Dom Minako

[Minako]

~***~ Lokum usytuowane w dzielnicy mieszkalnej na piętrze i połączone szeregowo z kilkoma innymi mieszkaniami ze wspólnym podwórkiem. Sąsiedzi doskonale się tu znają i są naprawdę życzliwi, chociaż czasem uciążliwi. Wchodząc do domu, mamy przed sobą niewielki hol z dywanem i narożnym siedziskiem, oraz kuchnię z jadalnią. W tej pierwszej znajduje się mnóstwo szafek, mała spiżarnia i niewielki piecyk, który daje ciepło w zimne noce i pełni też rolę kuchenki. Jadalnia to w sumie tylko kącik z drewnianym stołem i ławą do siedzenia. Osobnym pomieszczeniem jest tutaj niewielki salon do przyjmowania gości, których Minako swoją drogą bardzo rzadko miewa. Jest to półokrągły kącik, wyścielony owczą skórą i mnóstwem kolorowych poduszek wokół małego, metalowego stolika. Kolejne pomieszczenie to sypialnia. Skromnie urządzona, z drewnianym łóżkiem i kilkoma szafkami na ubrania i inne drobiazgi, nic wyszukanego. Do ostatniego pomieszczenia schodzi się po schodach w dół i nie jest to piwnica. To pomieszczenie pełni funkcję łaźni i znajduje się tutaj mały basen z wodą, do którego dodawane są często wonne olejki i płatki kwiatów, a także osobna wnęka z wychodkiem. Mieszkanie może skromne i pozbawione luksusu, ale na pewno wygodne.

[Minako]

  Ukryty tekst

[Minako]

  Ukryty tekst

[Minako]

  Ukryty tekst

[Minako]

Minako wróciła do swojego domu z głową pełną myśli. Jou dość mocno dał jej popalić i Kunoichi w tym momencie potrzebowała uspokoić się i wyciszyć, aby powoli przetrawić to, co się wydarzyło. Nie miała pojęcia, dlaczego Shirei-kan tak testował jej cierpliwość, ale ostatecznie udało mu się wtrącić ją z równowagi. Co sobie o niej pomyślał? Może nie było tak źle, skoro ostatecznie zaproponował jej tak odpowiedzialną posadę? Minako miała jednak świadomość, że było w tym drugie dno. Nie umknęło jej uwadze, że Lider jest nią zainteresowany, ale jak bardzo i jak głęboko to sięgało, nie miała pojęcia. Cóż, nigdy nawet nie śniła, że tak wpływowy mężczyzna mógłby zwrócić na nią uwagę i nie bardzo wiedziała, co powinna w tej sprawie zrobić. Szanowała i podziwiała Jou, ale ta rozmowa trochę nadszarpnęła i jedno i drugie. Postanowiła jednak spróbować jeszcze raz, ale tym razem postara się lepiej przygotować. Jeśli ma zostać w Stolicy, musi mieć oczy i uszy szeroko otwarte na wszelkie pogłoski i plotki, a także wziąć się za treningi i poprawić nieco swoje umiejętności.
Zatrzaskując za sobą drzwi, chwilę zaczęła kręcić się po kuchni, aby zaparzyć herbatę i dodać do niej kawałki owoców, a gdy już miała swój orzeźwiający napój, usiadła z nim na parapecie jednego z okien i zatonęła we własnych myślach. Powoli układała sobie to wszystko, starając się też w jakiś sposób usprawiedliwić postawę Jou co do ludności cywilnej. Owszem, było jej z tego powodu przykro, ale może Lider widział w tym większy sens i efekt na przyszłość?

[Jawa]

Interwencja Fabularna

  Ukryty tekst

[Minako]

  Ukryty tekst

[Jawa]

Interwencja Fabularna

  Ukryty tekst

[Minako]

  Ukryty tekst

[Jawa]

Interwencja Fabularna

  Ukryty tekst

[Minako]

  Ukryty tekst

[Minako]

Timeskip

Zaczęło się od Aktu Reformy Władzy Centralnej. Gdy kopia tego dokumentu trafiła do rąk Minako, ta aż usiadła, wodząc przerażonym spojrzeniem po kolejnych linijkach tekstu. O ile informacja, że Jou miałby pełnić dożywotnio funkcję Kotei’a, chyba że jednogłośnie zostanie odwołany, była totalnym zaskoczeniem, o tyle cała reszta przyprawiała o ciarki na plecach. W jednej chwili cały porządek dotychczasowej Unii, gdzie wszystkie Klany były równe, legł w druzach, zastąpiony przez władzę absolutną. Rozumiała, że w obliczu Oroboros mieli sytuację kryzysową i trzeba było postawić twarde warunki, ale to co trzymała teraz w dłoniach niebezpiecznie ocierało się o tyranię i despotyzm. Czy Jou byłby do tego zdolny? Owszem, zawsze był twardy i pozbawiony większości emocji, co pomagało mu przez tyle lat dobrze zarządzać Klanem Sabaku, ale żeby posuwać się tak daleko? Będzie musiała uważnie go obserwować, bo może zbyt szybko wyciągnęła pochopne wnioski, a on sam po prostu chce szybko wyeliminować zagrożenie ze strony terrorystów.

Potem przyszła informacja o śmierci Liderki Dohito i publiczne ogłoszenie tego wszystkiego. Na wieść, że za morderstwem stali Oroboros, Minako w pierwszym momencie przeszedł nieprzyjemny dreszcz po plecach, jednak po chwili zdała sobie sprawę, że coś się tutaj nie zgadza. Mimo, że Jou tak pięknie przemawiał w tej sprawie, ona zaczęła mieć wątpliwości. Wiedziała, że Akt Reformy nie został jednogłośnie przyjęty, a na drugi dzień Liderka Dohito nie pojawiła się na Inauguracji, więc Minako mogła podejrzewać, że ta wyraziła stanowczy sprzeciw i w trybie pilnym wyjechała z Kinkotsu wzburzona. Ale skoro głosowała przeciwko tak radykalnym reformom i tak niby była za ludźmi, jak teraz Jou mówił w swoim wystąpieniu, to dlaczego padła ofiarą Orobors, którzy także rzekomo stali za ludźmi? To nie miało sensu. Chyba, że Orobors działali na zlecenie, żeby uciszyć głos sprzeciwu, ale to by oznaczało, że...nie, przecież to nie możliwe. Chyba za bardzo popłynęła w teorii spiskowej. Niemniej, ziarno niepewności zostało zasiane i Minako tym bardziej zamierzała obserwować Jou, aby upewnić się co do podejrzeń, albo kategorycznie je wykluczyć i móc z czystym sumieniem zjechać się w duchu za to, że zwątpiła.

Gdy Pałac Kotei’a został ukończony, Jou przeniósł się tam na dobre, opuszczając nie tylko Siedzibę Władzy, ale także swoją piękną Posiadłość. Tym samym urząd Władcy Unii został trwale przypisany do konkretnego i symbolicznego miejsca. Sama Minako w pewnym momencie otrzymała propozycję wspólnego zamieszkania w Pałacu, na którą się zgodziła. O ile bogactwo Posiadłości Jou już wtedy ją przytłaczało, o tyle sam Pałac uderzył ją ze zdwojoną siłą. Starała się jednak przystosować, chcąc przede wszystkim być na co dzień z człowiekiem, którego mimo wszystko darzyła miłością. Już wtedy czuła się mocno rozdarta pomiędzy własnymi uczuciami, a wątpliwościami, jednak w żaden sposób nie dawała tego po sobie poznać samemu Jou. Po spięciu w Gabinecie Shirei-kana nie pozostał nawet najmniejszy ślad, a ich związek rozkwitał z miesiąca na miesiąc.

Na Pustyni zaczęło rozkwitać coś jeszcze. Krótka pora deszczowa sprawiła, że Unię ponownie nawiedziła susza, a wraz z nią pogłębiający się głód i nędza. Z miesiąca na miesiąc było coraz gorzej, co odbiło się także na Minako. Widząc cierpienie ludzi, Kunoichi nie potrafiła przejść obojętnie i zaczęła organizować datki dla tych najbardziej potrzebujących, finansując je z własnego żołdu i sprzedając sporo swoich własnych rzeczy, jak biżuteria czy ubrania. Często też zabierała ze sobą swoją przyjaciółkę medyczkę do najbiedniejszych dzielnic, aby pomóc w leczeniu chorych i cierpiących. Nie miała śmiałości prosić Jou o wsparcie finansowane w tej inicjatywie, przynajmniej na razie, ale działając na własną rękę, zawsze wspominała, że Władza pamięta o najbardziej potrzebujących, chcąc wytrącić Oroboros oręż z ręki przynajmniej w Stolicy. Z czasem zaczęło się to jednak odbijać na jej własnym zdrowiu. Mając świadomość pogłębiającego się głodu i nędzy, nie była w stanie zjeść więcej niż tylko kilka kęsów potraw, które dostawała w Pałacu, a i to stawało jej boleśnie w gardle. Utrata wagi i cienie pod oczami zaczęły być u niej widoczne. Sama Minako pracowała jednak jeszcze ciężej, skupiając się na samej Oazie, którą od pewnego czasu badała, ale na razie bez powodzenia. Wierzyła, że gdzieś w skałach jest ukryte źródło wody, które będzie można wyprowadzić na zewnątrz i stworzyć idealne warunki do uprawy żywności i owoców, co z kolei trochę poprawi sytuację chociaż w Kinkotsu. Jeśli tu się uda, będzie można próbować w innych częściach Pustyni. Jak to mówią, nadzieja umiera ostatnia...
*** Tego dnia Minako ponownie wpadła do swojego starego mieszkania, aby rozejrzeć się za czymś, co nie było jej potrzebne i nadawało się jeszcze na sprzedaż. Znalazła kilka takich drobiazgów i wpakowała je do torby. Sukcesywnie sprzedawała własną biżuterię, ubrania, różnego rodzaju naczynia i inne rzeczy, bez których byłaby w stanie się obejść. Co prawda myślała też nad sprzedażą samego mieszkania, jednak obawiała się, że może jeszcze kiedyś się przydać, dlatego też szybko zrezygnowała z tego pomysłu i postanowiła po prostu zredukować wyposażenie do absolutnego minimum. Mając już wszystko na dzisiaj, Kunoichi zamknęła za sobą drzwi i udała się w kierunku Targu.

[zt]