Lokal Muraia

[Ichirou]

Misja rangi C
3/30

---

Na zewnątrz nie było widać nikogo podejrzanego, kto potencjalnie mógł być odpowiedzialnym na naruszenie stanu drzwi. Kakuzu i tak nie był szczególnie zainteresowany pościgiem młodego wandala. W sumie miał rację, bo domostwo znajdowało się w wątpliwym stanie, a jeden czy kilka dodatkowych gości nijak wpłynie na wygląd mało atrakcyjnego budynku. To jednak nie o gwoździe chodziło, lecz zawieszoną na nich kartkę, którą ciemnowłosy pofatygował się przeczytać. Na całe szczęście nie była to informacja od komornika, ani ogłoszenie o zamiarach likwidacji rudery.

• Ważne ogłoszenie!
  My, niżej podpisani przedsiębiorcy, wspólnymi siłami najmiemy śmiałka lub śmiałków do przeciwstawienia się elementowi przestępczemu. Shinobi, samuraj, czy doświadczony najemnik - to nie ma znaczenia. Liczą się umiejętności i odwaga, które pozwolą raz na dobre wykurzyć pierdzielonych oprychów. Mamy dość nękania naszych lokalnych biznesów, dość ucisku i dość haraczy, które uniemożliwiają nam godny zarobek. Wystarczy, że mamy już podatki.
  Jeżeli wy, zawszone bandziory, czytacie tę wiadomość, to wiedzcie, że nie dostaniecie od nas ani grosza więcej. Czas zakończyć wspieranie łajdaków, należy wprowadzić ład i porządek. Nie zastraszycie nas!!!!!!!
  Chętni niech zgłoszą się u mnie, to znaczy u Dairobou, w sklepie z narzędziami w handlowej dzielnicy. Za rozwiązanie problemu wynagrodzenie gwarantowane.

[Murai]

Ogłoszenie miało treść wielce nietypową, a przekaz jaki z niego płynął, nawet zainteresował młodzieńca. Pomoc z bandytami? Może i sprawa bardzo typowa, no ale czemu nie zwrócili się z tym do władz osady? Przecież to w ich interesie, by chronić mieszkańców i ich zakłady przed bandytami. Jednak nad jego głową zapaliła się lampka. Nie mieli jakiś wymagań, a przecież on idealnie nadawał się do tego zlecenia. Wystarczy tylko pokonać niezbyt kumatych oponentów. Chociaż kto wie, nawet na tej misji możliwe jest stracenie życia. Nigdy nie należy lekceważyć swojego celu i walczyć z pełną mocą. Jednak kłóciło się to nieco z pewną modrością z jakiejś pozycji "Niedźwiedź nie rzuca się na królika z całych swoich sił". Czyli on też nie powinien wykorzystywać pełnego swojego potencjału? Ale przez to mógł zginąć. Trudne dylematy moralne musiał odłożyć na bok. Nie śpieszyło mu się, jeśli faktycznie chcą pomocy, to otrzymają ją gdy on będzie tego chciał. Poszedł do domu, szukając jakiegoś młotka do wyjęcia gwoździ z drzwi. Po krótkich poszukiwaniach wrócił z nim i pozbył się zbędnego żelastwa z drzwi swojej ruiny. Ogłoszenie wrzucił do domu, byle gdzie. Oczywiście wcześniej zapamiętując adres. Zamknął mieszkanie i poszedł prosto do wskazanego na ogłoszeniu miejsca. Po drodze dokładnie sprawdził swój ekwipunek, czy aby niczego nie brakuje. Wolałby nie być zaskoczonym w środku walki.

z/t

[Ichirou]

Zapraszam -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=61&t=1376

[Murai]

Z Placu nie było aż tak daleko do jego rezydencji. Wcześniej nie zwrócił na to uwagi, bo wielokrotnie gubił się po drodze, ale teraz poszło mu to zaskakująco szybko. W końcu zobaczył swój dom, który zapuścił się chyba jeszcze bardziej od czasu, jak był tutaj poprzednio. Gruba warstwa kurzu na każdej powierzchni, niektóre deski z podłogi po prostu odpadły. Na szczęście nie wiało, jeszcze wszystko latałoby po całym jego domu. Tragedia. Może i nie był wybredny w kwestii warunków mieszkalnych, ale jednak kiedyś w jego otoczeniu panowała czystość, zahaczająca prawie o sterylność. Będzie się tym musiał zająć, może nawet teraz? I jeszcze drzwi były stanowczo za luźne, ktoś mógłby bez problemu się włamać i w nocy poderżnąć gardło. Tak dużo rzeczy do zrobienia. Ledwo wszedł, poszedł do łazienki na piętrze i w całości wypełnił ją wodą, którą następnie podgrzał. Postanowił odłożyć cały ekwipunek w salonie. Położył na stole tonfy, kaburę i zdobycz z podziemnej areny. Ściągnął ubrania, bieliznę też. Chciał znaleźć dziury i obrażenia, które mógł załatać. Znalazł takowe - na barku i w stopie. Jego nici błyskawicznie utworzyły dwa kolejne szwy, które zasklepiły rany. Był jak nowy. Co prawda jego niektóre nici pokryte były krwią, ale to szybko się zmieni. Teraz miał całkowicie inny plan. Z całego jego ciała wystrzeliły nici, które objęły cały pokój. Przejechał nimi po każdej powierzchni, każdym obiekcie, zbierając z niego kurz. Następnie poszedł do innego pokoju. I do kolejnego. W dosłownie chwilę cały dom był czysty, w przeciwieństwie do niego, całego lepiącego się od kurzu i brudu. I krwi. Przypomniał sobie, że nawet kiedyś Do tego była mu potrzebna bala z wodą, do której wszedł chwilę po zakończeniu porządków. Dziesięć minut później całkowicie ubrany i uzbrojony wszedł do "sali treningowej". Teraz było czysto. Warunki były wystarczające do normalnego treningu.

Miał czas, odzyskał zasoby chakry. Mógł teraz przystąpić do realizacji czegoś, co zauważył podczas walki z dwoma przeciwnikami - mieli przewagę liczebną. Dało im to ostatecznie zdecydowanie niewiele, ale gdyby byli na tym samym poziomie co on? Najpewniej już by go tu nie było. Nie znał żadnej techniki klonującej, więc może sam takową stworzy? Nic trudnego - wypuścił nici i uformował je w jego sylwetkę. Ale nie, to było zdecydowanie za mało, tak miał tylko jakąś kukłę. Przelał na niego więcej chakry. Nadal nic. Ostatecznie użył połowy swojej chakry. I to faktycznie dało rezultat - pojawiła się samodzielnie myśląca kopia. Patrząc się na idealnego siebie numer dwa poczuł się trochę dziwnie. Ten drugi chyba poczuł się tak samo, patrząc na oryginał. Niesamowite uczucie patrząc na siebie samego. Następnie klon również postanowił stworzyć klona. Ostatecznie było ich trzech. Murai chcąc sprawdzić możliwości klona kopnął go z całej siły. Nic się nie stało, na dodatek klon okazał się bardzo wytrzymały. Następnie wykonał głębokie cięcie kunai, prosto w klatę. Rana pokazała wnętrze klonów - nici, a po chwili samoistnie się połączyła. Genialne. Klon jak był taki jest. Więc jak go zniszczyć? Elementarnymi? Przeciął kunai nić łączącą klona i oryginał. Zarówno klon, jak i klon klona, padli na ziemię w formie kupki nici. Ale chakra do niego nie wróciła. Wysłał więc swoje nici, które połączyły się z tymi odciętymi. Niezłe. Stworzył tym razem trzy klony. Zauważył, że czas za tworzenie kolejnych jest coraz to dłuższy. Następnie każdy z nich stworzył rękę z nici i wystrzelił ją w ścianę. Uderzyły, ale nic nie zrobiły. Więc mogą używać również technik. Spróbował stworzyć nimi Bunshina. Nie zadziałało. A więc tylko techniki opierające się na niciach? Próbował wykonać nimi sekwencję ruchów Taijutsu. To się udało. Znał już możliwości i ograniczenia. Odwołał klony i udał się na krótki odpoczynek na fotelu i z książką. Musiał zregenerować swoje zapasy chakry przed dalszym treningiem.

Nazwa techniki: Jiongu Esa
Czas: 8h
Koniec treningu: 3:22

[Naguri]

Misja rangi D
1/15

---

Murai spokojnie odbywał swój trening, na sali...swoją drogą to ciekawe móc się pochwalić własną "siłownią" w domu...no nic, gdy chłopak oddawał się doskonaleniu swoich umiejętności, pogoda na dworze, zrobiła się dość nie miła, zrobiło się szaro, buro i smutno, a na dodatek zapowiadało się na deszcz, ale mimo tego nie przeszkodziło to gościowi, mniej albo więcej spodziewanemu, dotrzeć do domu osiemnastolatka, któż to mógł być, w każdym razie dobijał się dość mocno i natarczywie, oby w tym domu były porządne drzwi wejściowe, bo inaczej, to normalnie zaraz wylecą?! Ale czy gospodarz domu zrobi coś w tej sprawie? Czy dalej będzie wolał oddawać się przyjemności jaką jest trening swoich umiejętności, zlekceważy czy też podejmie się otwarcia? Na te i inne pytania, znajdziemy w następnym poście. A tym czasem pora na pogodę, spójrzmy co dzieje się na zewnątrz, z okazji frontalnego ataku czarnych chmur i zimnego frontu atmosferycznego możemy spodziewać się burzy, zbliżając się co raz bliżej centrum akcji, pod drzwiami osoby zwaną Murai, zaczęła bardzo powolutku przepływać krew, była to nie duża ilość i o ślicznej lecz nieco, zabrudzonej barwie, to element pogody? Wątpię, może sprawka osoby za drzwiami...A może i to nie to, w każdym razie brudzi podłogę i drzwi.

[Murai]

Picie mocnej herbaty, mimo braku posiadania żołądka, weszło mu w nawyk odkąd tylko tutaj przybył. Nie za bardzo wiedział dlaczego, ale zawsze dawała mu trochę odprężenia pomiędzy kolejnymi treningami, albo też "zadaniami". Nadal miał w pamięci iście trudną prośbę od przypadkowej babci, by musiał sprzedawać małe kotki. Na szczęście to już przeszłość, całkiem niedawno brał udział w o wiele poważniejszych sytuacjach, jak również bardziej dochodowych. Zamyślił się i odłożył na wpół wypitą herbatę na stół i wstał. Pora przystąpić do dalszej części, miał w planach jeszcze kilka sekwencji Taijutsu. Mógłby też nauczyć się korzystać ze swojej nowej broni, nigdy wcześniej nie dzierżył kastetów z ostrzami. Jego plany pokrzyżowało głośne pukanie do drzwi. Głośne i natarczywe. Kto mógł czegoś chcieć? Dom wcale nie jest aż tak blisko pozostałych, wizyt sąsiadów nigdy nie było i z tego powodu był niezwykle rad. Podszedł do drzwi i wtedy usłyszał, że na dworze pada. Krople deszczu uderzały o ziemię, tworząc charakterystyczny dźwięk. Kiedy szedł do drzwi zauważył, że coś wypływa spod framugi. Było czerwone i przypominało krew. Natychmiast ułożył sobie w głowie kilka możliwych scenariuszy, które mogły mieć miejsce. Morderca gonił ofiarę, która szukała ochrony i wykitowała przed drzwiami? Ciężko chory, któremu akurat się pogorszyło, przyszedł po pomoc medyczną? Możliwości było nieskończenie wiele, a sposób żeby się przekonać - tylko jeden. Otworzył drzwi i natychmiast się rozglądnął. Chciał mieć jasny obraz sytuacji.

[Inoue]

Misja rangi D
3/15

---

Twoje plany były skutecznie pokrzyżowane przez natarczywe pukanie do drzwi. Byłeś jednak osobą, która nie traciła zbyt szybko nerwów, typowy Janusz najprawdopodobniej zacząłby przeklinać tak uporczywe dobijanie się do domu. Odłożyłeś ze spokojem kubek i ruszyłeś niespiesznie w stronę drzwi, twój bystry wzrok dojrzał smużkę krwi, która wiła się pod twoimi drzwiami tworząc nową ozdobę na podłodze. Otworzyłeś pospiesznie drzwi by rozeznać się w tej niecodziennej sytuacji. Przed tobą ukazał się nieco dramatyczny obraz. Była to przemoknięta, czarnowłosa, dość drobna kobieta ubrana w czarne rybaczki i niebieską koszulkę, która kolorem pasowała od jej błękitnych oczów. Ubrania nieprzyjemnie przylegały do jej ciała, mokre włosy przylepiały się do skóry na jej szyi. Smutny widok. Była blada, wystraszona, zaś na rękach trzymała dzieciaka - około sześcioletniego chłopczyka o tym samym kolorze włosów. W brzuch miał wbity niewielki konar, z jego końcówki kapała krew, która była sprawcą artystycznego maźnięcia na twojej podłodze. - Proszę o pomoc! Byliśmy w lesie w poszukiwaniu grzybów, niestety rozpadał się deszcz! Mały wszedł na jakiś leżący pień drzewa, poślizgnął się i nadział na ten konar! Proszę, niech tu będzie jakiś lekarz! Albo ktokolwiek, kto może mu pomóc! - Rzekła spanikowana kobiecina. Dość ciekawa sytuacja nie wspominając jednak o smętnej pogodzie.

