Góry

Post autor: **Rika Kari Matsubari** » 1 lip 2018, o 23:16

Rika miała świadomość, że jej zachowanie nie należało do wzorowych. Bez wątpienia całą sytuację dało się rozwiązać w inny, bardziej bezpieczny sposób. Tylko czy byłoby to lepsze? Nie sposób oszacować w tej chwili zagrożenia, przed jakim stała. Można było jednak podejrzewać, że gdyby nie podjęte w większości pod wpływem impulsu decyzje teraz nie cieszyliby się z zakończenia wyprawy. Być może szukanie kłusownika musieliby rozpoczynać od nowa? No tak, tylko czy schwytanie wroga rzeczywiście było warte ryzyka dwunastoletniej duszyczki…
Ale się udało.
Nie podobało jej się zachowanie senseia. Nie było ono dla niej zaskoczeniem, a mimo to była niezadowolona. Na widok wystawionego w jej stronę palucha na jej twarzy wymalowała się obrażona minka. Przecież zrobiłam wszystko jak trzeba – pomyślała. Mogła wpaść we wnyki, mogła oberwać od kłusownika lub niedźwiedzia oraz wpaść w pułapkę z linki i makibishi. Udało się jej jednak ominąć wszystkie wspomniane zagrożenie i stała teraz przed Kiharą, będąc zasadniczo w lepszej kondycji.
Przez cały monolog senseia Rika nie odezwała się ani słowem. Nie bardzo miała kiedy się odezwać i właściwie nie wiedziała co mogłaby powiedzieć. To co usłyszała nie było szczególnie miłe i Rika chętnie by o tym zapomniała, ale tak się nie da. Słuchała więc, uciekając niekiedy wzrokiem na boki i na leżących mężczyzn. Ze smutkiem stwierdziła, że nie ma komu tego przerwać, a sama – choć nie zgadzała się ze wszystkim – nie miała nic na swoją obronę. Wśród tych wszystkich rzeczy o których mówił sensei, większość była zrozumiała, żeby nie powiedzieć oczywista. Wśród tych oczywistości było jednak coś o czym dopiero sobie przypomniała. Że mogła zginąć.
Dopiero po dłuższym czasie Kihara dostrzegł pewne pozytywy. Dwie techniki, które potrafił zrekonstruować były bardzo silne i ich właściwe wykonanie było niewątpliwie powodem do dumy. Może biegnąc za podobieczną Sensei przegapił wbite gdzieś senbony, do których przywiązane były dzwoneczki, ale to akurat coś, co potrafi od dawna. Mała uśmiechnęła się, nie będąc jeszcze pewna, czy jest się z czego cieszyć, a gdy utwierdziła się w tym fakcie pierwszy raz od dłuższego czasu zabrała głos:
-Sensei, to wszystko sztuczki, których mnie niedawno nauczyłeś!
I wtedy sensei podszedł do śpiącego Yuido i pomógł mu wydostać się z objęć Morfeusza. Ten, Początkowo zaspany i zaziewany, mógł mieć pewnie pretensje o nieostrożność małej i przypadkowe złapanie w iluzję i jego. To co zrobił było jednak zgoła inne. Jego nienaturalne wręcz zadowolenie, wyrażane doniosłym głosem, bratanie jej z drużyną i niewinny żart doskonale rozładowały napięcie w małej dziewczynce, dopiero co powstałe przez burę, jaką dostała od Kihary. Ten ostatni nie był zresztą zbyt zadowolony z reakcji swojego kolegi. Właściwie gdyby nie on, dziewczynki pewnie nawet by tutaj nie było. Siedziałaby z panią Asuką przy oknie w kuchni i rozmawiałyby, robiąc przerwy na przerzucie kolejnego kęsa czegoś dobrego. Ciekawe co teraz robi?
Rika rzuciła się na Yuido i będąc w uścisku przeprosiła go, mówiąc mu coś na ucho.
Mała miała już pewien obraz sytuacji dzięki temu, co powiedział jej sensei. Teraz dodatkowo okazało się, że nici z powrotu do domu. Spod jaskini odległość była stanowczo zbyt duża i czeka ich nocleg w obozowisku. Nie była to dla Riki idealna opcja, bo chciałaby już na powrót znaleźć się w mieszkaniu Kihary, ale postanowiła wykorzystać ten czas i spróbować załagodzić nerwowość senseia. W drodze powrotnej złapie go za rękę, uśmiechnie się, przeprosi. To nie powinno być trudne. Jest cała i zdrowa i o zagrożeniach można w zasadzie zapomnieć… prawda?
Osobną historią jest Yuido, któremu nie będzie przeszkadzać, póki ten trzymał będzie kłusownika. Jak mało komu należy mu się jednak uznanie, gdyż ilekroć zabiera głos, rośnie jej serce. Gdy tylko będą sami, musi mu koniecznie powiedzieć, jak bardzo go lubi.

Chise · Post autor: **Chise** » 2 lip 2018, o 02:43

Misja C
31/30

Powrót zajął im zdecydowanie mniej czasu niż dotarcie do tego miejsca, nawet mimo dość ciężkiego pakunku. Po drodze spotkali resztę drużyny, w tym Tetsu, który wyglądał jak miał niedługo zejść, tak był zmęczony i zziajany. Dwie grupy się połączyły w jedną, nastroje po pojmaniu poszukiwanego znacznie się polepszyły. Kiedy dotarli do obozu, wszyscy byli już rozchmurzeni i w większości zadowoleni. Na miejscu jeszcze nieprzytomnego umieścili w kącie, gdzie się dobudzał. Nie zadawał pytań - zdawał się być pogodzony z losem, ale nie chciał odpowiadać na pytania. Pana Kihary to nie martwiło: i tak to nie im powinien się tłumaczyć, a śledczy z Hanamury mieli swoje sposoby, by ich ptaszek zaczął śpiewać.
Musieli tu zanocować, ale wyglądało to inaczej niż poprzednio. Cała grupa długo siedziała najpierw na zewnątrz, przy ognisku, jedząc prowiant i pijąc gorące napoje z dodatkiem rozgrzewającego alkoholu, który Rice był dozowany dość oszczędnie, choć nie był zakazany. W rezultacie pod koniec wieczora lekko kręciło się jej w głowie, a później wyjątkowo szybko padła spać, jeszcze przed ogniem, a nie w śpiworze. Jak to się jednak często wśród dzieci dzieje, rankiem, kiedy się obudziła, już była w posłaniu, opatulona. Magia działała, niezależnie od miejsca.
Był rzeczywiście wczesny ranek, nie widać było zza drzew słońca, jedynie jasność świadczący o rychłym świcie. W lesie nadal królował jednak półmrok. Wszyscy się jednak zbierali, chcąc dotrzeć do domu. Tym razem pojmanego nie trzeba było nieść, szedł sam, spętany, ale samodzielnie. Nie odzywał się, ale od czasu do czasu zerkał na Rikę, spojrzeniem którego nie potrafiła rozszyfrować. Dotarli do Fuyuhany popołudniem. Yuido chciał osobiście dostarczyć więźnia do straży, ale obiecał później wpaść do nich, najdalej jutro.
Z daleka już powitał ich widok kłębów dymu z komina, a z progu uderzył zapach gotowanych przed Asukę potraw. Dostali na obiad prawdziwą ucztę - zarówno gorącą zupę z owocami morza, jak i jeszcze parujące okonomiyaki, a na deser słodkie mochi i dango, podane z zieloną herbatą. Został jeszcze cały wieczór na opowiadanie gospodyni i samym sobie szczegółów opowieści, by paść spać. W swoim własnym, miękkim łóżku było to zupełnie co innego niż na podłodze w myśliwskiej, zimnej chacie.
Następnego dnia, zgodnie z obietnicą, wpadł Yuido. Sprawa była dla nich definitywnie zakończona - reszta należała do władz. Mężczyzna został jakiś czas, prowadząc wesołe rozmowy, w które wreszcie włączał się pan Kihara, dokuczając sobie nawzajem zabawnie. Po jego wyjściu życie powoli wracało do normy, jakie było przed wypadem. Wszystko.. Poza jednym szczegółem. Kilka dni później do drzwi pana Kihary zapukał posłaniec w czarno-złotych uniformie. Grzecznie zapytał czy dotarł do właściwego domu, po czym wręczył właścicielowi dwa zwoje i dwie sakiewki. Wiadomość była podziękowaniem za udzieloną pomoc w ujęciu przestępcy, zaś sakiewka materialnym wyrażeniem wdzięczności. Była do całkiem spora suma, a jak dla Riki nawet bardzo duża, ale docenienie przez władze było chyba nawet bardziej łechtające ego.
Teraz to był definitywnie koniec historii.

//Dziękuje bardzo za udział, było mi bardzo miło prowadzić. Ze swojej strony bardzo przepraszam za wszelkie niedociągnięcia oraz opóźnienia - i polecam się na przyszłość. Miłej dalszej gry!

Post autor: **Rika Kari Matsubari** » 2 lip 2018, o 09:48

Droga powrotna była równie długa, niż ta w pierwszą stronę, ale nie bez kozery mawia się, że mija szybciej. Teraz również dotarli do celu, nie wiedzieć kiedy. A bynajmniej nie wiedziała tego Rika, będąca na obcym terenie i oszołomiona wydarzeniami, jakie rozgrywały się tego dnia. Nuda kilkugodzinnych poszukiwań odeszła w niepamięć i przywołać ich nie były w stanie nawet pokryte płaszczem nocy obrazy, które mijała za dnia.
Nim dotarli na miejsce złączyli się z drugą grupą poszukiwaczy, że nazwiemy ich roboczo grupą Tetsu. Sam Tetsu wydawał się być zresztą wykończony i jak widać pogoń za małym urwisem była ponad jego siły. Ciekawe, czy ma dzieci…
W samym obozie, gdy za nimi była już perspektywa wielogodzinnego marszu (przynajmniej tego dnia), ze wszystkich uszło napięcie. Po ułożeniu w bezpiecznym miejscu spętanego kłusownika, który milczał jak grób i raczej nie zamierzał zmienić zdania, wyszli na zewnątrz rozpalać ognisko. Zabawa trwała w najlepsze, bowiem wszystkim obecnym – a już samo ich towarzystwo było czymś wspaniałym – towarzyszyło poczucie dobrze spełnionego obowiązku. Raczyli się ogrzewającym płynem z domieszką alkoholu i nawet Rice skapnęło małe co nieco! Oczywiście w mniejszych ilościach, ale jednak! Był to pierwszy raz, kiedy mała mogła napić się czegoś „dla dorosłych” i napawało ją to niemniejszym szczęściem, jak zakończona powodzeniem akcja poszukiwawcza. Teraz poczuła, że słowa Yuido nie są tylko wytworem ich wzajemnej sympatii do siebie, a ona sama w oczach całej grupy staje się wyspiarką. To dla niej szalenie ważne. Sam alkohol okazał się niedobry. Ot, intensywny, piekący smak, który psuł tylko aromat gorącego napoju, z jakim został zmieszany. Mimo to piła, bo nie wiadomo, kiedy okazja się powtórzy. Bardzo szybko poczuła się „jakoś inaczej” i chyba nikt nie zorientował się nawet, kiedy usnęła w okolicach ogniska.
Nad ranem obudziła się już w niewielkiej chacie, do której ktoś musiał ją zanieść. Była ładnie opatulona ciepłym pokryciem. Gdy odtworzyła sobie w głowie poprzedni wieczór i połączyła pewne fakty zrozumiała, że ktoś musiał ją przenieść. Ciekawa była kto to zrobił, ale nie zamierzała pytać.
Mimo wczorajszego świętowania ludzie byli na siłach i powrót do Fuyuhany przebiegł sprawnie. Byli we wiosce jeszcze przed południem, co oznaczało, że załapią się na obiad. Wszyscy rozeszli się w dobrych nastrojach. Yuido wziąć na siebie obowiązek dostarczenia kłusownika władzom. Obiecał, że niedługo ich odwiedzi.

z/t -> Mieszkanie Kihary

Post autor: **Etsuya** » 8 lis 2018, o 13:42

Podróżowanie po Hyuo nigdy nie należało do rzeczy ani łatwych, ani przyjemnych. Ogromna ilość śniegu oraz niebywale trudne warunki atmosferyczne w tę porę roku sprawiały, że na próżno było tutaj szukać chociażby chwili na relaks. Ta przychodziła dopiero po rozłożeniu obozowiska i uprzednim ogarnięciu wszystkich rzeczy związanych z jego przygotowaniem. Etsuya po skończonej pracy odruchowo próbował zetrzeć pot z czoła, którego jednak ze względu na minusową temperaturę tam nie zastał. Przynajmniej się rozgrzałem - pomyślał, wrzucając plecak z ekwipunkiem do środka rozłożonego namiotu. Następnie wyprostował się, rozglądając się wokół, a swój wzrok zawiesił na wschodzącym księżycu. Noc była jeszcze młoda, a chłód nie tak upiorny jak to bywa w okolicach północy. Płaszcz jako tako chronił go przed zimnem jednakże większość roboty i tak w tej kwestii odwalały za niego geny oraz zahartowanie typowe dla mieszkańców prowincji Hyuo. Podróżowanie w ciągu zimy miało ten minus, że słońce zachodziło bardzo szybko, a co za tym idzie czasu na same przemieszczanie się było niewiele. Młodzieniec nie chciał jednak go marnować przesiadując w namiocie. Usiadł więc na sporej wielkości głazie po turecku, uprzednio zwalając z niego śnieg, na co potrzebował pomocy aż obu rąk. Następnie położył dłonie na kolanach, po czym wyciszył się, zamykając oczy i miarowo oddychając. Kontrola chakry była czymś niebywale istotnym dla skuteczności jego technik, więc codzienne jej ćwiczenia były nawykiem, który blondyn skrupulatnie pielęgnował. Czuł jak chakra przepływa przez jego ciało pomiędzy istotnymi punktami i kończynami. Mimo iż był nieco już zmęczony dniem, energia żywiołowo podróżowała w tę i we w tę sprawiając wrażenie jakby chciała się wydostać na zewnątrz. Etsuya siłą swojej woli przesuwał ją w różne części ciała, starając się robić to jak najprecyzyjniej i jak najszybciej. Powtarzał tę czynność dziesiątki, jeżeli nie setki razy, aż nie stwierdził że ma już dość a męczący trening wyczerpał go na dziś wystarczająco. Po wszystkim wrócił do namiotu aby się ogrzać, po czym przygotował do spania matę razem z okryciem. Zamierzał wstać wcześnie rano, aby odbyć trening po raz kolejny. Wszak była to czynność, którą wykonywał dwa razy dziennie.

KC - D

Post autor: **Etsuya** » 8 lis 2018, o 14:15

Gdy tylko nastał świt, a słonce powoli zaczynało pojawiać się na horyzoncie, odbijając swoje błyszczące promienie od powierzchni śniegu, Etsuya przebudził się momentalnie, jak to zwykło się dziać podczas nocowania na trakcie. Życie w niebezpieczeństwie sprawia, że człowiek staje się o wiele bardziej czujny, a jego sen nie jest już tak spokojny jak pomiędzy czterema ścianami ciepłego domu. Młodzieniec po wyjęciu z plecaka rondelka przygotował sobie strawę z resztek, które zostały mu po dniu wczorajszym i po ich konsumpcji popił wodą z manierki. Nie zostało mu już wiele wobec czego po treningu będzie musiał wybrać się na polowanie, a następnie znaleźć jakieś źródło. Teoretycznie mógłby roztopić trochę śniegu, ale taki płyn nie miał w sobie żadnych minerałów i równie szybko ciało chłopaka się go pozbędzie, co wchłonie. Po krótkim rozciąganiu stawów, chłopak wyczłapał się z namiotu i zatrzymał wzrok na horyzoncie, podziwiając widok znad poziomu morza. Na przestrzeni wielu kilometrów kwadratowych był tutaj sam niczym palec, a tego świadomość przybierała go nieco o dreszcze. Nie przeznaczając już więcej czasu na zadumę, chłopak odnalazł raz jeszcze kamień z ostatniego wieczoru, co wbrew pozorom nie było takie proste. W ciągu nocy wszystko wyglądało inaczej niż za dnia. Zadania nie ułatwiał mu fakt, iż głaz w przeciągu jakichś dziewięciu godzin znowu zasypany został cały śniegiem. Etsuya zrzucił z niego raz jeszcze warstwę białego puchu, po czym przybrał pozycję identyczną jak ostatnio, siadając po turecku i kładąc dłonie na kolana. Zamknął oczy, a następnie zajrzał wgłąb siebie oceniając jak bardzo zaspana jest jeszcze jego siła życiowa. Energicznie przemieścił z kończyn większą jej ilość do mózgu, a następnie momentalnie wypuścił, dając jej powoli powrócić na swoje miejsce. Czynność powtórzył kilkanaście razy, rozgrzewając tym swoje przewody chakry. Później przyszedł czas na trening właściwy, nieróżniący się zbytnio od tego, który wykonywał w dniu wczorajszym. Chakra była przemieszczana z jednej części ciała do drugiej, często wykonując dziwne, trudne manewry. Etsuya starał się być w tym przede wszystkim precyzyjny, po uprzednim ogarnięciu techniki danego manewru, dodając stopniowo szybkość. Gdy coś mu nie wychodziło jak należy, młodzieniec odrobinę zwalniał, dając sobie trochę więcej czasu na wyuczenie się schematu. Jak już udawało mu się dany stopień prędkości opanować do perfekcji, nieco zwiększał poziom trudności robiąc to jeszcze szybciej. Trening na dłuższą metę wydawał się monotonny, ale co najważniejsze dawał efekty, a ponadto z samego początku dnia pobudzał do działania i ogrzewał ciało, dodając chęci ku dalszej podróży. Nie wiedząc jak wiele czasu minęło, Etsuya wstał z kamienia i ocenił to po pozycji słońca na niebie. Dni tej pory roku były wyjątkowo krótkie, ale do zmroku było jeszcze bardzo długo. Chłopak powrócił więc do namiotu, a następnie powoli zaczął zbierać się do opuszczenia tego miejsca i wyruszenia znów w trasę.

KC - C

Post autor: **Etsuya** » 9 lis 2018, o 23:16

Przedzieranie się przez górskie tereny w trakcie zimy nigdy nie należało do rzeczy ani łatwych, ani przyjemnych. Sięgający do pasa śnieg, oraz chłód sprawiały, że ktoś bez wyszkolenia nie miałby szans przetrwać w takich warunkach. Kontrola chakry przydawała się jednak na tyle, że przemieszczanie się po śniegu nie było tak męczące jakby to miało się odbywać bez niej.

Ukryty tekst

Po dłuższej podróży zrobiło się już na tyle ziemno, że nie było już sensu kontynuować drogi. Etsuya odnalazł grotę, gdzie mógł się zatrzymać i przeobozować. Jutro z rana koniecznie będzie musiał zapolować, gdyż powoli zaczął go męczyć głód oraz pragnienie.

Post autor: **Etsuya** » 9 lis 2018, o 23:32

Kiedy nastał już świt, blondyn momentalnie się przebudził jak to zwykle bywało w mroźne dni. Korzystając z naturalnego zastrzyku energii jaki mu oferowano, szybko się ogarnął i zwinął cały swój ekwipunek do plecaka. Musiał zapolować oraz zdobyć pożywienie i miał już pewien pomysł jak rozwiązać ten problem, natomiast przyspieszyć ten proces miał zamiar z pomocą pewnej techniki jednej ze swojej dziedzin.

Ukryty tekst

Tak też minął kolejny dzień w podróży chłopaka. Jako iż w końcu udało mu się też przebyć przez góry, po kilkudziesięciu kolejnych minutach odnalazł zasypany śniegiem trakt główny i skierował się już prosto do osady portowej, gdzie miał zamiar wziąć jakieś zlecenie, dzięki któremu będzie go stać na opuszczenie rodzinnej wyspy.

[z.t]

Post autor: **Harikotto** » 19 mar 2021, o 20:21

Tamaki Hyūga, Yuki Hoshi, Sashiko Misja C
Kolejka 7/15 Mężczyzna w okularach i szarych włosach zamilkł i spoglądał na was uważnie, gdy postanowiłyście, że to już wystarczająco dużo informacji i najprawdopodobniej dacie sobie radę z powierzoną misją. Wy natomiast natychmiast, niemal bez żadnych przygotowań, nawet bez wspomnianych przez Sashiko masek, ruszyłyście od razu w góry do obozu Miziwy, który, jak sądziłyście, jest heretykiem i zbrodniarzem. Droga rzeczywiście była prosta i nie spotkała was po drodze żadna przygoda. Idąc prosto ścieżką raźnym marszem, po kilkunastu minutach ujrzałyście przed sobą, w malutkiej dolince obóz złożony z kilku szop, namiotów oraz szałasów. Paliło się tam wiele ognisk. Z daleka, było to bowiem jakieś niecały kilometr, widziałyście to wszystko. Widziałyście też, że spory tłum ludzi z obozowiska zebrał się w jednym miejscu w okręgu tak, jakby oglądali coś, co miało miejsce w środku okręgu.

Post autor: **Tamaki Hyūga** » 19 mar 2021, o 20:44

Po szybkim opuszczeniu Fuyuhany udało nam się wyjść na drogę i bez jakichkolwiek utrudnień wyruszyć w kierunku obozu sekty bogini Hachiman. Po parunastu minutach byłyśmy w stanie zauważyć znajdujący się w odległej dolince obóz. Widząc że ludzie zebrani są tam w okręgu wokół... czegoś, aktywowałam Byakugan w trybie wizji teleskopowej aby lepiej się przyjrzeć temu co ma tam właśnie miejsce a także aby zorientować się jak wygląda organizacja w obozie, czy i jak wiele jest strażników, jak są uzbrojeni, czy są jakieś patrole wewnątrz obozu czy tylko wokół zbiorowiska namiotów. Starałam się również wypatrzyć nasz cel aby dowiedzieć się co robi, czy ma jakąś osobistą obstawę. No i oczywiście rozglądałam się w poszukiwaniu wszelkich więźniów bądź choćby śladów po ich bytności w obozie.

Ukryty tekst

Post autor: **Sashiko** » 19 mar 2021, o 21:11

Nie było już co wyjaśniać, toteż Sashiko razem z Tamaki i Hoshi ruszyły do miejsca, które wskazał ich zleceniodawca. Przez moment Sashiko zaczęła się zastanawiać nawet, czy to wszystko nie jest pułapka, bo szło zbyt gładko - ale gdy jej oczom ujrzało się widoczne z daleka obozowisko, wiedziała że wszystko się zgadza. Spojrzała tylko porozumiewawczo na towarzyszki i przeszła w tryb łowcy. Nie, w jej wyglądzie nic się nie zmieniło - po prostu oczyściła umysł i skupiła się już tylko i wyłącznie na potencjalnej zwierzynie, którą stanowiła ta przeklęta sekta, która zgodnie ze słowami szarowłosego składała ludzi w ofierze.

Była przekonana, że jako jedyna będzie w stanie z dużej odległości sprawdzić, co dzieje się w środku obozu. Kiedy jednak obróciła się w stronę Tamaki i Hoshi, zauważyła u tej pierwszej pewną zmianę. Czyżby ona też...
-Tamaki-sama... a więc dlatego Twoje oczy są takie wyjątkowe - powiedziała, z przebijającym przez jej głos uznaniem - w takim razie mamy coś wspólnego - popatrzyła ze spokojem w kierunku obozowiska i aktywowała swoje krwistoczerwone oczy w trybie teleskopowym. Omiatała wzrokiem obozowisko i uczestników tego zgromadzenia, starając się również wychwycić cokolwiek z ich rozmów. Skupiła się również na wszystkich okolicznościach, które mogą mieć znaczenie przy ewentualnej walce, jak to, czy są tam strażnicy, jak wielu ich jest, być może czy są tam ludzie wyglądający na ninja albo inne niebezpieczne jednostki. No i przede wszystkim, co oni do ośmiu żołędzi tam robią?

- Hoshi-san, proszę o chwilkę cierpliwości. Dzięki naszym umiejętnościom, będziemy w stanie powiedzieć, co tam się dzieje - wyjaśniła krótko. Jeśli już czegoś się dowiedziała, przekazała to natychmiast towarzyszkom.

[uhide=Harikotto, Yuki Hoshi, Tamaki Hyūga]Poziom Chakry: 102% - 6% (Aktywacja Tsūjitegana) = 96%

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Shi

Ranga

C

Na tym poziomie dotychczasowe możliwości Tsūjitegana ulegają lekkiej poprawie. Wiedza na temat stanu zdrowia widzianych osób jest nieco dokładniejsza - możliwe jest już dostrzeżenie sił witalnych osoby na skraju śmierci. Podobnie ma się to w przypadku kondycji widzianych ludzi i wiadomym staje się, czy dana osoba wykonała mniejszy lub większy wysiłek fizyczny. Ponadto, wykształca się również umiejętność słyszenia na dystans, ale na ograniczonym poziomie. Możliwe jest wyłapanie dźwięków, które pojawiają się w miejscach właśnie obserwowanych przez doujutsu, jednakże są one bardzo uproszczone. Nie ma więc możliwości zrozumienia ludzkiej mowy - Ranmaru jest w stanie określić tylko tyle, czy ktoś mówi szybko lub wolno, czy też normalnym lub podniesionym tonem głosu.

Zasięg

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+20 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 25
WYTRZYMAŁOŚĆ 40
SZYBKOŚĆ 70
PERCEPCJA 40 + 20 = 60
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1

[/uhide]

Post autor: **Yuki Hoshi** » 19 mar 2021, o 21:20

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390
Hoshi trzymała się równo ze swoimi towarzyszkami, kiedy szły w stronę miejsca docelowego. Nie rozmawiały długo, wszystkie skupione na tym, co miały zrobić. Kiedy dotarły do miejsca, skąd już widziały obozowisko, zauważyła, że dziewczęta obok niej się na czymś skupiają. Żyłki wokół oczu Tamaki się uwydoczniły i wyglądało na to, że się wpatrywała dookoła. Podobnie Sashiko, również jej oczy się zmieniły i zaczęła wypatrywać uważnie.
Obie miały doujutsu. Sashiko, jako osoba z Cesarstwa musiała być Ranmaru. Tamaki Hyuuga… była Hyuuga. Hoshi nie znała zdolności jej klanu, ale najwyraźniej też musiało być związane z oczami.
Sashiko potwierdziła to, co Hoshi pomyślała.
- Co tam widzicie? - zapytała Hoshi. - Ja niestety nie mam żadnego ciekawego doujutsu, ale jestem Yuki. Potrafię mieszać żywioły wody i wiatru. Arcy-szpieg przykazał, abym nie używała swoich zdolności klanowych, ale jeżeli oni są zajęci jakimiś kultowymi rzeczami, może założę kaptur, podejdę i jak będę w okolicach celu, użyję techniki mgły, przez co będziecie w stanie zaatakować? Jest ich dużo, może uda się po prostu do nich “dołączyć”.
Oczywiście nie robiła niczego głupiego bez zgody.

Post autor: **Harikotto** » 19 mar 2021, o 21:37

Tamaki Hyūga, Yuki Hoshi, Sashiko Misja C
Kolejka 8/15 Większość shinobich i kunichi dąży do tego, aby się czymś wyróżniać. Bardzo często dzieje się tak, dzięki odziedziczonym od rodziców limitom krwi. Każdy miał inne pochodzenie i to bardzo często właśnie ono decydowało o tym, w którą stronę wyspecjalizuje się dany wojownik. Tutaj mieliśmy spotkanie dwóch osób, które pomimo tego, że ich rodziny mieszkały bardzo daleko od siebie i mimo, że nie były w żadnym wypadku spokrewnione miały bardzo podobne do siebie umiejętności. Miały oczy, które potrafiły widzieć dużo więcej, niż oczy innych ludzi. Wykorzystywały co prawda swoje umiejętności w kompletnie inny sposób, jednak obie doskonale nadawały się na zwiadowców i właśnie teraz robiły z tych umiejętności użytek.
Sashiko i Tamaki ujrzały więc dokładnie, że kilkunastu ludzi różnych płci tworzy koło wokół dwóch młodych kobiet, ba, dziewcząt zaledwie, obie miały co najwyżej szesnaście lat. Dziewczęta bardzo brutalnie biły się ze sobą. Kilkanaście metrów dalej na lekkim podwyższeniu stało ozdobne krzesło, a na nim mężczyzna, który pasował do rysopisu podanego wam przez okularnika. Obok niego stało dwóch osiłków. Nie było widać, żadnych innych strażników, czy patroli. Gdy jedna z dziewcząt znokautowała swoją przeciwniczkę, mężczyzna na podwyższeniu lekko się uśmiechnął, po czym zawołał tak głośno, że aż go wszystkie usłyszałyście:
- Cudownie! Nikki wygrała walkę, a więc to ona dostąpi dzisiaj zaszczytu spółkowania ze mną. Radujcie się! Dzisiaj moje nasienie ponownie użyźni ludzką ziemię ku czci naszej bogini Hachiman!
- Tak jest, Błogosławiony Miziwa! - odpowiedział chórem tłum ludzi.

Post autor: **Yuki Hoshi** » 19 mar 2021, o 23:33

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390
Tak jak Sashiko wcześniej powiedziała, Hoshi, dzięki umiejętnościom obu dziewcząt, została poinformowana o tym, co się działo wśród ludzi tak. Do tego usłyszała, że jakaś dziewczyna dostąpiła zaszczytu spółkowania po walce, więc nawet nie musiała mieć niczego powiedzianego.
Cóż. Od dwóch dni miała do czynienia z dziwnymi fetyszami.
Tak, to było jej życie teraz.
- Zrobię, tak jak mówiłam. Jak będzie mgła, ruszajcie do akcji. Jeżeli mnie złapią, to coś wykombinujcie - powiedziała Hoshi i zarzuciła kaptur swojego płaszcza na głowę oraz ruszyła do obozu.

Hoshi miała zamiar podejść tak, jakby podchodziła ze strony namiotów i wmieszać się w tłum - niezbyt głęboko w niego, jednocześnie, nawołując to, co oni, kiedy już była blisko. Jeżeli dotarłaby w miarę blisko lidera kultu (nie mniej niż piętnaście metrów), pod płaszczem złożyła pieczęcie do Suiton: Kirigakure no Jutsu, aby wezwać gęstą mgłę, która powinna uniemożliwić ludziom widzenie, a Tamaki i Sashiko umożliwić atak.

Jeżeli została złapana w trakcie przez kultystów - przed rzuceniem mgły - Hoshi zakrzyknęłaby.
- O Błogosławiony Mizawa-sama! Dziewka ta niegodna dostąpić zaszczytu bycia błogosławioną twoim nasieniem! Chcę ją wyzwać na pojedynek!

[uhide=Sashiko, Harikotto, Tamaki Hyūga, Yuki Hoshi]Możliwe iż:
Poziom Chakry: 102% - 12% (Suiton: Kirigakure no jutsu) = 90%

Nazwa: Suiton: Kirigakure no Jutsu
Ranga: D
Pieczęci: Tygrys
Zasięg: 40 metrów średnicy, centrum techniki zawsze jest użytkownik; Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 za podtrzymywanie)
Dodatkowe: Brak dodatkowych wymagań; Opis Technika Suitonu polegająca na wytworzeniu mgły dookoła użytkownika. Po złożeniu pieczęci Tygrysa użytkownik wydziela z siebie chakrę, która po kilku chwilach przybiera postać mgły. Chmurka bardzo szybko gęstnieje na całym obszarze działania techniki, potrzeba na to zaledwie kilku sekund od złożenia pieczęci. Efektem poprawnie wykonanego jutsu jest unoszący się na polu bitwy obłok mgły, który jest w stanie oszukać Sharingana (będzie on wszędzie widział obłok chakry swojego rywala), jednak nie Byakugana i Tsūjitegana, które są w stanie dostrzec dokładny układ chakry żywych istot. Zwykłe oko zobaczy otoczenie we mgle nie dalej niż na wyciągnięcie ręki.

