Siedziba władzy [administracja + sala Protektora]

[Chise]

Dziewczyna wzruszyła ramionami, nie wiedząc dokładnie o co chodzi. Dowiedziała się o tym z listu Shigi, ogłoszenia nie mówiły wiele więcej, nie wyglądało to jednak jak konflikt.
- Nie jest to konflikt z rodem z tego co wiem - powiedziała, uspokajając go do zamiarów rodu tam mieszkającego - A i my nie jesteśmy tam oficjalnymi wysłannikami Uchiha.. Jednak trzeba mieć oko na to, co się dzieje - zwłaszcza, że takie wydarzenia zazwyczaj wiązały się tak czy inaczej z Hanem, a był to temat wymagający szczególnej ostrożności.
Za pytanie o Shidze dziewczyna zaczęła chichotać jak podlotek.
- Jak w plotkach? - zapytała ze śmiechem - Musiałbyś mi powiedzieć co o nim mówią, mi nikt ich już nie powtarza.. Ale owszem, Shiga to silny i utalentowany w wielu dziedzinach shinobi. Nie tylko jako medyk, ale także w zakresie katonu.. Ciężko go ubić - W sumie to nie było chyba pierwsze pytanie tego typu jakie usłyszała. Shiga z nieznanego nikomu Jashinisty stawał się sławą na skalę globalną i nie sposób było nie zauważyć, że przez ostatni czas bardzo się rozwinął. Zaryzykowałaby stwierdzenie, że bardziej od niej.
- Ciężko powiedzieć. Jesteś tu już kilka miesięcy, ale nie na tyle by opuszczać Mur normalnie. Może jednak zrobi wyjątek ze względu na wagę wydarzenia.. Może moja obecność pomoże - powiedziała, przygryzając wagę, potem jednak dziarsko poruszyła głową, odrzucając włosy za ramię - Ale nie ma co teoretyzować, trzeba po prostu zapytać - dodała energicznie, przyspieszając kroku.
Siedziba władz Muru była imponująca budowlą, twierdzą samą w sobie. Dziewczyna z pewnością siebie podeszła do administracji i recepcji, nie będąc jednak pewna czy z taką sprawą muszą udawać się do Niedzwiedza czy lepiej nie.
- Witamy, Uchiha Chise oraz Hiroki, rangi szczur - przedstawiła ich dwójkę szybko - W sprawie możliwości czasowego zejścia z Muru w celu udania się do Midori, gdzie dzieją się dziwne rzeczy.. To do kogo? Do Protektora? - zapytała, by udać się zgodnie ze wskazaniem. Wiedziała jakie są procedury, jeśli chodzi o najwyższego rangą strażnika to spodziewała się nie mniej niż u liderki i tak samo jak u niej, najpierw podeszła do strażnika strzegącego biura, by w sumie przedstawić ich jeszcze raz i powiedzieć w jakiej przyszli sprawie, tyle, że tutaj nieco grzeczniej i zapytała czy ten nie jest zajęty.

[Papyrus]

Ten konkretny Shinsen, największy i najbardziej okazały, był jednocześnie najłatwiejszym jeśli chodzi o zgubienie się w nim. Nikt nigdzie nie umieszczał mapy tego kompleksu więc najlepszym sposobem byłoby dopytanie się kogoś o odpowiednim stażu i pozycji. Tych mimo wszystko też ciężko było znaleźć, bo albo mieli lepsze rzeczy do roboty, albo nie mieli zamiaru pomagać nieopierzonym i niezaznajomionym w tej konkretnej lokalizacji.
Trzeba było znaleźć miejsce, gdzie można było pójść za tą konkretną sprawą. Osobę decyzyjną, a kto był najbardziej decyzyjny niż sam Protektor? Dlatego też szukanie jego osoby było najbardziej naturalną rzeczą. Recepcja w części administracyjnej wydawała się dobrym punktem startowym. Za prostym, surowym wręcz, drewnianym kontuarem, stała kobieta. Typowe, w większości tego typu ról umieszczano właśnie kobiety. Krótkie i elegancko ułożone włosy, mundur organizacji i całkowita obojętność na twarzy, granicząca z chłodem. Widać było że jest przykładna, aż za bardzo można rzec. To ten typ człowieka, który chce doprowadzić wszystko do perfekcji, włącznie z samym sobą. W najmniejszych detalach. Nawet jeśli ocenianie po wyglądzie było pomyłką i prowadziło do nieprawidłowości i kłopotów, to tutaj po prostu to pasowało. Spojrzała się na dwójkę petentów równie beznamiętnie odpowiedziała:
- Protektora aktualnie nie ma w swoim gabinecie. Jeśli chodzi o przepustkę na wyjście, sugeruję udać się do Mastera sekcji administracyjnej. Aktualnie znajduje się w swoim gabinecie. - powiedziała, wskazując także drogę duetowi do odpowiedniego pomieszczenia.
Kilka minut marszu później, Chise i Hiroki stanęli pod odpowiednimi drzwiami. Obok nich znajdowała się metalowa tabliczka z wygrawerowanym imieniem i nazwiskiem - Airi Tanaka, Master Sekcji Administracyjnej. Przed nimi stał rzecz jasna strażnik. Odziany w mundur, sztywny niczym kamienny filar i z taką samą mimiką. Prawa ręka przy rękojeści trzymanego przy pasie miecza w pochwie, lewa - sztywno przy ciele. Jeśli duet się do niego zwróci i poda powód swojego przybycia, ten bez słowa odsunie się od drzwi i gestem wskaże drzwi. Znak prosty i wymowny - wchodzić. I tak też weszli.
Każdy Shinsen nie może się poszczycić przestronnymi gabinetami i eleganckimi wnętrzami. Tutaj było identycznie.
Wszelkie półki i regały jakie stały przy ścianach, służyły tylko i wyłącznie do przechowywania zwojów i dokumentów. Biurko - tak samo. Miejsce pracy, nie relaksu. Krzesła identycznie. Wszystko tutaj mówiło "Obowiązek" a nie "Przyjemne z pożytecznym". Osobą siedzącą za biurkiem była poczciwie wyglądająca starsza kobieta. Zmarszczki na jej twarzy były liczne, a oczy na tyle przymrużone że ciężko było określić kolor źrenic. Na nosie nosiła okularny w ładnej, czarnej oprawie. Nie była co prawda odziana w czerń, ale przy jej krześle wisiał płaszcz z wielkim symbolem organizacji.
- Hmh. - powiedziała, gdy tylko duet pojawił się w gabinecie. Uniosła wzrok znad bliżej nieokreślonego pliku papierów i skupiła się na duecie. Lekko kiwnęła głową, możliwe że chciała się przywitać.

[Chise]

Brak Protektora czymś dziwnym nie był - koniec końców miał on mnóstwo obowiązków i nie wszystkie z nim wymagały siedzenia w gabinecie i wypełniania papierków, a już na pewno nie przyjmowania dwójki szczurów. Na szczęście nie był on jedyną osobą, która mogła wydać takie pozwolenie - a do kolejnej takiej zostali zgrabnie pokierowani przez panią w recepcji. Dziewczyna podziękowała za informację, po czym zgodnie w jej wskazówkami udali się pod właściwie drzwi.
- Na spokojnie, Hiroki. Nie idziemy tam na ścięcie - rzuciła do młodzieńca, który już wcześniej wydawał się jej zestresowany. Widoczny był brak doświadczenia w takich kwestiach, ale miał jeszcze czas się wprawić, a to był jeden z elementów.
Chise przeczytała tabliczkę na drzwiach, chcąc wiedzieć z kim będzie miała do czynienia i jak się zwracać do przełożonej. Mówienie do niej per Sowo z pewnością nie byłoby dobrze odebrane, tak samo jak i do niej nie zwracano się per Szczurze. Na szczęście nie była zajęta i mogła ich przyjść od ręki, dlaczego też bez większego czekania weszli do środka.
Kobieta wydała się jej.. Sympatyczna, na pierwszy rzut oka. Miła. Miała nadzieję, że utrzyma te wrażenie do końca. Ukłoniła się jej głęboko, z szacunkiem.
- Meldują się Uchiha Chise oraz Hiroki, rangi szczur - powtórzyła po raz trzeci dziewczyna, bez oznak irytacji wynikającej z takiej potrzeby podeszła o krok bliżej - Przyszliśmy tu z prośbą o przepustkę dla Uchiha Hirokiego, który jeszcze nie skończył swojej obowiązkowej służy, oraz dla mnie, Uchiha Chise, już po okresie obowiązkowym ale pozostająca w regularnej służbie. Chcielibyśmy udać się do Midori w związku z niepokojącymi wydarzeniami, które się tam dzieją - powiedziała to niemal na jednym oddechu, tak płynnie i bez zająknięcia, by bez zawahania przejść do dalszej części wypowiedzi - Katsumi-sama oddelegowała mnie do sprawdzenia co się tam dzieje jako nieoficjalne oczy Uchiha - nawet zabawnie to zabrzmiało w kontekście jej niedawnego odzyskania wzroku, a o Shidze wolała nie wspominać, biorąc pod uwagę co się tu ostatnio działo - Chciałabym aby Hiroki udał się ze mną. Co dwie pary oczu to nie jedna, a chłopakowi przyda się doświadczenie, które tam zdobędzie. Po załatwieniu sprawy wrócimy na Mur aby zdać raport z istotnych rzeczy. - dodała, aby nie było wątpliwości. Miała nadzieję, że Hiroki także doda coś od siebie, bo jej od tego gadania już zaschło w gardle, a chciała jeszcze zakończyć czymś przekonywującym - Nie można mieć pewności czy te wydarzenia nie są spowodowane czymś zza Muru, skoro na kontynencie sobie nie radzą.

[Hiroki]

Młodzieniec podążał powoli za swoją Sensei, bardzo mało mówiąc. Właściwie, to nie odzywał się praktycznie w ogóle, o ile ta nie rozpoczęła albo nie odpowiedziała na jego poprzednie pytania. Na pytanie odnośnie plotek, chłopak jedynie uniósł delikatnie jedną brew, a później przyłożył palec do brody, tak jakby próbował sobie przypomnieć, co usłyszał o Jashiniście.

- Z tego co słyszałem... A słyszałem niewiele, to jest bardzo silny i odważny. - przytaknął głową, po czym dodał dosyć szybko. - Ale doszły mnie również wieści, że jest poszukiwanym mordercą...

Chłopak lekko posmutniał - nie wiedział co to znaczy zabić kogoś. Nie był nigdy świadkiem tego obrzydliwego zjawiska. Nie było mu dane oglądać, jak kostucha przychodzi po duszę przegranego wojownika, czy zamordowanego zbira. Może dlatego, aż tak bał obawiał się spotkania z przyjacielem swojej nauczycielki? A może było to po prostu spowodowane jego siłą? Przecież sama Chise wypowiadała się o nim w samych superlatywach, więc musiał być potężny.

Na słowa odnośnie pobytu na murze, jedynie przytaknął, a siedziba Shinsengumi robiła na nim prawie takie same wrażenie jak pierwszego dnia służby. Cholerna twierdza! Nie miał jednak czasu zbytnio zachwycać się walorami architektury na murze, bowiem bez żadnej przerwy wtargnęli do recepcji. Dziewczyna przedstawiła ich obu, więc Hiroki jedynie skinął głową, przykładając prawą rękę do piersi, a następnie podążył za nią do wskazanego gabinetu. Fakt, że nie było niedźwiedzia nieco go ucieszył. Młody Uchiha nieco obawiał się swojego głównego przełożonego, zupełnie tak samo jak Katsumi-sama. Spotkanie z którymkolwiek z nich, zapewne sparaliżowałoby go na długie minuty. Na słowa o ścięciu jedynie się uśmiechnął i ruszył z dziewczyną do strażnika, który wpuścił ich do gabinetu równie sprawnie. Tabliczka przed drzwiami zasugerowała imię i nazwisko przełożonej i tak też miał zamiar się do niej zwracać. Pomarszczona starsza kobieta, nie wzbudzała w nim strachu, a nawet przywołała na jego twarz uśmiech i pewność siebie. Pozwolił Chise skończyć cały wywód, a wtedy samemu przejął na moment inicjatywę.

- Uchiha Hiroki, rangi Szczur. Proszę nam wybaczyć to najście. Wiem, że prośba może wydawać się absurdalna, jednak... naprawdę zależy mi na tym, by wyruszyć do Midori razem z Chise. Chcę w końcu czuć się użyteczny, a jeżeli sama Katsumi-Sama wysyła ją tam w celu zdobycia informacji, chciałbym jej w tym pomóc. - przyłożył dłoń do piersi, a następnie pochylił głowę. - Co do wątpliwości, odnośnie mojego powrotu na mur. To nie wydaje mi się, by było miejsce na tym świecie, gdzie czułbym się lepiej. Tylko tutaj mogę wrócić, więc mogę poprzysiąc, że po rozwikłaniu tej sprawy, która wydaje się nagląca, powrócimy na mur, by pełnić dalszą służbę. Po za tym, jeśli za murami czai się jakieś nieokreślone zagrożenie, zdanie przez nas raportu po powrocie, wydaje się być dosyć użyteczne. Zwłaszcza, że nie wiadomo czy to, co dzieje się w Midori, nie przyszło zza muru. Dlatego proszę, o pozwolenie na przedwczesne opuszczenie muru Tanaka-sama.

Po tych słowach przykląkł na prawe kolano, uniżając nisko głowę z szacunku, a po tym wstał, spoglądając na kobietę, oraz czekając na jej decyzję, w jego głosie było słychać determinację, a oczy błyszczały, nie tylko z powodu wylanych łez na szczycie muru, ale głównie przez determinację, którą w nich mogła zauważyć.

[Papyrus]

Duet może i nie znał wcześniej tej osoby, która co by nie było piastowała ważne stanowisko w szeregach organizacji, ale jej przyjemny wygląd i brak asertywności wobec duetu na pewno miał wpływ na ich zachowanie względem niej. Oczywiście zachowywali wszelkie formy i reguły dobrego wychowania, jak i szacunku dla wyższych rangą. Airi musiała w swoim życiu słyszeć wiele takich formułek i grzeczności, nie zwróciła nawet na to uwagi. Przez kilka chwil wątpliwym było, by zareagowała na cokolwiek. Powoli odłożyła pisadło na bok, nie odrywając spojrzenia od dwójki, przynajmniej w stosunku do niej, młodzików.
- Absurdalna, a jakże. Jesteście jakkolwiek powiązani z tamtejszymi terenami? - zapytała kobieta, a jej oczy wydawały się z chwili na chwilę coraz bardziej odżywać. I nie za sprawą jakiś genów Uchiha aktywujących ich specyficzne oczy. Mimika, zmrużone oczy powoli wracające do standardowego położenia. Brwi, także w drodze do typowego miejsca na twarzy. Wszystko to ujawniło jej oczy koloru głębokiego brązu.
- Wiec powiadasz, że chcesz go wziąć na skrajnie niebezpieczne tereny w celu rozwinięcia go i pozyskania przez niego nowych doświadczeń? - mruknęła kobieta cicho, jednak była doskonale słyszalna przez duet. Nic w pomieszczeniu nie było w stanie jej zagłuszyć, absolutna cisza przerywana jedynie nieco ciężkim oddechem kobiety.
- Do czego możesz się przydać, Szczurze? Ty, najniższy w hierarchii? Doko bez specjalnych talentów? - z każdą kolejną chwilą kobieta wydawała się rozkręcać i nabierać więcej wigoru. Zmieniła pozycję na bardziej wyprostowaną. Nie była mimo wszystko aż taka niska jak mogło się wydawać po jej pierwotnie przygarbionej posturze. - W miejscu skrajnie niebezpiecznym, bez jakichkolwiek informacji o pochodzeniu tego zjawiska, bardziej cenione byłyby jednostki o większym doświadczeniu i umiejętnościach. Które faktycznie przydałyby się w sytuacjach awaryjnych. Z żelaznym osądem, które mogłyby zidentyfikować problem na podstawie ich własnej wiedzy, których szanse na śmierć byłyby znacznie mniejsze z uwagi na ich wyszkolenie. Czy byłbyś w stanie wnieść cokolwiek do tych, którzy zechcą to zjawisko zbadać i mu zapobiec? - kobieta kierowała teraz wszystkie słowa do proszącego o przepustkę. Oceniała go tylko i wyłącznie na podstawie jego wkładu do potencjalnej zbieraniny ludzi chcących pozyskać informacje z tamtych terenów. Nie do końca jak człowieka, a bardziej jak żołnierza. Jak miecz, o konkretnych możliwościach, ograniczeniach i wadach. O konkretnych funkcjach które może pełnić. I najwidoczniej nie widziała potencjalnych funkcji w przypadku tego konkretnego rekruta.

[Chise]

Przekonanie kobiety wcale nie musiało być łatwe, a jej aparycja trafna i pasująca do charakteru. Na razie widać było wyraźne poruszenie w jej zachowaniu, kontrastujące z jej wcześniejszym niemal zmuleniem. Nie zaskoczyło jej to, że kobieta do tego pomysłu podchodziła sceptycznie, po coś w końcu ten nakaz był, prawda? Choć poza zwykłą niechęcią do naginania reguł dziewczyna w jej wypowiedzi zauważyła coś innego. Może to troska o niedoświadczonego członka drużyny? Miała nadzieję, że to jest właśnie to.
- Nie jesteśmy - odpowiedziała na jej pytanie - Sprawa jednak dotyczy bezpośrednich sąsiadów Sogen, przez co warto zwrócić na to szczególną uwagę - musiało to mieć jakieś wytłumaczenie, prawda? Co prawda to był Mur, teoretycznie był niezależny, ale wszyscy wiedzieli, że ich współpraca z Czerwonookimi była bardzo ścisła, na tyle, że to mógł być argument.
- Dokładnie tak - potwierdziła jej przypuszczenie, nie przejmując się tym, że pytanie brzmiało jak retoryczne. Nie była tutaj na pozycji by rozważać jakie były jej intencje, zadziałała więc odruchowo, padło pytanie to pojawiła się i odpowiedź. Następne pytanie było już bezpośrednio do Hirokiego, to była jego chwila na wykazanie się. Miała nadzieje, że chłopak wie co ma robić, bo ona zamierzała się odezwać dopiero po dalszej części wypowiedzi kobiety, to zostawiając na jego barkach. Dodać coś na zakończenie tylko, jako kropkę nad i oraz, jak miała nadzieje, potwierdzenie jego słów. To głównie on musiał wiedzieć czemu tam idzie, to był jego sprawdzian.
- O przydatności jednostki nie świadczy tylko jego siła, pozycja czy doświadczenie.. A jego serce i zamiary, gotowość do działania kiedy inni się wycofują i uciekają w popłochu. Widziałam to dobrze w Kami no Hikage. A bez możliwości rozwijania się przez wyzwania i przez obserwację silniejszych od siebie nie będzie miał okazji stać się kimś więcej niż zwykłym doko - jej słowa były spokojne, zrównoważone. Ciekawa była czy Hiroki także zauważy, że jest to swego rodzaju test dla niego, miała nadzieję, że nie da się wyprowadzić z równowagi albo stłamsić.

[Hiroki]

Odpowiedz starszej kobiety była wręcz oczywista. Nie spodziewał się, że będzie łatwo. Co to to nie. Po za tym Chise też niezbyt dużo wiedziała o samym zagrożeniu w midori, toteż ciężko było mu znaleźć konkretny argument. Kobieta wyraźnie próbowała wbijać szpilki w bardzo czułe punkty chłopaka, jednak on stał wyprostowany wysłuchując wszystkich cierpkich słów na temat jego zdolności. Miała rację był słaby, jednak trzymając go pod kloszem nie pomogą mu się rozwinąć.
- Zdaje sobie sprawę, że istnieje ryzyko, jednak jestem gotowy je podjąć by przyspieszyć mój rozwój. Ma pani rację, nie posiadam szczególnych talentów, jestem zwykłym Doko, który przepełniony jest ambicja. Oczywiście, mam wiele słabości. Jednak czy trzymanie mnie pod kloszem tutaj na murze będzie najlepszym rozwiązaniem? Owszem zgodziłem się na obowiązkową służbę na murze i nie rezygnuje z niej. Niemniej taka wyprawa u boku kogoś takiego jak chise-san może dać nie tylko mnie, ale również wam wiele dobrego.
Przerwał na chwilę by wziąć głęboki oddech. Musiał teraz przekonać kobietę że nawet tak słaba jednostka jak on może przydać się w miejscu gdzie będzie roiło się od weteranów.- Jestem przekonany, iż nie raz właśnie ten niedoświadczony żołnierz rzucony w wir wojny pozbawiony doświadczenia, będzie zwracał uwagę na największe szczegóły. To właśnie ten żółtodziób będzie starał się dwa razy pomyśleć zanim coś zrobi. Prawda jest taka, że weterani i osoby doświadczone zapominają o detalach, a podczas podróży w nieznane go właśnie te detale będą najważniejsze. Brak rutyny w zachowaniach. To bylaby pierwsza taka wyprawa w moim życiu. Uważam że właśnie ta ostrożność i spojrzenie na sprawę przez żółtodzioba przyda się Chise i reszcie. - przerwał na moment, po czym spojrzał na Chise. - Bez względu na to, co na nas, na nią czeka w Midori, chce być pewien, że wróci tutaj cała i zdrowa, razem ze mną, o ile wyrazi pani na to zgodę.
Przemawiała przez niego duma, duma jego rodu. Ambicja. Przedstawił swój punkt widzenia tym razem nie pochylił sie, stał wyprostowany z dumnie zawieszona głową spoglądając na kobietę za biurkiem z góry. Na komentarz słów dziewczyny nie zareagował, interesowało go jedynie to, co kobieta ma do powiedzenia.

