Shinobi War PBF Naruto

Ku zaskoczeniu, Kima skinął jej głową, a moment później dołączył do niej i razem szli w kierunku pola treningowego. On też był wzywany? Czyli też był ninja? Znaczy ona była bardziej ciamajda co umiała dwie techniki na krzyż niż ninja, ale że on był? Nie że nie wyglądał… a może wyglądał jak ninja? Chyba sprawa była taka, że jakoś nie przyglądała się ludziom z kategorii „czy umie kontrolować chakrę czy nie”. Teraz jak o tym pomyśleć, to powinna to robić, bo może jej to kiedyś uratować życie. Może kiedyś sama będzie wielkim i silnym ninja i będzie musiała umieć rozpoznać wrogów na trudnej i wymagającej wyprawie? Prawe nie roześmiała się na tą myśl. Silna i potężna nie będzie, a zadanie, które jej będzie przypisane to co najwyżej będzie zdjęcie kota z drzewa. Ale wracając do meritum. Ocena ninja po jego atrybutach fizycznych.
Co jakiś czas zerkała na towarzyszącego jej Kimę. Przemknęła wzrokiem po jego sylwetce. Na pewno pod względem wzrostu miał większe kwalifikacje bojowe, jego sylwetka była bardziej smukła niż napakowana… ale czy każdy ninja musiał mieć dwa metry w barkach..? W sumie to chyba taki wygląd fizyczny to bardziej dla kowala - Misaya pamiętała jednego kowala, który kiedyś podkuwał konie w ich stadninie… miał chyba jakieś dwa metry wzrostu, a dłoń tak wielką, że mógłby dziewczynę złamać w pół. A mimo to nie był ninja… więc no nie było co oceniać książki po okładce.
Spacer przebiegał im w ciszy. Nie była mistrzem prowadzenia luźnych pogawędek. Nie wiedziała nawet jak powinna sie za to zabrać, aby nie wyszło niezręcznie - skomplementować nowy kolczyk? Zapytać o tatuaże? W sumie nie był to taki głupi pomysł bo przyciągały one uwagę i wzbudzały ciekawość, lecz Kima ze swoją zdolnością do zawstydzania dziewczyny prostymi gestami mógłby już do końca ją rozbroić, a tego przed spotkaniem lidera nie chciała… dlatego milczała, szczególnie że Kima sam nie inicjował rozmowy. Dawało jej to za to szansę by przyjrzeć się chłopakowi i jego nowemu nabytkowi. Błękitne oczy przeskakiwały między szczegółami twarzy chłopaka. Oczywiście starała się robić to subtelnie, a nie obczajać go po chamsku.. czy to zauważy? Szansa była całkiem spora. Jeśli tak to twarz, która na pewien czas przyjęła normalny kolor znów zaleje się drobnym rumieńcem.
Zaskoczył ją fakt, że na miejscu zastała więcej niż jedną osobę. Zakładając po aparycji i tym co słyszała od ludzi to mężczyzna był pewnie tym shirei-kanem. Misaya przez zdecydowanie dłuższą część swojego życia nie interesowała się sprawami takimi jak shinobi czy turnieje, więc nie miała za bardzo sposobności by zobaczyć jak przywódca jej szczepu wygląda… no dobra. Sposobności miała, ale nie interesowało jej to jakoś specjalnie. Miała swój mały świat i swoje pasje, które nie obejmowały biegania i plucia ogniem. Jak szybko jedno wydarzenie i konsekwencje z niego wynikłe potrafiło postawić wszystko na głowie. Yamano pewnie kojarzył tą dwójkę. Albo raczej, powinna stwierdzić, że wuj kojarzył, bo najazd dzikich zabrał go ze sobą jako jedną z ofiar.
Misaya ukłoniła się dwójce obecnej na polu treningowym. Przyjrzała się im uważnie. Mężczyzna na pewno górował swoją postawą. Był dobrze zbudowany i… i chyba tylko poza relatywnie młodym wiekiem tak sobie wyobrażała jak wygląda typowy ninja. Jego sylwetka i aura przyciągały wzrok i wzbudzały respekt. Tylko oczy odbiegały barwą od tych, które mieli typowi członkowie klanu lecz Misaya nie powinna tego komentować wyglądając tak jak wyglądała. To co ją zaskoczyło i zwróciło spojrzenie był fakt, że jego dłonie miały nieco inny odcień, może w gabinecie słońce padało pod dziwnym kątem i opalało tylko część ciała? Nie była to jakaś specjalnie duża różnica, więc mógł być to efekt nawet jednej nieszczęsliwej ekspozycji. Później jej wzrok powiódł na kobietę. Ona chociaż jako jedna posiadała wszystkie cechy charakterystyczne klanu w postaci czarnych oczu i włosów. Przyciągała spojrzenie i młodsza Uchiha nie miała wątpliwości, że starsza koleżanka wzbudzała zainteresowanie płci przeciwnej. Wzrostowo Nana przypominała Misayę… lub odwrotnie, lecz na pewno to co je odróżniało to kształty, które u Nany były już kobiece i na swoim miejscu, a u młodszej Uchihy… jeszcze w fazie rozwoju. Ciekawe ile koleżanek Nana wprawiła już w kompleksy, bo szykowała się kolejna.
Co do samej Misai. Rzucała się w oczy, a na pewno jej swoisty bunt młodzieńczy. Czarne włosy od spodu zabarwione na intensywny błękit, o odcieniu takim samym jak jej tęczówki. Kolczyki w obu uszach, wszystkie srebrne kółka. Na ciele czarne kimono, proste, bez akcentów czy dodatkowych zdobień, uszyte z bardziej niż mniej ekonomicznego materiału, sięgające do kolan. Na stopach wygodne, praktyczne ciemne sandały. Skóra jak u każdej Uchihy jasna, niemal biała.

Przechyliła lekko na bok głowę, słysząc jego chichot. Dźwięk nie dość, że niespodziewany, to jeszcze sprawił, że żołądek kunoichi wykonał dziwny fikołek. Przez głowę przeszła jej myśl, że chciałaby kiedyś usłyszeć go ponownie, lecz szybko odgoniła dziwne myśli. Na komentarz o bliznach skinęła głową. Miała podobną opinię. Gdyby było inaczej jako mała dziewczynka bawiłaby się lalkami, a nie pomagała ojcu w stajni.
-Ja również, ale byłoby szkoda… - stwierdziła chowając chusteczkę. Odchrząknęła i zwróciła oczy na Hino
-Będę się zbierać… - powiedziała z drobnym uśmiechem skierowanym już do sprzedawczyni. -Shirei-kan wzywał na pole treningowe… do zobaczenia Hino-san - powiedziała poprawiając nieco szatę. Niewiele jej to pomogło, był to bardziej odruch. Skłoniła głowę Hino, po czym zwróciła oczy na Kimę. Uśmiechnęła się nieznacznie i skinęła głową z szacunkiem szepcząc pożegnanie i ruszyła wzdłuż głównej ulicy w kierunku pola treningowego. Nie zamierzała zastanawiać się za bardzo po co Masahiro wzywał na pole treningowe. Była zaskoczona, że wiedział kim była… choć z drugiej strony teraz ich klan był tak liczny, że przywódca pewnie znał każdego z imienia. Smutne.
Hino pomachała stałej klientce na pożegnanie, po czym zwróciła spojrzenie na Kimę, który opłacił zarówno kolczyki i usługę i już odsłonił ucho. Kobieta skinęła głową. Nasączyła wacik alkoholowym specyfikiem i otarła płatek ucha chłopaka odkażając pole zabiegowe. Sięgnęła po grubą igłę i po przyjrzeniu się dokładnie uchu ze zdobytą przez lata wprawą przekuła miejsce, szybko również przeciskając wskazany przez niego kolczyk i ubierając go.
-Gotowe - powiedziała z pełnym satysfakcji uśmiechem -To tylko pogłoski, że pierwszy raz jest bolesny. - nie byłaby sobą, gdyby na ostatek nie dodała czegoś od siebie. Oczywiście to tylko po stronie Kimy leżało jak zinterpretuje jej przecież czysto platoniczne słowa. Dobrze, że zapłacił wcześniej, teraz po przekłuciu i tak nie wypadało prosić o zwrot.
-W miarę możliwości staraj się przemywać ranę i lepiej śpij na drugim boku. W razie komplikacji przyjdź to zerknę co się dzieje. I nie wyciągaj kolczyka, bo się dziurka zrośnie - licytowała formułkę, którą zapewne przekazywała każdemu klientowi. Jeszcze raz spojrzała na swoją robotę i pokiwała głową z aprobatą zadowolona z tego co widzi.
-Niech się dobrze nosi - dodała z niewielkim uśmiechem, po czym przeszła do czyszczenia lady i wyrzucania zużytych materiałów.

ZT + Kima

Faktycznie prostota jego wyboru i suchość odpowiedzi co do biżuterii do końca zgasiła ostatni płomień w oczach Hino, która wyjęła wskazaną parę kolczyków i schowała pozostałe pod ladę, aby oczyścić stół.
-Będzie 15 ryo i 2 za przekłucie - poinformowała, bez fajerwerków w głosie, siląc się na coś na wzór profesjonalizmu, zapewne aby odpowiedzieć Kimie. Trudno powiedzieć czy bardziej jako okazanie, że go słucha, czy jako zagranie na nosie i pokazanie, że też tak potrafi - nikt nigdy nie powiedział, że Hino była dojrzała, uważała tą cechę za przereklamowaną.
Z każdym muśnięciem jego policzka, czynność ta stawała się coraz bardziej naturalna. Jego odbijające szkarłatny blask oczy były kontrastem, dla wpatrujących się w nią błękitnych… i był to moment kiedy na moment wszystko zwolniło. Dostrzegła w nich… nie umiała tego określić. Nie miała doświadczenia w czytaniu ludzi. Widziała jakąś tajemnicę, coś głębokiego, co Kima skrywał pod maską chłodu i dystansu. Coś wartego zrozumienia.
Pewnie dlatego rozluźniała się z chwili na chwilę coraz bardziej. Szkarłat policzków nie był już tak intensywny, lecz nie mogła całkowicie pozbyć się rumieńca. Nie było to na pewno jego zamiarem, lecz przypominał jej kogoś drogiego. Chociaż nie byłby pewnie zadowolony z tego porównania, to jej serce napełniło poczucie nostalgii i ciepła, które odzwierciedlało się w jej spojrzeniu.
Kolejny raz zaskoczył ją. Tym razem swoim wyjaśnieniem. Poznała go raptem moment wcześniej, lecz już pojęła, że nie był on jak nikt inny, którego do tej pory poznała i z góry powinna zakładać, że ani jego słowa, ani jego zachowanie nie będzie wpisywało się w znane jej ramy.
-Rozumiem… albo tak mi się wydaje… - powiedziała cicho, dalej czyszcząc jego policzek, jednocześnie układając sobie w głowie to co jej przekazał -To… trochę jak u koni. Mimo, że to ogier jest najsilniejszym osobnikiem, który broni stara przed drapieżnikami, to jednak najbardziej doświadczona samica przewodzi i wytycza kierunek - dodała zamyślona, po czym burknęła ciche przeprosiny pod nosem. Mało którego młodego człowieka interesowały tego typu ciekawostki. Powinna się była ugryźć w język, lecz było już za późno. Znów skierowała swoje spojrzenie na jego, utrzymując intymność chwili.
-Proszę… chyba obejdzie się bez śladu - odsunęła chusteczkę od jego policzka i uśmiechnęła się do niego delikatnie.
Hino odczekała moment, aby oboje skończyli co tam między sobą zaczęli, po czym wyciągnęła na blat buteleczkę z jakimś specyfikiem - po zapachu mógł być ziołowo=alkoholowy, zapewne do oczyszczania ran, grubą igłę oraz czysty bawełniany wacik.
-Które ucho? I czy w klasycznym miejscu?

Hino uniosła kąciki ust w niewzruszonym uśmieszku, gdy Kima napomniał by kontrolowała swoje myśli. Nie był to pierwszy raz kiedy jej… bezpośredni humor kogoś ubódł. Widziała jak cierpliwość młodzieńca się do niej wyczerpuje, lecz zamiast samej się denerwować, była wyluzowana jak jeszcze wcześniej.
-Widzisz chłopcze… Kami… na pewnym etapie swojego życia dociera do ciebie, że jedyna opinia, która jest istotna należy do ciebie samego i tych, których wpuszczasz do swojego serca - wyjaśniła tonem osoby, która w ciężki sposób na własnej skórze nauczyła się tej lekcji i teraz była dużo szczęśliwsza. Nie zamierzała nikomu się przypodobać. Mówiła co myślała, a jeśli ktoś uznał jej zachowanie za obsceniczne? Mógł zostać lub iść na inny stragan. Taka polityka nie zapewniała jej wielu klientów, lecz w jej oczach to oni tracili, rezygnując z wyjątkowych wyrobów, które oferowała.
Sięgnęła pod ladę i wyciągnęła szklaną wystawę, pełną drobnych kolczyków - zatyczkowych kolczyków z jedną nieco większą kuleczką, oraz kółek. Różniły się one od siebie rozmiarem, część imitowała sploty, część bardziej naturalne wzory. Wszystkie dopracowane co do milimetra.
-Do chłodnego odcienia skóry lepiej pasuje srebro… mogę zaproponować jeszcze złoto, ale ono będzie na pewno krzykliwe - mówiła niewzruszona całym zajściem, lecz jej oczy nie świeciły już taką ekscytacją jak wcześniej. Oczywiście miała jeszcze inne ozdoby w zanadrzu, lecz najpierw chciała do końca wyczuć Kimę.
Kiedy zwrócił spojrzenie ku Misai, ta była pewna, że albo zignoruje jej ofertę, lub jak każda inna osoba po prostu przyjąłby chusteczkę i otarł twarz samodzielnie. On jak jednak do tej pory udowodnił nie był jak każdy inny… i wystarczyła krótka, niezręczna wymiana by była co do tego przekonana.
-Żartujesz chyba… - sapnęła, gdy jego oczy znów znalazły się bliżej jej poziomu. Szkarłat, który na moment opuścił jej zazwyczaj porcelanową cerę powrócił ze zdwojoną siłą, sprawiając, że błękit oczu stał się jeszcze intensywniejszy.
I wtedy zaskoczył ją ponownie. Tym razem swoimi słowami.
-Dlaczego…? - przyjrzała mu się pytająco. Co było złego w powtórzeniu przeprosin, a tym bardziej co to miało wspólnego z jej płcią? Skupienie na jego słowach bardziej niż bliskości i woni jaśminu i atramentu, pozwoliło zwolnić pędzące serce i przyjrzeć się chłopakowi. To chłodne spojrzenie, te… skrzące się w oczach charakterne iskierki. Ciemne pasma, które wyswobodziły się z opięcia i otulały jego twarz. To jak pochylił się ku niej, by ułatwić dostęp do swojej twarzy. Poczuła ukłucie nostalgii.
Uniosła dłoń i bardzo delikatnie zaczęła oczyszczać smugę na jego policzku. Oczy lśniły jej, gdy delektując się słodko-gorzkim wspomnieniem kontynuowała ruch kojący, niemal pieszczotliwy.

Pod palcami Kima mógł czuć szaleńczo pędzący puls, a jego słowa sprawiły, że Misaya poczuła się jeszcze głupiej. Zastanawiała się czy jest jakakolwiek sensowna riposta. Szczęśliwie aparat mowy zdawał się być sparaliżowany, przez co nie pogrążyła się bardziej jakimś głupim tekstem. Szkarłat, który błysnął w jego oczach komponował się z tym na jej policzkach. Było w nich coś wyjątkowego, to nie był szkarłat doujutsu Uchiha. Był taki jego.
Błękitne tęczówki by uciec od jego spojrzenia, przemknęły na jego dłoń, która ciągle zaciskała się wokół nadgarstka kunoichi. Wtedy dostrzegła tatuaż na jego skórze. Wachlarz klanu. Bardziej niż niedomytym atramentem, chłonęła wzrokiem tatuaż. Pozwoliło to brunetce na moment uspokoić kołaczące serce. Ciekawe czy był wykonany przez tego samego artystę co zrobił jakiś z tatuaży Hino.
W tym samym czasie pozostała dwójka kontynuowała interesy.
-Dla siostry - powtórzyła sprzedawczyni, a jej spojrzenie złagodniało. Sięgnęła pod ladę i wyciągnęła materiałowy, ozdobny woreczek w czerwonym kolorze zawiązywany na kokardkę. Gdy upewniła się, że to to chciał Kima to zapakowała mu jego zakup. -W takim razie 20 ryo - uśmiechnęła się wręczając pakunek. Materiał by bardzo przyjemny, idealny na prezent.
-Trafiłeś w odpowiednie miejsce - oczy kobiety lśniły niebezpiecznym blaskiem, gdy Kima zapytał o kolczyk dla pana. Zatarła w ekscytacji ręce -Nim pokażę co mam najpierw kochanieńki potrzebne mi to gdzie chcesz kolczyk. Skoro wolisz coś mniej widocznego to możemy odrzucić temat piercingu twarzy, chyba, że wybierzesz język. Popularne… - przerwała by otworzyć usta i ukazać trzy ustawione w rzędzie lśniące kuleczki po środku języka -…no i ma swoje zalety. Co jeszcze… hm… no uszy, to zawsze możesz zakryć włosami jak je rozpuścisz, tylko nie wiem czy chcesz coś klasycznego, heliksy masz u Misai na uszach, ciągle liczę, że zdecyduje się na odmianę. Rook, Lobe, Industrial… pasowałby też Tragus - każdy przykład podpierała skinieniem głowy, jak na potwierdzenie, że to idealny wybór.
-Nie mieszaj mnie w to…! - burknęła niebieskooka, na co Hino jedynie machnęła ręką i odsłoniła swoje małżowiny ukazując od koloru do wyboru przykłady sztuki przekłuwania ciała. Była chodzącą reklamą swojego biznesu.
-To tylko sugestie oczywiście. Jeśli masz inne pomysły, to nie ma miejsc niemożliwych - wyszczerzyła się znacząc, lecz z klasą przelatując wzrokiem wzdłuż klatki piersiowej Kimy aż do bioder, po czym znów spotkała jego spojrzenie.
Misaya również kątem oka na Kimę. Ukrycie rąk w rękawach uznała za… może próbę unikania wzroku baby, która dopiero co go spoliczkowała bez powodu. Poczuła ucisk poczucia winy, gdy dostrzegła rysę na jej policzku, bo doskonale zdawała sobie sprawę, że to ona była jej twórcą. Kiedy więc Hino w podnieceniu typowym dla zapaleńca opowiadającemu o swojej pasji produkowała się na temat różnego typu piercingu oraz miejsc gdzie można go umieścić, Misaya sięgnęła do kieszeni w swojej szacie i wyciągnęła niewielką, materiałową chusteczkę. Nie było to nic ekstrawaganckiego czy drogiego, ale była czysta i zadbana.
-Proszę… - podała Kimie, ze wzrokiem wbitym w jego policzek, na którym były dowody jej braku taktu -…i przepraszam… - dodała ciszej odwracając wzrok.

Ze skupieniem podziwiała nowe piękne prace Hino, gdy poczuła łaskotanie na policzku. Wypuściła zirytowana powietrze. Całe życie spędziła w Kotei i dobrze wiedziała co to oznacza. Teraz smyranie, a za chwilę irytujące bzyczenie i piekące ugryzienie. Cholerne komary. Strzepnęła zamaszyściej niż by wypadało, uciążliwe robactwo.
- Komary… - burknęła.
Potem usłyszała męski głos.
Jej dłoń spotkała się z czymś miękkim.
Potem otulił ją zapach jaśminu i atramentu, a żołądek ścisnął jej strach.
Przerażona, z oczami szeroko otwartymi, niemal w zwolnionym tempie obróciła twarz w kierunku… w którym wcale nie było denerwującego moskita. O to praktycznie nos w nos stała z pochylonym nad nią brunetem. Zaschło jej w gardle, a policzki zalały się wściekłym odcieniem szkarłatu. Serce ze zdenerowania zgubiło jakieś dwa takty.
Czy ona właśnie.. jej ręka… jego twarz
Okolicę zalał melodyjny śmiech Hino, która miała przyjemność obserwować cały niezręczny pokaz z pierwszego rzędu. Przetarła łezkę, która zakrciła się w kąciku jej oka, ukazując na przedramieniu misterny tatuaż ze skomplikowanymi symbolami przypominającymi łezki sharingana, w bardzo artystycznym ujęciu. Wszystko wykonane i dopieszczone czarnym atramentem.
-Ja.. prze.. pra.. - wydukała Misaya. Nawet gdyby jej mózg był w stanie teraz pracować na tyle skutecznie aby podpowiedzieć jej, że powinna jak najszybciej uciec, by uniknąć dalszego ośmieszania się, to i tak by nie podołała, bo po jednej stronie miała przystojnego obcego, a po drugiej stragan. Dałaby wszystkie swoje kolczyki za to, aby byli Kotei i pochłonęło ją bagno… i najlepiej nigdy nie wypuszczało.
Z ratunkiem przyszła Hino, która w porównaniu do swojej stałej klientki bawiła się doskonale. Rozsiadła się wygodnie.
-Dla ciebie kochanieńki będą… - zmierzyła go zadowolonym wzrokiem, zdecydowanie z aprobatą. -Niech stracę, niech będzie 20 ryo. Dla kogoś specjalnego czy będziemy przebijać? Bo to będzie dodatkowe za 2 ryo za dziurkę - dodała z niewinnym uśmiechem, który bez wątpliwości niewinny nie był

Krok za krokiem przemierzała targowisko, zapewne już trzeci raz tego dnia. Włóczyła się próbując zająć czas przed powrotem do domu. Godzina była jeszcze wczesna, więc to co by tam zastała… musnęła opuszkami palców kolczyki na lewym uchu. Syknęła gdy jedna ze świeżych dziurek zapiekła. Nie bardziej niż rozczarowanie, że pozostała niewidoczna. Roztarła smugę krwi między palcami.
Bezsensowne.
Przewróciła oczami i jak gdyby nigdy nic ruszyła w dół prostej dróżki. Chociaż klimat był tutaj dużo przyjemniejszy niż w Kotei i mimo iż między straganami chodziły dziesiątki osób ścieżka była zwarta i stabilna. Ze świecą były szukać ubłoconych kałuż, które stanowiły standardowy krajobraz miasta klanu Uchiha. Cóż za ironia. Z klanu zmienili się w szczep, to w zamian warunki klimatyczne im się poprawiły. No tak. Było ich teraz tak niewielu, że łatwiej było zapewnić choć pozór przyzwoitych warunków.
Niemal nie prychnęła pod nosem. Przyzwoite warunki. Przyzwoite warunki były nim ten pieprznięty napaleniec nie rozwalił połowy wioski, grzebiąc jej normalne i szczęśliwe życie. I wcale nie miała na myśli tego złego faceta, co go cała plejada „Bohaterów” pokonała. Paradoksalnie jego działania, w żaden namacalny sposób nie dotykały Misai. Może było to bardzo krótkowzroczne podejście podyktowane samolubnym podejściem, ale to nie on zabrał jej rodzinie dachu nad głową i jedynego źródła utrzymania. A potem nawet nie umiał ich ocalić gdy przyszła godzina próby i pojawili się najeźdźcy. Najwidoczniej tylko budynki mieszkalne i port uznawał za godnych przeciwników.
Nawet umrzeć nie umiał porządnie. Najwidoczniej nawet bogowie go nie znieśli bo odesłali go na ziemię.
Drobne dłonie zacisnęły się w pięść.
Głęboki oddech, to niczego nie zmieni - upomniała się w myślach. Złość niczego nie zmieni, a skoro do tej pory do jej rodziny nie dotarły żadne przeprosiny, nie sądziła by miało się to zmienić. Może gdy zabraknie im wierzchowców klasy, którą tylko Funichi potrafił zapewnić zrozumieją błędy, które popełnili wypuszczając narwańca o zbyt wielkiej mocy między normalnych ludzi.
Zatrzymała się przy niewielkim straganie, które ostatnimi czasy było jej azylem. Uśmiechnęła się nieznacznie do kobiety około czterdziestki, która siedziała rozłożona przy wystawce z biżuterią wszelkiej maści. Hino miała czarne włosy rozjaśnione dziesiątkami pasemek i plecionych warkoczyków. Kolczyki zdobiące jej ciało odbijały się w letnim słońcu, a Hino nie szczędziła na ozdobach, uważając się za najlepszą reklamę swoich produktów. Na boku szyi widać było wytatuowany łeb kruka, którego rozłożyste ciało skryte było pod dość krzykliwą szatą, równie ekspresyjną co jej właścicielka.
Misaya skinęła głową na przywitanie i już pochłaniała swoimi błękitnymi ślepiami nową ekspozycję. Choć w sakiewce hulał wiatr, nikt nie mógł zabronić jej marzyć. Hino doskonale to wiedziała i często dawała swojej nowej stałej klientce upusty, zwłaszcza, że niemal wszystkie przekłucia wykonywała właśnie ona.

Karta raczej gotowa w razie czego

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Misaya 美彩夜 - piękna barwna noc
NAZWISKO: Uchiha
KLAN: Uchiha
PRZYNALEŻNOŚĆ: Sarafutsu; Ryuzaku no Taki; Uchiha
WIEK: 16 lat
DATA URODZENIA: zima 379
PŁEĆ: kunoichi
WZROST | WAGA: 162 cm | 48 kg
RANGA: doko

APARYCJA
WYGLĄD:
Misaya jest średniego wzrostu nastolatką. Ciało drobne, lecz z zarysowanymi mięśniami, które wypracowała w czasie pomocy przy koniach w stadninie. Sylwetka smukła i wysportowana. Świeżo zarysowane kobiece kształty, które dopiero się rozwijają.
Dwie cechy dziewczyny zwracają na siebie najbardziej uwagę i wyróżniają na tle pozostałych przedstawicieli rodziny - po pierwsze są to jej włosy. Długie i czarne, lecz z jej własnym twistem - włosy od wewnętrznej strony i końcówki zabarwione są na intensywnie niebieski kolor. Grzywka sięga do brwi, nie jest gęsta, a w czasie prac często spinana ku górze, aby się nadmiernie nie przepacała.
Kolejnym elementem są jej oczy - intensywnie niebieskie, piękne i głębokie, na których plamki pigmentu sprawiają wrażenie, że wyglądają jak nocne niebo - jedna z tych rzeczy, które odziedziczyła po matce.
Tak jak inni przedstawiciele jej rodziny, obdarowana została przez los jasną, porcelanową wręcz cerą - nie pomaga to przy pracy na zewnątrzy gdy akurat zaświeci intensywnie słońce, lecz szczęśliwie klimat u Uchiha sprzyja unikaniu oparzeń słonecznych.Ciało dziewczyny nie jest idealne czy bez skaz, ma malutkie blizny zdobyte w czasie pełnienia obowiązków w stadninie, oraz otarcia po treningach.
Cechą typową dla brunetki są również liczne kolczyki w obydwu uszach - oznaka swoistego młodzieńczego buntu. W kolorze srebrnym pięknie akcentują wygląd kunoichi.

UBIÓR:
Ze względu na sytuację finansową zarówno klanu jak i prywatnie rodziny, Misaya nie nosi się w żadnym razie okazale. W jej przypadku najczęściej jest to czarne proste kimono, które sięga do kolan, aby nie krępować ruchów w czasie treningów. Całość przepasana szerokim pasem obi w tym samym kolorze. Reszty dopełniają wygodne sandały, które dobrze trzymają się stopy i nie utrudniają przemieszczania, lecz co tu dużo kryć nie wyglądają zjawiskowo czy nie przyciągają wzroku… o eksponowaniu pięknym nóg jak w przypadku obcasów też nie ma co mówić.
Ubranie dziewczyny jest proste, wygodne i funkcjonalne. Nastawione głównie na ułatwienie wykonywania obowiązków, aniżeli na zwrócenie Misayę uwagi. Może, gdyby w kieszeni było nieco wiecej ryo sprawa przedstawiałaby się inaczej… lecz szczęśliwie kunoichi problemów jak nadmiar funduszy nie posiadała.Tak musiała przyzwyczaić się do prostych, naturalnych lecz ekonomicznych materiałów, prostych i bez zbędnych upięknień.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Czarne włosy, niebieskie od wewnątrz, intensywnie niebieskie oczy, kolczyki w uszach

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Misaya jest na etapie odkrywania siebie. W ciągu kilkunastu miesięcy jej całe życie zostało wywrócone do góry nogami, co miało wpływ na jej zachowanie. Do tej pory uśmiechnięta, pewna siebie i szczęśliwa dziewczyna, stała się dużo bardziej emocjonalna i drażliwa. Choć jej wizerunek, jest już swoistą próbą zwrócenia na siebie uwagi, to zdecydowanie większość bólu i myśli trzyma zakopane w pudełeczku w swojej głowie. Straciła wielu przyjaciół, pasję, oraz w pewnym sensie i rodziców… nie trudno dziwić się, że skutkowało to aktywowaniem mechanizmów obronnych i wzniesienia murów, które miały chronić ją przed kolejnym bólem.
Dziewczyna poza buntowniczą stroną, ma również i tą dawną, tą której zależało, tą która się starała. To to dawne echo samej siebie nie pozwoliło jej zupełnie odwrócić się od rodziny. To przez to echo do drewnianej szkatułki, jednej z niewielu pamiątek po dawnych czasach, która obecnie służyła jako skarbonka na rodzinne wydatki podrzucała większość zarobionego na dorywczych zadaniach pieniędzy.
Ta sama dawna Misaya objawia się w momentach, gdy brunetka opiekuje się schorowanym ojcem, którego stan sprawia, że Funichi i tak nie zauważa troski, jaką okazuje mu jego córka.
Dwa kroki w przód, trzy w tył.

CIEKAWOSTKI:
Bardzo dobrze umie jeździć konno, swego czasu nawet mówiono, że ma wrodzony talent

NINDO:
Znajdę sposób, by odnaleźć siebie

HISTORIA:
Misaya urodziła się jako najstarsza córka Ayaki i Funichi'ego. Wyczekane oczko w głowie i prawdziwy cud zważywszy na to, że o jej poczęcie starano się przez długie lata. Matka zajmowała się domem i rodziną, a ojciec miał niewielką stadninę koni i zajmował się ich tresurą co zapewniało ich rodzinie życie na naprawdę dobrym poziomie. Funichi choć w porównaniu do swojego starszego brata nie umiał kontrolować chakry, znalazł swoją niszę i szczęście płynące ze spełniania się w swojej pasji.
Początkowe lata można opisać jako udane. Misaya otoczona miłością rosła, bawiła się i znajdowała przyjaciół. Od najmłodszych lat ciągnęło ją do koni, nic więc dziwnego, że Funichi dopatrywał się w pierworodnej swojego przyszłego następcy. Kunoichi miała prawdziwy dryg. Kochała pracę z wierzchowcami, można by powiedzieć, że wychowała się w siodle. Więcej czasu spędzała w stadninie z ojcem, niż ucząc się jak być w przyszłości żoną i matką. To nie była dla niej ścieżka. Rodzice również nie nakłaniali córki aby zmuszała się do czegokolwiek. Chcieli przede wszystkim szczęśliwego życia, które mogłoby się toczyć swoim rytmem.
Pierwsze wojny zdawały się ich omijać i nie dotykać. To brat Funichi'ego, Yamano, jsko akaroito swojego klanu walczył reprezentując rodzinę już od wojny z kaminari. Misaya kochała swojego wuja, który imponował jej umiejętnościami i doświadczeniem, lecz był to ten typ fascynacji, który zatrzymywał się na komplementowaniu Yamano gdy składał rodzinie brata wizyty, a nie marzenie o pójście w jego ślady i ryzykowanie własnego życia. Ona swoją przyszłość wiązała z tresurą koni - wszak nawet ninja potrzebowali dobrych pod względem jakości oraz przygotowania wierzchowców. Taka praca była trudna, wymagała sporo wyrzeczeń, była często wykańczająca fizycznie, lecz chyba nic nie dawało takiej satysfakcji jak moment gdy uparty i wydawać by się mogło niezdolny do opanowania rumak, pewnego dnia, po godzinach buntu, w końcu stawał się zdolnym do współpracy przyjacielem. Tak. To były dobre i szczęśliwe lata. Nawet mimo niepokoju i różnej sytuacji w klanie i z sąsiadami, fakt, że nie byli zamieszani militarnie pozwalał obronną ręką przez wszystkie dramaty.
Do czasu.
Ochrona bogów skończyła się wraz z pamiętnym Turniejem Pokoju. O ironio. Wydarzenie, które miało być świętem okazało się zostać pierwszym gwoździem do trumny rodziny Ayaki i Funichi'ego. Choć udało im się uniknąć tragedii, które działy się na stadionie, to właśnie z tamtego miejsca nadszedł prawdziwy cios. Bijuudama. Kula zniszczenia, która przemknęła przez miasto niszcząc wszystko na swojej drodze. Nawet ich małe sanktuarium.
Stadnina została zrównana z ziemią, grzebiąc w swoich gruzach dobytek życia i konie, które nie zdążyły spłoszone chaosem uciec. To skąpane w płomieniach boksy, pełen bólu koński zawód, zwierząt do których nie udało się dostrzec. Ojciec kunoichi w ostatnim momencie został wyciągnięty przez brata z ruin, gdy przygnieciony pod deskami był zbyt słaby by ocalić się sam… jak się później okazało, poranny spacer był ostatnim, na który poniosły go jego nogi. Przeżył, ale nigdy nie wrócił do pełnej sprawności.
Ogrom bólu i cierpienia. To na stałe zakorzeniło się w pamięci Misai i było obrazem tak traumatycznym, że błękitne oczy przybrały kolor szkarłatu.
Funichi od tamtego dnia zaczął się zmieniać. Coraz częściej kłócił się z żoną. Zaczął pić. Nie cieszył go fakt, że w porównaniu do niego jego córka posiadła zdolność kontroli chakry. Wieści o ciąży Ayaki, zamiast radości przyniosły tylko więcej podniesionych głosów, a później głuchej ciszy.
Misaya nie rozumiała co trapiło jej rodzinę… i nie miała czasu rozumieć. Stracili źródło utrzymania, a oszczędności nie mogły starczyć na długo. I kiedy wydawało się, że wszystko to jeden wielki dramat, los zakpił po raz kolejny. Najazd dzikich. Dramatyczna ewakuacja. Misaya próbująca wspierać ojca, który kolejny dzień próbując uwolnić się od problemów alkoholem niewiele z tego dnia pamiętał. Matka w zaawansowanej ciąży. Wuj, który zaciągnięty do obrony cywilów, liczony był bardziej jako czas przeszły niż teraźniejszy.
Pozbawieni domu, stadniny oraz źródła utrzymania byli w bardzo patowej sytuacji. Funichi nie nadawał się do pracy - zarówno fizycznie jak i psychicznie; zamknięty w sobie stracił chęci do walki. Ayaka urodziła zdrową córeczkę, lecz pełna jej uwaga została przeniesiona na noworodka, spychając niegdyś wymarzone oczko w głowie w postaci Misai na boczny plan.
Pozostawiona sama sobie Misaya, z przytupem przeszła w wiek buntu. Nie mogła liczyć na rodziców, których nagły brak w jej życiu był bolesnym, ciosem. Byli, ale jakby ich nie było. Nastolatka łapiąc się drobnych prac by w jakikolwiek sposób uzupełniać domowy budżet, część przeznaczała na kolejne krzykliwe zmiany - zafarbowane włosy, kolejne kolczyki w uszach. Tak jakby kolejny piercing miał sprawić, że zauważą swoję córeczkę, a rodzina znów będzie szczęśliwa.
Po omacku próbując nauczyć się tego, co ludzie kwieciście nazywali kontrolą chakry, między infantylnymi zleceniami, które często uwłaczały "dorosłej" dziewczynie, opiekowała się ojcem, który zamknięty w sobie zdawał się być w swoim świecie. Matka bez reszty skupiona na małej Sayame, przeżywała swoje wewnętrzne kryzysy. To był bardzo zły czas.

WIEDZA

ZDOLNOŚCI

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Klik
PH: Klik
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Znaleziono 12 wyników

Re: Plac treningowy

Re: Targowisko

Re: Targowisko

Re: Targowisko

Re: Targowisko

Re: Targowisko

Re: Targowisko

Re: Misaya

Misaya

Re: PH - Misaya

PH - Misaya

Bank - Misaya