Chatka Zakaty Hyuga

[Zakata]

Młody Hyuga zajęty przygotowaniem na powrót do prawdziwych misji, takich przenoszenie sofy czy roznoszenie ulotek pobliskiego ramenu, akurat szykował się. Jadł śniadanie przed powrotem do akcji. Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Dosyć mocno zdezorientowany, ponieważ nikogo nie było w domu poza nim samym. Odłożył miskę że śniadaniem i podszedł do drzwi. Zerknął przez judasza i zobaczył sąsiadkę - Panią Hondę. Był to dla niego dosyć nietypowy gość, ponieważ dawno jej nie mijał na ulicy a też nigdy tak z nią nie rozmawiał. Otworzył drzwi z szerokim uśmiechem, starając się zarazić sąsiadkę pozytywną aurą od samego początku.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc? - powiedział Zakata

- Jeżeli ma Pani sprawę do rodziców to niestety teraz ich nie ma. - Dodał po chwili.

[Ayumu]

Misja rangi D
Zakata
Kolejka 2/7+
"Wnoszenie lodówki na drugie piętro"

Oderwany od śniadania nastolatek poszedł otworzyć kobiecie, w której rozpoznał sąsiadkę. Ta jeszcze nie miała nawet okazji, by powiedzieć z czym przychodzi, by ten zepchnął odpowiedzialność na rodziców, ale nie ma w tym nic dziwnego. Skoro sam z panią Hondą nic w życiu nie załatwiał, to przecież teraz nagle nie mógł się spodziewać, że coś będzie chciała akurat od niego.

- Oh, rodziców nie ma? Szkoda. - Powiedziała, po czym zmierzyła go wzrokiem. - Ale słyszałam, że z ciebie jest całkiem zaradny chłopak, może ty będziesz mi w stanie pomóc. Moja siostrzenica jest na misji, a mam odebrać ze szpitala jej malutką córkę, która ostatnio złamała sobie nogą. Niby nic takiego, ale łatwiej by było, gdyby ktoś pomógł i wniósł ją, bo mieszkają na drugim piętrze w centrum Shiroi-Iwa. Myślałem, że twój tata zgodzi się pomóc, ale skoro jego nie ma, może ty dałbyś radę? - Powiedziała starowinka. Pytanie też, ile ta córka siostrzenicy miała lat i jak ciężka była, ale jeśli to małe dziecko, to chyba nie powinno być problemu dla shinobiego?

Oceniając wzrokiem babinkę, Zakata widział, że jest zgarbiona, wykrzywiona i mogłaby mieć problemy z dźwiganiem nawet ciężkich zakupów, a co dopiero człowieka, poruszała się też o lasce. Wiek mocno się na niej odbił, ale przynajmniej dalej starała się być aktywna, skoro pomagała w opiece nad dzieckiem i poruszała się sama po mieście, no i mieszkała osobno.

[Zakata]

Staruszka zaczęła opowiadać w czym trzeba jej pomóc, jednak nie udało się tym razem zagrać kartą, że nikogo dorosłego w domu nie ma. Staruszka odpowiedziała, że słyszała że ejst zaradny chłopak. - Zaradny, że ho ho - pojawiło się od razu w głowie młodego shinobiego. - Oczywiście, pomogę w końcu nie z takimi trudnościami zdarzyło mi się już mierzyć. - opowiedział od razu. Dopiero po chwili namysłu doszło do Hyugi by dopytać w jakim stanie jest siostrzenica i czy ogólnie mam na tyle siły by ją prowadzić, albo zanieśc. - Tylko wie Pani, nie jestem jakiejś teżnej budowy by w każdym wypadku sobie poradzić. Jeżeli mogę dopytać to co się stało z Pani siostrzenicą, będzie mogła sama chodzić czy trzeba będzie zanieść ją na rekach? - Dopytał od razu, starając się cały czas utrzymywać pozytywną aurę i sprawiać wrażenie sympatycznego młodzieniec. Chcociaż zadanie nie wyglądało na przesadnie cięzkie, dla chłopaka wyglądała staruszka jakby miała problemy z wieloma czynnościami wymagającymi siły. Więc poczuł się pewny i od razu rzucił do staruszki - Chyba nie ma co zwlekać i od razu wyruszmy, po drodze Pani mi opowie więcej! - Dodał z entuzjazmem

[Ayumu]

Misja rangi D
Zakata
Kolejka 3/7+
"Wnoszenie lodówki na drugie piętro"

Pani Honda bardzo się ucieszyła z powodu tego, że chłopak zgodził się jej pomóc.
- Oj dziękuję ci młodzieńcze, w takim razie za mną, do szpitala! - Wręcz zawołała radośnie i zaczęła przebierać nóżkami. Okazało się, że Pani Honda jest dużo szybsza niż wygląda. Zaczęła najpierw odpowiadać na to, co ciekawiło chłopaka. - To pięciolatka, ostatnio podczas zabawy złamała nogę. Może chodzić normalnie, ale ze schodami jest gorzej, bo unieruchomili jej nogę w kolanie. Leciutka jak piórko, sama bym dała radę, ale moje plecy już nie te. - Potem , idąc już w stronę szpitala, chłopak dowiedział się wiele innych, w większości zbędnych rzeczy i ciekawostek. Kto gdzie mieszka, że ci sąsiedzi to, że ci tamto, a w ogóle to siostrzenica pani Hondy wyszła za meżczyznę z rodu Yuki i sama starowinka była rozbita, czy chciałaby, żeby dziewczynka po której idą odziedziczyła Byakugana, czy może zdolność do panowania nad lodem.

