Shinobi War PBF Naruto

Skupione spojrzenie Airena dostrzegło, że mężczyzna odpływa gdzieś myślami nawet mimo bólu. Coraz bardziej wyglądał na przejętego czymś, niż rzeczywiście rannego, pozbawionego pełnej świadomości. Młodzieniec dostrzegł też, że Makoto trzymał swoją drobną córeczkę za jej równie drobną dłoń i jedynie uśmiechnął się delikatnie pod nosem. Doskonale znał impuls bólu jaki towarzyszył nastawieniu zwichniętej kończyny, więc spodziewał się, że biedna Misaki zaraz poczuje ułamek cierpienia swego "pana ojca". Moment później, prawdopodobnie, kupiec został otrzeźwiony poprzez zapowiedziany ból. Zniósł to całkiem dobrze, chociaż Airen nie dał mu nic, aby zacisnął to w zębach. Nie krzyknął, nie rzucił ciałem, a jedynie jęknął i warczał, starając się wyrównać oddech, by dać sobie ulgę.
Zielona chakra zaświeciła, a Makoto postanowił się odezwać. Technika Iryojutsu przynosiła ukojenie, zatem nie musiał już cierpieć, mógł się rozluźnić i dać wyleczyć do końca. Panicz Akamori przemilczał obie wypowiedzi, skupiając się na swojej pracy, nie dając się rozkojarzyć nawet przy tak, względnie, błahym zabiegu, jak leczenie zwichnięcia. Mężczyzna narzekał na swoje ciało i umysł, chociaż Airen znał wiele młodszych osób, których stan zdrowotny był zdecydowanie gorszy, niż Makoto. I to z ich własnej winy. Umysłowo rzeczywiście nie wypadał najlepiej, tracąc skupienie, odpływając i zwyczajnie zapominając słów sprzed kilku chwil. Młody medyk psychologiem nie był, ale miał wrażenie, jakby coś trapiło "pana ojca". Coś, o czym Misaki mogła nie mieć pojęcia.
Airen zaśmiał się serdecznie, gdy został nazwany silnym. Dbał o swoją sylwetkę, był z niej dumny, ale miał świadomość, że wiele mu brakuje do bycia naprawdę silnym. W tym momencie był co najwyżej powyżej przeciętności. Miał wrażenie, że byle drwal miał więcej siły od niego, o kowalach nie wspominając. Urocza rudowłosa nabrała sporo pewności siebie, wychodząc z tak bezpośrednią prośbą, za którą poniekąd została skarcona przez Makoto. Ponownie mężczyzna nie był pewien imienia osoby, która mu pomagała. Airen miał wrażenie, że staruszek go kojarzy może z jego niechlubnego czynu, za który odbył karę na Murze. Mógł usłyszeć o medyku, który zabił swego pacjenta, ale czy wyobrażał sobie, że będzie nim młody mężczyzna z uśmiechem na ustach?
- Z całym szacunkiem, panie Makoto, ale w jaki sposób chce pan dać sobie radę? - odezwał się, nie przerywając leczenia, ani nawet nie odrywając wzroku od zwichniętej kostki. - Noga nawet po wyleczeniu będzie potrzebowała czasu, nim wróci do pełnej sprawności. Do tego momentu nie należy jej obciążać i najlepiej unikać nawet długich spacerów. - dodał po chwili, wyjaśniając mężczyźnie, że Iryojutsu może działało cuda, ale nie aż takie. Leczyło, ale nie cofało czasu. Zaleczone rany wciąż były świeże, podatne na kolejne urazy, bo techniki jakie znał Airen były raptem przyśpieszonym, wzmocnionym procesem regeneracji i niczym więcej. - Naturalnie pomogę wam z wozem. Nie potrafiłbym odmówić pomocy tak słodkiej istotce. - zakończył, spoglądając kątem oka na Misaki, uśmiechając się jednocześnie w tradycyjny dla siebie sposób, ale także wyuczony, a więc czarujący. Chociaż nie na wszystkie ten czar działał, ma się rozumieć.
Nie miał zamiaru odrywać się od leczenia tak długo, aż przestałoby ono przynosić efekty. Nie było mu szkoda ani czasu, ani chakry, więc starał się wyleczyć zwichnięcie najlepiej jak się dało. Po wszystkim wyciągnąłby z torby cztery metry bandaża i kunai, który wbił w ziemię obok siebie. Bandaż miał posłużyć do wykonania opatrunku usztywniającego nogę, aby Makoto szybciej doszedł do zdrowia, nie nadwyrężając kostki. Kunaiem uciąłby zbędny nadmiar bandaża, a później wszystko znów schował do torby, aby w końcu podnieść się.
- Gotowe. Proszę się nie przemęczać i tutaj zaczekać. Z Misaki zajmiemy się wozem. - odezwał się poważnie, profesjonalnie, aby zaznaczyć, że nie był w tym momencie byle gówniarzem, który potrafił Iryojutsu, a profesjonalistą, z którym nie było dyskusji. Na koniec spojrzał na rudowłosą dziewczynę, kiwając do niej głową, aby za nim podążyła. Zamierzał podejść do woza i najpierw go obejrzeć czy rzeczywiście problemem było tylko to, że koło spadło. Skoro spadło, to znaczy, że słabo było zamocowane i mogło się to powtórzyć, ale na tym Airen się niezbyt znał. Po ustaleniu problemu miał zamiar przyturlać albo przynieść koło pod sam wóz, by Misaki nie musiała go nosić skądkolwiek, a żeby miała je pod ręką, by wystarczyło je unieść i założyć.
- Gotowa? Na trzy spróbuję unieść wóz, a ty postaraj się założyć koło. - poinstruował ją, ustawił się dobrze, chwycił pewnie wóz, kontrolując oddech, aby wykrzesać z siebie tyle siły, ile tylko miał. - Raz... dwa... trzy. - i zgodnie z zapowiedzią, na "trzy" spróbował unieść wóz na tyle wysoko, aby Misaki bez problemu mogła założyć koło na oś. I trzymałby wóz tak długo, jak byłoby to konieczne. Chyba że nie uniósłby go w ten sposób, ale na to też miał plan. Zamierzał wykorzystać kamień, na jaki najechali, chociaż do tego potrzebowałby też długiego kawałka drewna, aby zwyczajnie zrobić przeciwwagę, na której uniósłby wóz. W razie potrzeby miał zamiar przeszukać pobocze drogi w poszukiwaniu wspomnianego wcześniej kawałka drewna i także spojrzeć za nim na wóz. Może akurat wieźliby coś przydatnego?[/color]

Oczywiście, że był mądry. Mądrzejszy także od Ciebie, kruszynko. Na przywitanie zakładał, że jest zwyczajnie inteligentniejszy od każdego spotkanego człowieka. To przekonanie trwało tak długo, aż ktoś udowodnił, iż jest inaczej, ale dlaczego ktokolwiek miałby udowadniać swoją mądrość? I dlaczego akurat przed Airenem? Z tego powodu panicz Akamori żył w swoim aroganckim przekonaniu, twierdząc że zwyczajnie ma rację. Może miał, może nie miał, jednak jego teorię wspierała świadomość pochłonięcia wiedzy zebranej przez ponad dwieście lat istnienia klanu. Młodzieniec nawet nie oczekiwał, że drobna dziewczyna będzie próbować udowodnić swoją inteligencję. To nie miało większego znaczenia dla Airena. Mogła być głupiutka, dopóki była słodziutka. Miała inne zalety, a medyk czuł się nawet nieco lepiej w towarzystwie niewiele głupszych od niego. Chociaż nie przyznawał się do tego przed innymi, a nawet samym sobą.
- Dziękuję. - odpowiedział kulturalnie, uśmiechając się czarująco do rudowłosej dziewczyny. Jedynie na moment, gdyż chwilę później zabrał się do swojej pracy. Należało zwrócić uwagę, że poszkodowany mężczyzna nie należał do otyłych, jak to często bywało z kupcami, więc po wyleczeniu jego noga powinna wrócić szybko do zdrowia. Swoją drogą, Airen założył, że właśnie ma do czynienia z kupcem. Aparycja nieznajomego jegomościa nie przywodziła na myśl żadnych innych schorzeń, które przy okazji mogłoby wykryć uważne, zielone lub nawet to czerwone oko panicza Akamoriego. Włosy, chociaż siwe, to silne, skóra zdrowa, nie poplamiona, sylwetka smukła, zdrowa, ot pozbawiona wyćwiczenia co wskazywało na pracę inną, niż fizyczna.
Jednak mężczyzna wydawał się trochę oszołomiony. Starał się utrzymać pogodny wyraz twarzy, uśmiechając się zarówno do Airena, jak i własnej córki, mimo że doskwierał mu ból. Przed medykiem nie musiał grać twardego, nawet jeżeli był nim młody, na oko, wysportowany chłopak. Bardziej prawdopodobne było to, że nie chciał martwić swojej potomnej. Wracając, oszołomienie mężczyzny wykazywało się w tym, że zupełnie nie zrozumiał jednej pełnej wypowiedzi Akamoriego, w której nie tylko się przedstawił, ale także zapytał o pozwolenie na obejrzenie nogi. Nieszczęśnik podziękował za pomoc i wyczekiwał ponownego przedstawienia się jego wybawiciela, a może raczej, pierwszego przedstawienia się, według jego mniemania. Może uderzył się również w głowę? Czarnowłosy pogładził się chwilę po szczęce, wpatrując się ze skupieniem w mężczyznę, nim w końcu postanowił wyjawić swoją godność po raz drugi.
- Airen Akamori, miło mi pana poznać, panie Makoto. - powiedział z mniejszym entuzjazmem, badawczym tonem, którym wykazywał zainteresowanie umknięciem tej jednej wypowiedzi. Chciał przyglądnąć się jego oczom, które zdradzałyby uraz mózgu, gdyby były zamglone lub niereagujące na drobne zmiany oświetlenia. Miał jednak wrażenie, że zwyczajnie mężczyzna trochę zaaferowany pomocą oraz rozkojarzony bólem, nie usłyszał go i tyle. - I pańską przeuroczą córkę. - dodał sekundę później, spoglądając kątem zalanego krwią oka na rudowłosą Misaki. Może jednak Makoto usłyszał go? W końcu pomógł dostać się do nogi, poprzez zdjęcie buta, a może po prostu dostrzegł, że Airen chce mieć dostęp do urazu? Tak czy inaczej, obrzęk był już na wierzchu, dając medykowi ostateczne potwierdzenie swojej teorii ze zwichnięciem. Typowy obrzęk dla dosyć popularnego urazu, więc procedura była prosta - nastawić staw, uleczyć uszkodzony staw, usztywnić stopę bandażem i dać zalecenie, by nie obciążać nogi przez najbliższy czas.
- Proszę się przygotować na chwilę intensywnego bólu. Muszę nastawić pańską nogę, bym mógł rozpocząć leczenie stawu. Pominięcie tej procedury grozi powikłaniami i jest niezbędne do książkowego zajęcia się pana przypadkiem zwichnięcia. - uprzedził mężczyznę, nim zaczął działać, bo tego wymagał profesjonalizm. Obejrzał dokładniej jego nogę, by upewnić się w jaki sposób ją ustawić, a następnie delikatnie objął je swoimi pewnymi dłoniami, spoglądając na Makoto, wyczekując jego gotowości. Było to całkiem urocze, że Misaki trzymała go za rękę, chociaż za chwilę mogła mieć ją boleśnie ściśniętą. Jak już mężczyzna psychicznie się przygotował, to jednym, płynnym, precyzyjnym ruchem nastawił zwichnięty staw, a następnie ostrożnie odłożył nogę mężczyzny, opierając ją o ziemię tak, aby była sztywno. Następnie w milczeniu rozpocząłby właściwy proces leczenia, czyli ułożyłby ręce nad obrzękiem, unikając dotykania obolałej kończyny, by skorzystać z techniki Chiyute no Jutsu. Jego dłonie pokryłyby się charakterystyczną dla Iryōjutsu, zieloną chakrą, a on spędziłby nad urazem tak długo, jak byłoby to potrzebne, aby wyleczyć zwichnięcie najlepiej, jak potrafił. Jego praca była jego wizytówką i w kwestii medycyny nie uznawał ustępstw.

Czasami Airen zapominał gdzie mieszkał. Nie brakowało mu ogłady, ale jednak daleko mu było do poziomu kultury, jaka była wręcz tradycyjna w Kyuzo. Zawsze uważał ją za trochę... sztuczną, na wyrost. Częściej była po prostu wyuczoną manierą, niż szczerym szacunkiem. Naturalnie nie miał nikomu za złe, że jest przesadnie kulturalny i tak też było tym razem. Uśmiechnął się łagodnie, pobłażliwie i machnął dłonią, jakby chciał dać znać dziewczynie, że powinna zapomnieć o jego prośbie. Niech się zwraca do niego jak woli, jemu ostatecznie było to dosyć obojętne. Przy okazji nie miał serca dalej stresować tak uroczą damę, chociaż im bardziej się rumieniła, tym więcej miała uroku. Nie odpowiedziała na jego pytanie o jej stan, jednak wprawne oko i trochę dedukcji wystarczyło, żeby określić go jako bardzo dobry. Nie wyglądała na ranną, ani poobijaną czy w szoku. Raczej nie było powodu do zmartwień.
Dziewczyna wskazała kierunek i wytłumaczyła pobieżnie co zrobił sobie jej "pan ojciec" w nogę. Opis brzmiał jak typowe zwichnięcie lub ubicie. Rzeczywiście nic poważnego, ale mocno uciążliwego. W nieodpowiednim czasie nawet tak błaha sprawa może być śmiertelna. Skręcenie kostki w górach, to jak podpisanie na siebie wyroku śmierci. W większych lasach, w których grasują wilki, po zmroku również jest to niezwykle niebezpieczne. Teraz jednak nie był to problem, którego Airen nie mógłby rozwiązać w moment. I nikomu nic nie zagrażało, jedynie dyskomfort.
- Brzmi jak zwykłe zwichnięcie. To najpewniej nic poważnego. Chodźmy sprawdzić. - wyrzucił z siebie trzy krótkie zdania, spoglądając na swoją drobną towarzyszkę. Następnie ruszył w kierunku wozu mając teraz lepszy widok na cały incydent. Na drodze leżał spory kamień, na który niefortunnie najechał "pan ojciec" i koło spadło z osi. Aż dziwne, że jej nie złamało lub samo nie pękło, ale oznaczało to jedynie, że naprawa będzie o niebo łatwiejsza. Tylko jak tu podnieść powóz na taką wysokość? Z tą myślą podszedł bliżej sprawy priorytetowej, czyli do mężczyzny potrzebującego pomocy.
- Ma pan wspaniale wychowaną córkę. - odezwał się bez większego pomyślunku. Brzmiało to dziwnie, ale chodziło mu przede wszystkim o jakieś rozpoczęcie rozmowy i oznajmienie "panu ojcowi", że pomoc nadeszła. Chociaż wcale nie musiał czekać na nią zbyt długo. Szczęście w nieszczęściu, że przyszło mu najechać na kamień akurat obok lecznicy Akamorich. Tak czy inaczej, kucnął tuż obok niego, by wystawić dłoń w jego kierunku na przywitanie. Wolał taką formę grzeczności, niż ukłony, które były ponownie - zbyt formalne, sztywne i na wyrost. Wystarczyło podać rękę na znak zgody. Zwyczaj starszy, niż tradycje Karmazynowych Szczytów. - Airen Akamori, medyk. Pańska córka wspomniała, że ma pan uraz nogi. Mogę obejrzeć? - z czystego profesjonalizmu należało się przedstawić, wyjaśnić o co chodzi i zapytać o zgodę. I tak też zrobił, a gdyby się już przywitali, a mężczyzna by mu pozwolił zająć się nogą, to właśnie to by zrobił - najpierw dokonał oględzin, podczas których skupiłby się na sprawdzeniu czy teoria ze zwichnięciem jest właściwa. Ból przy próbie chodzenia się zgadzał, więc brakowało jeszcze obrzęku kostki i krwiaka. Oczywiście ból nie występował tylko przy stawaniu na nodze, ale przez cały czas i był całkiem intensywny, co najpewniej dałoby się zauważyć po mężczyźnie. Oczywiście jakby noga była w jakiś sposób zasłonięta lub uciśnięta, to Airen ostrożnie zdjąłby but nieznajomego, aby dokonać oględzin. W trakcie nich wyciągnął z torby bandaż, który położył obok siebie. Nawet jeżeli problem rozwiąże chakrą, to noga będzie po takiej terapii bardzo podatna na urazy, zatem by im zapobiec miał zamiar zrobić także opatrunek usztywniający kostkę. Na ten moment przede wszystkim chciał się dowiedzieć z czym ma do czynienia. Dopiero później w grę wchodziło podejmowanie jakiegoś leczenia.

Niziutka dziewczyna, którą spotkał przed drzwiami lecznicy, wcale nie była kolejną pacjentką lecznicy Akamori. Na pierwszy rzut oka, niewiele to oznaczało, jednak Airen natychmiast zrozumiał, że w takim wypadku może być nieco bardziej... zuchwały. Komplementy czy jakiekolwiek inne "zaloty" nie przystawały lekarzowi w stosunku do jego pacjentek, zwyczajna etyka pracy tego zabraniała. Nie wolno było się spoufalać, nie wolno też było angażować uczuć w pomoc medyczną. Niby o tym wszystkim wiedział, ale nie potrafił być obojętny niczym skała. Nie umiał kierować się tylko obowiązkiem, zawsze mieszał we wszystko swoje emocje. Nie uważał tego za jakąkolwiek swoją zaletę - wręcz przeciwnie. Chociaż pozwalało mu to być zdecydowanie bardziej ludzkim i ciepłym, to on uważał to za nieprofesjonalne i głupie. Nie tego uczył go ojciec. Tak czy inaczej, był sobą i chociaż bardzo chciał się zmienić, to nie do końca wiedział jak to uczynić.
- Pan ojciec? - powtórzył za nią, delikatnie rozkładając dłonie na boki, jakby oczekiwał jakiegoś wyjaśnienia, bo czegoś nie zrozumiał. Jego mina również wyrażała pewne zagubienie, bo pierwszy raz słyszał, aby ktokolwiek zwracał się do swego ojca per "pan ojciec". Tak, jakby jednak był to bardziej pan, niż ojciec. Rodzinne relacje raczej cechowały się bliskością, zażyłością, a nie dystansem i szacunkiem, jakim nacechowane było słowo "pan" czy "pani". Wydało mu się to podejrzane, jednak na ten moment nie ciągnął tematu. Dziewczyna, swoją drogą bardzo urocza, wyglądała na zakłopotaną, jednak niezbyt przejętą. Mimo wszystko Airen postanowił trochę rozluźnić atmosferę, jak to miał w zwyczaju. Nie lubił, gdy jego pacjenci byli pochmurni lub przejmowali się. On był od tego, aby zapewnić pomoc i bezpieczeństwo, żeby nikt nie musiał się za bardzo martwić. Nie chciał widzieć tego smutku. Chwycił za rękawy zawiązanego na pasie płaszcza i przyciągnął je mocniej, zaciskając go na sobie, aby nie spadł. Wyszedł przed lecznicę, zamykając za sobą drzwi, jednak nie na klucz. I tak nie było tam nic wartościowego dla kogokolwiek spoza profesji medycznej. - I żaden ze mnie pan, mów mi Airen. Chyba nie jestem aż tak bardzo starszy od Ciebie, panienko... - ostatnie słowo przeciągnął, jasno oczekując że się przedstawi. Sam nazwał ją panienką, ale to raczej z powodu braku znajomości jej imienia. Przy tej wypowiedzi najpierw uśmiechnął się czarująco, a później zmrużył oczy, przyglądając się chwilę drobnej dziewuszce. Ostatecznie, czy przedstawiła mu się, czy nie, przeszedł obok niej i skierował się ku drodze, najbliżej, która znajdowała się w okolicy.
- Naturalnie pomogę, jeżeli tylko zaprowadzisz mnie do swego ojca. - odezwał się po chwili, zatrzymując się już za werandą. Odwrócił się w jej kierunku, a jego dosyć pogodna mina spoważniała, wzrok się skupił, by dosyć dokładnie obejrzeć rudowłosą od samej głowy do stóp. I można byłoby pomyśleć, że jak zwyczajna świnia gapi się na nią, wręcz pożera ją wzrokiem, a jednak nie było w tym nic złego. Przypatrywał się czy i ona nie jest ranna. - A tobie nic nie jest? Nic cię nie boli? - zapytał spokojnym głosem, pełnym troski. Skoro jej ojciec spadł z wozu i coś sobie zrobił, to i jego córka mogła się poobijać. Nie wyglądała na ranną, więc jej stłuczeniami mógł się zająć i po drodze. Taka pomoc trwałaby moment. Jednocześnie nabierał pewnych podejrzeń. Pojawiła się przy jego lecznicy zaskakująco szybko od momentu odgłosu, który zaskoczył Airena. Doskonale wiedziała gdzie się znajduje jego lecznica, jednak on jej nie znał. Ona również nie wydawała się go znać, bo wtedy raczej nie nazywałaby go panem. Chyba że... chyba że naprawdę wyglądał tak staro. Albo... tak dojrzale. Zdecydowanie wolał określenie "dojrzale", ale dojrzały wolał być z zachowania, niż z aparycji. Wygląd chciał mieć młodzieńczy, ale jak widać, czas bezlitośnie upływał.
Stał w miejscu, oczekując odpowiedzi i ruchu od dziewczyny, która miała go zaprowadzić do ojca. Trochę nabrał od niej spokoju, bo jeżeli niedoświadczona osoba nie była zdenerwowana, iż bliska jej persona jest ranna, to znaczyło, że obrażenia nie mogły być aż tak poważne. Złamanie to najgorsze czego się spodziewał. I to zwyczajne, nie otwarte, bo wtedy rudowłosa z pewnością byłaby bardziej zaaferowana i byłaby konkretniejsza w wyjaśnieniach co się stało jej rodzicielowi. W każdym razie - zamierzał za nią ruszyć tempem narzuconym przez nią samą. Nie chciał jej zostawiać w tyle, bo nie miał pewności, że dziewczyna nie ma obrażeń wewnętrznych, które dopiero za jakiś czas staną się poważnym problemem. Również takie porzucenie jej za sobą było nietaktowne i nieroztropne. Lasy w górach miały to do siebie, że grasowało po nich sporo dzikiej zwierzyny, która niekoniecznie lubiła, gdy ludzie wstępowali na ich tereny.