SIŁA 1
WYTRZYMAŁOŚĆ 20
SZYBKOŚĆ 36
PERCEPCJA 70
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1

[/uhide]

Post autor: **Sashiko** » 19 mar 2021, o 23:42

Tu działo się coś cholernie dziwnego. To znaczy nie to, żeby spodziewała się czegoś normalnego po ludziach, którzy porzucają przekazywany z dziada pradziada, prawowity kult bóstw, ale to czego były świadkami kunoichi zdecydowanie zaliczało się do tych bardziej poronionych sytuacji, nawet jak na heretyków. Łuczniczka nie miała ani chęci ani czasu wgłębiania się w to. O tym, że pomoże w wykonaniu zlecenia już zdecydowała, teraz trzeba było jeszcze dobrać odpowiednie środki.
- Ten kult to kompletny syf, jeśli w dodatku składają ludzi w ofierze, to naprawdę rozumiem, po co cesarscy nam to zlecili. Nieważne jednak, wygląda na to, że niczego się nie spodziewają, więc mamy otwartą drogę do działania.
Na propozycję Hoshi przystała kiwnięciem głowy. Wszystkie wiedziały już co mają robić.
- Podejdźmy w takim razie bliżej - zwróciła się już tylko do Tamaki z delikatną sugestią, która jednak zapewne w ogóle nie była potrzebna. Jej celem było znaleźć się w jakimś miejscu, w którym będzie mogła ukryć się przed tamtymi ludźmi i będzie ono jak najbliżej obozowiska, a jednocześnie będzie miała czysty strzał na przywódcę sekty i jego dwóch osiłków. Poruszała się cicho, zupełnie jak na ostatnim polowaniu. Zdjęła z pleców łuk, wyjęła z kołczanu strzałę i założyła ją za cięciwę, mocno naciągając. Wymierzyła bardzo spokojnie w kierunku Miziwy, wiedząc że jeśli zginie on pierwszy, wśród jego zwolenników zapanuje chaos. Być może dzięki temu nie będzie musiał ginąć nikt inny? Tak czy inaczej, czekała na dogodny moment do strzału - to jest albo kiedy pojawi się mgła wytworzona przez Hoshi albo kiedy zaczną się jakieś kłopoty wymagające interwencji (na przykład Hoshi znajdzie się w niebezpieczeństwie).
Jeżeli uda im się dojść na tyle blisko, by móc ogarnąć swoim doujutsu całe to obozowisko, przechodzi na tryb sferyczny.

[uhide=Harikotto, Yuki Hoshi, Tamaki Hyūga]Poziom Chakry: 96% - 3% (Aktywacja Tsūjitegana) = 93%

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Shi

Ranga

C

Na tym poziomie dotychczasowe możliwości Tsūjitegana ulegają lekkiej poprawie. Wiedza na temat stanu zdrowia widzianych osób jest nieco dokładniejsza - możliwe jest już dostrzeżenie sił witalnych osoby na skraju śmierci. Podobnie ma się to w przypadku kondycji widzianych ludzi i wiadomym staje się, czy dana osoba wykonała mniejszy lub większy wysiłek fizyczny. Ponadto, wykształca się również umiejętność słyszenia na dystans, ale na ograniczonym poziomie. Możliwe jest wyłapanie dźwięków, które pojawiają się w miejscach właśnie obserwowanych przez doujutsu, jednakże są one bardzo uproszczone. Nie ma więc możliwości zrozumienia ludzkiej mowy - Ranmaru jest w stanie określić tylko tyle, czy ktoś mówi szybko lub wolno, czy też normalnym lub podniesionym tonem głosu.

Zasięg

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+20 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 25
WYTRZYMAŁOŚĆ 40
SZYBKOŚĆ 70
PERCEPCJA 40 + 20 = 60
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1

[/uhide]

Post autor: **Tamaki Hyūga** » 20 mar 2021, o 03:02

Obserwowałam uważnie obozowisko i ujrzałam bardzo osobliwą scenę, która odgrywała się niemal na samym środku miasteczka z namiotów. Było widać ludzi ustawionych w okrąg, którzy najwyraźniej byli podekscytowani główną atrakcją wewnątrz kręgu którą były dwie walczące kobiety. Już w tym momencie wydawało mi się do okrutne i bezduszne, jednak słowa mężczyzny, który był celem naszej misji sprawiły że moje wnętrzności wykręciły się w obrzydzeniu. Zacisnęłam zęby będąc jeszcze bardziej przekonana odnośnie mojej chęci zabicia tego osobnika po czym skierowałam uwagę na moje towarzyszki. Hoshi zdecydowała się zrobić za przynętę i chciała wejść do obozu na co skinęłam głową.
- Dobrze ale uważaj na siebie i nie podejmuj niepotrzebnego ryzyka. My z Sashiko postaramy się jak najszybciej zacząć działać ale prawda jest taka że wszystko wyjdzie po drodzę. - powiedziałam do dziewczyny po czym wraz z resztą ruszyłam w kierunku obozowiska, przełączając Byakugan do trybu wizji sferycznej. Kiedy zbliżyłyśmy się wystarczająco, odłączyłam się od nich aby w miarę możliwości okrążyć zbiorowisko namiotów abym mogła zbliżyć się do celu od tyłu. W razie jakby w pobliżu znajdował się jakiś strażnik to staram się wyeliminować go po cichu za pomocą mojego sztyletu bądź broni miotanej wycelowanej w gardło.

Ukryty tekst

Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry

Re: Góry