wół › Pies › Wąż

Zasięg Max.

30 metrów

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Dodatkowe

W pobliżu musi się znajdować przedmiot możliwy do podmienienia

Opis Kolejna pomocna technika, która niejednokrotnie może uratować życie. Otóż jest to technika podmiany która pozwala w momencie ataku podmienić nasze ciało z zawczasu przygotowaną podmianą z beczką, kłodą bądź innym przedmiotem który znajduje się luźno na powierzchni oraz rozmiarami jak i wagą nie przekracza 1 naszego ciała. Kolejnym ograniczeniem techniki jest świadomość nadchodzącego ciosu. Użytkownik może podmienić się tylko w momencie gdy widzi nadchodzący atak. Wtedy tuż przed zadaniem ciosu następuje podmiana i nasze ciało zajmuje przedmiot wcześniej przez nas wybrany do podmiany.

[Hitsukejin Shiga]

I moi mili nadszedł wyczekiwany, zapowiadany, koniec starcia. Harran postanowił twardo nie tamować w żaden sposób krwotoku ze swoich ran i to się na nim musiało w końcu zemścić. Dobył shurikenów i rzucił je w Izanagiego, zaczął składać pieczęć do techniki. Kolce okazały się ciut sprytniejsze od Uchihy i okrążyły go dookoła, odcinając ruch i ucieczkę młodemu Uciapie. Co już jednak mniej zabawne, nie zrobił nic więcej. Chciał kolcami otoczyć Izanagiego i to zrobił, nie robiąc dalej nic sensowniejszego. Izanagi nie użył kawarimi bo nie było zagrożenia per se. Rezultat?
Po tym jak kolce unieruchomiły Izanagiego w miejscu, Haranowi zaświeciło przed oczami i powalił się jak kłoda. Wokół niego kałuża czerwonej juchy tłum wiwatuje na cześć Izanagiego...

Walkę wygrał Izanagi. Obrażenia to zerwana i przypalona skóra z rąk. Będzie się goiło, z bliznami.
Harran ma nieco mniej szcześcia - dzielnie postanowiwszy się w żąden sposób nie opatrywać przed solidnym traceniem krwi zasłabł, a rany krwawią dalej. Jeśli Harran nie otrzyma jakiejkolwiek pomocy medycznej w ciągu 4-5 postów fabularnych nastąpi zgon postaci. Zwłaszcza, że wieśniacy mają go, za przeproszeniem w dupie.

Co do wynagrodzeń: Zgłaszam walkę do administracji i czekamy na werdykt.

[Uchiha Izanagi]

Kiedy kolce wyrosły dookoła niego, zamykając go niejako w kleszczach, Izanagi poczuł się... cokolwiek zagrożony i niemal natychmiast zaczął myśleć nad tym, jak się z potrzasku wydostać, czując przy tym ogarniające go zmęczenie i ból rąk. Już też miał się pilnować, szukając wzrokiem kolejnego ataku Harrana, kiedy ujrzał jak ten przewraca się na ziemię, co najwyraźniej zakończyło ich pojedynek. Dopiero wtedy pozwolił sobie na ciche "Kuso!" rzucone pod nosem i parę głębszych wdechów, rozluźniając mięśnie. Nie ma co, jeszcze trochę i on sam by padł ze zmęczenia.

Rozgląda się dookoła, zerkając na zgromadzonych - a teraz rozchodzących się już mieszkańców wioski, którzy chyba niespecjalnie przejmowali się losem młodego Haretsu. Przypomniał sobie słowa ich samozwańczego sędziego - w okolicy nie było żadnego lekarza, co oznaczało, że chyba jedyną osobą zdolną pomóc teraz jego przeciwnikowi jest... jego siostra, którą tamten wcześniej zirytował. Był ciekaw, jak zareaguje i czy uzna za stosowne pomóc drugiemu shinobi, czy może... zostawić go.

Wzrokiem wyłowił swoją bliźniaczkę z tłumu, zapewne stojącą gdzieś razem z Tamaki, posyłając jej zadowolony i ciepły, choć zmęczony uśmiech. Następnie potrząsnął głową, aby poprawić bez użytkowania poparzonych dłoni swoje włosy, odganiając jakiś niesforny kosmyk z twarzy i ruszył powolnym krokiem ku Harranowi, w sumie na razie nie wiedząc, co zrobić.