[Murai]

Otworzył drzwi, spodziewając się wielu rzeczy. Mógł to być nawet ledwo żywy człek, poszukujący pomocy. Zobaczył o dziwo dokładnie to, czego się spodziewał - człowieka, któremu stała się krzywda. I potrzebował szybkiej pomocy medyka. Nie przewidział jedynie, że będzie to dziecko. Niesione na dodatek przez swoją matkę. Niestety nie był w stanie przewidzieć wszystkiego, co go spotka, dlatego też musiał błyskawicznie zmieniać się do sytuacji. Elastyczność nie była jego mocną stroną, ale nawet bez tego doskonale sobie radził. W każdym razie sytuacja przedstawiała się następująco - kobieta trzymała w ramionach swoje dziecko, które przebite było na wylot. Gałąź malowniczo sterczała mu z brzucha, ociekając krwią. W pierwszej chwili pomyślał: "Jaką niezdarą trzeba być, by tak upaść?", ale potem przyszła mu do głowy myśl, że to przecież dziecko. Niższa intelektualnie istota. Więc odpowiedzialność za tą sytuację ponosi jego matka, która go nie dopilnowała. I teraz ona przychodzi tutaj, oczekując pomocy medycznej. Tutaj, do takiej ruiny. Musiała być bardzo zdesperowana, ale przecież chodzi tutaj o życie jej dziecka. Tylko czy opłaca mu się pomagać? Nie, nawet nie ma jak. Nie posiada specjalistycznej wiedzy medycznej, by móc mu pomóc. Kobieta wybrała najgorszy możliwy dom do szukania pomocy. W którym mieszkał niemalże całkowicie wyprany z emocji człowiek-włóczka, dla którego taki widok był równie obojętny, co padający deszcz. Ale może udałoby mu się wyciągnąć z tego jakąś korzyść? W końcu uratowanie życia dla zwykłych ludzi to jest coś. Czują się zobowiązani do odpłacenia swojego długu, ale równie dobrze może być to zwyczajna zdzira i po pomocy zwyczajnie sobie pójdzie. Nie za bardzo chciało mu się ruszać z ciepłego domu. Mimo wszystko postanowił zaryzykować, widząc także niewielką okazję dla siebie.
- Mogę zabrać dzieciaka do szpitala. Będą tam szybciej, niż ty, co zwiększy szansę na jego przeżycie. Ale nie za darmo, rozumiemy się? - rzekł, po czym z wieszaka zdjął płaszcz przeciwdeszczowy i go ubrał. I tyle, był gotowy do drogi. Pozostawało czekać, czy matka przełoży korzyści materialne nad uratowaniem życia swojemu dziecku. Odpowiedź była bardzo przewidywalna. Zwykli ludzie sa pod tym względem łatwi do odczytania.

[Inoue]

Misja rangi D
5/15

---

Wszystko doskonale przemyślałeś prócz jednego małego szczególiku: matka była zbyt młoda by mieć takie duże dziecko (choć w tych czasach różne rzeczy się dzieją~). Możliwe, że była to jego siostra, kuzynka, stryjeczna czy jeszcze coś innego. Nieistotne. Była przerażona stanem dzieciaka, patrzyła na ciebie błagalnym jak i wystraszonym wzrokiem gdyż okazem piękności nie byłeś. Szczerze mówiąc przypominałeś bardziej główną postać z horroru przez co nie sprawiałeś wrażenia godnego zaufania. Kobieta nie wiedziała jednak co robić, była na jakimś pustkowiu, a czas leciał, krew kapała w najlepsze i nie miała zamiaru się zatrzymać. Myślałeś bardzo logicznie, postanowiłeś trochę zarobić. Z resztą równie dobrze mogłeś po prostu olać całą sytuację i pójść sobie spać, czy coś. Twoje pytanie zbiło z tropu czarnowłosą. W panice chyba nie zdała sobie sprawy, że w takiej chwili trzeba myśleć również o pieniądzach, niemalże jak w ZUSie. Potrząsnęła szybko głową biorąc się w garść. - O-oczywiście! Nie mam zamiaru pana wystawiać! Jest pan ostatnią deską ratunku, dam wszystkie pieniądze które mam przy sobie - Oznajmiła i zaczęła przystępować z nogi na nogę niecierpliwiąc się, chcąc byś już ruszył z dzieciakiem. W takiej sytuacji umowa chyba była zawarta czyż nie? Gdzieś w oddali rozniósł się ryk burzy. Podróż nie będzie należała do najprzyjemniejszych.

