Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 52 wyniki

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 52 wyniki

1
2
3
4
Następna

autor: Minari: 9 paź 2025, o 20:22; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Widać było wyraźnie, że sytuacja z tamtą dziewczyną nadal mocno gryzła Zakatę i powodowała u niego wyrzuty sumienia, że nie wstawił się za nią wystarczająco mocno. Na jego słowa Minari zasmuciła się i położyła młodzieńcowi pocieszająco dłoń na ramieniu, chcąc dodać mu otuchy. Każdy wybierał swoją drogę i podejmował konkretne decyzje, a potem musiał mierzyć się z konsekwencjami swoich czynów. Nic na to nie można było poradzić. Gdy jednak usłyszała pytanie Zakaty, spojrzała na niego uważnie. To było naprawdę poważne pytanie, dzięki któremu można było określić wiele aspektów.

- Nie jestem odpowiednią osobą, którą powinieneś o to pytać, Zakata-san. - Odpowiedziała z dozą smutku w głosie. - Po pierwsze, jestem kobietą, od której oczekuje się przede wszystkim, że wyjdzie za mąż, będzie dobrą żoną i przekaże geny potomstwu. Po drugie, jestem medykiem. Gdy zginął mój ojciec, tak jak to powiedziałeś “w chwale”, przysięgałam sobie, że nigdy nie stanę do walki i nie odbiorę nikomu życia. Zdałam sobie sprawę, jak bardzo jest cenne i jak bardzo boli bliskich utrata go. Właśnie dlatego leczę i ratuję z objęć śmierci, zamiast zabijać. Jestem kimś pomiędzy. Nie chcę zginąć w chwale, bo cenię swoje życie, ale też nie odcięłam się całkowicie, żeby wieść spokojny żywot. Na tyle ile mogę, pomagam Klanowi.

Tak, zdecydowanie nie była odpowiednią osobą, która dałaby mu jednoznaczną odpowiedź, z resztą różnili się na tyle mocno poglądami i chęcią działania, każde na swój sposób, że ciężko było zdecydować. Gdyby popytał swoich rówieśników lub innych mężczyzn, to była przekonana, że wielu byłoby gotowych przyznać, że z dumą oddadzą życie za Klan. Dla nich była to chwała, dla Minari smutek i marnotrawstwo życia.

Opowiadając Zakacie o małych żabkach, których toksyny używano się przy operacjach, kompletnie nie miała pojęcia, że Yokai, z którymi się zetknął Zakata, też miały postać żab. Słysząc to, zrobiła wielkie, przerażone oczy i szybko chwyciła za dłonie młodzieńca, jeszcze raz dokładnie się im przyglądając, ale i tym razem nic nadzwyczajnego nie dostrzegła. Tak, zdecydowanie rękawiczki były tutaj absolutnym wymogiem i chyba przypadło to Zakacie do gustu, bo bardzo się ucieszył, gdy o tym usłyszał.

- Miałeś szczęście, bo te “żabki” nie były trujące. - Powiedziała i uśmiechnęła się. - I tak, koniecznie noście rękawiczki. Lepiej, żeby ewentualna toksyna zatrzymała się na materiale ochronnym, niż wżarła w skórę i poczyniła szkody w dłoniach i przeniosła się na resztę ciała.

Słysząc deklarację Zakaty, że wszystko będzie dobrze i że poradzą sobie zarówno z demonami, jak i Senrankai, Minari skinęła głową i starała się uśmiechnąć. Badanie dobiegło końca i Zakata mógł się spokojnie ubrać. Pozostali medycy też powinni niedługo skończyć i wydać swój osąd o stanie towarzyszy młodzieńca. Białowłosa zrobiła wszystko, co mogła. Oprócz naprawienia uszkodzonych kanałów chakry i kilku głębszych warstw ciała po ostatnim zderzeniu z jutsu, rozluźniła Zakacie spięte mięśnie i znacznie poprawiła samopoczucie.

- A ja za każdym razem będę stawiać was na nogi, gdy będzie trzeba. - Odpowiedziała, uśmiechając się z sympatią. - Cieszę się, że mogłam Cię poznać. Zawsze idź za głosem serca. Dzięki temu może i napotkasz większe trudności, ale za to będziesz miał mniej wyrzutów sumienia.

Przejdź do posta

autor: Minari: 6 paź 2025, o 20:52; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Minari uśmiechnęła się ciepło do Zakaty, gdy ten przyznał, że aż się zagotował i o mało wtedy też go nie odesłali. Tak, to były jedne z tych trudnych chwil, kiedy trzeba było podporządkować się systemowi, kosztem swojego własnego sumienia. Doskonale go rozumiała, bo sama także miałaby w takiej sytuacji problem się powstrzymać.

- Masz dobre serce, Zakata-san, co jest zarówno cenną zaletą, jak i słabością. - Stwierdziła z powagą. - Shinobi to elitarne wojsko, które podlega konkretnej dyscyplinie. Tu niestety nie ma miejsca na słabości i potknięcia. Ja też kilka razy musiałam zaciskać zęby i ze smutkiem patrzeć, jak ktoś dostaje burę za popełnione błędy. Serce boli, masz ochotę się odezwać, stanąć w obronie, ale czasami wtrącanie się tylko pogorszyłoby sprawę.

Naprawienie wszelkich nieprawidłowości u Zakaty było prostą, ale czasochłonną sprawą, do tego pochłaniającą jeszcze spore zasoby chakry. Mimo to Minari, będąc na dość zaawansowanym poziomie, nie odczuła tego szczególnie mocno. Najważniejsze było to, że młodzieniec był już w pełni sprawny i pozostało tylko rozluźnić jego dość mocno spięte mięśnie pleców i karku. Słysząc jego pytanie odnośnie kanałów chakry, Białowłosa chwilę się zastanowiła, jak dobrze mu to wyjaśnić, żeby zrozumiał.

- Nie jest ciężko naprawić taki kanał i nie ma powikłań, ale trzeba dobrze się skoncentrować na leczeniu, żeby tego nie przeoczyć. - Powiedziała, przyglądając się uważnie Zakacie. - Musisz być ostrożny. Kanały chakry są jak nerwy. Gdyby ktoś zrobił Ci dziurę w prawym obojczyku i zerwał przy tym główny kanał chakry, to do czasu wyleczenia nie skumulowałbyś chakry w prawej dłoni.

