Shi.

[Shi]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Shi
NAZWISKO: Ranmaru
KLAN: Ranmaru
WIEK [DATA URODZENIA]: 20 (363 rok)
PŁEĆ: shinobi
WZROST | WAGA: 182cm | 80kg
RANGA: Doko

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Był całkiem ładnym dzieckiem. Ładnym nie znaczy jeszcze "dobrym". Kiedy wyrósł i przyszło stać się mężczyzną nagle "ładność" stała się bardzo względnym pojęciem. Młodziak ma włosy głębokiej koloru czerni, które opadają na jego plecy askamitnymi pasmami zazwyczaj zebranymi w kucyk - nie są zbyt długie, sięgają nieco za łopatki, mocniej przycięte od przodu nie sięgają nawet obojczyków, często rozpierzchają się pasmami w "twórczym nieładzie". Smukła, strzelista sylwetka, nie jest nad wyraz wysoka, nie charakteryzują go prężne mięśnie, ale i tak próżno szukać na nim tłuszczu. Nie ma miękkich dłoni, którymi mogą poszczycić się artyści. Pociągłe, miękkie linie szczęki zakończone są równo zarysowanym podbródkiem, jego kości policzkowe są płaskie, ale nie całkowicie - ich równy rys nadaje całości płynności z półprofilu. Wąskie, równo wycięte wargi, a nad nimi zgrabny, płaski nos, który biegnąc w górę prowadzi w końcu do wyraźnych, ciemnych brwi i okolonych ciemną linią rzęs oczu. Ha, własnie: oczu... oczu na tyle ciemnych, że niemal nie sposób w nich dojrzeć różnicy między źrenicą a tęczówką, ale wystarczy podejść kawałeczek bliżej, zajrzeć do Otchłani... tylko uważaj. Gdy spoglądasz w Otchłań, Otchłań patrzy również w Ciebie. Spotkałeś kiedyś wilka w lesie? Samotnego wilka bez stada, który tego stada nie szukał i szukać nie będzie. Spoglądałeś kiedyś głęboko w jego ślepia? Wilka o głęboko czarnym futrze, w którego włosiu niknęło światło dnia.
UBIÓR: Kolorki? Nah, kolorki są pejoratywne w garderobie tego pana. Czerń. Czerń jako jedyny prawilny kolor tego świata - no dobra, czasami ma bandaże przewiązane to tu to tam, na nieszczęście czarnych bandaży jeszcze nie produkują. Zazwyczaj ubrany jest w prosty czarny t-shirt i czarne rybaczki z paroma kieszeniami, w których można schować skarby, chociaż oczywiście zależne jest to od pory roku. Nikt normalny nie zaiwania po śniegu w t-shircie. Do tego czarne, wygodne obuwie (airmaxy i lecimy z tym szajsem... nie? No dobra, to nie) i heja! Można ruszać w świat.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Ślepia. Oj czarne, głęboko czarne ślepia...

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: Zakochałeś się kiedyś, Przyjacielu? Och jaka piękna jest miłość, jak wspaniale płynie się z jej nurtem i wznosi na pienistych falach, a każda jest tą naszą pierwszą i najważniejszą. Ma słodki smak truskawki, dopóki nie zostawi się jej na ciepłym słońcu. Inaczej przejrzewa i słodycz zamienia się trujący kwas. Przecież “piękna” nie znaczy jeszcze “dobra”. Skoro zaś miłość nie była dobra, to jej owoce również dobre nie były..? Nie pojawią się tu jednak też słowa “ten owoc był zły” - nie był ani zły, ani dobry. Nijaki. W czasach gdy każdy stawał po jednej ze stron rozłożonych barykad on stał na barykadzie - spoglądał na dzieło stworzenia Izanagi i Izanami, widział jak bożyszcze ociera swe oko i rodzi się noc, a choć widział, doświadczył i wiedział to nigdy nie uwierzył. Pewnie dlatego, że w świecie w którym nasturcje podlewało się krwią nie dało się w cokolwiek wierzyć. Niewiele mówił, lecz przecież gdyby milczenie było złotem nie byłoby poetów. Niewiele robił, choć w świecie ninja cały Rzym był do zbudowania. Niewiele był. Był jednak wystarczająco, żeby widzieć. I wystarczająco, żeby jego spojrzenie namacalnie osiadało na duszy - po prostu coś takiego w sobie miał - coś... jakąś membranę, która rozchodziła się po kościach, jeśli tylko poddało się choć na chwilę romantyzmowi. Wszystko kręciło się wokół spokoju, przez który tak niewiele rzeczy mogło się przebić - na naruszonej tafli jeziora rozchodzące się słoje znikały za szybko, tu potrzeba było wiatru - chociaż jednej dobrej dłoni i przekonania, że w życiu coś może się udać, jeśli tylko człowiek się wystarczająco postara. Jeśli tylko nie utkniesz w marazmie i pytaniu “po co żyć?”.
Moim zdaniem był całkowicie przeciętny.
Lecz Ja jestem tylko przeciętnym autorem.
NAWYKI: Zakochałeś się kiedyś, Przyjacielu? W zimnym błękicie pięknego nieba otaczanym przez mroźne, zimowe powietrze? To, że było piękne, oznaczało, że jest dobre. Ludzie śnią o Niebie jak o innej krainie, która jest lepsza od ziemskiej grawitacji, dlatego tak często i wzniośle o nim mówią. Dlatego potrafią się w nie zapatrywać na długie godziny. Zupełnie tak jak zapatrywał się Shi. I kiedy wiosenny, chłodny wiatr niósł ze sobą słodki ozon samoistnie przymykał oczy, by odetchnąć i wsłuchać się w jego szept. Jakby dla równowagi z przyzwyczajenia opiera się łokciem na krótkiej rękojeści ninjato. A przynajmniej robiłby to, gdyby ninjato rodzinne magicznie nie zniknęło, bo biednego autora nie było stać na tak luksusowe sprzęty. Przynajmniej nie ma brzydkich nawyków chowania trupów do szafy na później czy drapania się po tyłku. Ma w zwyczaju uważnie przyglądać się napotkanym osobom - na szczęście to jeszcze nie stalker. Osobom wysoko postawionym, starszym, doświadczonym, zwykł się połowicznie kłaniać - ach, to po prostu dobre maniery wyniesione z domu. Kiedy coś ma w dłoni automatycznie zaczyna się tym bawić. Obracać to, kręcić tym - oczywiście mówimy o drobnych przedmiotach jak ołówek czy kunai. Kiedy zaś trwa w zupełnej bezczynności potrafi naprawdę zamierać w całkowitym bezruchu, jak rzeźba - nie kręci się, nie poprawia - czuwa. Śmiesznie kicha. Serio. Odwraca się zawsze w bok i przyciska palce do nasady nosa, żeby zdusić kichnięcie, a kichać i tak kicha, przez co cichy dźwięk zamarły gdzieś na poziomie gardła brzmi po prostu zabawnie. Zazwyczaj rozdziela jedzenie na czynniki pierwsze - nie to, że się nim jakoś szczególnie bawi, po prostu je po kolei, zamiast jak każdy normalny człowiek mieszać smaki - plus je zdecydowanie wolno. O, a mieszając herbatę nigdy nie dzwoni łyżeczką o boki kubka. Natomiast jeśli o zasypianie chodzi to tylko z ostrzem w dłoni, gotowym do zajeb... do przytulenia ewentualnego intruza na miejscu. W końcu dobryz niego chłopak.
NINDO: Brak.
HISTORIA: Człowiek rodzi się po to, aby umrzeć, chociaż niektórzy kłóciliby się ze mną, że rodzimy się po to, aby coś w życiu osiągnąć, by posadzić syna i spłodzić drzewo. Jakoś tak to leciało. Nawet jeśli to na końcu i tak się umiera. Pozostajemy w pamięci jako posąg, który niestety nie był ze spiżu, nie był twardszy niż ze stali, na pewno nie dla tych zupełnie przeciętnych osób, które nie zostaną zapisane swoimi nazwiskami w historii świata, nikt ich nie wklepie do wspaniałego kalendarium i nie wspomni o nich, że to właśnie oni byli bohaterami. Dla dziecka każdy rodzic potrafi być bohaterem. Był nim więc chłodny ojciec dla Shijimy i dumna matka z wymarłego niemal szczepu. Oczy dziecka, te bardzo młode, odzwierciedlenie niewinności, czujnie wodziły za swymi rodzicielami i tak krótkie nóżki próbowały dorównać im kroku w pięknej krainie Hyuo, chowając swe tajemnice w głębinach mgieł. Narodził się chyba w dobrych czasach, przynajmniej tak mi się wydaje. W czasach, kiedy wojny ukoiły się, by w 374 roku doczekać się pokoju na świecie. Przynajmniej takiego formalnego. Krew i brud dawnych czasów obtaczała jego rodziców jak wspomnienie wczorajszej nocy - zbyt ciemne, by można było się ich pozbyć, zbyt świeże, żeby czas mógł je ukoić. Dom, w którym się wychowywał, był pusty i cichy, dlatego małe dziecko tak starało się mieć oko na matkę i ojca, “nie idźcie…” - “nie teraz, synu.”
Nie teraz.
Nie to, żeby Hana i Mikoto nie kochali swojego dziecka, przynajmniej z perspektywy Czwórki tak to nie wyglądało. Hana bardzo chciała grać panią dworu, a Mikoto wiecznie sprowadzał do domu dziwki. Dumna ścieżka shinobi? Oczywiście, jak wszyscy, jak każdy - przecież szczep musiał… co właściwie musiał? Z pewnością zatroszczyć się o najmłodsze pokolenie, które miało być przyszłością przyświecającą Ranmaru. Z jakiegoś jednak powodu Shi został uznany za pechowca. Jak każde dziecko uczęszczał dzielnie do "szkoły" i coby nie wyjść na jakiegoś kretyna prócz podstawowej nauki czytania, pisania i liczenia (szok, prawda?) uczył się też tych podstawowych technik jutsu.
Nic nie zmieniło się, gdy na świat przyszła jego młodsza siostra, kiedy miał 8 lat, w 371 roku. Starał się, jak mógł, pracować nad domem, spełniać oczekiwania ojca, w których miał zostać głową domu i przysłużyć się szczepowi, być dla siostry dobrym bratem i zastępczym ojcem, by zaznała trochę ciepła. Naprawdę wychodził z siebie.
W roku 376 zniknął na dwa lata z rodzinnego domu mimo swojej niechęci. Czternastolatek został zabrany na “integrację z rówieśnikami”. Pokłócił się o to z ojcem, ale przecież co dzieje się za filarem marmurowych ścian pozostaje zawsze tajemnicą - tylko ci, co kryją się za kurtynami znają przebieg scenariusza. Każdy czasem tak ma, że sporo marudzi, zanim wyjdzie z domu, ale kiedy już wyjdzie to okazuje się, że to całkiem dobra zabawa - i Shi całkiem nieźle się tam bawił. Była to możliwość poszerzenia horyzontów, mimo, że sprostanie wymaganiom ojca ciągle spoczywało na jego barkach - fakt, że chwilowo był poza domem tego nie zmieniał. W jego umyśle ciągle drzemał niepokój o siostrę. Po dwóch lata, w roku 378 wrócił do domowego zacisza. Od tej pory kłótnie były już regularną częścią tego mieszkania, tylko po to by na zewnątrz prezentował się jako nienaganny, dumny syn. Chizuru ciężko chorowała. Mimo starań nikt nie mógł znaleźć lekarstwa na jej przypadłość. Wtedy Shi zaczął na własną rękę szukać możliwości uratowania jej. Dlatego jest kompletnie... nijaki. Żadna z technik nie została przez niego opanowana w stopniu, by nazywać go "dumnym shinobim". Niestety jest tego świadom.
W 379 roku widział coś, czego nikt nie chciał oglądać. Turniej Piaskowych Filarów przyniósł ze sobą rzeź. Przelana krew pozostaje w pamięci do końca życia. Tym bardziej dziecko nie powinno oglądać śmierci swoich rodziców. Życie od tego momentu przyśpieszyło swojego rytmu zaczynając się ucieczką z Sachuu no Senjo, kończąc na oczekiwaniu na grzmienie świata shinobi. Coraz bardziej zacieśniająca się pętla na klanach odbijała się czkawką na pomniejszym szczepie. Bezpieczeństwo stało się rzeczą względną - znowu.
W 381 roku zmarło światło Shi. Zimą tego roku pochowano Chizuru - jego siostrę.
Zimna wojna, która toczyła się potem była naprawdę lodowata.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE: -
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: podstawowa
POSTACIE:

-

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Tsūjtegan
NATURA CHAKRY: Fuuton
STYLE WALKI: Bukijutsu - Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT: -
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 4
  WYTRZYMAŁOŚĆ 10
  SZYBKOŚĆ 10
  PERCEPCJA 10
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 8

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 44
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 101%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
  • ---
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU D
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON D
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE C

JUTSU:
Ninjutsu E:
- Bunshin no Jutsu
- Henge no Jutsu
- Kai
- Kawarimi no Jutsu
- Kinobori no Waza
- Suimen Hoko no Waza
- Nawanuke no Jutsu

Klanowe::
- Tsūjitegan: Reberu Shi
- Kajiwatoru no Jutsu

Żywioł:
- Fūton: Enshō No Kaze
- Fūton: Gōkūhō

Iryōjutsu:
- Chiyute no Jutsu
- Katto no Jutsu.

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Tantō przy pasie
- Torba (na pośladkach)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
- 5 shuriken (torba)
- 5 kunai (1 kunai w cholewie buta, 1 w kieszeni na prawym udzie, reszta w torbie)

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: xXx
PH: xXx
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Shi]

Naturalnie, dlatego ujęłam to w cudzysłów
Usunęłam te wstawki oraz rozdałam punkty, które mi z PH zostały.

Reasumując: poprawione! ♥

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Papyrus]

  Ukryty tekst

Akcept. Wklej link do KP do profilu by był pod twoim avkiem widoczny : )

  Ukryty tekst