Temat służący za notatnik dla każdego z graczy. Jeżeli więc siedzi Ci coś w głowie i chcesz to spisać oraz mieć zawsze pod ręką na forum - to ten dział właśnie po to jest.
Kana Yuki
Post
autor: Kana Yuki 3 sty 2019, o 17:19
0 x
Kana Yuki
Post
autor: Kana Yuki 4 sty 2019, o 00:58
Toshiro & Misae [C]
Kobayashi
Oshi & Keion Nick prowadzącego: HarumiNick biorącego/biorących udział: Oshi, KeionRodzaj misji: CStreszczenie misji: Link do misji: Wioska Tsuyia, Keion + Centrum Osady, Oshi Szlak transportowy, Keion + Port (powinien być szlak transportowy, ale się pomylił), Oshi Port Siedziba władzy, Oshi + Port, Keion Siedziba władzy Karczma "Akame" Ilość postów: Razem: 19/45 Wynagrodzenie dla MG: Standard + co łaska.Wynagrodzenie dla gracza: Standard + co łaska.
0 x
Kana Yuki
Post
autor: Kana Yuki 15 sty 2019, o 11:27
Taijutsu uniwersalne D C B
0 x
Kana Yuki
Post
autor: Kana Yuki 17 mar 2019, o 20:30
IMIĘ: NAZWISKO: PSEUDONIM: KLAN: Brak
PRZYNALEŻNOŚĆ: WIEK: ZNAK ZODIAKU: PŁEĆ: WZROST | WAGA: RANGA: GŁOS: *klik* WYGLĄD UBIÓR ZNAKI SZCZEGÓLNE CHARAKTER NAWYKI NINDO HISTORIA ROZDZIAŁ I Typowa jesień na południowej części kraju. Żółć, pomarańcz, czerwień, brąz. A właściwie szafran, złoto, cynober, karmin, ochra, rdza, cynamon, miedź, herbaciany brąz, tycjanowy pomarańcz i dziesiątki odcieni tychże kolorów wybijały z każdego centymetra Sakai. Bezleśne zbiorowisko dzikiej roślinności uginało się wraz z kierunkiem porywistego wiatru. Nie sprawdziły się mroczne proroctwa wąskiej grupki chiliastów z wybujałą wyobraźnią, przepowiadających nadejście Antykreatora dość precyzyjnie — na rok trzysta sześćdziesiąty piąty, miesiąc czwarty, dziewiąty dzień po rozpoczęciu kwietnia, znanego również pod nazwą "śmierć". Ale cóż, minął poniedziałek, przyszedł wtorek, po nim środa — i nic. Nie nastąpiły żadne kataklizmy, nie przybyli jeźdźcy bez głowy, żadne szatanisko nie opuściło gorących bram piekieł, by nawiedzić stroskanych wydarzeniami poprzednich lat ludzi. Nie zginęli również wszyscy oponujący interlokutorzy ani od miecza, ani od ognia, jadu jaszczurczego, żądeł skorpionów, głodu czy innej klęski wywołanej rękoma antagonisty. Nie stało się zupełnie nic. Koniec świata nie nastąpił. Świat nie zniknął, nie pogrążył się w chaosie czy wirze walki i nie spłonął. Przynajmniej nie cały. Natomiast stało się coś innego. Na ułamek sekundy zapadła wszechogarniająca ciemność, jakby oko cyklonu mrugnęło porozumiewawczo. Rozmyty blask srebrnego globu odbijał się w tafli źródeł. Potem nastąpiła cisza, zaskakująco głucha pośród ryku wichury. Burza wciąż jednak szalała wokół. Wyrywała krzewy i trawy, przewracała rozmieszczone na prymitywnych podwórzach przedmioty i zrywała wściekłymi podmuchami całe kawały powilgociałych desek z wątpliwej konstrukcji domów. Centrum miasta powoli przeradzało się w gruzowisko. Kawałki drewna z zerwanych dachów sypały się wszędzie niczym zabójcze, upiorne płatki diabelskich jabłoni. Wicher zdołał naruszyć lub częściowo zawalić niektóre słabsze budynki. Potłuczone szkło lśniło na chodnikach jak ostry, kanciasty grad. Odłamki szyb śmigały w powietrzu podobne lodowym shurikenom. Zwalone pomniki dawnych bohaterów żałośnie padały na twarz przed nowym zwycięzcą, nawałnicą. Ulicami lały się potoki wody i zalewały piwnice. Nurt niósł śmieci i błotnisty szlam. Yūichirō, kompletnie przemoczony, starając się osłaniać ramieniem twarz, szukał pośród, wolnych od światł,a uliczek drzwi do odpowiedniej gospody. Z coraz większym trudem odrzucał sterty desek, zgniecione przedmioty i złamane w pół okiennice. Zlany potem, umęczony mężczyzna spojrzał w przód. Wtem, w jego bursztynowe oczy wbił się znajomy, niezgrabny rysunek postaci z wydętymi policzkami. Będąc już u kresu sił ruszył, smagany kolejnymi uderzeniami wiatru. Podwoje zamknęły się z hukiem. W środku pomieszczenia, przy stłumionym świetle pochodni wbitej w prawy róg ściany, stało pięć kobiet. Trzy z nich przytrzymywało krzyczącą, wijącą się jak wąż kobietę z twarzą wykrzywioną w nieludzkim cierpieniu. Główna akuszerka siedziała przed położnicą w nadziei wypatrując wyłaniającej się z łona głowy dziecka. Druga dzieciobiorka dynamicznie moczyła przygotowane wcześniej ręczniki w bali z letnią wodą i ocierała czoło brzemiennej. Nie było żadnych instrumentów położniczych ani technik na wypadek nieprawidłowego przebiegu porodu. Więc gdy świat postanawiał nie przyjmować kolejnego rozwrzeszczanego dziecka na swe tereny pozostawało składanie gorliwych modłów ku bogini wielorakiego szczęścia. Yūichirō padł na kolana przy, zwisającej wzdłuż ramy łóżka, dłoni swej piętnastoletniej małżonki i ścisnął ją mocno powtarzając raz za razem, że jest przy niej. Kobieta nie reagowała. Pot z jej czoła sunął się ku brodzie i skapywał na prześcieradło, które miejscami było zabarwione na brunatnoczerwony odcień. Akuszerka stale informowała Shizukę o postępach w porodzie, a w odpowiednich momentach lakonicznie instruowała co robić i jak robić. Po urodzeniu się główki, barki dziecka zbliżyły się do zwężenia w kanale rodnym. Mając już przetarty szlak pojawiło się w ciągu kilku następnych sekund w rękach położnej. Zamknięte dotąd oczy Yūichirō otworzyły się gwałtownie wraz z pierwszym krzykiem dziecka. Roześmiał się radośnie, jakby ktoś opowiedział mu doskonały żart. W jednej chwili wstał i zaczął się kręcić wokół własnej osi podobny balerinie. Wyglądało to tak, jakby właśnie stracił dostęp do logicznego myślenia i w moment powrócił do dziecięcych lat. Machał rękoma jak rozwścieczona ośmiornica, a to wszystko w obecności pięciu obcych mu kobiet. Nie obyło się bez pobłażliwych spojrzeń. Szczęście, którym właśnie się upajał zawdzięczał - pośrednio, ma się rozumieć - akuszerkom. Shizuka z trudem wyprostowała rękę, a gdy jej mąż podszedł od razu pochwyciła go za kark i pociągnęła do siebie. Yūichirō bynajmniej się nie opierał. Pokornie pozwolił przyszpilić się do korpusu matki jego dziecka. Kochał tę kobietę. Kochał mocno i zapamiętale i, jakby tego było mało, szeptał do ucha zapewnienia o miłości. Pocałował swą ukochaną w policzek, potem zaś, zachęcony modłami pobożnych dzieciobiorek objął w dłonie leżące nieopodal małe, jałowe nożyczki i przeciął to, co uznawane jest za bezpośrednie powołanie dziecka do życia samodzielnie. W następstwie tych czynów porwał dziecię do góry, by położne mogły uczynić to, co uczynić muszą. Pan Harada bujał swymi rękoma lekko na boki, niczym łódka niesiona przez fale spokojnego morza w Hanamurze. Jedna z akuszerek przypatrywała się całemu temu zajściu z nieudawanym zadowoleniem, a przede wszystkim satysfakcją z pomyślnie wykonanej pracy. Widok radosnych jak ptaszek na wiosnę rodziców zawsze sprawiał, że rosła w niej chęć kontynuowania swej funkcji w społeczeństwie. Wtem, uderzone drzwi otwarły się z impetem, i to tak wielkim, że wyrwany z drzwi skobel wyleciał przez okno jak meteor. Shizuka wrzasnęła cienko i przeraźliwie, a stojąca przy Yūichirō dzieciobiorka gwałtownie, odruchowo niczym zwierzę, wyrwała z jego rąk niemowlę i zrównała się z innymi, stojącymi już pod jedną ze ścian, przerażonymi położnymi. Do izby wpadli bracia Kyuubei. Znani na terenach Shigashi no Kibu pod pseudonimem „Nijū shi”. Genezą ów przydomku był fakt, iż zawsze mordowali we dwóch i równie zawżdy wielokrotność drugiej w kolejności liczby. Z miejsca dało się miarkować, że nie była to wizyta przyjacielska, bowiem oboje ostrzegawczo zabezpieczali kciukami prawicy ostrze swych znamiennych mieczy. Yūichirō cofnął się dwa kroki, bliżej łoża ukochanej i drżącą dłonią wyciągnął sztylet zza pazuchy starego, połatanego niedbale płaszcza. Udało mu się to w znacznej mierze, ale tylko dlatego, że frontalny atak jeden z braci zwrócił ku Shizuce. — Ty dziwko! — zaryczał niższy, podobny karłom, puzzel wywlekając za włosy nagą od pasa w dół Shizukę z pościeli. — Ty wstrętna dziwko! Kobieta resztkami sił, pozostałych po wydaniu na świat dziecka, usiłowała rękoma hamować pęd sunięcia nagimi pośladkami po przeraźliwie zimnej posadzce. Na nic to. Mężczyzna był tak silny, że bez problemu mógłby podnieść ją ku górze i przyrznąć łbem. A wtedy, rzecz jasna, osunęłaby się bezwładnie na ziemię z głową groteskowo odchyloną do tyłu, jakby zapragnęła zapatrzyć się w słonce. — Myślałaś, że cię nie znajdziemy, ha?! — dorzucił starszy łapiąc wyjącą Shizukę za nadgarstek i jednym, zamaszystym ruchem pociągnął ją aż pod swe, monstrualnych rozmiarów, stopy. I nim ktokolwiek mógł zareagować, z rozmachem uderzył ją w twarz. Młody Harada stał, nie mogąc ruszyć ni palcem. Strach i przerażenie blokowały mu wszystkie receptory odpowiedzialne za działanie. Jedynie dłoń z trzymanym nań ostrzem o ostrości stępionego scyzoryka harcerza nieustannie drgała. — Nie waż się jej bić! — wydął w końcu, a głos łamał mu się i dygotał z popłochu i pasażującego uczucia bezsiły. — Nie waż się, słyszysz?! Okrzyk wywarł skutek, choć bynajmniej zamierzony. Bracia, zapominając na chwile o niewywiązującej się z umowy przyszłej-niedoszłej żonie stryja, podskoczyli do Yūichirō. W ułamek minuty zwalił się na niego grad uderzeń i kopniaków. Mężczyzna skulił się pod ciosami, zamiast się zasłaniać, uparcie próbował wycyrklować dzierżonym orężem w jednego z braci. Z marnym skutkiem, rzecz jasna. Harada kątem oka spostrzegł, jak starszy dobywa noża. Shizuka wrzasnęła rozpaczliwie. — Zostaw — warknął na brata niższy antagonista. — Nie tu! Yūichirō zdołał unieść się na kolana. Rozjuszony, barczysty mężczyzna, z białą ze wściekłości twarzą, ponownie walnął go pięścią, ciskając znowu o podłogę. Shizuka zakrzyczała świdrująco, a krzyk urwał się wraz z dźwiękiem uderzenia, które wydało jej lico. — Nie ważcie się...— wyjęczał, przyciskany butem do podłogi, ukochany kobiety. — ...jej bić! Starszy ponowił uderzenia. Jedno, drugie, trzecie... Po czwartym został powstrzymany przez brata. Najwyraźniej przerażony brakiem jakichkolwiek jęków. — Zostaw — powtórzył spokojnie młodszy z rodu Kyuubei ciągnąc na wpół przytomną, wciąż nagą, blondynkę za drzwi gospody. Wprost na ulewę i pobłyskujące na niebie błyskawice. — Idziemy — zarządził. I tak też zrobili. Wyszli, zostawiając nieprzytomnego mężczyznę i pięć akuszerek. Wpływy i znajomości sprawiły, że sprawie ukręcono łeb, a Shizuka... Cóż, słuch po niej zaginął. Plotki głosiły, że została zabita w okrutnym i długotrwałym procederze na pięć dni po wywleczeniu jej z łoża. ROZDZIAŁ II Gorąca kąpiel i względnie wygodne łóżko mają swoje uroki, ale kiedy jesteś sam jak palec, bo czym nazwać towarzystwo ojca pogrążonego w szklance z alkoholem, szybko przestają ci wystarczać. A gdy okażesz się jedyną odpowiedzialną, zdolną do pracy osobą w rodzinie, która poza znajomością literatury, sztuki i gotowania nie wie nic na temat życia w okrutnym środowisku, jakim przywitał cię świat już od narodzin, możesz czuć się nieco sfrustrowany. A sfrustrowane nastoletnie owoce miłości dwojga ludzi, to ostoja wszelkich niebezpieczeństw i nieprzewidywalności. Można się choćby spodziewać sprzecznych decyzji, nagłych zmian zachowania, gwałtownych spadów, a nawet szaleństw i dziwactw. I spodziewania te były trafne. Dlatego Inari od kilku godzin leżała rozciągnięta na materacu, gapiła się na łuszczący się sufit, piła rum, ćmiła ziołowe pety i intensywnie myślała. Tymczasem pijany staruszek krzątał się po mieszkaniu wielkości chusteczki do nosa, wciśniętym między rząd podobnym mu domów, w równie przerażającym stanie, porośniętymi jakimiś dziwnymi odmianami grzybów, z wydobywającym się z nich odgłosów awantur i dźwięków podobnym poruszającym się słoniom w składzie porcelany. W skrócie, bo i o taki warto się pokusić, przecudowne oblicze slamsów w Ryuzaku no Taki. Slumsów, w których wszystko cuchnie juchą, uryną i pieprzonym smutkiem. Yūichirō w przypływie alkoholowej chęci do świata, choć i to można by z łatwością obalić, mył miski i rozsypywał wokół siebie chrupki. Za nim ciągnął orszak kilkunastu kotów z ogonami wzniesionymi w górę jak lance. Uśmiechał się niemrawo, choć przypominało to bardziej grymas, znad sterty rybich głów i skrawków mięsa. W akompaniamencie następujących po sobie miauknięć rzucał powyższe na przemian z popijaniem somy. Kotom było wszystko jedno kto je karmi, po co, na co. W końcu były tylko kotami, a fakt posiadania ciepłego kąta z jakimiś pakami, drewnianymi skrzyniami, kocykami porozrzucanymi w każdym kącie i wyściełanymi, filcowym materiałem, koszykami, sprawiał, że wracały w coraz liczniejszym gronie. Fajnie, nie? Tak fajnie, że tylko siąść i płakać. Sytuacja nędzarza, który nie ma za co żyć i jeszcze w dodatku przyjmuje balast w postaci zapijaczonego ojca, bywa nacechowana romantycznym tragizmem tylko w głupich powieściach. Inari czuła się jak brudna ścierka, którą ktoś przetarł podłogę rzeźni. Rany na ciele znowu zaczęły broczyć krwią, nieznacznie, ale wystarczająco, by upaprać ubranie. W dodatku koszmarnie przemarzła w nocy. Okropnej, długiej jak wędrówka Ludu Wybranego. Jeśli nie nazwać tego upadkiem, to chyba z powodu cisnących się na usta bardziej dosadnych określeń. Wstała z trudem, rozpostarła ścierpnięte, obolałe ramiona. Cały ten świat wydawał jej się grubo przereklamowany. Od dawna zastanawiała się ile czasu przyjdzie jej tu spędzić; dni, tygodnie? Stąd już tylko krok do szaleństwa. Do eksplozji bólu, żalu i tak cholernej rozpaczy, że nie będzie miało znaczenia, czy życie jest darem, czy samobójstwo spowoduje przeklęcie cię przez jakieś bóstwo. Dziewczyna wyjrzała przez okno tylko po to, by zobaczyć przygnębiający, surowy świat. Ulice wydawały jej się nieznośnie hałaśliwie i brudne. I summa summarum, takie były. Obraz opatrzony tym wszystkim, czego wolałaby nie widzieć, a niestety, świat w dupie miał jej gust. To piekło. Jesteś w piekle Inari. W samym środku rozprażonego jądra wulkanu zwanego życie. Świat od dawna miał dla niej tylko jeden kolor. Czarny. Dusiła się. To trujące powietrze piekło ją w płuca przy każdym oddechu. Tkwiła w bezruchu orientalnego, ognistego lewiatana, powoli roztapiając się w żarze. Była tam, a jednocześnie znajdowała się gdzieś obok, za matową, przybrudzoną szybą, i patrzyła z boku na własne ciało. Znowu przeszedł ją dreszcz. Nie czuła się dobrze. W głowie kolebało jej się jak pod podkładem w czasie sztormu. Ucisk w klatce przemienił się w regularne, ostre rwanie, nogi wydawały się ulepione z gliny i waty. Wszystko to razem wyglądało kiepsko. Jak katastrofa, prawdę mówiąc. Ruszyła przed siebie, tym razem ostrożniej, barkiem pchając poluzowane z zawiasów drzwi. Wyłoniła się zza kawałka drewna, brocząc krwią na dywan. Sylwetka dziewczyny nie umknęła mętnemu wzrokowi ojca. — Aaa ty głdzie — wycedził po chwilowej próbie wyostrzenia twarzy własnej córki. — Póółźno ju...ż Milczała. Królowała cisza. Nawet puchate stwory zaprzestały mruczeć, wpatrując się na całą sytuację z zaciekawieniem. Świadomość ponurego czynu, którego zaraz dokona, przygnębiała i budziła w Inari nieustanne wątpliwości od momentu ukończenia osiemnastego roku życia. W tym momencie przestała sprzeczać się ze zdrowym rozsądkiem, sercem jak dzwon i cierpliwością samego zegarmistrza. Wątpliwość, która wdała się w momencie chwytania za klamkę drzwi wejściowych, wytworzyła serię pytań. Zostawić ojca? Ojca, który popadł w depresję, stwórca tylko wie dlaczego? Ojca, który sam nie przeżyje nawet tygodnia? Ojca, którego coraz częściej odwiedzają szemrane typy grożąc i wrzeszcząc o pieniądze, które przegrał w jakiejś oszukańczej grze? Tak. Zostawić. Odejść. Klamka ugięła się pod naciskiem wątłej, chuderlawej dłoni. — Żegnaj, tato — mruknęła przekroczywszy próg. Dziewczyna nawet nie spojrzała w jego twarz. Chyba głównie z uwagi na własną psychikę. Choć świadomość tego, że pijaczyna i tak nic nie będzie pamiętał, też mogła grać pierwsze skrzypce. ROZDZIAŁ III Przywdziany płaszcz unosił się na wietrze wraz z, ciemnymi jak smoła, kosmykami włosów. Inari przyśpieszyła kroku, opuszczając odruchowo głowę, w nadziei, że nie spotka nikogo znajomego, kto mógłby ją rozpoznać. Szła więc spiesznie, nie rozglądając się, ze wzrokiem wbitym we własne buty, modląc się o to, żeby jak najszybciej opuścić jedną z głównych ulic w dzielnicy. Nic nie jest tak smutne, samotne i ostateczne jak rozgwieżdżona noc. Inari tęskniła do wyimaginowanego obrazu domu, jaki poznała jedynie za sprawą stosu ksiąg. Dom diabli wzięli. I wszystko, o czym marzyła. Prawda wyglądała tak. Nie miała dokąd pójść, nie miała gdzie spać, była głodna i marzła. Sam połatany płaszcz nie sprawiał, że temperatura była znośniejsza. Jedyne co miała, to nic nie warte ideały i pięć monet, za których można co najwyżej kupić garść sypniętego ryżu najniższej jakości. Perspektyw było niewiele, zabić się, wtargnąć do jakiegoś pustostanu albo żebrać. Na żadną z tych opcji nie pozwalała jej duma. Duma, która zaprowadziła ją do Jaśminu.
INFORMACJE: KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: POSTACIE:
NATURA CHAKRY: STYLE WALKI: UMIEJĘTNOŚCI: PAKT: ATRYBUTY PODSTAWOWE: SIŁA WYTRZYMAŁOŚĆ SZYBKOŚĆ PERCEPCJA PSYCHIKA KONSEKWENCJA SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: KONTROLA CHAKRY MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY : 100%
MNOŻNIKI: POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ: NINJUTSU GENJUTSU STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
IRYōJUTSU FūINJUTSU ELEMENTARNE
KATON SUITON FUUTON DOTON RAITON KLANOWE PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE) PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE)
PIENIĄDZE: PH: MISJE D - 0 PREZENT OD ADMINISTRACJI
0 x
Kana Yuki
Post
autor: Kana Yuki 10 kwie 2019, o 16:49
Kopiuj [quote][dial]1/10[/dial][center][i]„Tytuł misji”[/i]
Nick misjobiorcy— misja R[/center][/quote][quote][akap]Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praesent euismod pulvinar sapien. Nullam pharetra quis diam ut ultricies. Nam lobortis sodales bibendum. In quis lacus maximus, vestibulum nunc eget, tincidunt felis. Fusce nulla tellus, rhoncus in dui vitae, porta tincidunt neque. Integer mollis elementum volutpat. Praesent id est eu sem iaculis eleifend. Aliquam condimentum nec ligula non maximus. Pellentesque lobortis vitae elit non venenatis. Mauris pretium odio non est faucibus laoreet. Aliquam erat volutpat. Suspendisse volutpat est vel enim euismod, eu accumsan nisl gravida. Proin commodo felis at tortor rhoncus, in euismod odio cursus.[/akap]
[akap]Proin dapibus nisi non gravida viverra. Suspendisse imperdiet justo quis dolor finibus mollis sed non lacus. Maecenas bibendum velit elit, ac porttitor sem blandit a. Praesent ultricies turpis rutrum ornare vulputate. Nullam egestas lobortis sollicitudin. Duis faucibus a magna tempor faucibus. Vivamus ac elit ut nisl commodo iaculis.[/akap]
[akap]Nulla rutrum commodo augue. Mauris mattis feugiat elit, nec aliquet lorem. Curabitur id velit risus. Aenean ullamcorper risus ac urna pretium posuere. Nunc mattis leo enim, nec sagittis elit gravida quis. Donec tempus metus sit amet finibus venenatis. Fusce in odio id ipsum interdum pulvinar. Sed cursus urna a mi vehicula fringilla.[/akap]
[/quote][quote][b]Słownik[/b]
[b]Postacie[/b]
1) [color=#BFFF00]Postać 1[/color]
2) [color=#FFBF00]Postać 2[/color]
[b]Mapa[/b]
[akap]*klik*[/akap]
[b]Inne[/b][ghide][/ghide][/quote]
0 x
Kana Yuki
Post
autor: Kana Yuki 23 kwie 2019, o 02:52
HISTORIA PROLOG Cisza. Promienie porannego słońca dopiero zaczynają zaglądać w okna, powoli wdzierając się między mikroskopijne dziurki w starych, finezyjnie splecionych firanach. Swą wędrówkę kończą na policzkach śpiących w kolebce niemowląt. Kołyska rozpoczyna leniwe kreślenie toru prawo-lewo wprawiana w ruch, rzec by można, niewidzialną dłonią Morfeusza. Maluchy śpią i wydają się nie drgać, ani poruszać. Zupełnie tak, jakby były kukłami prezentującymi piękno żłobień w metaforycznej freblówce. Zewsząd dobiegają przytłumione baśniowe szepty ptaków. Niektóre z melodii są tak czarujące, jakoby słowik grał swą pieśń dla chwytającego ostatnie oddechy cesarza narodów. Narodziny nowego pokolenia Shinobi niechybne zwiastują nowe możliwości uspokojenia sytuacji na świecie. Od zawsze w naturze występuje potrzeba harmonii; jeśli jest śmierć, jest i życie. Patrząc na śpiące dzieci, wydawać by się mogło, że wszystko to, co działo się kilka lat wstecz jest tylko złym snem i nocną marą. Niestety, nie dla wszystkich. Wokół gęstnieje mgła rozpaczy i żalu, wielu cywili skraca swój żywot, a jeszcze większa część doprowadza się do stanu szaleństwa. Zasady gasną, morale giną. Sens... umyka. Haru urodziła się w średnio-zamożnej rodzinie zamieszkującej tereny Sabishi. Przyjście na świat bliźniaczej pary niemowląt było swoistym ewenementem w kartach historii. W ów darze miejscowi dopatrywali się błogosławieństwa bóstw, w szczególności Okame. Zaś sami rodzice opatrzeni są aurą dobrze dobranej i kochającej się pary. Owszem, dobranej. Wszak na tamten moment małżeństwa rzadko kiedy były efektem miłości. Wszystko zostawało ustalane już przy narodzinach; kto z kim, dlaczego i z jakim posagiem. Liczył się dorobek historyczny rodziny i jej miejsce w hierarchii. Stroniono od zezwoleń na różnice w statusie majątkowym. Niemniej jednak młodzi, mimo przymusu, czuli realne uczucia względem siebie. Szacunek, oddanie i przede wszystkim, poczucie przynależności do drugiej osoby nie było im obce. Nic więc dziwnego, że bliźniaki rosły otoczone miłością i troską. Zarówno ze strony swych rodziców, jak i dziadków. W szczególności seniora rodu, zwanego również Ojiisanem . Pierwsze lata w życiu dziewczynki i jej niemniej urokliwego brata mijały beztrosko i sielankowo. Daremne doszukiwać się dramatów i ckliwych momentów. Rodzina starała się, mniej lub bardziej, by latoroślom włos z głowy nie spadł. Cudownym przywilejem był fakt, iż linia krwi, z jakiej się wywodzili, cieszyła się wśród szczepu Kaguya szacunkiem i poważaniem.Jirō , ojciec dziewczyny, był drugim w kolejności synem jednego ze znakomitszych shinobich tegoż klanu. Ciężko przyrównywać go do Jasności, ale pierdołą też nie był. To właśnie po nim dziewczę odziedziczyło urodę, a przede wszystkim umiejętności, które wkrótce zakwitną niczym pąki wiśni wiosną. Jeśli zaś mowa o matce, Asami , niewiele o niej wiadomo, bowiem skąpo się wyrażała, skąpo okazywała emocje i równie skąpe miała umiejętności. Wciąż jednak pochodziła z majętnej rodziny. Pozory zachowane. Towarzystwo brata sprawiało, iż od najmłodszych lat przejawiała silne poczucie empatii i obowiązku wobec drugiej osoby. Więź między nimi była, jak na dwuletnie dzieci, niesamowicie silna. Tak silna, jak miecze Samurajów. Yin i Yang. Jedno nie mogło istnieć bez drugiego, tak jak dzień nie może istnieć bez nocy, światło bez ciemności czy śmierć bez życia. Właśnie, śmierć... Żadnym zaskoczeniem było to, iż rodzice starali się z początku nie przywiązywać do dzieci. Wszelkie dane ukazywały, jak bardzo życie, w otoczeniu piasku oraz wydm, a nawet drapieżników, rzutuje na skalę umieralności dzieci. Co drugie pisklę gasło z racji nieprzystosowania się organizmu do panujących warunków. Wokół panowała atmosfera, która przygotowuje na takową możliwość. Wszystkich bez wyjątku, bowiem śmierć nie wybiera, czy jesteś młody, czy stary, biedny, czy bogaty. Żadne pieniądze nie są w stanie uiścić opłat żniwiarza. W zimę chłopca dopadają powracające duszności, w dalszym stadium również paskudne krwioplucie. Natychmiastowo zostaje odizolowany od siostry. Choroba, zdiagnozowana przez medyków, nie pozostawia złudzeń. Oczywiście, szukano leku i sposobów na wyleczenie malca; od konwencjonalnych, do tych mniej konwencjonalnych. Z marnym skutkiem. Umiera parę miesięcy później. A jego śmierć... Pozostaje jedynie śmiercią. Naiwnie doszukiwać się korowodu żałobnego, nikt nie rozpacza, nie traci zmysłów. Sytuacja wydaje się przejść zupełnie obojętnie wokół społeczności. Cóż, ludzie pustyni nie należą do sentymentalnych. Początkowo mała Shiro, bo tak zwykli nazywać ją rodzice, odznacza się poczuciem straty. Dziecięcy umysł nie jest w stanie wyjaśnić nagłego zniknięcia kompana zabaw, a wszyscy dorośli unikają tegoż tematu jak ognia. Brzmi okrutnie, jednak zarówno ojciec, jak i matka, wiedzą, iż wychowywanie Harumi w żałobie może skutkować późniejszymi ograniczeniami w jej psychice. Po latach, z dawnych uczuć względem nieżyjącego brata nie pozostał nawet ślad. Dziewczynka dorasta w przeświadczeniu bycia pierwszym i jedynym dzieckiem. Wspomnienia rozmywa czas, myśli znikają niczym przeterminowane. A przecież jako jedyny, na ten moment, spadkobierca ichniego dobytku, musi podążyć śladami wyrytymi przez cały ród. Przyszłość dziewczęcia zostaje bardzo szybko przesądzona. Starszyzna postanawia uczynić dziewczynkę swoistym reprezentantem rodziny. Ciężko zliczyć godziny treningu oraz łzy wylane w momentach, kiedy dziewczynka bynajmniej nie miała ochoty na czytanie kolejnych zwojów z zasadami, technikami i wielu innych arkuszy. Nacisk nie słabnie, a wręcz przeciwnie. Tworzy to kolejne, bardzo wyraźne, cechy charakteru Harumi; nieustępliwość i perfekcjonizm. Co prawda, można uznać to za zalety, ale wraz z oczekiwaniami rosną kompleksy. Wciąż wisząca nad białą czupryną myśl, że robi za mało, zbyt mało, by zadowolić rodzinę, spędza jej sen z powiek. Dziewczę stroni od pojedynków uparcie twierdząc, że pacyfizm jest jej bliższy, niźli wojowanie. Prawdę powiedziawszy, to zwykła wymówka. Kaguyia nie jest w stanie widzieć prawdziwego obrazu swych umiejętności, a wizja splamienia honoru, cóż, skutecznie zamyka ją w klatce własnych, wyolbrzymionych, słabości. Celem wyodrębnienia pożądanych cech w dziewczynce, zostaje jej przydzielony opiekun, który ma za zadanie towarzyszyć ośmioletniej, kościanej księżniczce w zabawach oraz wędrówkach po wiosce. Nikt, poza wtajemniczonymi, nie wie skąd wziął się chłopak o przebiśniegowych włosach i szkarłatnych oczach, jednak żaden członek rodziny nie podważa decyzji starszyzny. Strach, szacunek? Któż to wie. Opiekun staje się nieomal członkiem rodziny. Harumi spędza z nim praktycznie całe dnie. Włącznie z czasem przeznaczonym na sen. W końcu jest skarbem. A skarb trzeba pilnować. Wraz z biegiem lat dziewczyna jeszcze bardziej zapatruje się na ambitnego i silnego młodzieńca. Jego zdanie staje się istotniejsze niż te, które wypowiadają "stwórcy". Jego rady ważniejsze, niźli te wysławionego dziadka. A jego towarzystwo... Pocześniejsze. W roku trzysta siedemdziesiątym szóstym, w krajach kupieckich powstają ośrodki kształcenia shinobi. Ich otwarcie nie umyka uwadze rodziny Harumi. W nowych okolicznościach dopatrują się okazji, by odizolować dziewczynkę od Jina, który zdaje się, wedle plotek, podążać uczuciem innym, niż opiekun z osady względem uczennicy. Pozwolenie na rozrastanie się ziaren kłamstwa mogło zamknąć jej drogę do wżenienia się w wybranego, już z chwilą narodzin, chłopca. A na to nie mogli pozwolić. Postronni dukali, że wynikły jakieś fakty z jego życia, które sprawiły, że nie miał prawa dowiedzieć się, gdzie dziewczynka wyrusza. Summa summarum, wszyscy sumiennie dbali o powolne odsuwanie Harumi od opiekuna. A jemu samemu, cóż, zabroniono jakichkolwiek prób kontaktu z białowłosą z chwilą, w której uda się do wyznaczonego ośrodka. A kara za złamanie polecenia, cóż, wybryki Adolfa Hitlera, to przy tym nic. Wraz z przekroczeniem czternastego roku życia zostaje oddelegowana do kraju kupieckiego Shigashi no Kibu, a następnie na rok do Ryuzaku no Taki. W tym też momencie mimowolnie traci kontakt z nauczycielem, a równocześnie przyjacielem. Spędza tam cztery, pełne przygód, lata. Gromadzi wokół siebie mnóstwo przyjaciół, znajomych. Znacznie wzrasta jej świadomość na temat ludzi i ich postępowania. Ta wiedza z pewnością będzie niejednokrotnie przez nią wykorzystywana. Kontakt z rodziną był utrzymywany listownie. Rozłąka miała wspomóc proces samodzielności. A tak przynajmniej twierdziła starszyzna. Wraz z ukończeniem nauczania Harumi miała wstawić się w swej ojczyźnie. Oczywiście jako osoba niezwykle posłuszna i zasadnicza, nie zamierzała się buntować. Powód sprowadzenia dziewczyny do domu był prozaiczny. Osiągnęła wiek dojrzałości, kandydat na męża był gotów od dawna. Czas na ślub! Czy Harumi o tym wiedziała? Oczywiście, że nie. Któżby się przejmował tym, czego chce osiemnastoletnia dziewczyna? KOMU W DROGĘ TEMU BUT W TYŁEK List, otrzymany poprzedniego dnia, sprawił, iż uśpiona tęsknota za domem odżyła z dziesięciokrotną siłą. Harumi zdała sobie sprawę, jak wiele wydarzeń ją ominęło, jak bardzo pozmieniali się ludzie z Sabishi, a przede wszystkim, że mimo powierzchownej gruboskórności po prostu chciałaby w końcu zobaczyć swoją rodzinę. Portrety oprawione w ramki nigdy nie dadzą bliskości; nie przytulą, nie wesprą dobrym słowem. Być może taka relacja z ojcem i matką osłabia, ale każdy wie, iż za silnym shinobi - stoją silni rodzice. To oni nadają główny tor, którym będzie biec życie małego człowieka. Ostatnie dni w Ryuzaku no Taki białowłosa postanowiła spędzić na spacerach wśród miejsc, które pozwolą na wyciszenie przed długą drogą. Czas spędzany na pieszych wędrówkach miał pomóc w zaplanowaniu trasy oraz przygotowaniu spisu potrzebnego ekwipunku; miało to za zadanie znacznie zmniejszyć szansę na występowanie jakichkolwiek problemów podczas wyprawy w rodzinne strony. Pogoda zachęcała do przechadzek; słońce przyozdabiało lasy w żywe barwy, które niesamowicie cieszyły oko sprawiając, iż człowiek chciał chłonąć coraz więcej obrazów ów miejsc. Sama Haru popadła już w pewien trans chodzenia, nie myśląc o niczym konkretnym – wydawała się korzystać z danej jej chwili oddechu. Z letargu wyrwały ją odgłosy rozmów, idących niedaleko, młodych ludzi. Spoglądając na tablicę informacyjną spostrzegła, iż jest już całkiem spory kawałek poza miejscem, z którego rozpoczęła swój spacer. Niepewnie rozejrzała się po okolicy poszukując wzrokiem miejsca, w którym mogłaby na krótką chwilę spocząć. W oczy rzucił jej się stary, przewalony konar drzewa przyozdobiony mchem. Powoli ruszyła w jego stronę. Wcześniej wspomniany odpoczynek nie trwał zbyt długo, w zasadzie nie trwał wcale. Dźwięki, a właściwie kulturalne wiązanki słów, dochodzące do uszu dziewczyny obudziłyby zmarłego. Harumi obróciła głowę lokalizując źródło odgłosów; ktoś coś tnie, ktoś krzyczy. Zmarszczyła brwi obserwując całą sytuację z poczuciem lekkiego dysonansu. Niespecjalnie miała ochotę na obciążanie samej siebie czyimiś problemami, niemniej jednak wewnętrzna walka z empatią zakończyła się szybką kapitulacją. Przewracając oczami wzięła głęboki wdech i wstała z zajmowanego miejsca. Poczęła kierować się w miejsce całego ambarasu po cichu licząc, że jej potencjalna pomoc usprawni usunięcie nieproszonych gości. Znajdując się tuż za całą ferajną nieśmiało zwróciła się w ich kierunku. — Mogę jakoś pomóc? Oczywiście, szukać wzrokiem możliwej alternatywy, leku na zastaną przez nią okoliczność! Harumi, lustrując sytuację, doszła do wniosku, iż najprostszym rozwiązaniem, na ten moment, będzie zwyczajnie wydostać pojazd z zaciśniętych na nim gałęzi, konarów i innych tym podobnym. Niewiele myśląc wyjęła jedną z kości ramiennych i bez większego planu zaczęła przecinać zalegające roślinne kajdany. Pnącza i korzenie powolnie ustępowały. W pewnym momencie trzeba było zwolnić pracę, by tnąc przeszkody nie uszkodzić wozu. Prócz kołka, trzymającego koło na miejscu, przez co samo koło było luźne, wszystko szło sprawnie. Przyglądający się jej mężczyźni mogli odczuć pewne niepokojące wibracje na wysokości żołądka. W sumie, jaki człowiek by ich nie miał widząc, jak drobna dziewczyna najpierw wyjmuje kość z ramienia, a następnie ciacha nią zarośla; już pomijając fakt, iż z racji aktualnego położenia Haru, pewnie niewielu ludzi właściwie wie o jej szczepie. Dodając do tego uśpione myśli związane z zagrożeniem... Mogli zareagować zupełnie inaczej. Stan wozu? Brak zamocowania koła na osi, kołek od ciągłego brodzenia w korzeniach wreszcie uległ presji i pękł. A bez tego koło po kilku obrotach zwyczajnie z hukiem odleci, a to może oznaczać przeciążenie ośki i nawet jej pęknięcie. Harumi to typ uparciucha, jak już się podejmie, to choćby skały srały zadanie skończy. Oparła łokieć prawej ręki na kolanie z miną mówiącą mniej więcej "w co ja się wjebałam?". Chwilowy zastój w naprawie wozu spowodowany był kolejną zagwozdką. Kołka nie ma, do miasta jeszcze kawał drogi, struganie czegokolwiek z konarów, to dobry pomysł, jeśli chciałaby skończyć w następnym stuleciu. Rozejrzała się po okolicy, ni żywej duszy, ni czegokolwiek, co nadawałoby się do naprawy. Jak nie drzwiami, to oknem; zawsze jest jakieś wyjście. Spojrzała na lukę po kołku, następnie na dzierżony w lewej dłoni kościany miecz, znowu na lukę i... Najzwyczajniej w świecie ostrożnie umieściła kość w pustym polu licząc, że to wszystko nie jebnie w podróży. Kość ramieniowa ugrzęzła w osi. Czubek wszedł gładko, z luzem, ale fakt budowy ostrza i jego zgrubienie do kości stawowej na końcu kośćca sprawił, że zaklinowała się idealniej, niż niejeden wystrugany na szybko kołek by mógł. Koniec zadania? Bynajmniej. W końcu kupcy chcą udać się do miasta, a droga nie należy do tych najbardziej przejezdnych. Nie umiała, ot tak, odejść i olać sprawy. Toteż oferując swoją pomoc wystrzeliła do przodu, torując drogę... I już po kilkunastu minutach cała grupa wybiła się na główny trakt i zarazem główny szlak na w miarę uklepaną drogę. Kość zdawała egzamin, wszyscy byli zadowoleni. Wokół pola, doliny. W oddali, kilkaset metrów w dal, widać było jedynie grupkę kilku osób i rozbity namiot w postaci materiału na kiju naciągniętego i opartego o drzewo. Czyżby przecinka przez chaszcze minęła się z celem? Co, jeśli to bandyci...? Oni także zauważyli wóz. W obozie jest poruszenie. Gdyby ktoś usłyszał, jak piękne wiązanki puszcza w głowie ta młoda dama... Nakryłby się nogami. Odwrót mijał się z celem. Nigdy nie można okazywać strachu oraz słabych punktów. Rozkazy, jakie wydała dziewczyna, zadziałały jak rażenie piorunem na mężczyzn. Radośnie zrobili to, co zostało im wskazane jako must-have do zrobienia. Wskoczyli na wóz, kość zaskrzypiała niebezpieczne trąc o ośkę, ale nie ulegając ciężarowi... Dwie techniki i nagle mamy o dwóch szpakowatych i dwóch grubasków za dużo na tym pięknym świecie. Harumi wyszła z wozu razem ze swoimi klonami zostawiając prawdziwy duet w środku. Szła teraz ona, Hao i dwa klony... Aż doszli do obozu. Ognisko, namiot z kija na drzewie, ogólnie bardzo proste i tymczasowe schronienie. A kto na miejscu? Jeden dość chudy i młody czarnowłosy chłopak, a oprócz niego dwie chudziutkie, rachityczne kobietki. Jedna koło trzydziestki, druga w wieku Haru, obie blondynki, obie podobne. Chłopiec poczuł się zagrożony, poczuł, że musi bronić matkę i siostrę. Odsunął się krok, gotowy do walki. Ale skoro fatum stało się zadość i dziewczyna postanowiła wziąć rzucane jej przez życie wyzwania prosto na cycki, to wprowadziła misterny plan w życie. Jednak, wiadomo, wszystko okazało się nie tym, czym okazać się mogło... Mieli być bandyci, a jest rodzina potrzebujących osób. Osób, które muszą, również, udać się do miasta. Rozmowa okazała się kluczem. Młodzieniec nie opierał się zbyt długo, w zasadzie nie opierał się wcale. Być może to zasługa tego, że kwitli w prowizorycznym obozowisku x czasu, może to, że matka, właściwie na wstępie, zaufała białowłosej. Tego nie wie nikt i nikt też się nie dowie. Ishi pośpiesznie wskoczył na wóz. Summa summarum cały ambaras zakończył się pozytywnie nie tylko dla kupców, ale również dziwnej rodzinki. Jakoś... w rodzinnym gronie niefortunnych wydarzeń wszystkie troski przestały mieć znaczenie. I podróż minęła naprawdę przyjemnie. I bezpiecznie, a to najważniejsze. MISJA TRUDNE SPRAWY Po dotarciu do wioski i niekończących się uściskach oraz pożegnaniach, Harumi doszła do wniosku, że tak właściwie, zamiast bezczynnego sterczenia w mieście, mogłaby zrobić coś pożytecznego. Toteż dogoniła wcześniej wspomnianą rodzinkę, której matka napomknęła, iż potrzebuje pomocy. Pomocy, która krążyła wokół zakupu leków. Proste, nieprawdaż? No nie do końca, bowiem aptekarz od dawien dawna zaprzestał wydawać lekarstwa kobiecie twierdząc, że jest ćpunką. Ubóstwo, niemoc. To wszystko mocno odbiło się na wrażliwości Haru. Choć sama nigdy nie doświadczyła braków materialnych, to potrafiła wczuć się w problemy rodziny. Starsza kobiecinka wydawała się zaskoczona propozycją, jednak ostatecznie dotarło do niej, że jak dają, to trzeba brać. I tak też zrobiła. Zgodnie z zaproszeniem białowłosej cała gromada udała się do herbaciarni celem omówienia sprawy. W ten sposób już po dłuższej chwili, bo tempo było cokolwiek niskie, cała czwórka znalazła się w herbaciarni. Od razu pojawił się młody chłopak lat dwadzieścia parę, znany wszystkim przystojniak o opalonej karnacji i kruczoczarnych włosach w białej, lnianej koszuli. Syn właścicieli, który robi dobry PR herbaciarni, będąc największym zbieraczem uwagi płci żeńskiej. — To znowu Ty? — Wiesz, mały odpadzie, że to... — Zostawi bliznę? Powinienem ci za to kazać odjąć rękę! — Cztery herbatki, tak? Dobrze. Dla Ciebie piękna damo specjalność zakładu — No więc, sprawa ma się tak, jak mówiłam na ulicy. Trzeba mi kogoś, kto by odebrał leki. Miałam wynegocjowaną stawkę za nie z alchemikiem, ale on sądzi, że za dużo biorę i nie chce mi więcej dać. A ja mam na tyle, za ile wynegocjowaliśmy. Musiałabyś go jakoś przekonać by ci spuścił z ceny... Moje dzieci zna. Nie mogę ich wysłać. A jestem w kropce. Za kilka dni ból wróci na tyle, że nie będę mogła w ogóle stać — Wszystko rozumiem, ale skoro nie skonsultowała się pani z lekarzem, to... — Nie boi się pani, że podwyższenie dawki może być niebezpieczne? — Lekarz także kosztuje. A poza tym są rzeczy, z którymi nie chodzi się do lekarza, żeby... Uniknąć komplikacji, problemów i niepotrzebnej ingerencji osób trzecich — Jeśli tylko uśmierzy ból to może warto — Pani wybaczy, muszę wyjść do toalety — Wrócimy do tego — Przepraszam... — Szukam mężczyzny, czarne włosy, opalona karnacja... Mam małą uwagę co do herbaty Pod rękę jako pierwsza, podeszła jej rudowłosa, niska i nieco pulchna kobietka o ładnej piegowatej buzi. Na opis od razu uśmiechnęła się szeroko i poinformowała, że chodzi o syna właścicieli i na pewno jest na zapleczu oraz by nie krępowała się tam wejść. Pozwolenie na wejście na zaplecze wydało jej się Harumi nieco... dziwne. Kto normalny wpuszcza byle kogo na zaplecze, do syna właściciela? Choć jakby wziąć pod uwagę, że kelnerka z pewnością nie jest mózgiem operacji, to skala dziwności zaczyna diametralnie szybować w dół. Kiedy tylko Haru, z dozą podejrzliwości, postąpiła na zaplecze, krok za krokiem dość wąskim korytarzem, mijała zakamarki i drzwi. Od piwnicy, przez składzik herbaciarni, kuchnie... Wtem zza pleców wyskoczył jej niemalże jak duch czarnowłosy chłopak. Biała lniana koszula. Zielonkawe materiałowe spodnie. Wszystko ładnie ułożone na muskulaturze godnej adonisa. Zadbany, pachnący. Pachnący pieniędzmi. Dziewczyna przełknęła ślinę czując, że robi się coraz bardziej przerażająco. — Mnie szukasz, piękna? — T-tak — Co taka wspaniała, śliczna, seksowna młoda kobieta robi w tak spokojnym miejscu jak herbaciarnia? — Powinnaś chadzać chyba w miejsca bardziej aktywne. Gdzie będziesz mogła zaprezentować swoje piękne zgrabne ciało. W tańcu albo... — — Chcesz wiedzieć o tym chłopcu? Chodź. Wszystko ci powiem. Tylko nie chcę świadków. Intymna sprawa. — Nie chcemy podsłuchujących nasze sekrety, prawda? Co chcesz wiedzieć kochanie? Napijesz się? — Podziękuję Ogarnij się. Ta sytuacja była jak gra w szachy. Jeden fałszywy ruch i giniesz, w najlepszym przypadku kończysz jako żywa lalka z sex shopu. Życie przeleciało jej przed oczami i jeden obraz pozwolił oprzytomnieć. Opiekun. Tyle razy jej powtarzał, by nie pozwalać sobie na pokazywanie swoich słabości. Otrząsnęła się. — Nie piję alkoholu — Nie szukam kłopotów, ty też, prawda? — Wiem, że pomożesz mi dowiedzieć się co się stało. Jesteś porządnym mężczyzną... Skierował się do biurka. Otworzył szufladę. Wyciągnął czerwone sukno. Jedwab. — Widzisz, kiedy czynię kobietę swoją... Lubię, jak jest związana. Większość z nich... — Większość z was myśli, że ma dość. Osiągacie ekstazę dzięki mnie i myślicie, że to koniec. Chcecie uciekać, bo tak wam każe wasz prosty umysł. A to dopiero ja wam mogę pokazać, że jednokrotne osiągnięcie szczytu nie ma sensu, to rozgrzewka. Dopiero przy mnie możecie poznać przyjemności, do tej pory zarezerwowane jedynie dla bogów... A Ishi... Głupie dziecko — Zapomniałem zabrać swoje zabawki. Jego siostra wróciła do domu mając zawiązany mój jedwab na swojej kostce. Gnój czekał na mnie po zamknięciu herbaciarni tylko po to by rzucić się na mnie z tanto! Ciął mnie raz i uderzył drugi, ale zatrzymałem jego akcję serca. Narobił pod siebie, ale się nauczył Obojętność powoli wypełniała ciało białowłosej. Tak skończy się jej historia? To wszystko, co oferowały karty losu? Zsunęła ciałem wzdłuż białej, gładkiej ściany. Podsunięty pod nozdrza alkohol wypełnił je, a zmysły zwariowały. Jej mózg zaczął tańczyć sambę mając w dupie los właścicielki. Kolorowo. Poczuła duchotę w ustach... Tak bardzo chciała się napić. Oczy zmrużyły się, głowa poczęła chybotać prawie niewidocznie na prawo i lewo. Jej odporność na wszelakie toksyny i inne tym podobne była... Cóż, nie ukrywajmy - słaba. Alkohol był obcy jej ciału, toteż podobne objawy, choć mogłyby być mniejsze, tak w zasadzie były na takiej samej poprzeczce. Nie chciała tak skończyć, pustka wypełniła złote oczy. Myśl o czymś miłym... Chciała uspokoić samą siebie. Ostatkiem wolnego umysłu przywoływała miłe wspomnienia; dokuczający jej opiekun, jak zabierał ją na lody, opowiadał historie o wielkich shinobi. Kącik jej ust wygiął się nieznacznie. Czy to, co mówił miało sens? Z jego wiedzą na tamten moment - tak. A Haru wchłonęła wszystko jak gąbka, gloryfikując wszystko co robił i mówił. Wiele lat rozłąki. Ale... Miłe wspomnienia zostały. Co on by zrobił na jej miejscu? Co by zrobił, gdyby tu był? Gdyby był obok jak potraktowałby Rana? Mężczyzna podszedł bardzo szybkim krokiem, znów łapiąc Harumi za ręce. — Żadnych problemów. Tylko przyjemność. Daj rączki, zawiążemy Haru nie chciała podzielić ich historii. Tak bardzo chciała wrócić do rodziny; cała i zdrowa, wciąż radosna. Może gdyby świat mógł zwolnić, a białowłosa kalkulować wszystko na zimno, sytuacja byłaby prostsza. Ale nie jest. Te wydarzenia były jak książka kryminalna; czytasz kolejno rozdały myśląc, że wiesz już wszystko. Typujesz zabójcę, rozwiązanie zagadki, a zakończenie okazuje się zupełnie inne. I oczywiście, o ile takie zgadywanie pozostaje niewinną, nic nieznaczącą przegraną z samym sobą, tak w tej grze możesz skończyć w trumnie z białym kwiatkiem na twarzy. Nie oszukujmy się, takiego losu nie chce nikt o zdrowych zmysłach. Dziewiętnastolatka ma przed sobą jeszcze całe życie. Szkoda byłoby umrzeć przez głupotę, prawda? Dlatego wszystko co się teraz dzieje jest spełnieniem koszmarów Harumi. Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy w jakie bagno się pakuje. Kelnerki omijają to pomieszczenie, bo doskonale sobie zdają sprawę z tego co robi ich szef... A większość znaczna z nich, tak między prawdą a Bogiem, naprawdę kiedyś chciałaby stać się kluczowym elementem tego pomieszczenia. Nie tylko niemą widownią, a obiektem w centrum uwagi. Obiektem pożądania i dotyku... Żadna mu się nie przeciwstawi tak otwarcie, by interweniować w sprawie Harumi. Z drugiej strony nie ma krzyku, wołania o pomoc, nie jest chyba więc wcale tak źle, prawda? Ruch mężczyzny nieco rozjuszył, tańczący dotąd sambę, mózg dziewczyny. Otworzyła szeroko oczy i spojrzała wprost na mężczyznę. Czy się bała? Skalę wyjebało i poszybowała gdzieś w okolicę Marsa. Ale skoro ma zostać zniszczona w taki sposób, to z własnej, nieprzymuszonej woli. Nie będzie płakać, prosić. Niech robi co chce, ale ze świadomością, że się zgodziła, że nie ma nad nią władzy, że w żadnym śnie nie ujrzy jego twarzy, by następnie obudzić się zalana zimnymi potami. — Wiąż Ran postawił dziewczynę na proste nogi, związał jej ręce, ciasno, bardzo ciasno, by nie mogła uciec. Obrócił do Siebie tyłem, dociskając ją do ściany, tuż obok drzwi. — Grzeczna dziewczynka. Nie można było od razu? Zbrukana. Zbrukana. Zbrukana. Żegnaj opiekunie, żegnaj rodzino. Czas już minął. Pielęgnowana i chroniona jak najcenniejszy skarb skończyła w rękach jakiegoś oblecha. Treść żołądka podeszła jej do gardła. Co zrobiłby opiekun? Niezłą rozpierduchę, choć... kto wie, może już nie czuje obowiązku wobec dziewczyny, może tak na prawdę była jedynie źródłem zarobku? Tak bardzo chciałaby, by znalazł się obok; ochronił od złego świata i głaskał po policzku. Jak dawniej. Uczucie otępienia i obojętności było zastępowane przerażeniem, obrzydzeniem i poczuciem brudu. Chciała to zmyć, usunąć, zapomnieć. Żadna łza nie spłynie po jej policzku, ale znamię odciśnięte przez tę sytuacje pozostanie na długo w jej głowie. Zaciskający się pas jedwabiu sprawiał ból. Był tak ciasno i mocno związany, że dłuższe przetrzymywanie dziewczyny w taki sposób mogłoby skończyć się niedokrwieniem kończyn. Tylko po co byłby jej dłonie? Byłaby ludzkim śmieciem. Ani wojowniczką, poświęcającą swoje życie w imię czystości i honoru, ani tym bardziej porządną, czekającą na tego jedynego kobietą. Oczy Harumi rozbiegały się po pomieszczeniu jakby nie chcąc rejestrować tych obrazów. Chciała się wyłączyć, nie zapamiętać nic z sytuacji w herbaciarni, ale to nie jest możliwe. Ludzka pamięć nie selekcjonuje, czasami wręcz wymusza rejestrowanie tych najbardziej bolesnych wydarzeń. Stojąc na równych nogach poczuła, jak się trzęsie, jak kolana błagają o to, by je ugiąć. Jednak ciężar ciała mężczyzny nie pozwalał na jakikolwiek ruch. Była tak mocno przyszpilona do ściany, że choćby nabranie większego oddechu spotykało się z bólem porównywalnym do gniecenia żeber. To koniec. Zamknęła oczy mając nadzieję, że po wszystkim zostanie zabita. Największą karą byłoby życie ze świadomością, że odebrał jej godność i szansę na bycie prawdziwą kobietą. Mężczyzna złapał mocnym ruchem za dolną część garderoby Harumi nieco ją zsuwając. Odpowiednio dla Siebie, oczywiście. Najpierw padł ofiarą oczywiście jej kombinezon. Została w samym, niewiele kryjącym body. Spuściła głowę. Gdyby tylko mogła coś zrobić; uciec, zaatakować, cokolwiek. Dotąd twardo stąpająca po ziemi i chłodno kalkulująca dziewczyna w jednej chwili przegrała walkę. Czuła, że wszystko, co dotąd wyznawała zostaje brutalnie rozdeptywane. Świst powietrza, wbijane paznokcie w ścianę. Obojętność. Wyglądało to tak, jakby była tylko niezależnym obserwatorem, kimś, kogo tak naprawdę nie ma. Mężczyzna stanął za dziewczyną w rozkroku, wziął zamach. Ręką uderzył w szafkę, niechcący. Dwa łoskoty. Przed nim jego cel. Klaps w tyłek dziewczyny, która nie może się już bronić. Jest zdana na swojego oprawcę. Jej plan zawiódł. Kliknięcie. Jego dłoń na pięknym elastycznym materiale. W głowie szum, w uszach bijące serce wali jak najgłośniejszy dzwon. Oczy zostały oszklone. Jeszcze chwila i... Ciepło... Ciepło? Coś ciągnącego strugę ciepła od pośladka aż po udo. Ciężar znikł wraz z utrzymaniem pionu. Ponownie osunęła się na ziemię tępo obserwując wydarzenia. Dziwne, przeszywające uczucie. Jej rozgrzana skóra wychłodzona w zimnym pomieszczeniu, a tutaj coś zaskakująco gorącego... Po jej body na pupę ściekła krew. Pojawił się nowy oddech. Nowe bicie serca. Trzęsące się dłonie zaciśnięte na tanto. Mężczyzna odskoczył do tyłu, parę kroków, upadając na tyłek jednocześnie trzymając się za bok, kurczowo, obiema rękami. Wyglądał komicznie, gdy przewracał się o własne, zdjęte w pół, spodnie. Obok Harumi stał Ishi z wyciągniętym przed siebie tanto, które dopiero co zadało cios. Ishi, mały, buntowniczy Ishi. Teraz to on stał się bohaterem. Wątłym, ważącym parę kilo bohaterem. Będący pod wpływem silnej adrenaliny był w stanie jednym pociągnięciem wprawić dziewczynę w ruch. Biegła za nim. Ta chwila zdawała się trwać wiecznie. Wstyd, gorycz, tym właśnie była wypełniona. Krew spływała po ostrzu na dłonie chłopaka. — Przekonałem matkę i siostrę, że nas olałaś. Spieprzamy Już po chwili byli ulice dalej, w uliczce między dwoma budynkami mieszkalnymi. Na zewnątrz przywitał ich wieczór i, co za tym idzie, niskie temperatury. Dopiero dzięki różnicy celcjuszy całkowicie powróciła trzeźwość umysłu. Nadstawiła dłonie, tak jak wcześniej do zawiązania, tak teraz do przecięcia materiału. Ishi z szerokim uśmiechem przeciął jedwabne więzy. On był tutaj zbawcą, który prawdopodobnie ratując jej godność podpisał wyrok. Zlecenie na samego siebie, spisane krwią. Tą samą która sączy się z boku Rana, z tanto chłopca. I tą która zostanie utoczona z jego truchła, gdy nadejdzie czas jego końca. Dziękować? Płakać? Była w tak niesamowitym szoku, że jedyne co mogła zrobić, to przyciągnąć chłopca do siebie. Tak bardzo potrzebowała tej bliskości, nawet od niego. Głowa chłopca ugrzęzła na wysokości biustu. Wiedział, że już jest trupem. Z kieszeni jego kimona sterczała podłużna szkatuła. Zaskoczony upuścił swoją broń. Ta z łoskotem dotknęła bruku. Świeża krew brudziła go, ściekając z ostrza. Oprócz broni z kieszeni wysunęła się także szkatuła. Świat wciąż nie przestaje nas zaskakiwać - w jednej chwili możesz zginąć, zmienić się. Wszystko zaczyna się od nic nieznaczących sekund, by dopiero później, wraz z biegiem czasu, symbolizować coś więcej. Te ułamki sekund... Te wydarzenia były za trudne dla Harumi. Wciąż była kanarkiem w złotej klatce, izolowana od zła nie potrafiła zdjąć z siebie uczucia wstydu. Chciała to zmyć, zdrapać. Cokolwiek, by nie czuć się tak, jak czuje się w tym momencie. Kto mógłby pomyśleć, że niewinne pójście do syna właścicieli skończy się w taki sposób? Poświęcenie chłopca, choć szlachetne, skończy się źle. Jeszcze tyle przed nim... Cyrograf opłacony młodym, niewinnym istnieniem. Upadająca broń złączyła się z zimną, betonową posadzką. Szkatuła wysunęła się z dotychczas zajmowanego miejsca, a po okolicy rozległ się cichy brzęk złotych monet, a ze środka wysypały się pieniądze. Całkiem sporo pieniędzy. Dłonie chłopaka powędrowały na plecy Harumi. Wtulił się w nią, obejmując z całą, niezbyt imponującą siłą. Na piersiach białowłosej pojawiło się gorąco mokrych plamek, przesączających materiał. — Żałuje, że własnej siostrze nie zdołałem tak pomóc... — On mnie za to zabije... — Nie pozwolę na to — Obiecuję — Trzysta Ryo na leki dla mamy. Sto Ryo na jedzenie na tydzień... — Proszę, zachowaj te pieniądze. Tobie przydadzą się bardziej, niż mi On chciał być z nią do końca uczciwy, a ona nic nie chce? Ale pomoże? Nie mieściło się to chłopcu w głowie. I to tak na poważnie. Ostrożnie, nie wiedząc czego się spodziewać, odebrał pieniądze od dziewczyny. — Czyli miesiąc wyżywienia mamy zapewniony. Dobrze... — Chodźmy po te leki. Nie chcę wracać do domu z pustymi rękami. Dobrze? Zrobisz to? — To pełna cena za leki. Nie będziesz musiała nikogo prosić. — Chodźm — Mama bierze te specyfiki od alchemika, bo kolana się jej źle zrosły. I ostatnio ma na nich jakieś gule, stawy wybijają... To... — Ojciec jej to zrobił. Przyłapała go na zdradzie. Chciała z nami odejść. Ukarał ją łamiąc jej nogi i bijąc ją. Nie chce na niego donieść. Z siostrą przekonywaliśmy ją, ile się tylko dało, ale ona mówi, że to nadal jej mąż i nie doniesie. Mimo, że to potwór. Lekarz by wiedział, że to od pobicia. Zareagowaliby. Dlatego tylko leki bierze na uśmierzenie bólu. I w sumie wiesz wszystko. Jeszcze ten śmieć zgwałcił moją siostrę... Chciałbym by umarł nim mnie zabije. Pięści białowłosej mimowolnie spoczęły w ścisku. Bardzo, kurwa, mocnym ścisku. Ishi jest tak mały, a już tyle przeżył. Opieka nad rodziną spoczęła na jego barkach. A on? Dzielnie to znosił. Mógłby wyrosnąć z niego wspaniały mężczyzna; z sercem na dłoni, opiekuńczy. Tylko czy dożyje choćby następnego tygodnia? — Karma do niego wróci, postaram się o to — Nie zaprzątaj sobie tym teraz głowy, dobrze? Ruszyli do sklepu. Znów - wdech, wydech. Musiała zachowywać się naturalnie, nie dać po sobie poznać, iż jest roztrzęsiona. Czemu? Kobitka mogłaby mieć zastrzeżenia i specyfików nie sprzedać.Biednemu zawsze wiatr w oczy. Chłopak zaproponował, że zaczeka przed wejściem, z dala od okna, żeby sprzedawca go nie zauważył. Ktoś przeszedł za blisko. O krok. Chłopak odskoczył spanikowany. Przechodzień, który przechodził tak blisko, popukał się w głowę i skomentował coś wulgarnego odnośnie zachowania dzieciaka. Serce bije o wiele za szybko. Co czekało Harumi w środku? Niespodzianka. Nie ma pana koło pięćdziesiątki. Jest zastępstwo tego dnia. Młoda kobieta stała za ladą i uśmiechem witała dziewczynę. Sklep zupełnie odbiegał od innych. Lekki półmrok, drewno wszędzie. Mroczny klimat mógł odstraszać, ale ci, którzy kiedykolwiek otrzymali leki z tego miejsca wiedzieli, że warto wrócić. I wracali. — W czymś mogę pomóc? Co potrzeba? Harumi zlustrowała półki, szafeczki unikając kontaktu wzrokowego. Wciąż bała się, że kobieta dojrzy w niej strach albo chęć ucieczki; typowe dla ćpunów i innych z tej grupy. A wtedy cały trud na marne. — Potrzebuję leków przeciwbólowych za trzysta Ryo... Wie pani jak to jest... Życie kunoichi bywa bolesne — Za trzysta mamy tylko te. Ale to bardzo mocne środki. Dłuższe ich używanie może szkodzić organizmowi, młoda damo. Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z konsekwencji. Nie możesz ich jeść jak cukierki. Lepiej czuć trochę bólu, to najlepszy znak tego, że jeszcze żyjemy! Pamiętaj by nigdy nie bagatelizować swojego stanu zdrowia. Jeśli ból nie będzie ustępował i będą pomagały tylko leki musisz udać się do szpitala — Rozumiem, będę grzeczna, słowo honoru. Leki tylko w ostateczności! W międzyczasie kobieta szukała środka, otwierając szafeczki, szkatułki, szukając w słoiczkach. Widać było, że jest tutaj zupełnie nowa i jeszcze nie obeznana z tym, gdzie co leży. W końcu znalazła środek, o który poprosiła Harumi i dopiero kładąc go na ladzie zobaczyła strużkę zaschniętej krwi spływającej po nodze dziewczyny. Bez słowa schyliła się pod ladę i podała dziewczynie pakunek arkuszy sprasowanej wełny przeszytej cienkimi lnianymi nićmi. Uśmiechnęła się nieznacznie, unosząc kąciki ust. — Dziewuchy muszą się trzymać razem Haru poczuła się zażenowana. Zaczerwieniła się mimo tego, iż sama menstruacja występowała u niej niezwykle rzadko. Problemy ze zdrowiem? Któż to wie. Dziewczyna nie wiedziała, że cykl powinien być regularny. W końcu to temat tabu. Wzięła pakunek, machnęła kobiecie i wyszła. Bez konieczności większych perturbacji wyszła na zewnątrz do mocno zestresowanego Ishiego, który przestawał z nogi na nogę. W ręku miał coś. Wyciągnął dłoń do dziewczyny. Dango. — Jestem — Oh, uwielbiam Dango — Pomyślałem, że możesz być głodna. Ja jestem. Pewnie zaraz obiad — Muszę iść do domu. Obiecaj, że mnie jeszcze odwiedzisz, proszę. Mieszkam w biedniejszej części dzielnicy. Mamy niebieskie drzwi z namalowanym pieskiem brązową farbą. Sam malowałem, to wiem — Oczywiście, przyjdę na pewno — Uważaj na siebie, proszę... Ruszyła szybkim krokiem wiedząc, że zaraz wybuchnie, zaleje się łzami. A wtedy nastąpi koniec. Prawa, lewa, prawa, lewa. Niewyraźny głos zza pleców. Ktoś krzyczy, jakby jej imię. Głos był coraz bliżej. Ktoś łapie ją za ramię. Dziewczyna wręcz podskakuje. To tylko przyjaciel rodziny, Mamoru. Wytłumaczył, ledwie łapiąc oddech, że znalazł transport w rodzinne strony, wystarczy zrobić coś dla jego znajomych. Dom. To brzmiało tak pięknie, bezpiecznie. Zgodziła się na nocleg, bowiem Mamoru nalegał, by nie tułała się po nocach. Mężczyzna znał jej rodziców od małego brzdąca. Nie miała czego się bać. On za to miał, choćby i skrócenia o głowę, jeśli dziewczynie stanie się krzywda. Dotarłszy do domu mężczyzny i jego żony, Harumi nie była zbyt rozmowna. Właściwie... Dała tylko znać, że chce ułożyć się do snu. Ta noc była ciężka, zdrowy sen okupiła łzami. Czuła, że słabnie, że coś bezpowrotnie straciła. Beztroskę? Tak, z pewnością. Naiwność? Oczywiście, że tak. Szczęście w nieszczęściu, że straciła tylko i aż tyle. Gdyby nie Ishi... Gdyby tylko nie przyszedł jej z pomocą. Na szczęście, mimo wszystko, może wrócić do domu. Zapomnieć, a przynajmniej próbować. Nad ranem obudziły ją głośne rozmowy małżeństwa i irytujące promienie słońca atakujące spuchniętą od płaczu twarz. Przetarłszy oczy podniosła się. Szybkie spojrzenie w lustrzane odbicie; podkrążone oczy, gdzieniegdzie zadrapania, ślady wiązań na nadgarstkach. Westchnęła. Wyglądam jak siedem nieszczęść. Podreptała w stronę łazienki, w międzyczasie witając właścicieli domu. Zimny prysznic postawił ją nieco na nogi i oczyścił z śladów wczorajszego wieczoru. Pośpieszne usunęła ślady krwi z ubrań i wyszła do gospodarzy. Wciąż czuła się wybita z rytmu, nieco zahukana, nazbyt, jak na siebie, cicha. Mamoru od razu polecił jej udać się do centrum targowiska. Unikała kontaktu wzrokowego tylko kiwając głową.Wyszła rzucając ciche pożegnanie. Mamoru wiedział, że coś jest nie tak, ale to osoba wyznająca zasadę "lepiej się nie wtrącać". MISJA 3 Właściwie nie wiedziała czego i kogo szuka. Rozejrzała się po targowisku, szybko dostrzegając znajome twarze. Kupcy też szybko ją wypatrzyli i wezwali do siebie oczywistymi ruchami dłoni. Szła spokojnie, bez pośpiechu czując, że jest jej coraz słabiej. Wokoło pełno ludzi, a ona.. cóż, czuła się jak dziecko w lesie. Zagubiona. Do poznanych, wczorajszego dnia, mężczyzn ustawiała się kolejka ludzi. Jeden z nich coś krzyczy, warczy, co spotyka się z głośnym śmiechem pozostałych. Jest gwarno, jak to na targowisku. Podchodząc coraz bliżej widziała coraz więcej. Nagle, ni z gruchy, ni z pietruchy podstawioną wcześniej kukłę zmiażdżyły drewniane belki. Haru otworzyła szeroko oczy, nigdy wcześniej nie widziała czegoś takiego, a tym bardziej nie słyszała o tym, by ktokolwiek używał takich technik. Myśląc, że zaraz rozpocznie się krwawa jatka przyśpieszyła tempa, a jej serce zaczęło bić szybciej. Co do cholery. stanęła jak wryta. Młody, brązowowłosy chłopak, prawdopodobnie w zbliżonym wieku, właśnie dał popis swoich umiejętności. Niczym po zakończonym występie ukłonił się, co spotkało się z owacjami obserwatorów całego zdarzenia. Uniosła brew nie bardzo wiedząc, co właśnie się wydarzyło i podeszła do szpakowatego. — Ym... — Do was miałam się zgłosić, prawda? Mamoru... Otrząśnij się. Regulując oddech myślała tylko o tym, by uspokoić samą siebie. Ostatecznie nic się nie stało, prawda? Tylko parę zadrapań na ciele i w sercu. Ot, samo życie. Przecież nie może się wiecznie mazgaić, nie przy ludziach. Nie tego uczono ją w Sabishi; trzeba przekuć słabość i strach na siłę.Harumi całą sytuację obserwowała nieco z boku. Tak, gdy tylko podeszła od razu zaczęły występować problemy. Szok i niedowierzanie. Z powodzeniem mogłaby ubierać się o dyplom z podpisem "stale dostarczasz ludziom wrażeń. Gratulacje!". Ale to może później. Białowłosa złączyła dłonie na wysokości bioder czekając na rozwój wydarzeń. Brunet ukłonił się raz jeszcze, tym razem tylko Kaguyi, i wyjął zza lewego ucha nieco zwiędły już kwiatek, który przyjechał tu z nim prawie aż z Okami-den, trzy prowincje dalej. Kaguyia spojrzała na kwiatek, na bruneta, znów na kwiatek. Osłupiała. Ten chłopak był dziwny. Nie wiedząc co tak właściwie ma zrobić z podarkiem po prostu odebrała go lewą ręką. I w niej też pozostał. — Senju Keizo, miło poznać — przedstawił się nieco łamiącym głosem.— Kaguya Harumi. Mnie również — Em... zapamiętaj tylko głos, dobrze? — dodał Keizo z lekkim uśmiechem i cofnął się kilka kroków, składając przy okazji trzy pieczęcie.Po chwili ciało shinobiego pokryte było cienką, acz wytrzymałą drewnianą warstwą. Wyglądał teraz jak łysy, nieco bardziej muskularny osiłek, z kwadratową szczęką i lewą ręką pokrytą bliznami po oparzeniach.— Gotowy — powiedział chłopak do kupców-pracodawców. Głos wciąż należący nie do wielkiego osiłka, ale do nieco niezdecydowanego Senju Keizo na pewno nie pomagał, ale ninja uznał że po prostu będzie podczas rozmów jednym z tych milczących ochroniarzy.— Doskonale. Mamy was w komplecie. Ty, kościana wojowniczko i ty leśniku. Potrzebujemy was. Będziemy mieli musieli potrzebujemy... — Rozmowy handlowe. Będziemy ustalać dowożenie metali półszlachetnych dla wyrobników. Może być konkurencja. Mogą chcieć nas zastraszyć. Potrzebujemy kogoś takiego jak ty z tymi twoimi kościami i ciebie z tym drewnem, by nikt nam nie podskoczył. Żadnej walki, macie się tylko prezentować. Co o tym sądzicie? — W oczach nadzieja, koty ocza ze shreka razy dwa. No, oczy szpakowatego. I jakieś... gdzieś tam oczy za tłuszczykiem grubego.— Wiecie chociaż ilu ich będzie? wow. Nigdy wcześniej nie widziała nikogo, kto używałby choćby podobnych technik.— Konkurs dość otwarty jest. Padło ogłoszenie, że w Ryuzaku no taki pojawia się nowa organizacja wyrobnicza. Będą potrzebowali metali półszlachetnych i szlachetnych do wyrobu prawdopodobnie jakiś ozdób. Albo wydumanej broni. Ciężko powiedzieć. Tak czy siak... — Rozumiem. W takim układzie musimy polegać na szacowaniu — Biorąc pod uwagę ilu kupców jest w mieście... Pewnie zastaniemy tam nie więcej, niż czterdzieści osób. Sporo — Nie zostało dużo czasu. Dobra, idziemy — Tak, ma pan rację. Lepiej się nie spóźnić — Idźmy w zwartym szyku: panowie z przodu, my z tyłu, a w środku... — A w środku ci dwaj panowie. Ów zabieg zwiększał procent do przerażania innych, a formacja wspomagała brak wykrycia iż są to klony. Sytuacja win-win. Po dłuższej chwili spaceru wszyscy doszli do wysokiego kamiennego budynku, gdzie kręciło się sporo ludzi, ale drzwi pozostawały zamknięte. Cztery piętra, mocne mury, wszystko pozamykane na cztery spusty. — To tutaj. Przy siedzibie dwóch wyrobników o pseudonimach Tyczka i Bolec. Więc to siedziba Tyczkibolca spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Nikt nie poznał ich prawdziwej tożsamości wcześniej, by nikt ich nie przekupił. Wszyscy mamy mieć równy start... A co tutaj mamy w okolicy? Grupa ludzi w prostym settingu. Tam gdzie jest starszy facet lub dwóch jest też jakiś goryl albo ktoś z bronią na widoku. Tylko po co? Po co od razu zdradzać swoje umiejętności. Kupcy z pewnością mają sporą wiedzę nt. różnych klanów, wszak sporo podróżują, więc w razie nieprzyjemnych sytuacji... Ciężko będzie zaskoczyć potencjalnego wroga. Dziewczyna wiedziała o tym i nie zamierzała ukazywać znanych jej technik tak długo, jak to tylko możliwe. Keizo nachylił się do białowłosej i syknął do niej na tyle cicho, by żaden z sąsiadów nie wyczuł zdenerwowania w jego głosie. — Wyglądam groźnie, co? — spytał z nutą nadziei w głosie, prostując się i omiatając pewnym siebie wzrokiem resztę konkurencji, by po chwili nieco maślane i pytające oczy skierować z powrotem na swoją towarzyszkę.— Tak, z pewnością, ale musimy być ostrożni. To wszystko wygląda nieco podejrzanie Udało się. Haru co chwilę spoglądała na klony, by zobaczyć, czy aby na pewno nie widać, że środek ich orszaku nie rzuca cienia. I nie rzucał. Trzeba przyznać, jawiła się niesamowicie nieszablonowymi pomysłami. Szkoda, że ich opracowanie trwało znacznie dłużej, niż w przypadku decyzji innych shinobi. Czy była gorsza? Nie. Jej plany,dopieszczane w każdym calu, rzadko kiedy zawodziły. Dzięki umiejętności klarownego łączenia faktów unikała zagrożeń i wychodziła z opresji obronną ręką. Będąc malusim brzdącem często pogrywała w Shogi z przydzielonym jej opiekunem. Tak cholernie nienawidziła tej gry, a on nawet nie starał się przekonywać, że ów rozrywka może być ciekawa. Za każdym raz przegrywała. I to tak z kretesem. Niejednokrotnie przewracała planszę tupiąc nogą i krzycząc, że młodzieniec jest niesprawiedliwy, a tworzenie jakichkolwiek rozgrywek z nim - nie ma sensu, bo jest "stary". Co robił? Pukał ją w czoło mówiąc, że jeszcze kiedyś mu podziękuje. I podziękowałaby, gdyby tylko mogła w tej chwili się z nim skontaktować. Nagle, wtem! Drzwi otwarły się, odsłaniając sporawe pomieszczenie. Oświetlone świecznikami na ścianach, całkowicie puste pomieszczenie. Taka hala, wielkości całego piętra. Od wejścia do drugiego wejścia na drugim końcu pomieszczenia nie ma zupełnie nic. Jakieś 20 metrów na 40 pustej przestrzeni. Powoli wszyscy wtłaczają się do środka. Nagle, znikąd, pojawił się głos. Jakby dochodził zewsząd i znikąd jednocześnie. — Grup jest aktualnie dwadzieścia osiem. Na drugie piętro wejść może tylko czternaście grup. Czekamy na rozwiązanie sytuacji polubownie. Z pozdrowieniami i całuskami, Tyczkabolec spółka. I tak oto z sześćdziesięciu osób zrobiło się coś powyżej pięćdziesięciu. Wciąż sporo biorąc pod uwagę, iż większość z nich to osiłki mające IQ na poziomie wieku. Rzucą się na wszystko, co powie cokolwiek im niezrozumiałego, czyt. 90% słów. Harumi strzeliła sobie soczystego facepalma czując, że mają przejebane. Nie dość, że grupki znajdujące się po ich prawicy zaraz się zatłuką, to jeszcze przeszli cały ten dystans po to, żeby oglądać zabitą dechami dziurę. Po prostu zajebiście.Haru nie traciła czasu na rozwodzenie się nad słusznością zlecenia "głosu". Czym prędzej zaczęła analizować sytuację. — Keizo zrób coś! Za mało czasu, kurwa, za mało. — Musisz kupić mi czas! Gdy Senju miał już wychodzić na polecenie "lamusy wynocha", Harumi zaczęła wydawać polecenia z prędkością karabinu maszynowego. Senju chrząknął głośno i złożył jedną pieczęć, która natychmiast wypełniła cały korytarz gęstą mgłą. Następnie anulował drewnianą osłonę, która rozsypała się na małe szczapy u jego stóp. Chłopak, w następstwie polecenia, wypełnił całe pomieszczenie mgłą. Cisza, walki ustały na sekundę. Szybko, wraz z towarzyszem podbiegła do kupców odpierając lecące znikąd kunaie. Kupcy byli przerażeni. Nie tego się spodziewali. Ci to mają ciągutkę do ciekawych wydarzeń. Dobrze, że, w przeciwieństwie do niektórych, wybrali akurat tę dwójkę. Pinky i Mózg. — Szybko, 4 klony — Losowy wygląd — Odciągnij ich uwagę! Gdy dotarli do końca korytarza Senju zdecydował, że być może powinni zostawić widocznie świetnie się bawiące osoby nieco z tyłu. Wskazał towarzyszce oraz kupcom by schowali się za jego plecami, choć nie były na tyle szerokie, by nawet Harumi mogła czuć się za nimi bezpiecznie. Po czym złożył trzy pieczęcie, na końcu dotykając dłonią podłoża i w teatralny sposób krzycząc. — Uuuu, M O K U T O N — całkowicie zapominając jak brzmiała pełna nazwa jutsu. Celem chłopaka było odcięcie ich od reszty walczących oraz zapewnienie pracodawcom braku konkurencji. Ściana miała wypełnić cały korytarz. Po wszystkim odwrócił się do reszty swoich towarzyszy i wyszczerzył zęby.— Co do... Większa technika eksplodowała o drewno, zasypując wszystko i wszystkich odłamkami. Oberwała nieco Harumi, dostając w brzuch kawałkiem drewna, instynktownie się odsunęła, wpadając na drzwi. — kurwa... I wtem znów znikąd pojawił się głos — Pierwsza grupa przeszła. Zostało trzynaście miejsc — Brawo Keizo! — Lepiej biegnijmy do tych drzwi. Nie wiadomo kiedy przebiją się przez mur... Keizo westchnął ciężko, zerkając jeszcze raz na dziewczynę która wciąż pocierała swój obity brzuch. Teoretycznie, gdyby inaczej ustawił konary, wszystko mogłoby się skończyć bez nawet małej rany... — Na pewno wszystko w porządku? — Tak, nie przejmuj się mną Gdy z dołu wciąż dobiegał harmider, spowodowany niszczeniem drewnianej bariery postawionej przez Senju - swoją drogą, Keizo wiele by dał by obejrzeć jak ktoś chce rozbić mokutonowy mur z kilkoma pałkami i nożami - ninja zastanawiał się nad tym, co czeka ich jeszcze na górze. Kupcy wydawali się zaskoczeni dziwnymi próbami tak jak reszta. Ruszyli do kolejnego włazu. Licząc, że i tym razem będzie im sprzyjać szczęście, pociągnęła za uchwyty. Zamknięte. — Co teraz? — Masz jakiś pomysł? Niestety, nie znalazł w nich dziurki od klucza. Zastukał w nie, zbliżając ucho. Odpowiedział mu charakterystyczny odgłos. Wyglądały (i brzmiały) na pokryte metalem. Spojrzał więc na Harumi, która wyglądała na równie zdezorientowaną co on. Chłopak wzruszył ramionami i wyciągnął przed siebie zaciśniętą pięść. — Przepraszam — krzyknął, pukając mocno w metal kilka razy. — Moglibyśmy wejść? — zapytał, odchodząc od nich i rozglądając się po pokoju — P... proszę...? Jeśli coś jest głupie, a działa, to głupie nie jest. Jak mówi stare porzekadło. Haru, Skonfundowana obserwowała całą sytuację. W sumie, co więcej mogli zrobić? Napieprzać w metal? Słaba opcja. A nóż widelec zadziała. Jakby tak głębiej nad tym pomyśleć... W tej sytuacji wszystkie możliwe drogi były idiotyczne. Już sama nazwa spółki wskazuje na podejście - jej właścicieli - do sprawy. — Jeśli się nie pośpieszymy, to wyjmą widły i ogień Wtem, drzwi się uchylają, a cała ferajna zostaje zaproszona do środka, tzn. kupcy. Ci pośpiesznie, chyba motywowani coraz większymi odgłosami nadciągających neandertalczyków, wpełzli do pomieszczenia. Dziewczyna nie potrafiła wydusić z siebie słowa. A nim zebrała się sama w sobie, by zaprotestować... Drzwi z hukiem zamknęły dostęp do środka. — O co tu chodzi? — Mam nadzieję, że to nie jest ich kolejna zagrywka... — Cóż — mruknął Keizo, wpatrując się w nienaruszone wręcz metalowe drzwi — To było niespodziewane — dodał pod nosem.Odgłosy stały się tak głośne, że szacując można było uznać, że są w odległości maksymalnie dwudziestu metrów — Lepiej, żeby nas tu nie zastali. Raczej nie będą zadowoleni Podążając za przykładem białowłosej niewiasty, Keizo zmienił się także w jakiegoś strażnika widzianego w Ryuzaku. Na szczęście technika ninjutsu pozwalała na zmianę głosu, tym razem mógł więc bez problemu się odezwać, nie bojąc się ktoś nie połączy głosu młodego Senju z przyjętą postawną posturą. Uśmiechnął się jeszcze do Harumi, po czym oparł się o drzwi. Gdy do komnaty wtoczyła się lawina osób zaciekle walczących o to, kto dostanie dopuszczony do kolejnego etapu, Keizo-strażnik tylko wyciągnął do przodu lewą rękę, dając tłumowi znak do zatrzymania się. — Co to za burdy? — zachrypiał głosem niestroniącego od fajki i alkoholu strażnika. — Tyczka i Bolec wybrali już partnerów, siedzą w środku — dodał, łypiąc po przybyłych. — Straż musi sobie z tym całym Tyczkistolcem poważnie porozmawiać kto organizuje takie kołomyje w środku miasta i kto powinien wylądować za to w dybach — zakończył, znaczącym wzrokiem przesuwając po obecnych kupcach i ich ochroniarzach, po których zapewne widać było sporo śladów niedawnej walki.— Miłego dnia i dobrych interesów, obywatele — zakończył strażnik-Keizo i oparł się o ścianę, niecierpliwie stukając podeszwą o podłogę.Grupa w liczbie licznej i tylko jeden czy dwóch osobników wyszło przed szereg, będąc najaktywniejszymi w grupie. To ci na pierwszym piętrze rozpoczęli całe starcie. — To tutaj jest gabinet Tyczki i Bolca? Czyli, że co? Te pastuchy które zrobiły ten jebany mur z wykałaczek zostali przez nich wybrani?! Cała szóstka, czwórka, piątka, chuj wie ile ich tam w końcu było weszła do środka i co i my mamy iść do domu?! — Dobra, idziemy stąd. Nie ma sensu po co tu być — Wan, mnie nie wpuścisz? Przecież jestem mężem twojej ciotki. Weź nas, moją grupę dopuść. Na pewno Tyczce i Bolcowi nie wystarczy jeden dostawca! — Nie da rady — Ten tutaj... — ...to straszny kapuś, od razu poleci do Tyczki i Bolca, ci nasmarują u kapitana i do emerytury będę patrolował najbardziej śmierdzące dzielnice... — Obywatelu, proszę się odsunąć Łysy, który jest krewnym piąta woda po kisielu, przypatruje się groźnie zhengeowanej Harumi, gdy ta bardzo niekulturalnie każde mu sobie iść. — Tee... Nie wpierdalaj się, jak z rodziną rozmawiam — Nie możemy wpuszczać nikogo do środka. Chyba, że Tyczkabolec spółka postanowi inaczej — Proszę odejść i nie robić problemów Ale na mądre słowa, że Harumi to kutas, pokiwał głową do krewniaka, poklepał go po ramieniu, a potem czując przypływ rozczulenia pocałował mocno w oba policzki. — Mordo ty moja, w domu się widzimy, opijemy za dobre prace tak ze dwie butle! Kaguyia usunęła przemianę i pokręciła głową z uśmiechem. Sytuacja z herbaciarni wciąż dudniła w jej głowie, jednak trzeba pamiętać, że to nie są czasy, w których gwałt to była niesamowita zbrodnia. Właściwie, wina zawsze leżała po stronie kobiety, a jeśli była kunoichi... To już nie ma nawet o czym rozmawiać. Oboje, ponownie odwróciwszy się do drzwi ujrzeli, że pod nimi leży koperta. W kopercie wynagrodzenie, naprawdę rozsądne, podobne do tego, co Harumi dostała za niebywale bardziej skomplikowane zadanie naprawy wozu i eskorty do miasta. W środku jest także list "Spodziewajcie się. Dziękujemy." List podpisany przez "TyczkaBolec StolecKolec spółka". Czyli rodzinka pseudonimowych kupców się powiększyła. Uniosła list z ziemi i wyjęła z niego ryo. Wychodzi na to, że ich zleceniodawcy dogadali się z Tyczką i Bolcem. Zapłata jest, zdanie wykonane. Najwidoczniej nie stać ich na osobiste podziękowania, bywa. Pieniądze umieściła w widocznej, na jej biodrach, kieszeni, natomiast Keizo schował list z zapłatą, cofając Henge i ze świstem wypuszczając powietrze, jednocześnie garbiąc się prawie do połowy. Splunął jeszcze raz. Mimo że misja nie wymagała zbyt wielkich umiejętności ofensywnych, to i tak stracił sporo chakry, był prawie na progu wyczerpania. I tak zerknął jednak na dziewczynę i jej brzuch, w który zdrowo dzisiaj oberwała. Westchnął ciężko i wyprostował się, po czym pogrzebał w torbie przy pasie. — Nie ruszaj się, dobrze? — poprosił Harumi, po czym rzucił jej pod nogi kilka nasionek, które wyciągnął ze swoich zapasów. Nadal zostało mu ich sporo, a nie chciał żeby jego towarzyszka czuła jakiś dyskomfort tylko przez to, że Keizo zdecydował się stworzyć ścianę z drewna zamiast, na przykład, bezpieczniejszego dla nich Dotonu.— Hm? Ninja złożył jedną pieczęć, a z ziarenek natychmiast wystrzeliły cienkie pędy wydzielające przyjemną, acz nieco gorzką woń. Po chwili zaczęły wspinać się po nodze białowłosej i owinęły się dookoła jej brzucha, tworząc bandaż z szerokich liści i wydzielając uśmierzające ból i wspomagające leczenie substancje .Sama technika budziła w białowłosej lekki niepokój, zwłaszcza część, w której pnącza wspinały się po jej nogach... udach. Ostatecznie ów pnącza okazały się być naturalnymi bandażami. — Zdejmij za jakieś dwie godziny — powiedział shinobi, osuwając się po metalowych drzwiach i siadając na podłodze. — Opatrunki już powinny wtedy wyschnąć — dodał jeszcze, zastanawiając się ile w Ryuzaku może kosztować potrójna porcja ryżu z wołowiną.— Rozumiem, dziękuję ci Keizo Keizo zerknął na Harumi i chrząknął, podbródkiem wskazując na wyjście. — Może obiad? — spytał, wstając z niewielką pomocą trzonka od naginaty.— A stawiasz? — Może dango? Keizo teatralnie westchnął i przewrócił oczami. — Więc stawiam Dango — powiedział brunet zmarnowanym głosem po czym się uśmiechnął.— Trzymam za słowo Dotarłszy na zewnątrz wreszcie mogli odetchnąć świeżym, czystym i wolnym od nieprzyjemnego zapachu potu, powietrzem. Mocno zaciągnęła nozdrzami tak, jakby miał to być jej ostatni oddech. Przyjemna ilość tlenu wpełzła w płuca dziewczyny. FABUŁKA JAKAŚ TAM — To... skąd jesteś? — spytał chłopak, gdy byli już na zewnątrz, zajęci rozglądaniem się za jakimś miejscem serwującym Dango. — I dlaczego... emm... — zaplątał się nad swoim drugim pytaniem, przypominając sobie jak w ogóle zostali tu zatrudnieni. Keizo musiał przejść jakąś dziwną próbę, tymczasem dziewczyna... — ...dlaczego kupcy mówili, że jesteś... no wiesz, od kości? — ninja ściszył głos, jakby spodziewał się że Harumi wyciągnie zaraz szkielet z torby przy pasie. Za bardzo by się nie zdziwił, ale zapewne nie mógłby spać przez dwie kolejne noce.— Z Samotnych Wydm, konkretniej z prowincji Sabishi — Kawał świata stąd... — A ty? — Prastary Las, Shinrin — powiedział Keizo, wskazując kciukiem na swoją pierś.— Oh, przejeżdżałam tamtędy! — Niewiele jednak pamiętam. Tylko ogrom drzew, krzewów i innych badyli... Badyli? — Pomyślał Keizo, unosząc brew.Fakt, samo przedarcie się przez tereny Prastarego Lasu odbyło się z... 4 lata temu? Tak, jakoś tak. Wspomnienia rozmył czas. Dziewczyna też niespecjalnie zwracała uwagę na piękno przyrody. Zdecydowanie bardziej afiszowało ją poczucie niesprawiedliwości i straty. Ot, wysłana, jak największy wyrzutek, setki kilometrów od domu, z dala od rodziny i najważniejszego w jej życiu mężczyzny - nauczyciela! — Nigdy nie byłem w Sabishi — dodał potem, namyślając się przez chwilę i zastanawiając, która z dróg będzie najkorzystniejsza dla dotarcia w tamte rejony.— I nie chciałbyś być. To nie miejsce do życia — Mój klan... — Posługuje się kośćmi. Kurczę, to musi brzmieć przerażająco. Gdy dziewczyna "wyjawiła" Keizo tajemnicę swoich umiejętności, to w Senju zaczęły walczyć ze sobą dwie myśli. Po pierwsze to, że w gruncie rzeczy to chyba nic strasznie dziwnego, bowiem widział ludzi, którzy mogą mieć obciętą głowę a będą się zachowywać, jakby obchodziło ich to tak bardzo jak śniadanie sprzed tygodnia. Z drugiej jednak strony... — Chodzi o... em... twoje kości, tak? — spytał lekko zaniepokojony tym, że zaraz jego szkielet wyskoczy z jego ciała.— Tak, tak, tak — Własnymi. To... dość ciężkie do wytłumaczenia... — Manipulujemy nimi tak, jak ty, no wiesz, drewnem. Spójrz —To... ee... kurde — zawahał się, nie wiedząc szczerze mówiąc co powiedzieć. — Strasznie ciekawe — wykrztusił w końcu.— Strasznie, słowo klucz! — To tylko ułamek tego, co potrafi Ojisan. Jest wspaniałym shinobi... Szli jeszcze chwilę, gdy oczom dziewczyny ukazała się buda z wielkim napisem "NAJLEPSZE I NAJTAŃSZE DANGO W MIEŚCIE!" . Natychmiastowo ruszyła w jej stronę. Weszli do środka. Najpierw jednak Keizo wykonał sztuczkę, której nauczył się w osadzie rodu Inuzuka. Na progu wciągnął głęboko powietrze przez nos, po czym zrobił minę znawcy, zastanowił się chwilę i odwrócił do Harumi. — Może być — powiedział, po czym zajął miejsce i zamówił dla siebie poczwórną porcję, czując potężne burczenie w brzuchu.Harumi od razu rzuciła się na ulubioną przekąskę - trójkolorowe dango. Najlepsze było to, w odcieniu zieleni. Ależ szczerzyła jej się buzia. Nic tylko dawać jej jedzonko i patrzeć jak się cieszy. Pomiędzy kolejnymi kęsami Dango Senju odpłynął nieco, zastanawiając się gdzie los go teraz poniesie. Szczerze mówiąc, bardzo chciał odwiedzić już mur, jednak nie wiedział czy da sobie tam radę, bowiem o wiele silniejsi shinobi przedwcześnie siwieli z powodu horrorów które tam napotkali. Odezwał się jednak w końcu do Harumi, która wyglądała na całkowicie pochłoniętą pałaszowaniem dango. — To co teraz zamierzasz? Zostajesz w Ryuzaku? Znikasz gdzieś? — spytał, odkładając pierwszą pochłoniętą przez siebie porcję i sięgając po drugą, czując że zaspokoił swój pierwszy głódGdzieś w przerwie na jeden, a drugi gryz Kaguyia znalazła czas na odpowiedź. — Zostałam wezwana w rodzinne strony, zapewne rodzice znaleźli dla mnie wspaniałego kandydata na męża — Ci kupcy mieli utorować mi drogę do transportu. Samotna wędrówka nie byłaby zbyt rozsądna, ale jak widzisz Skończywszy pałaszować dango przetarła usta ułożoną na blacie chusteczką. — A ty, zostajesz tutaj? — A może chcesz żebym wybrał się z tobą na wydmy, co? — S-słucham? — Nawet jeśli jest tam tak strasznie jak mówisz, to raczej nie uschnę jeśli zabawię tam kilka dni — Jeśli chcesz i jesteś gotów przebyć setki kilometrów wśród parzącego słońca, skorpionów, wydm, ruchomych piasków... — To pewnie. Ruszylibyśmy nazajutrz Nastąpiła niezręczna cisza. — Tak właściwie... — Gdzie nabrałeś takiej siły? Twoje umiejętności są zaskakująco silne. W teorii byli w tym samym wieku, więc - również - w teorii powinni być na podobnym poziomie. Jednakże w głowie dziewczyny nie działało to w ten sposób. Czuła, że mogłaby najwyżej pocałować go w stopę. Przed odpowiedzią na kolejne pytanie dziewczyny, Keizo zastanowił się jednak nieco dłużej. Wbrew pozorom było bardzo trudne, gdyż Senju nie uważał nigdy samego siebie za szczególnie silnego shinobi. Co prawda z reguły nie czuł już obaw przed walką z jakimiś zwykłymi bandziorami, których można spotkać w ciemnych uliczkach, jednak tak naprawdę nigdy nie mierzył się z w pełni wytrenowanym ninja. Czy wtedy taka walka też byłaby z góry przesądzona? A może ktoś z odpowiednim treningiem przejechałby się po nim bez najmniejszego problemu? — Ja... — zaczął Keizo, przeżuwając powoli pierwszą kuleczkę z ostatniej porcji swojego dango, wręcz nie czując prawie jej smaku. — ...uh... nie wiem co powiedzieć — powiedział, uśmiechając się lekko. — Na świecie jest pełno shinobi silniejszych od nas... ale... cóż — pozbierał się w końcu, przemawiając nieco twardszym tonem do Harumi i podając białowłosej pustą już wykałaczkę po dango. Gdy patyczek był w połowie przemierzania stołu, z jego końcówki wystrzelił niewielki pączek, który po chwili rozwinął się w kwiat wiśni.— Wiesz, co zawsze mi powtarzano, nawet zanim zdecydowano się posłać mnie do akademii w Hayashimurze? — zapytał, wiedząc dobrze że dziewczyna nie może znać odpowiedzi na to pytanie. — Mój ojciec jest leśnikiem. Pasuje do umiejętności, czyż nie? — uśmiechnął się. — Czasem, gdy zabierał mnie do lasu, pokazywał mi najpierw swój dokument potwierdzający że przeszedł szkolenie klanu Senju. Wiesz jaką miał na nim ocenę z akademii? Ledwie dopuszczającą - powiedział, przypominając sobie że jego dyplom wyglądał tylko nieco lepiej.— Ale potem wychodziliśmy na zewnątrz i każde wycięte drzewo odrastało pod jego rękami szybciej i wyżej niż podczas prezentacji któregokolwiek z akademickich nauczycieli — rzekł, odsuwając od siebie talerz. Dwie pozostałe tam wykałaczki wypuściły już niewielkie listki, a dookoła zaczął roznosić się woń kwiatów wiśni. — Bo droga do sukcesu i prawdziwej siły shinobi jest w większości wybrukowana ciężką, codzienną pracą a jedynie wykończona nutą talentu — chłopak w końcu przeszedł do sedna, wtykając sobie jednocześnie jedną z wykałaczek za ucho. — Talent bez ciężkiej pracy sprawi, że nie przekroczysz w końcu któregoś drzewa blokującego drogę, nawet jeśli jesteś Senju. Keizo w końcu zakończył swoją małą "wyprawę do przeszłości" i odetchnął. Czuł, że powoli wracają mu siły, chakra się regenerowała, korzystając z pożywienia które właśnie dostarczył organizmowi. Wiedział, że dzisiejszego wieczoru raczej wcześnie położy się spać. Harumi uważnie wsłuchała się w cały monolog, w myślach przyznając Keizo rację. Od analizy słów odciągnął ją kwiat wiśni wpuszczający niesamowicie przyjemną woń. — Masz rację Keizo — Zazdroszczę ci chwil z rodzicami, moi spędzali ze mną niewiele czasu — To jak z tym Sabishi? — spytał Senju wyszczerzając zęby.Harumi wstała od stołu wyraźnie ożywiona. — Musimy wszystko przygotować, o ile chcemy wyruszyć jutro w południe — Możesz spać u mnie, jeśli chcesz. Mam wolny pokój DOMEK HARU Dotarłszy do domu, Harumi w pośpiechu otworzyła drzwi. Nie były one wykonane z żadnych, odpornych na uderzenia materiałów. Wystarczyłoby porządnie kopnąć i już znalazłbyś się w środku. Jeśli mowa o środku... Domek ten mieścił się na samym brzegu terenów mieszkalnych. Był on zwyczajnym, jednopiętrowym domostwem stworzonym głównie z drewna. Od zewnątrz został w pełni pomalowany na kolor biały, zaś pokrywająca go ceramiczna dachówka miała glinianą barwę. Budynek ten był całkiem malutki. jak na standardy innych domków do wynajęcia w Ryuzaku no Taki. Po wejściu od razu widać było krótki korytarzyk. Po lewej stronie sypilania, która rozciągała się na całym lewym boku domku. Wewnątrz klasyczne umeblowanie - łóżko, stolik nocny, regał na książki, szafa, komoda, malutkie biureczko i krzesło przy nim. Ściany zostały pomalowane na morski odcień, zaś na środku podłogi z jasnego drewna leżał malutki dywanik. Warto wspomnieć o przesuwanych drzwiach na zamek, które są na północnej ścianie. Prowadzą one na drewniany podest, taras w ogrodzie. Drzwi na wprost prowadzą do podzielonej na dwie części łazienki. W pierwszej części mamy przebieralnię z półkami na ubrania oraz miejscem do prania ubrań, a wewnątrz już właściwą cześć z wanną, palnikiem do podgrzewania wody i innymi typowymi rzeczami jakie można znaleźć w takim miejscu. Obie części są pomalowane na czystą biel. Drzwi po prawej prowadzą do kuchni, która, podobnie jak sypialnia, jest na całym boku domku. Część północna to typowe miejsce do gotowania, zaś południowa to jadalnia ze stołem, krzesłami, barkiem na trunki oraz regałem na książki. To pomieszczenie zostało pomalowane na odcień brzoskwiniowy. — Całkiem uroczy domek — powiedział Keizo, czując przyjemną pełność w żołądku i obserwując kątem oka zachodzące nad dachami Ryuzaku słońce. Ziewnął głośno i wszedł do środka.— Też tak uważam — Nie krępuj się zaglądać do lodówki Kaguyia odłożyła podręczną torbę na szafkę znajdującą się w korytarzu, a buty zaraz obok, na ziemi. — Prześpię się w jadalni, co? — powiedział Senju, zdejmując płaszcz i rozścielając go przy ścianie. I tak było to lepsze niż spanie w parku na jakimś drzewie, a zapewne coś takiego by go czekało.Widząc to, co wyprawia chłopak, Haru zaśmiała się pod nosem. Przecież logicznym jest, że posiada drugie łóżko. Nikt normalny nie oferuje noclegu, nie mając łóż w ilości odpowiadających zaproszonym gościom. — Spokojnie, mam posłanie i dla ciebie — Rozgość się, pójdę je rozłożyć Keizo skoczył na chwilę do ogrodu, po czym wrócił z kilkoma listkami herbaty. Mimo, że powinna wyrosnąć za dobrych kilka miesięcy. Młody Senju prośbę rozumiał chyba zbyt dosłownie, ledwo białowłosa zdążyła opuścić wspólnie zajmowane pomieszanie, a ten czmychnął przez otwarte okno. Po zakończonym przygotowaniu udała się do kuchni, a tam siedział już władca wszelakiego drewna. Wskoczyła na drewnianą szafkę kuchenną i przysunęła do siebie ciepły napój. — Nie boisz się podróżować z nieznajomym? — spytał Harumi podczas zaparzania brązowego naparu. — W końcu poznaliśmy się jakieś osiem godzin temu — dodał, rozlewając napój do dwóch małych czarek. — Wiesz, mogę być mordercą! — zahuczał, wyrzucając do góry oba ramiona. — Albo... albo złodziejem! Albo... — chłopak zaplątał się, wypił trochę herbaty i syknął, gdyż ciągle była nieco zbyt gorąca. — Albo innym złym człowiekiem, hmm? — Cóż — Gdyby tak było, już dawno ukazałbyś swoją drugą twarz — Em... przepraszam... — powiedział Keizo, widząc nagłe zakłopotanie dziewczyny. — Tak tylko... no... żartowałem. — Najwidoczniej w Harumi odezwały się jakieś stare, ponure wspomnienia... a może po prostu nie lubiła rozmawiać na takie tematy. Albo się naprawdę przestraszyła - w końcu wcześniej tego dnia uznała Senju za silnego shinobiego, co niezwykle mu pochlebiało. Chłopak uśmiechnął się przepraszająco, po czym wziął łyk herbaty i spojrzał na dziewczynę. — Nie ma za co Ciekawe co z Ishim... Chłopak uratował jej życie, wydał na siebie wyrok. Przygryzła wargi wmawiając sobie, że to była jego decyzja i nie może się za nią winić.— To jaki mamy plan? — zapytał Keizo, unosząc głowę i wybierając z wazonu na szafce jakiś niewielki kwiatek, który mógł wsadzić sobie za ucho. — Idziemy tam, jedziemy tam, a może masz jakieś sposoby żeby tam dolecieć? — powiedział, zastanawiając się czy istnieje jakieś jutsu pozwalające na poznanie umiejętności latania. Był prawie pewien, że takie są możliwe - w końcu dzisiaj poznał klan, którego członkowie mogli wyciągać bez szwanku własne kości.— Ymm... — Tak, tak. — Tu jesteśmy — Ta mapa jest nieco nieaktualna, ale to nie problem. Szlaki się nie pozmieniały, ewentualnie doszły nowe — Stąd przejdziemy aż do granic Prastarego Lasu, znasz te tereny, więc nie powinniśmy się zgubić. To znacznie ułatwia zadanie. Właściwie będziemy iść cały czas prosto, aż do Wietrznych równin, a stamtąd już niedaleka droga do Samotnych Wydm — Więc zahaczymy o Prastary Las — powiedział Keizo, przyklaskując lekko i dopijając herbatę. Przez myśl przemknęła mu możliwość odwiedzenia jego domu i odpoczynku lub uzupełnienia tam zapasów. Przypomniał sobie jednak, że seniorka rodu od razu uzna Harumi za synową, a wolał jednak uniknąć tego, by dziewczyna czuła się jeszcze bardziej zakłopotana.— Dokładnie — Niestety, nie możemy zabrać ze sobą mapy, nie należy do mnie. Musimy zdać się na los i dobrych ludzi — Będziemy łapać się wozów kupieckich oferując ochronę towaru w zamian za transport. Myślę, że to najlepsza opcja. Zwiedzimy kawał świata! — Musimy wziąć prowiant i wodę. Reszta przyjdzie sama. Przed wyruszeniem, jutrzejszego dnia, udamy się po Guardę i napełnimy ją w okolicznej studni Możemy podzielić wydaną kwotę na pół, a samą Guardę będę nieść ja. W rodzinnych stronach jest to nieodłączny element każdego mieszkańca. Pasuje? — Myślę że nie ma potrzeby dźwigania gurdy już stąd — powiedział Keizo, ziewając szeroko i coraz częściej odwracając się w stronę rozkładanego łóżka. — Zawsze można ją kupić na Równinach lub w Lesie, a przecież w tamtych okolicach nie będzie brakować potoków i rzeczek. Przynajmniej ja sobie radziłem — zakończył, wstając od stolika. Przepłukał czarkę, odstawił ją na miejsce i zerknął na Kaguyę.Harumi jeszcze raz przemyślała swoją strategię. Przecież kupcy muszą mieć wodę, wystarczy lekko się uśmiechnąć i z pewnością podzielą się swoimi zasobami. Że też wcześniej na to nie wpadłam. Popukała się w czoło wiedząc i przyznała brunetowi rację. — Czyli jutro ruszamy — powiedział Senju, przeciągając się. — Chyba już się położę — dodał, po czym usiadł na łóżku, uśmiechając się lekko do dziewczyny. Widocznie to była jej pierwsza tak poważna podróż na szlaku, sam Senju nigdy się tym tak bardzo nie przejmował.— Niewyspany shinobi, to nieszczęśliwy shinobi — Dobranoc Nie minął moment, a białowłosa już osunęła się na poduszkę, oddając się w objęcia morfeusza. Kaguyia obudziła się pierwsza, przetarłszy oczy wstała i podeszła chybotającym krokiem do łóżka Keia. Szturchnęła go na tyle mocno, by chłopak się obudził i podążył za białowłosą. Snuli się po domu zbierając ostatnie, potrzebne rzecz i w milczeniu udali się na szlak transportowy. Przed wyjściem z domu odkryli, że czekają na nich dwie niewielkie przesyłki, podobne do tych przekazanych im wcześniej przez spółkę Tyczkębolec. Senju schował swoją do kieszeni, nie zastanawiając się nad nią zbyt wiele, być może kiedyś przyjdzie mu jeszcze odebrać od nich jakieś zlecenie. Ich droga wiodła z prawie jednego końca cywilizowanego świata shinobi na drugi, choć niektórzy zapewne mogliby się spierać że Sabishi do zbytnio cywilizowanych nie należało, przynajmniej według tego co wyjawiła Senju o tym miejscu białowłosa.Wyjście z Ryuzaku nie stanowiło większego problemu, przy wyjściu z miasta znaleźli kilka karawan handlowych, które pozwoliły im na dołączenie w swoje szeregi, co rozwiązało także problem wody o który martwiła się Harumi. Teraz pozostało im tylko dotrzeć do Sabishi cali i zdrowi - a co stanie się na miejscu pokazać im może tylko przyszłość. Podróż była długa i męcząca. Zmiana temperatury dawała się również i rodowitej mieszkance Sabishi we znaki. Z każdej strony atakowały ich podmuchy wiatru, a wraz z nimi kolejne dawki piasku. O tyle, o ile białowłosa pomyślała o sobie, tak o swoim partnerze... Już nie. Od duszących chmur piasku chroniła ją śnieżnobiała chusta naciągnięta na usta oraz nozdrza, natomiast od prażącego słońca trójkątny, bambusowy kapelusz. Przez chwilę czuła się nieco... Zakłopotana. W końcu powinna zadbać także o Keizo. Pustynny klimat był wykańczający, a on był przystosowany do zupełnie innych warunków. Na szczęście z opresji ratowali go kupcy. Gdyby nie oni... cóż, mogłoby to się skończyć gorączką słoneczną. A ta z kolei bywa bardzo nieprzyjemna. Temperatura znacznie zmalała, gdy tylko nastała noc. Amplituda temperatur na pustyniach była ogromna, czasem wręcz irytująca. Opustoszałe zapasy wody trzeba było niezwłocznie uzupełnić, w czym pomógł Keizo. Haru została na szlaku chcąc zaczerpnąć chwili spokoju. Jeszcze chwila i... zobaczy mamę, tatę i nauczyciela! W głębi duszy aż podskakiwała z radości. Czas dłużył jej się niemiłosiernie. Haru czekała na pojawienie się znajomych twarzy. Co jakiś czas rozglądając się wokół i wypatrując kupców wracających z oazy. Jej oczy powoli zaczynały się zamykać. Tryb: czuwanie. W końcu, na tych terenach, nie brakuje chętnych do grabieży. A większość ludzi związanych z Sabishi wie, skąd pochodzi dziewczyna. Rodzice bardzo szybko zapłaciliby okup. Tragarze z wodą, chronieni przez Keizo, wrócili w końcu do karawany. Któryś z kupców rzucił shinobi porcję prowiantu, swoje pragnienie chłopak ugasił przecież w oazie. Senju usiadł na jakimś wozie jadącym z tyłu całej grupy. Przód zostawił kunoichi z rodu Kaguya, wiedział że w razie czego będzie i tak w stanie szybciej od niej dobiec na miejsce, gdzie będzie potrzebna jego ewentualna pomoc.
0 x
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 3 gości