Tym samym dała mu wyraźnie do zrozumienia, żeby więcej nie brał jutsu na klatę, bo może być z tego więcej szkody niż pożytku, a nie każdy medyk posiadał Byakugana, żeby zaleczyć nie tylko kwestie ciała, ale też sferę chakry. Co zaś się tyczyło demonów. To już była zupełnie inna kwestia. Nie znali natury ani rodzajów tych bestii i nie wiadomo było, czy któraś z nich nie była na przykład trująca po zetknięciu się z jej ciałem.

- Wiesz, że istnieją małe żabki, które wytwarzają na skórze toksynę, powodującą drętwienie i utratę czucia? - Zapytała Zakaty. - Przydatne przy operacjach. Skąd wiesz, że dany demon też nie będzie miał podobnego systemu obronnego? Te, których dotknąłeś, nie miały, ale to nie znaczy, że bezpiecznie można je bić gołą pięścią. Dopilnuj, żeby każdy z Twojej drużyny miał rękawiczki. Tak na wszelki wypadek.

Słuchała, jak młodzieniec upiera się przy swojej teorii spreparowania listów i kwestii tego, że tylko oni posiadali Byakugana, żeby sprawdzać czy nie ma jakiś zaburzeń chakry. Co prawda Yamanaki pewnie też mieli swoje sposoby na tropienie zdrajców, jednak tok myślenia Zakaty był dość niepokojący. Miała jednak nadzieję, że wszelkie ważne pisma mimo wszystko były dobrze zabezpieczane przed próbą fałszerstwa, w taki czy inny sposób.

- Miejmy nadzieję, że przewidziano takie możliwości i odpowiednio się zabezpieczono. - Westchnęła ze smutkiem Minari. - Naprawdę mocno mnie martwi, do czego mogą być zdolni Senrankai.

Parsknęła śmiechem, jak pod wpływem jej masażu, Zakata najpierw ałkał z bólu, by po chwili stwierdzić, że to jednak przyjemne. Ugniatała mu mięśnie ramion i karku, dopóki te się całkowicie nie rozluźniły. Młody Shinobi mógł odczuć znaczną różnicę, także w kwestii ruchomości samej szyi. Na tym też Minari zakończyła swoje oględziny. Miała przebadać i doprowadzić Zakatę do formy i spełniła swoje zadanie.

- Tak, wrócę do Szpitala, dopóki znów nie będę gdzieś potrzebna. - Odpowiedziała i uśmiechnęła się ciepło, by podać mu górną część jego ubrania, dając tym samym znać, że może się już ubrać. - Mówiłam poważnie, Zakata-san. Uważajcie na siebie, bo przecież nie wiemy, z czym tak naprawdę mamy do czynienia i jakie szkody mogą wyrządzić te demony.

Przejdź do posta

autor: Minari: 4 paź 2025, o 17:00; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Minari w milczeniu wysłuchała punktu widzenia Zakaty, a słysząc relację z tego, w jakiej sytuacji się znalazł i jak Raikuro potraktował spóźnioną dziewczynę, zrobiła smutną minę. Widać było, że poruszyło ją to na tyle mocno, że spojrzała na Zakatę z powagą.

- Raikuro-sama miał prawo uznać za brak szacunku już samo spóźnienie, nie tylko ubrudzony strój. - Odpowiedziała ze smutkiem. - Uroczysty awans z udziałem Shirei-kana to wydarzenie najwyższej wagi dla każdego shinobi i w żadnym wypadku nie powinna się spóźnić, bo jest to lekceważenie czasu Lidera. Niemniej, rozumiem co poczułeś i na Twoim miejscu też bym się za nią wstawiła, chociażby po to, żeby tylko jej wysłuchano. Może miała naprawdę bardzo ważny powód...

Przyglądając się jego źródłowi chakry, dostrzegła jeszcze jedną nieprawidłowość. Tym razem jeden z głównych kanałów także był niedrożny i słabo przesyłał chakrę. To zdecydowanie mógł być powód, dla którego zablokowało Zakacie wykonanie techniki. Młodzieniec tymczasem opowiadał, jak to badał go jakiś samuraj. Minari parsknęła śmiechem i podziałała leczniczą chakrą za niedrożny kanał, chcąc go naprawić.

- Dobre wieści. - Poinformowała go. - Znalazłam źródło Twojego problemu. Stare uszkodzenie głównego kanału, który słabo przewodził chakrę. To mogło spowodować, że zablokowało Ci użycie tamtej techniki. Zaraz to naprawię i wszystko powinno być dobrze.

Naprawienie tego zajęło jej chwilę i już po chwili mogła wrócić do dalszego skanowania Zakaty. Słysząc, że dotknął Yokai podczas walki, nakazała pokazać mu same dłonie i uważnie się im przyjrzała, zarówno Byakuganem, jak i samą leczniczą chakrą, ale niczego niezwykłego nie dostrzegła. Nie było ani zablokowanych kanałów, ani jakichkolwiek innych zmian w ciele młodzieńca. Nie oznaczało to jednak, że każde zetknięcie się z demonem było bezpieczne, bo te mogły być przecież różnej natury. Akurat te, które spotkał Zakata nie miały szkodliwego wpływu na niego.

- Nie widzę żadnych zmian. - Zawyrokowała Minari. - Albo miałeś szczęście i ten gatunek nie był szkodliwy, albo nie ma efektów ubocznych po zetknięciu się z Yokai.

Zostały jej więc tylko nogi Zakaty, ale tutaj nie znalazła żadnych nieprawidłowości, więc szczegółowe badanie mogło dobiec końca. Minari dezaktywowała Byakugana i wyprostowała się, jednocześnie słuchając głośnych rozmyślań młodzieńca na temat Senrankai. Musiała przyznać, że to co mówił Zakata, było mocno niepokojące.

- Możesz usiąść, ale zostać jeszcze chwilę na leżance. - Poprosiła. - Spreparowanie listu i podszycie się pod kogoś, wcale nie jest takie proste, zwłaszcza u nas, gdy za pomocą Byakugana możemy wykryć, że coś jest nie tak. Listy, zwłaszcza te ważne, zazwyczaj charakteryzują się czymś, co ciężko spreparować. Kolor pieczęci i odbity na nim symbol, czy nawet papier, na którym została napisana wiadomości. Ale tak, masz rację. To spotkanie Liderów może być ich celem, to dlatego nas zaatakowali. Chcieli nam przeszkodzić.

Słysząc ostatnie słowa Zakaty, uśmiechnęła się do niego ciepło i stanęła sobie za jego plecami, gdy ten usiadł. Położyła dłonie na jego ramionach i ostrożnie zaczęła badać mięśnie karku, naciskając tam, gdzie czuła mocne napięcie i zbicie. Z początku młodzieniec mógł się skrzywić z bólu, ale po chwili czuł, jak mięśnie puszczają i rozluźniają się, pod masażem Białowłosej, przechodząc w stan przyjemnego odprężenia.

- Polecono mi pomóc w budowie obozu i wracać do Shiroi-iwy. - Wyjaśniła. - Jeśli nic się nie zmieniło, to za kilka dni będę wracać. No ale o tym będzie decydować Raikuro-sama. Mam jednak nadzieję, że stałe łóżko nie będzie Ci potrzebne. Bądź dobrej myśli i nie daj się ponownie poturbować.

Przejdź do posta

autor: Minari: 2 paź 2025, o 21:20; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Wysłuchała w spokoju obiekcji Zakaty odnośnie swojego zesłania. Młodzieniec zdecydowanie nie widział tego tak jak ona i szybko podparł to konkretnymi argumentami, które Minari przyjęła do wiadomości, jednocześnie zdając sobie sprawę, gdzie leży problem na linii Zakata i Raikuro. Ona nie miała z tym problemu, ale najwyraźniej jej pacjent miał gorącą głowę i miał problem z dostosowaniem się do pewnych konwenansów.

- Czyli wysłano Cię tam za karę, bo nie potrafiłeś odpowiednio się zachować? - Dopytała jeszcze dla pewności. - Cóż, Raikuro-sama bardzo ceni sobie dobre wychowanie i kwestia hierarchii ma dla niego duże znaczenie. Do tego bezwarunkowe wypełnianie rozkazów i dawanie z siebie wszystkiego. Nie przejmuj się Zakata-san, bo nie jesteś jedynym, który miał okazję podpaść. Ja też ostatnio dostałam sporą reprymendę i muszę nad sobą pracować, ale nadal szanuję tego człowieka, bo wiem, że robi to dla dobra Klanu.

Gdy Zakata zdjął górną część ubioru i ponownie się położył, Minari ponownie skupiła się na miejscu, gdzie wcześniej dostrzegła Byakuganem zwężone kanały chakry. Uśmiechnęła się ciepło, gdy młodzieniec stwierdził, że przyjemne jest to badanie i że chętnie zapisałby się na takie co tydzień. Chwilę wodziła palcami po jego skórze, aż zatrzymała się w jednym, konkretnym punkcie i odpaliła zieloną, leczniczą chakrę.

- Myślę, że nie potrzebujesz co tydzień takiego badania. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Ale mogę od czasu do czasu nastawić Ci kręgi i rozmasować mięśnie, żebyś poczuł się lepiej. Trochę spinasz mięśnie karku i pleców przy łopatkach. Co do zwężonych kanałów, to wygląda to na skutek techniki, która Cię trafiła i przez to rzeczywiście mógłbyś mieć problem z jutsu, które byłoby słabsze, z powodu dostarczania mniejszej ilości chakry. Skoro jednak mówisz, że miałeś problem z wytworzeniem jutsu, to poszukam innych nieprawidłowości.

Szybko poradziła sobie z naprawą dwóch zwężonych kanałów chakry i doleczyła jeszcze głębsze partie mięśni przy obojczyku młodzieńca. Następnie znów zaczęła szukać, uważnie skanując ciało Zakaty zarówno Byakuganem, jak i zieloną chakrą.

- Czy ten...Yokai, dotknął Cię? Albo Ty jego? - Zapytała, nie widząc na obecną chwilę nic szczególnego, ale zatrzymała się dopiero na brzuchu pacjenta, badając dokładnie jego źródło chakry i główne kanały, które rozchodziły się na całe ciało. - Pytam o bezpośredni kontakt fizyczny, żeby się upewnić, że nie powstały przez to jakiś zmiany.

Kiedy temat zszedł na Senrankai, Zakata szybko zauważył, że stali się bardziej zaciekli w walce i pomysłowi. Skinła głową, zgadzając się z faktem, że trzeba ich jak najszybciej powstrzymać. Już teraz miała przecież pełne ręce roboty, a to był dopiero początek.

- Już mam. - Przyznała z westchnieniem. - Ostatnio ratowałam dwóch posłańców, którzy mieli zanieść listy i zostali zaatakowani przez tą organizację. To wygląda tak, jakby za wszelką cenę nie chcieli dopuścić do porozumienia między Klanami.

Słysząc ostatnie słowa Zakaty odnośnie wypadu na wakacje, Minari mimo wszystko parsknęła śmiechem i spojrzała z rozbawieniem na leżącego młodzieńca. Co jak co, ale poczucia humoru to mu nie brakowało. Postanowiła więc nie pozostać mu dłużna i pociągnęła tą kwestię dalej.

- Tak. Integracyjny biwak z Raikuro-sama na łonie natury. - Odpowiedziała, nadal uśmiechając się serdecznie. - A tak na poważnie, to szykujemy obóz na przyjazd Reiko-sama. Na tym zielonym pagórku, u zbiegu granic trzech prowincji, ma się odbyć za jakiś czas spotkanie Liderów. Mamy przygotować i zabezpieczyć teren.

Przejdź do posta

autor: Minari: 1 paź 2025, o 19:48; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Minari przez chwilę patrzyła uważnie na Zakatę, gdy ten uznał temat Yokai za nieistotny i że nie powinna się tym przejmować, po czym ostatecznie skinęła głową. Skoro to była kwestia jego drużyny, to nie powinna się wtrącać i drążyć tematu. Z resztą, akurat w tym momencie zjawili się pozostali dwaj uzdrowiciele, ze zdumieniem patrząc na ten mały tłumek od rana. Białowłosa szybko przekazała im instrukcje od Raikuro odnośnie szczegółowych badań i obaj panowie zabrali się do pracy, przejmując tym samym towarzyszy Zakaty. Teraz na spokojnie mogli kontynuować rozmowę, zwłaszcza że młodzieniec chyba przyjął jej słowa wyjaśnienia odnośnie tego, jak miało wyglądać badanie i posłusznie położył się na leżance. Minari odpaliła Byakugana i uważnie zaczęła przyglądać się przepływowi jego chakry przez wszystkie kanały, zaczynając od głowy.

- A nie uważasz, że wysłanie Cię tam było swego rodzaju sprawdzianem, jak sobie poradzisz? - Zapytała, nadal badając mu głowę i odpowiadając na jego odczucia odnośnie jego odesłania. - Zobacz, zostałeś dowódcą, masz swoją drużynę i ważną misję do spełnienia. Nic nie dzieje się bez przyczyny, Zakata-san.

Ostrożnie i delikatnie wodziła palcami najpierw po jego czole, a potem przez skronie i policzki do szczęki i w dół po szyi. Zatrzymała się na jego klatce piersiowej, marszcząc nieco brwi i przyglądając się uważniej. Po chwili wyprostowała się i spojrzała na Zakatę z powagą, wymalowaną na twarzy.

- Wygląda na to, że ostatnio trafiło Cię jutsu. Masz zwężone dwa kanały chakry, które wymagają udrożnienia. - Zawyrokowała. - Potrzebuję, żebyś ściągnął górną część stroju.

Zrobi krok w tył i pozwoli mu swobodnie ściągnąć z siebie ubranie, jednocześnie słuchając pytania młodzieńca o Senrankai. Najwyraźniej on także miał już do czynienia z tą organizacją, bo zapytał o mężczyznę z wachlarzem. Samo wspomnienie o nim sprawiło, że Zakata momentalnie się odpalił, za co po chwili przeprosił. Minari wyraźnie posmutniała.

- To była dywersja. - Wyjaśniła z przygnębieniem. - Jeden z nich przeniknął w nasze szeregi i podawał się za cywila. Wciągnął cieślę w Genjutsu i kazał mu się zranić dłutem. Wezwano mnie do rannego, ale nim zdałam sobie sprawę, że coś jest nie tak, Zwiadowca zaalarmował, że zbliża się wróg. Wtedy dywersant został zdemaskowany przez Raikuro-sama. Okazało się, że miał ciało oblepione notkami wybuchowymi. Gdyby nie Raikuro-sama, zginęłabym w eksplozji, gdy zamachowiec wysadził się w powietrze. Zostaliśmy zaatakowani przez około dwudziestu przeciwników, ale mężczyzny z wachlarzem nie widziałam. Udało się pokonać napastników, ale niestety, straciliśmy kilkoro ludzi...

Minari opuściła wzrok, wyraźnie przybita. Widać było, że te wydarzenia mocno się na niej odbiły i jeszcze nie doszła do siebie. Niemniej, kontynuowała, bo miała do przekazania jeszcze jedną, bardzo istotną rzecz, która była zarazem ostrzeżeniem.

- Senrankai mocno wspomagają się różnymi truciznami. Trzeba bardzo uważać i nie dać się im zranić. - Wyjaśniła, ponownie spoglądając na Zakatę. - Kilku naszych rannych miało w sobie toksynę, która ujawniła się dopiero następnego dnia i ponownie otworzyła ich zaleczone wcześniej rany. O mało nie straciliśmy przez to kolejnych towarzyszy.

Przejdź do posta

autor: Minari: 30 wrz 2025, o 20:01; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Minari [PH]; Odpowiedzi: 4; Odsłony: 166

Re: Minari [PH]

Przejdź do posta

autor: Minari: 30 wrz 2025, o 19:48; Forum: Bank; Temat: Minari [Ryō]; Odpowiedzi: 3; Odsłony: 256

Re: Minari [Ryō]

Przejdź do posta

autor: Minari: 30 wrz 2025, o 19:46; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Minari [PH]; Odpowiedzi: 4; Odsłony: 166

Re: Minari [PH]

Przejdź do posta

autor: Minari: 30 wrz 2025, o 19:08; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Tak oto wreszcie dotarli na miejsce, gdzie miało odbyć się spotkanie Liderów, a oni sami mieli teraz za zadanie postawić obóz niedaleko zielonego pagórka, górującego nad tą okolicą. Minari chwilę przyglądała się urokliwemu krajobrazowi, dopóki Fuu jej nie zgarnęła, chcąc ochronić przed Raikuro, który szukał właśnie chętnych do kopania dołów pod latryny. Białowłosa wiedziała, że tego typu prace jej nie grożą, co asystent Shirei-kana podkreślił w ich wcześniejszej rozmowie, ale i tak była wdzięczna towarzyszce, że mogły zostać razem przy szykowaniu obozowiska na noc. Dopiero jutro miały ruszyć prace nad samym obozem.

Tym razem także nie została wyznaczona do nocnego patrolu, więc mogła spokojnie spędzić czas przy ognisku z pozostałymi towarzyszami. Udało jej się nawet zjeść coś treściwego. Kizaki znów uraczył ich swoim śpiewem, najpierw z nutą romantyzmu, a potem czymś już bardziej skocznym. Minari słuchała z delikatnym uśmiechem na twarzy. Czuła się trochę lepiej, ale całkowicie nie była w stanie przepędzić niepokoju, który miała z tyłu głowy. Ciepło ogniska było przyjemne i kojące, ale ostatecznie zjawił się Raikuro, dając im tym samym sygnał, że należałoby powoli kończyć i kłaść się spać. Przynajmniej tyle dobrego, że nie krzyczał, bo wcale tego nie potrzebowali, grzecznie się rozchodząc i szykując do spania.

Minari przespała noc, wtulona w Fuu, ale i tak raz się obudziła, oddychając ciężko z przerażenia. Na szczęście obejmujący ją wybuch był tylko koszmarem i Białowłosa znów położyła się spać, gdy tylko serce przestało jej się tłuc w gardle i wróciło na swoje miejsce. Następny dzień był w miarę spokojny. Minari wraz z Fuu i kilkoma innymi osobami, czuwała nad bezpieczeństwem budującego się obozu i co jakiś czas pomagała przy rozładunku wozów. Jedyną niespotykaną rzeczą było pojawienie się sporej grupy cywili, którzy wyglądali, jakby gdzieś się przenosili? Sprawa była dziwna, ale zajął się nią Raikuro i nie był potrzebny medyk, więc ostatecznie chyba wszystko było w porządku. Asystent nie wyglądał na zadowolonego, gdy ostatecznie odesłał tych ludzi i szybko wysłał kuriera z wiadomościami. Czyli coś jednak było na rzeczy, ale Minari nie zamierzała się wtrącać i dopytywać, znając swoje miejsce. Zamiast tego dostała informacje na koniec dnia, że od jutra wraz z pozostałymi medykami, będzie mogła przygotowywać namiot medyczny, więc skinęła posłusznie głową, przyjmując to do wiadomości.

