Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 26 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 26 wyników

autor: Nāga: 6 wrz 2025, o 10:04; Forum: Tereny Sporne - Zachodnie Sogen; Temat: Opuszczone archiwa; Odpowiedzi: 25; Odsłony: 2672

Re: Opuszczone archiwa

Po krótkiej dyskusji o zaufaniu, a raczej braku takowego, w końcu wchodzą do środka... ścisk w gardle i pulsująca klatka piersiowa mówi Nadze, że spośród wielu miejsc, do tego mu nieszczególnie blisko, żeby wejść i eksplorować. Wszystko wydaje się tu stare, brudne i zniszczone tak, że zaraz się zawali.
Zostaw ich na śmierć!
Gwałtownie łapie Zerin za rękę, przestraszony nagłym głosem w jego głowie, przecinającym ciszę nuconą przez cichy świst wiatru. Pierwszy wdech, drugi i po pospiesznym rozejrzeniu się, znika w nim pierwotna panika. Pech chciał, żeby Naga przy okazji przewrócił taboret.
- Prze... - chciał przeprosić, ale najwyraźniej reszta grupy jego wypadek przerobiła w sukces i Ookami znalazł tu klapę. Pozostało mu udawać, że to wcale nie był głupi traf.
Dopiero teraz puścił rękę Zerin, zapominając, że ją trzyma. Spojrzał na nią z ukosa, ale polecenie białowłosego chłopaka ponownie pociągnęło jego myśli w kierunku roboty.
- Tak, już ci pomagam... jak otworzymy klapę, mogę wysłać do środka jednego mojego węża na przeszpiegi, będę widzieć jego oczami. - Zaoferował swoją pomoc, rozglądając się po pozostałych, jednocześnie starając się nie myśleć za dużo o tym jak ta klapa jest brudna, pełna w pajęczynach i kto wie, co tu się działo.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 31 sie 2025, o 12:26; Forum: Tereny Sporne - Zachodnie Sogen; Temat: Opuszczone archiwa; Odpowiedzi: 25; Odsłony: 2672

Re: Opuszczone archiwa

Naga stara się po sobie nie poznać, że wcale nie wie gdzie leży Midori, tak naprawdę pierwszy raz w życiu słyszy takie nazewnictwo. Wysłuchawszy dalszego rozwinięcia własnego usprawiedliwienia Ookamiego dlaczego się tu znajduje, Naga daje reszcie przestrzeń na odezwanie się i samemu wycofuje się z dyskusji w głąb własnych rozważań.
Jak duży jest świat? Dotychczas znał głównie cztery bogato udekorowane ściany, pełne mebli i luksusu. Bogactwo swojej przestrzeni dostrzega dopiero teraz, zauważywszy standard w jakim żyją inni - do tej pory nie spotkał się jeszcze z tak doskonale urządzonym pomieszczeniem jak jego sypialnia.

Z rozważań na ziemie przywozi go pytanie Ookamiego, szybko skomentowane też przez Emi. Zerin nie kwapi się do odpowiedzi i Naga również uznaje to za jedyne słuszne zachowanie. Przytakuje przyjaciółce i odwzajemnia uśmiech, wcześniej tak rzadko widywany na jego buzi. Cieszy go perspektywa zwiedzania jakiś ruin w jej towarzystwie. Samemu najpewniej nigdy by się tam nie udał. A tak to póki ona jest obok... to czuje, że odwaga sama znajduje się w jego sercu.
Mimowolnie wciąż stara się śledzić wzrokiem swoich towarzyszy. Nie wydają się oni jakkolwiek źli, acz nigdy nie wiadomo. Zawsze mogliby nas wykorzystać, by wspólnymi siłami zdobyć cokolwiek tam na dole było, żeby później nas tam zostawić i pochować. Trzeba być czujnym.
Naga udaje się razem z resztą, starając się nie odstawać z tyłu.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 13 sie 2025, o 11:15; Forum: Tereny Sporne - Zachodnie Sogen; Temat: Opuszczone archiwa; Odpowiedzi: 25; Odsłony: 2672

Re: Opuszczone archiwa

Nie oponował, kiedy jego przyjaciółka nie skorzystała z ochrony jego ramieniem. To kwestia własnej dumy i honoru, Naga powoli rozumiał te koncepty. Dla niego były one czymś naturalnym, nie musiała nikomu udowadniać o swojej wartości, ponieważ on się z nią po prostu urodził, nie dało się jej stracić.
Naga, kierowany wskazówką Zerin, spojrzał w oczy Ookamiego. Czerwone, najwyraźniej to była cecha charakterystyczna dla sharingana. Z rozmów i wyjaśnień wiedział już czym on jest i co w nim takiego wyjątkowego. A raczej - że sharingan jest dowodem na to, że jego posiadacz jest naszym wrogiem, którego należy się pozbyć. Nic dziwnego więc, że wszyscy zareagowali tak nerwowo.

Odpowiedź Ookamiego względem własnych badań nie usatysfakcjonowała Nagę. Chłopak skrzywił się, usłyszawszy odpowiedź. Że niby nie jest w stanie skategoryzować własnych badań? Brzmi jak fałszerstwo. Rozumiał, że miał do czynienia z shinobim, który pod płaszczykiem badań obcych kultur może w gruncie rzeczy być najzwyklejszym szpiegiem donoszącym o wewnętrznych sprawach tutejszych klanów.
- Zgaduję, że to Midori jest daleko stąd. Czego tu szukasz? Rozumiem, że jesteś badaczem, który chce poznać odrębne kultury, ale dlaczego wybrałeś sobie akurat ten kierunek? Chyba wiadomo, że jesteśmy w stanie wojny, nie boisz się, że zostaniesz oskarżony o szpiegostwo dla wrogich nam klanów? - Zapytał prosto z mostu, ciekaw jak się do tego ustosunkuje białowłosy.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 11 sie 2025, o 10:02; Forum: Tereny Sporne - Zachodnie Sogen; Temat: Opuszczone archiwa; Odpowiedzi: 25; Odsłony: 2672

Re: Opuszczone archiwa

Jeszcze chwile temu sami, teraz nagle znaleźli się otoczeni przez dwójkę nieznajomych. Naga z początku zaskoczony, że nagle tak dużo ludzi natrafia na opuszczony budynek, który niczym szczególnym nie przyciąga, szybko myślami daje się wciągnąć w rozmowę między Zerin a Emi. Samemu się nie wychyla, nie odzywa nieproszony. Pozwala swojej koleżance się tym zająć, samemu wsłuchując się w każdy detal ich rozmowy, przy okazji przyglądając się drugiej dziewczynie.
Ta z kolei wygląda... zwyczajnie. Gdyby chciała, najpewniej mogłaby wmieszać się w tłum i pozostać w nim niezauważona, dopóki sama sobie nie zażyczy się ujawnić. Może musiałaby ściągnąć maskę, ta jako jedyna się wyróżnia... ale to pewnie nie byłby zbytni problem.
Słowo "Gazo" nic mu nie mówi. Nic dziwnego, skoro jeszcze tydzień temu nie miał pojęcia nawet o własnym klanie. Z tego względu tym bardziej zaczyna się wsłuchiwać w rozmowę, prawie nie dostrzegając czwartego kolegi. Jest świadomy jego obecności, ale dotychczas nie zwraca uwagi Nagi na tyle, by się rozproszyć i przestać słuchać Zerin i Emi.
A więc są nie tylko klany, ale i szczepy? Dla Nagi to kolejna nowa informacja. Oraz szczep Gazo skupiony jest wokół rysunków... ale fajna umiejętność! Jeszcze nie do końca wie jak dokładnie miałaby ona działać, już ma pytać, gdy nagle Zerin piszczy i się na nim opiera. Męska duma nie pozwala mu się porwać panice, sam robi krok do przodu, dumnie zakrywając swoim ciałem dziewczynę, lekko pochylając się na kolanach i stojąc w bojowej pozycji zwrócony do nowego przybysza. Wcześniej wyczuwając białowłosego, Naga nie miał w sobie wrogich zamiarów, ale nagła reakcja swojej dotychczas najbliższej osoby spośród pozostałych wprawiła go w waleczny nastrój. Kątem oka chłopak dostrzega, że Emi reaguje podobnie, może nieco mniej chaotycznie niż on.
Dochodzi do konfrontacji, Emi wypytuje chłopaka, ten się tłumaczy. Naga w tym czasie niemal daje się ponieść adrenalinie i chciałby już zakląć chakrę w wężach, by je przygotować do użytku. Odkąd zakrył Zerin swoim torsem, czuje w brzuchu nieznane mu dotąd dziwne uczucie, przypominające nieco ciepło i lekki skurcz jednocześnie. Póki co je ignoruje, uznając je za jakiś mechanizm obronny swojego organizmu. Albo węże? W międzyczasie Ookami się przedstawia, wspomina też, że jest badaczem.
- Badacz? Co badasz? - Pyta, może nieco dziecinnie i zupełnie nie na miejscu, ale w jego głowie ma to sens i czuje, że to jest ważna kwestia. Nawet jeśli nie dowie się niczego niesamowitego, może nakieruje to ich wszystkich na to, jakim miejscem jest ta ruina budynku. Bo skoro bada i przyszedł akurat tutaj, to może to jest zaiste dobre miejsce do eksploracji?
- Z jakiego jesteś klanu? - Wymyka mu się z buzi, wiedziony nieskończoną ciekawością. Skoro już każdy się przedstawił, to wypadałoby, żeby zacny Ookami również przed nimi niczego nie ukrywał.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 30 lip 2025, o 23:01; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Nāga; Odpowiedzi: 3; Odsłony: 323

Re: Nāga

Przejdź do posta

autor: Nāga: 30 lip 2025, o 22:49; Forum: Bank; Temat: Nāga; Odpowiedzi: 1; Odsłony: 521

Re: Nāga

Przejdź do posta

autor: Nāga: 30 lip 2025, o 22:49; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Nāga; Odpowiedzi: 3; Odsłony: 323

Re: Nāga

Przejdź do posta

autor: Nāga: 30 lip 2025, o 20:05; Forum: Tereny Sporne - Zachodnie Sogen; Temat: Opuszczone archiwa; Odpowiedzi: 25; Odsłony: 2672

Re: Opuszczone archiwa

Wszystko działo się dość dynamicznie. Naga poszedł za Zerin, później zgłosił się do wyższych jednostek i zajęto się jego sytuacją. Nie znano jego wioski. Zasmuciło go to. Nie dlatego, że chciałby, aby o ofierze jego braci i sióstr ktokolwiek wiedział.
Ta niewiedza była dowodem, że nikt nie przeżył.
Oprócz ciebie.
Naga obracał odznakę shinobiego z wygrawerowanym własnym imieniem. Mężczyzna, z którym rozmawiali dzień wcześniej mówił, że to potrwa kilka dni, ale szczęściem udało się wszystko zrealizować błyskawicznie i już miał swoją rangę, przydział żołnierza i mógł działać w imię własnego klanu Orochi.
Wiedza, że nie jest jedynym nie zaskakuje go już aż tak, ale wciąż wzbudza dziwne poczucie odrealnienia. Wieczność żył w przeświadczeniu, że możliwość symbiozy z wężami to jego rzecz, własna wyjątkowość.
Teraz mu ją odebrano.
Został z krwawą przeszłością i głosem w głowie. Zawsze łączył go z wężową przypadłością, teraz pozostaje mu wątpić. Nikt mu nie powiedział, że to normalne i każdy tak ma, sam waha się jakkolwiek poruszyć ten temat. A co jeśli nie? I jednak to jest ten jego boski pierwiastek?
Dokładnie!
Westchnął. Nie ma co słuchać bożka w swojej głowie, kiedy jest się prowadzonym przez jedyną serdeczną mu osobę, która jeszcze żyje. Oby jak najdłużej.
Oprowadzała go po osadzie. Wszystko co widzi wydaje mu się dziwne i nie na miejscu. W jego wiosce cała władza należała do Staruch, a w tym też cały sektor usług. Dzięki temu mogły dbać o mieszkańców i za symboliczną kwotę dawać im odpowiednie towary. Same je wybierały, bowiem najlepiej wiedziały co było w danej chwili potrzebne. Idealny balans
A tutaj wszystko jest inaczej. Przede wszystkim wojna daje o sobie znać i to wokół niej się wszystko kręci. Ale poza tym - widzi wiele konceptów, które dotychczas nie mieściły mu się w głowie.
Lecz z tej myśli wyrywa go Zerin z wypowiedzią o kobiecie. Szybko łączy to oczywiście z postacią tutejszej władczyni klanu. Miko, tak się nazywa. Dla Nagi to wciąż jest bardziej sucha informacja i wiedza o abstrakcyjnej postaci aniżeli faktycznie namacalna osobowość.
Ma już dopytywać, acz nagle się zatrzymują. Przekrzywia głowę, wyrównując z dziewczyną i patrząc na nią pytająco.
- Jesteście tu chyba od niedawna? Chodźmy, to pierwsze miejsce, które poznamy razem! - Widzi lekkie zawahanie Zerin i tym razem przewrotnie, jak gdyby chcąc zrekompensować swoje otarcie się o panikę dzień wcześniej, to on łapie ją za rękę i ciągnie ją w głąb budynku. Nie ma pojęcia co to za miejsce i co może być w środku, ale to jest najwyraźniej jego supermoc. Nie zna tego miasta, więc każde miejsce jest dla niego obce, tajemnicze i odpychające. To niczym wyraźnym dla niego się nie różniło.
Zaś ręka Zerin jest równie miła w dotyku co wczoraj.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 28 lip 2025, o 14:55; Forum: Atarashi (Miasto Rodów Soma, Orochi i Mateki); Temat: Siedziba Władzy; Odpowiedzi: 29; Odsłony: 3706

Re: Siedziba Władzy

Całkowite skupienie się na słowach tych, których definiował jako bezwzględne zagrożenie pozwalało mu utrzymać swoją panikę w ryzach. Zapamiętywał co do słowa wypowiadane przez nich zdania, nawet jeśli w pełni nie rozumiał złożoności zawartych w nich układów i działań.
Okazało się, że znaleziona przez niego oznaka stała się obiektem poszukiwań. Zacisnął znalezioną blaszkę, jak gdyby upewniając się, że ją dalej posiada.
Miał tylko nadzieje, że wkrótce porzucą poszukiwania.

Zgodnie z Zerin, on także w końcu się podniósł. Wziął pierwszy, spokojniejszy oddech, niepodszyty paniką. Głos w jego głowie milczał.
- Oj tak. - Zgodził się z dziewczyną. Kto wie co potrafili, ale jeśli mieli jakiekolwiek udziały w tej masakrze, to nie było szans, żeby oboje przeżyli konfrontację z obcymi.

Osada? Jego własna wioska całkowicie spłonęła, zostawiając po sobie zgliszcza i stado powykrzywianych w agonii trupów. Bał się, że porzuciwszy ją i znajdując nowe swoje miejsce, skaże je na ten sam los.
A jednak nie puścił jej ręki. Ani się nie sprzeciwił.

- Tak.

Udał się razem z nią, po drodze zastanawiając się nad strategią. Zdecydował, że przedstawi swoją wersję wydarzeń taką, jaka ona była, zaś znaleziony dokument odda władzom. Miał tylko nadzieje, że zostanie to zrozumiane. Może zostanie kimś na wzór Zerin.
I mogliby może... razem pracować?

Przejdź do posta

autor: Nāga: 26 lip 2025, o 23:50; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 52; Odsłony: 4028

Re: Lasy Atarashi

Sytuacja zmieniła się w jednej sekundzie. Nāga zarejestrował ciepło jej dłoni, zanim zdążył to przemyśleć. Palce Zerin wsunęły się między jego w geście tak nagłym, że aż wstrzymał oddech. Gorąco uderzyło mu do twarzy, natychmiast się zarumienił, aż po same czubki uszu.
Dlaczego tak działa na mnie dotyk?
Myśli przelatywały przez jego głowę jedna po drugiej, zostawiając za sobą tylko echo. Nie znał tej bliskości. W przeszłości jedynie wybrane kapłanki mogły być w jego otoczeniu bezpośrednio - jeszcze mniej mogły go dotykać. A jednak teraz… nie czuł, że robią coś niewłaściwego.
I właśnie wtedy, jak pęknięcie w tafli jeziora, pojawiły się głosy. Ostro przecinały ciszę. Nāga zamarł. Nie protestował, gdy Zerin szarpnęła go z powrotem w krzaki. Padł obok niej bezgłośnie, zakrywając usta dłonią. Serce w piersi waliło mu z taką siłą, że był pewien, że go usłyszą. Odruchowo ścisnął jej palce. Mocno. Chyba zbyt mocno.
Nie oddychaj.
Nāga zakrył dłonią usta, starając się wydawać jak najmniej dźwięków. Czuł jak serce ponownie zaczyna mu wariować, stukając morderczo, próbując się wyrwać zza krat klatki piersiowej.
Czy zginiemy? Nie wiem. Może.
Czy nas znajdą? Nie wiem. Chyba?
Czy możemy z nimi walczyć? Nie.
Czy nas zabiją? Nie wiem! Tak!
Nāga niemal wpadł już ponownie w panikę.
Nie myśl o tym czy cię znajdą. Skup się na tym co mówią.
Głos w jego głowie odezwał się zaskakująco trzeźwo. Tym razem nie nawoływał do walki, nie szeptał o wyższości. Nakazywał skupić się. Zamiast tonąć w panice, Nāga posłuchał. Wbił spojrzenie w ścianę liści i zaczął nasłuchiwać.
Głosy były bliskie, męskie. Pewne siebie. Jeden szyderczy, drugi zirytowany. Słowa brzmiały jak kod, którego znaczenie dopiero musiał odszyfrować.
Z każdym zdaniem, z każdym przeszukiwanym ciałem na polanie, serce biło mu wolniej. Strach nie odpuszczał, ale zmieniał barwę. Z impulsu - w skupienie.
Nie zauważył nawet, że wciąż nie puścił jej dłoni.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 23 lip 2025, o 22:51; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 52; Odsłony: 4028

Re: Lasy Atarashi

Nāga nie śmiał się domyślać jakie myśli, bądź bardziej odczucia i emocje krążyły po mikrokosmosie dziewczyny zwany też jej umysłem. Sam był w tej chwili pochłonięty gorączkowym rozważaniem zagrożenia, przed którym chciał ich oboje uchronić. Wszystko działo się szybko, zbyt szybko, a jego myśli były teraz równie rozbiegane co ptaki, które przed chwilą poderwały się do lotu.
Nawet jeśli nie mógł o niej powiedzieć zbyt wiele i "dobra znajomość" to wyolbrzymienie, w tej konkretnej chwili czuł się poniekąd odpowiedzialny. Uczucie to zaskakująco okazało się silniejsze aniżeli jego poczucie boskości mówiące mu o swojej wyższości nad każdym innym organizmem chodzącym po tej ziemi. Mocniejsze i wiarygodniejsze niż szepty w jego głowie kierujące się tajemniczymi pobudkami. W tej chwili po prostu była ona. I on.
Kiedy Zerin zamruczała, zwrócił ku niej spojrzenie i zbliżył się nieco - tak, by mogła mówić szeptem. Skoro się ukrywali, należało zachować ciszę, prawda? Nagle coś się w nim zmieniło. Cała ta sytuacja z zagrożeniem wytrąciła go chyba z równowagi. Serce waliło mu jak oszalałe, adrenalina huczała w skroniach. Bo właśnie o to chodziło - o niebezpieczeństwo. Prawda?
- Zgłosimy. Ale... nie teraz. Jeśli coś tu naprawdę jest, może uda się zobaczyć co, zanim pobiegniemy po dorosłych. Potraktujmy to jako szpiegowski rekonesans. - Uśmiechnął się lekko w jej kierunku.
Zerknął wokół, napięty, czujny. I wtedy coś poczuł - zapach. Delikatny, przyjemny, zupełnie niepasujący do miejsca. Zmarszczył lekko brwi.
- Co tu tak pachnie? Ładnie. - mruknął, bardziej do siebie niż do niej.
Ach, jak bardzo nie wiedział, że właśnie ją skomplementował - naiwnie, bezwiednie, po swojemu. Wychowany w samotności i pałacowej izolacji, nie miał skąd wiedzieć, że krzaki ani rośliny tak nie pachną.
Czas jednak nie działał na ich korzyść. Zerin zasugerowała, by sprawdzić, co wywołało całe to zamieszanie. Nāga zawahał się. Nie chciał wyjść na tchórza, ale też nie ufał zbytnio swoim umiejętnościom, gdyby miało dojść do walki. Mimo to skinął jej głową i uśmiechnął się - trochę za szybko, trochę zbyt nerwowo.
- Chodźmy więc - podniósł się i wyciągnął mimochodem do niej rękę, oferując swoją pomoc. Przyszło mu to na tyle naturalnie, że nawet o tym nie pomyślał.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 23 lip 2025, o 15:32; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 52; Odsłony: 4028

Re: Lasy Atarashi

Jej pytanie odbiło się w jego uszach tak gwałtownie, tak surowo. Choć odbiór niego w ten sposób podyktowany nie był jego specyfiką co stanem psychicznym Nāgi. Nie wierzył w otaczającą go rzeczywistość.
Dopóki ktoś się do niego nie odezwał.
Czy nic mu się nie stało? W gruncie rzeczy, nic. A jednocześnie wszystko.
Za tym pytanie kryło się kolejne, którego nie zbył już oszołomionym milczeniem. Jego świadomość wróciła na swoje miejsce, oddech się uspokoił. Panika ustała.
Zabij ją.
Zachłysnął się powietrzem, zupełnie zaskoczony głosem w swojej głowie. Przestań, Nāga. To nie pierwszy, nie ostatni raz kiedy sączy ci do ucha truciznę. Zignoruj go.
- Jest... dobrze. - Powiedział coś jednocześnie normalnego, jak i szalonego. Za jego plecami leżały stosy trupów, powykręcanych w nienaturalny sposób. Osób, które oddały swoje ostatnie tchnienia na tej właśnie ziemi.
- Ich... tutaj tak znalazłem. Przypadkiem. A ty co tu robisz? - Zapytał, specjalnie nie patrząc za siebie. Teraz, gdy powoli wracał do zmysłów, bał się, że zobaczywszy te ciała na nowo, zwymiotuje i co gorsza, znowu wpadnie w panikę.
Uciekaj!
Głos krzyknął w jego głowie, zaś on rozejrzał się gwałtownie. O co chodziło? Zobaczył stado kruków czymś roztrzęsionych na tyle, by wzbić się w powietrze. Alarmując go.
Niniejszym złapał Zerin za rękę i pociągnął za sobą i odbiegł od polany, w głąb lasu.
- Ukryjmy się, tu może być dalej niebezpiecznie! - Wziął ją ze sobą i schował się w większym krzaku, znajdując skulone miejsce dla siebie i rudowłosej. Stąd był pomniejszy widok na polanę... ale przede wszystkim czuł się tu bezpiecznie. Chciał przeczekać. Co? Nie miał pojęcia.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 22 lip 2025, o 17:39; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 52; Odsłony: 4028

Re: Lasy Atarashi

Cała otaczająca go rzeczywistość skupiła się w jednym punkcie - dziewczyny, jedynego żyjącego organizmu w jego otoczeniu. Bicie serca wypełniło jego ciało, stało się tak głośne jak gdyby nie było schowane w jego klatce piersiowej a wręcz wywoływało swoim tupotaniem trzęsienie ziemi. Jego percepcja nie przyjmowała do wiadomości, że to się dzieje tylko w jego głowie, że tylko on to słyszał i czuł. Miał ochotę uciec, schować się i jakkolwiek ukryć konfrontacji... lecz się nie dało. Nie dał rady poruszyć choćby palcem, mógł tylko patrzeć na dziwnie znaną mu sylwetkę w oddali. Wężowe ślepia Nagi starały się wypatrzeć z kim miał do czynienia. Adrenalina buzowała w jego żyłach, krzyczała, że nie jest bezpieczny i powinien jakkolwiek zareagować. Czy głos do niego mówił? Nie, akurat w tej chwili po ogłoszeniu zagrożenia stał się dziwnie milczący.
Ile minęło? Zapewne tylko kilka sekund, lecz dla młodzieńca to była jak godzina przerażonego wpatrywania się w siebie nawzajem, aż w końcu zorientował się z kim ma do czynienia. Olśnienie przyszło nagle, bez zapowiedzi. Płomieniste włosy dziewczyny wybijały się na tle tych, z którymi zwykł się poznać, teraz mógł je ulokować w przestrzeni swojego umysłu, przecież już je widział. Zdążył o tym kompletnie zapomnieć, wciąż balansując na granicy postrzegania rzeczywistości jako faktu a abstrakcji, która jest jedynie wytworem jego wyobraźni - tak naprawdę to wszystko było snem, on natomiast miał się zaraz wybudzić w swoim bogato wyścielonym w najrozmaitsze jedwabie łóżku w towarzystwie kapłanek gotowych spełnić niemal każdą jego zachciankę.
To się jednak nie działo. Każdy oddech, bicie serca uświadamiało go, że jest tu i teraz. Dość wymowne - to nie stado porozrzucanych zwłok wprawiło go w ten metafizyczny, oniryczny wręcz nastrój, a ujrzenie kobiety.
Co powinien teraz zrobić? W końcu wróciło mu panowanie nad ciałem. Ruszył palcem, potem ręką. Następnie stopą. Zrobił krok. Drugi. Nim się spostrzegł, szedł już w jej kierunku, wciąż nieco ospały, choć wcale nie był zmęczony.
- Zerin. - Powiedział już w odległości kilku metrów od dziewczyny, nie wiedząc czy stwierdza fakt, że tak się w rzeczy samej nazywa czy też to było pytanie - czy naprawdę ją widział? Czy może to wszystko wytwór jego umysłu? W takim razie, dlaczego ona? Powiedzenie, że ją znał to byłoby wielkie wyolbrzymienie stanu faktycznego. Przecięli się już po masakrze jego wioski, śledził kolejne grupy udające się w głąb kontynentu i przy okazji, jednego dnia spotkał właśnie ją. Na następny dzień ruszyli swoimi ścieżkami, Naga zaś nie spodziewał się, że ujrzy ją właśnie teraz. Tak samo nie przypuszczałby, że go to ucieszy. A jednak.

Przejdź do posta

autor: Nāga: 16 lip 2025, o 22:25; Forum: Kinoko no rakuen; Temat: Kinoko no rakuen; Odpowiedzi: 106; Odsłony: 8048

Re: Kinoko no rakuen

Misja D
Zlecenie specjalne - Wojna światów
HARUKA 2/7

Nie było łatwo zdobyć zaufanie wśród rdzennych mieszkańców Atarashi będąc z Kontynentu. Wiedział o tym wspomniany Uchiha Rin, a także ktoś inny, potencjalny bohater tej historii…
Shimana błyskawicznie podleciała do drzwi, aby spojrzeć jeszcze w twoim kierunku i skinęła ci głową z determinacją. Nie żeby zrobienie potrawki było wielkim wyzwaniem, co ponownie przyszła jej pora – zawsze gdy wychodziłaś na misje, ona stawała się tymczasową głową rodziną. Starała się jak najlepiej spełniać w tej roli i nie zamierzała nigdy narzekać. Haruka by sobie poradziła – z tą myślą zawsze podejmuje się kolejnych wyzwań.
- Zajmę się tym, ty idź ratuj świat! – Rzuciła na pożegnanie z lekkim uśmiechem.
Twoje podejrzenia odnośnie potencjalnego sabotażu Kaminarich mogły mieć ziarno prawdy, lecz wcale nie musiały. Gdy w końcu dotarłaś na miejsce, zobaczyłaś wysokiego mężczyznę o chudym obliczu i wężowych ślepiach skrytych za szkłami okularów. Iście kontynentalny wynalazek, acz przydatny. Już na pierwszy rzut oka widziałaś w nim kogoś z rodzaju urzędnika, bowiem trzymał w powietrzu zwój, w którym coś zapisywał. Na twój widok zaprzestał i skinął głową zapraszająco, byś do niego podeszła.
- Kujaku Haruka? Super, wyczekiwałem cię. Prosiłem o kogoś kompetentnego oraz… otwartego światopoglądowo. Bez chwili zawahania polecono ciebie. Mam nadzieje, że sprostasz oczekiwaniom. – Powiedziawszy to, ruszył przed siebie, oczekując, że pójdziesz za nim. Jak się okazało – wcale nie szliście do jadalni, ale chaty zaraz obok niej. Miała przekrzywiony i przełamany na pół szyld, ledwo trzymający się na zwisającym łańcuchu. Nie sposób przeczytać co na nim było napisane. Urzędnik odwrócił się do siebie i spojrzał znad okularów.
- Misja dotyczy karczmarza. Jego gospoda na czas wojny przemieniona została w kuchnię dla wojskowych, za co my jako klan im płacimy. Od jakiegoś czasu natomiast, około tygodnia, borykają się z regularnymi włamaniami, gdzie niszczony jest sprzęt kuchenny i psute jedzenie. – Tu zrobił przerwę, dając ci na przetrawienie informacji. – Motyw jest dość jasny. Właściciel prowadził to miejsce jeszcze przed naszym przybyciem. Dla nas to nie ma jednak znaczenia, nie brał nigdy udziału w walkach oraz jest dość przedsiębiorczy. Nie może jednak pracować, ponieważ, jak już wspomniałem, ciągle cierpi na rabunki i wczoraj w nocy napadnięto na niego w nocy i prawie powieszono. Uratował go na szczęście patrol, ale nie może się to powtórzyć. Masz wytropić i wskazać winnych. Karczmarz, Kiki, jest w środku, wie, że będziesz z nim rozmawiać. Masz jakieś pytania?

Młodzieniec
Shimana
Urzędnik

Przejdź do posta

autor: Nāga: 16 lip 2025, o 15:05; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 52; Odsłony: 4028

Re: Lasy Atarashi

Naga spojrzał jeszcze raz na odznakę. Obrócił ją pomiędzy palcami, szukając jakichkolwiek kolejnych informacji. Ewidentnie była dopiero co wytłoczona, nie doświadczyła trudów najrozmaitszych podróży, misji czy po prostu - czasu. Aczkolwiek to samo w sobie nie świadczyło o niczym. Nieboszczyk mógł zwyczajnie zgubić poprzednią i złożył wniosek o nową. Skoro mieli tego typu "dokumenty" świadczące o ich tożsamości, to znaczy, że na pewno istniała jakaś biurokracja. Naga spotkał się tylko z jedną - swoją własną. Raz na księżyc miał świadczyć usługi dla wioski, wybierając góra dwie prośby spośród wielu i je czcić, tym samym przekazując boskie powodzenie. Nienawidził tego. Jak miał wybrać pomiędzy uzdrowieniem staruszki a pomyślnym urodzeniem trzeciego potomka rodziny? Jak określić które życie miało większą ważność?
Nie wiedział co sądzić. Czy przybrać nową tożsamość, tym samym pakując się w potencjalne problemy? Należało postawić sobie pytanie - czy byłoby problemem, gdyby przyznał się do swojej przeszłości, a przynajmniej jej części?
Tak!
Albo do tego, że jego rodzina została wymordowana, zaś on uciekając przed napastnikami stracił cały swój dobytek?
Tak!
Zignorował głos, zagryzając z irytacji dolną wargę. Nie mógł jasno myśleć. Miał za mało informacji, w jego wyobrażeniu systemu, jakim potencjalnie można by się posługiwać, to takie nagłe przybycie kogoś nieznanego przez nikogo w plemieniu... mógł zostać oskarżony o szpiegostwo. Lecz jak wytłumaczyć jego więzy krwi? Skoro nie był jedynym o boskim usposobieniu, to znaczyło, że mogliby być też źli. Westchnął. Chyba póki co należałoby kierować się fałszywą tożsamością, dopóki nie ustali z czym ma do czynienia.
Nagle, kątem oka dostrzegł ruch. Ktoś przeżył masakrę? Podniósł głowę gwałtownie, dostrzegając w oddali kobietę. Rude włosy. Okrzesana na tyle, że nie podejrzewał ją o branie udziału w tutejszym wydarzeniu. Zbyt... czysta. W szykownym stroju, pasującym do jej sylwetki, z biżuterią, dość bogatą i ciekawą, acz nie był w stanie tego z pełną dozą określić bo był za daleko...
Zagrożenie!
Głos odbił mu się w głowie niczym huk po wystrzale prochu. Nie wyglądała groźnie, ale czy każdy morderca tak wyglądał? Spiął się cały i gdy miał już biec dalej, znieruchomiał.
Nie był w stanie zrobić kroku. Po prostu stał i patrzył.
Spoglądał ku potencjalnej śmierci. Bo jeśli ona była dawną takowej, to on nie zrobił nic, aby temu zapobiec.

Przejdź do posta

Znaleziono 26 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane