Porzutkę poproszę.

Noboru zaczął przechadzać się między tkaninami, z miną wskazującą na poszukiwanie czegoś konkretnego, chociaż zatrzymał się na moment przy kimonach. Czy czasem jedna z osób, które również narzekały na znikające towary nie sprzedawała właśnie kimon? Chociaż te z drugiej strony jednak ciężej byłoby sprzedawać z drugiej ręki... wzornictwo najczęściej było wystarczająco charakterystyczne, żeby łatwo dało się rozpoznać krawca. Trzeba by być wyjątkowo nieumiejętnym, albo wyjątkowo bezczelnym, by sprzedawać kradzione kimona. Co innego półprodukty pokroju futer, to łatwo było ukryć. Dlatego on sam jeszcze w Ryuzaku dbał o to, żeby oznaczać swoje produkty pieczęciami, które pozwalały na łatwą identyfikację.

Być może czasami w ten sposób oznaczał też produkty podprowadzone innym, mniej sprytnym kupcom, ale cóż - ich strata. Będzie musiał poszukać jakichś lokalnych speców od Fuinjutsu, ewentualnie samemu podszkolić się w tej sztuce.

Słysząc głos sprzedawczyni, odwrócił ku niej głowę i uśmiechnął się, uprzejmie skłaniając.

- Ach, proszę wybaczyć, szanowna pani - widzę, że przeglądając ozdoby na półkach, przeoczyłem największą ozdobę tego sklepu. - rzucił głosem ociekającym niemal słodyczą, po czym zbliżył się do niej. - Widzi pani, wybieram się niedługo w góry na północy i potrzebuję stosownego odzienia, te tutaj łachmany zupełnie mi się tam nie przydadzą. Zszedłem już targ, ale tamtejsi kupcy nie mieli niczego, co by mnie zadowoliło - tylko jakieś pożałowania godne produkty podłej jakości. Polecono mi natomiast pani przybytek jako o wiele bardziej wysublimowany i dbający o jakość, jak i o klienta. Widzę, że wiele pani towaru w istocie zgadza się z tym, co słyszałem - potrzebuję jednak raczej czegoś cieplejszego. Może ma pani jakieś futra i mogłaby mi pani polecić produkt stosowny na taką wyprawę? -