Shinobi War PBF Naruto

Patrzyłam się jak strażnicy odkuwają kobietę z dybów i na nową ją niewolą w nowych. Przymknęłam delikatnie oczy. Nie mogłam na to patrzyć, starałam się nie słyszeć tego, co usłyszałam. Rzuciłabym się na nich i sama straciła życie. A miała misję do wykonania. Po policzku spłynęła mi łza, którą od razu przetarłam i odwróciłam się ruszając do siedziby, aby odebrać wynagrodzenie. Miałam pusto w swoich myślach. Robiłam wszystko automatycznie. Kiedy tylko odebrałam wynagrodzenie poszłam zobaczyć kwiaty. Wybrałam najpiękniejszy bukiet, jaki mogłam tutaj dostać i ruszyłam na cmentarz. Trochę zajęło mi znalezienie tego grobu... Ale ułożyłam na nim kwiaty i pomodliłam się przed nim. -Obiecuję, że dowiem się wszystkiego, aby oczyścić wasze dobre imię. Maki-san. Twoja żona zazna spokoju...- i mimo łez odeszłam. Musiałam wrócić do domu, aby to wszystko przemyśleć. Czy tak miało wyglądać życie kunoichi?

Patrzyłam na nią. Cierpienie jakie czuła musiało być ogromne. Czy to duchowe mogło być gorsze od cielesnego? Według mnie tak. Fizyczny ból, kiedyś minie i rana się zagoi. To co jednak trzymamy w środku mogło o wiele gorzej wpłynąć na nasze życie po śmierci. Wierzyłam, że takie coś zostanie. W końcu dostrzegłam dwóch strażników idących w nasza stronę. Ostatnia prośba. Jakie to było niesprawiedliwe... Czy mój klan był, aż tak okrutny w tym wszystkim? Czy ta nieuczciwość tak będzie się ciągnęła przez całe moje życie? -Spełnię twoją prośbę. Mam nadzieję, że będziesz spoczywać w spokoju. Znajdę dla ciebie odpowiedni sposób, abyś dostała się w ramionach ukochanego po drugiej stronie. Oby zapewniło wam to spokój...- powiedziałam, składając obietnicę. Wyprostowałam się do zbliżających się strażników. W sercu czułam ogromną pustkę. Nie chciałam, żeby tak to się kończyło... Było to niesprawiedliwe dla nas kobiet.

Nie sądziłam, że coś mną wstrząśnie. Nie sądziłam, że moje serce, aż tak wybije siebie samo z rytmu. Spojrzałam się na łzę na jej policzku. Czy znałam to uczucie zdrady i pozostawienia? Odrzucenia? Poczucia bezużyteczności? Braku wartości? Czy to znałam?! Aż za dobrze zdawałam sobie sprawę, co to oznacza i jak to jest mieć złamane serce. Aż za dobrze zdawałam sobie sprawę, ile bólu to przynosi. Zdradzona, porzucona przez własną rodzinę, zgwałcona. Czy kobiety kiedyś zaznają czegoś innego? Nie byłam tego taka pewna. Ale zacisnęłam pięści. Nie odpowiedziałam od razu. Co mogłabym w sumie powiedzieć. Jestem marną Doko, bez żadnej reputacji. Bez żadnego posłuchu. Ludzie uwielbiają zganiać na kogoś, pozbywać się w taki sposób dowodów. Było to okrutne, ale większość miała całkowicie to gdzieś. Mężczyźni bali się kobiet i ich mocy. Wiedzieli, że mogą wiele stracić, kiedy te mają więcej władzy. -Bądź silna. Jeszcze nic nie jest stracone.- tylko tyle mogłam teraz powiedzieć. Ale może to było, aż tyle? Aż na tyle by było wystarczające? Miałam taką nadzieję. Jeżeli mówiła prawdę to musiała mieć jeszcze trochę sił, aby chcieć przeżyć. Aby prawda wyszła na jaw. Rozejrzałam się dookoła. Niedługo powinien przybyć konwój, który ją stąd zabierze. Może oni coś będą wiedzieć? Ale czy powinnam im o tym wspominać?

coś się dzieje w tym temacie?

Spojrzałam się na kobietę i w jej oczy. Były wymęczone. Musiała dużo przejść, ale nie mogłam o tym tak myśleć. Jeżeli naprawdę dopuściła się tego, co zrobiła? Zdradziła nas na rzecz Dzikich? Ciężko było stwierdzić, co dokładnie wtedy... Ale pytanie... -Oddaną.- krótko i na temat. Nie zamierzałam prowadzić z nią za długiej dyskusji ani wchodzenia mi na ambicję. Tak. Byłam oddana swojemu klanowi. Dał mi pracę. Mogłam zając się domem i matka. Mogłam zadbać o to, żeby żyło nam się na tyle dobrze, aby nigdy więcej nie pomyśleć o moim ojcu, który zostawił nas wyruszając do... do... Unii ratować ją. Tak, byłam oddana mojemu klanowi i jego sprawie. Nawet jeżeli żal było mi kobiety, ale dopuściła się złych czynów w naszym kierunku... Nic tego nie zmieni. -A ty jaką jesteś kunoichi?- odpowiedziałam tym samym. Chcąc dowiedzieć się czegoś o niej. Chciałam, żeby mój osobisty wyrok był sprawiedliwy. Może coś się za tym kryło? Jakieś wyższe dobro? Nie wiedziałam tego a może ich wywiad popełnił jakiś błąd? Cokolwiek... Chciałam wierzyć, że kobieta jednak mogła być niewinna w tym wszystkim. Możliwe, że byłam sama za dobra dla niej i w głowie sobie tworzyłam za dobry scenariusz do tej historii... a tak naprawdę było rzeczywiście kiepsko pod każdym względem a więźniarka Kaminarich była prawdziwym potworem.

Nie było najłatwiej patrzeć, jak ludzie obserwowali kobietę z nienawiścią i czekali tylko na okazję, aby coś jej zrobić Nienawidziła tego w swoim klanie i temperamencie moich ludzi... Tak łatwo popadali w agresję i skrajne zachowania. Sami w tym samym momencie zachowywali się jak Dzikusy zza Muru, o których tak dużo słyszałam. Ale co zrobić? Mieli swoje zadry praktycznie z każdym i dzicy tylko potwierdzali, że będzie im ciężko. Chronienie swoich ziem i przynależności... Tego było im teraz potrzeba. Niegdyś Uchiha. Teraz oni. Zawsze znaleźć musiał się ktoś, kto chciał zagrozić naszej autonomii. A najlepszą opcją była wojna, czego nie rozumiałam.

No i została oczywiście kolejna osoba, która rzuciła kamieniem. Staruszka na szczęście nie miała za dużo do zaoferowania i zatrzymałam to swoim ramieniem. Spojrzałam się tylko na nią wymownie, nic nie mówiłam. Wolałam nie wywoływać następnej, niepotrzebnej dyskusji. I nagle te słowa... Nie powinnam na nie reagować. Ale moje serce... szacunek do siebie jako kobiety. Miałam mały bukłak z wodą. Matka nigdy by mnie bez tego nie wypuściła. Miałam jeszcze połowę wody. Westchnęłam. Klęknęłam przed kobietą i przyłożyłam jej do ust odkręconą końcówkę. Ale nic nie powiedziałam. Nie wiedziałam co. Serce mi się krajało. Co jeżeli ona jest niewinna a ktoś ją w to wrobił? Nie wiem czemu, ale miałam dziwne przeczucie, że coś tutaj nie gra... Ale byłam tylko zwykłym pionkiem na tej planszy i mogłam tylko zaufać swoich przełożonym... A moje uczucia były niegodne nazywania mnie kunoichi... Ktoś by tak zapewne mógł powiedzieć w tej sytuacji.

Nawet nie skomentowałam tego, co powiedział ten marny pachołek. Obrzydzał mnie jego styl bycia i zachowanie również. Nie miałam zamiaru słuchać komentarzy od jakiegoś gówniaka o niepotwierdzonych informacjach. Tym właśnie różniłyśmy się od nich. My zastanawiałyśmy się, co robić i jak. Analizowałyśmy a te tępaki o pustym wyrazie twarzy przekazywały sobie coraz to większe bzdury. I nagle z rozmyślań wybił mnie pomidor. Pomidor na mojej twarzy. Obrzydlistwo. -Kurwa.- klnęłam pod nosem ścierając z siebie pomidora rękawem kimona. -Dopiero, co to prałam. Pierdolone bachory.- nie szczędziłam komentarzy dotyczących dzieciaków. Coś tam słyszałam, że kobieta mruczy, ale nie zamierzał wchodzić z nią sama w kontakt słowny - mimo wszystko, nieważne co zrobiła, nie mogłam z nią rozmawiać. Zadanie było proste, ale jeżeli te bachory zamierzały tak się zachowywać... Będzie ciężko wytrzymać tutaj tyle czasu. A jak dojdą do tego jeszcze dorośli zrobi się bardziej nieprzyjemnie. Nie rozumiałam tej pokazówki. Jeżeli to szpieg to tym bardziej nie powinna obserwować ludzi dookoła, tego jak się zachowują. Czy nie będzie miała więcej informacji o nas? Ale najwidoczniej byłam za głupia do takich rozważań w porównaniu do tych na górze, którzy też zmienili się ostatnio stołkami.

Czułam niesmak. Prawdziwy niesmak... Kiedy się odzywał, kiedy pluł. Tylko mężczyzna mógłby tak obrzydliwie się zachowywać. Nie próbowałam ukryć swojego obrzydzenia nim. Kiedy splunął kobiecie na twarz - zrobiłam krok do przodu, kiedy mnie wymijał i chwyciłam go za przegub nadgarstka. -Jeniec czy więzień. Masz tylko pilnować skoro jesteś mojej rangi. Następnym razem jak zrobisz coś takiego...- z moich dłoni błysnęły małe iskierki chakry Raitonu -Ja splunę w twarz tobie.- jak ja nienawidział, kiedy myśleli, że mogą sobie pozwolić na coś takiego. Nigdy nie zrozumiem ich zachowania, bo nie mam siura między nogami, który uważają za prawdziwe berło władzy a tak naprawdę jest to zalążek ich największych słabości. Kiedy odszedł dalej kucnęłam przed kobietą i wierzchem rękawa wytarłam jej twarz. Nie zamierzałam patrzyć jej w oczy ani słuchać nic co będzie do mnie mówić. Wyprostowałam się i stanęłam z boku, rozejrzałam się, aby ocenić ilu ludzi się tutaj zbiera i patrzy. Nikt jej nie skrzywdzi. Nie obchodziło mnie, co dokładnie zrobiła, dopóki nie zostanie stąd zabrana i nie potoczy się to dalej z udowodnieniem win... Nikt przy mnie nie będzie mógł jej zrobić krzywdy. Wyprostowana i patrząca w każdą stronę skupiałam się, aby jakoś przeczekać do konwoju.

Długo czekałam na jakieś specjalne zadanie i już myślałam, że nie doczekam się żadnej wiadomości. Jednak siedząc w domu i obserwując powolne ruchy na polach zauważyłam posłańca, który w szybkim tempie przekazał mi list. Czekałam na niego długo i przeczytałam, że musze wstawić się na placu. Uniosłam delikatnie brwi. Nie miałam co komentować. Ruszyłam w tym kierunku przyglądając się wszystkim ludziom, z niektórymi się witając kiwnięciem głowy. Nie uśmiechałam się, włosy rozwiewały się wokół i w końcu zauważyłam swój cel. Ludzie dookoła zachowywali się dość nieprzychylnie. Kobieta w dybach. Zacisnęłam delikatnie dłoń na liście. Nie wiedziała, o co dokładnie mogło chodzić, ale w sercu coś mnie kłuło, że kobieta była w takim stanie a nad nią stał mężczyzna. Czułam jakąś dziwną niesprawiedliwość nie wiem jeszcze z czego wynikającą. Sena dom mnie machał, co wybiło mnie z przemyślań. Stałam w miejscu i po prostu na nich patrzyłam...

Ruszyłam do przodu, powoli, nie chcąc wywołać żadnej gwałtownej reakcji od kobiety. Kiedy podchodziłam kątem oka starałam się ocenić w jakim jest stanie. Dlaczego? Bez powodu w tych dybach raczej nie była, prawda? -Sena-san. Arashi Osa, stawia się do zadania.- przywitałam się z delikatnym ukłonem. Jak ja tego nienawidziłam! Pochylać się przed mężczyzną, kiedy on na pewno nie zrobi tego samego w zamian! Jaka ja byłam głupia! Wyprostowałam się i spojrzałam się na kobietę. -Co mam dokładnie zrobić?- nie było tego w liście. Nie wiedziałam też, co miałabym robić wokół tej kobiety. Z czym mogłoby być to związane?

jak dla mnie podniesienie PH bsambiką i progu bambikowego - na tak

podniesienie progów - jest konieczne. Misje nie powinny być sztucznym nabijaniem postów fabularnych z walką na 1 post. I tutaj kończy się temat.

Już to wczoraj pisałem na DC -> wasze rozdanie PH na build nie usprawiedliwia tego, że misje mają być słabsze, bo wy podjęliście taką a taką decyzję. Samemu prowadząc misję innym lub przechodząc ostatnio Wypkę samemu czułem pewien niedosyt. Rob idąc przeciwnika nie można nic konkretnego już ułożyć. Szczególnie na misjach B, A, S -> zazwyczaj na B idą już osoby, które mają +1k PH więcej niż przeciwnik, a osoby, które mają 5-6k chodzące na C, byleby "coś dostać"... no plis

Sam na wypce A miałem uczucie, że za mało się dzieje, bo wystarczyło w końcu działać w konkretny sposób i nagle walka zakończyła się w połowie trzeciej tury, jak się odpaliło pełne staty etc.

Więc mi pomysł się podoba i jestem na TAK i nie ma tutaj dla mnie dyskusji o zostawieniu aktualnych progów. Podbicie PH nowym do 1000 umożliwia im pójście już na C (na których umówmy się, gracze nie są zabijani przez MG), podniesienie Misji tak jak jest zaproponowane i idziemy do Wypek -> jak dla mnie wszystkie albo powinny być skalowane z graczem 1:1, albo wykorzystać do wszystkich rang wzorek z wypek S.

Osobiście nużą już mnie misje B, A i S, gdzie sobie wszyscy chodzą przez 90% gadają, jedna tura walki i koniec. Misje mają być wyzwaniem, dostaje się za nie hajs, PH i aktualnie sławę. Dodatkowo misje A i S -> są opisywane jako polityczne, związane z prowincją i poważnymi zagrożeniami w historii świata - więc to zróbmy.

Imię: Oya
Nazwisko: Arashi
Płeć: Kunoichi
Wiek: 19 lat
Data urodzenia: zima 378
Przynależność: Kaminari
Ranga: Dōkō
Wzrost: 170cm
Waga: 62kg
Sylwetka: wysportowana, szczupła
Kolor oczu: niebieskie
Kolor włosów: białe
Znaki szczególne: włosy przypominające chmury
Głos:_☯

APARYCJA

Dziewczyna uznana może być za chodzącą piękność, którą odziedziczyła w pełni po swojej matce. Długie do pośladków, falowane włosy w kolorze czystej bieli przechodzą między sobą pasmami układając się, jakby w chmurę targaną wiatrem w każdym kierunku. Posiadają sporą objętość przez co wydawać się może, że patrzy się pierw na jej włosy a nie na nią samą. Dodatkowo mocno czekoladowa skóra, zadbana w każdym calu, jakby dopiero co wyszła z kąpieli mlecznej onieśmielić może każdego. Pełne usta i troszkę większe niż u innych przegrody w nosie. Dodatkowo jej wzrost, który jeszcze zapewne wszystkich może zaskoczyć, szczupłość i pojawiająca się muskularność jawią przed nami piękną, silną kobietę, która nie wygląda jakby potrzebowała pomocy żadnego mężczyzny.

UBIÓR

Ubiera się dość wyzywająco, zawsze ma na sobie z góry jakieś obcisłe kimono skrojone nad pępek. Kimono jest w kolorze bieli lub czerni z pozłacanymi rękawami. Na nogach coś w rodzaju przylegającego materiału w formie spodni z niskim stanem, pokazujących co nieco ciała o czarnej barwie. Na nogach nosi podwyższane sandały obwiązane wokół kostek. W uszach ma metalowe, pozłacane kolczyki w kształcie błyskawic. Czasami we włosy wpina specjalne metalowe spinki. Jak jest w domu ubiera się w nieco luźniejsze kimona nie do zdarcia - czyli do zadań specjalnych od matki, która trzyma twardą ręką domostwo dbając o jak najlepsze warunki dla nich w ciężkich czasach dla ich klanu.

CHARAKTER

Oya ma typowy charakter Kaminari. Jest ostra w swoich słowach, jest głośna i odpyskuje każdemu, kto przekroczy jej własne granice. Przez to, że jej ojciec opuścił ją i matkę nienawidzi mężczyzn, czuje jak patrzą na nią, jakby była gorsza od nich. Skoro już dołączyła do swojego klanu, aby zarobić i utrzymać posiadłość matki i utrzymać ją z dala od ponownej pracy dla klanu nie zamierzała dawać okazji mężczyzną do mówienia jej, że jest słabsza i gorsza. Jest twarda i nie pokazuje swoich emocji. Czasami zbyt pochopna, ale taka już jej natura jak burza – zarówno z wyglądu, umiejętności i charakteru ją przypomina. Łatwo ją wzburzyć i ciężko opanować. Lepiej zastanowić się nad tym czy chce się do niej podchodzić!

HISTORIA

Co by tu dużo opowiadać. Można by było powiedzieć, że przez całe życie do 18 roku życia było normalne i szczęśliwe. Dwójka rodziców, dach nad głową, spokój. Otrzymywała bardzo dużo miłości od zarówno matki, jak i ojca. Matka, pochodząca od Kaminarich zawsze trzymała gospodarstwo w jak najlepszej formie dla rodziny dbając o każdy najmniejszy szczegół. Mimo przejścia pełnego szkolenia i prowadzenia wcześniej życia kunoichi, kiedy poznała podczas jednej z misji członka klanu Haretsu z Pustyni… wiedziała, że chce być matką i że chce z nim posiadać rodzinę. I tak o to pozostawił swoje wcześniejsze życie dla kobiety imieniem Ororo, nie mówiąc kim tak naprawdę jest.
Sama Onya urodziła się w jeden z najbardziej wzburzonych dni na morzu. Panował wtedy sztorm, grzmiało i błyskało. Stąd jej ojciec od tamtej pory mówił do niej Urodzona w Burzy i Sztormie. Pani Grzmotów i Błyskawic. Lubiła to. Dzięki temu sądziła, że tak naprawdę na ziemię sprowadził ją sam Susanoo i Raijin, jako opokę dla jej ludu. Pomagała zawsze w domu matce i czekała na moment, aż będzie mogła nauczyć się swoich własnych umiejętności od strony ojca lub matki. Jednak lata mijały a rodzice nie chcieli jej tego uczyć. Nie odkrywali przed nią tych stron ze swojego życia, jakby całkowicie pomijając fakt, że byli shinobimi.
Aż dzień przed jej osiemnastymi urodzinami ojciec zniknął. Zostawiając tylko informacje w liście, że dłużej nie może unikać przeznaczenia i że czas najwyższy uratować jego dom spod jarzma wojen i aktualnej władzy Sabaku. Na końcu listu był wąż jedzący własny ogon. Matka, widać było, że chce się załamać, ale nie dopuściła tych myśli do siebie. Po prostu pracowała dwa razy więcej i dorabiała pomagając sąsiadom. Kiedy powiedziała, że chce wrócić do wykonywania profesji kunoichi, dziewczyna pierwszy raz wybuchnęła. Cierpiała w środku, ale nie mogła pozwolić, żeby jej matka pracowała na ich dwójkę. Nigdy nie wybaczy ojcu, że je porzucił. Nigdy nie wybaczy mu dziwnych priorytetów na temat ziem, do których już nie należał. Nienawidziła go, całym sercem po prostu go nienawidziła.
W tym samym czasie Dzicy przekroczyli Mur i tak o to stali na pograniczu wojny z jednym z klanów dzikich, Kujaku, który przeniósł się tutaj z dziwnym kamieniem zabijającym życie wokoło. Chcieli odebrać im ziemię. Nie mogła dłużej czekać i poprosiła matkę o nauczenie jej podstaw umiejętności. Na szczęście okazało się, że posiada je, nie będzie miała większej pamiątki od ojca, niż krew. Tak o to dziewczyna stała przed nowym życiem. Niebezpiecznym, ale jak bardzo pasującym do tego, że pokaże mężczyzną, gdzie jest ich miejsce.

Przedmioty przy sobie
5x kunai

5x shuriken

Klan
D — Brak
C — Brak
B — Brak
A — Brak
S — Brak
Inne
D — Brak
C — Brak
B — Brak
A — Brak
S — Brak
Wyprawy
Eventy
Brak

Punkty Historii
Sakiewka

Prezenty od administracji
---

---

---

---

---

WIEDZA POWSZECHNA

WIEDZA O PROWINCJACH

WIEDZA O ISTOTNYCH WYDARZENIACH

WIEDZA O KLANACH ORAZ SZCZEPACH

WIEDZA O TECHNIKACH ZAKAZANYCH

WIEDZA O OGONIASTYCH BESTIACH

POSTACIE

ZDOLNOŚCI

Znaleziono 15 wyników

Re: Plac miejski (tablica ogłoszeń)

Re: Plac miejski (tablica ogłoszeń)

Re: Plac miejski (tablica ogłoszeń)

Re: Toksyny i ich humorki

Re: Plac miejski (tablica ogłoszeń)

Re: Plac miejski (tablica ogłoszeń)

Re: Plac miejski (tablica ogłoszeń)

Re: Plac miejski (tablica ogłoszeń)

Re: Plac miejski (tablica ogłoszeń)

Re: Oya PH

Re: Trudniejsze misje

Re: Oya {GOTOWA}

Oya - Bank

Oya PH

Oya {GOTOWA}