Trybuna północna

[Minoru]

Walki dobiegły końca, ludzie dywagowali o przebiegu każdego z pojedynku, tylko nie on. Miał zagwostke i to nie lada zagwostke. Jeszcze kilkanaście minut temu przeszukiwał arenę i trybuny w poszukiwaniu anomali, takich jaką wyczuł parę minut wcześniej. Wyglądało na to, że wszystko jest już w normie i był to jednorazowy wybryk, kogoś... No właśnie kogo. Nigdy, przenigdy, w swym życiu nie spotkał kogoś, kto tak bardzo wyróżniał się spośród tłumów. Lecz ta osoba zniknęła, choć lepszym określeniem było by stwierdzenie, że się ukryła. Oh jak bardzo żałował, że jego umiejętności były na tak niskim poziomie. Postanowił spróbować szczęścia jeszcze raz, tym razem ze złożoną pieczęcią.
Świat wokół niego jakby się wyciszył. Ludzie wokół niego stali się jedynie punkcikami. Przemierzał arenę wszerz i wzdłuż pchany jakimś niewypowiedzianym obłędem. Jego oczy otworzyły się szerzej. Znalazł.
Źródło było równie intensywne co ostatnio. Minoru czuł się jakby zawisło nad nim niewidzialne kowadło. Osobnik o ogromnej chakrze był w towarzystwie dwóch innych energii. Te jednak nie wyróżniały się. Całość trwała kilka sekund, okienko tak krótkie, że można je było przeoczyć. Intensywna chakra zaczęła zanikać, zatrzymując się na poziomie nie wyróżniającym się pośród innych. Chwilę później cała trójka gdzieś zniknęła.
Walki skończyły się. A on wciąż siedział. Widzowie opuszczali już swoje miejsca, nie zwracając na niego uwagi, a on zastanawiał się co robić z uzyskaną wiedzą.
Wstał, w końcu ze swego miejsca. Musiał zająć czymś innym swoje myśli. Rozejrzał się po zebranych, szukając kogoś, kto wyglądał na shinobi. Wybór padł na dwu osobową grupkę, która żegnała jednego ze swych towarzyszy. Wśród nich znajdował się również Shins, Dohito który jeszcze niedawno walczył w swoim pojedynku. Zbliżył się do obojga, od frontu, tak by nie zaskoczyć żadnego, z nich. Ostatnim czego potrzebował to eskalacja wrogości.
- Witam, jestem Minoru z domu Rakurai - ukłonił się obojgu, choć większą uwagę skupiał na Shinsie.
- Na wstępie chciałbym pogratulować walki Dohito Shins, dałeś niesamowity pokaz umiejętności twojego klanu i muszę przyznać, że byłem przekonany, że to właśnie ty zwyciezysz. - spauzował na chwilę, chcąc dać czas na odpowiedź obojgu, nim przejdzie dalej do swych wypowiedzi.
- Czy mogę się dosiąść? - jego spojrzenie padło na puste miejsce pozostawione przez Youshimitsu - samotne oglądanie turnieju zaczyna mi już ciążyć i chętnie wymieniłbym się poglądami z ludźmi z tej samej branży - oczekiwał na ich odpowiedź, nie śmiał samemu usiąść, bez potwierdzenia, było by to, daleko niestosowne.

W rozmowie:Shins,Tohaku

[Yukari]

Dziewczyna słuchała uważnie co mówił zamaskowany mężczyzna, jej wiedza, po chwili którą poświęcił im ten człowiek była o wiele większa. A pomyśleć, że jeszcze niedawno nie wiedziała praktycznie nic... Widać też, że Yuto był bardo podekscytowany rozmową z o wiele starszymi osobami, co z resztą pokazywał całym sobą, zadając co chwila nowe pytania. Swobodniej prowadził konwersację, mimo, że to na początku to ona wydawała się być tą odważniejszą. Gdy padło pytanie odnośnie klanu spojrzała na kolegę, po czym uśmiechnęła się do rozmówcy kręcąc głową.-Niestety nie, ja tam tylko mieszkam-powiedziała z nutą niepewności. Jej kolega szybko uwierzył w kłamstwo, ale czy osoba dorosła. Bardziej doświadczony shinobi dostrzeże chwilę zawahania? O tym teraz nie myślała, bowiem Natsume zaczął opowiadać o otworach gębowych na rękach, co osobiście obrzydziło Yukari... Spojrzała na swoje małe dłonie z wdzięcznością, że ona nie urodziła się w tak okropnym klanie.
Wykorzystując ciszę, która miała miejsce, po zniknięciu Natsume, nachyliła się w stronę swojego kolegi-Idę się rozejrzeć, jak będziesz chciał to chodź ze mną- po czym kulturalnie pożegnała się z kolejnym rozmówcą i opuściła ich szybkim krokiem. Była ciekawa co dzieje się w innych częściach trybun...

zt

[Shins]

Tohaku okazał się rozsądnym chłopakiem, który zaproponował Shinsowi i Yoshimitsowi wymianę informacji jakie posiadał w zamian za ich informacje. Douhito nie miał z tym problemu, więc taka propozycja go zadowoliła. Ponadto dosyć konkretnie opisał mu on umiejętności Yoshidy - choć będzie on mógł je obserwować później w pełnej krasie, przy następnym pojedynku tego chłopaka. Jak się okazuje w spotkaniu po rundzie pierwszej weźmie udział nie tylko Yoshimitsu, ale także chłopak - Shins w pierwszej chwili myślał, że Kaguya ma interes tylko do niego, jednak zaproszone było większe grono osób, co mocno zaintrygowało młodego władcę figurek, choć nie skomentować tego faktu. Wszystko się wyjaśni później, gdy już trafią do baru i kościany wojownik postanowi wyjaśnić cel zaproszenia.

Tymczasem skończył się ostatni pojedynek pierwszej grupy i na arenę zostali wezwani następni zawodnicy, a w tym Yoshimitsu - "Weź ją wyjaśnij. Jak wygrasz to stawiam kolejkę" - rzucił koledze, gdy ten już opuszczał trybunę. Wiedział, że ta walka będzie dla Kaguyi sporym obciążeniem, gdyż po ostatniej misji był on mocno pokiereszowany i nie odzyskał jeszcze pełnej sprawności. Sam Yoshimitsu nie łudził się wielkimi szansami na wygraną - przynajmniej taką prezentował postawę, jednak Shins miał nadzieję, że jednak Kaguya zaprezentuje coś sobą i przynajmniej zapewni ciekawe widowisko.

"Słuchaj Tohaku" - zwrócił się do władającego lodem młodzieńca - "A jak by nie było wody w powietrzu, na przykład na pustyni, to też ten lód umiałbyś wytworzyć?" - zapytał trochę zaintrygowany mechanizmem działania tego Kekkei Genkai - "Myślę, że zobaczymy jak walki się rozpoczynają, czy jest coś ciekawego, i za chwilę byśmy się przeszli na inne trybuny poobserwować kto ciekawy się tutaj zjawił" - zaproponował rozmówcy.

Nieoczekiwanie do Shinsa i Tohaku podszedł jeszcze jeden chłopak, który przedstawił się jako Minoru z domu Rakuia i zagaił rozmowę, poprzez pytanie, czy może się przyłączyć skierowaną w stronę Douhito - "A proszę, siadaj" - powiedział wskazując najbliższe wolne miejsce - "Albo postój razem ze mną. Dzięki za komplement, ale sam uważam, że skopałem tę walkę. Gdybym zaprezentował wszystko, co mój klan ma w swojej ofercie, to bym to wygrał. No ale cóż... mniejsza. Skąd jesteś tak w ogóle" - zadał dość nieoczekiwane pytanie na koniec.

Wątek: Tohaku, Minoru

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Tohaku]

No i stało się. Yoshimitsu ostatecznie potwierdził fakt, że będzie brał udział w walkach (tak jakby to nie było wiadome już od dłuższego czasu, nie?) i ruszył się przygotować chwilę po tym, gdy pierwsza tura się skończyła i gawiedź ruszyła do wychodków czy po przekąski. Sam Tohaku nie był głodny ani nie miał innych potrzeb fizjologicznych. Wszystko załatwił przed wejściem na trybuny, a poza tym stres związany z dużą ilością otaczających go ludzi objawiał się w postaci żołądka, który wydawał się związany w supeł. Podświadomie nieco bardziej rozluźniony tym, że liczba rozmówców zmniejszyła się o jeden, siedemnastolatek odetchnął nieco głębiej, tak jakby częściowo wstrzymywał oddech.
Chwilę po tym Shins zadał mu pytanie, którego się nie spodziewał. Czoło chłopaka zmarszczyło się delikatnie, bo autentycznie nie znał na nie odpowiedzi. Całe życie spędził w wilgotnym klimacie, nigdy nie był na pustyni, więc nie miał okazji sprawdzić pełni swoich możliwości. Zastanowienie się jednak nie trwało długo. Lepiej sprawiać wrażenie silniejszego niż słabszego, prawda?
— Przyznam, że nigdy nie byłem na pustyni, ale myślę, że mógłbym. W zależności od wilgotności powietrza mój lód ma mniej lub więcej chakry, więc nie byłoby problemu, by zastosować nieco inną proporcję. Choć na pewno byłoby to bardziej wymagające niż tu, w Yinzin. — Zdradzał dość wiele, ale w tym przypadku miał jasno określony cel. Zamaskowany mężczyzna wykazywał zainteresowanie jego Kekkei Genkai, a im większe zainteresowanie, tym większa możliwość zdobycia informacji w zamian. No, nie wspomnę o tym, że podświadomie zaczynał lubić dwójkę mafiozów, więc takie wypluwanie z siebie słów przychodziło mu z większą łatwością. Czy to rozsądne? Nie bardzo, no ale co zrobić?
Już miał odpowiedzieć na propozycję swojego rozmówcy o przejściu się po trybunach, ale los miał wobec nich inne plany. Nie dane im było na spokojnie się rozejrzeć, bo w miejsce białowłosego mafiozy przyszedł kolejny mężczyzna, który przedstawił się jako Minoru z domu Rakurai. Kolejne nic niemówiące nazwisko, jak widać świat shinobi nie ograniczał się tylko do rodów i szczepów. Chociaż... Przecież istnieje też możliwość, że niektórzy ukrywali swoje prawdziwe nazwisko albo że siedemnastolatek po prostu nie słyszał o takiej rodzinie, prawda? W zasadzie była to dobra taktyka, by nie zdradzać informacji o swoim klanie, ale przecież bardziej doświadczeni ninja i tak cię rozpoznają po choćby najmniejszej próbce twoich umiejętności. Dlatego też gdy Tohaku się odkłonił, marszcząc przy tym nieznacznie czoło (z delikatnego niezadowolenia, oto kolejna osoba, którą trzeba poznać i wybadać), postanowił podzielić się z interlokutorami swoim prawdziwym nazwiskiem. Wydawało mu się to po prostu sprawiedliwe. Znał ich nazwiska, a oni nie znali jego, co mogło delikatnie podkopywać zaufanie.
— Tohaku Yuki. — Krótka, ale treściwie. Ot, kolejna karta rozdana w jego małej wojnie balansującej na granicy koleżeństwa i zdobywania informacji. Długowłosy mężczyzna po tym pogratulował walki wybuchowemu Shinsowi i zapytał czy może się dosiąść. Tohaku był wdzięczny zamaskowanemu, bo dzięki jego rozgadaniu nie musiał za bardzo się angażować w konwersację. O ile trzy nowo poznane osoby już delikatnie nadwyrężały jego limit, o tyle czwarta już zdecydowanie go przekraczała.
Gdy Minoru zajął miejsce (na siedzeniu lub tak jak dwójka zamaskowanych — stojąc), na pierwszej z aren pojawił się sędzia i zapowiedział kolejną walkę. Oczy siedemnastolatka momentalnie zwróciły się w tamtą stronę, by ujrzeć jak młoda kobieta zeskakuje z trybun, wywołana przez arbitra. Nanatsuki Youmu, kolejne nieznane mu nazwisko. Nishiyama Toshiro. Aparycja tego mężczyzny jako tako pokrywała się z tym, co o nim wiedział Tohaku. Wyglądał jak nikt. Zmarnowany, zrezygnowany, gotów poddać się w każdej chwili.
Hoshigaki Yosuke. Uchiha Masako. Tu już mógł powiedzieć nieco więcej i normalnie jego cichym faworytem byłby jeden z członków Cesarstwa, ale różnica wieku była wręcz porażająca. Uniósł lekko brwi, jakby z niedowierzaniem. Tak młody chłopiec w tak brutalnym — jakby nie patrzeć — przedsięwzięciu? Interesujące.
Uchiha Sagisa. Jun'ichi. Niecodzienna godność. Ciekawe czy też ukrywał swoje rodowe nazwisko, czy jednak zjawił się w Yinzin jako wolny strzelec. Tu Tohaku nie mógł mieć faworyta, bo dwójka walczących jako tako się nie wyróżniała, no, może oprócz maski tego drugiego.
Wreszce Hyūga Tamaki i... Kaguya Yoshimitsu. Choć równie dobrze mogło to być fałszywe nazwisko, to jednak wszystkie wskazówki białowłosego wskazywały na to, że jednak posługiwał się jakimś limitem krwi. Godność jego przeciwniczki jednak nic mu nie mówiła, więc to właśnie tę walkę siedemnastolatek będzie obserwował najchętniej.
No, obserwowałby, gdyby Tamaki nie popsuła mu planów. Minęło zaledwie kilka chwil, a dwie z aren pokryły się mgłą ku niezadowoleniu tłumów. Youmu (chyba tak miała na imię; głowa młodzieńca zaczynała pobolewać od dużych ilości informacji) pokazała bardzo ciekawą umiejętność. Dziwny, ciemny twór wytworzył się przed nią i na chwilę przykuł uwagę większej części widowni. Druga zaś z aren oscylowała wokół Uchihy, która od razu rzuciła się do ataku i wystrzeliła ognistą kulę w stronę swojego przeciwnika. No, tego można było się spodziewać.
Ostatecznie Tohaku był jednocześnie poirytowany użyciem przez walczących Kirigakure no Jutsu, ale z drugiej strony to zmniejszało ilość szczegółów, na których musiał się skupiać. Jego wzrok leniwie przesuwał się między dwoma arenami, chłonąc jak najwięcej informacji.

---

W wątku: Minoru, Shins.

[Rokuramen Sennin]

Pióra z nieba Wokół rozbrzmiewał gwar. Głosy rozmów zlewały się z gorącymi okrzykami pochlebstw jak i obraz kierowanych w stronę areny, na którą skierowane były oczy. Rozpoczynała się nowa runda a wraz z nią trybuny pęczniały nowymi emocjami. Słodko-słony zapach przekąsek, miraż kolorów barwnych kimon, blaski odbite w broniach zebranych shinobi i cienie rzucane przez słomkowe kapelusze prostych ludzi stanowiły jedność z kakofonią dźwięków. Bodźców było naprawdę wiele i czasem ni słuch, ni wzrok, ni nos nie wiedział, na czym powinien się skupić, jeśli nie był skierowany prosto na arenę.
Był jednak jeden element, który przyciągnął uwagę wszystkich.
Słoneczna pogoda i błękit nieba zostały przecięte bielą piór, które zaczęły się sypać z niego deszczem. Delikatne, ulotne, rozpryskiwały na swoich krańcach blask dnia jak kryształy. Mamiły wzrok przez krótką chwilę. Po tej krótkiej chwili zaczęliście odczuwać ogromną senność, która szybko ugięła pod wami kolana.
Zasnęliście.
Osoby, które utrzymały się na nogach, miały okazję usłyszeć wyjątkowo głośny śmiech, który w przerażającej ciszy rozbrzmiewał echem na całej arenie. Na loży vipowskiej ktoś rzucił się na ziemię i zaczął tarzać ze śmiechu. Kazuo, lider Kouseki, kisnął niemiłosiernie z przedstawiciela swojego rodu. "SWÓJ CHŁOPAK!" - dało się wychwycić.
Sędziowie na arenie zbiegli się do jednego miejsca, naradzając. Nie trzeba było długo czekać na krzyk, że rzucona została iluzja. Stojący na nogach ninja i samurajowie zaczęli rozchodzić się i budzić tak zwykłych ludzi jak i shinobich i kunoichi.

Uwaga: osoby wypisane poniżej zasypiają po zobaczeniu piórek. Jeśli kogoś pominęłam przypadkowo, poproszę o PW. Osoby, które nie zasypiają, otrzymują taką adnotację przy swoim nicku.

Tohaku
Shins
Yuto Koseki
Isei
Minoru –

  Ukryty tekst

[Minoru]

Minoru bardzo ucieszyło miłe powitanie przez obu shinobi, no może nie obu, ale nie wygonili go, a to już coś. Postanowił usiąść, na miejscu, które jeszcze do niedawna grzał Yoshomitsu i włączyć się w dyskusję.
- pochodzę z Soso, piękny rejon wyżynny rządzony przez niezrównany ród Yamanaka. - Zawsze był dumny ze swojego pochodzenia i uważał, że kraj, w którym, każdy przestępca jest wyłapywany niemalże od razu jest jednym z lepszych miejsc do życia. Jego wzrok powędrował jednak w kierunku Tohaku, który przedstawił się mu dopiero co.
- klan Yuki, poznałem kiedyś jednego z członków tego klanu. Pokazał niewiele, ale jego kekkei genkai było zaiste interesujące. - wspomnienia z pobytu w morskich klifach podczas koronacji cesarza, jakoś tak same napłynęły mu do głowy.
Jednakże, właśnie miały zacząć się pierwsze walki. Minoru skupił się na moment na zawodnikach chcąc ocenić każdego z nich.
- znacie któregoś z nich, macie jakichś faworytów? - wskazał palcem w kierunku aren, pytanie kierując do obojga z towarzyszących mu shinobi. Sam musiał przyznać, że jedynie znał klan Hyuga i to właśnie na nich stawiał swoje pieniądze.
- Ja stawiam na tą dziewczynę z Hyuga. Jeszcze niedawno temu mieliśmy z nimi wojnę i ich styl walki dał się nam we znaki, a przed ich oczyma nie da się uciec - wyjaśnił powód swej decyzji, swym kompanom. I mówił by jeszcze więcej i dłużej, gdyby nie nagła zmiana sytuacji. Coś przemknęło przed oczyma Minoru. Jego wzrok automatycznie zaczął kierować się w stronę spadającego obiektu.
- Piórko? - coś mu nie pasowało, nie wiedział jeszcze co, lecz jego zmysły podpowiadały mu, że pochodzenie piórka nie jest naturalne. Trwało to chwilę, lecz w końcu zrozumiał, z czym ma doczynienia. Było jednak za późno na reakcję, a jego oczy poczęły zamykać się niemalże same.
Nie wiedział ile minęło czasu, ani kto go zbudził. Czuł się jednak jak gdyby przeżywał najgorszego w życiu kaca. Rozejrzał się na boki, starajac się zrozumieć, co też właściwie się stało. Do jego uszu zaczęły dolatywać pierwsze słowa ze strony samurajów.
- Cholerne genjutsu - zaklął pod nosem, podnosząc się z podłogi na swoje miejsce. Musiał chwilę odetchnąć, nim ponownie będzie sprawny.

W rozmowie:Shins,Tohaku

[Shins]

Rozmawiając z Tohaku i Minoru Shins obserwował co dzieje się na arenach w nadziei, że zobaczy coś interesującego. W pierwszej chwili rzucił okiem na arenę Yoshimitsu, na której - jak nie on - Kaguya zamiast rzucić się na przeciwniczkę odczekał i odrzucił ją za pomocą techniki fuutonu. Dosyć skutecznie. Jeśli mafioza zachowa spokój do końca walki, będzie miał szansę ją wygrać. Szczególnie, że białooka dziewczyna rzuciła się do walki bez konkretnego pomysłu - a przynajmniej tak zdawało się Douhitowi, gdy obserwował jej próby obicia kościanego wojownika - "Ja tam kibicuje Kaguyi. To mój kumpel, to głupio byłoby, gdybym kibicował komu innemu" - odpowiedział Minoru

Dosyć sporą dynamiką okazała się też cechować walką Sagisy i Jun'ichiego. Wypuszczona kula ognia przez dziewczynę, zaskakująco wysoki skok, notka odbita falą powietrza, dziewczyna lecąca kilkanaście metrów do tyłu. Całkiem ciekawie. Zupełnie inaczej, niż pojedynek między Hoshigakim a Masako - na ich arenie nie działo się od początku w zasadzie nic ciekawego, nie zdążyli zrobić nic, co mogłoby ujawnić ich zdolności.

Walką, na którą zwrócił szczególną uwagę była też ta, w której wzięła udział Youmu - "Jednak Maji" - pomyślał Shins, gdy dziewczyna zaczęła zbierać żelazny piach - "Patrzcie! Ta dziewczyna to Maji" - rzucił rozmówcom informację na temat Nanatsuki - "Kontroluje żelazo". Chciał się już spytać, czy któryś z nich wie, w jaki sposób walczy jej przeciwnik, jednak nie zdążył, bo z nieba zaczęły spadać piórka, a sam Shins zasnął.

Shins zbudził się widząc nad sobą przypadkowego widza, który wyrwał go z genjutsu - "O kuźwa. Co to było?" - zadał w eter pytanie nie do końca będąc jeszcze świadomym, bo dopiero się wybudzając. Zdążył jeszcze tylko szybko powiedzieć - "Dzięki" - i mężczyzna, który go wybudził odszedł, rozbudzając przy okazji także Tohaku - "No! Tośmy pospali. Widowiskowe te walki!" - zażartował Shins - "Ciekawe co to było. I kto za to jest odpowiedzialny" - zadał pytanie, choć nie spodziewał się odpowiedzi, która - ku jego zaskoczeniu - nadeszła od strony sędziego - "Patrzcie! A więc ten cały Toshiro włada genjutsu. Ciekawe. Chłopak szybko skończył. Na moje, to on powinien to wygrać" - skomentował wynik walki.

Chwilę jeszcze poobserwowali walki - na arenie walki między Hoshigakim, a Masako pojawiła się mgła, zasłaniająca pole walki i uniemożliwiająca jakąkolwiek obserwację. Podobnie stało się na polu walki między Kaguyą, a Hyuugą, choć tam zostało to przerwane to przez krótką napierdalanką na bliskim dystansie, co było dosyć widowiskowe. Jednak po chwili mgła znowu zakryła pole walki - "No w chuj dużo tu zobaczy. Chodźcie się przejść po trybunach, bo tu nie ma nic do oglądania" - zaproponował kompanom.

Wątek: Tohaku, Minoru

Nastepny wątek: Trybuna zachodnia

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Chłopak z wdzięcznością chłonął kolejne informacje, które tak chętnie były mu serwowane przez rozmówców. Dobrze, że nie czytali mu w myślach, bo takie profesjonalne podejście do niezobowiązującej rozmowy mogło być irytujące. Nawet shinobi mieli prawo do rozrywki, ale jednak jego zdyscyplinowany umysł stawiał sprawy służbowe na pierwszym miejscu. Co nie zmienia faktu, że był nieco poirytowany rozwijającą się konwersacją. Ot tak, bez konkretnego powodu, po prostu czuł się nieco przytłoczony ostatnimi chwilami. Tak jak na co dzień rzadko zamieniał z kimś więcej niż kilka słów, tak teraz rozmawiał z dwoma osobami, a jednej z nich obiecał przejście się po trybunach i "rozejrzenie się", co w słowniku normalnych ludzi znaczyło pewnie "porozmawiać z kimś ciekawym". Ech, kłopotliwe, ale czy to nie dobra okazja, by popracować nad tym, co postanowił sobie w drodze do Yinzin? Oczywiście, że dobra, ale nawet najlepiej wyszkolone jednostki czasem ulegają przyziemnym nawykom takim jak utrata motywacji po napotkaniu przeszkody.
— Niezrównany ród Yamanaka? — powtórzył po ciemnowłosym rozmówcy, puszczając mimochodem uwagę dotyczącą jego Kekkei Genkai. Oczywiście, że jest interesujące, ale nie miał powodu do zdradzania szczegółów. Tohaku oderwał wzrok i przeniósł go na dwudziestoparolatka. — Jak mniemam też do niego należysz, Minoru-san? Wybacz, ale muszę przyznać, że nigdy nie słyszałem o tym klanie, pewnie przez to, że dopiero niedawno po raz pierwszy opuściłem Morskie Klify. — Słowa spływały z ust siedemnastolatka z niecodzienną dla niego łatwością. Może to rzeczywiście nic strasznego? Choć "strasznego" to dużo powiedziane. Jako tako nie bał się ludzi, a po prostu czuł się w ich obecności niekomfortowo. Tak czy siak, skoro już musiał przebywać w ich obecności (a chwilami, o dziwo, sprawiało mu to przyjemność), to w miarę możliwości zachowując wszelkie konwenanse chciał ich nieco pociągnąć za język.
— Nie znam nikogo z walczących poza Yoshimitsu-sanem, więc niewiele powiedzieć. — Ot, taka nijaka odpowiedź na kolejne pytanie Yamanaki. Znacznie mniej nijakie było to, co Shins powiedział o jednej z walczących. Żelazo? Czyli ta dziwna substancja, którą wytworzyła Youmu, była żelazem. Cholernie interesująca umiejętność.
Niemalże tak samo interesująca jak te piękne piór... zaraz, skąd tu się wzięły te wszystkie piórka? Pytanie pozostało bez odpowiedzi, bo w jednym momencie senność dopadła Tohaku z pełną mocą. Dobrze, że barierka była w miarę wysoka, bo w przeciwnym wypadku po opadnięciu na nią runąłby na jedną z aren, a tego zapewne nikt sobie nie życzył.
Nie wiedział ile czasu minęło, ale z pomocą przyszły słowa sędziego, które zadudniły we wciąż jeszcze otępiałej głowie tuż po tym, jak chłopak poczuł na sobie czyjąś dłoń. Genjutsu, Nishiyama Toshiro, zwycięzcą zostaje Youmu Nanatsuki. Mniej więcej tyle wyłapał jego budzący się umysł, gdy podnosił się z powrotem do pozycji stojącej, próbując się jakkolwiek rozeznać w sytuacji. Kurwa, tak mocne Genjutsu, że uśpiło całą widownię? Z błyskiem ekscytacji i podziwu w oku Tohaku zgodził się z Shinsem.
— Też tak uważam. Teoretycznie można to uznać jako atak na trybuny, ale tak naprawdę nikomu nie zaszkodził, zresztą — wskazał na dwie pokryte mgłą areny — pewnie i tak byśmy posnęli. — Ach, ależ dziś żartobliwy ten Tohaku. Normalnie dusza towarzystwa.
Choć przez chwilę mogłoby się wydawać, że nawet nie ma sensu wypatrywać Yoshimitsu, z którym niedawno rozmawiał, to zaistniała sytuacja szybko to zweryfikowała. Mafiozo walczył, nie... napierdalał się ze swoją przeciwniczką, na zawołanie wysuwając kości ze swojego ciała. No i po raz kolejny stonowany młodzieniec musiał się poddać podekscytowaniu. Zasłonięte usta otworzyły się jak u małego dziecka, gdy nie mógł oderwać oczu od tego pojedynku. Mimo tego, że jedna z walk zakończyła się w przedbiegach, a na dwóch innych arenach pojawiła się gęsta mgła, to ta tura zmagań już wtedy dostarczyła mu więcej emocji niż cała pierwsza część. Potem jednak Tamaki znowu zniknęła, a razem za nią faworyt Shinsa, na którego propozycję siedemnastolatek chcąc nie chcąc musiał przystać. Po pierwsze dlatego, że już wcześniej zapowiedział, że się z nim przejdzie, a po drugie dlatego, że tak naprawdę mogli obserwować tylko jedną z trzech walk. Nuda, nawet dla tak aspołecznego człowieka.
— No to chodźmy — rzucił krótko, ukrywając swoje poirytowanie zarówno tym pomysłem, jak i swoją "obietnicą", po czym ruszył w kierunku zachodniej trybuny.

---

W wątku: Minoru, Shins.

---

[z/t -> click!] [wraz z Minoru (?) i Shinsem]

[Minoru]

- Genjutsu, ale takie z którym jeszcze nie miałem do czynienia, ten kto je użył musi być niesamowicie uzdolnionym w sztukach iluzji… najgorszy typ przeciwnika - wyjaśnił, Shinsowi, swoje domysły bazując na własnym oglądzie w kwestii genjutsu. I był pewien, że w prawdziwej walce walka przeciwko Toshiro mogła przebiec tylko na dwa sposoby. Albo będziesz szybszy od niego i pozbawisz go przytomności, albo on złapie cię w genjutsu i sprawa będzie skończona. Nie potrafił sobie wyobrazić pojedynku tego człowieka, który trwa dłużej niż jedną minutę, no chyba, że Toshiro zechce. Bardziej jednak zainteresowała go jego przeciwniczka. Kontrola żelaza do takiego stopnia, że można było używać go jako budulca dla innych struktur. Z tego co Minoru widział i rozumiał, to miała ona całkowitą dowolność w kształtach jakie tworzyła. Przerażające.
- Jak można wygrać z czymś takim?! - Zapytał, mając na myśli ogromną konstrukcję, na której jeszcze niedawno znajdowała się przeciwniczka Toshiro. Pozostałe walki również były bardziej widowiskowe. Zupełnie jak gdyby ktoś specjalnie ułożył w taki sposób mecze. Wciąż kibicował swojej faworytce z klanu Hyuga i sporo wskazywało, że to właśnie ona wygra, a przynajmniej do momentu gdy zasłoniła wszystko mgła. Oczywiście Minoru wciąż wiedział, gdzie znajdują się obaj zawodnicy, tylko co z tego, skoro nic mu to nie mówiło.
- Ja? - zwrócił się do Tohaku, który zapytał go o jego przynależność do klanu. Spauzował na minutkę, zastanawiając się co odpowiedzieć. Nie znał tego człowieka, nie wiedział co też może knuć w swojej głowie. Nie wszyscy przepadali za klanem Yamanaka i Tohaku mógłby chcieć wykorzystać Minoru przeciw klanowi. Z drugiej strony, sam podał swoje nazwisko, zdradzając swoją przynależność do rodu Yuki, więc może jego intencje były niegroźne.
- Nie, moja rodzina służy klanowi Yamanaka od pokoleń, ale nigdy się nie wżeniliśmy w ród. Zresztą, mój klan ma inne specjalizacje niż nasi panowie. Wszyscy członkowie klanu są niezwykle wytrzymali i cechują się wrodzonymi predyspozycjami do raitonu. - uniósł swą dłoń, przed twarz i lekko ją zaciskając, posłał po całej jej długości wiązkę elektryczności, uwidocznioną w postaci łuku elektrycznego. Nie trwało to długo, nie chciał przecież, by strażnicy go obsiedli i wyrzucili.
- Ot, tacy z nas ochroniarze - wzruszył ramionami, uśmiechając się jednocześnie, na znak, że to nic wielkiego. Jego wzrok powrócił w kierunku aren, lecz jak na razie wszystko wskazywało, że pozostałe pojedynki nie mają zamiaru jeszcze się skończyć. Wtem Shins nie wytrzymał i zaproponował udanie się w kierunku innych trybun, nie podobało mu się to, tam gdzieś był osobnik z niezwykłą chakrą i ci którzy byli razem z nim…
- Ooook - odpowiedział, w końcu, przeciągle. Miał tylko nadzieję, że nie wpakuje się w jakąś kabałę.

W rozmowie:Shins,Tohaku

Z/T

[Hikari]

Po wyjściu z Onsenu skierował się do gospody, ale większość miało pozajmowane pokoje. Chwilę pobłądził szukając odpowiedniego ośrodka, aż znalazł jakiś nierzucający się aż tak w oczy turystom. W środku wszystko było raczej średniej klasy, sake, posiłek czy też łóżko noclegowe. Hikari siedział do późna w nocy rozmyślając czy rzeczywiście nie powinien skontaktować się z uczennicą wybijając sobie ten pomysł z głowy. Przełożyło się to na mozolny poranek, a potem niemalże spóźnienie na walki przez zapewnienie sobie dwóch manierek sake. Zdążył na zapowiedzi uczestników.
Jedną z aren pokrył dym, przez co nie możliwe było zauważenie czegokolwiek zgodnie z słowami znajomych spotkanych i poznanych w onsenie. Jego uwagę w tamtym momencie skupiły pozostałe widowiska, posiadaczka byakugana bardzo zbliżyła dystans co dawało szansę na widowisko. Wymierzyła kilka ciosów z bliska, ale niejaki Ekko wykonał uniki aby po chwili skupić się na rzucaniu bronią i utrzymywaniu dość bliskiego dystansu. Czy znajdzie coś na przełamanie sytuacji? To się jeszcze okaże, w międzyczasie jego uwagę przyciągnęły wybuchy na arenie gdzie była mgła. Po jej rozrzedzeniu bez wątpliwości przewagę miała przedstawicielka Uchiha zadająca już wcześniej jakiś cios w poparzone plecy niejakiego Yuu.
Trudniejszy moment przeżywała druga dziewczyna pochodząca z rodu mającego sharingana. Sagisa walczyła z władającym piaskiem, co jest upierdliwe do pokonania. Zanim cokolwiek wywnioskował podniosła się wrzawa odnośnie wydarzeń w ostatnim pojedynku, gdzie posługujący się raitonem uwięził swoją przeciwniczkę posługującą się żelaznym piachem w elektrycznej klatce. Żałował przegapiając całą akcję, ale młodzieniec mógł być ciekawy do oglądania co zanotował na ewentualną następną kolejkę jeżeli wygra. Wciąż zwycięstwo nie zostało ogłoszone.

[Ichirou]

Pierwszy dzień turnieju był dniem pełnym wrażeń i jeśli kolejne miały wyglądać podobnie, to istniało ryzyko, że historia zatoczy koło i pojawi się jakaś powtórka z Pustynnego Pogromu przynajmniej w mikro skali. I chociaż Ichirou miał w sobie trochę niespokojnego ducha, którego ciągnęło do konfliktów, to tym razem jednak nie miał szczególnej ochoty do wikłania się w jakieś nowe, burzliwe wydarzenia. Chciał umiarkowanego spokoju nie dla samej pacyfistycznej idei, co po prostu chęci załatwienia swoich interesów w dogodnych warunkach.
Jakoś to wszystko tak się potoczyło, że Seinaru chyba stał się jego towarzyszem podczas pobytu na Lazurowych Wybrzeżach. Razem siedzieli na trybunach i oglądali walki, razem witali się z kolejnymi znajomymi, razem poskramiali nieprzewidywalnego zadymiarza i użerali się ze strażą, razem udali się na strawę i spoczynek. Brakowało chyba jeszcze tylko, żeby zaczęli razem spać, no ale w sumie w nocy dzieliła ich zaledwie jedna ściana. Tak czy inaczej, przez większość mniej lub bardziej cieszyli się swoim towarzystwem i chyba tak miało już pozostać do końca igrzysk na Lazurowych Wybrzeżach. Złotooki Sabaku działał zazwyczaj w pojedynkę, więc nie był do końca przyzwyczajony do nieco innej sytuacji, ale na ten moment obecność Keia mu nie wadziła. Mieli przecież tworzyć zwartą grupę, stąd jakiekolwiek zgrzyty już na tym etapie rzucałyby złe światło na obraz dalszej współpracy.
Po zjedzeniu śniadania opuścili lokal i ruszyli spokojnym krokiem w stronę areny. Podczas tego krótkiego przemarszu władca piasku zwrócił uwagę na humory swojego wspólnika, które na koniec poprzedniego dnia były naprawdę kiepskie. Wczorajszy incydent i reakcja straży w głowie Ichiego zostały już zepchnięte gdzieś w kąt. Dla niego tematu był już zamknięty, nie chciał go już rozwlekać, bo nie było po co.
- Tam jeszcze nie byłem, może mają dobre jedzenie – zasugerował, kierując przy tym wzrok w kierunku północnego sektora trybun, kiedy znaleźli się już na zatłoczonej arenie. Chyba mieli minimalny poślizg, ponieważ walki przed momentem się zaczęły. Nie było jednak na tyle późno, by żałować spóźnienia, więc po prostu ruszył w wybrany obszar trybun, zerkając po drodze na zmagania młodych wojowników.
Chwilę lub dwie później bursztynowe oczy wychwyciły na widowni znajomą postać – Hikariego, znajomego sprzed ładnych paru lat, który udzielił wsparcia podczas bitwy o Atsui. Nie widzieli się już szmat czasu, ich jedyny kontakt ograniczyły się do listów, które i tak zostały posłane dobrą chwilę temu.
- Ty, Hikari tam siedzi. Znacie się już, no nie? – odezwał się do samuraja i pokierował się w stronę Terumiego. Przecisnęli się między rzędami trybun, chyba nawet wyłapali jakąś uwagę dotyczącą zasłaniania widoku, ale Ichirou odpowiedział niezbyt miłym spojrzeniem i na tym się skończyło.
Moment później znaleźli się już przy długowłosym o różnokolorowych oczach.
- Te Równiny to chyba coraz bardziej wietrzne skoro cię aż na Lazurowe wywiało – rzucił luźno na powitanie. Potem zerknął na areny, przegładził dłonią włoski i później wrócił uwagą do Hikariego.
- W sumie to nie wiem, czyja była teraz kolej na odpisanie listu, ale jeśli moja, to wybacz. Trochę zarobiony ostatnio jestem, a poza tym mam niezbyt wyrobiony nadgarstek i zaczyna mnie boleć, jak za dużo piszę – wytłumaczył się na szybko z ewentualnego nietaktu, a następnie rozejrzał się za jakimś wolnym miejscem obok Terumiego.
- No i co tam, rozprawiłeś się z tymi, z którymi miałeś się rozprawić? – zaczął nadrabianie zaległości, zahaczając o temat, o którym Hikari napomknął chyba w ostatnim liście.

[Seinaru]

Najadł się, napił, umył i wyspał. Po uciążliwym pierwszym dniu potrzebował chwili spokoju i relaksu, tym bardziej że pierwszy dzień turnieju obejmował również tłok na placu gdzie zebrała się ogromna rzesza ludzi, a także późniejsze przeciskanie się przez tłum, smród i hałas. Teraz jednak z nowym porankiem spoglądał w przyszłość nieco bardziej optymistycznie. Ichirou nie uciekł, był to pierwszy powód do zadowolenia. Seinaru przywitał go o poranku z nieco lżejszą głową i większym luzem. Sprawa Shikaruia już powoli zsuwała się na drugi plan, a na pierwszym pokazywało się ustalanie planu na drugi dzień turnieju. Propozycja była oczywista - oglądanie ćwierćfinałów. Oboje zgodzili się na odwiedzenie stadionu ponownie i udali się tam niedługo po porannym posiłku.
Zatłoczone tak samo jak poprzedniego dnia trybuny nie zachęcały do tego, aby siedzieć w ścisku i ryku kibiców. Keia interesowały jednak głównie odbywające się walki, dlatego też tym razem mniejszą wagę przykuwał do otoczenia, a większą do starć toczących się na dole. Czujne jednak pozostawało oko Asahiego, które wypatrzyło ich wspólnego znajomego. Jak okazało się po chwili, był to o wiele bardziej bliski kolega Ichirou niż samuraja, ale Seinaru nie zapomniał o manierach.
- Witaj Hikari. Nie wiem czy mnie pamiętasz, odbyliśmy kiedyś krótki sparing na kontynencie. - Chłopak nie zapomniał tej twarzy i kojarzył z nią dość kompetentnego shinobi, o którym jednak wciąż niewiele wiedział. Słysząc jak Ichirou zaczął rozmowę na temat listów, Kei nie omieszkał też przyznać się do swojej porażki w fachu listonosza.
- Co do listu który mi wtedy przekazałeś, niestety uległ zniszczeniu w drodze. Nie dostarczyłem go. - Zwierzył się i teraz mając już spokojne sumienie zasiadł na trybunach razem z Asahim i Hikarim. Nie był dobry w rozpoczynaniu konwersacji, a skoro panowie mieli już jakieś swoje tematy i może znali się nawet całkiem dobrze, to dobrze będzie pozwolić im najpierw uprawić mały small talk, aby ewentualnie później włączyć się do rozmowy, jeśli pojawi się jakiś ciekawy wątek.
Na razie więc Kei skupił swoją uwagę na oglądaniu walk, z których jedna zainteresowała go nawet bardzo. Panienka z którą Kuroi dyskutował zeszłego wieczora w ryokanie miała teraz niemałe kłopoty przez ciekawą technikę. Były nią kamienne filary rażące prądem, którymi została zaatakowana tuż po uderzeniu autentycznego pioruna prosto z nieba. Wyglądało na to, że Akaruidesu Yoake jest całkiem utalentowanym shinobi, który już teraz prezentuje bardzo przyzwoity poziom.