Tak oto droga wiodła do szpitala, pełna plotek, starowinkowego gderania, ale nie działo się tam wiele ciekawego. Dowiedział się, że mała nazywa się Yuki Reika, z nazwiskiem ojca, a siostrzenica to Honda Asaka. Może jak młoda Reika dorośnie i nauczy się kontroli lodu, to kto wie, może będzie w stanie działać jak pewne urządzenie chłodzące, które wnosi się w innym świecie na drugie piętro?

[z/t] -> viewtopic.php?p=211962#p211962

[Zakata]

Wróciłem do domu po misji, pierwsze co zrobiłem to przywitałem się z rodzicami. Opowiedziałem im całą misję co się działo oraz o tym, jak spotkałem wujka Ranmę. Tak jak mu obiecałem nikomu nie powiedziałem co robił ,z kim robił oraz o co robił. To miała być nasza słodka tajemnica. Pokazałem rodzicom rany by może mieli jakieś specyfiki w domu które by pomogły na gojenie ale wujek tak się zajął sprawą, że już tego samego dnia nie było widać większych śladów. Stwierdziłem, że to jest czas by lekko odpocząć i coś potrenować.

Zrobiłem sobie kilku dniową pauzę starając się cały czas podnieść moją prędkość. Czułem, że to jeszcze nie jest to. Ustawiłem sobie na dystansie 500 metrów od domku 2 kunaje i biegałem od jednego do drugiego całe dnie. Licząc, że będę wstanie wciągu dnia zrobić coraz więcej okrążeń. Czas odmierzałem w prosty sposób. Patrzyłem na cień licząc czas . Mój system oznaczania czasu na drzewie nie był najlepszy na świecie ale jednak jakoś działał. Linie wyrzeźbione metodą na moje białe oko wystarczyły by być w stanie zaobserwować większą poprawę robiąc to przez kilka dni od świtu do nocy.

[Kaito Mizukane]

Misja Klanowa C
Zakata
"Znikające Dzieci" _____________________________
Posty:
MG: 1
Zakata : 0
_____________________________

Tego pranka przywitał cię deszcz bębniący w szyby okien, a za nim niezbyt zachęcająco mogły nastrajać chmury burzowe wypełnione po brzegi na widnokręgu. Jednak w końcu trzeba było się umyć. ubrać i zejść na dół zwłaszcza, że już mama wołała cię na śniadanie. Gdy już miałeś zmierzać do jadalni okazało się, że na jednej ze skarpetek masz dziurę... Ten dzień nie zaczynał się dla ciebie dobrze.

Będąc na śniadaniu, oczywiście pysznym jak zwykle usłyszałeś od swojej kochanej mamy
- Zakata a ileż to ty się w domu wylegujesz ? Wypadałoby pomóc klanowi i wykonać jakąś misję, chakra z pewnością ci się zregenerowała, siły wróciły, także kończ szybko śniadanie i zmykaj do siedziby władz. Daleko droga jeszcze przed tobą do zostania Shinre-kanem klanu Hyuga, a siedząc cały czas w domu z pewnością nie przybliżysz się do tego celu.
Mogłeś próbować zostać w domu, ale przeczucie mówiło ci, że mama z pewnością będzie wierciła ci dziurę w brzuchu dopóki nie zrobisz dokładnie to o co prosi. Mieszkanie z rodzicami miało swoje niewątpliwe plusy jak chociażby ciepły talerz podszykowanego jedzenia, jednak powiedzmy sobie szczerze były też ogromne minusy jak przypominanie na każdym kroku, że możnaby pomóc osadzie. Co chyba raczej wiązało się z obraną przez ciebie drogą aniżeli charakterem mamy...

Mama Zakaty

[Zakata]

Zszedłem na dół chcąc zrobić kolejny trening. Widziałem od kilku dni fajną poprawę rezultatów. Tylko był jeden problem słyszałem jak coś stuka w poddasze, jak spojrzałem przez okno nie zastałem słoneczka, nawet nie zastałem pochmurnego dnia. Tego dnia była zwykła ulewa. - No to dzisiaj ładnie potrenowałem, może spasuje. Coś bym w domu posprzątał. Pomógł coś ugotować na następne dni? - Pogoda tak wydała się przygnębiająca, że planowałem tylko pozostanie w domu i nie chciało mi się nic robić na zewnątrz.

Jedząc z rodzicami śniadanie słyszałem tylko narzekanie mamy nad głową, która jakby bardzo chciała mnie wysłać z domu na jakąś misję. Jakby się już znudziła moją obecnością na miejscu, ciągłymi krzykami radości z dworu i zapachem potu co chwilę przechodzącym przez dom, kiedy wracałem się napić.

- Shirai-Kanem? Ja będę ważniejszy od shirei-kana! Jasne już szybko dokończę i zmykam. - Powiedziałem z entuzjazmem i dumą, na chwilę zapominając o pogodzie na zewnątrz.

- A może , bym jutro poszedł do siedziby i wykonał misję? - Powiedziałem do mamy, będąc już w progu drzwi wejściowych patrząc na tą ścianę deszczu, po czym spojrzałem na jej reakcję. Jej mina mówiła mi tylko jedno. To pytanie mogło nie paść i na pewno byłoby dla mnie korzystne jakby nie padło. - Jasne jasne już idę...

[Kaito Mizukane]

Z/T