I tak wszystko zależało od jego siostry.

[Uchiha Izanami]

Izanami całą walkę oglądała z zapartym dechem. Jej twarz nie wyrażała wiele, poza znudzeniem, jednak wewnetrznie strasznie matrwiła się o Izanagiego. Rozumiała jego potrzebę wykazania się, szczególnie przed nią, szczególnie przeciwko komuś, kto tak niewybrednie próbował dostać się do spodni Izanami.

Nie było to nowe, Izanagi był zawsze bardzo zaborczy. Jednak było to zawsze bardzo podniecające dla dziewczyny. Nawet teraz, kiedy właściwie martwiła się o Izanagiego, coby mu ten Haretsu naprawdę krzywdy nie zrobił, czuła dreszcz podniecenia, przebiegający po jej plecach.


Kiedy Izanagi wygrał, niemal nie wykrzyknęła z radości i podbiegła do niego, aby wpaść w jego ramiona, całować go i natychmiast zaciągnąć w jakieś odosobnione miejsce (jak widać, Izanagi, ten leń, miał jednak talent i nie był tak bezużyteczny, jeżeli chodziło o walkę, jak się wczesniej wydawało). Ograniczyła się jedynie do lekkiego uśmiechu oraz skinienia głową z aprobatą.



Zauważył ją, a ona zauważyła jego. Zauważyła w jego oczach, że potrzebuje jej. Nie tylko do wyleczenia jego dłoni. Dlatego ruszyła przez rozchodzacy się tłum i weszła zgrabnie na arene, podchodzac do brata i, jednocześnie, do Harrana.



- Spisałeś się doskonale, chociaż jeszcze musisz popracowac – powiedziała, kładąc dłoń na jego ramieniu. Jej dłonie dyskretnie popieściły jego napięty mięsień. – Daj mi dłoń – dodała, składając pieczęcie do prostej techniki leczącej. Kiedy brat dał jej rękę, użyła chakry, aby go wyleczyć. Spojrzała przy tym na Harrana, który obficie krwawił z nogi.



Kiedy skończyła leczenie Izanagiego, przyklęknęła przy ciele. Czuła jego ciepło i zapach krwi. Poczyła dreszcz podniecenia. Był niemal martwy. Świeże ciało ludzkie nie było rzeczą do niej aż tak oczywistą, jak mogłoby się w tych czasach wydawać. Miała ochotę rozciąć go i zanurzyć dłonie w jego ciepłych wnętrznościach i sprawdzić, jak to wygląda w środku.



Poczuła jeszcze bardziej, że ma ochotę z bratem pójść w ustronne miejsce.



- Nie mogę mu pomóc – powiedziała Izanami, patrząc na brata, dotykając ciała Harrana, z którego uchodziło życie. Nie chciała marnować pieniędzy, które Harran miał przy sobie. – Skróć jego męki – twierdziła, po zabraniu jego mieszka ze smokami.

[Uchiha Izanagi]

Izanagi z wdzięcznością przyjął uzdrawiający dotyk siostry - ból niemal natychmiast ustał, a skóra zaczęła się zabliźniać. Odetchnął z ulgą, odzyskując czucie w palcach, a w jego oczach tym bardziej zatliła się czułość na widok opiekuńczości ze strony Izanami. Wiedział, że chociaż tego nie okazywała - na pewno jego starcie ją poruszyło.

- Cóż, nie sądziłem, że wykpię się tylko poparzonymi palcami. Ale było blisko... gdyby nie to, że teraz padł, to pewnie udałoby się mu mnie dopaść. Będę musiał jeszcze sporo poćwiczyć. - mruknął, uśmiechając się jednak zadowolony z siebie. W trakcie walki bowiem zaczął szanować dziwnego, ordynarnego shinobi zdolnego wytwarzać wybuchy prosto ze swego ciała - był mimo wszystko groźnym przeciwnikiem i wygrał zapewne tylko dzięki ostrożności i ostrzeżeniu ze strony Tamaki. Inaczej pewnie czułby się zbyt pewnie i szybciej wszedł w bliski kontakt, a wtedy... cóż, mógłby już tej ręki nie mieć.

To sprawiło, że ponownie skupił się na Harranie. Widział, że widok wykrwawiającego się Harestu miał jakiś wpływ na Izanami - nie był pewny, jaki dokładnie - ale na wszelki wypadek ustawił się tak, żeby Tamaki nie widziała za bardzo, co też robi jego siostra. Zastanawiał się czy może - i zechce - uratować tego człowieka. On sam po prostu zrobi to, co Izanami uzna za stosowne - w końcu to ona najlepiej wiedziała, co dobre dla nich obojga. Zaskoczyło go jednak jego samego, iż w duchu obiecał sobie, iż jeżeli tamten zginie, to zadba chociaż o stosowny pochówek dla niego.

Kiedy zatem Izanami powiedziała mu, że nie da się nic więcej zrobić, po prostu skinął głową, jednak nie wykonała od razu tego, co zleciła mu siostra.

- Rozumiem, ale nie wiem czy to rozsądne. Nie wiemy, czy na przykład tamten jego znajomek zaraz się na nas nie rzuci z tego powodu. Trzeba spróbować mu zorganizować jakąś pomoc jednak, przynajmniej z pozoru. Może zaczniesz go, przynajmniej pozornie, leczyć? A ja pójdę jeszcze po kogoś. - stwierdził, po czym zaczął się rozglądać dookoła, ruszając wpierw do karczmy, by może znaleźć tam kogoś, kto jest doświadczony w pierwszej pomocy.

[Uchiha Izanami]

Izanami skrzywiła się na to, że jej brat nie zrobuł od razu tego, co mu powiedziała. Tak, jak wcześniej była z niego absolutnie zadowolona, tak teraz, ze względu na to, że wykazał słabość dobrego serce (chowaną pod, tak zwanym, zdrowym rozsądkiem), poczuła dystans do bliźniaka.

Nie rozumiał.

- Czy naprawdę uważasz, że powinnam leczyć, nawet pozornie, kogoś, kto w tak ordynarny sposób próbował się do mnie zalecać? - zapytała lodowatym tonem.

To, co powiedział, w pewien sposób, miało sens. Oczywiście, że mogliby się na nich rzucić za dobicie tego idioty. Nie wyobrażała sobie, że byłoby to z dobroci serca, tylko prawdopodobnie przez zmuszenie wieśniaków do pochówku tego całego Haretsu w czasie festiwalu.

Szkoda, że nie miała zwoju.

Izanami przyjklęknęła przy - już wkrótce - zwłokach i rozcięła kunaiem jedną z nogawek Haretsu, robiąc z obrzydliwego i brudnego materiału bandaż. Na pewno nie miała zamiaru używac chakry na zaleczenie go, a skoro miała leczyć go pozornie, to zakażenie jej nie obchodziło. Dlatego też owinęła nogę chłopaka jego brudnym kawałkiem spodni, dość ciasno. Następnie przysiadła przy osobniku i czekała na brata, aż przyjdzie.

Właściwie sama miała ochotę dobić tego cholernego zboczeńca.

Przynajmniej podprowadziła mu mieszek. Cóż. Była ninja. Zarabianie poprzez cokolwiek było w naturze ninja.

[Uchiha Izanagi]

- Nie zrozum mnie źle. Niespecjalnie mnie obchodzi, co się z nim stanie. Ale nie chcę, żebyśmy mieli z mojego powodu jakieś kłopoty. - mruknął Izanagi, choć wewnętrznie martwił się, iż Izanami mu nie uwierzy. Owszem, chciał raczej pouczyć tylko tego Harestu, jak zwracać się do kobiet, jednak nie zależało mu też jakoś specjalnie na tym, żeby przeżył. Wyszło jak wyszło. Susanoo dał, Susanoo zabrał, nie ma co więcej deliberować.

Niemniej tamten walczył dobrze, przynajmniej pod koniec - a zatem należał mu się pewien szacunek jako drugiemu shinobiemu. A zatem należało go przynajmniej stosownie pochować.

Izanagi przeszedł do karczmy, gdzie spędził chwilę, chcąc dopytać o to, czy w wiosce jest osoba znająca się na leczeniu... bez skutku jednak. Owszem, był jakiś znachor, ale zajmował się raczej prostymi chorobami i złamaniami, a i to głównie w przypadku zwierząt hodowlanych, aniżeli ludzi. No i miał chatkę na drugim końcu wioski - nie było szans, by dotarł na czas.

Los Harrana z klanu Haretsu został zatem przypieczętowany. Co więcej, najwyraźniej nikogo jego los nie obchodził.

Izanagi wrócił zatem do siostry.

- Cóż, wygląda na to, że nie mają tutaj nikogo, kto by mógł mu pomóc. Nie ma też raczej nikogo, kogo by obchodził - tamtego jego znajomka nie widzę nigdzie - zatem... proponuję zabrać go gdzieś na obrzeża wioski. Jestem pewny, że chciałabyś wykorzystać tę okazję do nauki. Potem spalimy jego ciało i możemy ruszać dalej. - zaproponował siostrze, zerkając na ewidentnie niedbały - jak na nią - bandaż, który zawiązała umierającemu... chociaż nie, chyba już martwemu Haretsu.

[Uchiha Izanami]

Nie zrozum mnie źle.

Uśmiechnęła się pod nosem, kiedy pomyślała o słowach Izanagiego, zanim ten pospieszył szukać pomocy. Ta jego słabość. To, że jednak zależało mu na czymś. Na ludziach. To tylko powodowało kłopoty oraz to, ze musiał się nabiegać, zamiast po prostu porzucić przeciwnika na śmierć. Gdyby to zrobił, o wiele szybciej by sprawę załatwili. I to wieśniacy musieliby się zająć pochówkiem, żeby im tu nie zgnił i nie zaraził polowy okolicznej populacji chorobami odtrupimi.

Właściwie byłoby wesoło, gdyby spory procent Shigashi umarł przez jednego porzuconego trupa.

Siedziała przy Harranie, nawet nie zamierzając używać swojej chakry na zasklepienie jego ran. Owszem, niedbały, brudny bandaż spowodował, że krwawienie z rany było mniej dotkliwe, ale już wkrótce brudny materiał był przesiąknięty posoka. Izananmi, nawet siedząc na tyle daleko, mogla poczuć słodki zapach krwi. Westchnęła głęboko i wciągnęła powietrze, delektując się tym zapachem. Czuła, że jej własną krew krąży w żyłach szybciej. Doskonale zdawała sobie sprawę, że nie mogla zacząć grzebać w trupie ot tak. Co było dla niej szkoda.

Izanagi powrócił, a ona spojrzała na niego, kiedy zaczął do niej mówić, jak bardzo wieśniaków nie obchodzi obcy Haretsu. Uśmiechnęła się pod nosem i podniosła się na równe nogi. Najwyraźniej wieś była bardziej jak ona, a nie Izanagi.

- No to go weź i idziemy za wioskę. Maja tu ładne lasy. Na pewno damy rade schować się gdzieś i zająć odpowiednio tymi zwłokami - stwierdziła, trącając stopą ciało Haretsu Harrana. - Reszta tego festiwalu mnie zupełnie nie obchodzi - dodała.

Kiedy brat wziął zwłoki na siebie, pozwoliła mu prowadzić ich za wioskę, w stronę lasów. Sama szla za nim, nie spieszać się. Cieszyło ją to, że chwilowo Tamaki była niezainteresowana bliźniakami oraz zajęła się sobą. Dzięki temu Izanami nie musiała zbytnio ukrywać swojego normalnego zachowania. Ten czas w towarzystwie młodej kunoichi z klanu Hyuuga był dość męczący.

Po kilkunastu minutach marszu Izanami wskazała na leśną ścieżynkę, w którą weszli, a następnie, kiedy odnalazła odpowiednie miejsce. Był to szeroki brzeg rzeki, otoczony z każdej innej strony drzewami oraz krzakami. Kazała tutaj położyć zwłoki Harrana, a sama się przygotowała do dalszego działania. Umyła dłonie w lodowatej wodzie i założyła swoje rękawiczki. Przez chwile poruszała palcami, żeby je rozgrzać, a następnie wyciągnęła jeden ze swoich kunai. Ciało Haretsu przygotowała poprzez rozebranie go do naga. Jego klatka piersiowa nie poruszała się - nie oddychał. Żałowała, że nie miała podręcznika, który pokazywała jej babka. Niestety, tam nigdy nie miała martwego, ludzkiego ciała. Tylko zwierzęta. Teraz przyszła jej szansa na to, aby mieć do czynienia z ludzkim ciałem nie tylko na zwojach i w książkach, które pokazywała jaj babka.
Kiedy była już gotowa, wykonała pierwsze cięcie. Ostry kunai przeciąż skórę na klatce piersiowej. Krew uciekała spod jej kunaia i spłynęła w dół po nagim ciele chłopaka na zmarzniętą trawę. Dłonie w rękawiczkach oddzieliły płaty skóry i cienkiej warstwy tłuszczowej od kości klatki piersiowej. Te były pokryte krwią, kiedy przejechała po nich palcami.

Szczypców do rozcinania kości nie miała, ale w końcu była ninja. Przylazła kunai do kości i uderzyła w niego dłonią, powodując oddzielenie się mostka od żebra. Zrobiła tak kilkukrotnie, aż w końcu mogła otworzyć na siłę klatkę piersiową.

To, co zobaczyła, było niezwykłe. Przejechała dłońmi po płucach młodzieńca – były gąbczaste. Delikatnie uniosła jedno, potem drugie do góry i zręcznie odcięła naczynia krwionośne i drogi oddechowe. Same płuca obejrzała dokładnie – trzy płaty w jednym i dwa płaty w drugim. Następnie przyszedł czas na serce. Odcinając wszystkie żyły i tętnice spowodowała, że dużo krwi wylało się do klatki piersiowej. Samo serce wyciągnęła i opróżniła z resztek krwi, wylewając ją na trawę. Serce było dość ciężkie w jej dłoni oraz bardzo silne. Z jednej strony mogła je łatwo uszkodzić, ale z drugiej ułożenie mięśni powodowało, że mogło wytrzymać strasznie dużo. Dalej znalazła wątrobę – była bardzo śliska i niemal wypadła z jej rąk. Śledziona była mała. Rozcinając brzuch, doszła do żołądka, który obejrzała tyleż dokładnie, co sobie Harran jadł na śniadanie. Było to dość obrzydliwe i musiała uważać, aby sam kwas się na nią nie wylał. Jelita też były dość ciekawe – było ich bardzo dużo, ale zapach odpadów potrawiennych na ich końcu nie był zbyt zachęcający. Pęcherz był pusty – opróżniony w chwili śmierci. Narządom rozrodczym Harrana nie poświęciła szczególnej uwagi. Te nie różniły się wielkością od przeciętnych męskich narządów rozrodczych. Było dla niej niezrozumiałe w tym momencie, na co on ją chciał nawet poderwać. Za to chciała obejrzeć mózg Haretsu. Nie skończyło się to najlepiej, albowiem nie mając piły do kości i tylko za pomocą kunaia, otwarcie czaszki było nieporadne i zniszczyła spory kawałek mózgu.

Niezadowolona z tego, ale zadowolona z całej reszty autopsji, w końcu spojrzała na Izanagiego.

- Jeżeli chcesz go spalić, nazbieraj drewna i nie krępuj się – powiedziała, wskazując na ciało z jego wnętrznościami ładnie poukładanymi wokół niego. Ona sama podeszła do rzeki i zaczęła czyścić swoje kunaie, a także prać rękawiczki, brudne od krwi.

[Uchiha Izanagi]

Izanagi tym razem w pełni posłusznie wykonał polecenie, które zleciła mu siostra. Obszedł najpierw ciało Haretsu, aby dobrze się ustawić, po czym chwycił je za jedną z rąk, ostrożnie układając sobie następnie na ramionach. Chłopak był dobrze umięśniony, a co za tym idzie - dość ciężki. Na szczęście w trakcie swojej nauki w szeregach shinobi klanu Uchiha, ojciec nauczył go jak przenosić ciało tak, by ciężar rozkładał się równomiernie i nie obciążał zbytnio niosącego. Co prawda w założeniu miało to umożliwić przeniesienie ciężko rannego towarzysza w bezpieczne miejsce, ale... sprawdzało się i na trupie. Wkrótce już dreptał równym tempem w stronę skraju wioski, niedaleko niewielkiego lasu oraz rzeki.

Kiedy znaleźli już odosobnione, spokojne miejsce - z dala od ciekawskiej gawiedzi - ułożył ciało swego niedawnego przeciwnika na przymarzniętej ziemi - tak, by Izanami miała spokojne miejsce do pracy. Kiedy ta zabrała się za sekcję, zerknął na nią z podziwem - nie marnowała żadnej okazji do nauki. Nie to, co on.

Skoro ona się nie oszczędzała - i on nie powinien.

Przekonany, iż powinni ciało spalić, aby uhonorować mimo wszystko nieźle walczącego przeciwnika, Izanagi zostawił siostrę, oddalając się do pobliskiej gęstwiny. Tam szybko zabrał się za wyszukiwanie drewna, które nadawałoby się na opał. Z początku nie miał szczęścia - większość chrustu na skraju lasu została wybrana zapewne przez wieśniaków, do tego zmarzlina nie ułatwiała wędrówki. Po jakiejś godzinie poszukiwań los się jednak do niego uśmiechnął. Robiąc właśnie drugi obchód, zagłębiając się nieco bardziej między drzewa, ujrzał przesiekę, gdzie ktoś ewidentnie prowadził regularny wyręb, chociaż raczej na niewielką, lokalną skalę. Chłopak podejrzewał, że to tutaj ścięto drzewa na deski, z których wzniesiono arenę w wiosce. Co jednak dla niego ważniejsze - znalazło się tam sporo odpadków, gałęzi które zostały odcięte i rzucone na bok podczas gdy większe pnie przetransportowano do tutejszego tartaku. Szybko zaczął je zbierać i znosić nad rzekę, do siostry.

Praca rozgrzała go i szybko poczuł potrzebę zdjęcia z pleców ciepłego hanten, co też uczynił, układając je niedaleko siostry, po raz kolejny zerkając z czułością na nią i na to, z jakim zapałem uczyła się budowy ludzkiego ciała - przekładając na praktykę całą teorię, którą przekazała jej babka. Fakt, iż w tym celu musiała praktycznie po łokcie babrać się we krwi i płynach ustrojowych martwego Haretsu, nie ruszał go specjalnie. Do trupa czuł jedynie szczątkowy szacunek, jaki należało się drugiemu wojownikowi, który zginął na placu boju - nic więcej.

Kiedy Izanami skończyła sekcję, on akurat wrócił z ostatniego kursu z drewnem. Teraz kawałek od trupa wyrósł pokaźny stosik gałęzi oraz większych kawałków drewna, które powinny wystarczyć, aby spalić ciało. Przeniósł je na stos, nim jednak przeszedł od słów do czynów, poczekał na powrót siostry.

- Siostrzyczko, może wykorzystamy okazję... i pouczysz mnie nieco Katonu? W końcu mamy tutaj pokaźny cel do spalenia, podczas dzisiejszej walki pomyślałem, iż powinienem popracować nieco nad tym żywiołem. Jedna z moich iluzji tworzy kulę ognia, którą mógłbym rozpraszać przeciwnika, by następnie spopielić go właściwym atakiem Katonu. - poprosił bliźniaczkę.

[Uchiha Izanami]

Izanami, po dokadnym wymyciu się, zwróciła uwagę, że jej sweterek jest mokry. Zdjęła go, nie chcąc się przeziębić. Było jej jednak zimno – lodowata woda spowodowała, że jej ręce skostniały i zaczęła lekko drżeć. Dość szybko jednak zwróciła uwagę, że jej brat pozbył się swojego hanten i postanowiła je założyć. Niemal natychmiast uderzył w nią zapach Izanagiego. Zapach ciężkiej pracy, potu, walki. Było to dla niej odurzające i dodawało do jej podniecenia, które się pojawiło po tym, jak poczuła zapach krwi.

- Braciszku – jękneła do siebie, przygryzając wargę, kiedy nie patrzył.

Kiedy się do niego odwróciła, jej wyraz twarzy nie przedstawial niczego szczególnego.

- Wiesz, kochanie – powiedziała powoli, a uśmiech powoli rósł w kąciku jej ust. – Taki dorosły Uchiha i nadal nie umie katonu. Wstyd. Ułóż mu stos, a ja ci wyjaśnię – powiedziała Izanami. Swoje słowa układała tak, żeby odpędzić od siebie podekscytowanie oraz chęć zerwania z Izanagiego reszty jego ubrań. Kpina miała w tym pomóc.

Nie pomogła.

- Jak już wiesz, do Housenki używamy pieczęci Szczur, Tygrys, Pies, Wół, Królik, Tygrys. Kiedy wykonujesz je, możesz poczuć, jakby twoja krew się rozgrzewała. To jednak nie krew. To twoja chakra przepływająca przez ciało – miesza się między neutralną a twoją naturalną, którą pomagasz sobie skupić przede wszystkim pieczęciami tygrysa. Musisz się skupić i przesłać chakrę z całego swojego ciała do ust. Chakrę wydmuchujesz ustami, dłonią dodajesz impuls, który powoduje jej zapłon. Powineneś skupić się na szybkim pluciu oddechem nasyconym chakrą, aby nie spowodować jego zapłonu w głąb i żebyś się nie poparzył. Spróbuj.

[Uchiha Izanagi]

- Cóż... właśnie dlatego przyda mi się trening. - strofowany Izanagi po prostu wzruszył lekko ramionami i uśmiechnął się przepraszająco do siostry, zupełnie nieświadomy emocji, jakie nią targały. Kiedy tylko przygotował stos, ułożywszy na nim ciało Harrana oraz te części ciała swego niedawnego przeciwnika, które wykroiła Izanami. Zaraz też usiadł obok niej, uważnie słuchając tego, co mówiła. Kojarzył pieczęcie, o których mówiła - w końcu gesty te były bazą treningu każdego shinobi z ich klanu. Niemniej, on sam nigdy nie czuł jakiegoś większego talentu w kwestii manipulacji żywiołem Katonu. Może spokojne tłumaczenie jego ukochanej siostry mu pomoże?

Zgodnie z jej poleceniami uspokoił oddech, a następnie zaczął po kolei wykonywać pieczęcie, pobudzając do życia swoją chakrę. Faktycznie poczuł ciepło, które wydawało się krążyć po całym ciele i skupiać w kilku większych punktach. To chyba były te całe "bramy" chakry, o których kiedyś mówiła mu Izanami, albo też któryś z nauczycieli.

Skupił się dalej, z każdym oddechem kierując kolejne, drobne "porcje" chakry do swojego oddechu. Z boku wyglądało to, jakby z jego usty wydobywały się wpierw kłęby dymu, a potem - niewielkie płomienie. Zadowolony z efektu, Izanagi spróbował przejść do następnego punktu, który Izanami już dawno miała opanowany - wyplucia większej porcji chakry w kierunku stosu, zapalając ją w locie.

Wziął głęboki oddech, skierował do ust razem z chakrą i... wrzasnął krótko z bólu, kiedy chakra zapaliła się trochę za wcześnie, parząc mu usta i język.

- Psiakrew! - rzucił automatycznie, po czym skrzywił się natychmiast, kiedy twarz go zabolała. Poczuł bąble, które szybko zaczynał się tworzyć na oparzonej skórze. Poczuł ukłucie wstydu i wściekłości na samego siebie, że tak się zbłaźnił przed siostrą, dla której chciał być zawsze idealny.

[Uchiha Izanami]

Izanami westchnęła patrząc na ewolucje, które wyprawiał Izanagi. Cieszyło ją, że nie ma nikogo z ich klanu, szczególnie ojca, który mógby zobaczyc, jak bardzo żałosnie Izanagi własnie w tym momencie wyglądał. Poparzony własną techniką. Techniką, której powinien nauczyć się jeszcze we wczesnym dziecinstwie.

- Wstyd, kochanie – powiedziała Izanami, kręcąc głową z dezaprobatą i złożyła dłonie w kilka znaków, a jasnozielona aura je pokryła. Przyłożyła ręce do twarzy Izanagiego i wyleczyła oparzenia na jego policzkach, ustach i języku (po tym, jak zmusiła go do otworzenia ust). – Naprawdę, nie wiem, dlaczego w ogóle z tobą się gdziekolwiek pokazuję. Jesteś pewiem, że jesteś moim bratem?

Jej dłonie bardzo szybko złożyły pieczęcie, które złożył przed chwilą Izanagi i po chwili już pluła ogniem, który kilkoma pociskami trafił w stos pogrzebowy, który chłopak ułożył. Przy czym, Izanami nie poparzyła się wcale.