[Hikari]

Oglądanie walk nie pozwalało zbytnio na nudę, chociaż dalekie było to od ekscytujących pojedynków również. Zajęcie przy którym można spędzić czas, inaczej niż normalnego dnia. Hikari skupiał się dość na wyczynach uczestników, ale kątem oka zauważył zbliżającego się do niego mężczyznę. Jego twarz wyglądała jakoś znajomo, dopiero jak się odezwał będąc obok w jego głowie rozbłysło niczym od wybuchu notki świetlnej. Był to nie kto inny jak Ichirou Asahi, z którym od lat mieli kontakt tylko za pomocą pisma. Z wyglądu zmienił się trochę, najbardziej postarzał, przez co mijając się na ulicy przy pierwszym rzucie okiem nie rozpoznałby swojego znajomego. Poza nim przyszedł również Seinaru, którego rozpoznał natychmiast. Ich sparing był dużo świeższym wydarzeniem w jego głowie.
- Trochę, a Ty już nie taki samotny na wydmach.
Kiedy ostatni raz spotkał samuraja ten kierował się na spotkanie z prawdopodobnie ostatnim żyjącym z krwawego pokolenia przynajmniej wedle jego wiedzy. Terumi wnioskował, że podróżują razem, albo przynajmniej mają jakieś interesy skoro pojawili się w duecie. Nie to aby podejrzewał ich o jakąś głębszą relację w swojej luźnej odpowiedzi.
- Ciężko zapomnieć gdy mnie tak zaskoczyłeś swoimi umiejętnościami. Dobrze was zobaczyć po latach.
Odpowiedział z lekkim, ale szczerym uśmiechem na twarzy. Powód do tego jest banalny, Yogańczyk już dłuższy czas myślał nad spotkaniem siedzącego obecnie obok Sabaku, tylko nigdy nie mógł się zmotywować do podróży na pustynię. Nie przeszkadzał mu wszechobecny piach, ale również praktycznie niczym nie zachęcał kiedy miał wpierw uczennicę na karku, a potem czuł mafijny oddech na plecach. Pewnie, gdyby wystarczająco mocno chciał mógłby się wybrać w taką podróż, tylko nigdy nie było pewności czy zastałby starego znajomego w domu jego. W ich zawodzie wezwanie może nadejść w każdej chwili, więc nawet umówienie się nie jest gwarantem udanej wizyty.
- Cholera teraz wie, mi również nigdy nie wychodziło utrzymywanie kontaktu listownego. Większość czasu spędzam poza domem.
Hikari zupełnie się nie przejmował brakiem odpisu, sam nie dotrzymywał pod tym względem nigdy terminów do czego się przyznał. Zniszczeniem listu, który niósł Seinaru również, większość jak nie cała treść tam zawarta była nieaktualna.
- Zdarza się, przynajmniej adresat dowiedział się o moich intencjach.
Niektórzy mogliby szukać konfliktu w takiej błahej sprawie, ale Terumi wręcz przeciwnie. Doceniał szczerość, sam pewnie zapomniałby o całej sprawie po wszystkich latach. Prawdę mówiąc mogło być to nawet wspominane w korespondencji, ale nigdy nie przyłożył do tego większej wagi. Zamiast tego skupił się na ważniejszych tematach, tak jak teraz na swoim konflikcie skoro został o to zapytany.
- Do tej pory tylko wkurzam psując im niektóre gałęzi interesów.
Wzruszył ramionami rozkładając ręce na boki.
- Nigdy chyba nie wspomniałem, ale ten konflikt dotyczy mafii. Nie widzę aby mogło się to szybko zakończyć, najwyżej moją śmiercią gdyby znaleźli jakiś sposób aby poradzić sobie ze mną. Dotychczasowi wysłani zabójcy nie byli wielkim wyzwaniem.
Sięgnął wtedy pod płaszcz, aby wyjąć manierkę z sake i odkręcić ją.
- Tak więc ciągle siedzę w swoim konflikcie, paląc laboratoria gdzie prowadzą eksperymenty porywając wcześniej ludzi, czy podziemne areny skąd mieli kolejnych testerów. Nie nudzę się, ale nie przybliża mnie to do niczego.
Wziął łyka, a następnie podał metalowe narzędzie.
- A co u ciebie gdy już nie ścigasz Kaguya? Wybacz, ale nie pamiętam na czym skończyłeś w liście.

[Ichirou]

Oj tam, wcale się nie zestarzał! Dbał o siebie jak chyba żaden inny pan na świecie shinobi, więc upływ czasu był dla niego bardzo łaskawy. Po prostu wyglądał dostojniej przez elegancką, białą togę i bogatą biżuterię, niż jeszcze parę lat temu, kiedy również ubierał się najlepiej, ale nieco mniej klasycznie, a bardziej awanturniczo.
Seinaru z Hikarim znali się dosyć słabo, więc oczywistym było, że z klepsydrowego duetu to władca piasku miał być tym aktywniejszym uczestnikiem rozmowy. Sabaku rozsiadł się wygodnie, omiótł spojrzeniem sytuacje na poszczególnych sektorach areny, ale przez kolejne chwilowe swoje bursztynowe oczy zwracał głównie na Terumiego, z którym zaczął nadrabiać zaległości, bo tych pewnie narobiło się całkiem sporo.
Skinął głową na pierwszą odpowiedź dotyczącą sprawy nieprzyjaciół znajomego. Kiedy moment później padło hasło mafii, minimalnie ożywił się i otworzył szerzej oczy.
- Mówisz o tej z Shigashi? – dopytał, chcąc się upewnić, czy relacja Hikariego ma jakiekolwiek powiązanie z tym, o czym ostatnim razem rozmawiał z Yoichim. Nie kojarzył żadnych innych mafii, ale cholera wie, ile różnych mniejszych ugrupowań pałętało się po świecie. Mafia, o której mówił Hikari, nie brzmiała jednak na jakąś niewielką grupkę. Różne gałęzie biznesu, laboratoria, porwania ludzi, podziemne areny? Wyglądało na to, że nawet jeśli ich cele nie były skojarzone, to można było się przynajmniej dowiedzieć czegoś ciekawego.
- Nie boisz się o nich tak otwarcie tutaj mówić? No wiesz, ściany niby mają uszy, ale ludzie też je mają, a tych wokół trochę jest. Nie żebym cię uciszał, w sumie to mów więcej, bo chyba możemy mieć wspólnych wrogów - zagaił temat, zerkając przez moment na Seinara, mając nadzieję, że ten nie wyłączył się i wciąż śledzi przebieg rozmowy. Nie zdążył przecież opowiedzieć samurajowi o nowym, pobocznym celu Klepsydry, bo nie było jeszcze ku temu okazji.
- Myślisz, że dałoby się im dobrać do dupy? I to mam na myśli dupę siedzącą na najwyższym stołku – odrzekł nieco ciszej, bo sam na obecny moment nie potrafi ocenić, jak bardzo poważne jest przedsięwzięcie, o nad którym ostatnio trochę dumał.
Potem odebrał manierkę i upił łyk alkoholu. Już miał ją przekazać Keiowi, ale w ostatnim momencie złapał się na tym, że samuraj to przecież abstynent, więc ostatecznie spojrzał na niego wymownie, wzruszył ramionami i oddał manierkę Terumiemu.
- Z tym ściganiem to już przeszłość. Po rebelii w Tsurai, w której brałem udział, wszystko na pustyni idzie w kierunku pokoju i chyba nawet jakiegoś porozumienia. No więc szaleństw muszę szukać na zewnątrz i z tego mniej więcej powodu założyłem własną grupę. Klepsydra, słyszałeś, nie słyszałeś? – zapytał, zakładając nogę na nogę i rzucając okiem na turniejowe walki.
- No to Seinaru jest moim wspólnikiem, mamy już paru zdolnych ludzi, określone cele. Bitwa o Atsui, pamiętasz? No pewnie, że pamiętasz. Względem obecnego stanu rzeczy byliśmy wtedy smarkami, a to właśnie nieduża grupa shinobi i nie shinobi w sumie też dokonała czegoś, co przesądziło o wyniku wojny. Skoro kiedyś, mając mniejszą siłę i wiedzę, można było wpływać na losy prowincji, to teraz można decydować o tym, co dzieje się na kontynencie. Jasne, jeszcze sporo przed nami, no ale wiatr drąży skałę. Albo rzeka? Aa, no wiadomo, o co chodzi – stwierdził na koniec i machnął niedbale ręką, a potem znowu przeniósł część uwagi na sytuację na arenie, ponieważ wyłonili się już pierwsi półfinaliści.