[Murai]

Zgodziła się, nie miała zresztą innego wyboru. Gdyby odmówiła, to i wyszłaby na wyrodną krewną przekładającą materialne dobra nad życie i żyłaby ze świadomością, że nie mogła pomóc umierającemu. A ludzie są stanowczo za słabi, by żyć z taką świadomością, szczególnie młodzi ludzie z nieukształtowaną psychiką. A właściwie to nie, ludzie tacy żyją, ale stają się całkowicie inni. Dokonują przemiany przez zniszczoną psychikę. Wracając do sytuacji obecnej, zamknął drzwi za sobą i wziął rannego od kobiety, ostrożnie i powoli. Może i go to nie dotyczyło, ale wiedział jak łatwo jest pogorszyć stan pacjenta przez nieostrożne przenoszenie go. Zwłaszcza, jeśli obiekt wbity nadal pozostał w ranie. Jego ruchy mogą poszerzyć ranę. Kiedy był już bezpieczny w jego ramionach, powiedział do kobiety:
- Widzimy się w szpitalu. - rzekł, po czym wystartował. Rozpoczął bieg. Najpierw powolny, pewny, by złapać rytm i się go trzymać. By nie wywołać większych trzęsień chłopca. Z czasem przyśpieszał bieg. Kiedy doszedł do maksimum swoich możliwości, postanowił niego ubezpieczyć chłopca. Z rąk trzymających chłopca wysunęło się kilka nici, które miały zapewnić mu stabilność. Biegł jak najszybciej się da, przy jednoczesnym zapewnianiu dzieciakowi ochrony. Podłoże nie było stabilne, woda z pewnością stwarza zagrożenie poślizgnięcia się. Dlatego przezornie skupił chakrę w stopach, by zapewnić sobie większą pewnośc w poruszaniu się. Niestety przejęcie chłopca równało się temu, że to teraz on jest za niego odpowiedzialny. Jeśli jego stan się pogorszy albo nie dostarczy się go na czas, to on będzie za to odpowiadał. Mimo wszystko coś tak prostego nie powinno stwarzać żadnych problemów. Biegł do celu - szpital. Jedyne słuszne miejsce w obecnej sytuacji.

Nazwa

Jiongu

Pieczęci

Brak

Wytrzymałość

0,3 x wytrzymałość shinobi

Szybkość

0,4 x szybkość shinobi

Zasięg Max.

5 metrów

Koszt

• Drobne wykorzystanie
  E: 5% | D: 4% | C: 3% | B: 2% | A: 1% | S: 1% | S+: 1%
• Znaczące wykorzystanie
  E: 12% | D: 10% | C: 8% | B: 6 | A: 4% | S: 3% | S+: 2%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jiongu jest niezwykłą umiejętnością, która zmienia ciało użytkownika w swoistą, szmacianą lalkę. Zdolność, którą uzyskuje się poprzez poddanie swojego ciała eksperymentom, pozwala na dowolne manipulowanie czarnymi nićmi znajdującymi się w naszym organizmie. Wprowadza się je w trakcie eksperymentu i po jego przyjęciu przez organizm następuje jego gwałtowny rozrost w wyniku czego już po niedługim czasie, nici znajdują się w każdym niemalże mięśniu naszego ciała. Ze względu na to, że nasze ciało składa się w głównej mierze jedynie z tych nici, jesteśmy w stanie także wykonywać dość poważne zabiegi na swoim organizmie, a także bez obaw je otwierać, a także zamykać.

Nie wiem czy to tak zadziała, no ale lepiej dmuchać na zimne <3

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.

[Inoue]

Misja rangi D
7/15

---

Wziąłeś chłopaka od kobiety, traktowałeś go delikatnie mimo swojej postury i wyglądu, kobieta przyglądała się twoim ruchom by ocenić twoją postawę do tego zadania, czy aby na pewno byłeś godny zaufania. Nic nie powiedziała, w końcu i tak nie miała wyboru, jednakże chciała uspokoić swoje sumienie, być pewnym że zrobiła dobrze. Opatuliłeś chłopaka, umówiłeś się z kobietą w szpitalu i ruszyłeś by ścigać się z czasem od którego zależał stan dzieciaka. Powoli przyspieszałeś, otoczyłeś rannego swoimi nićmi, które z reguły były śmiercionośną bronię, w tej sytuacji diametralnie zmieniły swoje zastosowanie, miały uratować czyjeś życie. Przyspieszałeś, zabezpieczyłeś się przed poślizgiem stosując przydatną technikę, którą umie nawet mały geninek. Deszcz nieprzyjemnie uderzał o twoje ramiona, niebo zasłoniła czarna chmura, coraz częściej pojawiały się wstęgi piorunów które na moment rozjaśniały cały krajobraz wyostrzając mroczne cienie. Ciebie to nie ruszało, w swoim życiu widziałeś już niejedno piekło w trakcie starć z groźnymi przeciwnikami.
Podróż trwała, ty zaś zbliżałeś się do miasteczka. Widziałeś w oddali gmach szpitalu. Byłeś niemalże blisko. Trzeba już tylko dostać się do budynku oraz znaleźć jakiegoś ogarniętego lekarza.

[Murai]

Pogoda znacząco się pogarszała. Z chwili na chwilę było coraz gorzej. Deszcz niemiłosiernie uderzał w niego, ukrytego pod płaszczem. Podłoże robiło się grząskie i bardzo niestabilne, pokryte błotem i wodą. Niebo pokryły czarne chmury, przysłaniające światło i pogrążające okolice w półmroku. A on biegł. Z tym małym gnojkiem z brzuchem przebitym gałęzią. Pędził niczym goniona przez wilka sarna, tylko miast strachu czuł... no właśnie, co? Irytację? Sam postanowił zaczerpnąć korzyści z pomocy tej dziewczynie, więc teraz musi temu sprostać. Radość? Nie ma z czego. Smutek? Też nie za bardzo. Analizując wszystkie znane mu uczucia doszedł do wniosku, że nie czuje nic. Biegnie z śmiertelnie rannym gnojkiem w ramionach i nic nie czuje. Bo nie wiąże z tym człowiekiem żadnych wspomnień, żadnych uczuć. Jest mu obojętny jak mała mrówka. Ale jednocześnie pancerzyk tej mrówki zrobiony jest ze złota, więc troszczy się o nią, by następnie bezwzględnie uzyskać z niej korzyści. Głupie porównania nie opuszczały go nawet w tej sytuacji. Biegł przed siebie, szybko i stabilnie. Widział już osadę, widział szpital. Budynek o wyjątkowym znaczeniu strategicznym, w wypadku wojny niezastąpiona placówka, a czasach pokoju podstawowy urząd. Biegł. Jeszcze trochę i się go pozbędzie. Jeszcze kilka kroków. Otworzył drzwi z kopniaka, bo ręce miał zajęte. Kopniak nie był na tyle silny, by wyważyć drzwi, ale żeby tylko je otworzyć. Miało to przy okazji zwrócić uwagę osób będących w środku. Chwilę później wkroczył do środka. Sam widok osoby noszonej na rękach powinien być wystarczający, by podjęli działania, ale gdyby to nie wystarczyło, powiedział jeszcze krótkie:
- Uratujcie go. Szybko, widzicie jak z nim źle.

[Inoue]

Misja rangi D
9/15

---

Pędziłeś czując zapach zysku w postaci pieniędzy, zamiast niewinnego chłopca który cierpiał widziałeś worek z forsą. Niestety, nie każdy na tym świecie musiał być heroicznym bohaterem, który bez opamiętania rzuca się na ratunek bezbronnym dziewojom i innym potrzebującym. Musiała istnieć ta zła strona, inaczej...byłoby nudno, nieprawdaż? Wracając jednak do sytuacji. Biegłeś dalej z bachorem w rękach ochraniając się przed deszczem jakąś cienką płachtą, niestabilne podłoże utrudniało sprawę, jednakże co to jest za problem dla wytrawnego ninja? Żaden. Trafiłeś do szpitala bez większych trudności, dotarłeś przed budynek i postanowiłeś nie cackać się z jakimiś drzwiami. Najzwyczajniej w świecie dałeś kopa by je otworzyć. A tu psikus, drzwi otwierały się na zewnątrz, w twoją stronę więc taki lekki kopniaczek niczego nie wskórał. Musiałeś się mocniej wysilić. Wziąłeś zamach i uderzyłeś, zamek z brzdękiem poddał się twoim działaniom, drzwi otwarły się z hukiem i rąbnęły o ścianę, z której odleciał tynk. Pielęgniarki spojrzały na ciebie z przestrachem, w szpitalu nastała śmiertelna cisza. Odezwałeś się, dwie pielęgniarki wymieniły się niepewnym wzrokiem. - Eee...poczekaj chwilę! Pobiegnę po lekarza! - Powiedziała jedna z nich, jakaś cytata blondyna. W podskokach poleciała i zniknęła za jakimiś większymi drzwiami. Co ci pozostało? No raczej czekać. Wszyscy gapili się na ciebie jak na jakiegoś oszołoma, niektóre babki wymieniły się zdaniami na ucho. Dałeś niezłe przedstawienie.

Następny post pisz tu: -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=61&t=57&start=15

[Murai]

Tachał kilka książek z biblioteki do domu. Ludzie specjalnie nie zwrócili na to uwagi, bo i nie było w czym. Ot mieszkaniec tej wioski postanowił przynieść sobie do domu kilka opasłych tomów, oczywiście całkowicie legalnie. Kiedy podszedł do drzwi zobaczył, że nadal są pod nimi ślady krwi. Krwi tego chłopca, którego przyniósł do szpitala ku ogólnemu zdziwieniu wszystkich, nawet pracowników tej placówki. Przydałoby się usunąć to, jeszcze zwróci uwagę sąsiadów, którzy mogliby nawet donieść do władz. Mogą pomyśleć, że krew miała swój początek wewnątrz. A wtedy mogliby pomyśleć, że ktoś umarł wewnątrz. "Ten sąssiad zawsze się wydawał podejrzany. Z tą jego pozszywaną facjatą...", tak by mówili. I w końcu musiałby się użerać ze strażnikami i przekonywać ich że nikogo nie zabił. Wszedł do środka i wziął jakąś szmatę, mocząc ją i próbować zetrzeć ślady krwi. Szło mu to trochę opornie, ale w końcu uporał się z problemem. Następnie postanowił zrobić użytek z książek, które przeczytał, a teraz leżały na fotelu w salonie.

Mógł przystąpić do przełożenia teorii na praktykę. Wyszedł na zewnątrz, trzymając pod pachą książkę z teorią Taijutsu. Raz jeszcze wczytał się we wskazówki odnośnie pewnej sekwencji ruchów, której chciał się nauczyć. Podbiegnięcie pod oponenta, skulenie się i szybki kopniak, by wybić go w górę. Kage Buyō, tak nazywała się ta sekwencja. Stworzył więc swojego niciowego klona i na nim przetestować chciał technikę. Błyskawicznie wystrzelił do przodu. Jego klon wykonał prowizoryczną próbę wyprowadzenia ciosu w głowę, ale oryginał błyskawicznie zanurkował. Chwilę później wykonał kopniak w szczękę - idealnie wręcz. Ostatnie treningi na spostrzegawczość i czas reakcji przyniosły owoce. Klon poleciał w górę, a Murai wyskoczył tuż za nim. Klepnął go w plecy. Nie miał przy sobie broni, nie chciał marnować chakry na takie pierdoły. Oboje spadli na ziemię i powtórzyli manewr. Kilkukrotnie. Za każdym razem wybijał swojego klona wyżej i z większą wprawą. Dlatego też postanowił trenować na zewnątrz, nie chciał uszkodzić wnętrza domu. Ćwiczył ten manewr długo, by doskonale sobie utrwalić co i kiedy trzeba, z jakim wyczuciem. Jeśli popełni błąd w najważniejszym momencie, może nawet stracić życie. Po kilku godzinach męczącej aktywności fizycznej dał sobie spokój - wchłonął klona po czym wrócił do domu, zabierając ze sobą książkę. Następnie wyszedł z domu, zabierając ze sobą cały ekwipunek. Miał zamiar trochę powłóczyć się po okolicy w poszukiwaniu czegoś interesującego. Na wszelki wypadek wsunął do swoich nóg po jednej małej niespodziance - w lewej nodze kunai z doczepioną notką oślepiającą, a w prawej - samą notkę. Było to możłiwe dzięki autorskiej technice - otworzenie ciała i wsunięcie do niego małych przedmiotów. Miał nadzieję, że mu się przydadzą.

Nazwa techniki: Kage Buyō
Czas: 5h
Koniec treningu: 19:54

z/t

[Murai]

Otworzył drzwi do swojego "domu". Miejsca, gdzie przebywał stosunkowo rzadko, od czasu do czasu pomiędzy podróżami albo chodzeniem tu i ówdzie i rozwiązując problemy innych. W sumie powinien nazwać to "bazą wypadową". W domu mieszkali ludzie, spędzali razem czas, uznawali go za swoje sanktuarium. A Murai nie za bardzo. Miejsce gdzie ćwiczył swoje mordercze umiejętności, gdzie przychodziła poczta czy posłowie z władz wioski. I tyle, nie miał z tym miejscem żadnych pozytywnych wspomnień, chyba że za takie uznać pozbycie się na dobre jego płuc. Drewniane drzwi skrzypnęły lekko i oczom Muraia objawiło się wnętrze. Przedpokój cały zakurzony. Pozostałe elementy - całe zakurzone. Nie miał pojęcia skąd bierze się cały ten burdel i kto go przynosi. Przecież zamki na solidne i wytrzymałe, pod jego nieobecność nie przychodzą tutaj i nie wywalają hurtem brudu z podwórza. Ech. Czeka go ogrom pracy. Kira czy jak jej tam było nadal siedziała w koszu. Wykorzystał tą okazję. Złożył stosowne pieczęcie i przed nim, z jego własnych nici, wytworzyły się dwie jego kopie połączone z nim nićmi. Obydwie natychmiast poszły na górę. Oryginał w tym czasie położył kosz na ziemi, zwijając nici do swojego ciała i pozostawiając dziecko na trochę brudnej podłodze.
Co teraz? Właśnie, to było dobre pytanie. Co prawda miał zapewnić dziewczynce kwaterunek aż do powrotu do zdrowia, ale nie znał się zupełnie na medycznych technikach. I nie wiedział jak postępować z dziećmi. Postanowił od postąpienia dokładnie tak, jak on to robił w danych czasach. Potrzeby zwyczajnego człowieka - jedzenie, picie, mydło, sen, wydalanie. Przychodziło mu jeszcze na myśl mnóstwo innych, jednak te potrzeby uznał za najważniejsze. Popatrzył się tym samym spojrzeniem na Kirę. Zimnym niczym jezioro podczas wyjątkowo paskudnej śnieżycy. I powiedział tylko dwa słowa. Więcej nie było potrzeby, młoda powinna natychmiast zrozumieć.
- Do stołu. - samemu natomiast podszedł do spiżarni. Co w niej było? Właśnie, ciekawa kwestia. Czy organizmy obce pokroju grzybów i pleśni zdążyły jakoś się tam udomowić? Podobno były one bardzo odporne na temperatury, więc możliwe. Postanowił przyrządzić posiłek dla dwóch osób, chociaż nie wiedział ile jedzą dwie osoby. On sam jadł stosunkowo niewielkie ilości pokarmu, praktycznie nic. Nie miał punktu odniesienia. Cholera...
- Jajecznica. - powiedział na głos. Bardziej do siebie niż do niej. Akurat takie rzeczy miał pod ręką - kilka jajek, kiełbasę, sól i pieprz, chleb. Masło. I mleko, też może być. Zaskakująco mało rzeczy, ale on od jedzenia stosunkowo odwykł. No trudno, trzeba było sobie radzić. Jak umrze z głodu to nie odrobi pracy i jej trzymanie nie będzie opłacalne. Błyskawicznie zabrał się na przyrządzanie posiłku z dużą wprawą. Samotne życie nauczyło go odpowiednich umiejętności, chociaż od tej akurat zdążył trochę się odzwyczaić. Jeśli nie potrzebował jedzenia, to po co gotować?