Północna część miasta

[Shijima]

Lepszym? Na pewno? Bardzo wiele brakowało (wiele wszystkiego), aby Shijima uznał samego siebie w czymkolwiek "lepszym" od większości - gdzie mu do wielkich shinobich, którzy dyktowali warunki tego świata? Człowiek - rzecz uświęcona przez bogów - miał wiele dróg rozwoju, a w każdej z nich dążono do jakiejś perfekcji, do najwyższych osiągnięć, żeby naprawdę móc nazwać samego siebie "lepszym" od tego i tamtego - pokazywanie palcami jest zabronione, przecież to wbrew zasadom dobrego wychowania... Z pewnością jednak był lepszy od swojej matki. Od ojca, który zmarł i od brata, który zmarł jeszcze bardziej debilną śmiercią. Taaa, w końcu tylko najsilniejsi mogą przetrwać w tym świecie - najsilniejsi albo mający najwięcej farta - kiedy zaś miałeś w dłoniach i siłę i farta... cóż, chyba właśnie wtedy można było powiedzieć, że świat należy do ciebie. Dodaj jeszcze do tego dwa gramy wiedzy - bo ta jest w końcu niezbędna - wiedzy, której poszukiwał właśnie Ranmaru węsząc w domu krawca. Zaś temu szczęściu, które otworzyło mu drzwi, pozwalając na własną rękę zbadać teren, jakoś nie bardzo ufał. Nikt nie lubi, kiedy wbija mu się bez żadnego uprzedzenia do mieszkania, krawiec z całą pewnością też nie należał do ludzi, którym by się to podobało.
Tylko że jego w tym domu nie było, a ty byłeś.
Zaschnięta krew... może to rzeczywiście tej dziewczyny? Ta myśl przemknęła gładko przez jego myśli wraz z tym, że coś tutaj nie pasuje. Skoro była ranna już przed dotarciem do krawca, to dlaczego ten dał jej pelerynę i po prostu odprawił w świat? Pewien wniosek, albo raczej pewne podejrzenia, pojawiały się same, ale nie od razu - mimo wszystko, wiecie, jak to jest, już tłumaczyłem: te złe rzeczy w końcu działy się obok, nie nam. Skoro więc działy się obok, to przecież nie u tych ludzi, których jakoś znaliśmy, jeśli nie bezpośrednio, to jednak z okolicznych opowieści. Przecież nie raz już mijał na ulicy szyld tego krawca - i co, miałby tak po prostu uznać, że to na pewno krawiec jest szalonym mordercom?
Jego oczy powiodły za śladami krwi, które prowadziły do szafy. Niedobrze. Zaraz jednak je uniósł na całe pomieszczenie, które było całkowicie puste - prosiło się aż, żeby wejść głębiej, zbadać całe to miejsce... co jednak jeśli właściciel wróci? Jednego ze szpikulców brakowało. To wystarczyło, żeby dodać dwa do trzech.
Shijima wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi i zamknął je na zamek, by kupić sobie czas w razie powrotu właściciela, a potem podszedł do szafy, by ją otworzyć. Ewentualnie przesunąć - do czegoś te ślady musiały prowadzić. Właściciel chyba opuścił to miejsce w sporym pośpiechu, skoro nawet się nie spakował, chociaż kto wie? Zamierzał rozglądnąć się po całym domu, namierzając okno, którym mógłby ewentualnie szybko uciec.

[Akashi]

Misja D
13/15
Mieszkanie, a raczej pracownia na parterze była czysta, zbyt czysta. Wszystko było uporządkowane i ułożone, poza jednym szpikulcem. Kształt pozostałych dawał do myślenia, tak jakby rana dziewczyny na ramieniu wzięła się od niego, ale póki się go nie odnajdzie nie ma, co wnioskować, a nawet jak się go znajdzie to może być pozbawiony śladów, ale też, dlaczego krawiec, który zarabia normalnie. W końcu przychodów małych mieć nie będzie, zwłaszcza, że tutaj prawie każdy posiada parę płaszczów i inne tego typu rzeczy. Zarobi w sumie mogą być w tej skrzyni? Może warto sprawdzić i coś zabrać, zawsze dodatkowy zysk, a krawiec i tak o niczym się nie dowie. Nie żebym namawiał czy coś, ale zawsze może być coś tam ciekawego. Lecz wracając do początku, nasz bohater wszedł do pustego mieszkania i zamknął za sobą drzwi jeszcze na zamek. Zawsze jak wróci właściciel będzie miał trudniej dostać się do środka, a on więcej czasu na ukrycie się lub ucieczkę przez okno. Teraz miałeś czas by spokojnie podejść do szafy i zobaczyć, co znajduje się w środku, powoli otworzyłeś drzwi od szafy, które bardzo hałasowały, najwyraźniej nikt ich nie oliwił od paru dekad, ten dźwięk mógłby obudzić trupa. W końcu, mogłeś zajrzeć do szafy, a to, co w niej znalazłeś nie należało do najprzyjemniejszych rzeczy. W środku szafy znajdowała się ludzka ręką, już lekko zgnita i wyschnięta. Na pewno nie należała do manekina, bo ten pan posiada obie swoje kończyny, może w podobnym stanie, ale cóż, zawsze to drewno, a nie ludzka ręka. Zaraz, zaraz poza ręka znajdowało się tam coś jeszcze, karteczka, niewielka lekko zakrwawiona karta papieru „O zachodzie w jaskini za miastem”. Ciekawe, co tam miało się odbywać? Cóż, zresztą to nie jest już ważne. Pan krawiec nie należał do najprzyjemniejszych osób przynajmniej można tak wnioskować po zawartości jego szafy, a skoro o nim mowa właśnie chyba wraca do domu i to nie sam. Za ścianą niedaleko drzwi idzie usłyszeć wyraźne kroki, a po krótkiej chwili ktoś złapał za klamkę. – Kurwa, otwieraj te drzwi, nie dość, że pozwoliłeś uciec tej małej suce, to jeszcze nie zabrałeś jej skarbu. – Powiedział jakiś mężczyzna, tak można było wnioskować po głosie, ale, o jakim skarbie mówił. Przecież ona nie miała nic przy sobie. Na pewno wypadałoby się ulotnić i donieść o wszystkim władzy z takimi dowodami raczej powinni się tym zająć.

Jeżeli zdecydujesz się uciekać, następny post tutaj