[Hikari]

Wszystkie rozmowy od przybycia na turniej toczyły się odnośnie jego problemów z mafią, spotkał się nawet z małym przesłuchaniem podczas którego mało nie zemdlał, ale chłopak zadający pytania. W normalnej sytuacji mógłby zacząć odczuwać już zmęczenie wałkowaniem jednego tematu w kółko, ale nie w tym przypadku. Przychodziło to dość naturalnie Hikariemu, mimo ponad sześciu lat od ich ostatniej rozmowy nie poczuł aby cokolwiek się zmieniło. Musiał powiedzieć brakowało mu pogadać z kimś, z kim dzielił wspólne całkiem dobre wspomnienia o ile można to tak nazwać skoro ponad połowa dotyczy wojny w Atsui. To sprawiło, że po Inoshi byłby drugą osobą w kwestii zaufania.
- Taa, dlatego to jest takie upierdliwe skoro cała prowincja stoi po ich stronie.
Lekko westchnął po odpowiedzi, bo to było problematyczne. Nie tylko poprzez przewagę liczebną, ale ich głęboko zapuszczone korzenie potrafiące nawet manipulować ludnością cywilną. Jest to banalnie proste z ich władzą, której mieszkańcy muszą zaufać. Wszystko co słyszą pochodzi właśnie w głównej mierze od yakuzy, reszta jest brana za plotki.
Terumi wcześniej nie pomyślał nawet o ludziach mogących usłyszeć rozmowę, a przypomnienie wywołało uśmiech na jego twarzy delikatnie poszerzający się z końcem wypowiedzi. Poczuł lekką ulgę na sercu, bo gdyby miał prosić o pomoc po tylu latach byłoby mu lekko wstyd. Zawsze starał sobie radzić sam, to była pierwsza sytuacja przy której przyznał niemoc działając bez porządnego wsparcia.
- Nic nowego głośno nie mam zamiaru wspominać, a z wykryciem nie będą nigdy mieli problemu. Wystarczy jedno spojrzenie w oczy aby mnie rozpoznali.
Różnokolorowe źrenice mogły być spotykane, ale nie koloru zielonego i czerwonego. Prawdopodobnie był jedyną taką osobą na ziemi, a przynajmniej nie spotkał drugiej posiadającej podobne udziwnienie. Yogańczyk jednak spoważniał z kolejnym pytaniem, które przechodziło od razu do punktu końcowego bez pierdolenia. Niestety to jest o wiele bardziej skomplikowane niżeli władca piasku mógł pomyśleć.
- Dobranie się do jednej dupy niewiele pomoże, bo pozostaną jeszcze dwie z pozostałych rodzin. Miałem przyjemność poznać tylko jedną Hibiko, która sama w sobie byłaby ciężkim orzechem do zgryzienia. Z pozytywów powiem, że pewnie spodobałaby się tobie.
Mówił to również przyciszonym tonem na końcu lekko szturchając siedzącego obok kolegę łokciem.
- Będę szczery, cholernie ciężko będzie tego dokonać. Wypowiadając wojnę otwarcie musiałbyś mieć armię, yakuza mogłaby wciągnąć w to cywili. Ludzie na szczycie nie mają najmniejszych skrupułów przed wykorzystaniem czegokolwiek co da im przewagę. Próba cichej akcji na taką skalę byłaby bardzo ciężka do zorganizowania, dodatkowo pozbywając się jednej głowy zaraz ktoś ją zastąpi przez co sytuacja się nie zmieni.
Hikari mimo trudności narzuconego sobie zadania nie potrafił go porzucić po części przez niewielki wybór. Walka, albo ukrywanie się, bo nikt mu nie odpuści tamtych czynów. List gończy zostanie aż do jego śmierci, albo zmienienia sytuacji politycznej w jednej z dwóch największych osad na kontynencie. Dość jednak tymczasowo własnych kłopotów, bo przeszli do życia Asahiego, co rozpoczęło się od oddania manierki. Ten porzucił ściganie Kaguya, porozwiązywał sprawy pustyni, a następnie założył organizację zwaną klepsydrą.
- Jeszcze wcześniej nie miałem okazji, do Yogan-Ryu wasza sława wciąż nie dotarła.
Prawdę mówiąc przypominał sobie sytuację, kiedy w karczmie ktoś wspomniał o klepsydrze, ale nie skupiał się na tym myśląc o przedmiocie.
- Ta mała grupa w Atsui nie dokonałaby czegokolwiek bez całej reszty przyciągającej uwagę. Tylko dzięki nim mogliśmy uderzyć w najsłabszy punkt obrony, a ostatecznie bez obecnej liderki Kaguya udzielającej nam wsparcia wątpię abyśmy mieli aż tak wielki w tym udział. Niemniej rozumiem o co tobie chodzi.
Lekko skorygował wspomnienia Ichirou na temat ich dokonań, które mogły być brane za o wiele większe tak przedstawiane.
- Macie już jakieś sukcesy, a może dopiero zaczynacie?