[Papyrus]

Czy lepszym byłoby trzymanie go do czasu osiągnięcia przez niego stanu użyteczności czy ryzykowanie wypuszczeniem go, co jest praktycznie zawsze niezgodne z zasadami które obowiązywały na Murze, i potencjalną śmiercią tego jednego Szczura? To już było do decyzji ludzi na szczycie hierarchii, czyli właśnie z osobą która siedziała przy biurku. Przekonanie jej było właściwie jedynym warunkiem. Nic skomplikowanego, czyż nie?
- Mogłabyś się, za przeproszeniem, zamknąć, dziewucho? Co ty, jego niańka? Chciałam usłyszeć JEGO odpowiedź. - przerwała kobieta gdy tylko Chise zaczęła mówić o przydatności. Nie dała jej nawet dokończyć pierwszego zdania, a ukryta do tej pory żyłka na czole zaczęła się niebezpiecznie wybrzuszać. Następnie powoli ponownie skupiła się na przepytywanym, jak gdyby ten jeden wybryk w zupełności wystarczył do całkowitego zaprzepaszczenia szans duetu na osiągnięcie czegokolwiek.
Hiroki zaczął mówić. Że perspektywa niedoświadczonego sprawia, że skupia się na większej ilości rzeczy niż standardowi weterani. Brak rutyny. I w zasadzie tylko i wyłącznie to. Dało się to skrócić w kilku krótkich zdaniach. Irytacja nie zniknęła z twarzy kobiety.
- Zbyt mały czas reakcji, zbyt małe możliwości na dostrzeganie pozornie błahych szczegółów. Jesteś w około jednym procencie słuszny swojego rozumowania. - skwitowała kobieta, sięgając po zupełnie inną i czystą kartkę papieru. Szybkimi ruchami zaczęła kreślić na niej znaki, pomimo swojego starego wieku zaskakująco żwawo. Czy była to zasługa podniesionego ciśnienia, czy może faktycznie była taka kompetentna na codzień? Jakby nie patrzeć swoje lata w służbie organizacji mieć musiała, skoro była na takim poziomie i na takim stanowisku. Kolejne znaki pojawiały się w okamgnieniu.
- Zgodnie z zasadami miałabym obowiązek odprawienia was w trybie natychmiastowym. Niestety, nie tym razem. Bierz go, może się sparzy. Ale. Wszelki ekwipunek ze zbrojowni zostaje tutaj. Zero powoływania się na Mur, wspominaniu o nim, ani informacji że zostaliście wysłani. To, że dostaliście pozwolenie, nie znaczy że my was tam posłaliśmy. Wyraziłam się jasno, mam nadzieję. - powiedziała, podając Hirokiemu kartkę. Było to nic innego jak pozwolenie na opuszczenie Muru. Jednorazowe, strażnicy przy wejściu mają obowiązek zabrania zarówno przedmiotów należacych do organizacji, jak i wszelkich zbroi i innego tego typu wyposażenia. No i rzecz jasna zostać miała sama karta.
- A ty - Airi skierowała się bezpośrednio do Chise - popracuj nad kultura osobistą i zrozumieniem sytuacji. Tym razem nie wyciągnę z tego konsekwencji. - powiedziała, oczekując zapewne na cokolwiek z ich strony. Pewnie za wyjątkiem kolejnej sytuacji związanej z buractwem i nieodpowiednią postawą.

[Hiroki]

Upomnienie skierowane w Chise było jednym z tych, które miały uderzyć tam, gdzie boli najbardziej, czyli w dumę dziewczyny. Hiroki poczuł się winny, jednak nie dał tego po sobie poznać. Następnie jednak wysłuchał słów swojej przełożonej, przytakując głową raz po raz. Rozumiał, że w tej sytuacji, niedoświadczenie i jego niekompetencja mogą przynieść nie jedną, a dwie śmierci - jednak czy nie było tak samo również tutaj? Podczas konfrontacji z dzikimi miałby niemalże takie same szanse, jak podczas konfrontacji z nieznanym wrogiem - a osoby które byłyby w jego zespole, zapewne musiałyby za niego nadstawić karku. Tak czy inaczej on nie chciał być balastem dla swojej nauczycielki, wręcz przeciwnie. Planował być użyteczną częścią drużyny. Nie odpowiedział na kazanie Airi. Nie chciał robić sobie kolejnych problemów. Teraz jednak kobieta wypisywała coś na pustej kartce papieru. Chłopak przełknął ślinę tak głośno, że każdy w pomieszczeniu mógł to usłyszeć. Na jego szczęście kolejne słowa "sowy" pocieszyły go. Uśmiechnął się szeroko.

- Jesteśmy tam z polecenia Katsumi-Sama, nie mamy nic wspólnego z Shinsengumi. - wyprostował się na baczność, posyłając spojrzenie Chise, a następnie złapał za kartkę zaciskając ją w palcach. - Jestem Pani wdzięczny. Osobiście zdam pani raport. Proszę nie gniewać się na Chise, chciała mi pomóc. Przysięgam, że wrócimy razem - żywi.

W jego słowach można było wyczuć nutkę zwątpienia. Słowa które wcześniej do niego wypowiedziała, zasiały w nim odrobinę strachu. Niemniej jednak to właśnie w ten sposób może rozwinąć swoje skrzydła najszybciej, to własnie poprzez wysiłek, który włoży w tę wyprawę stanie się lepszym Shinobi, czyż nie?

Ukłonił się nisko w kierunku Staruszki, a następnie zaczekał, aż Chise zrobi to samo, a jeżeli tego nie zrobi, zamierzał ją lekko szturchnąć, by nie dostała kolejnej reprymendy od swojej przełożonej. Następnie odwrócił się na pięcie, wsuwając papierek do kieszeni. Następnie zaś zaciśniętą pięść wyjął na zewnątrz powoli odmaszerowując w stronę drzwi, gdzie otworzył je przed swoją nauczycielką. Kiedy wyszli na korytarz, odsapnął, ocierając kropelki potu z czoła. Bez słowa, jedynie delikatnie pochylając głowę do strażników, ruszył, aż do wyjścia z administracji, a gdy tylko wyszedł, odwrócił się w stronę Chise.

- Kiedy wyruszamy Chise-Sensei? I co ważniejsze, gdzie organizujemy zbiórkę? - zapytał unosząc brew - musiał się przygotować. - Wiesz coś więcej o tym, co może nas czekać w tym lesie? Wolałbym się dobrze przygotować. W końcu obiecałem jej, że oboje wrócimy razem do domu. Tutaj, na mur.

Rzekł uśmiechając się, a chwilę później rozluźnił dłoń. W oczekiwaniu na odpowiedź, przeczesał włosy, a następnie poprawił i tak już poniszczony płaszcz. Kiedy tylko dowiedział się o miejscu zakodował to w swojej pamięci. Gdy wszystko już sobie ustalili, po prostu ruszył czym prędzej w kierunku sklepu z wyposażeniem, musiał zdobyć nowy płaszcz, bo ten, nie nadawał się już prawie do niczego. Na odchodne, rzucił jeszcze.

- Dziękuję Chise-Sensei, za wszystko, co w tym krótkim czasie dla mnie zrobiłaś. - uśmiechnął się. - Przyrzekam, że Cie nie zawiodę! - Z uśmiechem na twarzy ruszył przed siebie.

[Chise]

Zadrgały jej usta, drgnęła brew - ale zdołała powstrzymać się od komentarza. A już na tak miłą się zapowiadała.. Cóż, będzie miała nauczkę by nie oceniać po pozorach i być ostrożniejszą. Niemniej, choć komentarz zabolał, powstrzymała się od dalszych uszczypliwości i nie odezwała więcej. W sumie niańką nie była, ale czuła za niego odpowiedzialność - może nawet za dużą niż powinna.
Niemniej zgodzić się z kobietą nie potrafiła, dlatego wolała się nie odzywać. Pod rządami takich osób jak ona mnóstwo osób po prostu marnowało swój potencjał, nie będąc wystawionym na żadne ryzyko. Koniec końców jednak się zgodziła - i to jej wystarczyło, postawiła jednak warunek, który był dla niej ciężki do przełknięcia. Nie mogła uniknąć wrażenia, że postawiła go tylko z czystej złośliwości, ponieważ sama nie wiedziała powodów dla którego musiałaby tak bardzo wzdrygać przed znakami obecności straży tak. Tym bardziej skoro nie byli z ich ramienia nie musieli im żadnych raportów składać, nie chcieli mieć przecież nic z tym wspólnego.
Podrzuciła głowę do góry i przez sekundę patrzyła w buntowniczy sposób, który sugerował, że jednak zaskoczy kobietę i powie coś nieprzystającego tej sytuacji i rozmowy z przełożonym.. I gdyby zapewne chodziło tylko o nią to by się nie powstrzymała - najgorsze co jej mogli zrobić to wyrzucić z Muru, nic więcej. A i swojej kulturze osobistej nie miała nic do zarzucenia, już prędzej jej, skoro jej przerwała i to jeszcze nazwała dziewuchą. To się nazywa hipokryzja dopiero.
- Postaram się, Tanaka-san - odpowiedziała, kłaniając się. Nie tak głęboko jak przy wejściu, było widać w jej ruchach pewne zblazowanie, ale nie było to coś, co można by skrytykować otwarcie. Wraz z Hirokim odwróciła się na pięcie i wymaszerowała przez otwarte drzwi. Nie zatrzymywała się, szła do przodu, tak samo jak i Uchiha obok niej. Po samym nerwowym rytmie kroków znać było zdenerwowanie. Kiedy w końcu opuścili budynek, usta Chise opuścił także stek przekleństw skierowanych w stronę wrednego babska, a podróżując z Shigą zdążyła się nasłuchać rozmaitych. Po tym dopiero odetchnęła, napięcie spadło, a ona sama uspokoiła nieco.
- Grunt, że się udało - wymamrotała sama do siebie, po czym zwróciła się do Hirokiego - Myślę, że mamy spokojnie tydzień, może półtora na przygotowania do podróży. Spotkamy się za 10 dni pod bramą, o świcie. Proponuje ci, byś przez ten czas przygotował porządnie fizycznie, tam mogą być naprawdę ciężkie warunki. Nie wiem jednak czego możemy się dokładnie spodziewać, bądź więc gotowy na wszystko - powiedziała do niego zdecydowanie i zamachała do niego kiedy odchodził - Tylko uważaj na siebie! - krzyknęła za nim.


/zt x2

[Aka]

Sogen
Rok 388, późna jesień. Mamy nadzieję, że zostaniesz na dłużej - dałby sobie głowę uciąć, że już gdzieś to słyszał, tylko za cholerę nie mógł sobie przypomnieć gdzie. Może w innym wcieleniu? A może usłyszał to od jakiegoś nawoływacza, reklamującego miejscowość wypoczynkową? Cóż, to nie miało tak naprawdę żadnego znaczenia - na Murze wszystko było inne, a miły czas wcale nie oznaczał picia sake przy kominku, tylko raczej trzęsienie się z zimna, gdzieś przy ognisku, kilkadziesiąt kilometrów za murem. Z dala od cywilizacji nawet tak proste rzeczy jak komfort czy luksus nabierały innego znaczenia. Komfort to możliwość przespania całej nocy, bez konieczności wstawania na wartę, a luksus to ciepłe, nieprzemakające buty. Aka doskonale o tym wiedział i wiedzieli też o tym wszyscy inni Uchiha, których przecież tutaj tak wielu. Prawdopodobnie jako jedyny klan zdawali sobie sprawę z tego, jak naprawdę wygląda tutaj życie i jako jedni z nielicznych szli tutaj z własnej woli na dłużej, niż pół roku. Większość wymiękała i nie było co się temu dziwić. Bajki są piękne, a herosem chce być każdy. Tylko, że na murze marzenia prędzej, czy później spotykają się z rzeczywistością - gdy nawet nie możesz pochować swojego towarzysza, bo potwory, o których nie śniłeś nawet w najgorszych koszmarach, nie pozostawiły z niego nic, poza obrzydliwą mieszaniną krwi i wnętrzności.
Chłopiec z Blizną na Szyi słyszał o tym miejscu od rodziny. Matka zawsze mu powtarzała, żeby trzymał się zdala od Muru, bo nic dobrego go tam nie czeka, tylko chłód, głód i śmierć. Pewnie i miała rację, ale gdzie teraz na świecie tego nie było? Może na pustyni, tam wystarczy zastąpić chłód innym słowem - gorącem. Od czasów upadku Rady nikt nie kontrolował tego burdelu, wojna trwała cały czas - czy to otwarcie, jak w przypadku Nara i Abarume, czy też nieco subtelniej - jak między rodzinami kupieckimi, z których każda miała swoją małą armię, gotową dokonać rzezi na widzimisię swojego pana. Myliłaś się więc mamusiu. Gdzie nie pójdę, tam spotka mnie coś złego. Taki miał zawód, hah. Shinobi. Najemnik. Wojownik. Morderca. Ktoś, kto musi zabijać innych ludzi dla pieniędzy, dla przetrwania, nigdy nie będzie miał spokojnego życia. Niestety, ale człowiek to zwierzę stadne - nawet osobniki po których się tego nie spodziewasz, totalnie wyrzutki społeczne i psychopaci potrafią znaleźć w końcu kogoś, na kim im zależy. Kogoś, o kogo będą walczyć do ostatniego oddechu, do ostatniej kropli krwi. Kogoś, za kogo śmierć będą chcieli się zemścić. Uchiha nie wierzył w karmę, tak jak nie za bardzo wierzył w bogów - zbyt wiele złego działo się na świecie, żeby mógł w pełni uwierzyć. Wiara to zresztą takie bardzo piękne słowo, którym można wytłumaczyć nawet najbardziej dziwne, pokręcone rzeczy. Jak na przykład przeznaczenie - przecież taka była wola bogów, że się tutaj znalazł, prawda? Przecież każdy bóg pragnął posłać kogoś takiego jak Aka za mur - żeby w końcu przestał pieprzyć, jak to mu źle i niedobrze na tym świecie, jak to wszyscy wokół są źli, a on jedyny dobry. Jeżeli taka więc była wola boska, to Aka najwyraźniej nie zamierzał z nią walczyć, czy też próbować w jakikolwiek sposób zmieniać. Coś mu mówiło, że ma tu iść. Po co? Sam nie wiedział, bo dla kogo miał walczyć? Zimnym murom zamków? Błyszczącym bramom? Szczurom, tańczącym pośród śmieci? A może dla klanu? Hah. Prędzej zawierzyłby swoje życie bogom, niż Uchiha. Brunet kochał swój klan, ale już dawno mu nie ufał. Może kiedyś się to zmieni, może kiedyś pojawi się ktoś, komu będzie chciało się zacząć dbać o swoich braci i siostry. Ktoś, kto pokona tę klątwę ciążącą na Uchiha - ale na pewno nie będzie to Aka. Nie miał na to siły. Zmienianie świata było bardzo kuszącą wizją, taką wręcz z bajki. Tylko, że Aka był z innej bajki. Bajki bez żadnego sensu i morału, pełnej hipokryzji i fałszywych tonów. Z bajki, która na przemian dawała nadzieję i rozczarowywała. Z bajki, która opowiadała o bohaterze i o bohaterze wgniecionym w ziemię niczym robal. Z bajki, w której nie mogło być dobrego zakończenia, ani tym bardziej złego - z bajki, w której nie było żadnego zakończenia. Z bajki, z której ktoś wyrwał kilka stron i pozostawił czytelnika w niepewności, czy umknęło mu coś istotnego.
- Cześć Kira, cześć Miho. - uśmiechnął się, witając się z dwójką strażników, jednym wysokim a drugim wyjątkowo włochatym. Uchiha nie miał pojęcia, czy Kira ironizuje, czy też mówi serio o tłumach Uchiha tu ściągających. Nie zdziwiłoby go ani trochę, gdyby w ciągu miesiąca przybyły tu trzy-cztery osoby, co dla Shinsengumi już i tak była z pewnością ogromną armią. A może rzeczywiście miał rację, gdy rozmyślał o zemście. O tym, że na murze Shinobi rzeczywiście szukali czegoś innego niż walki.
Może szukali rozgrzeszenia.
Potężne mury stanęły przed Akim otworem. Maszyneria naprawdę robiła wrażenie - bo choć brama była niewielka, zdolna pomieścić może kilka osób w swej szerokości, to widać było wspaniałą jakość jej wykonania, jak samych zresztą murów. Surowe, zimne, jednak z całą pewnością silne. W końcu chroniły świat przed innym światem. Niebieskooki szczerze powiedziawszy nie wiedział, czego ma się spodziewać dokładnie. Idąc w kierunku siedziby swojego potencjalnego, nowego domu rozmyślał nad tym - dokąd go przydzielą i jak go powitają. Spuszczą mu łomot, żeby zrozumiał, że to nie są żarty? Każą mu patrolować mur w minusowej temperaturze, czy może od razu wyślą go za mur, bo dwadzieścia kilometrów stąd ktoś widział dzikich ludzi?
Nie myślał o przeszłości. Po przekroczeniu progów tego miejsca musiał się od niej odciąć. Zapomnieć. Spalić wszystkie wspomnienia, a potem zdeptać ogień i... rozpalić go od nowa. Znaleźć nowy cel, nową nadzieję. Jak w bajce.
Nie do końca wiedział, z kim ma się spotkać w celu rozpoczęcia służby. Oczywiście nie oczekiwał, że podejmie go sam Niedźwiedź - wszak z pewnością były ważniejsze rzeczy, niżeli jakieś małe Uchihy, próbujące zrobić z siebie bohatera, albo przynajmniej męczennika. Akiego zresztą zastanawiało, czy Kyuo Uchiha jeszcze pamięta o swoim klanie po tylu latach służby. Czy wciąż w niego wierzy, gdy kolejni ludzie giną w celu obrony kraju tego klanu? Czy wciąż w niego wierzy, gdy posyła swych zwiadowców, a ci już nie wracają? Czy wciąż w niego wierzy, gdy Mur przymiera głodem, a Uchiha zamiast tak słynnego mięsa z Wietrznych równin wysyła bezwartościowe racje żywnościowe?
Ciekawiło go, czy ktoś, na kim być może spoczywały losy tego świata wierzy jeszcze w cokolwiek.
Szedł więc i myślał. Szedł więc i głowił się. Szedł więc i w końcu doszedł tam, gdziekolwiek miał dojść.
- Dzień dobry. Jestem Uchiha Aka. - przedstawił się ponownie, ktokolwiek go tym razem podjął. - Przybyłem tu z Sogen, jestem rodowitym Uchiha, posiadaczem trójłezkowego Sharingana. - to nie była żadna przechwałka, ani tym bardziej próba wzbudzenia u kogoś podziwu. Bo nie było czego podziwiać. Każdy, kto kiedykolwiek słyszał o Uchiha wiedział, że więcej łez oznacza więcej siły. Każdy, kto wiedział o tej sile, wiedział też ile trzeba było przeżyć, by osiągnąć ten poziom. - Chcę dołączyć do Shinsengumi i wyjść za mur. - nie przybył tutaj obijać się. Przyszedł kogoś odwiedzić. Chciał dołączyć do zwiadowców i wyjść dalej, tam, gdzie nikt jeszcze nie był. Podobno to właśnie tam mógł znaleźć swoją starą przyjaciółkę. Tę, do której można było zawsze wrócić, a ona przywita cię z uśmiechem na twarzy i czule obejmie.

Śmierć.

[Rokuramen Sennin]

Włochaty członek Muru, gdyby tak stanął na zadnich łapach, miałby przynajmniej 2 metry wzrostu. Bydlak, który spokojnie mógłby uchodzić za mniejszego konia, zamachał wesoło ogonem i szczeknął znów, jakby chciał powiedzieć no cześć!, kiedy się do niego odezwałeś. Do niego i jego pana. Kira uśmiechnął się, przeprowadzając cię przez bramę. Mimo tego, że wskazał przejście, ruszył przodem. W końcu to on miał cię tutaj prowadzić. Pies jednak nie drgnął. Usiadł na powrót, oglądając się za wami mądrymi oczyma. Brama za wami się zamknęła. Skuteczniejsza od palenia mostów. Morderczo cicha po głuchym zamknięciu, które zgrzytnęło mechanizmem w sposób nie pozostawiający wątpliwości, że zgrzyt był odgłosem prawidłowo działającej machiny. Słyszałeś niemal we wnętrzu ciężkiego zabudowania przesuwające się łańcuchy, które musiały nawijać się na koło, by naprężać siłę zdolną poruszyć tym względnie niewielkim przejściem.
- Miho też się witał. Przypadłeś mu do gusty. - Mężczyzna zaczął trochę peplać po drodze - nie nachalnie, w razie jakiegokolwiek braku chęci udziału w rozmowie, braku odpowiedzi po prostu sobie darował, spoglądając czujnie na nowego członka Muru. To nie było skazanie, nie było wygnanie, a jednak to właśnie wygnańców lubiło to miejsce przyciągać. Nie stawało się mekką nieszczęśników, a pewnego rodzaju azylem. O ile było się na tyle silnym psychicznie, żeby wytrwać tutaj - nie w bezpiecznych czterech ścianach, nie wśród kwiatów, a przy codziennym czuwaniu. Mężczyzna odprowadził cię do gabinetu administracji, ale zdecydowanie nie do samego Niedźwiedzia, masz rację. Po drodze za to podpytał jeszcze, do której sekcji chcesz trafić - i wtedy zabrał cię do osoby odpowiedzialnej za nią. Do pana Shirogane Tsuki- tutejszego Sokoła. Życzył ci powodzenia i tyle go widziałeś. Przynajmniej na razie. Musiał wracać na wartę, na której zostawił swojego Ninkena.
Shirogane można było opisać na wiele sposobów, ale na pewno nikt nie mógł powiedzieć, że jest to dobra osoba na dobrym stanowisku - tak na pierwszy rzut oka. Wyglądał niewinnie, bezbronnie, wyglądał na osoba, która jeśli dobrze by się oparła na krześle to merdałaby nogami w powietrzu. Ile mógł mieć tak naprawdę lat..? Nie odezwał się nawet słowem po ty, jak usłyszałeś jego melodyjne, ciche i pozbawione emocji "proszę". Pisał coś aktualnie i zamarł z piórem zawieszonym nad dokumentem, otrzymując na tobie spojrzenie swoich dużych oczu. Nie wyglądał na zbytnio zainteresowanego. Tobą, dokumentem, ani Murem. Nie wyglądał też jednak na znudzonego.
- Trzy łezki? Takiego jeszcze nie miałem. Pokaż mi je. - Odłożył pióro do kałamarza i oparł przedramiona na biurku przed sobą, wpatrując się w ciebie. - W porządku. Chcesz wyjść za Mur to wyjdziesz za Mur. - Opuścił spojrzenie na swoje papiery, które zaczął przesuwać i układać w zgrabny stosik. - Masz cokolwiek poza tym sharinganem?

[Aka]

Shi no gēto
Rok 388, późna jesień. Aka bardzo lubił psiaki - miały w sobie coś co powodowało uśmiech na jego twarzy. Nie mógł jednak mieć żadnego zwierzaka, nawet kota, który być może potrafiłby zadbać sam o siebie. Jego zawód wymagał spędzania sporej ilości czasu poza domem, a jako, że nie miał nikogo kto mógłby zająć się zwierzęciem - posiadanie pupila odpadało. Aka był Uchiha, a nie Inuzuką - taki zwyczajny sierściuch raczej nie poradziłby sobie w starciu z jakimś silniejszym Jutsu, a Aka chyba wolałby oddać swoje życie, niż takiego słodkiego psiaka. Zwierzęta domowe naprawdę rozmiękczały jego serce i rozczulały go - nawet jeżeli to były dwumetrowe bestie, tak jak te tutaj. Ciekawe, czy za murem były większe...?
Akiego zastanawiało w jaki sposób całe te miejsce funkcjonuje - o ile oczywistym było to, że mury mogą być zbudowane z wyjątkowo silnego materiału, co czyni uszkodzenie go niemal niemożliwym, to co chroniło mur przed sforsowaniem drogą powietrzną? Wlecieć na wachlarzu, albo coś podobnego. O ile Shinsenów było całkiem sporo, tak nie mogły one jednak rozciągać się na całą długość muru. Co stało na przeszkodzie, by pod osłoną nocy przelecieć nad głowami strażników? Chakra płynęła w każdym z ludzi, nawet tych dzikich. Odpowiednio użyte jutsu mogłoby pozwolić dostać się barbażyńcom na tereny cywilizowanego świata, a jednak się to nie działo. Shinsengumi mieli jakieś specjalne metody, niewidzialne bariery? A może jednak co jakiś czas któreś plemię tego próbowało? W końcu nie bez powodu jeden z dymów oznaczał, że dzicy zdołali się przedrzeć.
Aka pożegnał się z Kirą i życzył mu spokojnej warty. Bo powodzenia im nie trzeba było. Cóż, akurat Kira i jego psi przyjaciel raczej nie musieli się obawiać - ta strona. po której stali, była raczej bezpieczna. Nikt o zdrowych zmysłach nie próbowałby zaatakować z kontynentu - bo i po co? Shinsengumi było potrzebne wszystkim - nikt nie chciał u siebie pogan, kanibali, czy po prostu obcych, a już z pewnością nikt nie chciał jedzących ludzkie mięso drzew, czy koni wodnych z mordą aligatora.
Shirogane Tsuki. A więc tak nazywał się jego nowy dowódca. Dla Akiego było to coś nowego - w klanie Uchiha to Shirei-kun wydawała rozkazy, samemu siedząc za biurkiem. Niebieskooki nie wątpił w jej konsekwencje, w końcu w jakiś sposób dowiodła, że nadaje się na to stanowisko. Natomiast sokoły były dla niego czymś nowym - tak samo zresztą jak cały podział organizacyjny i rozpisanie obowiązków w tym miejscu. W jego rodzinnych stronach, choć oczywiście obowiązywały rangi, to większość rzeczy była umowna i pozwalała na swobodne działanie. Shinobi mogli brać zlecenia bezpośrednio od mieszkańców Wietrznych Równin, a potem jedynie meldować o nich w Siedzibie Przywódcy. Tutaj, na murze, oczywistym było, że nie ma na to możliwości. Nie było czegoś takiego jak swobodne działanie - nawet najmniejszy błąd mógł być katastrofalny w skutkach, a odpowiedzialność była jeszcze tym większa, że odpowiadało się nie tylko za swoją prowincję, ale właściwie za cały świat. Może to tutaj Aka miał się nauczyć tego patrzenia na kogoś, poza samym sobą? Niektórzy zarzucali mu ogromny egoizm - ciekawe, czy służbę Shinsengumi też nazywają egoizmem.
Nowy dowódca na pierwszy rzut oka budził mieszane odczucia. Ale Aka doskonale sobie zdawał sprawę z tego, że ocenianie Shinobi po wyglądzie to największa głupota, jaką można zrobić. Nawet najmniejsi, najmarniejsi Doko od początku swojego szkolenia mają wmawiane, żeby nie lekceważyć przeciwnika - a i tak to robili. Chłopiec z Blizną na Szyi wiedział, jak bardzo wygląd mógł być mylący, a i tak czasami zapominał o tej fundamentalnej wręcz zasadzie. Tym razem jednak tak nie było - Aka ukłonił się, tak, jak należało robić przed starszym sobie rangą mężczyzną. Może i Tsuki wyglądał na słodkiego chłopczyka, oderwanego od rzeczywistości, ale... tak chyba powinno być, nieprawdaż? Stwarzasz pozory kogoś, kim nie jesteś. To najlepsza obrona przed światem zewnętrznym - nie będą spodziewać się ataku z tej strony. A to, że zdawał się niczym nie przejmować? Cóż, może to po prostu był jego sposób radzenia sobie ze stresem - nieprzywiązywanie się. W końcu sekcja zwiadowców miała najwyższy odsetek śmiertelności wśród wszystkich oddziałów Shinsengumi. Prowadzenie żałoby po każdym sojuszniku mogło być wyjątkowo obciążające dla psychiki ludzkiej.
Aka zrobił to, co powiedział Tsuki - po chwili jego oczy zalały się czerwienią, tak sławną dla klanu Uchiha. Trzy łezki pojawiły się w okolicy źrenic, wpatrując się w Shirogane. Aka obserwował go, próbował dostrzec w nim jakieś emocje. Nie żeby się chwalił, czy też oczekiwał poklasku - po prostu był ciekawy, jak ktoś taki zareaguje. Podobno był jego pierwszym. A jak wiadomo: pierwszy jest najlepszy. A przynajmniej najbardziej zapada w pamięć.

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

Biurko niewysokiego mężczyzny (chłopaka?) nie było idealnie uporządkowane. Jeśli jednak nieuporządkowane biurko było oznaką nieuporządkowanych myśli, to czego oznaką było puste biurko? Cokolwiek robił aktualnie Sokół, przełożył to, przestawił, zrobił sobie kawałek miejsca i wyciągnął nowy papier. Nad tym to papierem zawisła jego ręka, kiedy podniósł na ciebie spojrzenie. Zblazowane, obojętne. Może nawet lekko zmęczone, albo taka była jego uroda. Nie było uśmiech, nie było skrzywienia. Nic. Tego oczekiwałeś? Nie. Oczekiwania zostały spełnione dopiero wtedy, gdy w twoich oczach pojawił się sharingan o trzech łezkach. Pokiwał nieznacznie głową do samego siebie, do swoich myśli, jego brwi nieco się uniosły, wargi wygięły odrobinkę w dół. Był to wyraz uznania. Każdy głupi by się skapnął, że trzy łezki zrobiły na dowódcy zwiadowców wrażenie. Opuścił wzrok na dół. Z tej odległości mogłeś zobaczyć, jak kreśli kolejne znaki, które na samym szczycie głosiły większą czcionką "Uchiha..." - Uchiha co?
- Pisane znakiem "czerwony"? - Urwał swoje pisanie i przerwał twoją opowieść, by poprawnie zanotować twoje imię. Niżej zaczął pisać już bardziej drobnym maczkiem, jakby w ogóle cię nie słuchał. Kolejne mylne wrażenie, co nie? Słuchał, na pewno słuchał. Byliście w miejscu, gdzie Diabeł mówił dobranoc, a chcieliście wejść na tereny, którymi sam Diabeł władał. Nie zabierało się tam początkujących, niezdolnych do czegokolwiek shinobich, choć sam Mur przyjmował nawet początkujących ninja, którzy dopiero wkraczali do swojej kariery Doko. Dla kogoś z zewnątrz stwierdzenie realnej, militarnej siły Muru było niemożliwe. O czymś jednak świadczyła wielka wojna, która się o ten Mur odbyła. O czymś świadczyło to, że odgonili stąd nawet ogoniastą bestię. Szepty i plotki niosły się po ludziach, o wielkiej wyrwie, już naprawionej. Miejsce, w którym Mur został naprawiony, bardzo wyraźnie odznaczało się z oddali - świeżością, brakiem porośnięcia przez rośliny, brakiem zacieków wodnych.
- Przydatna - nie koniecznie za Murem. - Zgasił od razu pozytywne rokowania własnych umiejętności na impakt wyprawy. Mężczyzna przestał notować i podniósł głowę. - Nie biorę pod swoje skrzydła ludzi, którzy nie potrafią pracować w grupie, są impulsywni i napuszeni rodzinnym honorem czy dumą. - Ach, wymienił chyba wszystkie najbardziej charakterystyczne cechy dla Uchiha! Urodzeni indywidualiści, w końcu takie było genjutsu, takie były ich oczy. Strapieni przeżyciami, bólem i całym syfem świata. Zwłaszcza ktoś, kto w swoich oczach nosił trzy łzy minionych zdarzeń. - Za Murem się umiera i nie wraca do domu. Jeden zły ruch pociąga za sobą całą drużynę. Jeśli brak ci samodyscypliny, nie nadajesz się do mojej grupy.

[Aka]

Shi no gēto
Rok 388, późna jesień. Akiego zastanawiało, co też Tsuki tak uporczywie zapisuje w swoich papierach. Opisywał własnie nowego kandydata, a może zajmował się zaległą, papierkową robotą, żeby zdązyć jeszcze przed zimą? Jego ojciec też był dowódcą niższego szczebla i też musiał siedzieć w papierach. Chłopiec z Blizną na Szyi nigdy nie rozumiał, o czym można tyle pisać. Wszystko przecież można było streścić w kilku zdaniach - zwłaszcza, jeżeli był to raport wojskowy. Nad czym się tu rozpisywać? Aka stał jednak cierpliwie naprzeciw Sokoła i nie zapuszczał żurawia - aż tak go to nie intersowało, żeby wykazywać się wścipstwem. Uchiha wyprostował się i każde kolejne słowo wypowiadał patrząc się na jego twarz, a jeżeli w końcu dowódca wykaże zainteresowanie, to prosto w oczy. I nie, Aka nie oczekiwał zaskoczenia, czy nawet takiego zaszczytu, jak podniesienie na niego wzroku. Już po pierwszych dwóch sekundach zrozumiał, że ma do czynienia z osobą, która nie nie przepada za spoufalaniem się z innymi ludźmi. Trudno było powiedzieć, czy ten chłopak ma taki charakter, czy to może jakieś trudne wydarzenia na murze spowodowały u niego takie, a nie inne zachowanie. Zresztą Akiemu wydawało się, że kto jak kto, ale zwiadowcy muszą być uważni i bardzo dokładni, a najlepiej stwarzający pozory niechlujstwa. Raczej bez powodu nie zdobywa się takiej pozycji.
Czerwony. Tak, to było jego imię. Dosyć nietpowe - mało kto nadawał dzieciom imiona pochodzące od kolorów, ale akurat Akiemu to w ogóle nie przeszkadzało. W końcu mogli go nazwać Nezumi (ネズミ - szczur), jak jednego z jego dawnych kolegów. Ciekawe, co się z nim stało.
- Tak. - odpowiedział więc krótko na zadane mu pytanie. Czerwień bardzo pasowała do Uchiha, a jego rodzice byli bardzo oddani klanowi. Imię było nieprzypadkowe, chociaż początkowo miał mieć nieco inaczej na imię - ot, urzędnik się nie zgodził. Zostało więc Aka. Całkiem ładne imię - dobre w żołnierskim takcie. Przede wszystkim krótkie, jednosylabowe - pozwalało na zaoszczędzenie pół sekundy przy ostrzeganiu, a to czasami było naprawdę wiele, zwłaszcza w świecie Shinobi.
Aka skinął głową na słowa o przydatności. Hah, oczywiście, że nie chciałeś przyciągać niebezpieczeństw, natomiast wyprawy za mur nie były organizowane, żeby pozabijać kilka potworów w ramach treningu. Chodziło o zdobycie czegoś, co może pomóc w rozwoju ludzkości - i właśnie po to był tutaj niebieskooki. Nie dla siebie, choć z pewnością ta podróż mogła być dla niego rozwijająca. Był tu dlatego, że chciał się na coś przydać. Uchiha słuchał więc kolejnych słów Shirogane, które były... no właśnie. To w jaki sposób wypowiadał się mężczyzna było bardzo, bardzo dziwne. W bezpośredni sposób nie odniósł się do pochodzenia Akiego, aczkolwiek ton jego wypowiedzi był pasywno-agresywny. Aka nie zamierzał jednak odpowiedzieć na zaczepkę - przecież nie była skierowana do niego. - To bardzo sensowne i rozsądne podejście. - przyznał mu rację. I oczywiście, że wymienił wszystkie przywary posiadaczy Sharingana, natomiast co najmniej dwie z nich Aka odrzucił już na samym początku. Honor. Nie, Uchiha nie mieli honoru, a już na pewno nie Aka. Nigdy nie zachował się podle, nigdy nikomu nie wbił noża w plecy, ale tylko i wyłącznie dlatego, że nie miał takiej okazji. Aka był dobrym człowiekiem, ale nie był głupi. Tylko głupcy cenili honor ponad życie. Niebieskooki nie miał też problemu z pracą w grupie - zwłaszcza, jeżeli miał do czynienia z kompetentnymi ludźmi. Nie wątpił, że za murem są tylko tacy. Niekompetentni byli pod murem. Sześć metrów pod murem. Jedyne co można było mu zarzucić, to imuplsywność - fakt, Aka był impulsywny, ale tutaj o tym nikt nie wiedział. I Aka nie dawał po sobie tego poznać. Prawda jest taka, że po części przybył na mur własnie po to - by oduczyć się wyższości nad innymi, by zyskać trochę pokory i... spokoju. Jakkolwiek to dziwnie zabrzmi, to trudno unosić się dumą w momencie, gdy wokół Ciebie krażą najgorsze demony tego świata.
- Przeżyłem Kami no Hikage. - spojrzał na mężczyznę. Blizna - ta którą Shikarui proponował mu usunąć - ciągle zdobiła jego szyję, przypominając mu o zdarzeniach z przeszłości. - Antykreator poderżnął mi gardło. - a jednak stał tu, jak najbardziej żywy i prawdziwy. I nie robił z tego żadnej tajemnicy, bo nie było z czego. Wiedzieli o tym Sanada, wiedziała liderka i parę innych osób z klanu. On też mógł wiedzieć. - Już raz miałem umrzeć i wiem z czym się to wiąże. Wiem, jakie to może mieć konsekwencje dla tych, którzy na mnie polegają. - wiedział. Niestety wiedział. - Nie mogę Ci obiecać, Shirogane-san, że nie umrę. - w końcu za murem się umiera. Życie było zbyt nieprzewidywalne, żeby składać tak daleko idące obietnice. Nie wiedział, co może go spotkac za murem, nie wiedział tego też ani Tsuki, ani zapewne sam Niedźwiedź. Uchiha miał jednak jasno postawiony cel i teraz już wiedział, czego chce. - Mogę Ci za to obiecać, że zrobię wszystko, by tak się nie stało.