Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 53 wyniki

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 53 wyniki

1
2
3
4
Następna

autor: Daichi: 20 lis 2025, o 13:35; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Walka między Daichim i dziką bestią nawiedzającą wiejską osadę rozpoczęła się na dobre. W czasie, gdy Soma prowadził rozmowę z tajemniczą kobietą w głębi lasu, stwór siał spustoszenie i zabijał tutejszych mieszkańców. Na szczęście shinobi zdecydował się na szybki powrót i jeśli los będzie mu sprzyjał, być może będzie w stanie uratować choć część niewinnych istnień. Wprawdzie określenie ich "niewinnymi" stało teraz pod znakiem zapytania, bo z opowieści usłyszanej wcześniej wynikało coś zgoła innego. Rzeczywistość mogła się jednak kształtować inaczej, a ponieważ młodzieniec nie znał całej historii i drugiej wersji zdarzeń, nie zamierzał podejmować pochopnych działań. Nie mógł mimo wszystko zbagatelizować problemu i pozwolić na dalsze zniszczenie oraz ludobójstwo. Trzeba było działać.
Zdawać by się mogło, że shurikeny przeleciały przez potwora, a gdy tylko ninja zamierzał go kopnąć, wielkie cielsko zniknęło. Chłopak wylądował na ziemi, a wtedy odezwał się Gaichi, ostrzegając swojego brata. Teraz to on miał przed sobą wroga, który zamierzał uderzyć ich połączoną sylwetkę wielkim konarem drzewnym i gdyby nie wcześniej złożona salwa pieczęci, prawdopodobnie byliby już martwi. A już na pewno mocno poobijani. Dzięki wcześniejszemu przygotowaniu bohaterowie skorzystali z ikonicznej zdolności podmiany i kiedy drzewo wgniotło ich w podłoże, przygniecione ciało zamieniło się w pokaźną ilość błota, a bliźniacy znajdowali się już parę metrów od giganta.
- Widziałeś to? - zwisająca z pleców głowa znów się odezwała.
- Taa. - odpowiedź padła niemalże od razu.
- Nie za bardzo wiem, o co chodzi, ale musimy zaatakować jeszcze raz, żeby poznać jego sekret.
- A na dodatek cały czas unikać jego ataków, co wcale nie będzie najłatwiejsze.
- Byłoby lepiej, gdybyśmy się wcześniej rozdzielili.
- Szkoda, że dopiero teraz mi o tym mówisz. - przerwał na chwilę. - Mniejsza. Musimy sobie jakoś poradzić.
Wymiana zdań między dwójką braci trwała bardzo szybko, w tym samym czasie przyglądali się wielkiemu cielsku i dokładnie obserwowali jego sposób poruszania się. Jeśli rzeczywiście za tymi zniknięciami krył się jakiś sekret, to prędzej czy później powinno im się udać go odkryć. Chociaż na ich niekorzyść działał czas i przedłużająca się walka, bo prędzej czy później wyczerpią im się pokłady chakry, a i tak nie mieli jej zbyt dużo.
- Ty jesteś lepszy w ataku, zamieńmy się. Ja będę obserwował plecy i w razie czego używał Kawarimi.
- Dogadani.
Choć mieli różne charaktery, żyli ze sobą już tak długo, że dogadywali się doskonale. Wykorzystywali wspomniane różnice i uzupełniali wzajemne wady swoimi zaletami, tworząc jedną, idealnie zsynchronizowaną całość. Wiedzieli, że muszą działać szybko i jednocześnie rozważnie, aby znaleźć sposób na wyprowadzenie skutecznego ataku przy jednoczesnym unikaniu potężnych ciosów. Łatwo nie będzie. Głowy dwóch bohaterów zamieniły się miejscami, powoli migrując po wspólnym torsie, teraz to Gaichi prowadził, a Daichi wystawał z tyłu. Bardziej agresywny i zwinny bliźniak przejął kontrolę i od razu rozpoczął bieg na oponenta. Zaczął otaczać go i ruchami okrężnymi biegał w kółko, by mieć jak najlepszą drogę ucieczki, w tym czasie wyciągnął trzy pozostałe gwiazdki ninja z kabury i rzucił nimi w pewnym odstępie czasowym. Najpierw jedna, potem druga i po chwili ostatnia, każda rzucona była pod różnym kątem i z innej strony.
- Zobaczymy, czy znów zniknie. - odezwał się. - Daichi, składaj pieczęci!
- Ja jestem gotowy! - odpowiedział mu, a dodatkowa para rąk wystająca z pleców formowała już niezbędne do Kawarimi znaki ręczne.

Aktywny tryb - Wybudzenie

Przejdź do posta

autor: Daichi: 1 lis 2025, o 13:19; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Rozmowa z tajemniczą dziewczyną miała pomóc Daichiemu w rozwiązaniu zagadki, ale w rzeczywistości w ogóle się do tego nie przyczyniła. Chłopiec - poza szczegółową historią dotyczącą burzliwej przeszłości osady - nie otrzymał żadnych konkretnych informacji, które w jakikolwiek sposób mogłyby doprowadzić go do jakiegoś sensownego rozwiązania. Jak się okazało, nawet ostatni żyjący potomek będący przedstawicielem ludu z opowieści nie był kluczem do tego wszystkiego. Jego śmierć nie wniosłaby niczego nowego do sprawy. Wyglądało więc na to, że Soma sam musiał poradzić sobie z problemem i wybrać drogę, którą uważał za najbardziej odpowiednią oraz taką, która zgodna była z jego intuicją.
Gdy już miał udać się do wioski, kobieta zaproponowała, że pomoże mu w przeprawie i wskazała ścieżkę, która była znacznie szybsza i wygodniejsza do pokonania. Po niedługim czasie znaleźli się na wzniesieniu, z którego mieli doskonały widok na domy mieszkalne i nieświadomych zagrożenia cywili. W jednej chwili jakieś dzikie monstrum wyłoniło się znikąd i zaczęło siać spustoszenie po okolicy, niszcząc budynki i zabijając niewinnych mieszkańców. Pozornie niewinnych, bo według legendy mieli oni wiele wspólnego z cierpieniem i pozbawieniem życia kogoś, kto nie zasłużył na śmierć. Nim tajemnicza dziewczyna o blond włosach zniknęła, zagadała ostatni raz shinobiego, zadając mu pytanie, które odbiło się echem w jego głowie. On był mimo wszystko pewien swoich ideałów, dlatego odpowiedź miał już dawno gotową.
- Nie wiem, czy na nią zasługuje, czy nie, ale nie mnie to oceniać. - spojrzał na nią i odwzajemnił wcześniejszy uśmiech. - Po prostu nie będę patrzył obojętnie na to, aż to monstrum zabije słabszych od siebie ludzi. Zrobię, co w mojej mocy, by im pomóc.
Po tych słowach leśna istota zniknęła, a on sam dopowiedział sobie w myślach, że po pokonaniu potwora po prostu wróci do Atarashi. Nie mógł zrobić nic więcej, tudzież nic więcej nie trzymało go w tym miejscu. Istniał też jakiś cień prawdopodobieństwa, że właśnie szalejąca na dole bestia stanowiła jedyne zagrożenia i kiedy ją pokona, cel jego misji zostanie osiągnięty. Dlatego właśnie zdecydował się im pomóc. Zeskoczył w dół, ześlizgując się po stromej powierzchni wzniesienia. Za pomocą chakry przytrzymywał się stale stromej powierzchni, sunąc w dół aż na teren wioski. Gdy już znalazł się odpowiednio blisko dzikiego stworzenia, złożył pieczęć węża, po czym przyłożył dłonie do podłoża. Na skutek tego ziemia wokół zaczęła się trząść, to miało na chwilę zwrócić uwagę potwora i rozproszyć jego orientację. Po tym młody wojownik podniósł się z ziemi - w tym samym momencie ta przestała się trząść - wyjął dwa shurikeny z kabury i zaczął biec na monstrum, ciskając w niego dwiema gwiazdkami. Zamierzał sprawdzić, z jak twardym cielskiem ma do czynienia. Po tym wyskoczył w górę z zamiarem sprzedania solidnego kopniaka w jego facjatę. W tym samym czasie Gaichi wysunął swoje dłonie z pleców brata i zaczął składać salwę pięciu ręcznych pieczęci do Kawarimi.

Aktywny tryb - Wybudzenie

Przejdź do posta

autor: Daichi: 23 paź 2025, o 12:49; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Kobieta, która znikąd pojawiła się przy Daichim, wydawała się nie mieć wrogiego stosunku do shinobiego. Jej łagodne usposobienie spowodowało, że opuścił gardę, choć nie w zupełności. Zdziwiło go, gdy wyczuła wybudzanie Gaichiego, pierwszy raz w swoim życiu spotkał się z tego typu sytuacją, ale ponieważ podejrzewał, że ma do czynienia z czymś niezwykłym, nie analizował tego za bardzo. Jego brat wybudził się na wszelki wypadek i tak czy siak pilnował jego bezpieczeństwa, udając cały czas sen. Potem rozpoczął się proces, którego w ogóle się nie spodziewał, blondynka zaczęła opowiadać mu historię tego miejsca, wioski, a także wszystkich zdarzeń, do których doszło w tej okolicy na przestrzeni wielu, wielu lat. To, o czym mówiła, wzbudziło w bohaterze mieszane uczucia, a najgorsze było to, że nie miał się nawet jak do nich odnieść. Nie mógł się w ogóle wypowiedzieć, bo tamta cały czas ciągnęła swoją historię, nie dając młodzieńcowi dojść do głosu. Mimo wszystko to, co usłyszał, wywołało w nim także współczucie, takim właśnie był typem człowieka.
Nie zamierzał jednak podejmować pochopnych decyzji. Miał przed sobą postać, która nawet pewnie nie była prawdziwa. Może to też był yokai? Chociaż bez względu na to, czy nią był, czy nie, ninja musiał jeszcze poznać tę samą opowieść, ale od drugiej ze stron, tak na wszelki wypadek. Dlatego właśnie, kiedy już mógł dojść do głosu, zapytał o kilka kwestii.
- Jeśli mam być szczery, to nie wiem. - odpowiedział w pierwszej chwili, po czym namyślił się. - Czyli śmierć Takamaru jest jedynym wyjściem z sytuacji? Gdy on umrze, zło nawiedzające wioskę odejdzie i już nigdy nie wróci? - po uzyskaniu odpowiedzi zadał jeszcze jedno pytanie. - Czy nie ma żadnej innej możliwości?
Kiedy usłyszał odpowiedź, poukładał sobie wszystko w głowie, po czym podziękował i pożegnał się z niewiastą.
- Dobrze, wiem już wszystko. Dziękuję. Na razie odejdę, ale obiecuję, że wrócę. Mam nadzieję, że będę w stanie zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby zakończyć ten wieczny konflikt raz na zawsze. - zapewnił i nawet lekko się uśmiechnął.
Po tych słowach odwrócił się i próbował wrócić krętymi ścieżkami mrocznego lasu, w którym łatwo można było się zgubić. Nie wiedział nawet, czy będzie mógł wrócić, czy tajemnicza postać mu na to pozwoli. Jeśli jednak udałoby mu się wrócić do terenów mieszkalnych, od razu udałby się do domku pana Takamaru i zapukał do drzwi.
- Takamaru-sama, potrzebuję informacji na temat historii tej osady. - powiedział ze stoickim spokojem, spoglądając na niego przez próg wejścia. - Wszystko, co pan wie najlepiej.
Zupełnie zignorował fakt, że przed chwilą wrócił z miejsca, które było potencjalnie celem jego podróży i celem jego misji. Nie zamierzał na razie komentować swojej przygody i interakcji z blondynką, ale gdyby zaszła taka potrzeba, wymyśliłby na poczekaniu jakieś szybkie kłamstwo, na pewno nie zdradziłby prawdy. Na razie sam musiał ocenić, która ze stron rzeczywiście była tutaj złem, a do tego niezbędny był dialog. Informacje, które zbierze, Daichi będzie musiał przeanalizować sam i dojść do pewnych wniosków, ale na razie musiał wszystkiego się dowiedzieć. Jedną ze stron już znał, teraz trzeba było poznać tę drugą.

Aktywny tryb - Wybudzenie

Przejdź do posta

autor: Daichi: 19 paź 2025, o 13:51; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Teraz, kiedy bohater rozdzielił się z Hanato, dalsza przeprawa przez las mijała mu mniej przyjemnie. Nie miał się do kogo odezwać, nie miał z kim porozmawiać, a przez to jego zmysły wyostrzyły się jeszcze bardziej, powodując, że wyłapywał więcej bodźców z otoczenia. Zaczął zauważać, jak niebo nad nim robi się szare i coraz ciemniejsze z każdą chwilą, jak ziemia pod jego stopami pęka z każdym następnym krokiem, a niewielkie obłoki kurzu zaczynają unosić się w powietrze. Drzewa czerniały i ukazywały martwą okolicę coraz intensywniej, a atmosfera wokół robiła się gęsta, straszna, złowieszcza, jak w najgorszym możliwym horrorze. On był pośrodku tego wszystkiego sam. Podjął się wykonania niebezpiecznego zlecenia i nie zamierzał odpuścić, a nie chciał zabierać łowczyni ze sobą, by przypadkiem nie narazić jej na niebezpieczeństwo. W końcu nie wiedział, z czym tak naprawdę przyjdzie mu się zmierzyć, zagadka tajemniczych zniknięć cały czas była nierozwiązana, a on jako jedyną poszlakę miał opowieści kobiet poznanych wcześniej w karczmie. Czy to wystarczy?
Czuł na sobie obcy wzrok. Czuł ciepły oddech na karku, ale za każdym razem, gdy się odwracał, nikogo za nim nie było. Rozglądał się, ale nie był w stanie też zauważyć nikogo wokół. Wyglądało na to, że długie przebywanie w tego typu warunkach wywoływało w nim paranoję, ale nie ma się co dziwić, chyba każdy poczułby coś takiego w tych samych okolicznościach. On był dzielny, bo pomimo tego, że nie miał doświadczenia, zdecydował się samodzielnie wyruszyć na obce, niebezpieczne tereny i stawić czoła potencjalnemu zagrożeniu. W ten właśnie sposób znalazł się na niemalże pustej polanie otoczonej dookoła wspomnianą wcześniej martwą naturą. Tym, co odznaczało tę przestrzeń od reszty krajobrazu, była niewielka chatka znajdująca się w jej centralnej części. Po pierwsze, stała na czymś, co do złudzenia przypominało kurzą łapę, półmrok powodował dodatkowo iluzję, jakby lewitowała nad ziemią. Po drugie, była porośnięta mchem, roślinnością i nosiła znamiona upływu czasu. Po trzecie, najzwyczajniej w świecie nie pasowała do reszty i z pewnością to, że tam była, zwiastowało nadejście następnego etapu w misji shinobiego.
Skowyt wilków wywołał ciarki na skórze Daichiego i przerwał wrzechobecną ciszę. Młodzieniec miał wrażenie, że stado wilków zaraz się na niego rzuci, słyszał zbliżając się do niego zwierzęta, słyszał ich bieg, ich warczenie, nawet ich żądzę krwi, ale nie był w stanie ich dostrzec. Zaczął się instynktownie obracać we wszystkie strony, by móc zareagować i obronić się w razie potrzeby. Na próżno. Żadnych wilków nie zobaczył, ale to, co usłyszał za sobą, zaniepokoiło go i wywołało drugą falę gęsiej skórki. Coś zdołało go wystraszyć dwa razy z rzędu, a był to kobiecy głos. Piękna, bosa blondynka o skromnym wyglądzie i niewielkiej posturze stała przy nim i wpatrywała się w niego po zadaniu swojego pytania. Można odnieść wrażenie, że pojawiła się znikąd, ale jedno jest pewne - nie wyglądała niebezpiecznie. Czyżby to była pani lasu, o której tyle słyszał?
- Jeśli mam być szczery, to tak, zgubiłem drogę. - odezwał się głupkowato, próbując grać ofiarę, ale nie krył wcale zaskoczenia tym intrygującym spotkaniem. - A ty? Co tutaj robisz?
Nie zamierzał na ten moment pytać o nic więcej. Nie zamierzał rozpoczynać niepotrzebnych tematów, musiał opanować nerwy, strach i być w gotowości do szybkiej reakcji w krytycznej sytuacji. Być może znajdował się przed nim yokai, przed którym przestrzegały go Kanato oraz Hanato. Być może miał przed sobą mityczną istotę, która chciała wyssać z niego całą energię życiową. Albo pożreć. Albo wyssać energię i dopiero pożreć. Możliwości było wiele, ale tak długo, jak nie był pewien, co się dzieje, musiał improwizować. Soma może nie był dobrym aktorem, ale prędzej czy później zmora pokaże prawdziwe oblicze. Póki co, musiał odkryć jej prawdziwe intencje. I sprawdzić, czy na pewno zmora była zmorą. W każdym razie wiedział, że sam sobie nie poradzi, a jeden impuls wystarczył, by obudzić Gaichiego. Drugi bliźniak, choć już przytomny, na razie nie dawał oznak życia. Zwisał bezwładnie z tyłu, wyłapując bodźce z otoczenia, jedno oko miał zamknięte, a drugie delikatnie otwarte, by w razie czego wykryć niebezpieczeństwa nadchodzące od strony pleców głównego ciała. Podział ról w ich przypadku był bezbłędny i w zaistniałych warunkach potrzebny. Tak w razie czego.

Aktywny tryb - Wybudzenie

Przejdź do posta

autor: Daichi: 12 paź 2025, o 12:10; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Odpowiedź na tego posta.

Młody shinobi opuścił karczmę, a u jego boku znajdowała się łowczyni, która okazała się być córką starca z siedziby Atarashi. Kobieta była na tyle uprzejma i serdeczna, że opowiedziała mu o panujących w wiosce warunkach oraz przedstawiła szczegółowo historię związaną z niebezpieczeństwami lasu. Choć początkowo była sceptycznie nastawiona, to nawet Kanato, pracownica przybytku i być może jego właścicielka, dopowiedziała swoją część opowieści, dając bohaterowi pełny obraz tego, z czym miał mieć do czynienia. Czy się bał? Jasne. Nigdy wcześniej nie walczył z yokaiami i chociaż nawet nie miał pewności, czy to one nawiedzają pobliskie tereny, to jednak wszystko na to wskazywało. Czy jego zdolności wystarczą, by poradzić sobie z zagrożeniem? Tego nie był pewny, choć w dowolnym momencie mógł wysłać swojego brata po wsparcie. Był początkującym ninją i może się okazać, że porywa się z przysłowiową motyką na słońce. Był tego świadomy, ale mimo wszystko chciał spróbować swoich sił, zależało mu bowiem na bezpieczeństwie tutejszych mieszkańców oraz na ich komforcie życia.
Przeprawa przez las była długa i nieprzyjemna. Z każdym następnym krokiem dwójki podróżników warunki zmieniały się, aż w końcu przed Somą ukazał się obraz nędzy i rozpaczy, dosłownie. Las był brzydki, niczym z horroru - zniszczone drzewa pozbawione liści trzepotały suchymi gałęziami, a popękana ziemia wydawała odgłosy chrobotania przy każdym nadepnięciu na nią. Zrobiło się chłodniej, a mgła otulała ich wątłe, ludzkie sylwetki jak woal zwiewnej chusty staruszki idącej do kościoła na mszę. Choć Daichi nie przepadał za słońcem i piękną pogodą, to jednak otaczająca go rzeczywistość wywoływała w nim ogromną niechęć wymieszaną z wątpliwościami. Z pewnością nie był to strach, bo śmiało można stwierdzić, że pomimo swojego młodego wieku chłopak się nie bał, choć gdzieś tam z tyłu jego głowy kumulowały się wątpliwości.
- Tak, żyje. - odpowiedział krótko, uśmiechając się. - To mój brat, Gaichi. Na razie śpi, ale w sytuacji zagrożenia go obudzę, żeby pomógł mi w walce.
Shinobi doceniał jej ciepłe słowa, jej wsparcie oraz dodawanie otuchy. W końcu dotarli do obozu, z którego zapasów wcale nie zamierzał korzystać. Miał swoje w razie potrzeby i to musiało mu wystarczyć. Hanato zostawiła bohatera, przekazując mu ostatnie instrukcje i wskazując kierunek, w który powinien się udać. Podziękował jej za dotychczasową pomoc.
- Dziękuję, Hanato-sama. - uśmiechnął się do niej, po czym zaczął zmierzać na północ. - Proszę wracać bezpiecznie i odpocząć.
Ich kroki odbijały się echem między spróchniałymi drzewami, a gdy jedne z nich na chwilę przystanęły, drugie również ustały. Daichi odwrócił się za siebie i ujrzał kobietę wpatrującą się w niego z wdzięcznością.
- Nie ma za co, naprawdę. Taka moja rola. - odwzajemnił czułe słowa. - Proszę na siebie uważać i do zobaczenia. - dodał jeszcze i odwrócił się.
Teraz nie miał zamiaru zawracać. Nie miał też zamiaru podróżować szybko. Szedł umiarkowanym tempem, chcąc mieć jak najlepszy wgląd na okolicę. Nie chciał przyspieszyć, bo zaburzyłoby to jego zdolność odbierania bodźców, a nie chciał pominąć niczego. W takich okolicznościach liczyła się każda sekunda, każda złamana gałązka, każdy najmniejszy szmer. Musiał uważać, dlatego zachowywał szczególną ostrożność i skoncentrował swój słuch oraz wzrok tak mocno, jak tylko potrafił. Wypatrywał chatki, ale też wszystkiego innego, co mogłoby zwrócić jego uwagę. Gaichi na razie spał, ale wystarczył jeden impuls, by go obudzić. Napięcie rosło.

Przejdź do posta

autor: Daichi: 28 wrz 2025, o 13:38; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Rozmowa przy barze, choć aktywny udział w niej brały może trzy osoby, zdradziła Daichiemu wiele nowych informacji, dzięki czemu nie musiał po drodze domyślać się niepotrzebnie faktów i potencjalnych wydarzeń. Napięcie między Hanato i Kanato było narastające, ale widać było, że te dwie znają się nie od dziś i bez problemu zażegnają wszelkie konflikty między sobą. Tutaj nie było wprawdzie mowy o konflikcie, ale najwidoczniej jedna z nich nie chciała, by druga zdradziła obcej osobie wszystkich informacji o ich życiu i przeszłości. W końcu jednak sama opowiedziała historię swojej siostry, zdradzając, że za całą sprawą stoi jakiś Yokai.
- Yokai? - zdziwił się. - Tutaj?
Dawno o żadnym nie słyszał, natomiast wiedział, że po tej stronie kontynentu były one bytem nieznanym. Czyżby przełamanie Muru wiązało się z tym, że nie tylko ludzie północy przedostali się na kontynent? Może towarzyszyło temu również wydostanie się yokaiów i ich rozprzestrzenienie właśnie tutaj, gdzie wcześniej ich nie było? Mogło tak być, dlatego właśnie okoliczni mieszkańcy nie mieli pojęcia o tym, jak sobie z nimi radzić. On też jeszcze nie wiedział, z czym będzie miał do czynienia, ale wiedział, że być może będzie w stanie sobie z tym poradzić.
- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by wam pomóc. - wymusił nawet niewielki uśmiech, po czym zwrócił się szeptem do Hanato, odpowiadając na jej słowa. - Prowadź.
Był gotowy. Choć Soma nie miał w tej kwestii doświadczenia - on w ogóle nie miał w sumie zbyt dużego doświadczenia - to nie zamierzał się poddawać. Towarzyszyła mu ciągła chęć pomocy potrzebującym i jeżeli w grę wchodziło ratowanie ludzkich istnień, on zamierzał się podjąć wyzwania. Nie był silny, nie władał potężnymi technikami, ale znał podstawy i zamierzał je wykorzystać, by pomóc cywilom zamieszkującym te okolice. Dlatego właśnie gotów był na wejście do lasu i poznanie prawdziwych intencji mitycznej istoty. Sam, rzecz jasna, nie zamierzał prosić nikogo innego o pomoc, dla względów bezpieczeństwa.

Przejdź do posta

autor: Daichi: 24 wrz 2025, o 13:46; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Noc spędzona w zupełnie nowym miejscu, choć nie była dla Daichiego czymś nowym, minęła mu stosunkowo szybko. Nie miał problemu z zaśnięciem, ale gdzieś z tyłu głowy cały czas czuł dręczący go niepokój wymieszany z niepewnością, dlatego właśnie nocną wartę pełnił Gaichi. Bliźniacy wymienili się myślami, po czym jeden z nich oddał się w objęcia Morfeusza, a drugi wybudził się, by w razie czego czuwać nad ciałem i bezpieczeństwem obojga. Całe szczęście obawy okazały się niesłuszne, nastał ranek. Gaichi z powrotem udał się do snu, by regenerować siły, natomiast ten, który zazwyczaj sterował, podniósł się, ubrał i udał do toalety. Czekało na niego pyszne śniadanie, przy którym bohater skorzystał z okazji, by zadać panu Takamaru jeszcze kilka pytań oraz podziękować mu za gościnę. Uty nie było w domu, ponieważ - jak się dowiedział - co rano chodziła w to samo miejsce, w którym kiedyś zrywała zioła z mamą, gdy ta jeszcze żyła. Jej też będzie musiał podziękować, bo to ona przygotowała posiłek, zrobi to przy najbliższej możliwej okazji. Opuścił przyjemne gospodarstwo i udał się w głąb osady.
Mijał mieszkańców, którzy spoglądali na niego tym dziwnym wzrokiem, który znał aż za dobrze. Nie chciał konfrontacji, dlatego chował się w cieniu tak często, jak było to możliwe, niespecjalnie unikał kontaktu wzrokowego, choć nie zamierzał go też specjalnie wymuszać. Po niedługim czasie dotarł do karczmy, w której zawsze rano spotykać mieli się łowczy przed wyruszeniem na polowanie. To właśnie tam spotkać miał Hanato, która mogła mu pomóc, przekazując potrzebne informacje na temat okolicznych lasów. W środku może nie było tłoczno, ale kilka sylwetek siedziało przy losowo rozstawionych stolikach. Większość była przy barze, za którym stała groźnie wyglądająca kobieta, albo pracownica, albo właścicielka całego przybytku. Nieopodal niej, na jednym z wysokich krzeseł ustawionych właśnie przy barze, siedziała ładna, młoda kobieta. Gdy Soma zbliżył się do nich, od razu zwróciła się do niego. Rozpoznała go zapewne po wizerunku lub drugiej głowie, która zwisała mu z tyłu.
- Tak, zgadza się. - odpowiedział miłym tonem. - Jestem Daichi Soma i przybyłem tutaj w imieniu Atarashi, by wam pomóc. - oczywiście kobitka za barem musiała dodać coś od siebie. Poprosiła Daichiego, a raczej zagroziła mu, że ma pilnować Hanato. Chłopiec odpowiedział jej od razu, na chwilę się kłaniając. - Oczywiście, proszę pani. Zrobię wszystko, co w mojej mocy.
Wtedy Hanato zapytała go o plan. Plan działania przy takiej operacji? Ciężko mówić o planie, nie znając nawet szczegółów. To właśnie dlatego najpierw shinobi musiał ustalić pewne kwestie i wyciągnąć od łowców jak najwięcej informacji. Na ich podstawie będzie w stanie określić potencjalny plan działania.
- Na początek chciałbym powiedzieć, że przesyła mnie Kenpachi. Prosił, żeby cię pozdrowić, Hanato-san. - nie zapomniał o tak istotnej kwestii. - A jeśli chodzi o plan, najpierw potrzebuję wiedzieć parę rzeczy, mam nadzieję, że mi pomożecie. Po pierwsze - czy wiemy, z czym mamy do czynienia? Od pana Takamaru słyszałem o różnych legendach, ale może wy macie inne informacje, nieco bardziej konkretne? Czy widzieliście zagrożenie? - zaczął pytać, ale na tym nie zamierzał poprzestać. - Którędy powinienem wejść do lasu i gdzie powinienem się udać? Na co powinienem się przygotować? - to też nie było wszystko. - I czy jest możliwość, byście dzisiaj odpuścili sobie polowanie? Do lasu chciałbym się udać sam. Będę się czuł pewniej, gdy nie będę musiał przejmować się waszym bezpieczeństwem, a o moje nie musicie się martwić, bo ja sobie na pewno poradzę.

Przejdź do posta

autor: Daichi: 22 wrz 2025, o 17:53; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Historia rozbitej rodziny wywołała w Daichim nie tylko wzruszenie, ale również zaciekawienie. Który shinobi nie byłby zaintrygowany po usłyszeniu opowieści, w której jakaś pani domu nagle znika w zupełnie losowych, nieznanych nikomu okolicznościach? Kobieta zdrowa, która wiodła spokojne życie u boku kochającego męża i dorastającej córki, nagle wychodzi do lasu i wszelkie ślady po niej znikają. Chyba każdemu powinno się to wydawać podejrzane. Nie zostawiła żadnego listu, żadnej wiadomości, ale nawet, jeśli chciałaby odejść, z pewnością dałoby się znaleźć jakieś ślady. A rzekomo po niej nie dało się znaleźć niczego.
- Rozumiem. - skomentował, gdy usłyszał już wszystko. - Doceniam pana szczerość, Takamaru-sama i bardzo współczuję tego, co się stało.
Tylko tyle. Nie zamierzał mówić już nic więcej na ten temat, ponieważ nie chciał wywoływać smutku ani w nim, ani w małej dziewczynce. Widział reakcję Uty, widział reakcję jej ojca. Chociaż minęły dwa lata, cała sprawa była dla nich stosunkowo świeża i wspominanie o niej było jak rozdrapywanie rany, która nie zdążyła się jeszcze dobrze zagoić. Soma był osobą empatyczną i dlatego podjął się zupełnie innej kwestii, a mianowicie córki urzędnika, do której miał się zgłosić. Jak się okazało, była jedną z łowczyń w osadzie.
- Ahh, to by się zgadzało. W takim razie udam się jutro bezpośrednio do niej. - stwierdził, wysłuchując szczegółów. - Czy może mi pan powiedzieć, gdzie mieszka? Lub gdzie ją znajdę jutro rano?
Gdy miał pewność, że dowiedział się wszystkiego, mógł udać się do specjalnie przygotowanej dla niego izby, gdzie czekało na niego wygodne posłanie. Zdjął ubrania, zostając w bieliźnie, po czym położył się do spania i zamknął oczy. Nim się zorientował, padł wymęczony, ale jego brat bliźniak przebudził się i przejął panowanie nad ciałem. Choć Daichi spał słodko, Gaichi leżał i z zamkniętymi oczami kontrolował ciało. Udawał, że śpi, choć tak naprawdę czuwał i nasłuchiwał, ani trochę nie ufając obcym dookoła. Znajdował się w nowym miejscu, przy lesie, wokół którego krążyły różne historie, dlatego właśnie był czujny i na wszelki wypadek pozostał przytomny. A ponieważ jego brat mógł się zdrzemnąć i on sam spał ostatnio długo, mógł się wykazać i pilnować okolicy przez noc. Przezorny zawsze ubezpieczony.
Następnego dnia, rano, bohater zamierzał udać się do miejsca wskazanego przez Takamaru - miejsca, w którym znaleźć mógłby Hanato. W nieznanej osadzie na pewno ciężko byłoby mu kogokolwiek odnaleźć, ale nawet z niewielką pomocą byłby w stanie przyspieszyć cały proces. Jeśli ktoś przygotowałby dla niego śniadanie, chętnie by z niego skorzystał, by nabrać sił. Skorzystałby też z porannej toalety, oczywiście ubierając się na samym początku. Wyspany, pełny sił i najedzony ruszyłby dalej, by kontynuować wykonywanie zlecenia.

Przejdź do posta

autor: Daichi: 16 wrz 2025, o 13:06; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Mroczny las mógł wzbudzić w bohaterze wiele negatywnych emocji, ale tą, która przejawiała się najmocniej, było najzwyczajniej w świecie przerażenie. Chociaż był ninją i z góry było założone, że musiał być odważny, to jednak coś nakazywało mu trzymać się jak najdalej od tych porośniętych gęstymi drzewami i usnutymi mroczną aurą terenów. Nie bał się o siebie, nie bał się o własne bezpieczeństwo, bał się tajemniczych i niezbadanych zjawisk, które mógł tam spotkać. Bał się, że nie będzie w stanie sobie z nimi poradzić, a w konsekwencji nie będzie w stanie pomóc innym. To była dla niego najgorsza z możliwych ewentualności. Na szczęście tego wieczoru nie będzie musiał się o to martwić. Minęli las, a jasne światła pochodni oświetliły im drogę aż do samej osady.
Była ona niewielka, ale z pewnością przytulna i zadbana. Tutejsi mieszkańcy są na pewno pracowici i sumienni, przykuwają dużą wagę zarówno do wygody, jak i estetyki. Dojechali do niemałej posiadłości, gdy pan Takamaru przekazał Daichiemu przyjemną nowinę o tym, że może zatrzymać się u nich. Zważywszy na porę była to naprawdę wspaniała informacja, z grzeczności bohater nie mógł odmówić, chociaż jego pierwotne założenie było przecież inne. O Hanato może w sumie zapytać później, najpierw trzeba było odpocząć i oddać się relaksowi, który przygotowali dla niego tutejsi.
- Dziękuję, Takamaru-sama, to bardzo miłe z waszej strony. - uśmiechnął się do niego, ale także do małej córki, która gdzieś tam błądziła między wyższymi od siebie sylwetkami.
Dom był ładny, schludny, a przede wszystkim ciepły, co wprawiło chłopaka w błogi nastrój. Napój, który podarowała mu Uta był słodki, choć dało się w nim wyczuć delikatną, kwaśną nutę, która przełamywała smak. Izba sama w sobie była przytulna, a kiedy gość usiadł przy stole wraz z domownikami, dostał kolejną propozycję, z której już zrezygnował.
- Nie chcę nadużywać pana gościnności, Takamaru-sama. Wystarczy mi po prostu futton z dachem nad głową i nic poza tym. Jutro z samego rana będę gotowy do wyruszenia w leśne gęstwiny i będzie lepiej, jeśli zrobię to sam. Dodatkowe towarzystwo może być jedynie przeszkodą przy wykonywaniu tego typu zadania.
Nie dość, że musiałby badać tajemniczą sprawę, to jeszcze musiałby przejmować się bezpieczeństwem cywila, co znacząco utrudniałoby całą sprawę. Musiał odmówić towarzystwa tak samo, jak kąpieli w nagrzanej bali i choć obie te opcje brzmiały naprawdę fajnie, to jednak należało z nich zrezygnować. To nie wymagało nawet zastanowienia, ta kwestia była akurat oczywista. Dopijając pyszny napar Soma rozejrzał się po pomieszczeniu i rzucił pytanie, które w pierwszej chwili mogło wydawać się niegrzeczne. Na szczęście jego rozmówca poprzedził ten temat chwilę wcześniej.
- Czy mogę spytać, co stało się z pana żoną? Umarła z powodu choroby, coś jej dolegało? - był gotów do wysłuchania historii, a po wszystkim zadał jeszcze jedno pytanie. - Panie Takamaru, chciałbym spytać o jeszcze jedną rzecz. Gdy przydzielono mi tę misję, poproszono mnie o zgłoszenie się do kobiety o imieniu Hanato. Czy wie pan, gdzie ją znajdę?

Przejdź do posta

autor: Daichi: 13 wrz 2025, o 12:31; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Prowadzący karawaną mężczyzna słusznie zwrócił uwagę na to, że wraz ze zmianą otoczenia zmieniła się również atmosfera. Powietrze było gęste od wilgoci, ciężkie, a aura mroku zataczała koła między bujnymi drzewami. Akompaniament wycia wilków dodawał scenerii strasznego klimatu, wywołując ciarki na karku Daichiego. Bohater przywykł do wykonywania misji w niecodziennych lokalizacjach, a niosące postrach lasy wcale nie były dla niego czymś nowym, aczkolwiek ta otoczka połączona z opowieścią Takamaru wyzwoliły u niego zupełnie nowe odczucia. Przerażenie nadmiernie mieszało się z ekscytacją, a burza tych emocji sprawiała, że nie mógł wytrzymać z wrażenia, jego noga sama tuptała z miejsca na miejsce, jakby miał problem z opanowaniem własnego organizmu.
- Ma pan rację, coś ewidentnie wisi w powietrzu. - odpowiedział mu, cały czas bacznie się rozglądając. Kiedy padło następne pytanie, na chwilę zastygł, po czym wydukał z siebie tylko parę słów. - To zależy. Co ma pan na myśli?
Decyzja o tym, czy zrezygnuje, czy też zostanie, uzależniona była od wielu czynników. Nie mógł postępować pochopnie, dlatego wstrzymał się z osądem do chwili, w której mężczyzna opowiedział mu całą historię. Historię, która - jak sam wspomniał - była legendą przekazywaną z pokolenia na pokolenie wśród mieszkańców ich osady. Dotyczyła ona rzekomo kobiety tak pięknej, że wieśniacy bili się o jej względy. Miała mieszkać w lesie i zbierać owce z ich pastwisk, ale jej intencje nie zostały w stu procentach przedstawione. Podobno była wiedźmą i głosiła, że kiedy powstanie bestia, czymkolwiek by ona nie była, lasy spowije aura zepsucia i śmierci. Miała to być rzekomo kara za pychę wieśniaków. Soma nie miał pojęcia, z czym może mieć do czynienia, a wszystko to brzmiało jak opowieść z palca wyssana kilkuletniemu dziecku, ale nie miał zamiaru się wycofywać.
- Obiecałem, że państwu pomogę i dotrzymam danego słowa. - wydał własny werdykt, a kiedy mała dziewczynka siedząca u boku ojca odezwała się, uśmiechnął się do niej na chwilę i skinął głową. - Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by wam pomóc.
I chociaż właśnie tymi słowami dał im światełko nadziei, to w jego głowie toczyła się istna batalia myśli i rozważań. Bo jeśli chociaż część z usłyszanej bajki była prawdą, to możliwe, że będzie miał przed sobą byt, z którym sam sobie nie poradzi. Słyszał o istotach, które nawet nie miały cielesnej formy i choć dało się je pokonać wedle jakichś starodawnych obrzędów, to on nie znał odpowiednich procedur. Nie wiedziałby, jak poradzić sobie z czymś znacznie przewyższającym jego umiejętności, w końcu był zwykłym Doko, który całkiem niedawno rozpoczął swoją przygodę ninja.
Gdy bohater nieco się wyciszył i uspokoił wewnętrzne głosy, coś sobie postanowił. W sytuacji zagrożenia po prostu wezwie wsparcie. Nie jest pępkiem świata i nigdy się za takiego nie uważał. Nie jest też bohaterem na dużą skalę, jest początkującym shinobim działającym dla dobra ogółu, ale jego zdolności są jeszcze na etapie raczkowania. Może pomóc ze zgrają bandytów, może uratować kotka z drzewa i przenieść beczki z towarem, może też dostarczyć próbki ziół z okolicznych osad, ale czy poradzi sobie z legendą?

Przejdź do posta

autor: Daichi: 10 wrz 2025, o 10:47; Forum: Atarashi; Temat: Lasy Atarashi; Odpowiedzi: 61; Odsłony: 5664

Re: Lasy Atarashi

Z: Wietrzne Równiny, Atarashi, Atarashi (Miasto Rodów Soma, Orochi i Mateki), Siedziba Władzy

Tak się trafiło, że mężczyzna, do którego zgłosił się Daichi, był przewodnikiem karawany. Tej samej, z którą miał podróżować do osady na północy. Los mu sprzyjał, dlatego od razu po przedstawieniu się i ustaleniu wspólnej wersji zapakowali się na wóz i ruszyli w drogę. Początkowo nie rozmawiali, potem zaczęli poruszać przyziemne tematy, by na końcu przejść do konkretów. Zanim jednak do tego doszło, Soma dowiedział się wiele o mężczyźnie i jego córce, o ich zwyczajach, miejscu zamieszkania, o ich ulubionych rzeczach i życiu codziennym. Dziewczynka była sceptycznie nastawiona do nowoprzybyłego, ale co chwila zerkała na niego, chcąc przełamać barierę. Nastolatek rzeczywiście wyglądał niecodziennie, dlatego nie ma się co dziwić temu, że mała była wycofana. Chłopak był szczupły, miał bladą cerę, dużo tatuaży, a przede wszystkim posiadał dwie głowy. Odznaczał się wyjątkowym wyglądem i wyróżniał się na tle pozostałych, dlatego często wzbudzał w cywilach mieszane uczucia - od przerażenia do obrzydzenia.
- Zawsze podchodzę poważnie do wszystkich przydzielonych mi zadań, proszę pana. - odpowiedział mu i choć mogło to zabrzmieć trochę niegrzecznie, to wcale tak brzmieć nie miało.
Na świecie jest dużo ludzi i dużo różnych osobowości, ale akurat Daichi był tym typem, który poważnie podchodził nie tylko do misji, ale też do wielu innych kwestii. Traktował pracę priorytetowo, kierując się własnymi wartościami, przede wszystkim dobrem społeczności i bezpieczeństwem bezbronnych mieszkańców. Na razie wykonywał niskopoziomowe zlecenia, ale nawet w ich przypadku skupiał się na niesieniu pomocy i na tym, by każdy był zadowolony. Nie mógł pozwolić sobie na niepowodzenie, ponieważ tworzył dopiero swoją własną markę i chciał zadbać o dobre imię.
Las, na terenie którego się znaleźli, był okropny. W powietrzu unosiła się wilgoć i smród mokrej sierści, między drzewami odbijały się echa wycia wilków, a w najciemniejszych zakamarkach mieniły się ślepia zwierząt gotowych do ataku. Prowadzący karawaną mężczyzna rozpalił pochodnię, a jej światło odsłaniało drogę na kilka metrów przed nimi. Chociaż warunki nie były tragiczne, nie były też takie sprzyjające, a już na pewno przyprawiały o dreszcze. Pan Takamaru uchylił rąbek tajemnicy i powiedział co nie co o przestrzeni, na którą wjechali.
- Czy choroby zwierząt też są wywołane przypadłością, w sprawie której zostałem tutaj wezwany? Czy to zupełnie inna sprawa? - spytaj, rozglądając się uważnie dookoła.
Musiał mieć oczy z tyłu głowy i choć mógł to zrobić dosłownie, na razie zrobił to tylko w przenośni. Z uwagą obserwował otoczenie, by nie dać się zaskoczyć jakiejś niespodziewanej sytuacji. Choć nie przepadał za tego typu warunkami, to był przyzwyczajony do pracy w nich i nie rozpraszał się niczym innym. Z kolei słowa Takamaru dały mu trochę do myślenia i bohater zaczął się zastanawiać, czy ataki bestii i chore zwierzęta nie są ze sobą powiązane. Warto było wziąć to pod uwagę, ale na razie nie trzeba było nadinterpretować. Póki co należało skupić się na bezpieczeństwie karawany podczas przeprawy do wioski.

Przejdź do posta

autor: Daichi: 8 wrz 2025, o 13:08; Forum: Atarashi (Miasto Rodów Soma, Orochi i Mateki); Temat: Siedziba Władzy; Odpowiedzi: 39; Odsłony: 4632

Re: Siedziba Władzy

Zdawać by się mogło, że w tej jednej, krótkiej chwili nastawienie starca zmieniło się. Szczegółowo przedstawił Daichiemu wszystkie niezbędne informacje dotyczące zlecenia, którego się podejmował. Ciężko stwierdzić, czy spoważniał przez to, że chwilę wcześniej wypowiedział się nieprzychylnie o młodych Doko z Atarashi, czy może dlatego, że wspominał własną rodzinę. Dla młodego shinobiego liczyło się to, że przeszedł do konkretów i zaczął rzeczowo przekazywać mu wszystkie niezbędne zapiski z dokumentu, który trzymał w rękach. Zlecenie miało się zacząć od udania się do północnej bramy, gdzie na młodzieńca czekać będzie karawana, która przetransportuje go do odpowiedniej lokacji.
- Oczywiście, panie Kenpachi. Przekażę pozdrowienia pana córce Hanato, kiedy tylko ją spotkam. - zapewnił mężczyznę, serdecznie się do niego uśmiechając, po czym opuścił budynek siedziby władzy.
Chłopak już wcześniej przygotował się do ewentualnej podróży. W domu wziął prysznic i zjadł syte śniadanie, później zrobił zakupy w sklepie z wyposażeniem, także w tym konkretnym momencie od razu mógł udać się w wyznaczone miejsce. Przy bramie zauważył kilka wozów, skierował swoje kroki do najbliższego z nich. Stał przy nim mężczyzna ubrany w białą szatę, przy którego nogach kręciła się mała dziewczynka z włosami splecionymi w nierówne warkoczyki.
- Dzień dobry. Nazywam się Daichi Soma i zostałem wytypowany, by towarzyszyć państwu w drodze do osady. Mam pomóc z zagrożeniem, które dotyka was od jakiegoś czasu. - ukłonił się nisko, zachowując cały czas pokerową minę.
Nie musiał mówić chyba nic więcej, bo powinni się go spodziewać. Nie zamierzał też kierować się nigdzie bez zaproszenia, dlatego wsiadł na wóz dopiero wtedy, gdy ktoś go zaakceptował i zaprosił. Ostrożnie podchodził do nieznanych mu ludzi i chociażby po poprzednim zleceniu nauczył się, że na każdym kroku należy zachowywać ostrożność. Nie chciał się wychylać i niepotrzebnie mądrzyć. On miał czas, nie musiał się przecież spieszyć, uprzejmość liczyła się teraz najbardziej. Dlatego właśnie stał cierpliwie i czekał na odpowiedź mężczyzny, do którego się zgłosił, bądź innej osoby odpowiedzialnej za zarządzanie przeprawą.

Przejdź do posta

autor: Daichi: 6 wrz 2025, o 18:41; Forum: Atarashi (Miasto Rodów Soma, Orochi i Mateki); Temat: Siedziba Władzy; Odpowiedzi: 39; Odsłony: 4632

Re: Siedziba Władzy

Po przywitaniu się, zdaniu raportu z poprzedniej misji oraz wykazaniu dalszej chęci zarobku i prośbie o przypisanie następnego zadania, Daichi został skierowany do starca, który zająć się miał jego osobą. Po ponownym wyjaśnieniu wszystkiego i pierwszych momentach rozmowy zdał sobie sprawę z tego, że ma do czynienia z osobą albo mało kompetentną, albo zmęczoną już życiem, a przynajmniej pracą. Starzec błądził między stosami dokumentów, szukając tych konkretnych, a jego pamięć szwankowała i zostawiała wiele do życzenia. No nic, najwidoczniej takie osoby wciąż potrzebne były w miejscach tak strategicznych, a ich praca cały czas była potrzebna. Budziło to wiele wątpliwości, ale coś musiało być na rzeczy, musiał być jakiś ważny powód tego, że cały czas robił to, co robił, inaczej zostałby wysłany na emeryturę. Mniejsza o to, członek rodu Soma nie zjawił się tutaj przecież po to, by oceniać takie rzeczy, miał ściśle określony cel, którego powinien się trzymać. Misja. Została mu przedstawiona powtarzająca się sytuacja dotycząca pastwisk w północnej części osady. Rzekomo jakieś zwierzę masakrowało zwierzęta i zostawiało po sobie ślady, niestety nikt nie był w stanie rozwiązać sprawy i uchronić biednych żyjątek przed atakami. Ninja doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak istotna dla Atarashi była hodowla zwierząt. Mieszkańcy osiedleni na nowych terenach potrzebowali żywności, a to było jedno z kluczowych jej źródeł. Najlepsze, najbardziej wydajne i najbardziej opłacalne. Dlatego właśnie za wszelką cenę trzeba było bronić tego źródła.
- Oczywiście, że biorę tę robotę. - powtórzył po nim entuzjastycznym głosem. - Gdzie powinienem się udać i do kogo powinienem się zgłosić? Co muszę wiedzieć?
Mężczyzna obiecał, że przekaże mu wszystkie szczegóły, ale on też miał świadomość tego, z kim miał do czynienia. Musiał dopytywać o niektóre kwestie, by uzyskać wszystkie niezbędne informacje, inaczej nawet nie wiedziałby, skąd zacząć. Miał nadzieję, że nikt nie będzie go pospieszał i spławiał, ponieważ zauważył wzmożony ruch w siedzibie tego dnia. Coraz więcej osób błądziło po korytarzach, a drzwi raz po raz otwierały się i zamykały, co chwila przepuszczając w tę i we w tę inne osoby. Jedni przychodzili po nowe zadania, inni składali raporty z tych już wykonanych, natomiast cywile załatwiały sprawy administracyjne i uzyskiwali informacje. Byli też tacy, którzy przychodzili do budynku wyłącznie po to, żeby w nim przebywać, bo takie po prostu mieli hobby, ale ten precedens już znamy.

Przejdź do posta

autor: Daichi: 4 wrz 2025, o 10:56; Forum: Atarashi (Miasto Rodów Soma, Orochi i Mateki); Temat: Siedziba Władzy; Odpowiedzi: 39; Odsłony: 4632

Re: Siedziba Władzy

Z: Wietrzne Równiny, Atarashi, Atarashi (Miasto Rodów Soma, Orochi i Mateki), Sklep z Wyposażeniem

Młody Soma przemierzał uliczki Atarashi z uśmiechem na twarzy. Cieszył go widok na stale osiedlonych już rodzin, widok radosnych dzieci biegających między straganami, a także miasto tętniące życiem. Miasto, które jeszcze do niedawna nazywało się inaczej, a zamieszkująca je społeczność była zgoła inna. Do działania motywował go również sukces z ostatnich misji, które wykonał, a przede wszystkim zlecenie od aptekarza, w trakcie którego poznał wiele nowych ludzi i sporo się nauczył. Nauka to potęgi klucz, a on zdobytą wiedzę chciał wykorzystywać do niesienia pomocy innym. Choć jego aktualne umiejętności medyczne były podstawowe i dotyczyły głównie pierwszej pomocy, a wykonywane przez niego lekarstwa były powszechne i opierały się o podręcznikową wiedzę, to jednak każdy najdrobniejszy szczegół, każde najmniejsze "dziękuję" napawały go optymizmem i skłaniały do ciągłego doskonalenia się.
Jednym z aspektów koniecznych do rozwoju było zdobywanie doświadczenia - czy to na misjach, czy też w walkach. Daichiemu doświadczenia brakowało, dlatego musiał je bezustannie zdobywać. Dlatego właśnie po udanych zakupach i posegregowaniu swojego ekwipunku chłopak udał się do Siedziby Władzy, do dużego budynku umiejscowionego w centralnej części osady. Niestety nie udało mu się dostrzec pani, która obsługiwała go ostatnio, dlatego wybrał innego pracownika placówki. Najpierw skierował się do miejsca, które przypisane było do jego rodu, a potem zorientował się, przy którym stanowisku przydzielają zadania i udał się właśnie tam.
- Dzień dobry, nazywam się Daichi Soma. - na początek przedstawił się, a potem przedstawił raport ze zlecenia wykonywanego dla aptekarza Ichirō Saitō. Upewnił się, że wspomniał o każdym szczególe i potwierdził odbiór wynagrodzenia. Pracownik dostał już informację od zleceniodawcy o sukcesie bohatera, ale zawód zobowiązywał go mimo wszystko do złożenia samodzielnego raportu. - Chciałbym prosić o oddelegowanie do następnej misji, tym razem o zwiększonym poziomie trudności. Chciałbym podjąć się czegoś o wyższej randze.
Mówił z przekonaniem i z pewną dozą pewności siebie na twarzy. Zdawać by się mogło, że jego bliźniak przejął panowanie nad ciałem, gdyż to on był bardziej zuchwały i pewny siebie, to Daichi z ich dwójki był tym skromnym i wycofanym bratem. Mimo wszystko pozory mogły mylić, bo to on kierował, on mówił i te słowa płynęły właśnie od niego. Nie budził Gaichiego, najzwyczajniej w świecie zdobył się na odwagę, by zacząć wychodzić ze swojej skorupy i powoli przełamywać niektóre bariery. Nie ma drogi na skróty.

Przejdź do posta

autor: Daichi: 4 wrz 2025, o 00:40; Forum: Bank; Temat: Daichi Soma - Bank; Odpowiedzi: 4; Odsłony: 768

Re: Daichi Soma - Bank

Przejdź do posta

Znaleziono 53 wyniki

1
2
3
4
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane