Bar "Dla Każdego Litr Białego"

[Motoko]

Nie zadzieraj z diabołem. #5 Każde słowo i ruch młodzieńca zdawał się odbijać na kobiecie w sposób nader pożądany. Przy jego zbliżeniu, a raczej pochyleniu się nad blatem, niemalże wyskoczyła na drugą orbitę, choć w rzeczywistości jedynie odsunęła się ze zgrzytem na krześle, starając się więcej nie dać oddechowi młodzieńca dotrzeć po raz kolejny do jej twarzy. Nie była to kwestia nieświeżego oddechu, a zwyczajny strach przed tym, że ten mały diaboł zarazi czymś kobietę drogą dwutlenku węgla.
- Ja... Nie... Dobrze... - zacinała się co chwila, niemalże niczym zepsuty robot, o którego istnieniu nie było jeszcze im wiadomo, kto wie, być może to właśnie kobieta w tym momencie zapoczątkowała pomysł na mowę takowych prototypów! Wraz z jej widocznym strachem, który nie był już ukrywany pod maską sympatyczności, oboje mogli wyczuć obecność innych osób w pomieszczeniu, a wszystko to winą jej nagłej reakcji w postaci głośnego odsunięcia się na krześle. Z wyciągniętymi rękami, opartymi na blacie, patrzyła się, jak młodzieniec podchodzi i niemalże bawi się z jej ciałem, jakby była jakąś laleczką. Wraz z delikatnym naciskiem, Ayato mógł wyczuć wszystkie jej liche mięśnie, które były spięte niczym struna. Ewidentnie kobieta się go bała, tylko pytanie, czy w tym momencie właśnie nie zaprzepaścił sobie możliwości pracy?
Błyszczące, niemalże na skraju płaczu, szczere oczy kobiety zdawały się teraz być przerażone tym, co prezentował sobą młodzieniec, jakby psychicznie właśnie ją zniszczył, pomimo tego, że powiedział jej tak niewiele. Wraz z odejściem obecności jego palca na jej ciele, kobieta odsunęła się na skraj swojego siedzenia, jakby chcąc być jak najdalej młodzieńca, jednocześnie nie tchórząc w tak szkaradny sposób.
- 100 Ryō? - zaproponowała mizernie, starając się nie dać przepędzić siebie z siedzenia, choć młodzieniec mógł zauważyć, że nie była to najodważniejsza klientka z jaką przyszło mu pracować, ale czy on przypadkiem nie chciał siać pewnego rodzaju strachu?

---

• Z prośby Tensy przejmuję misję, mam nadzieję Ayato, że nie będzie Ci to przeszkadzać zbytnio. Jeśli masz jakiekolwiek obiekcje, to zapraszam na GG.

[Ayato]

Bawiło go, jak kobieta reagowała na każdy jego gest, chociaż w ogóle go nie znała. Sakaiczyk przecież nie miał żadnych złych intencji. No może, gdzieś tam zza pleców słyszał ciche szepty, które w poetycki sposób opisywały mu do ucha krzyki cierpienia kobiety. Momentami głosy w głowie chłopaka były takie zachęcające. Mięśnie zielonowłosego lekko drżały. Ciągnęło go do delikatnego kontaktu z kobietą. Chciał poczuć jej ciarki i intensywny zapach potu, zbierającego się na jej czole od stresu.
Zmarszczył mocno brwi, gdy zaczęła coś mówić. Właśnie – coś. Akimichi w ogóle nie zrozumiał tego co chciał przekazać. Jej bezsensowne słowa dla chłopaka brzmiał jak – Ty… Co… Kurwa… - chłopak spojrzał na dziewczynę. Jego czerwone ślepia dosłownie wrzynało się w jej ciało. W szkarłacie jego ślepi wyglądała jak cała we krwi. Taka piękna…
-Jesteś spięta – wyszeptał jej nad uchem i ułożył dłonie ja jej barkach. Niewielkie dłonie chłopaka delikatnie masowały plecy biednej – właśnie jak ona ma na imię? Mniejsza o to i tak go nie zapamięta. W każdym razie całkiem przyjemny dotyk chłopaka, był jak wyciągnięty z najgorszych koszmarów. W tak roztrzęsionej osóbce musiał budzić tak wiele sprzecznych emocji. Kiedy ciało mówi tak, umysł podpowiada wiej, a dusza nie pozwala nic zrobić.
-Odpręż się i powiedz to jeszcze raz – westchnął cicho. Nie specjalnie mu zależało na tej informacji. Po prostu widział, jak bardzo ciężko jej o tym mówić. Jej zmagania z samą sobą, bawił chłopaka ale tłumił śmiech wewnątrz siebie. Niestety nie za długo, bo nie potrafił powstrzymać się kiedy wyceniła życie jakiejś suki na 100 Ryo. Dla normalnego człowieka brzmiało to jak absurd, ale nie dla zielonowłosego. W pewnym sensie podziwiał kobietę.
-Nie sądzisz, że to mało, jak na ludzkie życie? – spytał, przytrzymując ją na krześle. Dalej ją masował, ale dłonie chłopaka przyciskały kobietę do siedzenia, jeśli próbowała wstać. Nie chciał dać uciec tak biednej owieczce.
-Dlaczego tak nisko cenisz tą sukę? – spytał, a w jego głowie dwoiły i troił się różne scenariusze. Znęcanie się nad ludźmi w taki niewinny sposób, było zdecydowanie lepsze od zabijania czy sprawiania bólu. Nawet jeśli nie znajdował klientów to i tak sprawiał, że później go pamiętali. Nawiedzał ich w koszmarach, przypominając o zbrodni, jak brudziła ich pozornie czyste dłonie.

