Sklep wielobranżowy

[Yasuo]

Teraz piszemy tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 66#p145066

[Ichirou]

Misja rangi C
Minoru
31/30

---

Młodszy ze strażników, odbierając broń od Minoru, mruknął jedynie cicho na potwierdzenie, że nie zgubi jego dobytku. Mimo wszystko Minoru nie miał tutaj pozycji, żeby wydawać jakiekolwiek rozkazy, więc kwestia ekwipunku zależała wyłącznie od dobrej woli i etyki służb porządkowych, ale to właśnie ze wszystkich miejsc na świecie po samurajskiej stolicy najbardziej można było spodziewać się honorowości.
Najstarszy ze strażników obejrzał odznakę niemłodego Dōkō z Karmazynowych Szczytów, zakręcił wąsa między palcami i po króciutkim momencie zadumy kiwnął głową potwierdzająco. Potem przeniósł uwagę na blondwłosego zbira, ale ten nie miał czegokolwiek, co mogłoby wskazać przynależność i pomóc w identyfikacji.
Dwójka rannych została odeskortowana do szpitala, z kolei pozostali, czyli Minoru, jego przeciwnik oraz starszy samuraj z młodszym przybocznym, ruszyli do lokalu wspomnianego wcześniej sklepikarza, by tam doprowadzić małe śledztwo do końca i ustalić, kto był sprawcą całego incydentu.
Blondyn próbował wyszarpać się w pewnym momencie i czmychnąć gdzieś w boczną uliczkę, ale czujny, młody strażnik miał go cały czas na oku capnął go w porę, by potem już znacznie uważniej go pilnować.
Cała czwórka pojawiła się w lokalu wielobranżowym, w którym znajdował się dziadek ze swoją wnuczką. Chiyuumi na widok zakrwawionego bandyty lekko się przelękła, więc właściciel sklepu położył jej dłoń na ramieniu dla otuchy, a potem zalecił jej udanie się na zaplecze, bo on sam wszystko wyjaśni z przedstawicielami władzy.
– Podobno został pan okradziony – oznajmił spokojnie siwy samuraj.
– T-to prawda. Dzisiaj przyszła do mnie dwójka mężczyzn po haracz. Jeden miał włócznię, drugi wielki kunai – wyjaśnił, a w tym momencie młodszy ze strażników spojrzał wymownie na starszego. Skinęli do siebie nieznacznie głowami. Najwyraźniej skojarzyli fakt, że przy tamtej rannej dwójce były właśnie takie dwie bronie.
– Obrażali nas, zabrali pieniądze, ale ten młody człowiek miał nam pomóc i złapać oprychów – dodał właściciel sklepu, wskazując palcem na Minoru.
– Ile wynosiła zabrana kwota? – zapytał siwy samuraj dla potwierdzenia, na sklepikarz podał konkretną kwotę. Samuraj sprawdził ją z mieszkiem przejętym od oprycha. Suma się zgadzała i wszystko wyglądało na to, że relacja właściciela sklepu jest zgodna z prawdą, więc naturalną koleją rzeczy Minoru był po tej dobrej stronie.
– Wszystko w takim razie wydaje się już jasne. Jesteś wolny – oznajmił siwy strażnik do bohatera z Kamrazynowych Szczytów, a jego przyboczny oddał mu jego ekwipunek.
– Następnym razem proszę informować straż o takich incydentach – dodał na koniec do dziadka, zgarniając blondwłosego oprycha i zbierając się w stronę wyjścia.
– Ależ informowałem… – odpowiedział cicho właściciel lokalu, na co samuraj jedynie zakręcił wąsem, zrobił pochmurną minę, a zaraz po tym opuścił sklep wraz z pomocnikiem prowadzącym pojmanego przestępcę.
Dziadek odetchnął z ulgą. Ucieszył się, że już po wszystkim. Z odzyskanego mieszka odliczył wcześniej ustaloną kwotę.
– Dziękuję, jeszcze raz dziękuję! Na tyle się umawialiśmy, prawda? – zwrócił się do Minoru, kładąc na ladzie monety o odpowiednich nominałach.
Wnuczka z międzyczasie wychyliła się zza zaplecza i zerknęła na miecznika z gór. Posłała mu wdzięczny, nieśmiały uśmiech, a potem znowu schował się za rogiem. Dziadek z kolei ukłonił się i pożyczył wszystkiego dobrego. Odprowadził niemłodego bohatera do drzwi, po czym zamknął lokal, bo miał już dość wrażeń na dzisiaj.
Jeżeli Minoru wciąż był głodny przygód, to musiał obejść się ze smakiem lub rozejrzeć za wrażeniami w innym miejscu. Wzbogacony o pewną sumkę zakończył bowiem ten nieszczególnie długi wątek, z kolei trójka pokonanych oprychów pewnie miała dopiero zacząć zasłużoną odsiadkę.

Misja zakończona powodzeniem.

[Minoru]

Dotarli, chwilę to trwało, ale byli na miejscu. I jeszcze po drodze ten kretyn chciał uciekać. Minoru miał ochotę podstawić mu nogę by wywalił się na tej głupi ryj, ale może to i lepiej, że tego nie zrobił, jeszcze by narobił sobie problemów. Ale dotarli. Heh, musiał to być niezwykły widok, wybawca sklepikarza wprowadzany do jego sklepu przez samuraja i wartowników, a razem z nimi ich oprawca. Posłał więc pojedynczy uśmiech do staruszka, starając się uspokoić go w ten sposób.
Przysłuchiwał się całemu przesłuchaniu bez słowa, lecz z każdą chwilą z coraz większym uśmiechem. Dziadek potwierdzał całą historię Minoru. Zresztą, nie mogło być inaczej, przecież nie kłamał. A jednak bardzo satysfakcjonujące było widzieć minę bandyty, który miał złudną nadzieje, że może się wykpić z całej tej sytuacji. Cóż można było powiedzieć, sprawiedliwość znów zatryumfowała, Minoru nikogo nie zabił a co się stanie później z tamtą trójką? To nie było już problemem dorosłego już Rakuraia, jeśli zgniją w więzieniu, nie obejdzie go to wcale.
Ekwipunek odebrał z jeszcze szerszym uśmiechem, dziękując strażnikowi, który był tak miły i nie zgubił niczego. Odczekał jeszcze kilka chwil, a gdy cała grupa opuszczała to miejsce, posłał ostatniemu ze zbirów oczko z wysuniętym językiem. Iście dorosłe zachowanie.
– Zgadza się co do grosika drogi panie. Przykro mi, że skończyło się interwencją tutejszych władz, ale macie teraz pewność, że możecie odetchnąć z ulgą, wasze problemy skończyły się - zgarnął mieszek z odliczonymi pieniędzmi i położył uspokajająco dłoń na ramieniu starszego właściciela sklepu. Wychodząc, pożegnał się również i z wnuczką staruszka, dziewczę również mogło odetchnąć, była bezpieczna.
[Z/T]