Północna część miasta

[Shijima]

Tak podejrzewał, że akurat do związania dziewczyny od Jashinów, jak to gawiedź już szumnie stwierdziła, to wszyscy będą pierwsi - tak jak pierwsi by byli do tego, żeby zabrać ją w jakiś kąt, wykorzystać, a potem zostawić parę ryo z karteczką z napisem żeby nie było, że za darmo. Pierwsi podnieśli by kamień, pierwsi rzuciliby kamieniem - było w nich tyle pięknej męskości, honoru i dumy, co w króliku, którego jedynym przeznaczeniem było kopulować. Nie to, żeby jej ciało nie było piękne, choć oblepione krwią częściowo z rany, tylko jakoś mało podniecająca była nieprzytomna dziewczyna, która przed chwilą zemdlała..? Może to po prostu tylko i wyłącznie kwestia tego, że szał hormonów Shijima miał już za sobą, a niektórym ten szał zostawał (bo ponoć gimbaza to stan umysłu, nie wiek). Miał w sobie na tyle przyzwoitości w swoim kompletnie nie rycerskim zachowaniu (widzisz? A może byś zaruchał gdyby nie to wiązanie i budzenie wodą), żeby zsunąć z ramion czarne kimono i nakryć dziewczę, które rozjaśniło świat blaskiem zielonych ocząt (uważaj, bohatyrze, bo kiedy patrzysz w otchłań, otchłań patrzy również w ciebie), w których zatonęła czerń oczu bruneta. Tylko on i ona - przytulny kącik przy kominku, możliwość, żeby nabrała więcej ciepła, żeby wróciła do przytomności - i rzecz jasna całe stado ludzi, którzy pewnie bardzo chętnie podsłuchają tą rozmowę. Cokolwiek by nie robili Shijima miał to naprawdę gdzieś.
Od dawna nie miał serca dla tego miasta i jego mieszkańców - zresztą z wzajemnością.
Nie odpowiedział od razu. Chłonął emocje z jej oczu jakby był w stanie przeciąć całą jej rzeczywistość, wkraść się do serca, do duszy (głębiej) i spisać jej wszystkie myśli na kartce, na którą nawet by nie zerkał. Jej niepokój i zagubienie nie wydawały się nieszczere. Nie należały do oczu dziewczyny, która wzięłaby nóż i wyrżnęła połowę wioski.
- Znajdujesz się na wyspie Hyuo, w lokalnej karczmie. Zemdlałaś na ulicy. - Wyjaśnił najnormalniej i najspokojniej na świecie, jakby to rzeczywiście ona była tutaj uprzywilejowana do zadawania pytań i żądania odpowiedzi. Zwyczajna gra psychologiczna. Chciał widzieć jej reakcje. Będzie mówić, zmiesza się, zada więcej pytań, jeszcze bardziej się przerazi?

[Akashi]

Misja D
15/15
Wszystko układało się jak w najlepszą stronę, księżniczka uratowana, smok zabity. Zaraz, zaraz to nie ta bajka. Młoda niewiasta leży ciągle obok kominku, spętana sznurem, a obok niej klęczy jej wybawca, ktoś, komu zawdzięcza życie. Może warto było by o tym wspomnieć, możliwe, że chciałaby się odwdzięczyć w jakiś sposób, a jej ciału niczego nie brakowało. –Rozumiem, a długo byłam nieprzytomna? –Zapytała lekko unosząc ręce w górę, chyba na znak, że chce byś ją rozwiązał. – Ty mi pomogłeś, prawda? Dziękuje Ci. – Dodała szybko po chwili, delikatnie uśmiechając się w twoją stronę próbując nie stracić kontaktu wzrokowego z Tobą, ale to, co piękne nie może wiecznie trwać, z brzuszka dziewczyny zaczęły dochodzić dziwne odgłosy świadczące o tym, że jest raczej głodna, kto wie, kiedy miała coś ostatnio w ustach. – Wybacz. –Powiedziała lekko się rumieniąc. – Jestem Zofi.

[Shijima]

Nie ta? Może jednak ta? Droga była długa, naprawdę długa, prowadząca przez płonące pola, przez bagna, w których błędne ogniki próbowały zwieść na moczary, kłody rzucane pod nogi ostre, nadal czuję drzazgi powbijane w stopy i ciągle czuć odbite, ostre kamyki na piętach. Była zbroja, czarna, która zwycięsko nie odbijała promieni słońca i był rumak, trupioblady, z którego nozdrzy sypały się larwy (na taki przecież lubiła jeździć Śmierć). Droga prowadziła do wysokiej wieży - najwyższa komnata? - a do niej tysiące schodów, po których trzeba się wspinać, bo nikt nie zawołał Raszpunko spuść mi swoje włosy!. Była nieco wyszczerbiona w swoich ścianach, przysięgam, że wydawała się opuszczona! - mówili jednak, że mieszka tu najpiękniejsza królewna, więc oto jestem - ta śpiąca, która miała usnąć od pocałunku wrzeciona i tylko pocałunek mógł ją zbudzić. Pocałunek już nie od zdradliwego kolca, a prawdziwej miłości. Był też smok - potężna bestia, która machnięciem skrzydła burzyła wszystkie mury, a jej oddech spalał na popiół - i właśnie do niej przybył rycerz, by podać jej swoją dłoń i spojrzeć w oczy potwora, które miały przestrzegać: gdy walczysz z potworem uważaj, by samemu się nim nie stać. Nie było strachu. Była tylko kpina w ślepiach smoka i zainteresowanie, czemu byle śmiertelnik staje z nim twarzą w twarz, zupełnie nieuzbrojony, jakby prosił się o śmierć. Na pewno jest głupcem.
Tylko głupcy proszą się o śmierć.
Po drodze zagubił się w tym wszystkim morał, no bo co z księżniczką czekającą na swojego księcia..? Ach, w tej bajce przecież książę był przestępcą.
- Parę chwil. - Grzeczny, usłużny, jeszcze by tylko brakowało, żeby był szarmancki i kulturalny. Pozory, pozory... takie same, jakie stwarzało to dziewczę, takie niewinne... lecz o niewinnych osobach nie myślało się Jashin, prawda? I tym bardziej niewinne osoby nie uśmiechały się słodko, jakby zupełnie nic się nie wydarzyło, po omdleniu od rany. Nie mówiły rozumiem.
Poderżnij jej gardło od razu, będzie po kłopocie.
- Skąd miałaś tą ranę? - Koteczek odwrócony ogonem został postawiony przed niewiastą, jej czas, żeby odpowiedzieć na jakieś pytanie i nieco rozjaśnić tą dziwną sytuację. Bardzo dziwną. Nie powinieneś się w to mieszać, w gruncie rzeczy w końcu niewiele cię to obchodziło, prawda? Po prostu wstań, wyprostuj się i pójdź w swoją stronę, i... i co? Zostawić ją tutaj związaną na pastwę tych ludzi w karczmie? Z drugiej strony dziewczę jednak było osłabione i nieuzbrojone. Niestety też Shijima nie miał zbyt miękkiego serca, żeby kosztem ludzi tutaj umilić czas jednej niewieście - nawet jeśli nie przepadał za nimi. - Zofi. - Jej imię brzmiało jak najważniejsze miano na świecie w jego ustach, chociaż wcale go nie wykrzyczał. Nie musiał. - Musisz mi opowiedzieć, co się wydarzyło, inaczej nie będę mógł cię rozwiązać.
Raczej nie miała za co przepraszać, to normalne, że ciało dopominało się o posiłek po wysiłku i przemarznięciu. Cholera zresztą wie, kiedy ostatnio jadła.

[Akashi]

Misja D
17/15
Wszystkim zmieniało powoli ku końcowi, tylko czy na pewno to koniec? A może dopiero początek, początek nowej nadziei rozświetlającej mrok. Wszystko, co można było ujrzeć w oczach dziewczyny wskazywało, coś lepszego, wyrwanie z szarości, ale możliwe, że także szybką i bolesną śmierć w odmętach piekła. Cóż, gdy Shijima postanowił zapytać się dziewczyny skąd ma tą ranę, było widać, że nie ukrywa zdziwienia. –Jaką ranę? Jestem ranna? Co się stało? Ja nie wiem, co się stało. –Powiedziała lekko załamującym się głosem, lekko szamocząc, najwidoczniej chciała zlokalizować tą ranę, o której nawet nie wiedziała, a może po prostu udawała? Ciężko określić, mimo, że wydawała się na bardzo zdezorientowaną. Co przykuło uwagę, paru osób w knajpie. Następne pytanie młodzieńca nie sprawiło jej już takich problemów. – Moi rodzice, zmarli niedawno, zostałam sama, chciałam stąd wypłynąć, do mojej siostry, do Ryuzaku no Taki– Odpowiedziała, w tym przypadku jej odpowiedź była zupełnie inna niż wcześniej, potrafiła powiedzieć najistotniejsze fakty, krótko i zwięźle. Więc czyżby naprawdę nie wiedziała, co się wydarzyło? Tylko, co teraz zrobi nasz bohater? Czy rozwiążę dziewczynę i pozwoli jej odejść, czy jego decyzja będzie zupełnie inna?

[Shijima]

Szepnąłbym o kolejnym kłamstwie, że dziewczyna była zupełnie obojętna brunetowi, że miał naprawdę to wszystko gdzieś. Lecz gdyby naprawdę miał to by tu siedział? Nie. Odpowiedzi, których szukamy znajdują się zazwyczaj w zasięgu naszych dłoni, trzeba tylko wiedzieć, w którym kierunku wyciągać dłoń, żeby się nie pogubić. Chwilowo myśli Shijimy krążyły wokół tej delikatnej niepewności co do tego, czy kobiecie rzeczywiście można było zaufać. Nie, nikomu nie można było ufać - widzicie? Mówiłem, że odpowiedzi są wszędzie... Chociażby w jej oczach, które tworzył inną rzeczywistość - im coś jest piękniejsze tym ciężej w to uwierzyć. Świat uczył, że kopnie nas w dupę, sypnie piachem w oczy i potem jeszcze wbije siekierę w plecy, dlatego kiedy już zostałeś kopnięty to nie myśl, że gorzej być nie może. Zawsze może być gorzej.
Nie ważne jednak jakby nie starał się jej nie podchodzić w jej oczach nie dostrzegał kłamstwa. Szczerość błysków była niemal rozbrajająca - część niego wzbraniała się przed tym, ta największa część, która trwała w niemal zupełnym niewzruszeniu, ale malutka część skłaniała się do tego, żeby jej zaufać. Uwierzyć. Nie kojarzył jej twarzy i chyba nikt tutaj nie kojarzył, ale Ranmaru nie składali się z dwóch rodzin na krzyż, mieszkało tu sporo osób, by nie znać wszystkich. Dobrze, w porządku, w takim razie co z tą raną? Ktoś tutaj kłamał i kręcił - pytanie tylko, czy kręciła ta dziewczyna, Ty, czy może Los. Shijima jednak nawet nie drgnął, kiedy ta z przestrachem zaczęła się wiercić, bezsilnie, jej mięśniom wciąż brakowało sił. Potwór bez emocji. Uwierzyć czy nie uwierzyć? Stało się mu to raczej lekko obojętne, może i było w tym ociupinkę tego ognia, który zdradliwie piął się po deskach drewna, by osaczyć, pozornie zupełnie niewinny i piękny. W końcu skoro obecnym tutaj byłoby ewidentnie na rękę, żeby dziewczyna zniknęła, to czemu niby miałby z premedytacją jej tutaj nie zostawić?
- Byłaś ranna w ramię. - Wyjaśnił spokojnie. Sięgnął do jej dłoni i odwiązał sznur. Sięgnął po jej płaszcz i oddał go jej, zabierając swoje kimono, by mogła się opatulić. Nie spuszczał jej ani na sekundę z oka. Był gotów na każde jej drgnięcie. - Jak zmarli twoi rodzice? - Skoro pochodziła stąd, to niemożliwe, żeby nie usłyszał, jeśli zmarli dziwną śmiercią, która odchodziła od zwykłego "ze starości".
Ta sprawa śmierdziała.

[Akashi]

Misja D
19/15
W końcu nasz bohater postanowił zaufać dziewczynie, na tyle by odwiązać jej dłonie, oraz oddać jej płaszcz, który miała na sobie. By mogła zakryć swe zniszczone ubranie, które zapewne przykułoby uwagę wielu „dzielnych wojowników”. Na szczęście Shijima do nich nie należał. Dziewczyna przyjrzała się swojemu ramieniu, ale poza dziurą w ubraniu nie było tam nic więcej. Sama zbytnio nie wiedziała czy zaufać słowom młodzieńca. W końcu ona nic nie pamiętała, zawsze to on mógł stać za zniszczeniem jej ubrania, gdy próbował się do niej dobrać, ale się wystraszył, gdy straciła przytomność i postanowił przynieść ją tutaj, by nie wyjść na potwora, ale na rycerza w białej zbroi, który ruszył na pomoc niewiaściee w potrzebie. –Byli już bardzo starzy i niedawno zachorowali. Lekarz nie zdążył im pomóc. Zmarli razem w tym samym czasie, trzymając się za ręce. – Powiedziała, a w trakcie jej słów z jej pięknych ocząt, zaczęły płynąć łzy, najwyraźniej brakuje jej ich. Zofi niewiele się zastanawiając postanowiła przytulić się do młodzika w końcu może wiele mu zawdzięczać, nawet własne życie. Delikatnie oparła głowę na jego ramieniu i dalej płakała przez niewielką chwilę. –Nie chce tu już być. Chce opuścić to miasto. – Powiedziała delikatnie i cicho przez łzy. Po chwili odsunęła się od Ciebie i usiadła obok Ciebie przy kominku. – Przepraszam, nie powinnam tego robić, nawet nie wiem jak się nazywasz. Chciałbyś popłynąć ze mną? – Dodała delikatnie spuszczając wzrok i lekko się rumieniąc.

Misja Zakończona powodzeniem.
Jeżeli postanowisz wyruszyć razem z nią, uwzględni to w następnym poście.

[Shijima]

20/15 Były pewne zwierzęta, które dominację miały we krwi, chyba się ze mną zgodzicie? Ten rodzaj bestii, który spoglądał w wasze oczy i od razu zaciskał szpony na gardle, miażdżył krtań wbijając się pazurami głęboko pod skórę. Ten rodzaj stworzeń, którym nie chciało się spoglądać głęboko w ich czyste, wypełnione pierwotną dzikością ślepia, która wcale nie była przerażająca - ona była wolna - ale i tak to robiliśmy, by skubnąć słodyczy tajemnic, które się kryły w pięknie kolorów, jak niewolnicy podążając za nowymi doznaniami. Niewolnicy samobójstwa, które pchało do doświadczania skrajności, a przy tym wszystkim nie liczyło się to, że życie wisiało na szali i w każdym momencie pętający sznur mógł pęknąć. Szkoda - Shijima nie był jednym z tych niewolników. Mógł podziwiać pięknego orła królującego na niebiosach, ale robił to z ziemi. Mógł wodzić oczyma za niedźwiedziem w listowiu drzew, ale robił to z oddali. Chociażby spoglądał na króla dżungli, tygrysa co się zowie, spotkał oko w oko z lwicą, nie powędrowałby ich śladami, dlaczego więc miałby wędrować śladami nieznajomej panienki? Ha, znajomej (niby), bo przecież przedstawiła się, nawet wyznała swoją ciężką, rodzinną sytuację i... jeszcze rozpłakać się prosto w jego ramionach. Nie wiem czy wiecie, ale nie było chyba nic bardziej bezużytecznego, niż facet przy płaczącej dziewczynie. Jakoś tak automatycznie Shijima minimalnie drgnął, niby proste - objąć ją, powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, poklepać po ramieniu i wysłać w szeroką drogę, no bo czemu niby akurat ty miałbyś stawać się dla niej kimś więcej? Cholera, nawet się jej nie przedstawiłeś, a w jej oczach chyba stałeś się bohaterem czy innym rycerzem. Czy rzeczywiście z kimś takim chciałby opuścić to miasto? Rodzinne strony, w których trzymało coś więcej? Coś jak nic. Nie oszukuj się, nie ma tu nikogo, kto by zatrzymywał. Stał w bezruchu i tylko czekał, aż skończy płakać.
Wyciągnął dłoń, by jak starszy brat ułożyć ją na ramieniu dziewczyny o zaczerwienionych, zielonych oczach, której łzy ciągle znaczyły policzki, chociaż przestała już płakać. Dotyk jego dłoni był lekki i łagodny, kiedy przejechał parę razy nią po czubku jej głowy uspakajającym gestem.
- Zaufanie, słodka Zofi, to pierwszy krok do grobu. A ja nie jestem żadnym bohaterem.
Wsunął kimono na ramiona, odwrócił się i wyszedł.
Bohater z przypadku.
[z/t]

[Shijima]

Zwykła, sucha pogawędka bez pokrycia, po której nie będzie a może poszłabyś ze mną na kawę? Nie mogły takie słowa paść, przecież był tu czysto formalnie, tak jak ona czysto formalnie tutaj siedziała, nie mniej nie więcej. Nawet powołanie go tu nie przyprowadziło, a... właśnie, do cholery, co właściwie? Mimo wszystko nie należał do zupełnych leserów, którzy mają wszystko w dupie - były pewne rzeczy, które najzwyczajniej w świecie chciał ochronić.
- Nie. Dziewczyna nie pamiętała nawet, że została zraniona. - Były tylko dowody tej napaści w postaci jej porwanego ubrania i tej rany, po której nie został ślad. Czasami tak bywało, że szok cofał wspomnienia z naszego umysłu. Czasami bywało też tak, że tych wspomnień nie odnotowaliśmy - z różnych, dziwnych powodów... w końcu znajdowaliśmy się w świecie, w którym pewne zdarzenia można było podpiąć wręcz pod... magiczne. Szkoda tylko, że spodziewał się, że kiedy już zgłosi to zdarzenie, to pewnie będą chcieli się z dziewczyną zobaczyć. - Jestem tu, żeby zgłosić podejrzane wydarzenie, co zrobi z tym władza to nie moja sprawa. - Był, powiedzmy sobie, zwykłym obywatelem. Owszem, zwykłym obywatelem, który potrafił troszeczkę więcej od przeciętnego piekarza, co nie zmieniało faktu, że nadal był zupełnie nikim. Nie miał nawet na swoim koncie powalającej ilości misji, którymi można by się było pochwalić przed znajomymi. Shinobi o kant dupy obił. Nie żeby się za takiego miał, po prostu należał do tego typu ludzi, którzy nie dają sobie w kaszę dmuchać i zwalić na głowę cudzej roboty. Kto to widział, żeby on przynosił informację i kazali mu jeszcze za jakąś dziewuchą biegać? Kobieta miała w zupełności rację - Shijima bardzo nawet nie lubił bezmyślnego chodzenia w te i wewte. - Zajmę się tym. - Obrócił się i opuścił siedzibę, wracając do północnej części miasta. Może jeszcze zastanie dziewczynę w karczmie? W końcu dopiero co z niej wyszedł. Nawet jeśli to chyba nie zdążyła złapać statku i popłynąć w długą? Kto ją tam wie... Skoro w grę chodziło przyjęcie formalnego zlecenia to co innego niż latanie o suchym pysku za duchami. Spróbował wycenić, z której strony dziewczyna mogła przyjść na podstawie tamtejszych śladów - wydarzenie nie mogło dziać się przecież w centrum miasta, zresztą na pewno ktoś ją widział... tylko najpierw - sama dziewczyna i wycieczka do karczmy, żeby spróbować ją złapać.

[Akashi]

Misja D
5/15
Młodzieńca niezbyt interesowało, co zamierza zrobić władza z tą sprawą, w jego interesie było tylko powiedzenie o tym, w końcu jakby ktoś inny doniósł wina spowodowania tego padła by na niego, a tak, cóż…raczej żadnej normalny psychol by nie szedł donieść na siebie, ale z tego spaceru wynikło coś dobrego. Pierwsze normalne zlecenie, na którym można jeszcze zarobić, a i jeszcze wiadomo, od czego zacząć. Powrót w okolice knajpki nie trwał zbyt długo, ale wystarczająco długo by po wejściu do dobytku usłyszeć od właściciela, że dziewczyna niedawno wyszła i udała się w podróż, wiatr prosto w oczy można powiedzieć. Możliwe, że istnieje jeszcze szansa złapania dziewczyny, ale nie wiadomo gdzie się udała, czy prosto do portu by wypłynąć czy w inne miejsce, znane tylko jej. Cóż możliwości wiele nie ma, a szukanie niepamiętającej nic niewiasty raczej tego nie ułatwi. Może warto nawiedzić parę okolicznych domów, w miejscu gdzie urwał się ślad dziewczyny i wypytać o nią, zawsze to jakieś rozwiązanie lepsze od stania w miejscu. Zwłaszcza, że w okolicy znajduję się niewielki sklepik, oraz pseudo krawiec.

[Shijima]

Ten kto gonił za cieniami zazwyczaj marnie kończył, dlatego nie zamierzał gnać do portu za dziewczyną, która nawet nie wiadomo, czy na pewno do portu poszła, czy może wróciła do swojego domu, czy zupełnie inna cholera. Niech idzie - i tak niczego nie pamiętała (o ile nie kłamała), więc po raz kolejny - na co komu ona? Shijima podziękował karczmarzowi za informację i wrócił do miejsca, w którym trop się urywał, rozglądając na boki. Ktoś ją musiał widzieć, przecież był środek dnia, pytanie tylko kto, gdzie i kiedy. Bieganie po wszystkich raczej nie było najkrótszą drogą... ale chyba jedyną jedyną, jaka teraz leżała w twoim zasięgu możliwości, zwłaszcza, że przechodniów zbyt wielu nie było, a nawet jeśli, to jak samo słowo wskazywało - byli przechodniami, czyli tylko przechodzili obok... wypytywanie ludzi całkowicie przypadkowych było jeszcze mniej konstruktywne, niż przejście się po najbliższych włościach. Jeśli się gubisz - zacznij od początku. O ile w ogóle można tutaj było mówić o jakimkolwiek zgubieniu, bo Shijima nawet na zbyt długo nie zastanawiał się nad swoim następnym krokiem, który naturalnie powiódł go do pierwszego lepszego domu - i zamierzał zapukać do takiej ilości domostw, by wreszcie dostać jakieś informacje o dziwnej dziewczynie w czarnym płaszczu, która błąkała się po tych uliczkach i o kierunku, z którego przyszła. Przynajmniej teraz było to działanie z pewnością interesowne, a to jakoś sprawiało, że człowiek od razu stawał się bardziej zaangażowany.

[Akashi]

Misja D
7/15
Dziewczyna poszła w swoją stronę, ale sprawa z nią powiązana została i jej wykonanie spadło na twe ramiona, cóż zresztą sam się na to zgodziłeś, chociaż może kasę dobrą za to dostaniesz, w końcu misja to normalna zlecona przez urząd sprawujący władze to raczej muszą zapłacić, a nie jak niektórzy, ładnie wyglądają, cycki mają to już nie płacą. Co zrobisz, jak nic nie zrobisz. Lecz wracając do zadania, nic wielkiego do zrobienia nie zostało, wystarczy nawiedzić parę domów i rozpocząć nawracanie niewiernych, ale zaraz to nie tak. Pytać o dziewczynę trzeba! Skąd przybyła, czy nie widzieli, co się zadziało z niewiastą, czy ktoś jej tutaj nie zranił przypadkiem, dość fizycznie, a nie uczuciowo. W pierwszych trzech domach nie szło dowiedzieć się niczego ciekawego, ludzie byli bardziej zajęci swoimi sprawami, w następnych dwóch nikogo jeszcze nie było, co dopiero w szóstym domu udało się zdobyć cenne informacje, dziewczyną przywędrowała tutaj zraniona, ale nie miała na sobie żadnego płaszcza. Dostała go od okolicznego krawca amatora, cóż, może on będzie posiadał o niej jakieś ciekawsze informacje, albo ją znał. Wszystko jest możliwe, a poza tą informacja dowiedziałeś się, że prawdopodobnie przybyła zza miasta. Tylko w tym momencie pojawił się jeden problem krawczyka nie ma w domu. Czy jego też będzie trzeba poszukać, czy może lepiej na niego zaczekać i popytać jeszcze ludzi o dziewczynę.

[Shijima]

Ha! Co dopiero się działo, kiedy i mieli cycki i płacili? Pewnie wtedy trzeba było stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie wprost, ze jest się żigolakiem. Niestety. Dlatego lepiej rzeczywiście trzymać się pieniędzy, bo kiedy kieszenie nie świeciły pustkami to i miłość można było kupić za odpowiednią opłatą. Kupić można wszystko. W końcu, wiecie, pieniądze bardzo ułatwiały życie człowieka i to był wystarczający powód, żeby je lubić, zwłaszcza, gdy nie miało się zbyt wiele okazji, żeby się tych ryo nałapać i nimi nacieszyć. Jeszcze trochę i Shijima naprawdę wyjdzie na sprzedajną kurwę, a zapewniam, że wcale taki nie był... na pewno?
Pierwsze, drugie drzwi - nie ostatnie, jeszcze trochę, jeszcze chwila - doprawdy, przypominał teraz nawiedzonego kapłana, który próbował sprzedać swoją wiarę na swojej dzielnicy, bo od czegoś trzeba zacząć - dzisiaj ta ulica, na której stanął mój domeczek, a jutro cały świat... albo przynajmniej miasto - dopiero potem przechodźmy do świata, bo ten był dość spory, nie rzucajmy się od razu z motyką na słońce! Problem w tym, że trochę na takowego nie pasował z wyglądu. I jego słowa po otworzeniu drzwi nie rozpoczynały się od "dzień dobry, czy chciałaby pani porozmawiać o naszym zbawici...?" - dalej i tak nikt nie słyszał, co było, bo drzwi trzaskały, zanim zdanie zostało dokończone. Trzecie, czwarte drzwi - nic, zupełne nic, jakaś dziewczyna? - przepraszamy, zarobieni jesteśmy - to idźcie i róbcie dalej, drodzy Przyjaciele, idźcie i wracajcie do swoich domowych prac, nic mnie to nie obchodzi - obchodzą mnie tylko informacje, które mogą się okazać cenne dla wioski - informacje dotyczące dziewczyny, a raczej jej oprawców, której już pewnie nie było nawet na wyspie. Piąte - nadal nic. Czy się niecierpliwił? Ani trochę. W końcu nastawiał się na to, że będzie musiał przejść i całą ulicę, więc pięć domów to przy tym nic... i tutaj cud - przy szóstym wreszcie złapał parę informacji.
- Wiedzą państwo, gdzie znajdę o tej porze krawca? - Warto było zapytać, skoro już dostał informacje, że ten teraz nie przebywał w swojej pracowni. W takich miejscach jak to często wiedzieli, jaki numer buta nosi sąsiad na drugiej przecznicy, więc czemu mieliby nie wiedzieć, gdzie krawiec chadza w południe, kiedy powinien, w teorii, pracować? Może po prostu poszedł na obiad? Jeśli mili gospodarze takowej informacji nie posiadali to postanowił zaczekać na krawca. Błąkanie się po całym Hyuo z groźbą, że się miną, nie brzmiało najlepiej. Podpytał tylko jeszcze sąsiadów krawca, może oni wiedzieli, gdzie krawiec jest - i jeśli posiadł informacje o miejscu jego aktualnego pobytu to się tam udał.

[Akashi]

Misja D
9/15
Chodzenie od drzwi do drzwi wyglądało dość dziwnie, zapewne niepokojąco dla późniejszych właścicieli domostw, ale na szczęście już do takich odwiedzić nie musiało dochodzić, a nawracanie skończyło się na szóstym domostwie. Bowiem właściciele tego domu zauważyli, że ów dziewczyna była u krawca i on dał jej płaszcz. W sumie to by się trzymało kupy. Przecież jej płaszcz nie był wcale zniszczony w porównaniu do jej ubrania, ale czy on ją znał? Czy był to tylko zwykły dobry samarytanin, albo może chciał wykorzystać dziewczynę oferując jej ciepły płaszcz, ale niezbyt mu to wyszło. Cóż, tego raczej się już nie dowiemy. – Niestety nie wiemy, wyszedł od siebie, zaraz za dziewczyną i zniknął, nigdy wcześniej czegoś takiego nie robił. Może nie zajmuje się swą pracą zawodowo, ale bardzo ją lubi i sprawia mu przyjemność. – Odpowiedział właściciel domu, po czym Cię przeprosił i zamknął drzwi, cóż najwidoczniej niezbyt ufają tu obcym, albo mleko mu się na kuchni gotowało, cholera wie. W niczym więcej i tak pomóc już nie mógł. Decyzja chłopaka była dość mądra, zaczekać na krawca, w końcu musi wrócić do swego domostwa oraz pracowni, a szukanie go po mieście mijało się z celem. W końcu nawet nie wiesz jak on wygląda, a równie dobrze może przejść obok Ciebie, a ty nawet nie będziesz o tym wiedzieć. Czekanie przed domem krawca było dość nudnawe, ale zaraz… w pewnym momencie stało się coś dziwnego, drzwi same się otworzyły, czyżby właściciel ich nie zamknął, bo opuszczał dobytek w pospiechu? Dziwne, może warto się po nim rozejrzeć, zwłaszcza, że na progu widnieją ślady krwi. Ciekawe jak postąpi nasz bohater, jak dobry obywatel, który zamknie drzwi pustego dobytku by nie naleciał śnieg do środka, czy postanowi wejść i nieco pomyszkować.

[Shijima]

Czas mijał, ale gdzieś obok - nie dotykał cię swoimi palcami i nie wpełzał pod koszulkę nieprzyjemnym wrażeniem utraty czegoś istotnego - jego bytność przesuwała się właściwie przed twoimi oczami w postaci mijających minut, może nawet godzin i tylko lekko muskała skórę chłodem od zupełnego zastoju, kiedy oparłeś się o mur domu krawca, spoglądając na ulicę przed sobą, która pozbawiona była w danym momencie spacerowiczów - miało się okazać, że dla ciebie była to idealna sytuacja, ale to dopiero za chwileczkę, kiedy drzwi skrzypną i uchylą się, zdradliwie zapraszając do swojego wnętrza. Chwilowy zastój nie był zły. Nie rwałeś się przecież do wielkich bitw, nie prędko ci było do sięgania po jakąkolwiek sławę - tu i teraz było w porządku, zamrożone w pierwotnej formie, kiedy niebezpieczeństwo znajdowało się parę stóp pod ziemią i nie miało wielkich nadziei na prędkie wygrzebanie się pomimo widma wojny wiszącej nad światem. Człowiek zawsze miał to wrażenie. Złe rzeczy się przytrafiają, tak, to prawda, ale przecież nie mi. One się dzieją, ale tylko temu, tamtemu, o - i tamtej kobiecie, opowiadała wczoraj, że ukradli jej torbę, na szczęście się znalazła. Wszystko brzmiało jak mit, ciekawa bajka do wysłuchania, którą chłoniemy ze zdumieniem, a potem mówimy chwalebne och nie, tak bardzo mi przykro... Jasne. Przykro.
Ciężko było mówić o faktycznym skrzypnięciu, to był raczej szmer uchylanych drzwi, które tchnął chyba przeciąg, musiały być niedomknięte..? Gładko odepchnąłeś się od ściany plecami i spojrzałeś na uchyloną paszczę lwa, która zapraszała do swojego wnętrza, robiąc krok w jej stronę. Krew. Na podłodze była krew. Czarne ślepia Shijimy zalała czerwień. Uniósł spojrzenie na dom, szukając jakiejkolwiek żywej duszy, blask życia istot wokół od razu zapulsował w jego świadomości, gdy wyciągnął dłoń do drzwi, by je cicho uchylić, stawiając ostrożne kroki, aby przez niewielką szparę wejrzeć do środka. Kucnął i sięgnął do krwi, przejeżdżając po niej opuszkiem, żeby dowiedzieć się, czy jest świeża. Niedobrze.
Pchnął drzwi, by całkowicie je otworzyć.

Kontrola chakry: C
101% - 4% = 97%

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie Doujutsu klanowego. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju poświatę. Pozwala to na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, potrafimy odróżnić na dystans ciężkość otrzymanej rany, ale jeżeli ktoś jest w stanie śmierci klinicznej, nie odróżnimy go od martwego.

Zasięg

[tdial=50,W linii prostej]1 kilometr[/tdial]
[tdial=50,Wokół siebie]30 metrów[/tdial]

Koszt Chakry

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+20 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Akashi]

Misja D
11/15
Szczęście sprzyjało lepszym. W tym przypadku Tobie, bowiem drzwi do domu były niezamknięte, a jeszcze same lekko się uchyliły zapraszając Cię do środka, nikt nie mówił Ci, co można tam znaleźć. Jedynie, że to dom krawca amatora, a nikt nie wiedział, czym naprawdę się zajmuje. Czy nie chowa trupów w szafie czy skrzyni, Na progu przywitały Cię ślady krwi, nie była zbytnio świeża, możliwe, że należała do dziewczyny? Nie, nie mogła należeć do niej, jakby była jej nie była by wyschnięta na wiór zwłaszcza w takich warunkach, to nie jest jej krew, a skoro nie jej to czyja? Ślad jej dochodził do starej komody i zanikał. Dziwne, bardzo dziwne. I skoro dziewczyna tu była to gdzie są jej ślady? Czyżby sąsiad kłamał, a może nie miała wtedy tej rany, może zdobyła ją tutaj. W tym budynku, tym miejscu, tylko jak i czym ta rana została zadana? Po całkowitym otwarciu drzwi twoim oczom ukazało się zwykłe pomieszczenie nic specjalnego. Po prawej stronie od drzwi znajdował się manekin (nienawidzę ich), na nim wisiały jakieś szmatki i ubrania w niezbyt dobrym stanie. Obok znajdowało się stanowiska do szycia, nic specjalnego wiele nici, igieł i szpikulców różnych rozmiarów ustawiony od najmniejszego do największego, tylko brakowało jednego z nich, środkowego. Dalej znajdowały się schody na górę. Na tylnej ścianie wisiało parę obrazów oraz znajdowała się stara komoda i przy niej urywał się krwawy ślad. Po lewej stronie od wejścia znajdował się niewielki stolik i cztery krzesła, a na nim był pusty wazon, oraz parę świec, dalej było okno i kominek. Przy kominku w samym rogu znajdował się sporych rozmiarów kufer. Dość ubogo jak na krawca, ale wszystko pasuje. Dziwne.. Coś musi być tutaj nie tak, lecz twoje oczy nie wykrywają żadnej żywej formy życia w tym pomieszczeniu ani na górze. Wyraźnie brakowało tutaj oświetlenia, bez twoich oczów nic byś tu nie widział.