[Motoko]

Nie zadzieraj z diabołem. #7 Faktycznie, kobieta nawet nieświadomie stresowała się kontaktu z młodzieńcem, który zdawał się być w swoim żywiole. Jej sklejone włoski na karku, a także przyspieszony oddech, który definitywnie nie był kontrolowany, zdawał się być uwieńczeniem obrazka, którym nie pogardziłby jakikolwiek malarz realizmu. Kilka cieniutkich pasm uciekło spod jej wykwintnej, spiętej na górze w koku fryzury, opadając na twarz kobiety.
Wraz z położeniem na jej ramionach dłoni, momentalnie wyczuł, że ciało kobiety znów się napręża, jednak tym razem jakby mocniej. Zdawać by się mogło, że taka sytuacja wywołała się wręcz niemożliwa, jednakże świadomość ruchu ciała ewentualnej pracodawczyni młodzieńca jakby zatraciła się gdzieś po drodze tej tułaczki strachu. Młodzieniec nie musiał nic mówić, żeby polepszyć swoją sytuację i tak był panem rozmowy, którą z należytą uwagą obserwował pewien mężczyzna w rogu pomieszczenia. Co by nie było, oboje byli na widoku publicznym, więc nic w tym dziwnego, że kilka zdziwionych, a także kilkanaście rozbawionych spojrzeń skierowanych było właśnie w ich stronę. Kobieta nie zdążyła z siebie wykrzesać żadnego słowa. Jedyną jej reakcją było pomachanie głową w geście zaprzeczenia, jakby wcale nie przyznawała się do bycia spiętą.
Kilkakrotnie otwierała i zamykała usta, niczym ryba, nie wydając z siebie żadnego konkretnego dźwięku. Łapała powietrze i wypuszczała je z pewnego rodzaju obawą, że zaraz też tego zabroni jej ten mały demon, przez którego widocznie trochę przeliczyła się ze swoją nagrodą. W istocie najbardziej bała się jego dłoni, które przyciskały ją do siedzenia, zmuszając do utrzymania takiego stanu rzeczy. Dopiero jego pytanie odnośnie tak niskiej sumki zmusiło ją do przywrócenia swoich receptorów myślowych.
- Ona...ona..ona... - powtórzyła kilkakrotnie, starając się ogarnąć swój organizm na tyle, żeby być w stanie odpowiedzieć. W końcu skupiona na nienawiści, którą kipiała z początku spotkania, przywołała swój ochrypnięty i definitywnie bardzo obniżony głos. - Nie zasługuje nawet na tyle, powinna zdychać w piwnicy, w męczarniach, tak samo, jak nasza matka! - niemalże wypluła kilka słów, bardziej pewnym głosem, zapominając na chwilę o obecności chłopca, a dając się porwać swojej wcześniejszej złości, która zaraz została przyćmiona dłońmi młodzieńca. Znów skuliła się potulnie, jakby Pan i Władca pokazał, że jeszcze ma nad nią władzę i nie może się tak emocjonować w jego obecności, a może to zwyczajnie jej świadomość wróciła do pierwotnego bytu?

[Ayato]

Podobało mu się, jak kobieta nagle się przełamała. Ta stanowczość, ta pewność siebie i nienawiść która biła z jej ust, były jak poezja dla uszu Sakaiczyka. Zaciągnął się mocno zapachem jej włosów i delikatnie zarumienił. Tak, rób tak dalej – powtarzał sobie w myślach. Chciał słuchać jej złości i tego jak bardzo pragnie śmierci jakiejś laski. Co prawda w tym wszystkim zaintrygowało go co innego, a mianowicie porównanie odnoszące się do jej matki. Zdawał sobie sprawę, że raczej nie o to w tym wszystkim, a po prostu nienawidziła siostry, tak mocno jak matki.
-Twoja matka zdychała w piwnicy? – spytał, jakby to nie było nic wielkiego. Wręcz przeciwnie brzmiało dosyć znajomo. O ile dobrze sięgał pamięcią, to tak właśnie to wszystko się zaczęło. Bidna dziewczyna – możliwe, że nawet przyjaciółka Ayato – zdychała jak zwierze w piwnicy, kiedy chłopak odkrył satysfakcję płynącą z zadawania bólu.
Chciał posłuchać więcej o tej historii. Oczywiście jeśli była prawdziwa, a nie tylko głupim pragnieniem wynikającym z nienawiści. Zmrużył delikatnie oczy i czerpiąc przyjemność z masowania jej barków, przez moment słuchał tego co ma mu do powiedzenia.
-Chcesz je(ją) zabić? – spytał, zaciskając delikatnie zęby na dolnej wardze. Niby był tak zwanym chłopcem na posyłki, zwykłym narzędziem, które służyło do wyręczania innych, ale lubił ich podpuszczać i doprowadzać do granic wytrzymałości psychicznej. Co to za satysfakcja zlecić zabójstwo, czy nie lepiej jest dokonać je samemu? Dosyć potworny plan tworzył się w głowie chłopaka, ale tak, chciał przetestować kobietę. Chciał sprawdzić, czy jest w stanie zabić…
Zabrał dłoni z jej pleców, podniósł nóż ze stołu, oparł się pośladkami o stolik, który lekko przechylił się pod jego naciskiem. Porcelanowa butelka, powoli zaczęła się zsuwać, ale w porę złapał ją przed upadkiem i o dziwo odstawił na podłogę. Zazwyczaj by ją rozjebał gdzieś o ścianę, ale już wystarczająco dużo ludzi się na nich gapiło. Bawiąc się nożem, spojrzał na kobietę.
-Więc, czego chcesz? – potrzebował konkretów, a nie przerywników, z których nic nie wynikało. Koniec zabawy. Akimichi, mógł z nią iść i jej pomóc. Jeśli będzie miała taką potrzebę, to może się nawet zabawić ze swoją ofiarą w piwnicy, tylko zamiast robić z siebie roztrzęsioną pizdę niech zaciśnie żeby i ruszy swoje zgrane pośladki.

[Motoko]

Nie zadzieraj z diabołem. #9 Zabawa w kotka i myszkę widocznie przestała interesować młodzieńca. Kto był kotkiem? Kto był myszką? Raczej zbytnich komplikacji w interpretacji być nie powinno, jednakże tu nie o tym mowa, ponieważ wraz z przemianą kobiety na tą bardziej stanowczą, widać było zmianę również w zachowaniu Ayato, a to jest głównym centrum zainteresowania! Dla osób trzecich młodzieniec definitywnie mógł ubiegać się o pomoc psychiatryczną w kilku przybytkach z mnichami. Było to szczególnie widoczne na twarzach, które były najbliżej i słyszały całą ich plątaninę słowną, którą żartobliwie można byłoby nazwać konwersacją.
Przymknięte oczy, spokojniejszy oddech, bardziej odprężona postawa, wszystko jakby zdawało się uspokajać, choć były to jedynie pozory. Kobieta wraz z chwilą namysłu ogarnęła się na tyle, żeby być w stanie poprawić się na siedzeniu i choć nadal jej łopatki były nader spięte, zdawała się przypomnieć sobie, co tak naprawdę ją sprowadziło do młodzieńca.
- Tak, właśnie się dowiedziałam, że ta zdzira zamknęła ją w piwnicy i...i... - nie dane było jej dokończyć, bowiem zduszony szloch bardzo szybko zamknął jej usta. Widocznie kobieta przeżyła stratę bliskiej osoby nader mocno, czy takie uczucie kiedykolwiek było znane Ayato? Czy był w stanie postawić się w jej sytuacji i przyjąć zadanie za 100 Ryō, które ze strony ekonomicznej, zwyczajnie się nie opłacało?
- Nie..ja..nie wiem.. - zakończyła mało składnie, po raz kolejny dając się ponieść kolejnym emocjom, nie dając przy tym tyle przyjemności silnemu psychicznie młodzieńcowi, który widocznie zniszczył swoją potencjalną klientkę. Kiedy w końcu usadowił się naprzeciwko niej i widział jej czerwoną, lekko zmieszany i bardzo upokorzony wyraz twarzy, był w stanie zrozumieć, że widocznie nie była ona w stanie podać mu informacji, na których młodzieńcowi zależało, żeby przyjąć ewentualne zlecenie.
Wraz z odejściem nacisku chłopaka na jej ramiona, co wyczuła dopiero po pewnym czasie, kobieta zamaszyście stała, nie dając się złapać za dłoń młodzieńcowi, który być może ruszył jej z pomocą ponownego usadowienia się. Obróciła się na pięcie i wyszła, o ile biegnięcie na wpół ślepo można nazwać jakimkolwiek rodzajem chodu. Cała sala zdawała się zastygnąć, jedynie barman, przyzwyczajony do różnych, wręcz porąbanych sytuacji był w stanie pucować szklanki jakąś brudną szmatą i co istotne, nie patrzył się w stronę młodzieńca, jakby ten był jakimś odmieńcem, ale czy sam młodzieniaszek nie napisał chwytliwego napisu „Czy chcesz podpisać pakt z diabłem?”? Czego więc mógł się spodziewać, jeśli nie nietrafionego rodzaju klienta?
Wraz z odejściem kobiety młodzieniec mógł wyczuć w pobliżu stolika obecność kogoś innego. Dokładnie mowa tutaj o zakapturzonym jegomościu, który swobodnie rozsadowił się na uprzednim miejscu młodzieńca. Jedyne co ten zdołał wydedukować z tego co mógł zobaczyć, były śnieżnobiałe zęby mężczyzny, który posiadał kilkudniową brodę. Zdawać by się mogło, że to właśnie on był jegomościem, który w istocie szuka brudnej roboty, dając możliwość podpisania paktu z diabłem. Z pewnością młodzieniec wyglądał dosyć licho przy nieznajomym mężczyźnie.
- Młodzieńcze, lepiej powiedz, co jesteś w stanie zaoferować za taką umowę z diabłem? - ostatnie trzy słowa wypowiedziane w pewien specyficzny sposób, jakby prześmiewczy, choć z nutką dramatyzmu, czyli bez zarzucania Ayato w twarz, że jest lichym konkurentem na drodze do jakichkolwiek paktów z diabłami. Po postawie zakapturzonego mężczyzny było widać, że jest on rozluźniony i bardzo pewien, jakby jednocześnie pozwalał, żeby obejmowała go nutka tajemniczości, która pozwalała myśleć, że jest on personą z ciekawą sprawą...

[Ayato]

Człowiek tak łatwo ulegał emocjom. Może to i dobrze, że kobieta uciekła. Akimichi nawet nie myślał o tym by próbować ją zatrzymać. Szczerze mówiąc, to młody psychopata poczuł coś w rodzaju ulgi, kiedy wystraszona dziewczyna opuściła lokal. No, może tylko jakaś jego mała cząstka – ta normalniejsza.
Nienawiść, zabijanie i chęć zemsty niosły za sobą wielkie konsekwencji. Człowiek pragnący czyjejś śmierci musiał być gotów do wielu wyrzeczeń i wbrew pozorom potrzeba było silnej woli, by odebrać komuś życie. Nie każdy ją miał i nie każdy mógł sobie pozwolić na zlecenie zabójstwa. Zapłacenie mordercy wiązało się ze sprzedaniem własnej duszy, a człowiek bez duszy stawał się prawdziwym demonem w ludzkiej powłoce. W przypadku Ayato, ta ludzka powłoka była tak bardzo krucha i każdy jego głupi ruch, sprawiał, że kruszyła się jeszcze bardziej i bardziej.
Z jednej strony nie zależało mu na tym, z drugiej lubił patrzeć jak ludzie zatracając się w swojej głupocie i przez negatywne uczucia zbaczali na ścieżkę po której stąpał Ayato. Czuł chorą satysfakcję kiedy niewinne spojrzenia budził w sobie żądzę krwi. Kochał kiedy ludzie zaczynali go nienawidzić bardziej niż swoich wrogów. Atencja, którą od nich dostawał, podniecała zielonowłosego.
-Paaa – westchnął cicho i tylko pomachał kobiecie na pożegnanie. Skrzywił się delikatnie, bo naprawdę chciał jej pomóc. Zielonowłosy miał naprawdę dobre serduszko, w końcu chyba nie każdy oferuje się do morderstwa.
Miał ochotę na coś do picia. Nie, nie chodziło tutaj o alkohol. Ostatnio i tak pij go za dużo. Nie miał kaca, tylko po prostu chciał coś normalnego – jakąś wodę czy sok. Odstawił porcelanową butelkę na stolik i jak gdyby nigdy nic miał już podejść do baru, kiedy dostrzegł za plecami mężczyznę. Co? Skąd on się tutaj wziął? Zaniepokoił się nieco, ale nie okazał tego po swojej twarzy. Mimo wszystko powinien chyba być bardziej czujny, nawet jeśli wszystko co robił to picie i mało płatne zajęcia.
Nic nie odpowiedział na jego pytanie. Właściwie to odpowiedział, ale nieco inaczej. Bez większego zastanowienia, nóż który trzymał w dłoni wycelował nieco ponad serce mężczyzny i rzucił z całej siły. Nie chciał go zabić, a jedynie przetestować. Mocno przetestować. Jeśli był wystarczająco szybki to nawet z tak niewielkiej odległości powinien złapać nóż, jeśli nie to albo był głupi i igrał z Ayato, albo Akimichi nie miał się czego obawiać.
-To głupie pytanie. Czego chcesz? – odparł oschłym, ale i poważnym głosem. Skończył się czas na żarty, a przynajmniej na razie wolał się od nich powstrzymać przy mężczyźnie. Spojrzał na mężczyznę spod byka. Czerwone ślepia chłopaka nieco iskrzyły się w świetle świec, dodając chłopakowi jakiejś powagi. Wyraz twarzy młodzieńca, wyraźnie mówił, ze nie jest zwykłym szaleńcem, a czymś gorszym.

[Motoko]

Nie zadzieraj z diabołem. #11 Wszystko wyraźnie sprowadzało się do atencji, którą po wyjściu kobiety, a także i w trakcie ich rozmowy chłopak otrzymywał, aż nadto. Nadmierna ilość bodźców, być może przysłoniła mu chwilowo możliwość zauważenia nieznajomego, zakapturzonego przybysza, który wyraźnie bawił się z młodzieńcem, tak samo, jak on chwilę temu z trzydziestoletnią kobietą. Z pewnością myślenie o nienawiści potencjalnej klientki, u której widocznie strach przeważył nad odwagą zrobienia krzywdy szczególnej w jej życiu osóbce, wciągnęła Ayato za bardzo, a może to kwestia tych wszystkich spojrzeń, skierowanych w jego stronę? Co by nie było, w ten sposób przyciągnął do siebie bardzo dużo uwagi.
Młodzieniec impulsywnie rzucił nożem, który dał metaliczny dźwięk, odbitej od siebie stali. Ewidentnie mężczyzna był osobą o dosyć dobrym refleksie, choć co w takim przypadku chciał od krwistoczerwonookiego chłopaka? W dodatku, dlaczego zadał mu właśnie takie pytanie i śmiał twierdzić, że ma ono sens, bo przecież oczekiwał pewnego rodzaju odpowiedzi, zamiast tego dostał nóż. Pod jego kapturem nie było widać żadnego poruszenia, jakby zaistniała sytuacja nie miała miejsca, choć nóż wbity w podłogę, po skosie do jego siedzenia, świadczył o całkiem czymś innym, tak samo, jak ręka, która powędrowała do jego twarzy. Jakby w trakcie ruchu zdążył odbić czymś stalowym, schowanym pod swoim płaszczem broń rzuconą w swoją stronę.
- Odpowiednio zdeprawowanego kandydata, do szybkiej roboty, zainteresowany? - spytał się, nawet nie zaszczycając komentarzem słów chłopaka, który widocznie zapomniał, że sam napisał te trzy słowa na kartce. Jedynie uniesiona broda mogła dać wrażenie, jakby mężczyzna widocznie się ucieszył z jego impertynencji, kto by się spodziewał.. Widocznie robota lgnęła do osiemnastoletniego Akimichiego, tym razem jednak zdawało się, że klient był bardziej rzeczowy i definitywnie wiedział, jakie chłopak ma możliwości własnych usług.

[Ayato]

Ayato nieco zaskoczył się, kiedy rzucony nóż odbił się z metalicznym dźwiękiem, a on niczego nie zobaczył. Brak ruchu ze strony mężczyzny, sprawił, że chłopak dużo bardziej spoważniał. Jeśli miałby zgadywać to stawiałby na jakąś zbroję pod płaszczem. Złapał za krzesło, obrócił je na jednej nodze i usiadł twarzą do niego, opierając przedramiona na oparciu. Delikatny uśmiech pojawił się na jego twarzy. Pomimo prostej próby, to niczego nie dowiedział się o tajemniczym facecie. Był silny? Miał jakąś swoja specyficzną aurę, ale raczej nie dzierżył w swoich dłoniach jakiejś ogromnej potęgi. Nie bał się igrać z mężczyzną.
-Obrażasz mnie – mruknął, nieco oburzonym tonem głosu. Zdeprawowany i co jeszcze? Akimichi nie uważał się za kogoś takiego. Po prostu miał nieco inne spojrzenie na świat. Dużo łatwiej przychodziły mu rzeczy, które inni mieli opory robić. Westchnął nieco zrezygnowany. Nie lubił takiego przeciągania. Raz jeszcze obrócił krzesło i wyciągnął nogi na stół.
-Kurwa, skończ pierdolić i powiedz o co chodzi – parsknął podirytowany. Wzrokiem przemierzył cały lokal. To niby on swoim zachowaniem przyciągał uwagę? Jakby facet w płaszczu nie był wystarczająco podejrzany. Ayato przynajmniej nie musiał ukrywać swojej twarzy pod kapturem. Tak przystojną buźkę i boksie zielone włosy szkoda było ukrywać.

//Sorka, krótki i kiepski, ale mam kiepskie warunki.

[Motoko]

Nie zadzieraj z diabołem. #13 Wraz z dosyć opryskliwym zachowaniem, młodzieniec nie bał się mówić w sposób szczery i bezpośredni do zakapturzonego mężczyzny. Widać było, że te odzywki nastolatka wręcz bawiły brodacza, który wraz z poważnym tonem Ayato, zmienił swoje podejście, sam również spoważniał, choć wciąż sarkastyczny uśmieszek błąkał się gdzieś w pobliżu jego kącików ust, które zielonowłosy miał okazję zauważyć. Nagła możliwość zerknięcia na większą część jego twarzy niż z początku, było przyczyną jego nagłego powstania.
- Racja, nie będę się wysilał, wytłumaczę Ci to inaczej, albo po prostu pokażę. - powiedział bez ogródek, nie pokazując młodzieńcowi, żeby za nim podążył, ale chyba nie trzeba było być geniuszem, żeby wydedukować, że będą rozmawiali o robocie w innym miejscu, niż to, gdzie niezainteresowani robotą chcieli usłyszeć, jak najwięcej. Może i sam Ayato nie był ciekaw, co też mężczyzna chce mu przeznaczyć za istotne zadanie, ale czy to się tak naprawdę liczyło? Przecież szukał wrażeń, a widząc otwarte drzwi, które kierowały do nieznanego mu miejsca, mógł być pewien, że będzie to coś wartego uwagi, w końcu wszystko czego się jeszcze nie zna jest dosyć ciekawe, czyż nie?
Właśnie w taki sposób Ayato zastał otwarte drzwi, za którymi zniknął mężczyzna. Pewnym było, że nie były to drzwi wejściowe, te zdawały się być jakby wyjściem od drugiej strony, tej ogrodowej. Jednakże żeby się tam dostać musieli obejść cały bar i podejść do kąta, w którym były drzwi. Nim młodzieniec przyswoił słowa nieznajomego sobie gościa, tamten już był przy drzwiach i trzymał je przez chwilę, pokazując w ten sposób, że ma za nim podążyć.
Ogródek trzeba przyznać, że był naprawdę ciekawy, choć wysoko porośnięta trawa jakoś nie dodawał mu uroku, jednakże widok małej fontanny, do której prowadziła wydeptana, również już zarośnięta dróżka, był w istocie ładny. Odbijające się światło wschodzącego księżyca, a także gwiazd pojawiających się leniwie na niebie, było zauważalne nawet z tych ośmiu metrów, które ich dzieliły od centrum, w którym była woda. Oczywiście widok był jedynie możliwy do zauważenia, tylko i wyłącznie jeśli chłopak poszedł za mężczyzną. Ten zaś odwrócił się w jego stronę i rozprostował dłonie. Dzięki nazbyt krótkim rękawom, Ayato mógł zauważyć na jego nadgarstkach machinę od wyrzutni kunaiów, choć zdążył również zarejestrować, że nie wyciągał, ani nie wyrzucał w jego kierunku, czyli był uzbrojony, ale nie agresywny w stosunku do chłopaka.
- Trzeba tutaj pozbyć się nieproszonych gości. - powiedział groźnie, jakby dając mu znać, że właśnie o to chodziło w całej tej grze słów, a raczej jej braku. - Za skoszenie trawy daję tyle samo co tamta kobietka za głowę jakiejś suki. - no i kto by się spodziewał, że młodzieniec dostanie właśnie taką propozycję roboty? Zdawać by się mogło, że to zdeprawowanie było jedynie metaforą do jakiegoś poszanowania natury.

[Ayato]

Trzeba przyznać, że mężczyzna swoją gadką potrafił zaciekawić człowieka. Akimichi niechętnie wstał z miejsca i poszedł za nim gdzieś na zaplecze. Zdecydowanie wolał załatwiać interesy przy stoliku, nawet przy wścibskich spojrzeniach innych klientów. To, że podsłuchiwali świadczyło źle o nich, a nie o chłopaku. Miał prawo gadać o czym tylko miał ochotę. Był wolnym człowiekiem – dosłownie wolnym. Nie podlegał żadnemu klanowi. Oczywiście obowiązywały go wszystkie prawa i zasady moralne, ale zdarzało mu się je ignorować. Nie przejmował się konsekwencjami. Nie był jedyną osobą, która łamała prawo. Wbrew pozorom Ayato był hojny i pomimo ciężkiego charakteru, wiele rzeczy potrafił zrobić za darmo, a innych nie zrobiłby za żadne skarby.
Otworzył szeroko oczy, kiedy znaleźli się w jakimś małym ogródku. Może mężczyzna wyglądał na poważnego, ale w tym momencie robił sobie jaja z Ayato. Zielonowłosy przeczesał lekko włosy i parsknął cicho śmiechem.
-Chyba kpisz – odparł zaciskając zęby na dolnej wardze. Morderstwo wymagało mniej wysiłku niż wykoszenie takiego obszaru z trawy. Przewrócił lekko oczyma i zrezygnowany wyszedł, a właściwie to wrócił do lokalu, gdzie przysiadł się do barowej lady. Z lekkim uśmiechem na twarzy zerknął na barmana. Kiwnął delikatnie głową i zamówił szklankę wody. Wypił ją bardzo szybko, bo przyłożył szkoło do ust i jednym ruchem przelał ciecz do swojego gardła. Z cichym syknięciem odstawił szklankę na stole i odsunął ją od siebie.
-Co to był za zjeb? - spytał barmana, niemalże pewien, że znał zakapturzonego kolesia. Był dziwny, bardzo dziwny. Nawet jak dla Ayato. Kto normalny ukrywa się pod kapturem w lokalu gdzie pracuje. Westchnął cicho, rozejrzał się ciekaw czy w barze nie było jeszcze jakiegoś interesującego zajęcia, a później powoli zabrał się do wyjścia.

[Motoko]

Nie zadzieraj z diabołem. #15 Zdawać by się mogło, że taki obrót sprawy był co najmniej dziwny, jeśli nawet nie niespotykany, bo co za zakapturzony jegomość przychodzi z informacją, że ktoś ma za zadanie zwyczajnie skosić trawę? Ach, szkoda gadać, tacy dziwni ludzie na tym świecie. Kto wie, być może, gdyby kobieta była trochę silniejsza psychicznie, a młodzieniec tak nie naciskał, zostałaby przy swoim, prosząc go o wypełnienie zadania, a raczej popełnienia mordu. Chyba inaczej nie można nazwać tego, co tak naprawdę chciała aby zielonowłosy zrobił.
Widocznie nastolatek tak bardzo nie pragnął przyjąć zapłaty 100 Ryō, a może to klienci nie dopisali? Wybrzydzanie pomiędzy ich charakterami, bo jeden był zbyt słaby, zaś drugi próbował przechytrzyć chłopaka w byciu dziwniejszym, również zdawało się nie być czymś szczególnym. Kto wie, być może Ayato zrozumie, że robotę czasem zwyczajnie trzeba wykonać, niezależnie od tego, czy się chce, czy też nie, ale potrzeba czasu, kiedy odbędzie prawdziwą tułaczkę! Choć któż wie, czy to nie była nauczka dla dwójki klientów, którzy byli bardzo specyficzni.
- Kuzyn właściciela lokalu. Sam nie wiem czemu tak mu czasem odpierdala. - wytłumaczył barman, szorując ścierką wnętrze jakiegoś kufla. Mężczyzna obsługujący posłał Ayato spojrzenie, które zdawałoby się mówić, że dobrze wiedział o czym mówi. Biedaczyna pewnie ma jeszcze większy kontakt z zakapturzonym typem niż on sam, jedynie zastanawiające jest to, kto takiemu dziwnemu człowiekowi dał możliwość posiadania broni. Choć czy przypadkiem Ayato sam nie był w dziwakiem, który czerpał przyjemność z ludzkiego cierpienia? Pytań odnośnie poczytalności poszczególnych osób jest wiele, choć wszystkie zostają w kwestii spornej, bowiem nie wiadomo, kto pozwolił zarówno młodzieńcowi, jak i zakapturzonemu typowi posiadać broń.

---

• Misja zakończona, zapraszam do tego tematu. Proszę sobie nie wpisywać wynagrodzenia pieniężnego z wiadomego powodu. Jeśli masz jakiekolwiek obiekcje co do decyzji zarobkowej, proszę pisać na którymś z komunikatorów.

//zt.

[Yoshimitsu]

Yoshimitsu wszedł do baru, wybrał mało ekskluzywne miejsce ponieważ chciał uniknąć tłoku. Szybko znalazł wolny stolik, do którego od razu ruszył żeby nieco odpocząć. Miał dość przebywania w tej osadzie ale można powiedzieć, że utknął w niej na dłuższy czas. -Butelkę wina i dwie szklanki! Krzyknął w stronę baru. Alkohol został podany błyskawicznie, w takim lokalu pewnie nie za często widywali osoby zamawiające całe butelki. Kaguya wybrał dobre miejsce, nie spodziewał się tutaj straży, wątpił że ktoś z zniewieściałych rodów pokroju Sabaku czy Ayatsuri się tutaj pojawi. Wyborem miejsca kupił sobie święty spokój od niechcianego i irytującego go widoku.

[Shins]

Poprzedni temat: Brama wioski

Chłopak wszedł do baru i rozejrzał się wokoło. Lokal był alternatywnie luksusowy - znaczy ceny były luksusowe, ale nic więcej. Wystrój przypominał niespełniony sen małej dziewczynki - te wszystkie róże sprawiały paskudne wrażenie. Ale zziębnięty Shins postanowił, że jednak mimo paskudnego wystroju czegoś się tutaj napije - zamówił on piwo miodowe i sajgonki, po czym odwrócił się do sali.

Zauważył siedzącego tam mężczyznę pijącego wino. CO ciekawe, facet miał dwie szklanki. Ciekawe po co mu aż dwie? Podszedł do niego, zdając sobie sprawę z tego, że mógłby siąść przy pustym stoliku - jednak miał ochotę z kimś pogadać - i zagadnął - "Można się dosiąść? Po dwóch szklankach zgaduję, że miałeś w planach z kimś pogadać, ale nikogo nie widzę. A sam też nie mam ochoty siedzieć samemu." - jednak nie czekając na odpowiedź usiadł i powiedział - "Jestem Shins. Shins Dōhito. Z kim mam przyjemność?"

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Yoshi popijał wino, analizował swoją ostatnią potyczkę i myślami sięgał do lat kiedy był jeszcze dzieciakiem. Wtedy ostatni raz widział główną część swojego klanu. Wszędzie wtedy obecna agresja, wszędzie dwie kropki na czole i cały rój żywych broni, którymi byli Kaguya. Rozmyślanie zmącił mu stosunkowo wysoki chłopak ubrany na czarno. Przysiadł się... Oby nie zaczął z jakimiś kretyńskimi opowieściami. Dōhito? W Sabishi? Co go tutaj przywiało...
Yoshimitsu wstał, poprawił rękaw koszuli i wystawił dłoń w stronę Shinsa. -Yoshimitsu, Jestem Yoshimitsu Kaguya. W momencie wypowiedzenia nazwy swojego rodu, bardzo mocno przyglądał się swojemu rozmówcy, będąc gotowym żeby skoczyć mu do gardła w razie jeśli zacząłby psioczyć na kościany klan. -Siadaj śmiało. Nalał wina sobie i jemu. -Co tutaj robisz Shins? Jeśli mogę wiedzieć. Pewny siebie, otwarty... Dodatkowo przemawiało za Nim to, że nie należy do tych słabych rodów z pustyni. Yoshi póki co był rad spotykając kogoś innego niż Sabaku, Ayatsuri czy samurajowie.

[Shins]

Kaguya. No, no. Shins w zasadzie ucieszył się, że poznał w końcu jakiegoś przedstawiciela kościanego klanu.

"Wyruszyłem z Atsui po rebelii żeby zdobyć trochę wiedzy na temat zdolności innych klanów. Zacząłem od Sabishi i szczerze mówiąc trochę tutaj utknąłem. Ale powoli planuje udać się do zielonych krain. A dziś mam świetny humor. Niedawno udało mi się upolować całkiem sporego zwierza" - powiedział i uśmiechnął się uśmiechem przypominającym obłęd - "Niezły był rozpierdol. Jego kawałki wyleciały w powietrze na kilka metrów w górę".

"A co Ciebie tutaj sprowadza?" - zapytał po chwili.

  Ukryty tekst