Ulga. Dźwięki nie dochodziły od strony jego domu, zatem był zdecydowanie spokojniejszy. Nie zmieniało to jednak faktu, że coś słyszał i było to coś niepokojącego. Naturalnie ruszył w kierunku źródła odgłosów, czyli także miejsca, w którym przebiegała droga. Już się zastanawiał co mogło się stać. Tutejsze dróżki nie należały do najpopularniejszych, bo zarówno lecznica jak i domostwo Akamorich leżały dobry kawałek od głównych traktów, które łączyły pobliskie wioski, wychodząc od strony Shigashi no Kibu. Tak czy inaczej, nie oznaczało to, że były zupełnie nieuczęszczane. Zaskakująco często ludzie po prostu przewracali się lub krzywo stawali na nierównym, górzystym terenie. Skutkowało to zatem złamaniami i pęknięciami lub zwichnięciami oraz skręceniami. W najlepszym przypadku bolesnymi upadkami. Zdarzało się też, że czasami w myśliwską pułapkę wpadała zwierzyna i wydawała z siebie odgłosy, które przez rozbicie dźwięku i echo brzmiały prawie jak ludzkie. A przynajmniej na tyle nie przypominały zwierzęcych, że warto było to sprawdzić dla pewności, a także spokoju. I właśnie dlatego Airen zmierzał w tamtym kierunku.
Nie zdążył się oddalić, gdy do jego uszu dotarły kolejne odgłosy, tym razem brzmiały one jak pukanie do drzwi jego lecznicy. Zatrzymał się i zaczął gładzić po szczęce, jak to miał w zwyczaju, gdy się zastanawiał. Co teraz? Przecież ktokolwiek potrzebował pomocy od strony drogi, to nie zdążyłby raczej nagle zjawić się przy lecznicy i to w taki sposób, że Airen by go nie zauważył. Dwa przypadki jednocześnie? Syknął niezadowolony, jednak zawrócił. Jako medyk z osobistej lecznicy, jego obowiązkiem było tutaj zostać i brać te sprawy jako priorytetowe. Tak samo było w szpitalu - brało się tych pacjentów, którzy byli nam przypisani bezpośrednio lub za pomocą specjalistycznej opieki, jaką wymagali.
- W czym mogę pomóc? Oddaliłem się na chwilę, bo słyszałem niepokojące odgłosy od strony drogi. - odezwał się, zanim jeszcze wyszedł zza budynku, zatem nie mając zielonego pojęcia do kogo mówi. I czy ktokolwiek w ogóle tam jest. Jednak chciał już teraz nawiązać do dręczącego go tematu. Ostatecznie Airen w szpitalu nie był i jeżeli do niego przychodził ktoś z, załóżmy, biegunką lub katarem, a kawałek dalej ktoś był w stanie krytycznym, to nie zawahałby się porzucić swojego pacjenta. Były priorytety, to było oczywiste.

Cisza, spokój, ptaków śpiew. Wprawna ręka Airena z chirurgiczną precyzją nanosiła kolejne linie rysunku na kartkę, nadając mu coraz więcej kształtu oraz coraz więcej podobizny do obiektu, na którym się wzorował. Niemalże zawsze rysował coś, co widział, na co mógł spojrzeć i się temu przyglądnąć. Zdecydowanie gorzej szło mu rysowanie z pamięci, a już zupełnie miernie rysowanie rzeczy, które wymyślał, a zatem takie, których nigdy nie widział. A przecież rysownictwo i malarstwo w głównej mierze polegało na tym, aby rysować rzeczy własne, często nieistniejące. Po co zachwycać się pięknem obrazu, który przedstawia góry Karmazynowych Szczytów, jeżeli można zobaczyć ich zapierającą dech w piersiach estetykę na własne oczy? W końcu żaden rysunek, który przedstawiał coś realnego, nie mógł równać się z prawdziwym odpowiednikiem. Można było oczywiście rysować zafałszowaną prawdę, poprawić w portrecie nieco krzywy nos czy powiększyć usta albo drzewu dać bardziej rozłożystą koronę, mniej ogołocone gałęzie i jednolitą korę. Tylko to już było po prostu kłamstwem. Ani abstrakcyjnym pięknem, ani precyzyjnym. Tego Airen nienawidził robić i nawet na prośby tego nie robił. Nawet swoją siostrę namalował z pryszczem, który akurat wtedy miała na policzku. Zawsze chciał nauczyć się rysować coś, czego nikt nie widział, pokazywać ludziom rzeczy, jakich nie dało się ujrzeć. Drzewa wielkie jak góry, psy chodzące na dwóch łapach i noszące ubrania, niby ludzie albo smoki i inne Youkai, których ujrzeć się nie dało. To było prawdziwie fascynujące - pokazywało coś wyjątkowego, nieosiągalnego. Dla Airena taka była istota sztuki, dawać coś, co inaczej nie jest możliwe do osiągnięcia.
W ten sposób mijało mu popołudnie, a rysunek dobiegał powoli końcowi. Akamori rysował szybko, ale nie pośpiesznie, zwyczajnie robił to odkąd pamiętał, malował od najmłodszych lat, tak jak jego bliźniacza siostra rzeźbiła, a jak młodsza tańczyła oraz pisała wiersze, zaś brat - śpiewał i grał na instrumentach. Każdy zaczynał wcześnie i to akurat, nie było żadną tradycją ani zwyczajem rodziny Akamori. Był to nieprawdopodobny zbieg okoliczności, że każde z nich znalazło w sobie pasję do jakiejś dziedziny sztuki. Tak, jakby dzieci Nobuyoshiego i Chiriki były naprawdę pobłogosławione przez Tenjina.
Prosta kreska nagle została gwałtownie przerwana. Airen skrzywił się, patrząc jak popełnił błąd, ale bardziej zastanawiał go dźwięk, który do tego doprowadził. Coś usłyszał... jakby głos, ale jednak nie był pewien. Uniósł głowę, a swoje niejednolite spojrzenie utkwił gdzieś między drzewami, które rosły naprzeciwko. Szept? Jęk? Odległy krzyk? Byle nie odległy krzyk. Przecież niedaleko od lecznicy był jego dom, a tam mieszkała matka z jej przyjaciółką. Nie chciał nawet myśleć, że coś mogłoby się im stać, ale był człowiekiem o wyjątkowo dobrym sercu, nie potrafił odsunąć tej myśli na bok, że komuś może dziać się krzywda, gdy on tutaj siedzi i marnuje czas. Czas, który dla kogoś może być teraz bardzo cenny. Rozglądnął się, jakby upewnić, że nikt go nie obserwuje. Wstydził się tego, jak naiwny jest w swej dobroci, wstydził się przyznać, że za nieznajomym mógłby wskoczyć w ogień, gdyby wiedział, że ten jest niewinny i dzieje mu się źle. Był bardziej uczuciowy, niż chciałby kiedykolwiek się do tego przyznać. Przecież był mężczyzną, to leżało w jego naturze, aby grać twardego niezależnie od okoliczności. A jednak nikogo w pobliżu nie było, zatem mógł swobodnie zareagować. Podniósł się z bujanego fotela, a notes wraz z ołówkiem schował do torby wiszącej nad pośladkiem. Spokojnym krokiem ruszył gdzieś w kierunku zasłyszanych dźwięków, ale im dalej był od swojej lecznicy, tym bardziej czuł na sobie presję, jakby coś go pchało w plecy i kazało mu ruszyć przed siebie biegiem. Przyśpieszył kroku, ale nie pobiegł. Nie dał się złamać tej irracjonalnej myśli, że ktoś może cierpieć, przecież mogło mu się wydawać? Mogły nawet bawić się w lesie dzieci, bo i tak niekiedy bywało. Mogli być to myśliwi prowadzący nagonkę zwierzyny. Opcji było wiele, głupio mu byłoby dotrzeć do celu i uświadomić sobie, że zrobił z siebie durnia, uważając, że ktoś potrzebuje jego pomocy. Ale jednak szedł, szybko i stanowczo, aby nie ignorować sprawy.

Uczucie spadania było wyjątkowo skutecznym budzikiem. Airen gwałtownie chwycił się nałokietników swojego ulubionego, bujanego fotela, łapiąc głęboki oddech, jakby wynurzał się z morskich głębin. Jego twarz była zlana potem, ale... co mu się śniło? Zamrugał, zdezorientowany, a następnie rozglądnął się, jakby sprawdzając gdzie jest i jak wygląda sytuacja. Sen był o... o tym... no... miał to na końcu języka, ale im bliżej był wysłowienia się, tym bardziej czuł, jak zapomina o czym śnił. Aż w końcu miał w głowie pustkę. Wiedział jedynie tyle, że obudziło go spadanie. Westchnął, rozluźniając się i przecierając twarz dłoniami, które później wytarł o własne szaty, a co. To nie tak, że był brudny, więc pot nie powinien zostawić śladu, prawda? Tak czy inaczej, było popołudnie, dosyć wczesne. Młody Akamori odkąd trafił na Mur, tak nie potrafił już się wyspać. Zasypiał późno, spał krótko, budził się często. Tak, jakby coś w nim nie chciało, by zasypiał. Zazwyczaj też nie czuł się senny, może najwyżej zmęczony. Starał się to nadrabiać drzemkami takimi jak ta - najlepiej zasypiało mu się tuż przez południem, gdy słońce było wysoko i miło grzało, zaś powietrze wciąż pozostawało rześkie. Szczególnie tutaj - w Kyuzo, górzystej i lesistej części kontynentu.
Sięgnął do stolika obok, na którym leżało kilka rzeczy. Pierwszą z nich był kubek z wodą, którą nabrał ze studni, gdy dopiero planował drzemkę. Krystalicznie czysta woda niestety nie była już tak orzeźwiająco zima, a nawet lodowata, jak podczas nabrania jej. Była ciepła, co wzmagało jej słodki smak. Z niechęcią wypił kilka łyków, a resztę wylał przez barierkę obok, na trawę, by następnie odłożyć kubek na swoje miejsce i wziąć drobny notesik wraz z ołówkiem. Szybko przewertował go, patrząc co zdążył już zapisać z ostatnich myśli i spostrzeżeń, a następnie dotarł do czystej strony, na której, dla odmiany, nie zaczął kreślić znaki, a pierwsze kształty rysunku. Patrzył na studzienkę naprzeciwko jego lecznicy, która stała się obiektem sztuki. Zwyczajnie zaczął ją rysować taką, jaką była, przykładając uwagę do takich szczegółów, jak mech porastający ją od dołu czy wyryte nożykiem na desce symbole, układające się w imię jego siostry - Mafuyu, które zresztą sama nakreśliła, gdy mieli kilkanaście lat. Obok było też jego imię... prawie. Nie chciał być gorszy, też chciał się podpisać, jednak z jakiegoś powodu się pomylił i zniekształcił własne imię, więc w ramach ukrycia swego błędu, pokreślił nożykiem symbole, aż nie dało się rozczytać co tam było naskrobane. I w ten oto leniwy sposób Airen spędzał kolejny dzień swojego życia. W ciszy, spokoju, oddając się sztuce i pasji jednocześnie, przy akompaniamencie ptaków żywo śpiewających wokoło.

W południowej części Kyuzo, kilkanaście kilometrów od granicy z Shigashi no Kibu, znajduje się mały budyneczek o jednej kondygnacji. Znajduje się on na drobnym wzniesieniu, góra trzy kilometry od najbliższych wiosek, kierując się drogą. W linii prostej powinno być to zdecydowanie krócej. Okoliczni mieszkańcy kojarzą to miejsce, w związku z jego wiekową historią - od dawien dawna w tym samym miejscu stała lecznica starego klanu Akamori, zajmującego się, oczywiście, medycyną. Budynek ten nie zmienił się drastycznie przez wszystkie te lata. To wciąż budowla w tradycyjnym stylu, wykonana w pełni z drewna, z drobną werandą na przedzie. Ciemne drzewo wygląda na solidne, jakby wcale nie miało setek lat, bo w rzeczywistości nie ma, remonty lecznicy odbywały się dosyć regularnie, w tym tak gruntowe. Czerwona dachówka układa się w dosyć stromy, niemalże strzelisty daszek - dosyć charakterystyczny dla tych górskich terenów. Do budynku prowadzi kilkanaście metrów ścieżki ułożonej z płaskich kamieni, wkopanych w ziemię, między którymi rośnie swobodnie trawa. Taka sama dróżka prowadzi do oddalonej o zaledwie kilka metrów studzienki wykonanej z drewna. Ma ona nawet kołowrotek, na który za pomocą sporej, żelaznej korby nawija się łańcuch i tym samym wyciąga wiadro zawieszone na haku. Należy zaznaczyć, że lecznica ta znajduje się niemalże równy kilometr od położonej głębiej siedziby klanu Akamori, czyli głównego domostwa. Wokoło rosną charakterystyczne dla tej rodziny klony palmowe, których liście są czerwonej barwy.
Na wstępie wita nas weranda - prosty kawałek podłogi z daszkiem i barierką wokół. Po lewej stronie stoi niewielki, drewniany stół, a przy nim dwie ławki - w tym jedna tuż przy ścianie budynku. Po prawej zaś jest tylko i wyłącznie bujany, drewniany fotel obity ciemnozielonym materiałem oraz obok niego drobny stoliczek. Wiszą też tutaj lampiony z symbolem klanu Akamori - drzewem, którego korzenie łączą się z koroną, tworząc okrąg. Wieczorami Airen zazwyczaj je odpala, gdyż lubi panujący wtedy klimat.
Wchodząc do środka, trafimy do przecinającego budynek na pół korytarza. Tutaj znajduje się trzy różne krzesła i ławeczka, czyniąc z tego miejsca swoistą poczekalnię. Po prawej stronie tego niezbyt długiego pomieszczenia znajdują się pojedyncze drzwi, które prowadzą do właściwej części lecznicy - wchodząc przez nie, zobaczymy zaraz po lewej, przy ścianie w rogu, regał z różnego rodzaju księgami i zwojami, wszystkie poruszają tematykę medyczną, a jakżeby inaczej. Obok tego stoi biurko, za którym na wygodnym, ciemnozielonym fotelu, zazwyczaj siedzi Airen i przyjmuje potrzebujących. Naprzeciwko naturalnie też są siedziska - również dwa fotele, identyczne jak ten, na którym zasiada Akamori. Dalej, przy ścianie po prawej od biurka jest drewniana, szeroka szafa, w której znajdują się różne przyrządy medyczne, specyfiki, lekarstwa, a na samym dole nawet piżamy i inne elementy garderoby dla pacjentów. Prawa strona pomieszczenia jest odgrodzona drewnianym parawanem, za którym znajduje się łóżko. Podobnie jest dalej, wzdłuż pomieszczenia, jednak tę część odgradza już szczelnie przywieszony do sufitu materiał, robiący za swego rodzaju kurtynę. Odgradza ona dwa łóżka, między którymi jest bliźniaczy do poprzedniego - drewniany parawan. Prywatność jest zachowana. Naprzeciwko wejścia do tego pomieszczenia, znajdują się kolejne, pojedyncze drzwi. Tam jest coś na wzór łazienki z podstawowym minimum, ale także kolejna, spora szafa, w której Airen trzyma niezbędne do pracy rzeczy.
Lewa część lecznicy została przystosowana do zamieszkania. Pierwsze drzwi prowadzą do normalnych rozmiarów łazienki gdzie jest już więcej. Przede wszystkim jest duża, drewniana bala, do zażywania kąpieli, a nawet specjalne palenisko, by grzać wodę. Nie jest to jednak miejsce zbyt interesujące. Drugie drzwi prowadzą do właściwej części mieszkalnej, w której wita nas skromna, mała kuchnia. Po lewej, w rogu naprzeciwko, jest kamienny piec z blachą, na której można przyrządzać posiłki. Obok niego znajduje się stół z jedynie dwoma krzesłami. Miejsca starczyło jeszcze, by po lewej stronie, zaraz od wejścia, znajdowała się podłużna, drewniana szafka, w której chowane są garnki i zastawa, a na jej blacie Airen przygotowuje jedzenie. Po prawej jest wąska szafa, zaś w niej rzeczy takie jak ryż czy mąka. Na prawej ścianie są też kolejne drzwi, które prowadzą do równie malutkiego pomieszczenia - sypialni. Do lewej ściany, a dokładniej to do rogu, dostawione jest podwójne łóżko, zaś obok niego zaraz jest okno. Przy tym meblu znajduje się kolejny - mały stolik nocny, zazwyczaj zalany woskiem od świec. Oprócz tego, zmieściła się na prawej ścianie komoda, w której jest zaledwie kilka ubrań. Reszta ścian obstawiona jest regałami wypełnionymi po brzegi księgami, dziennikami, zwojami i pojedynczymi kartkami zapisków.

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Airen
NAZWISKO: Akamori
KLAN: Brak
PRZYNALEŻNOŚĆ: Kyuzo
WIEK [DATA URODZENIA]: 21 [08.08.367]
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 183 cm | 78 kg
RANGA: Dōkō

APARYCJA
WYGLĄD: Młody Airen niegdyś należał do grona wątłych mężczyzn, którzy mimo wzrostu prezentowali się dosyć mizernie, lecz to się zmieniło podczas niefortunnej dłuższej wizyty na Murze. Z braku laku zaczął ćwiczyć, bo nie miał nic lepszego do roboty. Ciało okazało się wdzięcznym materiałem, który szybko nabierał kształtów. Może nie należy do najsilniejszych, ale przynajmniej wyrzeźbił sobie solidną sylwetkę, z której jest dumny. Niegdyś miał z tego powodu kompleksy, zatem jest to dla niego nieco drażliwy temat. Nie posiada prawie żadnych blizn, jedynie drobne, które ciężko wychwycić na jego opalonej skórze. Posiada za to jeden tatuaż - na prawym barku ma czarne drzewo, którego korzenie i korona łączą się, tworząc okrąg.
Więcej można powiedzieć o jego twarzy, która ma ostre rysy, nadające jej chłodny, surowy wyraz. Małe, mięsiste usta zazwyczaj zaciśnięte są w grymasie wyrażającym coś pomiędzy skupieniem, a niezadowoleniem. Nie oznacza to jednak, że się nie uśmiecha, a jedynie tyle, że jego zwyczajna mina wygląda w ten sposób. Nieduży nos nie jest szczególny, chociaż nosi na sobie ślad złamania - mały garb u podstawy. Nieduże, głęboko osadzone oczy Airena mają spojrzenie pełne pewności siebie, a także koncentracji. Tutaj warto zaznaczyć, że aktualnie spojrzenie młodego Akamori jest różnobarwne, chociaż kiedyś nie było. Szmaragdowe tęczówki niegdyś bliźniaczo błyszczały, jednak teraz prawa wygląda zdecydowanie gorzej. Z powodu małego incydentu, oko Airena zostało, o mały włos, nieodwracalnie uszkodzone. Koniec końców chłopak ma i oko, i zupełnie sprawny wzrok, aczkolwiek cała prawa gałka oczna jest zalana krwią. To znaczy, że "białko" jest jasnoczerwone, a tęczówka wręcz szkarłatna, ukrywając dawną barwę. Fryzurę ma kruczoczarną, o średniej długości, ułożoną do góry, nastroszoną gdzieś w prawą stronę. Intrygującym jest dosyć nienaturalny połysk włosów, który niekiedy przywodzi na myśl fiolet, niczym ciemny ametyst.
UBIÓR:Szaty młodego panicza Akamori stworzone zostały przede wszystkim z myślą o trwałości i wygodzie, zaś estetyka zeszła na trzeci plan. Brak tutaj wyszukanych materiałów, które to może zachwycałyby swoim pięknem, lecz byłyby uciążliwe, prowadząc ostatecznie niezbyt roztropny żywot, jakim się charakteryzował Airen. Jego tors okryty jest czymś, co w swej istocie przypomina golf, lecz pozbawiony rękawów. Jest to, w prawdzie, czarna, zwyczajna koszulka bez rękawów, lecz o zdecydowanie dłuższym kołnierzu, który przylega do szyji, sięgając niemalże jej połowy. Nosi także hakamy o jednakowo kruczej barwie, których nogawki kończą się kawałek za kolanem, odsłaniając resztę zupełnie gołych nóg. Tak, zupełnie, gdyż z jakiegoś powodu młody Airen nie nosi obuwia, tłumacząc to wieloma coraz bardziej pozbawionymi sensu argumentami. Wsparciem dla cienkiego i przewiewnego stroju jest płaszcz, który zazwyczaj jest obwiązany wokół pasa tak, że jego część luźno zwisa, zakrywając tyłek i część uda młodzieńca. Jest to raczej dodatek, gdyż Airen rzadko kiedy uważa, że pogoda wymaga założenia tego elementu swego ubioru. Decyzja o założeniu go przychodzi mu z trudem, jednak gdy ma już na sobie płaszcz, to można dostrzec, iż nie jest to taka pierwsza lepsza płachta. Został stworzony z grubszego materiału o popielatej barwie. Obszyty jest wokół krawędzi szerokim na kilka centymetrów materiałem o żywo pomarańczowej barwie. Tyczy się to zarówno poł, jak i rękawów. Plecy zostały ozdobione starannie wyszytym symbolem klanu Akamori - czerwonym drzewem, którego korzenie łączą się z rozłożystą koroną, tworząc w ten sposób okrąg. Połowa jego przedramion owinięta jest ciasno białym bandażem, zaś na głowie spoczywa mu ekscentryczna ozdoba - wystrugany z drewna wieniec laurowy pomalowany na wiele kolorów. Na środku jest bordowy, a im bliżej któregokolwiek z końców, to barwa zmienia się na jaśniejszą, przechodząc przez czerwień, pomarańcz, aż na żółtym kończąc.
OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: Pomińmy quasi-psychologiczny, quasi-filozoficzny wstęp, by zacząć od prostego stwierdzenia, że Airen nie zna siebie. Jest przekonany, iż należy do osób twardo stąpających po ziemi, nie zwracając uwagi, że jego marzenia są równie naiwne, co pierwszego lepszego kilkulatka. Młody Akamori w końcu pragnie uczynić śwat lepszym miejscem, naprawić go, zmienić na tyle znacząco, by pewne problemy przestały istnieć na zawsze. Zatem nie można powiedzieć, że chłopak zna siebie, gdy zestawi się tak sprzeczne informacje. Jednocześnie jest trochę świadomy, że celuje zdecydowanie wyżej, niż mógłby sięgnąć, co wprawia go w zawstydzenie. Nie lubi być postrzeganym jako ten, który poświęca siebie, aby pomóc innym. Nie tego go uczono. Czuje się niezręcznie, gdy mu dziękują, gdy jest postrzegany jako ciepła i kochana osoba. Jako lekarz był przyzwyczajony, że pomoc innym to jego zawód, do którego powinien podchodzić z dystansem oraz pewnym chłodem, aby nie spoufalać się, nie obarczać tego wszystkiego zbędnymi emocjami, które w całym procesie leczenia oraz pomocy są zbędne. Można powiedzieć, że nie do końca radzi sobie z tym, kim jest, jak naiwną i czułą jednostką się okazuje. Wolałby być postrzegany jako ktoś skupiony na celu, dla którego wszystko wokół nie ma większego znaczenia, gdy on dąży do osiągnięcia swego. I rzeczywiście ciężko odmówić mu tego skupienia, które przejawia nie tylko spojrzeniem i miną, ale także czynami, podporządkowując całe swoje życie jednemu, dziecięcemu marzeniu.
Stara się robić wrażenie czarującego i, poniekąd, świetnie mu to wychodzi. Nie brakuje mu erudycji, toteż potrafi ubrać myśli w słowa, zręcznie posłużyć się komplementem lub pochlebstwami, aby wywołać uśmiech na twarzy. Właściwie nie musiałby się starać, bo naturalnie wypada na osobę inteligentną, dla której rozsądek jest jedynym doradcą, a wpojona mu kultura osobista oraz nabyte poczucie humoru sprawiają, że w towarzystwie błyszczy. Nie przepada za tłumami, ale nie jest też samotnikiem, w tej kwestii jest zupełnie zwyczajny - ni to introwertyk, ni ekstrawertyk. Lubi dyskutować, ale tylko wtedy, gdy jest ku temu sprzyjająca okazja, a rozmówca wykazuje zainteresowanie. Niekoniecznie muszą to być tematy istotne, częściej nawet woli rozmawiać o sprawach błahych, by mógł odpocząć od własnych myśli, które nierzadko krążą wokół ponurych lub ciężkich materii. Niepokojącą rzeczą jest to, że traktuje flirt jako zabawę, drobną gierkę w której zwycięstwem jest zdobycie serca jakiejś niewiasty. Samemu rzadko odczuwa jednakowe uczucia, jeżeli zwykłą aprobatę piękna lub inteligencji można nie uznawać za zauroczenie. Rzadko dochodzi do czegokolwiek, bo nie jest tak skupiony na cielesności. Wystarczy tryumf związany z uwiedzeniem jakiejś nieszczęśniczki, który nadmucha jego ego i sprawi, że lepiej się poczuje z samym sobą. Tak, chociaż Airen to w głębi serca dobra osoba, to ma ogromny problem z zaakceptowaniem siebie i swoich cech. Nie ma dla niego surowszego sędziego, niż on sam, więc bywa skrajnie samokrytyczny, nierzadko powtarzając sobie jak głupi, nietaktowny, niezdecydowany czy lekkoduszny jest. Niewiele z tego to prawda, a jeszcze mniej ma jakiekolwiek logiczne uzasadnienie. To nie jedyny jego problem, kolejnym jest jego rozpamiętywanie przeszłości i obarczanie się winą nawet za sprawy, na które nie miał wpływu. Tak, jak to regularnie bywa ze śmiercią jego ojca. Jest tym typem człowieka, który bez ustanku myśli "gdybym tylko...", nie mogąc pogodzić się z wieloma rzeczami. Świadom wielu swoich niedoskonałości, próbuje z nimi walczyć, doprowadzając do zmian nie tylko na świecie, ale i w sobie.
Z pewnością nie brakuje mu uporu. Uporu, który zmusza go do rozmyślania nad nieprzyjemnymi tematami i uporu, który zmusza go do działania w celu realizacji marzeń. Powiedzenie "upór maniaka" równie dobrze mogłoby być zmienione na "upór Airena", tak upartym jest osobnikiem. Gdy już coś sobie pomyśli, to nie istnieje siła zdolna go od tego pomysłu odwieść. To sprawia, że robi wrażenie mężczyzny niezmiernie stanowczego, który ma jasne cele i twarde argumenty, by poprzeć nimi swoje działania. I rzeczywiście jest dosyć stanowczy, często nawet zaborczy, jeżeli chodzi o bliskie mu osoby. Jak na osobę poświęconą nauce, to da się go określić jako zatwardziałego w swoich przekonaniach. Może to właśnie przez ogrom zdobytej wiedzy tak jest? Może. Zdecydowanie kryje się z tym, że uważa się za inteligentniejszego, niż lwia część społeczeństwa, co tylko dodaje mu uporu. Inteligetniejszego, ale jednak nie na tyle inteligentnego, aby jego samokrytyka się uciszyła. Nie kryje się za to z tym, że jego rodzina znaczy dla niego wszystko. Jest to oczywiste, chociażby przez fakt, że do dziś na swojej głowie nosi prezent od Mafuyu, który otrzymał w wieku piętnastu lat. Jest niezmiernie sentymentalny, zgubienie naszyjnika od młodszego brata, Ranmy, wywołało u niego ogromne poczucie winy i płacz, a liczył sobie wtedy szesnaście wiosen. Zatem na koniec można dodać, iż jest nadzwyczaj uczuciowy, czego również się wstydzi i nie lubi się do tego przyznawać. Wróć, nie przyznaje się do tego, co uwielbia wykorzystywać Mafuyu, drocząc się z nim.
NAWYKI:
Żywo gestykuluje, gdy coś tłumaczy.

Gładzi się po skroni lub szczęce podczas głębokiej zadumy.

Bardzo często obraca w dłoni ołówek tak dla zabawy, który służy także w gestykulacji.

Wszystkie trzy powyższe nawyki nasilają się, gdy jest spięty, zestresowany lub zdenerwowany.

Każda poznana przez niego osoba ma swój portret w prowadzonym przez niego dzienniku.
NINDO: Brak
HISTORIA:
Na historię każdego z nas składa się nie tylko własny żywot, ale również tysiące decyzji, które podjęli nasi przodkowie. Czym się zajmowali? Gdzie zamieszkiwali? Jakimi byli ludźmi? Cała wiedza na temat rodziny Akamori pochodzi ze skrupulatne prowadzonych dzienników, których założenie jest nie tylko tradycją, ale także rodzinnym obowiązkiem dla każdego należącego do klanu. Tak, klanu, gdyż z ocalałych zapisków wynika, iż pierwsi Akamori żyli już we wczesnych, setnych latach. Niestety pożar w 343 roku zniszczył bezpowrotnie część bezcennej historii oraz badań. Samo nazwisko wywodzi się od koloru drzew, klonów palmowych, które porastają tereny, w których do dzisiaj zamieszkują ostatni z rodziny. Akamori, czerwony las. Do momentu pojawienia się Ieyasu Akamoriego, jego nazwisko nie znaczyło wiele - był kolejnym w rodzinie lekarzem, jednym z pierwszych, którzy korzystali również z chakry. Poznał on Hanami Kasei, młodą zielarkę, z którą rychło się ożenił, płodząc aż sześcioro dzieci, dając życie kolejnemu, silnemu pokoleniu, które mogło korzystać z owoców ich pracy. Małżeństwo bowiem zajmowało się produkcją leków i specyfików medycznych, którymi zaopatrzali szpitale, ale także sklepy i zwyczajnych cywilów. Wszystko oczywiście kosztowało, tak samo jak najwyższej jakości leczenie, które można było uzyskać w domostwie Akamorich. Potomkowie i potomkini nie doprowadzili do upadku tego, co zostało zbudowane, wciąż zajmowano się lekami, ale coraz częśniej jednak odpłatnym leczeniem, gdyż korzystanie z chakry stawało się coraz popularniejsze, a Iryojutsu jak i medycyna rozwijała się. W końcu rodzina stała się tak wielka i zamożna, że zaczęto nazywać ich klanem. Ciężko stwierdzić kiedy rozpoczął się upadek, jednak zdecydowanie im bardziej chakra wchodziła w życie codzienne, tym mniej istotna stawała się rodzina Akamorich, aż dzisiaj jest po prostu familią taką, jak inne, chociaż zdecydowanie bogatszą o Ryo i historię.

Latem 387 roku na świat przyszedł Airen Akamori i jego bliźniacza siostra - Mafuyu. Byli pierwszymi dziećmi młodego małżeństwa, Nobuyoshiego i Chiriki, ale nie ostatnimi. W rodzinie z tak bogatą, medyczną historią, nie było mowy, aby którekolwiek z nich chorowało lub zmagało się z problemami zdrowotnymi, rozwijali się zupełnie zwyczajnie i, jak to bliźniaki, nie potrafiły bez siebie żyć. Rozłączenie ich chociaż na chwilę skutkowało płaczem obydwojga do momentu, aż znów mogły być obok siebie. Rodzeństwo, chociaż odmiennej płci, nigdy nie miało problemów z dogadaniem się czy wspólną zabawą, zawsze spędzali czas razem i nawet mieli wspólnych kolegów oraz koleżanki. Sześć lat po ich narodzinach, na świat przyszła druga para bliźniaków - również chłopiec i dziewczynka. Ranma i Takemi, kolejne potomstwo, które zostało przyjęte z oczekiwaniem oraz radością. Sielankowe życie trwało w najlepsze, oczywiście przerywane różnymi mniejszymi incydentami. Takimi jak ten, gdy Airen miał dziewięć lat, a jego siostra nieomal wybiła mu oko kamieniem wyrzuconym z procy. Ostatecznie gałka została odratowana, jednak z uszczerbkiem w aparycji. Oko zalane krwią Airen zawdzięcza Mafuyu, jednak nigdy nie był na nią zły. W końcu był to jedynie przypadek, że stał obok drzewa, a kamyk się od niego odbił i rykoszetem go trafił.
Beztroska egzystencja skupiona na zabawie skończyła się przy osiągnięciu wieku dziesięciu lat. Była to tradycja, że w tym momencie swojego życia, każdy młody Akamori zaczynał dostawać lekcje oraz wręczono mu jego własny, pierwszy dziennik, w którym jego obowiązkiem było zapisywać ważne wydarzenia i odkrycia. Zważywszy na wiek, nie oczekiwano przełomowych zapisków, a było to raczej uroczym rytuałem wstąpienia w nowy okres życia, a także sposobem na zbudowanie nawyku, by przechowywać swoją wiedzę dla potomnych. I zgodnie z tradycją - Airen jako mężczyzna był uczony sztuki lekarskiej, pracy z pacjentami, dokonywania zabiegów i, co najważniejsze, korzystania z chakry, by opanować kiedyś Iryojutsu. Mafuyu zaś uczyła się na temat ziół, tworzenia eliksirów, maści i innych specyfików, a także, w późniejszych latach, przyrządzania trucizn i antidotum na nie. Oboje jednak mieli wspólne lekcje, które uczyły ich o chorobach i anatomii ludzi oraz zwierząt. Tak czy inaczej, zostawali coraz częściej rozdzielani. Chiriki zajmowała się dziećmi, wszak nie była ani medyczką, ani zielarką, a garncarką, więc trzymała pieczę nad potomstwem, gdy Nobuyoshi udzielał im nauk. Airen i Mafuyu z czasem nauczyli się, że w życiu nie będą zawsze obok siebie, ich relacje zmieniły się - teraz nie bawili się razem, a wymieniali wiedzą i spostrzeżeniami, a także rozważali na tematy, które pozostawały bez odpowiedzi. Przynajmniej na ten moment dla nich - dzieci. Najstarszy z braci, będąc obiektywnym narratorem, był najbardziej pojętnym uczniem, który nie tylko szybko przyswajał materiał, a także rozwinął w sobie pasję do medycyny, która pchała go dalej i mocniej, niż którekolwiek z rodzeństwa.
Wiek piętnastu lat był kolejnym etapem, w którym życie Akamorich się zmieniało. Zaczynali oni prawdziwą pracę w wyuczonym fachu. Mafuyu przestała tylko pomagać w uprawie ziół oraz tworzeniu specyfików i lekarstw, a zaczęła działać na własną rękę - od teraz musiała sama hodować rośliny i przetwarzać je, uczyć się praktyką, metodą prób i błędów, która była tak chwalona przez Akamorich - w ten sposób podobno człowiek rozwijał się najbardziej, a także najszybciej. Airen wyczekiwał z ekscytacją tego momentu, był bardziej niż przygotowany, by zacząć samemu leczyć potrzebujących. Jego siostra czasami nazywała go Tenji, nawiązując do Tenjina - boga nauki, którego rodzina Akamorich wyznawała, jako swojego patrona, by podkreślić jego geniusz w dziedzinie medycyny. Wtedy też otrzymał od Mafuyu prezent, którego symbolikę poznała poprzez stare dzienniki klanowe. Od tego momentu zawsze na głowie nosił wyrzeźbiony z drewna wieniec, przedstawiający dwie splecione gałęzie oliwne. Miały one oznaczać nadzieję na lepszą przyszłość i spokojne czasy. W tym miejscu warto też wspomnieć, że każdy z Akamorich miał w swoim życiu znaleźć jakieś artystyczne zajęcie. Było to poleceniem bez określonego czasu. Niegdyś tradycja ta była bardziej surowa - wymagała zajmowała się poezją, wszak Tenjin był także i jej partronem, ale z czasem przerodziło się w to jakąkolwiek sztukę. Mafuyu rzeźbiła w drewnie i kamieniu, Airen rysował i malował, Ranma śpiewał i grał na instrumentach, a Takemi tańczyła oraz pisała wiersze. Wracając - prezent od siostry nawiązywał do marzeń Airena, czyli pchnięciu postępu tak daleko, aby zostawić świat piękniejszym, zdrowszym i spokojniejszym miejscem, niż go zastał. Nie wyzbył się dziecięcej naiwności, żył ideałami i marzył o stworzeniu lekarstwa na każdą chorobę, antidotum na każdą truciznę, Iryojutsu na każdą ranę. Pragnął tego, by medycyna miała odpowiedź na każdy z problemów związanych z ciałem, a także umysłem i duszą. W końcu - w zdrowym ciele zdrowy duch.
Kolejny rok był ciężki dla całej rodziny. Nobuyoshi pracował tego dnia tak samo, jak każdego innego, będąc w szpitalu, gdyż przydomową lecznicę przekazał najstarszemu synowi. Współpracownicy twierdzą, że po prostu zemdlał, a chwilę później jego serce się zatrzymało. Akamori mieli wiele tradycji, jak to klan istniejący setki lat, a jedną z najmniej lubianych był obowiązek wykonania sekcji zwłok zmarłego klanowicza. Wszystko skupione było wokół postępu, by zbadać przyczyny i wyciągnąć wnioski, zdefiniować problemy, na które rozwiązanie mogły znaleźć kolejne pokolenia. Ten przytłaczający zwyczaj spadł na Airena, najstarszego syna, tak, jak chciała tego tradycja. Musiał przekonać się co było prawdziwym powodem śmierci, bo mógło być to schorzenie dziedziczne, mające szanse wystąpić u potomstwa. Zrobił to z należytym profesjonalizmem, w końcu pragnął znaleźć rozwiązania na wszystkie problemy medyczne, by takie sytuacje się nie zdarzały. Jednak jak wykryć nieznanych przyczyn rozerwanie tętnicy w mózgu? Nie chciał nawet myśleć, że niektóre rzeczy były zwyczajnie losowe, niemożliwe do zaradzenia bez nieustannej kontroli. I że jego ojciec, osoba poświęcona medycynie z klanu o trzystuletniej tradycji lekarskiej, zginął z powodu czegoś tak gwałtownego i przypadkowego, na co nie było lekarstwa, gdy już się wydarzyło.
To na Airena spadł w głównej mierze obowiązek nauczenia swojego młodszego rodzeństwa tajnik medycyny, które i on poznawał w ich wieku. Mafuyu naturalnie pomagała w kwestii zielarstwa i tworzenia lekarstw na tyle, na ile mogła. Chociaż tradycje u Akamorich stanowiły wręcz trzon rodziny, tak nie wyznaczały one przyszłości członków klanu - wedle zwyczaju, gdy osiągało się wiek dwudziestu lat, każdy mógł ruszyć w swoją stronę, zająć się czymś zupełnie innym. Niektórzy szybciej porzucali medycynę, a niektórzy jednak przy niej zostawali przynajmniej do pewnego momentu. Najstarsza siostra była tą, która zamierzała w życiu robić coś innego i może dlatego tak bardzo doceniała oddanie swego brata sprawie, która nie była nawet jego, która została mu wpojona w najmłodszych latach, gdy umysł chłonął wszystko jak gąbka i uznawał za swoje.
Życie Airena nabrało kolorów, gdy podczas spaceru spotkał drobną dziewczynę, siedzącą na skraju drogi. Miała skręconą kostkę, zatem otrzymała natychmiastową pomoc od potomka lekarskiej rodziny. Nie było to nic poważnego, nie wymagało kontroli, ani oględzin, jednak niewiasta wpadła w oko chłopakowi. Nazywała się Miyuki Sharekoube, mieszkała w małej wioseczce oddalonej kilka kilometrów od siedziby klanu Akamorich. Oczywiście ciemnowłosy medyk nie mógł jej tak zostawić, zatem zaniósł ją do domu, a ten spacer pozwolił im trochę zbliżyć się do siebie. Blondwłosa szesnastolatka nie czuła tego samego do Airena, jednak ten nie załamywał się, był uparty tak, jak ze swoją pasją. Odwiedzał ją często pod pretekstem sprawdzenia czy z jej kostką wszystko gra, czy jej ścięgna nie są naderwane, mięśnie nie nadwyrężone od mniejszego obciążenia na tę nogę. Miał tysiąc i jeden powodów, by wpaść do niej, ujrzeć ją i porozmawiać. Z czasem zostali parą, doceniła jego dobre serce i szczery upór. Mieli nawet błogosławieństwo rodziców, gdyby zechcieli się pobrać, jednak Miyuki nie była chętna do podejmowania tak gwałtownych decyzji. Byli zadowoleni ze swojego życia takim, jakim było.
Wiek osiemnastu lat był momentem przełomowym. Airen postanowił porzucić odpłatną pomoc, aby teraz zająć się bezinteresowną. Naturalnie ludzie jakoś mu się zawsze odwdzięczali - przynosili zazwyczaj jakieś swoje wyroby, często było to po prostu jedzenie, rzadziej zdobione naczynia, uszyte ubrania, a czasami nawet meble. Wiele razy pomagano mu przy pracach domowych - reperowanie dachu czy podłóg lub ogrodzenia. Przynoszono mu narzędzia, gwoździe. Stał się kimś niezmiernie szanowanym w okolicy za to, że nie chciał pieniędzy, nie przyjmował ich i nie wymagał żadnej zapłaty. Wieść o nim się rozchodziła coraz dalej i dalej, ściągając nie tylko okolicznych potrzebujących, ale także tych z dalsza. Mógł sobie pozwolić na takie życie tylko dlatego, że chociaż byli małą rodziną, to bardzo bogatą. Chirika wciąż sprzedawała swoje zioła i leki do szpitali, ale przede wszystkim trzymała pieczę nad fortuną, która była zbierana przez dziesiątki pokoleń. Tych pieniędzy nie dało się ot tak wydać, a ich życie wcale nie było pełne luksusów, toteż mogli sobie pozwolić na zrezygnowanie z opłat za leczenie.
Wszystko co piękne, kiedyś się kończy. Prawda stara jak świat, a jednak każdy pozostawał zaskoczony, gdy nadchodził ten zapowiadany koniec. W przypadku Airena, była to kwestia kilku godzin popołudnia dzień przed swoimi dziewiętnastymi urodzinami. Siedział na werandzie swojej lecznicy, bujając się w fotelu i notując spostrzeżenia w swoim dzienniku, gdy w oddali pojawiła się postać. Kobieta biegła w jego kierunku, a skoro biegła, to chłopak uznał, że nie jest chora i ma inną sprawę, może nawet nie do niego, a do jego rodzeństwa. Nie chciał wybiegać do niej, nie chciał być wzięty za przejętego czy zmartwionego, nie mógł tego okazywać jako lekarz. Wymagano od niego spokoju, dystansu, oparcia, a nie emocji i nerwów. Aczkolwiek im bliżej była nieznajoma, tym większy odczuwał niepokój, nie mógł się skupić na pisaniu, aż w końcu poddał się. Zirytowany cisnął na bok swój notes i ruszył kobiecie na spotkanie tempem znacznie szybszym, niż jej własne. Na oko trzydziestoletnia brunetka miała na sobie krew, ale także ślady przemocy, jej oko było solidnie podbite, aż napuchnięte, przekrwienie było także na policzku, wskazując, że dostała otwartą dłonią, a było to tylko kilka z jej ran. Ledwo wydukała z siebie, że jej dom został napadnięty przez bandytę i jej mąż potrzebuje natychmiastowej pomocy. Airen kazał jej zostać w lecznicy, ale ta ruszyła za nim, nie miał czasu teraz ją przeganiać, odwodzić od tego pomysłu. Chociaż wyglądała jak siedem nieszczęść, to nie miała żadnych poważnych urazów, a przynajmniej nie na pierwszy rzut oka. Kobieta nie chciała tak po prostu zdradzić gdzie jest jej dom, prowadziła Akamoriego sama drogą przez las, gdzie kojarzył, że mieszkał kiedyś drwal, że był tam nawet tartak napędzany pobliskim strumieniem. Sprawa robiła się podejrzana, ale w tym momencie nie było czasu na przemyślenia. Biegł za nią tak, jak chciała.
Gdy wszedł do środka, nie był w stanie uwierzyć w to, co widzi. Naprzeciwko drzwi, w drobnym pomieszczeniu, mającym stanowić kuchnię, siedział na wpół oparty o ścianę rosły mężczyzna z nożem w brzuchu. Pod nim była spora kałuża krwi, a on coś mamrotał pod nosem, na skraju świadomości. Krok głębiej sprawił, że młody medyk zamarł na chwilę w bezruchu. Dostrzegł, że w pomieszczeniu obok leży mały chłopiec, mający może siedem lub osiem lat, twarzą do ziemi - skóra na jego czaszce była pęknięta i także zalewał się krwią. Pomieszczenie było tylko lekko zdemolowane, bardziej pozrzucane były naczynia, poprzewracane meble, zupełnie nie przypominając napad bandytów. Także ten nóż był zwyczajnym nożem, jak do obierania warzyw, a nie walki. Kobieta go kłamała, wydarzyło się tutaj coś zupełnie innego. Ryknął na nią, pytając o sytuację, która to spowodowała, ale ona zaklinała się, że wpadł tutaj bandyta i coś od nich chciał. Coś. Od nich. Biednego małżeństwa, nie posiadającego nic wartościowego. Makabryczna sytuacja nie pozwalała Airenowi trzeźwo myśleć, ale podjął szybką decyzję - najpierw musiał zająć się dzieckiem. Całe szczęście chłopiec nie miał pękniętej czaszki, oddychał, ale nie miał przytomności. Kilka chwil leczniczej chakry wystarczyło, aby zatamować krwotok i ustabilizować jego stan. Miał już na tyle doświadczenia, by wiedzieć, że na ten moment to wystarczy, a resztę zrobi sam, odpoczywając. Przez cały ten czas kobieta krzyczała na Akamoriego, a nawet go szarpała, by najpierw zajął się jej mężem. Nie mógł w to uwierzyć, ale on ze swoim uporem był nie do zatrzymania. W końcu jednak podszedł do mężczyzny, który miał niezwykłe szczęście, nóż minął tętnicę brzuszką o kilka milimetrów. Wystarczył jeden zły ruch podczas wyciągania ostrza, aby drwal zginął, poprzez wykrwawienie. Stracił już sporo krwi, Airen wiedział, że nie zdążyłby zatamować krwotoku na tyle szybko, by go uratować, gdyby popełnił ten błąd. Mężczyzna dalej coś mamrotał, nie tylko był na skraju własnych sił, ale był zwyczajnie pijany. Jego żona błagała chłopaka, aby ten coś zrobił, by jej ukochany przeżył, zaś jej ukochany... pod nosem bełkotał, że "zabije tę sukę za to, co mu zrobiła", że "powinien ją sprzątnąć ostatnim razem", że "podziabie ją siekierą" i wiele, wiele innych. Niby było to oczywiste, że mężczyzna ją pobił i skrzywdził syna, a ona w instynktownym odruchu go zaatakowała, ale dopiero teraz młody Akamori zdał sobie sprawę z powagi sytuacji. Pierwszy raz zawahał się czy powinien uratować ludzkie życie. Świadom był, że kobieta jest tak przerażona, tak zaszczuta, że boi się gniewu swojego męża nawet, gdyby ten zmarł. Chciała odwrócić swoje czyny, byleby mu się nie narazić. Nie dbała nawet o ich dziecko. Była więźniem strachu, zatem nie było mowy, aby zgłosiła całą sprawę strażom, by drwal poszedł za kratki. Airen też zdawał sobie sprawę, że niewiele by to dało, bo mężczyzna niedługo pewnie by wyszedł i wtedy ani kobieta, ani syn, nie dostaliby raczej drugiej szansy.
Chwycił za ostrze, a w tym momencie i on został chwycony - ostatkami sił przez rannego, który przyciągnął go do siebie, majacząc już, biorąc go za własnego syna, ale kilka ładnych lat później. "Synku, mój kochany synku, jak żeś to przeżył? Przecież żem ci łeb rozprał trzonkiem. Nie beczysz? Nie becz, facet, kurwa, nie beczy". Drobny ruch wystarczył, aby w zamglonych oczach na chwilę pojawiła się iskra, ta ostatnia. Airen wyciągnął nóż, gdy już tętnica była przecięta. Podjął decyzję. Nie każdy był warty leczenia. Ojciec powtarzał mu, że leczy się bandytów, nawet morderców i gwałcicieli, a później oddaje się im prawu. Mówił, że to nie lekarza rola, aby wymierzać sprawiedliwość, ale jak mógł uleczyć kogoś takiego? Jego żona zapewniałaby do ostatniego tchu, że to byli bandyci, że to nie jej mąż, że to nie ona. Przyłożył ręce, a zielona, lecznicza chakra zaczęła leczyć ranę. Korzystał z prostej techniki, zdecydowanie zbyt słabej, aby zaleczyć tę. Zasklepiała się, ale zbyt powoli. Widział, jak oprawca własnej rodziny powoli odpływa, aż w końcu jego serce przestaje pracować. Zginął. Nie, został zabity. Przez własną żonę? Nie, ale z jej udziałem.
Kobieta nie mogła się pogodzić, że pozbawiła go życia. Wpadła w panikę, zaczęła krzyczeć, że on się zemści, że zawsze się mścił. Airen nie był w stanie jej uspokoić. Nie był w stanie nawet samemu się uspokoić. Sprawdził jeszcze jej syna, czy nic mu nie będzie, a później zostawił nieznajomą z trupem w domu pełnym krwi i wrócił do siebie.
Ciężko było zmyć całą tą krew. Jeszcze ciężej było wrócić do normalnego życia, świadomym jak nikt inny wszystkich wydarzeń. Akamori położył się spać wczesnym wieczorem w swojej lecznicy, tak jak czasami miał w zwyczaju, jednak nie było mowy o śnie. Nie zmrużył oka przez całą noc, a wczesnym porankiem bez słowa do rodziny ruszył do Shiroi-iwa, kierując się natychmiast do siedziby straż. Przyznał się do morderstwa, opowiedział o wszystkim z najdrobniejszymi szczegółami, nie mówiąc jedynie jednego - jeżeli bogatszy o tę wiedzę cofnąłby się w czasie i znów znalazł przed tym samym problemem, to postąpiłby tak samo. Nie żałował swojej decyzji, do samego końca był przekonany, że chociaż uczynił coś okropnego, to w tamtej sytuacji było to najlepsze rozwiązanie. W końcu chodziło o zostawianie świata lepszym miejscem, niż się go zastało. Czasami trzeba było ubrudzić sobie ręce, wziąć odpowiedzialność na własne barki, aby inni mogli odetchnąć z ulgą.
Rodzina Airena została powiadomiona następnego dnia, gdy już zaczynali poszukiwania medyka, który zniknął bez słowa. Przy tym wszystkim była również Miyuki, która tak samo jak cała reszta, nie potrafiła uwierzyć w to, co usłyszała. Airen był mordercą. Zabił człowieka. Dojrzały strażnik nie miał w swoim obowiązku uświadomienie kogokolwiek, że to nie było zwyczajne morderstwo, że cała sprawa jest zdecydowanie bardziej skomplikowana, niż mogliby przypuszczać. I Miyuki nigdy się o tym nie przekonała. A przynajmniej jej chłopak nie miał szans tego wytłumaczyć, gdyż nigdy go nie odwiedziła, gdy ten znajdował się w celi. Za to Chirika i Mafuyu wyruszyły do niego moment po usłyszeniu tragicznej wieści. Dla nich również to była ciężka rzecz do przełknięcia, ale rozumiały lub przynajmniej udawały, że rozumieją co go pchnęło do takiej decyzji. Nie wstydził się tego, co uczynił, mówił o tym otwarcie, chociaż nie był też z siebie dumny. Zrobił to, co należało zrobić, niezależnie od następujących konsekwencji.
Ze względu na okoliczności, wyrok Airena był bardzo łagodny. Sam się zgłosił, przyznał się do winy i chociaż żona zabitego nalegała na surową karę, to został skazany tylko na dwa lata służby na Murze, gdzie brakowało utalentowanego, wyszkolonego medyka. Był to okres wyjątkowo ciężki dla chłopaka, który musiał pogodzić się, że stracił dziewczynę i zaufanie wielu ludzi, którzy niegdyś przychodzili do niego prosić o pomoc. Stracił także w oczach swojej matki i rodzeństwa, a przede wszystkim Mafuyu, która nie chciała tego po sobie pokazywać, jednak widać było, że jest zawiedziona. Ostatecznie to ona najczęściej słała korespondencje do Airena, gdy ten odbywał swoją karę, to ona przysyłała mu wieści mniej i bardziej wesołe. Mniej, jak ta, że Miyuki ma męża, który został jej wybrany, wedle zwyczajów panujących w Karmazynowych Szczytach. I bardziej jak ta, że zaczęła chodzić z chłopakiem, w którym zakochana była od kilku lat, niestety wtedy bez wzajemności.
Pobyt na Murze pozwolił mu spojrzeć na świat z nieco innej perspektywy. Rozmawiał z wieloma innymi skazanymi, którzy nie zawsze naprawdę zasługiwali na karę, ale też zamienił niejedno słowo z tymi, którzy nie zasługiwali na życie. Doszedł do poważnych wniosków, że samą medycyną nie będzie w stanie osiągnąć swoich celów. W ten sposób nie dało się zostawić świata lepszym, a jedynie ulżyć mu w męce. Dotarło do niego jak bardzo był naiwny i jak bardzo naiwni byli jego przodkowie, twierdząc, że taki sposób życia popycha świat ku lepszemu. Świat potrzebował zdecydowanych działań, a nie oferowania pomocy, gdy już wydarzy się krzywda. Nagle dla Airena stało się aż nazbyt oczywiste, że musi wyjść do świata z pomocą, a nie czekać, aż ten się zgłosi do niego. Prawdziwe zmiany mógł robić tylko wtedy, gdy wchodził z butami w życie innych, gdy brudził sobie ręce. Nie dało się zbawić ludzkości z tej wygodnej pozycji, w której oferuje się pomoc, siedząc w swojej lecznicy.
Pół roku przed zakończeniem wyroku zostały podjęte dwie decyzje. Pierwsza z nich, przez Mafuyu - wyprowadziła się do Shiroi-iwa wraz z jej chłopakiem Rintaro, otwierając małą herbaciarnię i zabierając ze sobą dwójkę rodzeństwa, Ranmę i Takemi. Druga była podjęta przez Airena - po opuszczeniu powrocie zostanie ninja, by oddać się sprawie, na której najbardziej mu zależało - uczynić świat nieco lepszym miejscem. Zatem po dwóch latach zesłania, wrócił do swojego domu, w którym zamieszkiwała teraz wyłącznie Chirika wraz z jej przyjaciółką Yukemi, której mieszkanie zostało zniszczone podczas wichury. Matka Airena powoli porzucała tworzenie lekarstw, będąc bardziej skupioną na uprawie kwiatów i tworzeniu z nich perfum. Sam chłopak postanowił na początek wrócić do swojego standardowego życia, czyli pracy w lecznicy, do której ludzie przychodzili wyjątkowo niechętnie. Nie dziwił im się, w końcu był mordercą-lekarzem, jednak co niektórzy znali prawdziwą historię i wiedzieli, że młody Akamori nie uczynił niczego naprawdę złego. Podczas tego okresu zaczął też brać nauki w dziedzinie technik ninja, a także wzmógł swoje treningi fizyczne, by przygotować się do zawodu, który miał zamiar wykonywać. Po opanowaniu najbardziej elementarnych podstaw zarejestrował się jako Dōkō, służący prowincji Kyuzo i klanowi Hyuuga. Nie rzucił się w wir szaleństwa, doskonale zdawał sobie sprawę, że z aktualnymi umiejętnościami nie był w stanie podjąć prawdziwej walki, toteż najpierw nie zajmował się żadnymi misjami, a jedynie ćwiczył, czekając na dzień, w którym uzna, że jest gotów stawić czoła niebezpieczeństwom.

WIEDZA

ZDOLNOŚCI

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Biała torba nad prawym pośladkiem

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: BANK
PH: SUMA
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
[/list]
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Znaleziono 15 wyników

Re: Lecznica rodziny Akamori

Re: Lecznica rodziny Akamori

Re: Lecznica rodziny Akamori

Re: Lecznica rodziny Akamori

Re: Lecznica rodziny Akamori

Re: Lecznica rodziny Akamori

Re: Lecznica rodziny Akamori

Lecznica rodziny Akamori

Re: Airen Akamori - PH

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Re: Airen Akamori - Karta Postaci

Airen Akamori - Karta Postaci

Airen Akamori - Bank

Airen Akamori - PH