Stawianie dużego, białego namiotu było ciekawym doświadczeniem, zwłaszcza że wszyscy pracowali ramię w ramię, pomagając sobie nawzajem. Poszło dość sprawnie i w następnej kolejności można było przejść do urządzania polowego szpitala w środku. Wraz z dwójką pozostałych medyków, Minari uzgadniała kwestie tego, gdzie co powinno stać, tak żeby było funkcjonalnie i wygodnie. Na prowizorycznych łóżkach rozłożono prześcieradła, zadbano o odpowiednie stanowisko dla medykamentów, żeby były pod ręką i wytyczono osobne miejsce dla najcięższych i nagłych przypadków. Ten dzień był pracowity, ale też bardzo satysfakcjonujący dla Białowłosej jako uzdrowicielki, chociaż perspektywa wybrania się do pobliskiego lasu po zioła była trochę niepokojąca. Co mogło pójść nie tak? Wszystko!

Tak czy inaczej, teraz polowy szpital był miejscem jej pracy, więc nie musiała się obawiać, że zostanie oddelegowana do czegoś innego. No chyba, że do wypadu w las. Gdyby nie obawa, że Senrankai mogą gdzieś się czaić i czekać na dobry moment do ataku, to nawet z chęcią wybrałaby się na spacer wśród przyrody. Tak więc z głębokim westchnieniem pożegnała się z Fuu, odwzajemniając uścisk i również życząc jej dobrego dnia, by na koniec wyjść z koszarowego namiotu. Ku jej zdumieniu, czekał na nią Kizaki, chcąc odprowadzić do namiotu szpitalnego.

- Dzień dobry, Kizaki-san. - Przywitała go z uśmiechem i uprzejmością. - Będę wdzięczna za Twoją ochronę.

A więc wraz ze swoją obstawą, Minari ruszyła w stronę szpitalnego namiotu, rozmawiając chwilę z Kizakim o życiu w obozie i o tym, co jeszcze jest do zrobienia. Niestety, nie mieli okazji dostatecznie sobie porozmawiać, bowiem szybko stanęli u celu i trzeba było się pożegnać. Białowłosa weszła do polowego szpitala i zdała sobie sprawę, że jest pierwsza, ale nim zdołała choćby pomyśleć, za co się tu zabrać, zjawił się Raikuro z grupką shinobi, których wcześniej nie widziała. Ukłoniła się asystentowi Shirei-kana grzecznie na powitanie, po czym wysłuchała tego, co dowódca miał do powiedzenia. Okazało się, że grupkę należało po prostu przebadać, czy wszystko jest z nimi w porządku.

- Dobrze, Raikuro-sama. - Odpowiedziała, dając jednocześnie znać, że rozumie instrukcje. - Przekażę ustalenia pozostałym, gdy tylko się zjawią.

Gdy asystent Shirei-kana opuścił namiot, Minari skierowała swoje bladoniebieskie spojrzenie na drużynę i uśmiechnęła się do nich ciepło.

- Witajcie, miło mi was poznać. - Odpowiedziała z sympatią w głosie. - Rozgośćcie się, a Ciebie, Zakata-san zapraszam do siebie.

Tutaj wskazała mu leżankę, żeby sobie wygodnie usiadł. Wysłuchała uważnie jego słów, które brzmiały trochę tak, jakby młodzieniec obawiał się tego, co go czekało i miał zaraz jej wyszorować z tego namiotu. Ponownie obdarzyła go ciepłym uśmiechem.

- Nie słyszałam o Yokai, ale nie masz się czego obawiać. - Odpowiedziała mu pokrzepiająco. - To standardowa procedura. Za pomocą Byakugana sprawdzę, czy nie masz gdzieś przyblokowanych kanałów, a potem za pomocą leczniczej chakry przebadam Twoje ciało, czy nie ma jakiś głębszych urazów, uszkodzeń i innych nieprawidłowości, które wymagają uwagi. Czy ta odpowiedź Cię uspokaja?

Czekała spokojnie, aż będzie mogła zacząć, a gdy usłyszała ostatnie pytanie Zakaty odnośnie wytrzymywania w takim składzie, przechyliła na bok głowę, wyraźnie zaciekawiona. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że może mu chodzić o asystenta Shirei-kana, którego zapewne miał już okazję poznać. Białowłosa przybrała spokojny i lecz poważny wyraz twarzy, splatając ze sobą dłonie.

- Raikuro-sama to dobry człowiek. - Odpowiedziała po chwili. - Surowy, ale dobry. Zależy mu na wszystkim, czym kieruje się nasz Klan. Dopóki godnie się prezentujesz i dajesz z siebie wszystko, nie będzie miał zastrzeżeń.

Czy takiej odpowiedzi oczekiwał Zakata? A może zupełnie innej? Tak czy inaczej, sama Minari nie mogła nic złego powiedzieć na temat asystenta Shirei-kana. Owszem, był surowy, ale miał też łagodniejsze oblicze, a do tego ocalił jej życie.

Przejdź do posta

autor: Minari: 28 wrz 2025, o 20:05; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Minari poczuła, że może swobodnie uwolnić rękę z odznaką, więc cofnęła zaciśniętą dłoń i przycisnęła do serca, starają się powstrzymać łzy. Ta decyzja sporo ją kosztowała i miała nadzieję, że podoła oczekiwaniom, które zostaną na nią nałożone. Mogła się wycofać i bezpiecznie pracować w Szpitalu, bez obaw, że zostanie ściągnięta w pole, ale tak jak powiedział Raikuro, była to ucieczka przed strachem, z którym powinna się zmierzyć. Tutaj mogła zrobić coś dobrego. Zadbać, żeby nikt więcej nie zginął i wszyscy bezpiecznie wrócili do osady. Czy uda jej się to wszystko przetrwać? Okaże się.

Tymczasem asystent Shirei-kana zareagował na jej łzy po ojcowsku, przygarniając Białowłosą na chwilę do siebie i otaczając pocieszająco ramionami, chcąc dodać jej siły i otuchy. Sama Minari kompletnie nie spodziewała się takiego odruchu ze strony Raikuro, ale przyjęła go z wdzięcznością. Po śmierci ojca bardzo jej tego brakowało, chociaż dziadek robił co mógł, żeby roztoczyć nad nią odpowiednią opiekę. Skinęła głową, przyjmując ostatnie słowa dowódcy.

- Dziękuję, Raikuro-sama. - Powiedziała cicho. - Za wszystko.

Gdy odszedł, aby przypilnować zbliżającego się do celu konwoju, Minari założyła łańcuszek z odznaką na szyję i otarła resztki łez, by ostatecznie ruszyć do przodu i dogonić wozy. Uśmiechnęła się lekko, słysząc jak Raikuro wrócił do swojego surowego sposobu bycia i już kogoś strofuje. Chyba niewielu miało okazję zobaczyć tą drugą stronę charakteru asystenta Shirei-kana, którą ona właśnie poznała. Dzięki temu nabrała do tego człowieka jeszcze większego szacunku. Szybko odnalazła Fuu i dołączyła do niej, oznajmiając jednocześnie, że zostaje z nimi. Zapewne Kunoichi bardzo się ucieszy, tak jak Kizaki. Mając obok siebie tak życzliwych ludzi, powinno być jej łatwiej przetrwać trudne chwile.

Po kilku godzinach wreszcie dotarli na miejsce. Słońce powoli zachodziło, więc czekało ich kolejne obozowanie do rana, aby następnego dnia ruszyć już pełną parą z rozkładaniem obozu, który miał gościć delegację z Reiko na czele. Minari robiła to, co do niej należało i pomagała tam, gdzie mogła. Wykonywała polecenia bez żadnego słowa skargi i sprzeciw, jednocześnie zachowując czujność i od czasu do czasu monitorując teren wokół swoim Byakuganem. Senrankai raczej tak łatwo nie odpuszczą, mimo że ponieśli porażkę w poprzedniej bitwie. Trzeba było być stale czujnym i przygotowanym na to, że będą chcieli zniszczyć obóz i zniweczyć ich starania.

Przejdź do posta

autor: Minari: 27 wrz 2025, o 19:00; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Gdy Raikuro roześmiał się, Minari spojrzała na niego ze zdumieniem. Pierwszy raz widziała, jak ten surowy mężczyzna się śmiał i nie mogła się nadziwić, jak duży kontrast to był. Wysłuchała tego, co miał do powiedzenia i analizowała, starając się postawić w danej sytuacji. Czy była w stanie oddać życie za towarzysza? Nie miała pojęcia i bała się odpowiedzieć na to pytanie. Kochała życie i nie chciała go tracić, ale czy w danej sytuacji, w wirze walki, miałaby odruch osłonić kogoś własnym ciałem? Nie wiedziała i oby szybko nie musiała się o tym przekonywać. Czy była gotowa sięgnąć po kunai i odebrać przeciwnikowi życie? Zdecydowanie nie. Nie potrafiła i nie chciała się tego nauczyć. Czy była w stanie opanować swoje emocje następnym razem i sprawniej działać w polu? Tego też nie wiedziała. Pierwszy wstrząs miała za sobą i wiedziała, czego może się spodziewać następnym razem. Może dzięki temu trochę się uodporni i lepiej zniesie kolejne starcie. Mogła chociaż spróbować i się przekonać.

Będąc gotową oddać odznakę, Białowłosa zatrzymała się, tak jak właśnie zrobił to Raikuro, jednak asystent Shirei-kana nie wziął jej. Jeszcze nie. Patrzyła, jak chwyta ją lekko za wyciągniętą dłoń swoją ręką, a drugą kładzie na jej odznace. Uniosła wzrok pytająco i ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że patrzy na nią z powagą wymalowaną na twarzy. Przez surowe rysy jego twarzy można było jednak dostrzec coś jeszcze. Smutek? Zmartwienie? Czy w tym momencie patrzyła na zupełnie inne oblicze Raikuro? A więc pod tą maską gniewu i surowości kryły się też inne emocje. Niesamowite. I wtedy przemówił, skutecznie trącając najbardziej czuły punkt, jakim dla Minari była śmierć ojca, by następnie uderzyć w kolejne emocje i dać jej do myślenia. Białowłosa poczuła, jak po policzkach zaczynają płynąć jej łzy smutku i rozpaczy. To było skuteczne zagranie i wiedziała, że Raikuro w tym momencie dawał jej ostatnią szansę, żeby wzięła się w garść i spróbowała stać się lepsza.

- Po śmierci ojca zdałam sobie sprawę, jak cenne jest życie i jak mocno boli utrata go. - Odezwała się wreszcie zbolałym głosem, szlochając. - Nie jestem w stanie odebrać życia drugiej osobie, ale zrobię co w mojej mocy, żeby jak najlepiej wesprzeć towarzyszy i żeby sytuacja z wczoraj więcej się nie powtórzyła...

Raikuro mógł poczuć, jak Minari zacisnęła wyciągniętą dłoń na swojej odznace i chce ją wycofać, zachowując tym samym swój emblemat. Widział też, jak wiele ją to wszystko kosztuje i jak nadal walczy z samą sobą. Miał do czynienia z wrażliwą i kruchą istotą, która nie była w stanie ot tak wyłączyć targających nią uczuć i będzie musiał jakoś to zaakceptować. Sama Białowłosa postanowiła spróbować i zdecydowała się zostać. Może tak jak mówił Kizaki, z czasem po prostu uodporni się.

Przejdź do posta

autor: Minari: 27 wrz 2025, o 10:59; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Ta rozmowa była trudna, ale nie taka, jakiej się spodziewała. Była przekonana, że polecą w jej stronę kolejne ostre słowa, jednak Raikuro tym razem nie był napastliwy i gniewny. Gdy Minari otworzyła się ze wszystkimi słabościami, które miała, asystent Shirei-kana odpowiedział stonowanie i przedstawił swój punkt widzenia, jak to wszystko wygląda. Białowłosa słuchała, próbując znaleźć punkt wyjścia z tej sytuacji, ale to w co się wpakowała, na obecną chwilę przerastało jej możliwości. Widać było po Raikuro, że naprawdę mu zależy na dobru Klanu i surowo oceniał przyszłych kandydatów do awansu. Zastanowiła się chwilę, gdy padło pytanie, czy będzie w stanie bronić towarzyszy. Ciężko było bronić, nie podejmując walki, ale dało się, tak jak wczoraj użyła mgły.

- Na obecną chwilę dysponuję tylko mgłą i podstawową techniką Suitonu, która mogłaby odeprzeć słabsze ataki. To za mało, żeby skutecznie wspierać towarzyszy w walce. Bardziej skupiałam się na kwestii medycznej i doskonaleniu sztuki, choćby wyciąganiu trucizny, z której można sporządzić antidotum... - Powiedziała z przygnębieniem.

Na jej twarzy widniał smutek, ale zadawała sobie sprawę, że idąc w jednym kierunku, w drugim nie była w stanie należycie pomóc towarzyszom i tylko pogarszała sytuację. Przykładem był sam Raikuro. Gdyby jej wtedy obok nie było, bez problemu poradziłby sobie z samobójcą oblepionym notkami wybuchowymi, a tak chroniąc ją, został tylko ranny, co później odbiło się na kolejnej walce i osłabiło go. To nie było miejsce dla niej. Owszem, mogła stać i patrzeć z założonymi rękami, żeby potem spełnić swoją rolę jako medyk, ale psychicznie by tego nie udźwignęła, a jej poczucie winy byłoby jeszcze większe.

I wtedy Raikuro powiedział ostatnie słowa, które sprawiły, że Minari spojrzała na niego w zdumieniu. W tym momencie zrozumiała, że chcąc odebrać jej odznakę, asystent Shirei-kana wcale nie chce jej karać, tylko chronić. Jeśli nie będzie miała odznaki, nikt nie będzie miał prawa wymagać od niej niczego, ponad jej siły. Będzie mogła spokojnie robić to, co kochała i ewentualnie szkolić się w innych kwestiach, jeśli zmieniłaby zdanie. W tym momencie podjęła decyzję i wyciągnęła dłoń z odznaką w kierunku mężczyzny.

- Weź ją, Raikuro-sama i przechowaj dla mnie. - Poprosiła. - Być może przyjdzie czas, gdy znów będę ją nosić.

Gdy zrozumiała całą sytuację, było jej teraz lżej, a co więcej Raikuro zyskał w jej oczach naprawdę spory szacunek. Miała tylko nadzieję, że przez to, że oddała odznakę, nie ucierpi ani jej pozycja w Szpitalu, ani honor jej rodziny. Nadal chciała robić swoje i będzie robić co w jej mocy, żeby nawet jako cywil, przydać się Klanowi.

Przejdź do posta

autor: Minari: 26 wrz 2025, o 17:52; Forum: Kyuzo; Temat: Kyuzo - Mikunigaoka; Odpowiedzi: 20; Odsłony: 882

Re: Kyuzo - Mikunigaoka

Słysząc pytanie Raikuro odnośnie sytuacji z rannymi, Minari skinęła głową potwierdzająco, tym samym dając znać, że sytuacja została opanowana i wszystko jest w porządku. Teraz prioryteten było dla niej upewnienie się, czy asystentowi Shirei-kana także nic nie dolega. Słysząc jego odpowiedź, że już wcześniej został zbadany i że wszystko jest dobrze, a jej wczorajsze leczenie nie poszło na marne, Białowłosa wyraźnie odetchnęła z ulgą. Zaniepokoiło ją jednak, że Raikuro został potraktowany innym specyfikiem, który miał natychmiastowo go osłabić. To było celowe zagranie i przeciwnik doskonale wiedział, co robi. Ta organizacja była doskonale przygotowana do walki.

- Wygląda na to, że Senrankai mocno wspomaga się wszelkimi truciznami. - Stwierdziła ze smutkiem. - To bardzo niepokojące.

Już miała odejść, żeby sprawdzić, jak się miewa Fuu, kiedy Raikuro zatrzymał ją i poprowadził na bok. Minari momentalnie zbladła, ale posłusznie poszła za dowódcą, który specjalnie odciągnął ją od wozów, żeby mogli porozmawiać z dala od innych uszu. Białowłosa spodziewała się, że ta rozmowa czeka ją dopiero na miejscu, ale szybko się okazało, że już prawie dojechali i po prostu nadarzył się odpowiedni, chociaż niespodziewany dla niej moment. Szła więc obok Raikuro ze spuszczonym wzrokiem i przygnębieniem na twarzy.

- Jest mi naprawdę przykro, że wczoraj pokonały mnie moje własne słabości. - Powiedziała ze smutkiem. - Na swoją obronę mam tylko to, że to moja pierwsza wyprawa w terenie i pierwsze pole bitwy. Nie byłam przygotowana na to, żeby patrzeć w oczy zamachowcy i widzieć, jak towarzysze giną z ręki ludzi przepełnionych złem i nienawiścią. Nigdy nie będę w pełni Kunoichi, Raikuro-sama. Nie potrafię krzywdzić i ciężko mi patrzeć, jak ktoś krzywdzi innych, dlatego zdecydowałam się zostać medykiem. Żeby móc ratować życie i chociaż tak wspomóc nasz Klan.

Mówiła szczerze i od serca, całkowicie otwierając się ze swoimi słabościami, których nie potrafiła w żaden sposób wyeliminować. Jeśli Raikuro nie będzie w stanie zaakceptować jej taką, jaką jest, to trudno. Świat przecież nie kończył się na polu bitwy. Ona sama miała swoje własne pole bitwy w Szpitalu, za każdym razem, gdy przynosili umierającego pacjenta i trzeba było rozpaczliwie walczyć o jego życie. Dzięki temu Klan nie chował kolejnego zmarłego, a dostawałam wyleczonego shinobi, gotowego do następnej walki.

- Nie przydam się na polu bitwy jako wojownik, ale nadal mogę być cennym wsparciem z zaplecza i pomocą w kwestii rannych. - Przyznała. - Mam też zdrowe ręce do pracy fizycznej i chętnie pomogę w obozie. Wiem, że jestem słaba i naiwna, ale naprawdę staram się jak mogę, Raikuro-sama. Jeśli jednak uważasz, że moja codzienna walka w Szpitalu o życie naszych ludzi to za mało, żeby nosić odznakę i móc z dumą wspierać nasz Klan, to z bólem serca zwrócę Ci ją...

Tutaj zdjęła z szyi łańcuszek i wyciągnęła w stronę Raikuro dłoń, na której leżała jej odznaka shinobi. W tym momencie do Raikuro będzie należała ostateczna decyzja, a ona będzie musiała ją zaakceptować. W tej chwili ważył się los nie tylko jej dalszego uczestnictwa w obecnym przedsięwzięciu, czy też powrotu do domu, ale też jej rangi.

Przejdź do posta

autor: Minari: 25 wrz 2025, o 19:02; Forum: Kyuzo; Temat: Górski Las; Odpowiedzi: 231; Odsłony: 30420

Re: Górski Las

Na szczęście Kizaki pozostał cały czas przytomny i trzymał się jakoś, gdy Minari powoli leczyła jego ranę. Od czasu do czasu zerkała, czy nadal na nią patrzy i uśmiechała się pokrzepiająco. Stan młodego shinobi nie pogarszał się, a powoli poprawiał się, co było naprawdę dobrym znakiem. Kosztowało ją to trochę chakry, ale ostatecznie całkowicie zaleczyła ciężką ranę na piersi mężczyzny, a na koniec zaaplikowała mu pigułkę ze skrzepniętą krwią, żeby jeszcze bardziej go wzmocnić. Czuła ulgę, że i tym razem się udało i kolejny raz nie zawiodła podczas tej wyprawy. W międzyczasie zorientowała się, że pozostali medycy opanowali sytuację i zajęli się resztą rannych, więc ostatecznie mogła zostać chwilę dłużej przy Kizakim. Słysząc jego słowa, spojrzała na niego z powagą.

- Nie mam czego Ci wybaczać, Kizaki-san. - Odpowiedziała, zmywając z niego krew zmoczonym kawałkiem płótna. - I dziękuję, że doceniłeś moją pomoc. Nie potrafię walczyć i nie mogę patrzeć na przemoc, ale chociaż tak mogę się na coś przydać...

Tak, zdecydowanie Raikuro powinien usłyszeć to, co właśnie powiedział Kizaki. Gdy ta myśl przeszła przez umysł Minari, Białowłosa nagle momentalnie się spięła, jakby o czymś sobie przypomniała. Skoro sytuacja była tu opanowana, to nie była dłużej potrzebna i mogła bez przeszkód opuścić wóz.

- Odpocznij, Kizaki-san. - Powiedziała jeszcze mężczyźnie. - Zaleczona rana musi mieć czas się zregenerować. Ja muszę iść.

Wyskoczyła z wozu, szybko brnąc do przodu konwoju i szukając wzrokiem Raikuro. Była zaniepokojona i wcale tego nie ukrywała, z resztą jakie to miało znaczenie. Gdy dostrzegła asystenta Shirei-kana, od razu do niego podeszła, bez żadnego cienia strachu i zakłopotania. W tym momencie była przede wszystkim medykiem.

- Raikuro-sama, czy wszystko z Tobą w porządku? - Zapytała otwarcie i zanim ten zdołał ją zrugać za śmiałość i nie wiadomo za co jeszcze, szybko ruszyła z wyjaśnieniami. - Poszkodowani z wczorajszej bitwy mieli w sobie truciznę o opóźnionym działaniu, która na nowo otworzyła ich rany. Ty także zostałeś ranny, dlatego chciałam się upewnić.

Oprócz obitych pleców, został wczoraj draśnięty mieczem. Minari sama go leczyła i teraz Raikuro mógł zobaczyć niepokój w jej oczach, gdy pytała o jego zdrowie. Martwiła się o niego i chciała się upewnić, że jego rana też się nie otworzyła, tak jak u tamtych w wozie. Jeśli jej obawy się potwierdzą, to będzie chciała ponownie go uleczyć i miała nadzieję, że jej na to pozwoli. Jeśli zaś z Raikuro wszystko będzie w porządku, Minari ostatecznie pójdzie sprawdzić, jak się miewa Fuu. Nie wiedziała, czy została ranna w bitwie, więc też wolała się upewnić, czy wszystko jest dobrze.

Przejdź do posta

autor: Minari: 25 wrz 2025, o 17:07; Forum: Kyuzo; Temat: Górski Las; Odpowiedzi: 231; Odsłony: 30420

Re: Górski Las

To co zastała Minari wchodząc do wozu sprawiło, że aż zachłysnęła się oddechem. Kilku rannych, którzy wyglądali, jakby świeżo ściągnięto ich z pola bitwy, leżeli z otwartymi ranami, przesiąkającymi krwią przez bandaże. Nim w ogóle zdołała pomyśleć, jak do tego doszło, odezwał się inny medyk, który już zajmował się jednym z poszkodowanych. Jego ton był ostry, ale trudno było się dziwić. Wyjaśnił też, że to kwestia jakiejś trucizny, która zadziałała z opóźnieniem i na nowo otworzyła zaleczone rany. Teraz to miało sens. Białowłosa nie znała się na truciznach i antidotach, ale umiała wyciągać toksynę, jeśli było to konieczne. Szybko dopadła do pierwszego rannego, którym okazał się być Kizaki. Minari spojrzała na niego z przerażeniem, po czym szybko wyjęła ze swojej torby zestaw medyczny. Nożyczkami przecięła sprawnie oplatające go bandaże, aby odkryć ranę.

- Tak, Kizaki-san. W tym momencie jesteś na mnie skazany. - Odpowiedziała mu, starając się uśmiechać pokrzepiająco. - Tylko nie zasypiaj. Patrz cały czas na mnie.

Skinęła tylko głową, gdy usłyszała od drugiego medyka, że może brać wszystko co będzie potrzebować ze skrzyni z szufladkami, jednak na obecną chwilę niczego nie potrzebowała. W jednej chwili odpaliła swojego Byakugana, chcąc sprawdzić, czy w przepływie chakry Kizakiego są jakieś nieprawidłowości, które mogłyby wskazywać na dalszą obecność trucizny. Jednocześnie wyciągnęła dłonie nad jego klatką piersiową i uwolniła zieloną, leczniczą chakrę, która zaczęła wnikać głęboko w ranę mężczyzny lecząc, ale też jednocześnie sondując w poszukiwaniu trucizny. Z ulgą przyjęła fakt, że po toksynie nie było już śladu. Spełniła swoją rolę i została wchłonięta, więc bez przeszkód można było zaleczyć głęboką ranę. W tym była dobra i ratowała już gorsze przypadki, więc skoncentrowała się na maksymalnej sile swojego leczenia, czując jak w pewnym momencie Kizaki chwyta ją za rękę. Słysząc, że próbuje dodać jej otuchy, uśmiechnęła się ciepło.

- Nie martwię się. Ratowałam już cięższe przypadki. - Powiedziała z nadzieją w głosie. - W tym akurat jestem dobra. Wytrzymaj jeszcze trochę.

Używając swojego najsilniejszego leczenia, powinna w miarę szybko uporać się z zaleczeniem rany Kizakiego i ustabilizowaniem jego stanu. Gdy to nastąpi, a rana zostanie zamknięta na dobre, dopiero wtedy Minari szybko podbiegnie do skrzynki z medykamentami i wróci do mężczyzny z fiolką czarnych pigułek. Stracił sporo krwi, więc przyda mu się uzupełnienie braków, żeby jeszcze bardziej go wzmocnić i szybciej postawić na nogi.

- Rozgryź ją. - Nakazała, podsuwając mu pod usta jedną pigułkę. - Pomoże Ci odzyskać siły.

Jeśli uda jej się opanować stan Kizakiego i wszystko skończy się dobrze, zajmie się kolejnym pacjentem. Jeśli w międzyczasie coś pójdzie nie tak i Kizaki na przykład straci przytomność i oddech, będzie starała się rozpaczliwie przywrócić mu funkcje życiowe, tak jak to wcześniej robiła w Szpitalu. Była medykiem i nie da tu nikomu umrzeć. Nie na jej zmianie.

Przejdź do posta

Znaleziono 52 wyniki

1
2
3
4
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane