Mi też najbliżej do takiego rozwiązania, ewentualnie na misjach S wprowadzić z góry skalowanie, gdzie będzie minimalna pula PH + procent PH osoby, która idzie na jakąś wyprawę, wtedy też najmocniejsze postaci odczują wyzwanie.


Co do ram kampanii i eventów fabularnych myślę, że narzucanie odgórnych ram mija się z celem. Prowadzący mają za zadanie przeprowadzić nas przez event w wybrany przez nich sposób, więc jeśli ktoś pójdzie na kampanię o poziomie trudności odpowiadającym S musi się liczyć z tym, że mająć 3000 PH dostanie łomot, ale podobnie może być z kimś kto ma 8000 PH. Robienie wszystkiego pod linijkę zwłaszcza w eventach to jest psucie sobie zabawy wg mnie.

Chciałbym zaproponować coś troszkę innego w temacie misji/wypraw o „coś”. Jednak zanim o tym to chciałbym zwrócić uwagę na dwie wg mnie ważne kwestie.

Misja E nie powinna mieć miejsca, zbędny zapychacz, który dodaje dodatkowych cyferek i współczynników do awansów itp.

Misja D powinna być podstawową misją dla każdego, bez zagrożeń, bez strachu, może z jakimś małym obtarciem czy podbitym okiem, to tutaj mamy się uczyć i na niej mamy się uczyć zarówno jako gracz jak i nasza postać. To od misji C zaczyna się zagrożenie i trudności. Misje D/C to była podstawa w świecie Naruto i tak powinno wg mnie zostać.

Utrudniajmy misje, ale te wyższe, podstawowe misje bez celu” spróbowałbym, aby były takie jak zostały przedstawione powyżej, natomiast wszystkie „o coś” niech dostaną współczynnik przeciwnika względem siły postaci, która idzie na takie zadanie.

Np wyprawa B po „coś”, 2500 PH + x% PH postaci, to sprawi, że te misje zawsze będą miały „jakiś” poziom trudności i zależnie od poziomu misji/wyprawy ten współczynnik byłby większy lub mniejszy.




Podsumowując, twierdzę, że rozwój i łatwiejszy dostęp do kolejnych poziomów misji jest bardziej zachęcający dla nowych graczy, co zbuduje więź zarówno z postacią jak i ze społecznością. Jednak dla osób, które grinduja od jakiegoś czasu misje ze współczynnikiem PH sprawią, że to nie będzie spacer po łączce

Ród Uchiha od zarania dziejów uwielbiał rozdrapywać rany, zwłaszcza własne lub najbliższych. Brakowało jednak daty, szczególnej i wyjątkowej, aby mogła jednocześnie łączyć i dzielić pobratymców, ale nastał w końcu ten wielki dzień - porażka w Kotei. Utrata twarzy, władzy, gruntu, wartości i wszystkiego co możliwe. Zaczęło się niewinnie, raz w miesiącu spotkania w małym gronie, gdzie wspominało się z bólem serca i wewnętrzym rozgoryczeniem poległych, jednak z czasem upamiętnienie daty porażki przestało być świętowane co miesiąc, zaczęło być dorocznym wydarzeniem, pozoranckim wydarzeniem. Za dnia, wspomnienia, patetyczne mowy, wymachiwanie pięściami w kierunku, z którego przyszli dzicy, jednak wieczorem. Przy rodzinnym stole, częsciowo z bliższymi znajomymi wspomnienia zamieniały się w pijackie awantury oraz wzajemne oskarżenia. Czasem świętowanie trwało więcej niż jeden dzień. Nastolatkowie szyderczo ten czas w roku nazwali "te dni" , bo tak jak raz w miesiącu mamie i siostrze musieli schodzić z oczu i im nie dokuczać, to raz do roku musieli też unikać wieczorem wszystkich podpitych członków rodziny.



_______________________________________
Odbieram PH i Ryo, dziękuję