Shinobi War PBF Naruto

Pomimo tego, że opuścili wóz „księżniczki”, rozmowa nie skończyła się. Arii wciąż dociekał przeróżnych tematów, a Rakurai przysłuchiwał się tej wymianie zdań. Nie do końca rozumiał o co chodziło z tymi całymi Yokai. Dla Minoru, który uważał się za człowieka uczonego, choć może nie wykształconego, Yokai były jedynie legendami do straszenia dzieci i zabobonnych. Dużo jednak większym zainteresowaniem obdarzył kwestię tego, że kobieta twierdziła, że bez niej wpadną, w końcu, na ich ludzi i zapewne nie zakończy się to najlepiej. Wciąż próbowała ich również przekonać do ściągnięcia kajdan, lecz Minoru był całkowicie przeciwny temu. Na całe szczęście Arii wydawał się podzielać jego pogląd, nawet jeśli pseudo samuraj nie odezwał się nawet słowem.
Okazało się również, że kobieta była wśród swoich równowarta komuś rangi Kogo. Czyli była silniejsza niż ktokolwiek z ich zgrai. Albo raczej powinien powiedzieć, że była bardziej doświadczona niż ktokolwiek z nich. Wspomniała również o swoim partnerze, co na Rakuraia podziałało jak kubeł zimnej wody, co bardzo szybko wykorzystał do strofowania samego siebie w niewybredny sposób.
Potem jednak nadeszła niespodziewana sytuacja. Kobieta bez ogródek stwierdziła, że była gotowa urodzić mu dziecko. Rakurai poczuł jak mimowolnie jego twarz staje się cieplejsza. A on sam traci język w gębie.
– Dziękuje… - bąknął jedynie. Nie wiedząc jak właściwie miał wyjść z tej sytuacji z twarzą. Kobieta jednak kontynuowała. Jej bezpośredniość onieśmielała go. Nie był przyzwyczajony do tego typu kobiet. Wszystkie te które dotąd mu się podobały, były delikatne, ułożone… grzeczne.
– Nie przywykłem do poligamii Pani. - Zdołał wreszcie opanować bijące serce. Choć wciąż czuł, że jej osobowość fascynowała go. Czy wszystkie kobiety dzikich takie były? Czy wszyscy rodzili dzieci wszystkim, jak zwierzęta?
Na jego pytanie odpowiedziała bardzo wymijająco, nie zdradzając większych szczegółów, lecz Rakurai nie zamierzał tak łatwo się poddać.
– Czy twoje śledztwo dotyczyło Yokai? - Skoro nie chciała powiedzieć wprost o co chodziło, być może szczęśliwe trafienie, pozwoli rozwiązać jej język, lub też wywnioskować jakiej natury było to śledztwo.
W końcu jednak stwierdziła, że to ona będzie zadawać pytania. Zupełnie, jakby dotąd tego nie robiła. Wobec Ariiego miała bardziej poważne pytania, lecz to które zadała Minoru, spowodowało, że ten aż parsknął. Tym co go tak rozbawiło były przeprosiny za bycie „bezpośrednią”. Jakby oznajmienie, że mogłaby rodzić mu dzieci nie były wystarczająco bezpośrednim wyznaniem.
– Trzydzieści Pani… jestem w sile wieku. - Odpowiedział jej szczerze. Choć stracił tak naprawdę rachubę czy nie powinien mieć już trzydzieści jeden. Życie w krainie objętej wojną, mocno odbijało się na jego poczuciu upływu czasu.

Weszli do wozu. Rakurai co rusz zaciskał dłoń na głowni jednego z dwóch ostrzy, zupełnie jakby spodziewał się jakiegoś fortelu ze strony kobiety. Nie rozumiał dlaczego Arii mógłby chcieć wejść do środka, ale skoro taki miał pomysł, to poszedł.
Odezwała się, lecz jej czar jakby znikł. Minoru wciąż uważał, że ma miły głos, lecz nie był on już tak czarujący jak wcześniej. Być może obecność Ariiego, który wydawał się być odpornym na jej czar, dodawało mu otuchy.
Gdy na dłoniach kobiety znalazła się para kajdan, poczuł ulgę. I to na tyle dużą, że puścił rękojeść ostrza, skupiając się na swoim zadaniu. Byciu sensorem. I opłaciło mu się to, ponieważ natychmiast wyczuł przepływ chakry. Zerwał się na nogi, gotów odciągnąć Ariiego, lecz dzikuska znów przemówiła tym swoim spokojnym i delikatnym głosem. Rakurai przypatrywał się jej ze swojej podniesionej pozycji, ważąc czy powinien coś zrobić. Lecz Arii nie wyglądał na to by stało się coś wielkiego. Zamiast tego ściągnął z jej głowy worek i Minoru poczuł jak serce mu przyspiesza. Była piękna. Być może nie najpiękniejsza jaką w życiu widział, ale samo patrzenie na nią sprawiało mu przyjemność. I wtedy też spojrzała w jego kierunku i skomplementowała go.
Poczuł jak oblewa go fala gorąca. Nie pamiętał kiedy ostatni raz ktoś nazwał go przystojnym. Starał się jednak pozostać profesjonalistą i nie pokazać tego po sobie. Skinął jedynie głową, w geście podziękowania, lecz szybko tego pożałował, czując że było to całkowicie nieprofesjonalne. Ona jednak wydawała się nie przejmować tym i kontynuowała swoją przemowę. A mówiła dużo i ciekawie. O dzikich, ich wierzeniach i yokaiach. W głowie Rakuraia rzeczy takie jak demony i bogowie nie zajmowały znaczącego miejsca. Jedynym bogiem którego wyznawał był Tenjin, bóg nauki, poezji i kaligrafii. Choć być może spowodowane to było tym, że wychował się w rejonach gdzie organizowano festiwale na jego cześć, a które uwielbiał. W końcu jednak skupiła swój wzrok ponownie na nim, a on sam poczuł ponownie to świdrujące spojrzenie. Jakby kobieta widziała więcej niż powinna. Mówiła o przewodniku duchowym o tym, że ktoś taki przychodził by pomagać zagubionym i potrzebującym. A Rakurai myślał wtedy tylko o jednym. Dlaczego patrzyła na niego?
I nagle czar prysł. Kobieta wyprosiła ich z wozu i Arii przystał na jej słowa. Opuścili wóz, lecz wciąż znajdowali się w jego sąsiedztwie. Arii zaczął spoglądać w jego kierunku i robić dziwne miny. Rakurai nie zrozumiał o co może mu chodzić. Być może chciał wiedzieć czy wyczuł coś dziwnego. Dlatego też podniósł skrycie dłoń i przechylił ją na boki, na znak, że ciężko było mu powiedzieć co wyczuł. To chyba jednak nie było to, ponieważ Arii wciąż wysyłał mu jakieś sygnały. Skinął więc, w końcu, głową, że ok i dał za wygraną. Nie był Yamanaką by czytać innym w głowie. Zrezygnował jednak z używania dalej sensora. Przesadzał i tak. Jeszcze chwila i przekroczy swoje limity.
– Pani… co robiłaś w naszych rejonach? Czyżby ktoś potrzebował twojej duchowej pomocy? - Zagadnął więźnia, chcąc przestać być tym milczącym posągiem. A kto wie, może dowie się czegoś ciekawego o wrogu, którego tak bardzo „nienawidził”.

Minoru nie potrafił zrozumieć co się dzieje. Był święcie przekonany, że to co im się właśnie przytrafiło było wpływem genjutsu. Ale on nic takiego właściwie nie wyczuwał. Czyżby było to jakieś Hijutsu, albo Kekkei Genkai, które było obce mieszkańcom kontynentu? Jeżeli dzicy posiadali więcej osób jak ona, to czy mieli przeciwko nim jakiekolwiek szanse?
I wtedy poczuł na sobie jej wzrok. Miała na zasłoniętą twarz, a jednak czuł jak jej spojrzenie wbijało się właśnie w niego. I wtedy przemówiła do niego, tym swoim melodyjnym i czarującym głosem. Rakurai aż przełknął głośno ślinę. Czy był dobrym człowiekiem? Przytaknął skinieniem głowy. Czy chciał jej pomóc? Ponownie chciał skinąć głową, lecz przerwał w połowie opamiętując się. Bo czy rzeczywiście chciał jej pomóc? Przecież to było nierozsądne, ona była wrogiem, a on wiernym żołnierzem… no właśnie, właściwie kogo? Soso, Ryuzaku, Uchiha? Tak wielu miał panów nad sobą, że tracił już rachubę.
W końcu jednak odwróciła swój wzrok i skupiła się na innych. Ten drobny gest wystarczył, by Minoru poczuł jakby kamień spadł mu z serca i pozwoliło zebrać myśli.
– Nie wyczułem żadnego wpływu genjutsu. Nie wiem czym ona jest… lecz powinniśmy trzymać się jak najdalej od niej. - Zwrócił się do Shinsa, przekazując mu to co udało się ustalić. Wciąż jednak oczekiwał na odpowiedź, co się stało z Gosuiem. I wtedy też usłyszał jak przywołuje go do siebie ich dowódca. Pseudosamuraj skinął głową do Shinsa w geście pożegnania i zbliżył się do Ariiego, który chciał się dowiedzieć dokładnie tego samego co i wszyscy.
– Nie… w sensie… ja sam nie wiem. Rozum podpowiada mi, że to musiało być genjutsu, albo też coś na bazie genjutsu, może jakieś hijutsu. Ale moje zmysły nie wyczuły niczego nadzwyczajnego. Więc może kekkei genkai? - Ostatnie słowa wypowiedział z wyraźnym pytaniem, wpatrując się w mężczyznę którego jeszcze niedawno chciał wysłać do piachu, a teraz tworzył z nim więź. Chciał wiedzieć co myśli na temat tej całej sytuacji. Lecz ten postanowił samemu pomówić z kobietą.
W milczeniu, przypatrywał się sylwetce kobiety, wysłuchując jej słów. Nie rozumiał kompletnie co mówiła. To znaczy, rozumiał słowa, ale ich znaczenie było dla niego zagadką. Bo kim miał być przewodnik duchowy? To jakaś ichniejsza kapłanka?
I nagle, kobieta ponownie zwróciła się w jego kierunku, choć jej słowa skierowane zostały do wszystkich, to Rakurai odczuwał to, jakby mówiła wprost do niego. I ponownie skinął głową przytakując jej, a ręce znów zaczęły go swędzieć. Uprzedził go jednak Arii. Wydawało się, że „rzeźnik” trzymał się o wiele lepiej niż Rakurai i chwała mu za to. Wpatrywał się jak zakłada kobiecie kajdany i widok ten przyniósł mu kolejną ulgę. Wierzył w to, że kajdany dadzą radę powstrzymać kobietę. Z nieskrywanym zainteresowaniem przyglądał się jak Arii ściągał worek z głowy kobiety i wbił w nią swój wzrok, pragnąc dowiedzieć się, kto też skrywał się po drugiej stronie. Na szczęście Arii całkowicie przejął rolę mówcy i Rakurai mógł oddać się podziwianiu „jeńca”. I to nie tylko swoimi oczyma. Jego sensor cały czas wpatrywał się w kobietę, ale również i w Ariiego. Szukał sygnałów użycia chakry, rzucenia genjutsu. Czegokolwiek co zdradziłoby te dziwa, których byli świadkiem.

Brwi Rakuraia zbliżyły się do siebie, w geście zdziwienia gdy wyczuł bijącą od kobiety aurę. Jej pojawienie się stanowiło pewną komplikację, do której nie wiedział jeszcze jak powinien się ustosunkować. Na pewno jednak musiał poinformować Ariiego o odkryciu, lecz wpierw musieli przejechać przez granicę i oddalić się od posterunku. Wcześniej nie zamierzał wyściubiać nosa spoza wozu.
Gdy wreszcie znaleźli się na ziemi dzikich i oddalili od posterunku granicznego, Rakurai ruszył swe dupsko i wyłonił się ze swego miejsca, dołączając do reszty oddziału. Pierwszym co go uderzyło, był brak Gosuia. Nigdzie go nie widział, tak samo jak i nie wyczuwał jego chakry. Zaniepokoiło go to i niemalże natychmiast poczuł potrzebę dowiedzenia się o co chodzi.
Dlatego też, niezwłocznie ruszył w kierunku Ariiego. Dotarł do niego gdy rozmawiał właśnie z Mizamim na temat ich więźnia. Rewelacje jakich się nasłuchał spowodowały, że już chyba setny raz tego dnia poczuł niezrozumienie. No bo jak to, dzika księżniczka, wymieniana za Kogo? Oczywiście, Kogo byli bardzo cenni, ale na kontynencie księżniczki były jeszcze cenniejsze. Nie znał jednak zwyczajów dzikusów. Może tam księżniczki były bardziej powszechne.
I wtedy kobieta odezwała się. Jej melodyjny głos zdawał się wręcz wwiercać w umysł Rakuraia i oczarowywać go. Prosiła ich o to by ściągnęli z niej worek. I Mizami pośpiesznie ruszył by wykonać jej polecenie. Wtedy jednak z ratunkiem pośpieszył Arii, który pochwycił dłoń kupca i powstrzymał go. Nagle czar jakby prysł, a Rakurai odkrył, że jego prawa dłoń również uniosła się, jakby chciał pochwycić coś.
Pochwycił ją pośpiesznie drugą dłonią, masując tą pierwszą i próbując pojąć co się właściwie wydarzyło. Z rozwiązaniem przybył jednak Shins, który zaproponował, że powodem mogło być genjutsu. Minoru spojrzał na niego lekko nieobecnym wzrokiem, w głowie jednak przebiegał właśnie cały proces myślowy, oceniający to czy mógł mieć rację.
– Możesz mieć rację… daj mi chwilę - Złożył pieczęć zwaną połową szczura, jednak nie po to by zwiększyć zasięg swych umiejętności sensorycznych, lecz po to by poprawić swoje skupienie. Faktem było, że możliwości jego sensora były niczym nóż szwajcarski. I jedną z jego umiejętności było wykrywanie czy przepływ chakry u innych osób nie jest zaburzony przez genjutsu, co świadczyłoby o tym, że ktoś może być pod jego wpływem.
– A tak w ogóle, gdzie… Roi? - Znalazł wreszcie dogodny moment, by zapytać o Gosuia. Chwilę zajęło mu również przypomnienie sobie pseudonimu ich towarzysza. Miał nadzieję, że nie ominęło go coś ważnego, gdy chował się w wozie.

Minoru całą rozmowę na granicy spędził w jednym z wozów. Wolał dmuchać na zimne. Jeszcze tego by brakowało, że ktoś go rozpozna i zacznie zadawać zbyt wiele pytań. Ze swojego miejsca mógł i tak wszystko słyszeć wystarczająco dobrze by zorientować się w sytuacji.
Wszystko wydawało się iść zgodnie z planem. Chociaż raz. Chociaż moment, gdy Mizami stwierdził, że mają poczekać na niego tutaj, wzbudził w Rakuraiu pewien niepokój. Na wszelki wypadek sensor ponownie zaczął działać by ostrzec go, przed ewentualnymi skupiskami chakry, które mogłyby zbliżać się do ich miejsca. Tak się jednak nie stało i po długich 20 minutach oczekiwania, ich „pracodawca” powrócił rzucając do wszystkich, by rozpoczęli rozładunek dwóch ostatnich wozów. Rakurai nie zamierzał jednak ruszyć się z miejsca. Gdyby byli to wojownicy dzikich, to być może, ale nie będzie paradował przed żołnierzami Ryuzaku.
I wtedy wydarzyło się coś jeszcze. Pojawiła się jeszcze jedna osoba. Ze swojego miejsca, Minoru, nie mógł przyjrzeć się jej dokładnie, lecz wystarczająco by zorientować się w sytuacji. Niemalże natychmiast skupił na kobiecie swój szósty zmysł by przebadać jej sygnaturę chakry jak i zapasy chakry. Chwilę później kobieta zniknęła w wozie więziennym i można było o niej zapomnieć, chyba że Minoru odkryje na jej temat coś ciekawego.
Jednakże jakby nawet tak było, to musiał skupić się na innej kwestii. Właśnie przekraczali granicę. Byli na ziemi dzikich. Rakurai nawet nie wiedział w jakim kierunku powinni się teraz udać, ani w jakim kierunku idzie cała karawana.
I nagle w jego głowie odezwał się ten sam głos co ostatnio. Shins znów używał tych swoich ninjutsu sztuczek by porozumieć się z nim bez kontaktu z osobami trzecimi. W pierwszym odruchu, Minoru, bardzo chciał sprzeciwić się pomysłowi zamaskowanego jegomościa. Zabicie wszystkich bez nawet krzty litości nie leżało w charakterze Rakuraia. Po chwili jednak przemyślał ten pomysł. Shins miał sporo racji. Musieli zniknąć, a poza tym człowiek ten kolaborował z przeciwnikiem. Chociaż bazując na tym co widział, to wszyscy w okolicy zdawali się kolaborować z wrogiem. Wciąż jednak wolał nie mordować bezbronnych, nawet jeśli byli szumowinami. Na całe szczęście Arii nie wyraził zgody na ten plan.

Jego mordęga, w końcu, się skończyła. Minoru wyczuł jak coraz więcej źródeł chakry zaczęło poruszać się, co wzbudziło jego nadzieje, a gdy poczuł jak jego towarzysze zbijają się w jedną grupkę, a tamci w drugą i zaczynają się oddalać, Rakurai musiał walczyć ze sobą, by nie wyskoczyć natychmiast ze swojej kryjówki.
W końcu jednak wyłonił się ze swej kałuży i otrzepując odrobinę swój strój, powrócił do powozu. Rzucił zaciekawione spojrzenie w kierunku karawany, dostrzegając że ich więzień przepadł. Widząc jednak miny innych, postanowił nie dopytywać. Jeszcze rozdrażni kogoś niepotrzebnie.
Na dalszą drogę zajął wyznaczoną mu przez Ariiego pozycję. Co prawda większość z ludzi w karawanie, zajęła miejsca siedzące, lecz Minoru jako wyszkolony shinobi mógł iść tak jeszcze bardzo długo. Ba nawet taki spacer okazał się dla niego terapeutyczny i po dwu godzinnym spacerze, czuł jak jego zmęczenie niemalże zanika.
W końcu jednak dotarli na miejsce. Granica. Ufortyfikowana, obsadzona, zupełnie inna niż to co działo się w rejonie gdzie prowadzono ciągłe walki. Rakurai nawet nie silił się na odpalenie swego sensora. Nie miało to większego znaczenia. Byli tutaj wśród swoich. Nie spodziewał się więc żeby coś złego miało się wydarzyć. Do tego Pan Mizami przyjął na siebie ciężar rozmowy ze strażnikami, więc był to właśnie ten moment, kiedy Rakurai postanowił po raz pierwszy usiąść na jednym z wozów i odpocząć odrobinę.

Minoru nie często korzystał z tej techniki i momenty takie jak ten, przypominały mu dlaczego tak było. Życie jako kałuża była nudna a próba wypatrzenia lub usłyszenia czegokolwiek z tej pozycji powodowała w nim rosnącą frustrację. Rakurai nie potrafił zrozumieć jakim cudem niektórzy potrafili trwać w tej formie godzinami, albo i dniami czekając na swe ofiary.
Starał się jednak wytrzymać i zrozumieć jak najwięcej z tego co działo się wokół niego. Tylko, że wciąż widział niewiele, a słyszał tylko strzępki rozmowy. Wiedział jednak, że wozy wciąż stały w miejscu i wciąż trwały rozmowy. Oznaczało to, że ciągle nie zażegnano problemu i Minoru musiał siedzieć pod wodą. Albo, że tamci odjechali, a jego towarzysze nie chcieli odjechać, bo nikt nie widział gdzie zniknął pseudo samuraj.
Dla pewności postanowił więc skorzystać ze swego sensora by określić gdzie znajdują się wszyscy. A wyłonić się ze swej kryjówki dopiero wtedy, gdy nadprogramowe źródła chakry znikną.

Po początkowych porażkach, czy to w kwestii Ariiego w obozie Yukich, czy też w portowym mieście, gdzie nie wskórał nic. Minoru zaczynał się wreszcie odkuwać. Przydał się podczas walki z bandziorami. A teraz jako jedyny z całej grupy zdołał uciec wzrokowi strażników z Ryuzaku. Mógł czuć się dumnym. Oby tylko jego kompani nie spieprzyli niczego i nie wciągnęli ich w kolejną walkę. Nie, to przecież było niemożliwe. Ci ludzie byli po ich stronie, gdyby ich zaatakowali, oznaczałoby to zdradę… prawda?
Nie wiedział ile będzie musiał siedzieć w ukryciu. Ze swojej pozycji miał dość ograniczony widok i słyszał wszystko jakby siedział, no… pod wodą. Dochodziło do niego jednak wystarczająco dużo, by wiedzieć że jeszcze nie doszło do żadnej walki. Jak jednak wiele mógł wiedzieć? To już zależało od boga, który czuwał nad ich misją.
Minoru nie zamierzał wychylać jednak łba. Był przekonany, że chłopaki sobie poradzą, nie ważne w która stronę pójdzie to spotkanie. Gdyby doszło jednak do najgorszego… wtedy będzie myślał co dalej.

Tajemnica kajdan została rozwiązana. Minoru wręcz niedowierzał, słysząc czym miały być. Ba, w pierwszym odruchu sądził, że mężczyzna blefuje i coś takiego nie powinno istnieć, lecz reakcja Ariiego, jasno dała mu do zrozumienia, że ich „dowódca” miał już kiedyś styczność z ów urządzeniem. Rakurai zapragnął mieć takie kajdany na swoim wyposażeniu. Mógłby wtedy chwytać nawet najgroźniejszych bandytów… mogliby wtedy schwytać generała żywcem i bez problemu dostarczyć go do obozu Yukich.
Myśl ta zaprzątnęła go tak bardzo, że nawet kolejne słowa na temat sprzedania więźnia dzikim, nie spowodowała w nim już tak wielkiego wybuchu agresji. A szkoda, bo znaczenie słów kupca, na pewno wzbudziłoby w Minoru kolejną falę niezrozumienia.
W końcu jednak wyruszyli. Rakurai tak jak zaplanował, starał się oszczędzać swoje umiejętności. Użyje swego sensora dopiero za kilkadziesiąt minut. Wszak jak duża była szansa, że zaledwie po jednej walce, spotkają kolejne zagrożenie? No właśnie… jak duża?
Stukot kopyt zaskoczył go. Odruchowo chciał uruchomić swojego sensora, lecz teraz nie miało to sensu. Zamiast tego skupił się na innym zmyśle, na wzroku. Chciał wypatrzyć nadchodzące zagrożenie i choć nadciągający ludzie zagrożeniem nie byli, mogli stanowić problem. Duży problem.
Cała sytuacja zaogniła się jeszcze bardziej, zaledwie w kilka chwil, gdy ich „pracodawca” pozwolił sobie na słowne przepychanki z dowódcą zwiadowców z Ryuzaku. Na szczęście, z ratunkiem przyszedł im Gosui i Shins, którzy starali się odwrócić na chwilę uwagę pozostałych. Osamu w tym czasie starał się naciągnąć na swoją twarz kaptur i Minoru zapewne powinien zrobić to samo, lecz on kaptura nie miał.
Ponownie uruchomił swojego sensora, by być świadomym, tego gdzie rozlokowani byli strażnicy. Jeśli istniała taka szansa, starał się schować za jednym z wozów, nim tamci go dostrzegą. Jeżeli nikt nie zaczął za nim krzyczeć, ani w żaden inny werbalny sposób nie zaczął zwracać na niego uwagi. Wtedy Minoru postanowi zaryzykować i jeżeli wystarczy mu szczęścia, postara się użyć Suiton: Mizutetsu no Jutsu by ukryć się przed wzrokiem innych. Jeżeli jednak szczęście nie będzie mu sprzyjać. To postara się ukryć w wozie.

Minoru przyjął informację o tym, że ostatni z bandytów wciąż żyje, z mieszanką ulgi i niepewności. Z jednej strony rad był, że nie pozostawił człowieka w potrzebie, na śmierć. Z drugiej, człowiek ten był dla nich jedynie ciężarem i jeżeli pozostawiony samemu sobie, na pewno spróbuje uciec, a kto wie, być może i sabotować ich podróż.
Bijąc się z myślą, że być może człowiek ten powinien jednak pozostać martwym, nie zwrócił w pierwszej chwili momentu, gdy właściciel karawany zniknął wewnątrz jednego z wozów. Zwrócił jednak na niego uwagę, gdy wrócił niosąc kajdany. Minoru nie rozumiał jak miało to pomóc, wszak shinobi byli szkoleni w wyzwalaniu się z więzów. Tym co jednak zmroziło Rakuraia najbardziej, były kolejne słowa Mizamiego. Zimny dreszcz przeszedł przez kręgosłup pseudo-samuraja. Ten mężczyzna sprzedawał mieszkańców kontynentu dzikim. I sądząc po jego słowach, nie był to pierwszy raz.
Lewa ręka Minoru, zacisnęła się mimowolnie, mocniej na głowni jednej z jego katan. Czuł jak krew zaczyna w nim wrzeć, na tą potworna niegodziwość. Sama myśl, że w środku wojny, ktoś taki jak ten kupczyna, robił takie okropności, powodowało że Rakuraia aż mdliło. Powstrzymał się jednak przed jakąkolwiek większą reakcją. Miał zadanie do wykonania. Zamierzał jednak w przyszłości zająć się tym mężczyzną.
– Do granicy, będę musiał oszczędzać swoje… swoich umiejętności. Postaram się być użyteczny, lecz wolałbym oszczędzać się do momentu gdy dotrzemy na tereny dzikich. - Przekazał informację do Ariiego, starając się nie brzmieć na wściekłego, choć wciąż nie opanował jeszcze buzujących w nim emocji. Następnie zajął wyznaczone mu miejsce w szeregu. Zamierzał co kilkadziesiąt minut sprawdzać teren przed nimi, swoim sensorem z wykorzystaniem pieczęci (zasięg 2km). Starał się nie nadwyrężać swojego sensora. Gdyby jednak zaczynał odczuwać zmęczenie, zamierzał poinformować o tym Ariiego i pozostawić mu dalszą decyzję.
Oczywiście, była jeszcze kwestia przeszkody przed nimi. Lecz mieli przecież w swoich szeregach aż dwóch użytkowników dotonu, a i Gosui ze swoimi tworami mógł bez problemu pozbyć się przeszkody. Jego techniki były subtelniejsze i raczej nie nadawały się od niszczenia takich przeszkód.

Początkowo planował sam namierzyć uciekającego wroga i ściąć jego głowę, lecz widząc co też wyczyniał Gosui, Minoru, zrozumiał że skrócenie dystansu do bandyty byłoby nierozsądne. Dlatego też ograniczył się do podawania położenia mężczyzny Gosuiowi, choć jego dłoń wciąż leżała na rękojeści katany, gdyby potrzebne byłoby wkroczenie do akcji.
W końcu jednak, towarzysz Minoru, dorwał ich cel, co też oznajmił podekscytowanym krzykiem. Rakurai zatrzymał się w tym momencie w miejscu, czekając aż Gosui wyciągnie go z ziemi. Przypatrywał się, jak ziemia pęka i ustępuje pod naporem ogromnych korzeni. Jak pomiędzy nimi znajduje się ostatni z trzech mężczyzn, ten który chciał ratować się ucieczką. Był w opłakanym stanie. Jego źródło chakry wciąż istniało, choć Rakurai zdawał sobie sprawę z tego, że bez pomocy medyka jego los jest najprawdopodobniej i tak przypieczętowany.
– Nie ma sprawy… - Słowa Gosuia, który zaczął mu dziękować, wyrwały go z zamyślenia. Odpowiedział mu beznamiętnie, głównie ze względu na to, że przez chwilę był on nieobecny, wpatrując się w zmasakrowane ciało mężczyzny. Choć teraz, wciąż nie za bardzo miał ochotę na small talk. Pojedynek okazał się być większym wyzwaniem niż można było się spodziewać. A Gosui i Osamu zmuszeni zostali do wyciągnięcia technik najwyższego kalibru. Kto wie jak wiele osób zdołało dojrzeć ich pojedynek. I wtedy też różowo włosy mężczyzna zapytał o to czy dostrzegł zachowanie Osamu.
– Widziałem… - Chciał powiedzieć coś więcej, ale nie był pewny co też właściwie miałoby paść z jego ust więcej. Nie podobało mu się to co zadziało się między Osamu, a Shinsem. Nie skupiał się jednak wtedy nad tamtą sytuacją, więc być może coś przeoczył. Nie podobało mu się również oskarżanie weterana bitwy pod Kotei. Gosuia tam nie było. Nie widział z czym przyszło im walczyć. Sam właśnie stoczył bitwę z trzema bandytami i ręce trzęsły mu się z wyczerpania, jakby był na głodzie narkotykowym. A miał czelność oceniać ludzi walczących tamtej nocy z hordą dzikich.
– Dajmy mu się wytłumaczyć nim wyciągniemy pochopne wnioski. - zaproponował nie chcąc popadać w paranoje. Pamiętał, że Hoshi podejrzewała Osamu o szpiegostwo, lecz Minoru nie chciał podzielać jej przypuszczeń. Minoru mógł nie być obiektywnym, lecz bycie weteranem z tej samej bitwy co on, coś dla niego znaczyło.
– Masz rację, że powinniśmy patrzeć obcym na ręce, lecz nie możemy być wobec siebie otwarcie wrodzy, jeżeli chcemy wrócić z tej wyprawy cali i zdrowi. A teraz odpocznij, zasłużyłeś. - Poklepał go jeszcze po ramieniu i podszedł w kierunku mężczyzny. Jeżeli czuł jeszcze bijącą od niego aurę wyswobodził go z więzów i przerzucił przez ramię. Ich dowódca był iryoninem, być może zechce uratować jego życie.
Gdy wrócili natychmiast ruszył w kierunku Ariiego. Trafił właśnie na moment, gdy Osamu przepraszał za swoje zachowanie i oddawał się pod sąd ich dowódcy. Rakurai nie chciał wtrącać się w ich rozmowę w tak ważnym momencie, dlatego też odczekał jeszcze na odpowiedź Ariiego. A ta gdy nadeszła, zakuła go. Jawne oskarżenie sensora o niewywiązanie się ze swojego zadania, zabolało Rakuraia. Tym bardziej, że naprawdę czuł się winny całej tej sytuacji.
– Wybaczcie, jeżeli przeszkadzam. Ale być może Nishinoya chciałby spojrzeć na tego tu. Nie wygląda za dobrze, ale być może jeszcze dycha… Nie znam się na tym. - Wtrącił się, między wódkę a zakąskę, kładąc jednocześnie, najostrożniej jak się dało, ciało być może jeszcze żywego mężczyzny. Następnie odstąpił kilka kroków do tyłu, całkowicie ignorując przemowę kupca, który zdawał się pod wpływem adrenaliny pleść trzy po trzy. Natomiast bacznie jego wzrok przechodził od jednej osoby do drugiej, jakby oczekując, że zaraz atmosfera może ponownie zaognić się między wszystkimi.
Gdy tylko nadarzyła się okazja, pozwolił sobie na przycupnięcie i wyleczenie swych ran.

Wydawało się, że po pierwszych trudnościach, oddział Widmo wreszcie zaczynał dominować nad przeciwnikiem. Minoru nie rozglądał się za bardzo, skupiony był całkowicie na swym celu, którego pochwycił w genjutsu, z nadzieją że jego towarzysze wykończą jegomościa. A jednak ci z jakichś powodów mieli inne zamiary, zmuszając Rakuraia do wkroczenia. Wykorzystując drugi ze swych żywiołów, uniósł nad pole walki tą ilość wody która jeszcze została w okolicy i odbierając amunicję swemu przeciwnikowi, cisnął wodnymi biczami wprost w niego okładając go niemiłosiernie.
Był pewien, że to on go wykończy, gdy nagle kątem oka dostrzegł przedziwny twór, o kształcie smoka, który przeleciał tuż obok niego i smagnął suitonowca swym ogonem, dokonując jego żywota w brutalny sposób. Dopiero wtedy Rakurai rozejrzał się, uprzednio wycofując macki do wodnej kuli. Dostrzegł Ariiego, który wydawał się być już bezpiecznym. Dostrzegł Golema Osamu, który wbiegł między ostatniego z wrogów, a Shinsa. Sytuacja ta skonfundowała Rakuraia nieopisanie. Nie potrafił pojąć czego właśnie był świadkiem. Czyżby była to zdrada, nieporozumienie, a może zwykłe męskie ego i chęć odebrania fraga swojemu towarzyszowi?
Jaka by nie była prawda, dotonowiec nie zamierzał ot tak dać się zabić i po chwili zapadł się po ziemię.
– Kurwa! - Zaklął szpetnie pseudo samuraj i pojedynczym gestem posłał całą zawartość wody w kierunku lasu, by nie zalała ona ponownie całej karawany. Następnie złożył pojedyncza pieczęć zwaną połową szczura, by zwiększyć swoją koncentrację i skupił się na wyśledzeniu ostatniego z adwersarzy. Gdy tylko jego źródło chakry pojawiło się na jego radarze, Minoru ruszył w jego kierunku, udając się w pościg.
– GOSUI ZA MNĄ!! - Krzyknął do mężczyzny, który ze wszystkich członków oddziału Widmo wydawał się najbardziej użyteczny. No może jeszcze Osamu, ale Gosui miał na swoim koncie aż dwa morderstwa. Gosui wydawał się również posiadać potężny arsenał technik, a więc będzie świetnym wsparciem, gdyby coś. Jeżeli tylko dotonowiec wychyli swą głowę ponad ziemię i nie zostanie natychmiast spacyfikowany przez Gosuia, Minoru użyje swojej ulubionej kombinacji technik.

Sensor Minoru dawał mu zwiększony ogląd sytuacji na polu bitwy. Było to jego błogosławieństwo, lecz również i przekleństwo. Przekleństwem było to, że nie potrafił zrozumieć co robią niektórzy z jego towarzyszy. Zwłaszcza ich przywódca, który najpierw bawił się w przebudowywanie okolicy, raz w górę raz w dół. A potem zniknął, by wyłonić się chwilę później tylko po to, by zacząć flexować się przed wrogiem w tylko jemu znanym celu.
Dużo lepiej radził sobie Gosui, który w końcu wykończył swojego przeciwnika. Tak samo Minoru, który korzystając z tego, że użytkownik suitonu był pod wpływem genjutsu, sieknął go potężnie za pomocą swego raitonu. Był też jeszcze Osamu, który zdominował okolicę swoimi kamiennymi tworami, samemu stojąc w miejscu niczym król marionetek. A i Shins, o którym Rakurai zapominał co chwilę, ponieważ jak dotąd nie robił nic.
Przez chwilę, Minoru miał wrażenie, że wygrają. Jego nadzieja jednak szybko została rozwiana, gdy Arii został wchłonięty przez ziemny wir, a Gosui został oblepiony za pomocą techniki, którą Minoru sam miał w swoim repertuarze. Trzeba było działać!
Minoru nie zwracał uwagi na to co robią jego towarzysze, mogło to być zgubne, lecz czas był tutaj bardzo ważny, albowiem powozy które mieli bronić zdawały się pływać w dużych zasobach wody, które rozlewały się po okolicy. Dlatego też złożył pojedynczą pieczęć tygrysa, rozsyłając swoją chakrę po okolicznej wodzie i zmusił ją do tego by zaczęła zbierać się obok niego, unosząc w powietrze i przyjmując kształt kuli. Następnie wysłał do swego tworu impuls chakry który miał być poleceniem by zaatakować użytkownika suitonu. Rakurai stworzył sześć macek, które miały rozproszyć się i następnie otoczyć użytkownika suitonu tak by uderzyć w niego jednocześnie.
A jeżeli wystarczy mu czasu, zrobi to samo, ponownie.

Plan Minoru powiódł się lepiej niż mógł zakładać po jego ostatnich kilku wpadkach. Rzucone na przeciwnika genjutsu zadziałało perfekcyjnie, unieruchamiając go w miejscu do tego jeszcze wprowadzając go w panikę. Nie mógł sobie jednak pozwolić na błąd i zamiast rzucić się bezmyślnie w wir walki, zaczął się rozglądać za ewentualnymi zagrożeniami. Szybko dostrzegł moment gdy wijące się z ziemi pnącza ugodziły w jednego z agresorów. Rakurai był całkowicie nie zaznajomiony z tego rodzaju technikami. Nie wiedział jakie są ich silne czy słabe strony, cieszył się jednak teraz, że którykolwiek z jego towarzyszy używał ich, to był po ich stronie.
Nagle, dostrzegł nadchodzące zagrożenie. Ogromny kamienny smok, wystarczająco duży by pożreć go w całości, mknął wprost na niego. Rakurai już szykował się by uskoczyć w bok, mając nadzieję, że to wystarczy, gdy nagle zza jego pleców wyłoniła się kolejna bestia, uderzająca wprost w nadchodzące zagrożenie, ratując przy tym życie Rakuraia.
Minoru wykorzystał tą sytuację, celując w dotonowca z gian, który osiagnął swój cel, przysmażając go odrobinę. Wtedy również zwrócił się w kierunku Osamu i podziękował mu skinięciem głowy.
Wtedy też zaczęło robić się ciekawie. Sensor Minoru zaczął wariować przy Gosuiu, który zaczął dzielić się na więcej swoich kopi. Były one jednak o tyle niezwykłe, że rozróżnienie ich od oryginału było niemalże niemożliwe. Jeszcze większą popisówę odstawił Osamu, który stworzył ogromne monstrum, które Minoru było dane zobaczyć już kiedyś, w użyciu przez Ariiego. Ten golem jednak, zdawał się być większym niż te Ariiego. Minoru nie omieszkał zanotować, że jego towarzysze tracili cierpliwość.
Czas zatem by również i on sam wykonał jakiś ruch. Skupił się na celu, wobec którego miał prywatne porachunki. Mężczyzna używający suitonu był schwytany w jego genjutsu i przez przynajmniej jeszcze chwilę, nie będzie mógł sie z niego ruszyć. Oznaczało to, że był łatwym celem. Dlatego też to właśnie jego obrał za swój cel i zaledwie jednym machnięciem dłoni, wysłał w jego kierunku 10 raitonowych senbonów.

Rakurai miał zajmować się ochroną wozów oraz zwiadem. To Arii, Gosui i Osamu mieli zając się przeciwnikami i powstrzymać ich ataki. Tylko chyba coś poszło nie tak, ponieważ gdy Minoru skupiał się na przeczesaniu okolicy swoim szóstym zmysłem, chwilę później dostał potężnym strumieniem wody prosto w ryj. Rakurai znał ta technikę, znał jej siłę, dlatego nie zdziwiło go to że wyrzuciło go kilka metrów w tył. Wylądował jednak bez większych problemów, nie robiąc sobie za wiele z uderzenia jakie otrzymał, dlatego też obrzucił mężczyznę który go trafił, by ten zrozumiał jak wielki błąd popełnił.
Po chwili jednak mężczyzna zniknął mu z widoku, zasłonięty przez wyrastające z ziemi konary. Technikę, której Minoru nie widział nigdy w życiu, choć jego zmysł podpowiadał mu że osobą która stworzyła ów technikę był Gosui. Drewniana ściana nie wytrzymała jednak zderzenia z uderzeniem raitonowym piorunem i okolica została zasypana przez setki, jeśli nie tysiące drzazg. Gdy tylko pierwszy kurz opadł, Minoru mógł dostrzec że konary wytworzone jednak przetrwały, choć ledwie.
Chwilę później niebo znów zostało rozdarte rykiem kolejnej techniki. Tym razem ze stronu Osamu, który zasypał przeciwników gradem kamieni. Wróg jednak wydawał się być gotowym na taki zwrot akcji i rozpierzchli się utrudniając możliwość trafienia siebie.
I ponownie zapadła cisza. No prawie, ponieważ wokół niego rozbrzmiał głos Shinsa, który najpierw go opierdzielił, a chwilę później poprosił o sprawdzenie, czy nie są właśnie flankowani przez kolejne osoby. Tak też zrobił, a gdy tylko upewnił się, przekazał ta informację na głos.
– Prawa i lewa czysta! - Oznajmił, skupiając się następnie na rozpierzchających się przeciwnikach. Miał teraz prywatne porachunki z kolesiem, który trafił go swoim suitonem. Nie zdąży jednak dobiegnąć do niego, a zapewne ktoś z jego grupy zamierza obrać go za cel. Nie zamierzał również wdawać się w wymianę technik, ponieważ wtedy wygrałby ten, który ma większe zapasy. Zatem, Minoru skupi się na wspieraniu swoich. Złożył zaledwie dwie pieczęci. Tylko tyle wystarczyło by wysłać impuls w kierunku suitonowca i jeżeli technika podziała, to uziemić go.

Znaleziono 1318 wyników

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai

Re: Osada Portowa Shinkai